8399010547

^ liberalis.pl

http://liberalis.pl/2007/03/14/karl-hess-zmier2ch-polityki/

Karl Hess “Zmierzch Polityki”

Ten tekst był po raz pierwszy opublikowany w marcowym wydaniu Playboya z 1969. Jest on również częścią autobiografii Karla Hessa, dostępnej w Laissez Faire Books. Do tej internetowej edycji dołączone zostały listy czytelników dotyczące tego listu, opublikowane w Playboyu z czerwca 1969.

Nie nadszedł czas radykalizmu i rewolucji. Jeszcze nie. Pomijając kwestie publicznego niezadowolenia i nieposłuszeństwa, dzisiejsza polityka jest reakcyjna. Zarówno lewica, jak i prawica stoją po stronie reakcji i autorytaryzmu. Innymi słowy: obie są polityczne. Obie chcą jedynie reformować istniejące metody zdobywania i używania władzy politycznej. Ruchy radykalne i rewolucyjne nie chcą reformować. Chcą obalać. Ich cel jest oczywisty - polityka sama w sobie.

Oczy radykałów były zwrócone ku polityce od dłuższego czasu. Rządy upadają na całym świecie, miliony ludzi uświadamiają sobie, że państwo nigdy nie było i nigdy nie będzie w stanie efektywnie i humanitarnie zarządzać ludzkimi sprawami. Sama nieudolność rządu powoli staje się podstawą prawdziwie radykalnego ruchu rewolucyjnego. Tymczasem zalążki owego ruchu stanowią odosobnioną pozycję. Zarówno lewica, jak i prawica boją się ich i ich nienawidzą - choć obie muszą z nich czerpać by przetrwać. Ową radykalną pozycją jest libertarianizm, a jego socjoekonomiczną formą- kapitalizm wolnorynkowy.

Libertarianizm to wiara w to, że każdy człowiek jest absolutnym władcą swojego życia i może czynić z nim, co uważa za stosowne, że wszystkie jego społeczne działania powinny być dobrowolne, że szacunek dla podobnej władzy innych ludzi nad samymi sobą i, konsekwentnie, nad owocami ich pracy, jest podstawą etyczną humanitarnego, otwartego społeczeństwa. Według tego poglądu, jedyną - powtarzam, jedyną-funkcją państwa czy prawa jest zapewnianie takiej ochrony przed przemocą, którą jednostka sama by sobie zapewniła, gdyby była wystarczająco silna.

Gdyby nie to, że libertarianizm zapewnia prawo do dobrowolnego tworzenia społeczności i państw bazując na tych samych przesłankach etycznych, można by nazwać go anarchią.

Wolnorynkowy kapitalizm, czy też anarchokapitalizm, jest po prostu ekonomiczną manifestacją etyki libertariańskiej. Zakłada on, że ludzie powinni wymieniać się dobrami i usługami na nieregulowanym rynku, na podstawie jedynie wartości samej w sobie. Usługi charytatywne i kolektywne organizacje są dobrowolnymi elementami tej samej filozofii. Taki system byłby zwykłą wymianą barterową, uzupełnioną jedynie o podział pracy, urzeczywistniony przez dobrowolne użycie nośników wartości takich, jak gotówka czy kredyt. Ekonomicznie, system ten zakłada anarchię - i czyni to z dumą.

Libertarianizm odrzuca dzisiejsza lewica - apologeci indywidualizmu na usługach kolektywizmu. Kapitalizm odrzuca dzisiejsza prawica - samozwańczy sojusznicy przedsiębiorców, którzy praktykują protekcjonizm. Libertariańska wiara w potęgę ludzkiego umysłu jest odrzucana przez klerykałów, którzy wierzą jedynie w ludzki grzech. Libertariańskie przekonanie, że człowiek winien być wolny - by budować tak wieżowce ze stali, jak i szklane domy - jest odrzucana przez hippisów, uwielbiających naturę, lecz pogardzających tworzeniem. Libertariańskie przekonanie, że każdy człowiek jest niepodległą wyspą wolności, lojalny przede wszystkim względem siebie samego, jest odrzucana przez patriotów, którzy śpiewają pieśni wolności, lecz również wznoszą okrzyki o sztandarach i granicach. Nie ma w dzisiejszym świecie aktywnego ruchu opartego o libertariańską filozofię. Gdyby istniał, byłby w niespotykanej pozycji używania władzy politycznej, by pozbyć się władzy politycznej.

Być może powstanie zorganizowany ruch polityczny, będący w stanie przezwyciężyć tę anomalię. Choć może trudno w to uwierzyć, istniała duża szansa na to w kampanii Barry’ego Goldwatera z 1964. Pod agresywnymi sloganami, Goldwater atakował tak czysto polityczne struktury, jak pobór, powszechne opodatkowanie, cenzurę, nacjonalizm, prawnie narzucony konformizm, polityczne ustalanie norm społecznych czy wojnę jako instrument polityki zagranicznej.