5833211199

D I A G N O S T

> aktywności leżących powierzchownie mięśni SCM, stwierdzonej w badaniu elektromiograficznym. występuje tendencja do niedostatecznej aktywacji głębokich zginaczy odcinka szyjnego kręgosłupa - mięśnia długiego głowy (longus capitis) w synergii z mięśniem długim szyi (longus coli), co może prowadzić do powstawania dysfunkcji w tym odcinku. Falla zaleca program

rehabilitacji obejmujący ćwiczenia mające doprowadzić do odzyskania koordynacji w obrębie głębokich zginaczy szyi oraz wyhamowania napięcia mięśniowego przednich zginaczy powierzchownych szyi. Zapewnia to odbudowę neurofizjologicznego działania systemu stabilizacyjnego. W celu poprawy stabilizacji odcinka szyjnego kręgosłupa stosuje się urządzenie o nazwie stabilizer, jako formę biofeedbacku poprzez trening głębokich stabilizatorów (4. 7,9).

Terapię rozpoczyna się od aktywacji mięśnia poprzecznego brzucha; bardzo dobrym narzędziem do tego celu jest aparat do USG (SonoFeedBack) (fot 4), który daje możliwość wspólnego z pacjentem śledzenia pożądanych zmian aktywizacji mięśni. Aktywność tego mięśnia, a wraz z nim synergistyczne napięcie mięśni wielodzielnych, powoduje kontrolę i stabilizację segmentów odcinka lędźwiowego kręgosłupa oraz wspomaga korekcję klatki piersiowej. Kolejnym elementem terapii jest aktywacja mięśni międzyżebrowych zewnętrznych oraz mięśnia poprzecznego klatki piersiowej, których toniczna praca powoduje uniesienie klatki piersiowej, dając tym samym możliwość prawidłowej stabilizacji obręczy kończyny górnej (głównie łopatek). Ostatnim z elementów stabilizacji okolicy górnego otworu klatki piersiowej jest aktywacja mięśnia zębatego przedniego (dolnych zębów 6-9). którego zadaniem jest prawidłowe ustawienie łopatki, przyciągając kąt dolny do klatki piersiowej, niwelując tym samym kompensacyjną nadmierną aktywność mięśni: równoleglobocznych oraz piersiowego mniejszego. Głównym sposobem pobudzenia tych mięśni, a hamowania nadaktywnych jest praca w zamkniętym łańcuchu kinetycznym (wykonywanie tzw. pompek) pozwalająca na współdziałanie grup mięśniowych działających w rejonie stawu lopatko-wo-piersiowego i ramienno-łopatkowe-go (foŁ 6). Środki terapeutyczne, takie jak: piłki rehabilitacyjne, poduszki sensomotoryczne, BOSU, kształtki, jak również profesjonalne platformy, służą do szybszej aktywizacji neurofizjologicznej systemów stabilizacyjnych (1.2,10).

W celu zmniejszenia nadmiernie napiętych mięśni stosuje się również techniki terapii tkanek miękkich. Do technik „miękkich" terapii manualnej zalicza się m.in.: techniki energii mięśniowej, kompresję ischemiczną w leczeniu tzw. punktów spustowych (fot. 7a). rozluźnianie pozycyjne, rozluźnianie mięśniowo-powięziowe oraz

70