9576708994

Dyskusja

Obecność gatunków charakterystycznych i wyróżniających dla żyznej buczyny karpackiej, rzędu Fagetalia i klasy Querco-Fagetea, przy jednoczesnym jednostkowym udziale gatunków łęgowych, sugeruje, że płaty zbiorowiska Acer-Fraxinus nawiązują do Dentario glandulosae-Fagetum. Ponadto w porównaniu z Beskidem Śląskim nie stwierdzono w badanych fitocenozach dominacji Lunaria rediviva pod okapem Acer pseudoplatanus, w związku z powyższym można wykluczyć, że są to przekształcone płaty Lunario-A ceretum.

Lasy jesionowe z udziałem jaworu opisał z Beskidu Śląskiego z rejonu Wapienicy i Czantorii Ludera [1965]. Autor zwrócił uwagę na zniekształcenie tych fitocenoz przez gospodarkę leśną i nie nadał im rangi zespołu, lecz zbiorowiska. Dokładniejszą charakterystykę lasów jesionowych z Beskidu Śląskiego opracowali Holeksa i Wilczek [1992], którzy zebrany materiał fitosocj o logiczny przeanalizowali pod kątem przynależności syntaksonomicznej i podobieństwa do innych zbiorowisk leśnych. Na tej podstawie wydzielili trzy grupy zbiorowisk różniących się składem gatunkowym oraz zasięgiem wysokościowym. Zdjęcia pierwszej grupy zaliczyli do żyznej buczyny karpackiej, drugiej ujęli jako zbiorowisko o cechach pośrednich miedzy żyzną buczyną karpacką a lasami z podzwiązku Lunario-Acerenion pseudoplatani, natomiast trzecią grupę, z dominacją Lunaria rediviva w runie oraz dużym udziałem Acer pseudoplatanus w drzewostanie, zaklasyfikowali do Lunario-Aceretum. Porównywalny materiał fitosocjologiczny z Beskidu Małego jest mniej zróżnicowany, brak w nim szeregu gatunków i układów facjalnych, przez co wydaje się, że opisane płaty pod względem florystycznym najsilniej nawiązują do Dentario glandulosae-Fagetum.

Holeksa i Wilczek [l.c.] stwierdzili ponadto, że fitocenozy z dużym udziałem jesionu wyniosłego we wszystkich warstwach nie tworzą odrębnego syntaksonu, a obecność Fraxinus excelsior w reglu dolnym Beskidu Śląskiego wiąże się z dużą ilością opadów notowanych na tym terenie. Sam jesion jest gatunkiem wymagającym korzystnych warunków wilgotnościowych i nie znoszącym przesuszenia. Trudno ustalić czy w przypadku Beskidu Małego decydujące okazały się te same czynniki, jednak obecność w tutejszych lasach jesionu jest kolejną cechą wspólną szaty leśnej tego terenu, Beskidu Śląskiego i Sudetów.

- 103-