6355536917

41

(ryc. 12). W etapie końcowym każdemu rastrowi przypisano wartość, którą była suma rastrów położonych wyżej względem danego i połączonych zgodnie z zależnością określoną jako układ zbiorników liniowych. W praktyce oznaczało to określenie liczby rastrów, z których odpływ był przejmowany i odprowadzany przez dany raster.

Tak przygotowane materiały stały się źródłem map tematycznych, które będą sukcesywnie przywoływane w opracowaniu. Operacje, jakie wykonywano w programach GIS na zgromadzonym materiale dokumentacyjnym, będą przybliżane zbieżnie z przedstawianiem wyników owych analiz.

Ryc. 12. Schemat budowy modelu terenu z liniami odpływu Flow linę map construction based on the digital elevation model

3.5. WYBÓR ZLEWNI TESTOWYCH

Aby wybrać zlewnie testowe poddano analizie dostępne źródła, tj.: mapy geologiczne, geomorfologiczne, mapy pokrycia terenu, topograficzne, hydrologiczne. Przeprowadzono kwerendę w poszukiwaniu źródeł historycznych, w szczególności map katastralnych z XIX wieku. Na podstawie ogólnodostępnego modelu terenu SRTM dla Pogórza Ciężkowickiego wygenerowano mapę nachyleń stoków, ekspozycji, odległości od cieków i wybrano regiony, w których proporcje są zbliżone do średniej dla całego obszaru. Gruntowna analiza, wzbogacona literaturą wykazała, że na terenie badań występuje jednostka silnie kontrastująca z otoczeniem - Pasmo Brzanki. Fakt ten, wsparty wiedzą przytoczoną poniżej, zdeterminował wybór dwóch zlewni: jednej reprezentatywnej dla Pasma Brzanki (zlewnia Pożory) i drugiej dla reszty tej części pogórza (zlewnia Zala-sówki). Analiza map geologicznych wykazała, że w zlewni Zalasówki występują obydwa typy pogórskich pokryw stokowych - lessowe i zwietrzelinowe, natomiast w zlewni Pożory rozcinana jest większość poziomów budujących Pasmo Brzanki. Pokrycie terenu zostało określone dla obszaru Pogórza Ciężkowickiego z map Corine Land Cover (baza CLC2000), z analizy których wiadomo, że udział lasów w otoczonym obszarami rolniczymi Paśmie Brzanki wynosi 50%. Przestudiowano mapę procesów osadniczych w zlewni Białej Dunajcowej i Wisłoki M. Dobrowolskiej (1985) (zob. ryc. 7). Na tej podstawie stwierdzono, że 6 z 7