8473659405

istniało podejrzenie, iż pozostałe osoby w rodzinie mogą także przejawiać różne dolegliwości fizyczne. Rzeczywiście okazało się, że zarówno matka jak i ojciec chorują. Ojciec miał nadciśnienie. Matka skarżyła się na problemy oddechowe, duszności i bezsenność Zgodnie twierdzili, iż z powodu sytuacji w domu czują się bardzo źle. Problemy zdrowotne rodziców i syna także były omawiane jako przejaw troski i opieki ze strony terapeut-ki. Pod koniec tej fazy przy okazji rozmowy

0    wprowadzeniu się babci do domu, po raz pierwszy pojawił się temat złości. Jej obecność rodziła ogromne napięcie, a w konsekwencji narastającą frustrację i złość nie tylko na nią samą, ale także na pozostałe osoby w rodzinie. To odblokowanie się złości, która została przyjęta i zaakceptowana przez te-rapeutkę, spowodowało jej ujawnienie się w stosunku do innych członków rodziny oraz wobec różnych sytuacji związanych z życiem rodziny.

W drugiej fazie zostały omówione dotychczasowe sposoby radzenia sobie z lękiem

1    kryjącą się za nim złością wszystkich członków rodziny. Uświadomione mechanizmy regulacji złości pozwoliły rodzicom i dzieciom zobaczyć jak niszczące było zaprzeczanie trudnym emocjom, które znajdowały swoje ujście w zgłaszanych przez nich objawach i zachowaniach. Przeżywane lęki Szymona oraz matki wobec „złego” świata, problemy somatyczne rodziców i syna, reakcje ucieczkowe chłopca, ale także ojca były bolesną konsekwencją niewyartykułowanej i „zakazanej” złości. Jednocześnie ujawnione zostały konflikty w relacji małżeńskiej, które nie były przedmiotem kontraktu terapii, ale ich uświadomienie stworzyło nową perspektywę widzenia swojego małżeństwa i rodziny przez małżonków. Podczas całej fazy dominowało w rodzinie uczucie złości, które wyraziło się w postaci frustracji, niezadowolenia i wzajemnych pretensji. Codzienne złości były analizowane przez terapeutkę. Rodzina w bezpieczny dla niej sposób „wylała” więc całą swoją rodzinną złość, która nie tylko nie zniszczyła jej, ale sprawiła wielką ulgę wszystkim członkom.

Trzeciej, pożegnalnej fazie nie występowało już tak wielkie napięcie jak na początku terapii, czy też emocje złości i frustracji jak w jej środkowej części. Rozmowom towarzyszył smutek, który pojawia się zawsze tam, gdzie jest mowa o separacji, czyli rozstawaniu się. Rodzice rozstawali się z tera-peutką, ale przede wszystkim z dzieciństwem swoich dzieci. Konfrontowali się z dorastaniem Szymona, z wchodzeniem w dorosłe i samodzielne życie córek, a w związku z tym z nową sytuacją jako małżonków. W rodzicach było więcej zgody na mający nastąpić bieg wydarzeń - odchodzenie dzieci. Matka nie reagowała na to lękiem, a ojciec widząc reakcję żony mógł wyrazić swoje przekonanie, co do właściwego kierunku zmian w życiu rodziny związanego z dorosłością dzieci. Czuło się większy spokój, co prawda zmącony powracającymi wizjami „niedobrego świata” w postaci złych kolegów i nie rozumiejących sytuacji nauczycieli, ale rodzice byli świadomi, iż ich dziecko nie jest bezradnym małym chłopcem i może samo poradzić sobie w wielu sytuacjach, a pojawiająca się złość może mieć także wymiar pozytywny.

Podsumowanie

Trwająca osiem miesięcy terapia rodzinna pomogła rodzinie zrozumieć zachowania Szymona (objawy), ich znaczenie dla jego indywidualnego rozwoju oraz dla życia rodziny. Dzięki spotkaniom chłopiec mógł „zrezygnować” z objawów somatycznych i psychosomatycznych, poprzez które wyrażał cierpienie swoje oraz rodziny, zwłaszcza matki i zacząć funkcjonować jak większość nastolatków w jego wieku - wśród rówieśników. Małżonkowie otrzymali wsparcie w swojej nowej roli rodziców dorastających dzieci. Zobaczyli, że dotychczasowe sposoby radzenia sobie z synem są niewystarczające i należy je przeformułować. Matka uświadomiła sobie także, iż istnieją różnice w wychowywaniu córek i syna. Podczas wspólnych rozmów ujawnione zostały emocjonalne problemy nie tylko Szymona, ale także ukryte konflikty rodzinne oraz rodzące się z nich napięcia. Zwłaszcza dużo czasu poświęcono złości oraz innym negatywnym uczuciom, o których wcześniej nikt nie miał odwagi rozmawiać, gdyż w rodzinie nie było przyzwolenia na wyrażanie takich emocji. Wszyscy doświadczyli złości podczas sesji i mogli swobodnie ją wyrażać, co pozwoliło zobaczyć jej nowe znaczenie, nie tylko niszczące, ale jako sposób wyrażania własnych potrzeb, stawiania granic i budowania własnej autonomii w procesach separacji, (która dotyczyła wszystkich członków rodziny) i indywiduacji, (która dotyczyła dzieci). Szczególne znaczę-