8658359837

Po powrocie do kraju pracował przez kilka miesięcy w Zjednoczeniu Przemysłu Naczyń Emaliowanych w Bytomiu jako kierownik Wydziału Szkolenia. Od 1948 r. poświęcił się pracy nauczyciela w Państwowym Liceum Pedagogicznym w Katowicach i kierownictwu Okręgowego Ośrodka Dydaktyczno-Naukowego Przedmiotów Pedagogicznych. W tym samym czasie pełnił także funkcje przewodniczącego Okręgowej Komisji Konferencji Rejonowych, kierownika Okręgowej Poradni Pedagogicznej i kierownika Wydziału Spoleczno-Pedagogicznego w Zarządzie Okręgu ZNP w Katowicach. Ukończył wakacyjne kursy dokształcające dla nauczycieli przedmiotów pedagogicznych w Zakopanem (1948), Orłowie (1949) i Szklarskiej Porębie (1950) oraz szkolenia ideologiczne dla kierowników ośrodków naukowych w Zakopanem (1948) i działaczy ZNP w Oliwie

(1949).

1 lipca 1951 r. podjął pracę jako kierownik domu studenckiego Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie przy ul. Karmelickiej, gdzie również zamieszkał. W tym czasie ukończył podjęte w 1949 r. studia w zakresie pedagogiki na Uniwersytecie Jagiellońskim, uzyskując w 1951 r. tytuł magistra. Niezależnie od kierowania domem studenckim został powołany na stanowisko starszego asystenta na Wydziale Humanistycznym WSP, od 1953 r. był kontraktowym wykładowcą pedagogiki, aod 1955 r. adiunktem. Pracował też jako referent socjalno bytowy przy ZNP, prowadził wykłady z dydaktyki, a następnie został mianowany zastępcą profesora przy Katedrze Pedagogiki WSP. Dodatkowo prowadził w latach 1959-1965 zajęcia i badania na UJ, pracując pod opieką naukową prof. Zygmunta Myszkowskiego.

Równocześnie z pracą dydaktyczną publikował na łamach „Głosu Nauczycielskiego” i „Ruchu Pedagogicznego”, w którego Komisji Redakcyjnej zasiadał. Był także członkiem Komisji Nauk Pedagogicznych Oddziału PAN w Krakowie. Brał udział w licznych konferencjach nauczycielskich i wygłaszał prelekcje. W roku 1960 zakończył pracę jako kierownik domu studenckiego, będąc następnie od roku 1962 administratorem budynku przy ul. Karmelickiej 41. W związku z tym, że od 1961 r. wygasły prawa zastępców profesorów oraz możliwość zatrudniania ich w tym charakterze, został mianowany starszym wykładowcą.

Po obronie pracy doktorskiej, która odbyła się w 1961 r. Rada Wydziału Filozoficzno-llistorycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego nadała mu stopień doktora nauk humanistycznych na podstawie rozprawy doktorskiej pt. Autorytet nauczyciela w świetle wypowiedzi uczniów szkoły podstawowej, napisanej pod kierunkiem doc. dra Jana Zborowskiego. Autor pracy jawi się jako wnikliwy ba dacz, uważny obserwator życia szkoły i wrażliwy na los ucznia wychowawca. W podsumowaniu wniosków ze starannie przeprowadzonych badań pisze: „Autorytetem dla uczniów będzie nauczyciel posiadający wysokie wykształcenie ogólne, rzeczowo i metodycznie przygotowany, przekonany o słuszności swej pracy, związany uczuciowo ze szkołą i młodzieżą, odczuwający przyjemność w wykonywaniu swego zawodu, prawdziwy humanista i demokrata, materialnie wystarczająco zaopatrzony, interesujący się całością spraw środowiska”.

Po uzyskaniu stopnia doktora nadal pracował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w charakterze starszego wykładowcy. Pod koniec lat sześćdziesiątych przebył dwa zawały serca, po których korzystał ze zniżki pensum z powodu złego stanu zdrowia. W 1972 roku przeszedł na emeryturę i odtąd pracował w Uczelni na godzinach zleconych.

Zmarł 20 października 1976 r. i został pochowany na Cmentarzu Rakowickim. Za życia odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1964), Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi z Mieczami (1944,1945), Krzyżem Walecznych (1944) i Krzyżem Monte Cassino.

Profesor Miron Krawczyk napisał o nim: „Odszedł człowiek o wielkim sercu, gorący patriota, bohaterski żołnierz, niestrudzony nauczyciel, zasłużony wychowawca”.

Janusz Woj ty cza