9524125057

Wstęp

Systemy telefonii komórkowej pierwszej generacji zyskały popularność w latach 80-tych XX wieku. Oparte były na technice analogowej, która posiadała wiele wad m.in. znikomą odporność na zakłócenia, brak roamingu , możliwość podsłuchu rozmów, a usługa transmisji danych była słabo rozwinięta. Wyżej wymienione wady oraz mała pojemność tych systemów przyczyniły się do powstania na początku lat 90-tych ubiegłego stulecia systemów komórkowych drugiej generacji, w których najpopularniejszy był standard GSM (ang. Global system of mobile communication). Standard ten działający w technologii cyfrowej pozwalał na rozwój nowych usług opartych o transmisję danych. Pojawiła się możliwość przekierowania i blokowania połączeń, usługa SMS, a prędkość transmisji danych i mowy wyniosła 9,6 kb/s. Zmienił się sposób identyfikacji abonenta -rolę identyfikatorów poszczególnych abonentów spełniają karty SIM. Wraz z biegiem czasu i rozwojem systemu GSM wprowadzono takie usługi jak transmisja faksowa, interfejs komputerowy, identyfikacja osoby dzwoniącej czy rozmowy konferencyjne. Dalsze prace nad rozwojem standardu GSM zaowocowały ogłoszeniem w 1997 roku fazy 2+. Faza ta umożliwia wprowadzenie usług opartych na platformie inteligentnej (wirtualne sieci prywatne), a także wielozakresowość systemu czyli powstanie sieci dualnych z nadajnikami pracującymi w dwóch pasmach (900 i 1800 MHZ). Za kolejną fazę rozwoju GSM uznawane jest opracowanie nowych standardów transmisji danych. Jako pierwsza powstała technologia komutacji łączy HSCSD (ang. High Speed Circut Switched Data). Umożliwiła ona zwiększenie prędkości transmisji poprzez przydział kilku szczelin czasowych do jednego połączenia logicznego. Teoretycznie prędkość transmisji mogła dojść nawet do 115,2 kb/s, jednak praktycznie wartość ta nie przekracza 57,6 kb/s. W 1998 opublikowano specyfikację technologii GPRS (ang. General Packet Radio Service) służącej do pakietowej transmisji danych, została ona zdefiniowana jako część fazy 2+ standardu GSM. [ 1,6]

Transmisja pakietowa umożliwia przesłanie danych wielu użytkowników w postaci pakietów poprzez współdzielone kanały podobnie jak w sieciach komputerowych. Wszystkie pakiety danych zawierają adres przeznaczenia, dlatego mogą być przenoszone niezależnie, różnymi trasami, zwykle z pewnym opóźnieniem. Zwiększenie szybkości przesyłania informacji za pomocą tego rodzaju transmisji jest znacznie bardziej

ekonomicznym rozwiązaniem. W porównaniu do transmisji z komutacją łączy, gdzie

3