984502017

272 BRZYDKA

—    Tylko na półrocze... do nowego roku.

—    A co potem będzie? pytała zadziwiona. Czy masz pan inną kopalnię w odwodzie?

—    Starą, zalaną wodami, zamkniętą od lat dziesięciu...

—    Cóż znów? pytał Hubę.

—    Zbadałem rzecz na miejscu. Kopalnia to była ogromnej wydajności—węgiel w najprzedniejszym gatunku — pokłady głęboko ułożone. ale prawie niewyczerpane...

—    Tak, lecz wszystko zalane, zrujnowane...

—    Nie tak bardzo; wody znalazły odpływ, dotąd dla mnie zagadkowy... ale łatwo osuszyć można wnętrze, pomódz przyrodzie i powiększyć spadki.

—    Czy przestrzeń do sprzedania?

—- Za bezcen, bo za dwadzieścia tysięcy marek od obecnćj właścicielki nabyć ją można.

—    Ale włożylibyśmy tam ze dwieście tysięcy, a rezultat byłby jeszcze może wątpliwy.

Inżenier spojrzał na Lilę.

—    Żałuję, że nie mam majątku—ręczyłbym całym za udanie się... zgarniemy krocie.

—    To kopalnia złota te pokłady; dziwię się, że dotąd o wznowieniu prac nie pomyślano; bo przecie Niemcom nie brak przedsiębiorczości...

—    Dziwna rzecz, zaprawdę.

—    Woda jak lawa wulkanu spadła na robotników — były podobno nawet liczne ofiary... ale dziś mamy przyrządy odpowiednie, wprawnych ludzi.

—    Zawsze jest to ryzyko, perswadował Hubę.

—    Żadnego: ręczę, słowem. Zresztą sam kierowałbym robotami. Czy zgodziłabyś się pani? Proszę—zaufaj mojemu wj^ksz-tałccniu i nieomylnym obliczeniom.

Rozwinął plany, opatrzone uwagami, posiane mnóstwem liczb...

Lila wierzyła w niego jak w ewangelią, po za sympatyą, u-czuwaną dla dorodnego mężczyzny, tkwiła w niój życzliwość szczera, oraz uznanie dla technicznego wykształcenia Kruszewskiego.

—    Powiadasz pan, że to przedsięwzięcie korzystne?., mówiła.

—    Tak korzystne, że oszczędzi nam 50% ^z kapitału, wydawanego teraz rocznie na węgiel, wliczając już koszta sprowadzania na własną reke.

w    y    ^

—    Dobrze tedy—zadecydowała — daję panu carte blanche co do wydatków; p. Eisenherzhut otrzyma dziś jeszcze stosowne polecenie.