9576709288

Runo pokrywa najczęściej 80% powierzchni płatów. Charakterystyczną fizjonomię w pełni okresu wegetacji nadaje mu Hordelymus europaeus wyrastający na wysokość ponad metra. W warstwie zielnej trzon florystyczny, obok facjalnie występującej jeżyny gruczołowatej (fruticetyzacja), tworzą gatunki związku Fagion i klasy Querco-Fagetea. Głównym czynnikiem prowokującym masowy rozwój Rubus hirtus jest zwiększony dostęp światła do dna lasu. Obok zaniżonego zwarcia, duże znaczenie ma także sąsiedztwo szerokich dróg leśnych, z którymi wiąże się dopływ dużej ilości bocznego światła do dna lasu. W zdjęciach 8 i 10 znaczne pokrywanie osiąga także Impatiens noli-tangere, co dodatkowo podkreśla degenerację tych płatów. Zdjęcie 2 reprezentuje ponadto formę degeneracyjną, tj. epilobietyzację w postaci z Sambucus raceniosa.

Wysokimi stopniami stałości cechują się w runie także gatunki z grupy ogólnoleśnych: Athyrium filix-femina (IV), Oxalis acetosella (IV) oraz Solidago virgaurea

Warstwa mszysta wykształca się w większości płatów, jednak jej pokrycie jest znikome, co jest związane ze znacznym ocienieniem przez płonne pędy Rubus hirtus. Najczęściej notowanymi mszakami są: Polytrichastrum formosum, Dicranella heteromalla oraz Plagiothecium cavifolium.

W liczącej 10 zdjęć tabeli wystąpiły 73 gatunki roślin, w tym 7 gatunków mszaków. W zdjęciach notowano zazwyczaj 18-28 gatunków, w jednym przypadku (zdj. 10) zaledwie 12; średnio na zdjęcie przypada 23 taksonów.

Dyskusja

Hordelymus europaeus mimo wielu stwierdzonych w Polsce stanowisk [Mizianty 2001], uznawany jest za gatunek rzadki, a w takich regionach kraju jak: Wielkopolska, Kujawy i Ziemia Lubuska - za zagrożony wyginięciem [Żukowski, Jackowiak 1995]. Wspomniany gatunek przywiązany jest do nizin i niższych położeń górskich (regiel dolny w Sudetach i Karpatach), gdzie porasta żyzne i średnio żyzne siedliska o umiarkowanej wilgotności [Falkowski 1982, Rutkowski 1998] w obrębie lasów liściastych i mieszanych.

W najbliższym sąsiedztwie południowo-zachodnich granic Beskidu Małego został

9

stwierdzony przez Wilczka [1995] w Beskidzie Śląskim, w okolicach Bielska-Białej w płatach Dentario glandulosae-F'agetum typicum oraz D.g.-F. allietosum ursini.

Na terenie badań Hordelymus europaeus posiada nieliczne stanowiska. Dyskutowany gatunek podawany był przez Myczkowskiego [1958] z dwóch stanowisk w reglu dolnym: z Zasolnicy (zachodnia część Beskidu Małego) oraz z rejonu określanego jako Zwalisko.

-94-