9524124406

- elementem ustalającym jest pryzma). W tym przypadku obrót przedmiotu wokół osi wzdłużnej (6-ty stopień swobody) nie wpływa na wynik obróbki. Odebranie stopnia oznaczonego numerem 6 oznacza lokalne przestalanie, które prowadzi do błędnej konstrukcji uchwytu obróbkowego. Po zamocowaniu przedmiotu z przestaleniem mogą w nim wystąpić odkształcenia i naprężenia powodujące następnie błędy obróbki.

Konstrukcja elementów ustalających zależy od kształtu powierzchni ustalającej (bazy obróbkowej). Najczęściej spotykane powierzchnie ustalające to:

•    płaszczyzna,

•    powierzchnia walcowa zewnętrzna,

•    powierzchnia walcowa wewnętrzna.

Do ustalenia na płaszczyźnie stosuje się następujące elementy oporowe:

a.    płaska płyta - gdy powierzchnia bazowa jest gładko obrobiona i niezbyt duża,

b.    dwie płytki oporowe - gdy powierzchnia bazowa ma większe wymiary i jest gładko obrobiona,

c.    trzy kołki oporowe.

Płytki oporowe są przykręcane do korpusu uchwytu, kołki oporowe są wciśnięte. Kołki mogą mieć łby płaskie (dla powierzchni bazowej gładko obrobionej) lub nacięte (powierzchnia bazowa obrobiona zgrubnie lub surowa). Po zmontowaniu, powierzchnie ustalające płytek i powierzchnie łbów kołków (płaskie) zostają wspólnie przeszlifowane.

Ustalenie na powierzchni walcowej zewnętrznej

Elementami ustalającymi są pryzmy i różne zespoły ustalające i samo-centrujące. Pryzmy służą do ustalania walcowych powierzchni obrobionych lub surowych (rysunek 1.2 i 1.3).

W zależności od konstrukcji pryzmy i sposobu ustalenia przedmiotu pryzmy wąskie mogą odbierać 2 a pryzmy długie (do ustalania wałków) 4 stopnie swobody. Rozróżnia się pryzmy stałe, przymocowane na stale do korpusu uchwytu (rysunek 1.2) i pryzmy ruchome, które wykorzystuje się do ustalania i mocowania przedmiotu (rysunek 1.3). Na tym rysunku pokazano tylko część przedmiotu ustalanego, pozostała