9576709219

wilgociolubnych, w szczególności charakterystycznych dla związku Alno-Ulmion oraz podzwiązku Alnenion glutinoso-incanae. Sprzyja także dużemu udziałowi warstwy podszytu, co wraz z ograniczonym udziałem gatunków rzędu Molinietalia zostało uznane przez Dzwonko [l.c.] za wskaźnik zniszczenia płatów Alnetum inacanae w Karpatach Zachodnich.

Kierując się ujęciem Matuszkiewicza J.M. [l.c.] oraz Dzwonki [l.c.] oraz na podstawie analizy składu gatunkowego można stwierdzić, że spotykane w terenie badań płaty olszyny nadrzecznej przynależą do odmiany zachodniokarpackiej oraz wykazują zróżnicowanie ekologiczne na wariant typowy i jaworowy. W zdjęciach, w których odnotowano większy udział jaworu w warstwie drzew, zaznacza się spory udział gatunków ze związku Fagion i są one niejednokrotnie zbiorowiskami przejściowymi w kierunku mezofilnych lasów bukowych.

Struktura i skład florystyczny Alnetum incanae w Beskidzie Małym uwarunkowana jest nie tylko jego antropogenicznym pochodzeniem, ale także sposobem obecnego użytkowania lasu. Na badanym terenie na skutek częstych zrębów olszy, przeważają drzewostany młode (juwenalizacja), odroślowe, o zubożałym w składzie udziale gatunków łęgowych. Znaczna część płatów charakteryzuje się dużym udziałem Alnus glutinosa, jednak nie można ich zaliczyć do zespołu Caltho laetae-Alnetum przede wszystkim ze względu na brak ważnych diagnostycznych gatunków olsowych oraz znikomy udział gatunków przechodzących z wilgotnych łąk. Za przypisaniem omawianych płatów do asocjacji nadrzecznej olszyny górskiej przemawiają również warunki siedliskowe, a w głównej mierze okresowo powtarzający się zalew. Obecność Alnus glutinosa należy uznać za przejaw zniekształcenia tych płatów [Matuszkiewicz 2001], a sama olsza czarna ze względu na szybki przyrost jest gatunkiem łatwym do odnowienia i chętnie uprawianym. Również płaty ze znacznym udziałem jesionu mogą stanowić zbiorowiska zastępcze w obszarze siedliskowym Alnetum incanae. Zjawisko takie zostało opisane przez Matuszkiewicz W. i A. [1975] z Karkonoszy.

Innym przykładem zniszczenia siedlisk łęgowych w Beskidzie Małym są nasadzenia świerka (pinetyzacja), jakie spotykamy np.: w dolinie Kocierskiej, wzdłuż potoku Kocierzanka na odcinku ok. 10 km. Wczesną wiosną, w runie tych fitocenoz obserwuje się bujny rozkwit licznych geofitów i gatunków ziołoroślowych, które nadają im istotny walor diagnostyczny. Pod koniec czerwca wspomniane zbiorowiska zmieniają drastycznie swoją fizjonomię, przede wszystkim przeobrażeniu ulega warstwa zielna, co powoduje, że określenie ich przynależności systematycznej staje się niezwykle

-60-