8482348716

kolei tytuł czasopisma jest zazwyczaj pisany kursywą. Przyjętą normą jest, że w bibliografii polskiej dostosowujemy te opisy do przyjętych przez nas standardów - wedle przyjętego wzorca.

przykłady:

zapis oryginalny - praca zbiorowa:

Griffith M., "Greek lyric and the place of humans in the world", In: Cambridge Companion to Greek Lyric, ed. F. Budelmann, Cambridge 2008, pp. 22-35. po zamianie:

Griffith M., Greek lyric and the place of humans in the world, (w:) Cambridge Companion to Greek Lyric, red. F. Budelmann, Cambridge 2009, s. 22-35.

zapis oryginalny - czasopismo:

Griffith M., "Gods and Humans", Arethusa 22.2 (2008), 22-35. po zamianie:

Griffith M., Gods and Humans, "Arethusa" t. 22, nr 2 (2008), s. 22-35.

Cechą charakterystyczną opisu bibl. w bibliografii załącznikowej - w odróżnieniu od odwołań do różnego typu tekstów w przypisach - jest stosowanie szyku przestawnego przy podaniu imienia i nazwiska autora. W bibliografii załącznikowej typowy opis zaczyna się od nazwiska autora, po którym wstawia się inicjał lub pełne imię - np.:

-    Bartol K., Aspekty komunikacyjne greckiej elegii archaicznej (w:) Elegia poprzez wieki, red. I. Lewandowski, Poznań 1995, s. 19-27.

lub:

-    Bartol Krystyna, Aspekty komunikacyjne greckiej elegii archaicznej (w:) Elegia poprzez wieki, red. I. Lewandowski, Poznań 1995, s. 19-27.

Taka forma opisu - zwłaszcza kolejność nazwiska i inicjału/imienia - ma ułatwić poruszanie się czytelnika po bibliografii i szybką identyfikację potrzebnego tekstu.

W przypisach taka zamiana kolejności imienia i nazwiska nie jest konieczna, istotna jest jednak z kolei oszczędność miejsca, stąd opis zaczynamy od inicjału i nazwiska autora - np. -

Tor. K. Bartol, Aspekty komunikacyjne greckiej elegii archaicznej (w:) Elegia poprzez wieki, red. I.