660357877

© NewQuality

•    Ochronę siebie i społeczeństwa przed nieuczciwymi pracownikami. Stosowano w tym przypadku czeladnictwo, egzaminy, znaki towarowe, tajemnice handlowe, inspekcje, również kary.

•    Zapewnienie równości wewnątrz cechów. Cechy próbowały zapewnić gwarancje tych samych warunków egzystencji pomiędzy swoimi członkami. Stosowano ograniczenie liczby czeladników i uczniów, wspólne kupowanie surowców i dzielenie ich między członków cechu; ograniczenie liczby sprzedawanych towarów, mieszkanie przy jednej ulicy, poddawanie się nadzorowi i inspekcjom

Podstawowym sposobem nadzoru nad jakością było stosowanie znaków towarowych. Znak towarowy określał wykonawcę i miasto jego pochodzenia. W celu identyfikacji wykonawcy stosowano spisy wszystkich członków cechu. Przeprowadzano również inspekcje jakości; np. w przypadku sukna rozróżniano 4 klasy jakości oznaczane ołowianymi plombami przez specjalnie wybranych członków cechu, zwykle cieszących się największym uznaniem.

Podstawowym celem wykonywania prac o najwyższej jakości była satysfakcja, a nawet duma z wykonywanej pracy, mistrz nie mógł dopuścić do wykonania wyrobu złej jakości, i gdyż byłyby skompromitowany, gdyby przystawił swój znak firmowy na wyrobie złej jakości, albo wyrzucony z cechu, gdyby nie oznaczył wyrobu swoim znakiem. Z kolei rzemieślników spoza cechu określano jako partaczy, co do dziś jest symbolem złej jakości wyrobów.

Skandynawskie sagi opiewają historię jak mistrz szkutniczy zniszczył budowany pod jego nieobecność drakkar-czyli statek wikingów, bo nie był on wystarczająco dobrze zaprojektowany i wykonany.

Arsenał Wenecki

W XVI wieku Arsenał Wenecki osiągnął największy poziom swoich organizacyjnych i technicznych możliwości. Stanowił wówczas podstawowy element obrony miasta.

W porcie znajdowało się wówczas 25 galer w pełni uzbrojonych i przygotowanych do żeglugi. Pozostałe (nawet 75 galer) oczekiwało w suchym doku i wymagało tylko uszczelnienia. Galery z Wenecji były już wtedy od kilku wieków uważane za najlepsze w basenie Morza Śródziemnego i chociaż postęp konstrukcyjny nie był wtedy szybki, organizacja i jakość odgrywała decydujące znaczenie.

Chociaż Republika Wenecka była związkiem kupieckim, to jednak Arsenał Wenecki był firmą państwową. Zwykle zatrudniano w nim mistrzów z prywatnych stoczni, dopóki miasto nie zdecydowało o zatrudnieniu ich na stale. Czasami umożliwiano zdawanie egzaminów czeladnikom. Liczba pracowników wynosiła zwykle około 2400 (w okresie bitwy pod Lepanto - 4000-5000 osób).

Strona 8 (23)