8401850519

Do przechowywania zbiorów służy ruchomy magazyn typu Compacrow, wyprodukowany w Szwajcarii wg patentu angielskiego. Składa się on z 19 metalowych regałów przesuwanych na szynach, przy pomocy zespołu łożysk tocznych, przymocowanych do podstawy każdej półki. Jest to system magazynowania zwartego, przy którym każdy metr kw. powierzchni wykorzystany jest dzięki zaoszczędzeniu przestrzeni przeznaczonej na odstępy między półkami. Regały można dowolnie przesuwać i zsuwać tak ściśle, że nie ma do nich bezpośredniego dostępu. System ten zwiększa możliwość gromadzenia i przechowywania oraz oszczędza czas magazyniera w zależności od ilości regałów składających się na magazyn. W magazynie Biblioteki CODKK oszczędność ta jest 7-krotna z tym, że wysokość półek wynosi 2,5 m. Dodatkowymi zaletami tego typu magazynu zwartego jest: 1) zabezpieczenie zbiorów częściowo przed kurzem, dzięki daszkowi na zakończeniu półki, który zachodzi przy zsunięciu na następną półkę, 2) ochrona przed pożarem, gdyż zsunięte regały tworzą metalową ochronę dookoła wszystkich zbiorów, 3) ochrona przed kradzieżą, gdyż wszystkie półki można zsunąć i zamknąć na specjalny zamek.

CENTRALNE NAUKOWO-METODYCZNE INSTYTUCJE BIBLIOTEKOZNAWCZE W NIEMIECKIEJ REPUBLICE

DEMOKRATYCZNEJ

Organizacja naczelnych naukowych instytucji bibliotekoznawczych w Niemieckiej Republice Demokratycznej jest zupełnie inna niż w Polsce. Wydaje się, że garść szczegółów o tych instytucjach powinna zainteresować polskiego czytelnika.

W chwili obecnej na terenie NRD działają trzy centralne naukowo-metodycz-ne instytucje bibliotekoznawcze. Są to:

—    Centralny Instytut Bibliotekoznawstwa w Berlinie;

—    Centrum Metodyczne Bibliotek Naukowych przy Ministerstwie Szkół Wyższych i Zawodowych w Berlinie;

—    Gabinet Pracy Bibliotecznej przy Wydziale Kultury Zarządu Głównego Wolnych Związków Zawodowych w Lipsku.

Zakres działania tych instytucji obejmuje w zasadzie całokształt zagadnień bibliotekarskich w NRD.

Centralny Instytut Bibliotekoznawstwa (założony w 1950 roku), jest organem Ministerstwa Kultury, i jest instytucją wspomagającą biblioteki powszechne w zakresie wiedzy zawodowej i działalności metodycznej. W pierwszych latach istnienia Instytutu działalność jego sprowadzała się w głównej mierze do kształcenia i doskonalenia kadr bibliotekarskich. Dopiero statut uchwalony w 1960 r. sprecyzował zadania, jakie Instytut ma do spełnienia.

Do najważniejszych z pośród nich należą:

—    analiza rozwoju bibliotekarstwa powszechnego i pracy bibliotek powszechnych oraz studiowanie i upowszechnianie doświadczeń i najlepszych metod pracy;

—    kontrola stosowania przez biblioteki powszechne wskazówek i zaleceń Ministerstwa Kultury;

—    współpraca z instytucjami kształcącymi fachowych bibliotekarzy;

—    opracowywanie, wydawanie i propagowanie materiałów dotyczących tworzenia księgozbiorów, pracy z czytelnikami, propagandy bibliotecznej, budownictwa i wyposażenia oraz organizacji bibliotek;

—    studiowanie i ocena doświadczeń zagranicznych, a w szczególności ZSRR i krajów socjalistycznych;

—    zbieranie i wykorzystywanie krajowej oraz zagranicznej literatury biblioteko^ znawczej, tworzenie fachowej bibliografii i dokumentacji;

—    organizowanie seminariów, konsultacji i konferencji dla wyjaśnienia teoretycznych i praktycznych zagadnień związanych z rozwojem i pracą bibliotek powszechnych;

—    działalność wydawnicza: czasopisma fachowe, druki biblioteczne i inne publikacje.

Instytut dzieli się organizacyjnie na: Kierownictwo (Dyrekcję), Wydział Teorii

353