Współpraca niemiecko-sowiecka
Pierre de Villemarest
Fragment książki "Żródła finansowania komunizmu i nazimu"
Oficyna Wydawnicza "Fulmen Poland"
KOMUNIŚCI I NAZIŚCI BRATAJ
SI
OD 1925
Rzut oka na rzeczywisty stan gospodarki niemieckiej w latach 1919-1933 pozwala zrozumieć
mechanizm, którego naprawdę skorzysta jedynie Hitler. Wszystko to zaczęło się w latach 1920-1924,
w wyniku spekulacji prowadzonych raz za razem na słabnącej marce. Przemysł niemiecki pozostał
jednak nietknięty, brakowało mu jedynie kapitału, aby wrócić na prostą drogę. W Stanach
Zjednoczonych, w Londynie, w wielu krajach, które pozostały neutralne, nie brakowało kapitałów,
które należało gdzieś ulokować. Niemcy wydawały się pociągające - pod warunkiem, że nie upadłyby
w wyniku rewolucji lub nie rozpadłyby się w separatyzmie, który w 1919 przejawił się w wielu
prowincjach.
F.D.Roosevelt - jeden ze spekulantów marką
Pod tym względem socjaliści niemieccy byli absolutne zgodni z wysoką finansjerą, przemysłowcami,
sztabem generalnym i nawet junkrami pruskimi. A wszyscy razem ze Sprzymierzonymi. Stąd carte
blanche dana na utrzymanie 70 tysięcy żołnierzy, a następnie, w Traktacie Wersalskim, na
Reichswehrę w sile 100 tysięcy ludzi, pozwalającą generałowi Gronerowi, a póz
niej Hansowi von
Seeckt, na przywrócenie porządku. W tym czasie, to jest od 1920 do 1924, wytrawni spekulanci
zaczęli pchać się do Niemiec, gdzie inflacja doszła do tego stopnia, że jakikolwiek drobny posiadacz
silnych walut mógł zgromadzić fortunę. Na jedną markę w 1913 przypadało 15 marek w 1921, a
następnie 45,7 marki w 1922. W styczniu 1923 będzie to 4279, w lipcu 84 150, a dwakroć tyle pod
koniec roku. Stąd widok arcybogatych spekulantów dz
wigających walizy banknotów, aby wykupić
towary, na które przeciętny Niemiec nie mógł sobie pozwolić. Ze swą walutą cudzoziemcy
inwestowali za niską cenę w przemysł i handel.  To wsparcie - zauważa para belgijskich historyków,
J. i J.H.Pirenne - pozwoliło na natychmiastowe wyciągnięcie przemysłu niemieckiego z trudności
finansowych. W ten sposób, w rok po zakończeniu wojny, konkurencja niemiecka pojawiła się znowu
na rynkach zagranicznych." Jedną z osób, które odniosły największe korzyści z pierwszych spekulacji
marką od 1921 do 1923, był Franklin Delano Roosevelt, co przypomniał w 1975 historyk A.Sutton w
pracy poświęconej Wall Street. Otóż Roosevelt założył był w Kanadzie spółkę  United Europeen
Investors" (UEI), wyspecjalizowaną w inwestycjach w Niemczech. Jeszcze raz biurowiec przy 120
Broadway w Nowym Jorku posłużył za podporę do tych operacji; tam właśnie Roosevelt usadowił swą
własną fundację  Warn Spring Foundation" i tu mieli siedzibę jego wspólnicy z  UEI" (między
innymi Max Warburg), od 1917 jednego ze z
ródeł finansujących rewolucję rosyjską. Wśród nich
również Wilhelm Cuno, ówczesny prezes  Hamburg-America Line" (HAPAG). Otóż w 1921 Cuno
został kanclerzem Weimaru...
Wszyscy kanclerze  germano-amerykańscy"
Związany z tym olbrzymim zespołem finansowym niemiecko-amerykańskim, Cuno wywodził się z
niemieckiej Partii Ludowej (65 deputowanych), reprezentującej wysoką finansjerę niemiecką. Rządził
http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom3.html[2016-02-11 15:14:30]
Nowy Porzadk Swiata
z poparciem socjalistów i różnorakich liberałów z centrum, rozpoczynając kombinacje, które wiodły
dużo dalej niż aspekt, o którym mowa wyżej. Podczas gdy w rzeczywistości fabryki zbrojeniowe,
które miały być rozmontowane, potajemnie wywożono za granicę zwłaszcza do ZSSR, Turcji i
Holandii - koalicja Cuno prowadziła kampanię przeciw reparacjom wojennym przewidzianym w
Traktacie Wersalskim. I jakby dla pokazania niemożności płacenia, Cuno kazał przez dwa lata
drukować banknoty z taką gorliwością, że w lecie 1923 podał się do dymisji, aby uniknąć odpowiedzi
na kłopotliwe pytania. Jego polityka zagraniczna była taka sama, jak jego poprzednika Josefa Wirtha,
który opuścił urząd kanclerza, aby wejść do rady  Stowarzyszenia Studiów dla Podjęcia Handlu ze
Wschodem" obok Otto Deutscha i Waltera Rathenau, współdyrektorów trustu  AEG", jednego z
trzech beneficjantów planu Dawesa po 1924. Otóż  AEG" stał się jednym z głównych filarów
finansowych NSDAP, już to bezpośrednio, już to przez filię  Osram", trust lamp. Niemożliwe, aby
nie wiedziano o tym w Nowym Jorku, skoro  International General Electric", którego dyrektorami
byli Gerard Swope (finansował Roosevelta i jego projekty New Dealu) i Owen Young, stanowił jedną
i tę samą firmę z  AEG". Gustaw Stresemann, kanclerz na miejsce Cuno od sierpnia do paz
dziernika
1923, będzie ministrem spraw zagranicznych aż do 1929. Był on, tak jak jego poprzednik,
zwolennikiem integracji wielkiego przemysłu pod kierownictwem państwa i współpracy z ZSSR.
Prusak, protestant i zdecydowany pangermanista, Stresemann marzył o aneksji Austrii i zniszczeniu
Polski. Od 1914 należał on do  Niemiecko-Amerykańskiej Unii Handlowej". Po Wirthcie, Cuno,
Rathenau obracamy się ciągle " n tych samych kręgach niemiecko-amerykańskich i w tych samych
perspektywach.
Schacht: ciągłość
Stresemann był monarchistą. Związany z Ludendorffem, podczas wojny specjalista w sprawach
marynarki wojennej, popierał on do ostatka ideę wojny na morzu lub raczej w głębinach, dzięki
łodziom podwodnym. Ożeniony z bardzo bogatą Żydówką z berlińskich przemysłowców, był od 1919
zwolennikiem socjalizmu, który głosił Rathenau. Ale, tak jak ten ostatni, uważał, że rewolucja
powinna przyjść  od góry". Powinna ona być sprawą elity polityczno-finansowej, międzynarodowej w
swych dążeniach, ale, aby działać, zmuszonej zdawać sobie sprawę z uczuć ludu. Aby wygrać,
wystarczyło inteligentnie wykorzystywać ludzi, partie polityczne i wydarzenia. Krótko mówiąc,
podczas gdy od 1919 do 1932 bojówkarze nazistowscy i komunistyczni będą ścierać się na ulicach,
czasem zabijać, często łączyć przeciw Republice Weimarskiej, pewna ciągłość polityczno-finansowa
będzie istniała ponad ich głowami, na przekór wydarzeniom. Deus ex machina tej ciągłości był
Hjalmar Schacht, dyrektor Banku Rzeszy. To nie przez przypadek, jesienią 1922, w siedem miesięcy
po podpisaniu traktatu w Rapallo, wyprawił on do Sztokholmu swego zastępcę Emila Wittenberga,
aby ten zasiadł obok Olofa Aschberga, Maxa Maya, dyrektora  Guaranty Trust" w Nowym Jorku i
obok kierownictwa sowieckiego w radzie  RusKomBank", międzynarodowej odrośli Państwowego
Banku ZSSR. To właśnie Schacht usprawnił rozwój monetarny i finansowy Rzeszy i kazał używać
wykrętów, stwarzanych przez plany Dawesa i Younga, wobec reparacji, których oczekiwali
europejscy Sprzymierzeńcy. Najpierw zainkasował on 826 milionów dolarów, co przywróciło
przemysłowi niemieckiemu siłę ekspansji. Następnie otrzymał redukcję rocznych spłat reparacji
wojennych. Potem znienacka zdewaluował markę i w ten sposób wykupił za bezcen marki znajdujące
się za granicą, wykorzystawszy wcześniej dolary i inne środki dla prosperity Niemiec, które pozwalały
sobie na gospodarkę wojenną. Kredytodawcy i inwestorzy amerykańscy nie stracili nic. Z czasem
przyznali się do tego, ponieważ uczestniczyli w tych przedsięwzięciach.
Komuniści i naziści bratają się
Ani bojownicy komunistyczni, ani ci z NSDAP nie mieli, oczywiście, pojęcia o tych kombinacjach.
Ich przywódcy atakowali  międzynarodową plutokrację" bez ujawniania jej gier. Ale nigdy
http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom3.html[2016-02-11 15:14:30]
Nowy Porzadk Swiata
przywódcy nazistowscy nie potępili polityki Rapallo. I nawet korespondencje odnalezione w 1945,
opublikowane w Londynie, ale przemilczane, co ciekawe, w prasie europejskiej, wykazują na
przykład, że Goebbels i Hitler ubolewali nad awanturami, które przeciwstawiały sobie komunistów i
nazistów. Pierwszy z nich podkreśla, bez ogródek, w  Liście otwartym" z datą 1925:  W
rzeczywistości komuniści nie są naszymi wrogami." Trochę póz
niej napisze on:  Lepiej byłoby
skończyć w bolszewizmie, niż znosić niewolnictwo kapitalizmu." Jeżeli chodzi o Hitlera - który po
1933 żądał, aby zostawiono otwarte drzwi do NSDAP komunistom, którzy chcieliby do niej wstąpić -
pisał on w tym samym czasie:  W naszym ruchu (socjalistycznym) łączą się dwie skrajności:
komuniści z lewicy i oficerowie oraz studenci z prawicy(...) To zbrodnia, że przeciwstawiają się oni
sobie w walkach ulicznych. Komuniści są idealistami socjalizmu." Stalin i system sowiecki
fascynowały Hitlera, tak samo jak Stalin będzie zafascynowany Hitlerem po 1933. Ze swej strony
Ernst Niekisch, jeden z przywódców niemieckiej kompartii w latach dwudziestych i
wschodnioniemieckiej partii komunistycznej po 1945, pisał już w połowie lat dwudziestych to, co
można powtórnie przeczytać w jego pracy  Entscheidung" (Decyzja), opublikowanej w 1930, w
Wydawnictwie Oporu (Widerstand Verlag) w Berlinie:  Aby zdobyć swą niepodległość, Niemcy
muszą przeciwstawić się Europie(...) Będą one w stanie zrobić to same tylko przez sprzyjanie
rosyjsko-azjatyckiemu naporowi na Europę." Jeżeli chodzi o Karola Radka, ze swej strony wygłosił on
w 1923, jako reprezentant Kominternu, swój znany dyskurs:  Leo Schlageter - pielgrzym nicości",
który był apologią terroryzmu niemieckiej skrajnej prawicy i ofertą przymierza przeciwko Traktatowi
Wersalskiemu, złożoną nacjonalistom Weimaru. Bojownicy niemieccy wchodzą więc na scenę, nie
troszcząc się, że kości zostały rzucone. Ponad polem ich bitwy, którym jest Bawaria, Berlin,
Hamburg, Ruhra, nawet ponad oficjalną walką w Europie między  faszyzmern" i  antyfaszyzmem",
przywódcy obu  przeciwstawnych" frakcji nie zaprzestają dialogu, już to potajemnie, już to otwarcie.
Dialog Niekisch-Goebbels
Na przykład w 1925. Z jednej strony Młodzi Konserwatyści i czasopismo  Pierścień", stojący za
Mollerem Van den Bruck;  Stalowe Hełmy"; ocaleni z korpusów ochotniczych z obszarów niemiecko-
bałtyckich; z pięć tuzinów jeszcze tajnych organizacji pochodzących z  Consula" i grupy  Rossbach";
Grupy Szturmowe nazistów. Z drugiej - lewicowi socjaliści, komuniści i siatki agenturalne ZSSR.
Lecz oto Josef Goebbels dyskutuje spokojnie z Ernstem Niekischem o wspólnych punktach między
jednymi i drugimi, w obecności pisarza Ernsta Jungera, który żyje jeszcze w momencie, gdy piszę
niniejszą książkę. W końcu wszyscy oni są przesiąknięci doktrynami Fiechtego, Hegla, Nietzschego,
Spenglera. Junger dorzuca tylko do ich aspiracji do totalitaryzmu socjalistycznego nadzieję, że po
imperiach (czyli wielkich całościach ekonomiczno-politycznych) dojdziemy w końcu do jakiegoś
rodzaju państwa światowego. Jakie ma odtąd znaczenie nazizm czy bolszewizm? Tylko te adaptacje,
dostosowane do danych ludów!
Nacjonal-bolszewizm
Poza tym Republika Weimarska, z socjalistami u władzy, która ukrywa przed opinią publiczną to, co
się dzieje w Rosji sowieckiej, popiera propagandę, która obciąża Ententę, a szczególnie Francję,
odpowiedzialnością za hiperinflację rujnującą niemieckie klasy średnie, a z większości robotników
robiącą bezrobotnych. W ten sposób, przez urazę, gniew i resentyment, masy, które do tej pory były
nieufne w stosunku do komunizmu i tak samo wobec pierwszych falang nazizmu, zaczną się
stopniowo przechylać nie w stronę rozumnych nacjonalistów centrum monarchistycznego lub
chrześcijańskiego, lecz w stronę nazizmu. Intelektualna mniejszość jest w tym momencie pociągana
przez  nacjonal-bolszewizm", co wyraża równie dobrze Niekisch (aby ułatwić zbliżenie do
sowietyzmu wojskowych i nacjonalistów niemieckich), jak jego przyjaciel hrabia Reventlow i jego
czasopismo  Der Reichswart", którego powiązania z Radkiem w 1919 już widzieliśmy. W 1923
http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom3.html[2016-02-11 15:14:30]
Nowy Porzadk Swiata
Niekisch podkreśla z zachwytem, jak bardzo doktryny komunistyczna i nazistowska są  z istoty
najbardziej skutecznymi przejawami nieprzejednanego fanatyzmu antyrzymskokatolickiego(...) Gdyby
od tej chwili, setki milionów rosyjskich fanatyków tej tendencji i osiemdziesiąt milionów Niemców
tego samego typu połączyło się, porządek ustanowiony w Wersalu zawaliłby się jak domek z kart(...)
Wschód kryje w sobie potężne imperium germańsko-słowiańskie."
Moskwa podtrzymuje swe obietnice
Marzono o tym imperium germańsko-słowiańskim w Weimarze. Sfery wielkoprzemysłowe
wyobrażały sobie, że jego motorem będzie ich siła i technologia. Reichswehra uważała, że nie ma
potrzeby obawiać się Armii Czerwonej. Politycy, jak Stresemann, że rodzący się nazizm jest tylko
instrumentem, którego jak kleszczy można użyć w chwili, gdy trzeba będzie uśmierzyć rewolucję na
ulicach. Zresztą Moskwa podtrzymywała już swe obietnice, a Weimar swoje, gdy w marcu 1920
brygady Erhardta i Loewenfeldta zajęły Berlin i ogłosiły kanclerzem Wolfganga von Kappa,
naówczas gubernatora Prus Wschodnich. Rząd schronił się w Drez
nie, a potem w Stuttgarcie. Sztab
generalny, z Hansem von Seeckt, odrzucił użycie żołnierzy  przeciw innym żołnierzom". Ci ostatni
defilowali w Berlinie wznosząc swastyki,  ten stary symbol indogermański, który oznacza głębokie
zaangażowanie wobec germańskości, przeciwko wszystkiemu, co jest obce tej rasie". Związki
zawodowe w sile 9 milionów członków ogłosiły strajk generalny. Ze strony komunistycznej przeróżni
prowodyrzy już rozdawali broń. Na szczęście, z braku poparcia ze strony mas niemieckich, pucz
Kappa załamał się. Lecz gdyby mimo wszystko komuniści podchwycili ten pretekst, aby przejąć
władzę? Wówczas to Moskwa podtrzymała na nowo swe obietnice. Emisariusze przywiez
li tę oto
instrukcję, rozpowszechnioną przez partię komunistyczną:  Rewolucyjny proletariat nie ruszy małym
palcem dla jakiejś republiki demokratycznej, która jest tylko przejrzystą maską dyktatury burżuazji.
Weimar odetchnął.
Von Seeckt:  Wyciągnąć rękę do Rosji"
Jeżeli było tysiące ofiar, w tym stu zabitych, to dlatego, że przywództwo regionalne kompanii Ruhry i
Saksonii odrzuciło rozkazy i usiłowało lokalnie utrzymać władzę z bronią w ręku. Sterroryzowana
ludność  opowiadała Margarete Buber-Neumann  przyjęła z entuzjazmem pacyfikacyjne oddziały
von Seeckta. 18 marca, gdy pucz Kappa ostatecznie załamał się, szef Reichswehry ogłosił
proklamację:  Ośmielony wydarzeniami "Spartakus" uważa, że jest znowu w stanie przejąć władzę.
Tak samo jak w przeszłości, Reichswehra znajdzie się w pierwszej linii, aby złamać próbę
ustanowienia u nas bolszewizmu..." Opinia publiczna była uspokojona. Nie miała ona pojęcia o tym,
że Moskwa dała już zalecenia przeciwne temu, co insynuował von Seeckt i że ten ostatni gra zresztą
od długiego już czasu ręka w rękę z Moskwą. Dowodzi tego fakt, że na miesiąc przed puczem Kappa
zwołał on jako szef  Truppen-Amt" ( Dyrekcji Oddziałów" - eufemizm dla nazwania sztabu
generalnego) tajne zebranie około setki wyższych oficerów, za wiedzą i z udziałem wysłannika
ministra Noskego, pod pretekstem przeciwstawiania się presji Sprzymierzonych, wymierzonej w
Reichswehrę. Sztab generalny odrzucił wydanie licznych oficerów oskarżonych o z
dzierstwa podczas
wojny. Wątpiono, czy Ententa zdecydowałaby się z tego powodu na akcję militarną, ale trzeba było
przewidzieć taką możliwość i przygotować środki oporu przeciw jej kontyngentom, oczekując całkiem
innej reakcji:  Ponieważ w międzyczasie - podkreślił von Seeckt -rozpoczniemy ofensywę przeciw
Polsce, aby wyciągnąć dłoń do Rosji Sowieckiej. Bolszewicy w istocie bardzo się ustatkowali. Są oni
teraz prawie tak na prawo, jak większość niemieckich socjalistów, jeżeli nie bardziej jeszcze..."
Korespondent Trockiego
Hans von Seeckt był pewny siebie. Od 1919 nie przerwał powiązań utrzymywanych z Trockim za
pośrednictwem tureckiego ministra Enver Paszy, który stał się jego zaufanym od czasu, gdy von
http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom3.html[2016-02-11 15:14:30]
Nowy Porzadk Swiata
Seeckt był dowódcą frontu wschodniego i frontu na Bałkanach. Enver Pasza przekazał mu zresztą list,
z datą 20 sierpnia 1920, w którym Trocki prosił o dostawy zmagazynowanej broni precyzyjnej, którą
Niemcy winne były zniszczyć w 1919, zgodnie z żądaniem Sprzymierzonych. Znaczy to, że Trocki
wiedział dużo o sytuacji w Niemczech i o mentalności sztabu generalnego w Berlinie. Co więcej,
młody major Kurt von Schleicher, doradca polityczny von Seeckta, pułkownik Max Bauer, szef
Drugiego -Oddziału i pułkownik Walter Nikolai, jego doradca do spraw tajnych, pozostawali ciągle w
powiązaniach z Leninem. Hrabia Brockdorff-Rantzau, zamieszany w latach 1917-1918 w
finansowanie bolszewików, który odrzucił w 1918 podpisanie warunków rozejmu, służył im za
przekaz
nik w samej Moskwie. W tym samym czasie, jak podaje historyk polsko-amerykański Adam
B.Ulam, Lenin pokazywał w swym otoczeniu, aby uzasadnić swe życzenie przymierza z Berlinem, list
od Maksyma Gorkiego, w którym pisarz oceniał alians niemiecko-sowiecki jako  konieczny". Alians
ten był na dobrej drodze. W dziewięć miesięcy po owym sierpniu 1920, w maju 1921, podpisano
pierwszą umowę handlową na dużą skalę między oboma państwami. Marsz w stronę Rapallo nabierał
rozpędu. Rozpoczął się on więc dużo wcześniej, zanim Sprzymierzeni na Zachodzie okazali
 zaskoczenie" wówczas, gdy traktat ów został podpisany w kwietniu 1922.
Reichswehra z Armią Czerwoną przeciw Polsce
Nowy etap w lecie 1920: von Seeckt zabrania przejazdu przez Niemcy transportów broni i amunicji
wysyłanych przez Paryż do Polski, przeciwko której naciera Armia Czerwona.  Polska jest naszym
śmiertelnym wrogiem - pisze von Seeckt memorandum do swych podwładnych  Rosja sowiecka
uderza nie tylko w nią, ale jednocześnie i przede wszystkim we Francję i Wielką Brytanię. Jeżeli
Polska załamie się, całą budowla Wersalu runie. Możemy się uwolnić z kajdan Ententy przy pomocy
Rosji sowieckiej, nie stając się zresztą ofiarami bolszewizmu. Von Seeckt powiedział to wyraz
nie
Radkowi, w trakcie tajnego spotkania, zgodnie z tym, co pisał do niego wówczas generał-major
Rudiger von der Goltz:  Z chwilą, gdy zyskamy przyjaz
ń rosyjską (sic!) i w ten sposób olbrzymią,
przyjazną sferę ekonomiczną na wschodzie Europy, wszelki blok będzie bezsilny." Reventlov żąda w
tym momencie  współpracy z Moskwą, aby zniszczyć całość państwa polskiego". Ludzie ci żyli
wspomnieniami roku 1772, kiedy to Polska stała się ofiarą zbliżenia między Prusami i Petersburgiem,
i wspomnieniami Bismarcka w minionym stuleciu. Nie rozumieli oni, że ZSSR nie był Rosją, lecz
centrum rewolucyjnego ekspansjonizmu, ciągnącego zyski z państw, do którego wyciąga rękę
bojownika oddanego swojej sprawie. Hitler popełnił ten sam błąd w 1939. Spadkobiercy socjalizmu i
liberałowie będą jeszcze powtarzać ten błąd od 1969. Paryż zdawał się wtedy nie widzieć nic. Londyn
usiłował  zastąpić porozumienie z Francją porozumieniem z Niemcami", gorąco upragnionym przez
Downing Street i Skarb angielski. Ale ten cios Albionu w plecy Paryża przychodzi za póz
no i nie w
porę - tajna niemiecka misja wojskowa była już potajemnie w ZSSR.
Reichswehra w Moskwie od marca 1921
I rzeczywiście, generał Otto Hasse, major von Schleicher, kapitan Fritz Tschunke omawiają w tym
czasie z Radkiem, z Leonidem Krasinem, naówczas komisarzem do spraw handlu i przemysłu, z
generałem Lebiediewem, szefem sowieckiego sztabu generalnego, miejsca lokalizacji, gdzie kapitały,
maszyny, technicy i instruktorzy niemieccy będą produkować materiały i kształcić oficerów dla armii
obu krajów. I to już w marcu 1921, dwa miesiące przed pierwszą oficjalną umową handlową, która
będzie parawanem. W tym czasie każe się wierzyć nacjonalistycznym i nacjonal-socjalistycznym
bojownikom Weimaru, że Reichswehra jest ochroną przeciw  Spartakusowi", zaś bojownikom
komunistycznym, że ZSSR jest niezniszczalną podporą przeciwko  faszyzmowi". Ani  Volkische
Beobachter", pismo partii nazistowskiej, ani przywódcy  Consula", ani Ernst Roehm i jego
przyjaciele, którzy właśnie przeszli masowo do NSDAP, nie występują przeciwko tej polityce dla
naiwnych. I nie bez racji: w tym czasie są oni  zasilani" z  czarnej" kasy Reichswehry. W grudniu
http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom3.html[2016-02-11 15:14:30]
Nowy Porzadk Swiata
tegoż roku stała komisja niemiecka instaluje się w ZSSR na dwa lata. Jej specjalistami od uzbrojenia
(w tym dwoma z firmy  Junkers")  opiekuje się" major A.D. von Niedermayer, zwany Neumann i
podpułkownik Schubert. Dyplomata Ago von Maltzan, który nazajutrz będzie obecny przy
podpisywaniu traktatu w Rapallo, utrzymuje kontakty z Cziczerinem, Litwinowem, Radkiem,
Krasinem i Worowskim. Mały szczegół: poza tym, że wyłaniają się z przeszłości wtajemniczeni
skandynawskiej siatki finansowej z lat 1917-1918, pojawia się również Krasin, który aż do 1917 był w
Rosji  menedżerem" firmy  Siemens".
Moskwa proponuje porozumienie marszałkowi Hindenburgowi
Mathias Erzberger, katolicki centrysta, został wtedy zabity pod pretekstem, że podpisał  haniebne"
zawieszenie broni w listopadzie 1918. Jego zabójcy, podobnie jak ludzie Weimaru, nie mówili, że
podpisał je wówczas na pilne żądanie marszałka Hindenburga, zakomunikowane mu w podpisanej
nocie, opublikowanej w Paryżu w 1934. W rzeczywistości Erzberger i co najmniej stu z 354.
zamordowanych z powodów politycznych w latach 1919-1924 zostało zabitych w imieniu Świętej
Vehme lub innych tajnych organizacji, ponieważ chcieli oni ujawnić prowadzoną właśnie podwójną
grę. Dlatego, że byli nacjonalistami, ale nie sowietofilami ani nazistami. Od tego momentu wyścig o
władzę zaczął się nie między nazistami i komunistami (ci ostatni byli za słabi, aby móc wziąć władzę
legalnie czy nielegalnie), lecz między nacjonalistami monarchistycznymi czy katolickimi (lub jednymi
i drugimi razem) i nacjonalsocjalistami, złączonymi w istocie z  nacjonal-bolszewikami". Twierdzić
co innego, to znowu mieszać propagandę z historią, ideologiczny schemat a posteriori z
rzeczywistością. W przeciwieństwie do tego, co napisał Paul Winkler w swych  Niemczech
tajemnych", już przeze mnie cytowanych, finansiści międzynarodowi bynajmniej nie  wpadli w
pułapkę" - tę pułapkę oni sami sfabrykowali (zob. rozdział następny). Wszystko to zmusza nas do
cofnięcia się do wyborów prezydenckich wiosną 1925, które wyniosły starego marszałka Hinderburga
na prezydenta państwa. Historycy podają, że komuniści połączyli swe poczynania z nacjonalistami, i
że to dzięki poparciu ich kandydata w drugiej turze wyborów prezydenckich, w marcu, został wybrany
Hindenburg, zastępując zmarłego Friedricha Eberta. Jest to prawda. Ale, aby zrozumieć postawę
komunistów stojących za Thaelmannem, trzeba poznać nie tylko konszachty wielkiego przemysłu i
Reichswehry z Moskwą, ale wiedzieć i to, że w czerwcu 1921, to znaczy cztery lata wcześniej,
Sowiet G.M.Smirkow,  komisarz specjalny do spraw niemieckich" rządu moskiewskiego, napisał, z
racji swej funkcji, do marszałka Hindenburga proponując mu, jako mającemu wpływy i będącemu dla
Niemiec symbolem, porozumienie sowiecko-niemieckie, które byłoby zawarte z nim osobiście.
Margarete Buber-Neumann jest jedynym, z tego, co wiem, historykiem, który docenił ten ważny list,
wyprzedzający o dziewięć miesięcy traktat w Rapallo i oświetlający całą grę komunistów od tej chwili
aż do roku 1932. Poza pewnymi punktami. Datowany 3 czerwca 1921, ocenia on, że trzeba
 wyciągnąć z obecnego bagna Niemcy i Rosję, a koniec końców całą Europę". Zapowiadał, że
 okupacja Ruhry przez Francję jest tylko kwestią czasu". Zapewniał, że Stany Zjednoczone,
wspierane przez Anglię, doprowadzą do wojny z Japonią, i że wówczas Francja będzie miała w
efekcie wolne ręce w Europie. Dlatego też - pisał Smirkow -  rząd zdecydował na posiedzeniu tajnym,
począwszy od końca kwietnia, nawiązać kontakty z Panem, Panie Marszałku, aby rozważyć, w jakiej
mierze cele partii prawicowych w Niemczech i cele rządu sowieckiego są rozbieżne, a w jakiej dałyby
się uzgodnić". Następnie przychodzi passus, który pozwoli nam uniknąć wnikania w szczegóły lat
dwudziestych, do roku 1932, z wyjątkiem przebadania realizacji Rapallo w samym ZSSR, ponieważ
tłumaczy on manipulacje kompartii niemieckiej przez Moskwę. Oto on w całości.
Moskwa:  Jesteśmy w stanie podporządkować naszej woli skrajną lewicę niemiecką"
 Myśl ruchu komunistycznego od czasu rewolucji w Niemczech może wzbudzić Pańskie wątpliwości,
Panie Marszałku, co do niniejszego pisma i może Pan logicznie przypuszczać, że nie otrzyma ono
http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom3.html[2016-02-11 15:14:30]
Nowy Porzadk Swiata
zgody komunistów niemieckich. Może Pan być jednak pewien, że jestem w stanie podporządkować
przywódców skrajnej lewicy niemieckiej woli naszego rządu. Rząd odwoła każdego, kto udaje się do
Niemiec z propagandą prosowiecką i poleci niemieckim przywódcom sowieckim (sic!),
przebywającym w Niemczech, opuszczenie tego kraju..."
 Niemieckim przywódcom sowieckim"? Inaczej mówiąc, tajnym emisariuszom Kominternu w
Niemczech? Nigdy przyznanie się ZSSR do manipulacji wywrotowych nie było równie wyraz
ne. A
jeżeli powątpiewano w sowiecką wolę dotrzymania słowa, nie pozostało nic innego, jak
kontemplować to, co się działo przez następne dwanaście lat. W pierwszej chwili Hindenburg,
oszołomiony tak ryzykowną propozycją, odpowiedział przez swego sekretarza:  Marszałek nie
zajmuje się polityką." Zajmie się nią wkrótce. Będzie usiłował, aż do ostatniej chwili w 1932,
popierać raczej centrowo prawicowych nacjonalistów, zgrupowanych wokół von Papena, niż nazistów.
Ale to właśnie Hitler pociągnie go za sobą po kampanii wyborczej, podczas której, jak napisał Pierre
Gaxotte:  komuniści i naziści atakowali z taką samą wściekłością wszystkich tych, którzy usiłowali
zagrodzić im drogę do władzy". Bankier Schroeder pogodził u siebie von Papena i Hitlera.
Dwadzieścia sześć dni póz
niej, 28 stycznia 1933, Hitler został kanclerzem.
Komuniści głosują razem ze skrajną prawicą
W rok po liście Smirkowa do Hindenburga został zamordowany Rathenau. Lewica jest oburzona.
Socjaliści i komuniści jednoczą się spontanicznie i decydują opracować i przedstawić projekt prawa
obrony Republiki. Ale kilka dni przed głosowaniem parlamentarnym Moskwa wysłała instrukcje
przeciwne. Deputowani komunistyczni głosują z deputowanymi skrajnej prawicy i bawarskiej partii
ludowej przeciw temu projektowi. Bezsensowne jest odtąd stawianie sobie pytania, dlaczego rewolta
następnego roku w Ruhrze i agitacja w Hamburgu i Saksonii są tylko odrażającą i krwawą masakrą.
To parawan, którym Moskwa kamufluje swą wolę porozumienia z Reichswehrą i przemysłowcami
niemieckimi rozszerzającymi w tym momencie swe inwestycje w ZSSR. Radek gloryfikuje
nacjonalistycznego terrorystę, którego Francuzi rozstrzelali za sabotaż. Zinowiew wykrzykuje, że
 niebezpieczeństwem jest socjaldemokracja, faszystowskie skrzydło ruchu robotniczego". Tajny aparat
wojskowy ZSSR w Niemczech,  M.P.-Apparat", prowadził wówczas, pod wpływem generała
Skoblewskiego, alias Goriewa, którego prawdziwe nazwisko brzmiało Roze (uczestniczył on w
negocjacjach w Brześciu u boku Joffego), grę, która wyglądała jak wsparcie dla niemieckiej kompartii
i siatek Kominternu, ponieważ rozpoczął on realizację planu powstania, którego rozwój w Turyngii i
Saksonii (gdzie komuniści zaakceptowali wejście razem z socjalistami do rządów tych prowincji) miał
nadzorować Węgier Rakoszi. U boku Skoblewskiego był tam Walter Ulbricht, wraz ze Sternem,
Schreinerem i Finem Ture Lehenem, zwanym Neuberg, którzy zajęli stanowiska w Hamburgu. Są to
 manewry" dywersji, wybuchy słomianego ognia, które oficjalni historycy Międzynarodówki
komunistycznej będą póz
niej tłumaczyć, jako zapalone za szybko i za póz
no. W rzeczywistości Radek
przybył osobiście, pod fałszywym nazwiskiem, aż do Saksonii, aby wydać kontrrozkazy w pełni
rozruchów. Prawdziwa  linia" Moskwy była linią Rapallo. Moskwa wiedziała doskonale, że droga ta
prowadzi prosto do akceptacji niemieckich nacjonalistów przeciw liberałom i socjalistom, a poprzez to
narodowych socjalistów, dysponujących coraz poważniejszymi środkami finansowymi i dyscypliną
nie mającą sobie równej. Nie przeszkadzało to, że w 1926 Gustaw Stresemann zaakceptował
podpisanie paktu o nieagresji i przyjaz
ni, którego żądała Moskwa, pod pretekstem konieczności
uspokojenia ZSSR. Stresemann prowadził podwójną grę, która odpowiadała dokładnie grze Sowietów.
Komuniści i naziści tworzyli zgodny chór przeciw wymaganiom Traktatu Wersalskiego, uczestniczyli
jednak w komedii Weimaru, która zmierzała do wzbudzenia litości świata dla stanu ekonomicznego
kraju. Wszystko to skończyło się na paktach podpisanych 16 paz
dziernika 1926 w Locarno, rzekomo
w celu  stabilizacji w Europie" dzięki przyjęciu Niemiec do wspólnoty narodów. Berlin, Paryż i
Bruksela oświadczyły, że nigdy nie wypowiedzą sobie wojny; Londyn, Rzym, Warszawa, Praga i
http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom3.html[2016-02-11 15:14:30]
Nowy Porzadk Swiata
Moskwa zostały zaproszone do  gwarantowania" tej stabilizacji przez dołączenie się do paktów.
Bowiem wielką ideą Aristida Brianda i Stresemanna było to, że zbliżając Berlin i Moskwę w takich
ramach, organizując z nimi wielką sferę współpracy ekonomicznej i politycznej na skalę kontynentu,
zapewni się panowanie wiecznego pokoju, z błogosławieństwem Ligi Narodów.
Już wtedy Moskwa proponuje Stresemannowi  podzielić się Polską"
W rzeczywistości chciano rozciągnąć na skalę euroazjatycką półtajne porozumienie Weimaru i
Moskwy. Marzenie ponawiane cyklicznie aż do naszych czasów. Ale Moskwa, tak wtedy, jak i
dzisiaj, nie oddawała się marzeniom. Sowieci zbliżyli się dyskretnie ze Stresemannem, o którym
wiedzieli, że pisał w uwagach do swoich doradców to, co archiwa niemieckie opublikowały dopiero w
1967:  Najważniejszy problem chwili obecnej, to problem granic niemiecko-polskich. Polska musi
dać korytarz (...) Ponieważ nie można tego uzyskać w drodze wojny, musimy przedstawić Polskę jako
niebezpieczeństwo dla pokoju w Europie (...), podtrzymywać zawieszenie, aż do chwili, gdy
Warszawa nie będzie mogła odrzucić ustępstw; wykorzystywać w tym celu trudności wewnętrzne w
Polsce." Znakomicie poinformowany (bo tak zwana póz
niej  Czerwona Orkiestra" była już wtedy
doskonale zadomowiona w administracji i ministerstwach, tak jak we wszystkich partiach
politycznych), Kreml przedłożył Stresemannowi, w kilka tygodni po zredagowaniu wyżej
wymienionych uwag, że uzgodniona polityka obu państw pozwoliłaby  podzielić się Polską według
jej granic etnograficznych" (sic!). Moskwa i Berlin wymieniły między sobą nowe protokoły
porozumienia na ten temat. Stresemann nie ośmielił się posunąć aż do presji militarnej, co
proponowała Moskwa, ale podpisał, 24 kwietnia 1926, traktat przyjaz
ni i przymierza, który umocnił
tajne i jawne ustalenia Rapallo. Sztab generalny Reichswehry był ściśle powiązany z tymi
pertraktacjami. Różnorodne dokumenty przedstawiają środki  odzyskania terytoriów niezbędnych dla
życia gospodarczego Niemiec (...), uwolnienia Nadrenii i Saary, odzyskania Górnego Śląska i
korytarza gdańskiego (...) aneksji Austrii." Podkreślają one:  Polska i Czechosłowacja stanowią dwie
przeszkody, ze stojącymi za ich plecami Francją, Belgią, a także Włochami."
Zachód milknie
 To wojskowi niemieccy i rosyjscy zadzierzgnęli i umocnili więzi przyjaz
ni między dwoma naszymi
narodami" - wykrzyknął w kwietniu 1922 von Seeckt dla uczczenia Rapallo. Kto na Zachodzie mógł
nie wiedzieć o tej współpracy, skoro w 1926 socjalista Scheidemann wykrzykiwał w parlamencie
niemieckim swoje potępienie wobec porozumienia, z trudem utrzymywanego w tajemnicy, między
Reichswehrą i Armią Czerwoną? Jak zresztą mogło nie wiedzieć o tej współpracy 15 firm brytyjskich,
10 firm francuskich czy 5 firm włoskich Mussoliniego, które pracowały wtedy w ZSSR? Jak mogło o
tym nie wiedzieć 50 firm amerykańskich, skoro brały one podwójny udział w tej współpracy: poprzez
swych niemieckich wspólników i poprzez własne filie w samym ZSSR? Ale polityczno-ekonomiczna
elita zachodnioeuropejska milczała na ten temat, jak również na temat intensywnych zbrojeń, które
charakteryzowały współpracę niemiecko-sowiecką. Zobaczymy, że co najmniej tolerowała ona, o ile
sama w tym nie uczestniczyła, przekazywanie pieniędzy, które w 1928 i 1929 uratowały partię
nazistowską od załamania się, wówczas gdy liczba jej deputowanych spadla z 32. w 1924 do 12. w
połowie ku 1928 i gdy Hitler była załamany. Moskwa oświadczyła, że  rewolucja dojrzała w
Niemczech", gdy po 1929 krach finansowy na Wall Street dotknął Wiedeń i Berlin i zwiększył
poważnie bezrobocie poprzez reakcję łańcuchową w przedsiębiorstwach. Ale Moskwa zabroniła
rewolucji i pozwoliła tylko na prowokacje, które popychały naród niemiecki w stronę nacjonal-
socjalistów. Wtedy, gdy od 1923 do 1929 Moskwa zapewniała, że trzeba wygrać narodowych
socjalistów dla sprawy komunizmu, a więc  poczynić ustępstwa dla ich ideologii" wydawała ona
jednocześnie rozkaz:  Bijcie faszystów wszędzie, gdzie ich spotkacie!" Inaczej mówiąc, chodziło o
stworzenie klimatu niepewności, wojny domowej, paniki. Nieznani strzelcy pojawiali się na dachach
http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom3.html[2016-02-11 15:14:30]
Nowy Porzadk Swiata
domów podczas defilad nazistów, zabijając lub raniąc kogo popadło, a następnie znikali. Ale w tym
samym czasie naziści i komuniści przypuszczali ataki polityczne na zebrania publiczne partii
politycznych, które popierały Republikę Weimarską.
Czerwone flagi i swastyki obok siebie
Kto wygra tę grę, wówczas, gdy każdego tygodnia Kreml wznosił toasty za współpracę Moskwy i
Berlina? Do tego stopnia, że jedna trzecia biura politycznego niemieckiej kompanii została usunięta w
ciągu niespełna trzech lat - ci, którzy wystąpili przeciw tej współpracy zostali wykluczeni. Tylko Karl
Korsch odmówił oddania swego miejsca deputowanego. Pozostał w historii jedynym komunistą tego
kraju, który krytykował Moskwę przed parlamentem. Ale popatrzmy, oto inny manewr: z końcem
roku 1930  Stalowe Hełmy", niemiecka Partia Ludowa i naziści żądają referendum, aby obalić
socjaldemokratyczny rząd Prus. Partia komunistyczna odrzuca z pogardą  ten manewr faszystowski",
a następnie sama wzywa do  ruchu ludowego przeciw faszyzmowi i przeciw rządowi Prus". Ale
Moskwa nakazuje więcej: trzeba stworzyć wspólną sprawę z prawicą. Tak oto, podczas wyborów 9
sierpnia 1931, przed lokalami wyborczymi powiewają obok siebie czerwone flagi z sierpem i młotem
i flagi ze swastyką. Cieszył się z tego podporucznik Scheringer, który w lipcu rozpoczął wydawanie
pisma  Aufbruch" (Odmarsz), publikując swą proklamację przymierza narodowo-bolszewickiego.
Dymitrow:  Raczej Hitler niż socjaldemokracja"
Ów Scheringer założył komórkę NSDAP w swym garnizonie w Ulm. Nielegalną. Z tego powodu
spędził parę tygodni w areszcie, z dwudziestoma pięcioma komunistami z Lipska. Przekonali go oni o
potrzebie przymierza i tej właśnie inspiracji pismo zawdzięczało swe narodziny. Proklamacja została
podpisana przez siedmiu byłych oficerów, jednego byłego oficera policji, czterech przywódców
nazistowskich i przez hrabiego Stenhoch-Fermor, byłego żołnierza korpusów ochotniczych, które w
1919 zwalczały bolszewików w krajach bałtyckich.  Aufbruch" pracował odtąd nad stworzeniem osi
współpracy między nazistami i komunistami w każdych możliwych okolicznościach, ponieważ
przyjaciółmi Scheringera kierowała, zachowując, dystans tajna organizacja  Z", założona przez
komunistycznych specjalistów od roboty wywrotowej w środowiskach prawicy. Będzie to użyteczne,
gdy naziści dojdą już do władzy. Ale ta siatka wpływów była tylko wierzchołkiem góry lodowej. Jest
to ta chwila w 1931, gdy Remmele wraz z Neumannem, jednym z szefów siatki kompartii,
oświadczyli w parlamencie:  rząd faszystowski, dyktatura faszystowska nie przerażają nas. Upadną
one szybciej, niż jakikolwiek inny rząd." Jest to moment, gdy Gieorgij Dymitrow, tuba Stalina w
Kominternie, oświadczył:  Największą przeszkodą do rewolucji nie jest Hitler, lecz partia
socjaldemokratyczna." Gdy Stalin sam powiedział do Neumanna, zaniepokojony mimo wszystko:
 Czy nie uważacie, że jeżeli nacjonaliści wezmą władzę w Niemczech, to zajmą się oni tak dalece
Zachodem, że będziemy mieli dużo wolnego czasu, aby spowodować postęp socjalizmu?" A więc już
w listopadzie 1931 Stalin wytyczał linię, która po latach wysiłku skonkretyzuje się w pakcie z sierpnia
1939. I, jak gdyby dla otworzenia drogi nazistom, którzy w tamtym czasie nie mieli jeszcze wcale
poparcia w policji niemieckiej, komuniści rozpoczęli zabójstwa licznych oficerów tejże policji.
Poczynając od komisarzy Lenka i Anlaufa, 10 sierpnia 1931, na Biilow-Platz w Berlinie. Prefekt
policji Grzeziński pisał wówczas w swoim raporcie:  Nie ma wątpliwości, że chodzi o zabójstwa
popełniane według dokładnego planu. Terrorystyczne grupy komunistyczne postanowiły walczyć
przeciwko władzom wykonawczym państwa poprzez zorganizowane zabójstwa (...) Grupy te
otrzymują rozkazy od jakiejś organizacji centralnej." Prefekt miał rację. Chodziło o organizację  T".
Jeden z zabójców z Bulow-Platz nazywał się Erich Mielke. Był on po roku 1945, aż do naszych
czasów, jedną z najpotężniejszych postaci tajnej policji wschodnioniemieckiej. Inny nazywał się...
Walter Ulbricht, i aż do lat siedemdziesiątych był panem Niemiec Wschodnich.
http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom3.html[2016-02-11 15:14:30]
Nowy Porzadk Swiata
Prawie 70% nazistów z SA to dawni komuniści
Dwadzieścia tysięcy komunistów niemieckich zapłaci drogo, po 1933, za swe ślepe posłuszeństwo
rozkazom sowieckim. Ale tysiące innych, na rozkaz z góry albo dlatego, że umieli zręcznie
manewrować, wstępując do NSDAP, po odnowieniu swej politycznej niewinności przez wejście do
formacji SA przeżyło, służąc Hitlerowi, a potem przechodząc ponownie do partii komunistycznej po
1944. Różnorodne dokumenty wykazują, że wokół Roehma i braci Strasser, między rokiem 1929 i
1933, prawie 70% członków grup SA to  skruszeni komuniści". Czyż Roehm nie oświadczał, iż
 możemy zmienić jakiegokolwiek komunistę w nazistę w niespełna cztery tygodnie"? Wieść gminna
nie myliła się co do tego: przezwała ona SA  Beefsteak Sturm" (Befsztyk Szturmowy) -  brunatny z
wierzchu, a w środku czerwony". To być może dlatego Tomasz Mann, dowiedziawszy się w styczniu
1933, że Hindenburg kazał wezwać do siebie Hitlera, wykrzyknął:  Tym lepiej, nie przetrzyma ośmiu
miesięcy!" Przetrzymał ich sto czterdzieści siedem i niewiele brakowało, aby przetrzymał dużo
więcej.
BRZEMIENNY FAKT RAPALLO
W kwietniu 1921, dwa miesiące przed tajnym listem komisarza Smirkowa do marszałka Hindenburga,
specjalista sowiecki Wiktor Kopp, nawrócony z mienszewickiego odchylenia w aparacie
państwowym, udał się do Niemiec. Na zaproszenie wielkiego przemysłu i otoczenia kanclerza Cuno
zwiedzał on fabryki Alfreda Kruppa, stocznie  Blohm und Voss",  Albatros Werke" i inne zakłady
specjalizujące się w produkcji zbrojeniowej.  Stowarzyszenie Studiów na rzecz Handlu ze Wschodem"
(mające w swym kierownictwie byłego kanclerza Wirtha) nakłaniało do porozumienia z reżimem
sowieckim w tej dziedzinie. Otto Deutsch, dyrektor wykonawczy  AEG", powtarzał wraz z nim, że
nie można ignorować tak dużego rynku i nawet  trzeba byłoby zorganizować jakiś system kredytów,
ponieważ ZSSR nie może płacić gotówką". Sześć lat póz
niej, w oświadczeniu dla  New York
Timesa" z 13 listopada 1927, ten sam Deutsch potwierdzi te tezy:  Postęp przemysłowy Europy nie
może lekceważyć rynku 160 milionów nabywców. Nie bronię reżimu sowieckiego - dorzucał - ale
oczekiwanie, że będzie on ewoluował w stronę przyjemniejszych warunków, należy do sfery fantazji.
Co nie powinno przeszkadzać w handlowaniu z nim..."
Istny wspólny kompleks militarno-przemysłowy
Traktat podpisany w Rapallo 16 kwietnia 1922, został odnowiony i rozszerzony w roku
poprzedzającym powyższe oświadczenie Deutscha. Ale sam traktat zatwierdził tylko porozumienie
polityczno-wojskowe i handlowe zapoczątkowane w 1921, po podróży Koppa, z inicjatywy von
Seeckta i jego doradców, oficerów: Otta Hasse, Fritza Tschumke i Kurta von Schleichera. Ponieważ
historia tych wzajemnych zbrojeń niemiecko-sowieckich nie została nigdy napisana, przedstawiam jej
obraz chronologiczny i według wyszczególnionych gałęzi - tak dalece wynika on z faktów, że istny
wspólny kompleks wojskowo-przemysłowy Moskwy i Berlina opanował stosunki między tymi
dwoma stolicami, przy czym żadna nie mogła lekceważyć, po 1929, faktu, że Hitler miał wszelkie
szansę, aby zostać ich jedynym beneficjantem. Chwile niepewności, oziębienia lub napięcia, na
przykład w 1928 i 1929, gdy ponaglania Moskwy lub procesy o szpiegostwo irytowały Berlin, nie
przeszkadzały połączeniu. Zresztą, filie amerykańskie z częściowym kapitałem niemieckim, które
swoją drogą inwestowały lub kontynuowały inwestycje w ZSSR, wspomagały w tym samym czasie
partię nazistowską i wiedziały na bieżąco o tym, co się działo z jednej i z drugiej strony do roku 1940.
Finansiści  zajęci hipotekowaniem świata"
http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom3.html[2016-02-11 15:14:30]
Nowy Porzadk Swiata
Samuel Gompers, wpływowy Żyd socjalista w Stanach Zjednoczonych, wystraszył się, w miesiąc po
Rapallo, kierunku, jaki przybrały wydarzenia w tamtym czasie:  Jestem doskonale na bieżąco - pisał -
z nową polityką grupy bankierskiej niemiecko-angielsko-amerykańskiej. Stanowi ona, bez wątpienia,
najniebezpieczniejsze ogniwo wysiłków przyjaznych bolszewikom amerykańskim (...) Pewni
bankierzy amerykańscy, zajęci hipotekowaniem świata, są gotowi w tym celu siać w swym własnym
kraju trującą i antydemokratyczną propagandę bolszewizmu (...) Aby zakamuflować swą rolę, podają
się za finansistów międzynarodowych..." Ostrzeżenie bez echa, szybko zatuszowane przez ową koterię,
obejmującą tyleż arcybogatych fortun żydowskich, co fortun anglo-saksońskich, rzeczywiście
 internacjonalistów", na modłę tych, którzy pięćdziesiąt lat póz
niej nazw siebie  trilateralistami".
Uwagi Gompersa nie uszedł artykuł Winstona Churchilla, napisany 8 kwietnia 1920, nieco wcześniej,
zanim finansista Bernard Baruch spłacił długi tego angielskiego polityka  i stał się w ten sposób
jego wymagającym protektorem - artykuł wzywający Żydów rosyjskich do odrzucenia bolszewizmu,
 bowiem w rezultacie tego reżimu dusza waszego narodu jest postawiona w stan oskarżenia". Gompers
należał do maleńkiej mniejszości Żydów, którzy w maju 1922 widzieli korzyść, jaką Lenin wyciągnął
właśnie z pierwszej w tym stuleciu światowej konferencji ekonomicznej, w Genui, która była dla
Moskwy trybuną do głoszenia swej propagandy, ponieważ Zachód uznał, przez jej zaproszenie,
represyjny reżim, o którego milionach ofiar wiedzieli doskonale jego przywódcy. Pomiędzy punktami,
metodycznie przedstawionymi przez Cziczerina, tubę Lenina (którego w ostatniej chwili zatrzymała w
Moskwie choroba), znalazły się następujące: pokój przez handel bez ograniczeń i przez powszechne
rozbrojenie, przez emancypację ludów skolonizowanych, przez pomoc i opiekę dla narodów
najsłabszych, przez planową redystrybucję bogactw światowych... To dowodzi, że amerykańscy i
europejscy instygatorzy programów  zbliżenia", a póz
niej odprężenia, porozumienia i współpracy z
ZSSR, od roku 1960 nie wynalez
li nic nowego. Cała ich frazeologia istniała już w  zabiegach"
sowieckich w 1922. Ale uczestnicy owej konferencji nie zwrócili uwagi w tamtym czasie, na początku
kwietnia 1922, na ostatnie punkty Cziczerina: pochwalał on w nich projekty ekonomisty angielskiego
J.M.Keynesa i Waltera Rathenau (cytując je), zmierzające do ustanowienia powszechnego socjalizmu.
Po czym zażądał  anulowania wszystkich długów wojennych i rewizji Traktatu Wersalskiego". Co
było tylko  perskim okiem" w stronę Niemiec, obecnych w Genui, aby potwierdzić ducha negocjacji
prowadzonych z nimi od stycznia 1922, z inicjatywy Lenina...
Rapallo, blisko Genui...
Otóż 16 stycznia Lenin zażądał, w instrukcjach pisemnych dla Mołotowa,  rozpoczęcia natychmiast,
bez obciążania się papierami, rozmów z Niemcami, równocześnie w Moskwie i w Berlinie, i
następnie utrzymania z nimi naszych kontaktów podczas konferencji w Genui". Rozmów w jakim
celu? Całkiem po prostu w celu sprecyzowania i podpisania, w jak najkrótszym czasie, traktatu w
należytej formie. Powinno to mieć miejsce przed konferencją, jeżeli Rathenau uważał, że
psychologicznie będzie dobrze postąpić w ten sposób. Odbyło się to w pobliżu Genui, bowiem ekipa
Cziczerina i ekipa Rathenaua modliły się o pretekst przerwania obrad, aby wyskoczyć razem do
Rapallo... i podpisać już całkowicie przygotowane dokumenty. Ponieważ, przed przybyciem do
Genui, Cziczerin, Litwinów, Krasin, Worowski, Joffe i Rudzutak zatrzymali się w Berlinie na cztery
dni, aby przedyskutować z Rathenauem, Ago von Maltzanem, zwanym  czerwonym baronem",
odpowiedzialnym za departament rosyjski MSZ-tu, i z byłym kanclerzem Wirthem ostatnie szczegóły
traktatu, który był przygotowywany od noty w styczniu. Dyplomata-weteran Nikołaj Ljubimow
potwierdził ten historyczny fakt w lutym 1970, podczas konferencji na uniwersytecie w Genewie, w
chwili, gdy wysławiał entuzjastycznie ,,Ost-Politik", którą właśnie przedsięwziął w Bonn kanclerz
Willy Brandt i jego alter ego Egon Bahr. Ljubimow wypowiadał się autorytatywnie: uczestniczył on
jako młody ekspert w spotkaniu w Rapallo, w kwietniu 1922.
Jedno z  wielkich zwycięstw" dyplomacji sowieckiej
http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom3.html[2016-02-11 15:14:30]
Nowy Porzadk Swiata
W tym momencie, w Moskwie, komentatorzy wydobyli z teczek argumentację, którą po raz pierwszy
rozwinęli w 1955, wówczas, gdy kanclerz Adenauer, zrywając śladem aliantów z polityką rezerwy
wobec ZSSR, zaakceptował nawiązanie z nim stosunków dyplomatycznych. Ale  stary lis" był czujny
-  śpiewy syren", które przypominały w 1955 Rapallo i  jego wzajemne korzyści" dla Niemiec i
Rosji, nie miały u niego posłuchu. Odmienna atmosfera panowała w 1970: Willy Brandt był już gotów
uklęknąć w Oświęcimiu, aby  naprawić" krzywdy uczynione przez Niemcy nazistowskie,
zapominając, że Hitler tylko kopiował Stalina, gdy chodziło o obozy koncentracyjne i masowej
zagłady, że zresztą Stalin i Hitler porozumieli się bardzo dobrze w 1939, aby podzielić się Polską i
kilkoma prowincjami Europy Środkowej, i że Hitler nie dysponowałby tak szybko tak silną armią,
gdyby nie pomoc ZSSR w jej odbudowie i rozwoju. W dwa miesiące po słowach wygłoszonych w
Genewie przez Nikołaja Ljubimowa, syreny podjęły swój patetyczny śpiew w całej prasie ZSSR i za
granicą, aby sławić, wraz z agencją Nowosti (zob.  Le Monde diplomatique" z kwietnia 1970, Paryż),
 traktat z Rapallo, który był jednym z największych zwycięstw naszej dyplomacji; (...) który stworzył
precedens dla uregulowania stosunków między ZSSR i krajami kapitalistycznymi (...) i którego lekcja
jest ostrzeżeniem dla tych, którzy nie chcą widzieć korzyści współpracy ekonomicznej i politycznej z
krajami socjalistycznymi." Te  korzyści", gdy je przeanalizować bliżej, doprowadziły Europę, a potem
świat, prosto do wojny 1939-1945.
Tajne klauzule, w przeciwieństwie do tego, co utrzymuje historia oficjalna
Porozumienie niemiecko-sowieckie było tak przemyślane, że egzekutywy Kominternu zebrały się w
Wiedniu, w końcu kwietnia 1922, na wezwanie rzucone trzy tygodnie wcześniej, aby wysłuchać
ambasadora Krestinskiego, który przybył pośpiesznie do Berlina przedstawić racje tego kroku.
Pomiędzy uczestnikami zasiadał Tito. Krestinski zapewnił, że Moskwa postąpiła w ten sposób  w celu
ustanowienia frontu ekonomicznego, zdolnego oprzeć się zorganizowanym naciskom". Jakim
naciskom i z czyjej strony? Pomoc amerykańska, i pomoc niemiecka, Paryża, Londynu i Rzymu
ratowały właśnie wtedy gospodarkę sowiecką. Jeżeli chodzi o Republikę Weimarską, była ona,
oczywiście, obiektem reparacyjnych żądań alianckich i czujności Francji wobec ewentualnych zbrojeń
niemieckich, ale międzynarodowe środowiska bankierskie już rozpoczęły prace, które przed upływem
dwudziestu miesięcy doprowadza do planu Dawesa. Za  cywilną" zasłoną układów z Rapallo, na
mocy których Berlin i Moskwa uzgodniły klauzule handlowe najwyższego uprzywilejowania i
wyrzekły się reparacji wojennych, rozpoczęło się wcielanie w życie klauzul tajnych, których
oczywistości próbuje się zaprzeczać jeszcze w pół wieku póz
niej.
ZSSR terenem prób nowych zbrojeń niemieckich
Hans von Seeckt szybko pocieszył się po inspekcjach Sprzymierzonych. Obejrzawszy 7000 fabryk,
inspekcje te zażądały zniszczenia maszyn mogących produkować uzbrojenie. Otóż maszyny te poczęły
 znikać", potajemnie przewożone za granicę. W każdym razie zapasowy plan był przygotowany.
Dzięki Rapallo mógł on rozwinąć się bardzo szybko. Von Seeckt i jego doradcy wychodzili z
założenia, że trzeba obejść wymagania Traktatu Wersalskiego i zbroić Niemcy, ale bez gromadzenia
zapasów materiałów, które szybko stawałyby się przestarzałe a w każdym razie prowokowały reakcje
Londynu i Paryża. Wystarczyło więc, z jednej strony, produkować nowe bronie w jak największej
tajemnicy, z drugiej, zorganizować taką współpracę między armią i przemysłem, aby było możliwe
przejście z dnia na dzień na produkcję wojenną, wraz z produkcją wojenną seryjną. Stąd wielka liczba
biur studiów, stowarzyszeń naukowych i technicznych, które pojawiły się w Niemczech w 1920 i
1921, a póz
niej wyroiły się za granicą pod różnymi nazwami. Do inżynierów wojskowych dołączyli
inżynierowie  Kruppa",  Junkersa",  Dorniera",  Heinkla",  Fokkera" i innych firm, aby projektować
działa, samoloty i czołgi. Inżynierowie  Badische Anilin",  Bayera",  Stolzenberga" i  IG Farben"
http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom3.html[2016-02-11 15:14:30]
Nowy Porzadk Swiata
pracowali przy produkcji prochu, gazów wybuchowych i zapalających oraz innych produktów. W
wielu krajach Berlin znalazł licznych figurantów i dużo ułatwień. Tak, na przykład, eksperci od łodzi
podwodnych, hydroplanów, torpedowców, korzystali z przyjaz
ni  kolegów", wysokich osobistości,
czasem rządów, w Holandii, Turcji, Finlandii i Hiszpanii. Kapitan marynarki Lohmann w
Rotterdamie, kapitan Bartenback w Helsinkach, baron i wiceadmirał von Gaggern w Istambule i
przyszły admirał Canaris w Kadyksie i Bilhao, nadzorowali te  operacje". Ale na długą metę było to
możliwe tylko przy współudziale kraju tak rozległego, tajemniczego i bogatego, jakim był ZSSR.
Dowodem, że ten współudział  antyfaszystowskiego" ZSSR istniał, jest to, że prawie wszystkie
agentury wywiadu sowieckiego w Europie, nieprzerwanie, od 1920 do 1933, na bieżąco informowały
centralę moskiewską o tych tajnych zbrojeniach, przedsięwziętych poza ZSSR. To dlatego, że
odkrycia i eksperymenty przeprowadzane, na ograniczoną skalę, w laboratoriach tych krajów kończyły
się na poligonach usytuowanych w Związku Sowieckim.
Arsenał dla obopólnej korzyści
Już w 1921 dwa tysiące niemieckich specjalistów wojskowych znajdowało się w ZSSR. Po roku 1922,
gdy tylko eksperci generała Bauera i admirała von Hintze wybrali najbardziej dogodne miejsca dla
budowy baz marynarki wojennej i lotnictwa, poligonów ogniowych, terenów ćwiczeń lotniczych,
tajnych laboratoriów, itd., było ich pięć tysięcy. Moskwa pozwalała na wszystko. Niemcy będą mogły
przeprowadzać poszukiwania we wszystkich dziedzinach nauki i produkować każdą broń, jaką zechcą,
pod warunkiem, że prototypy nie opuszczą terytorium sowieckiego i że pewien procent tej produkcji
będzie zarezerwowany dla uzbrojenia Armii Czerwonej. I tak, na przykład, w dziedzinie lotnictwa, na
100 samolotów wykonanych i docieranych w ZSSR, 20 będzie zarezerwowanych dla Moskwy, reszta
pozostanie w dyspozycji Berlina. Zanim doszło do tej fazy, wszystkie zapasy, które Niemcy chciały
ukryć przed komisjami Sprzymierzonych, mogły zostać potajemnie przewiezione do Związku
Sowieckiego, gdzie mieszana komisja miała za zadanie rozdzielenie ich pomiędzy obu partnerów.
Wcześniej Moskwa dostarczyła Niemcom wszystkiego, czego potrzebowały dla swej małej armii,
dozwolonej im przez Traktat Wersalski. Niemieckie ministerstwo obrony rozlokowało produkcję
uzbrojenia w ZSSR pod kontrolą nieznaczącej  Geselschaft zur Forderung Gewerblicher
Unternehmungen" (Stowarzyszenie dla Rozwoju Przedsiębiorstw Przemysłowych), czyli  GEFU", z
kapitałem 75 milionów marek, i pewnego stowarzyszenia, mającego charakter ekspozytury -  Bersol
Aktien Gesellschaft". Po 1926 będą one zastąpione przez  Wischaft-Kontor", czyli przedstawicielstwo
gospodarcze. A mimo wszystko historycy, jak na przykład Włoch Pietro Gerbore, powtarzają nadal, że
traktat z Rapallo  nie przyniósł Niemcom żadnych korzyści"! Był tak niekorzystny, że w
konsekwencji tajnych klauzul siły Reichswehry potroją się w ciągu kilku lat. Szkolone w Niemczech
na poziomie teoretycznym, siły te odbywały ćwiczenia  terenowe" w ZSSR, natomiast budżet
wojskowy Republiki Weimarskiej od 1924 do 1930 wzrósł (w markach stałych) z 459 do 788
milionów. Traktat ten był tak mało ważny, że przemysł niemiecki i Bank przyznawały sukcesywnie
ZSSR: 150 milionów marek pożyczki w 1923, 100 milionów w 1925 i 300 milionów w 1926. Nie
mówiąc o sumach bliskich miliarda marek, które tylko przemysłowiec Otto Wolf pożyczył osobiście
ZSSR między rokiem 1925 i 1935.
Sekcja  R" i  Zentrale Moskau"
Aby zsynchronizować porozumienie przemysł-armia i współpracę tego tandemu z ZSSR, von Seeckt
stworzył w 1918, w ministerstwie obrony, tajemniczą Sekcję  R". Obciążył on kapitana Fritza
Tschunke zadaniem stałego kontaktu z  Zentrale Moskau", gdzie generał Hasse kierował
Departamentem Zbrojeń (sowieckim) i Ponownych Zbrojeń (niemieckim). Pułkownik Kurt von
Schleicher zapewniał kontakt z przemysłowcami, bankierami i politykami niemieckimi
wtajemniczonymi w tę  wielką grę", która funkcjonowała bez trudności do 1934. Z wyjątkiem
http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom3.html[2016-02-11 15:14:30]
Nowy Porzadk Swiata
incydentu z Scheidemannem, który w grudniu 1926 zmusił von Seeckta do ustąpienia swego
stanowiska generałowi Heye, co nie przerwało zresztą ani na chwilę idylli z Moskwą, jak to jeszcze
zobaczymy.
Zatuszowane rewelacje
Tajne służby francuskie i polskie, kolejno po 1922 i po 1929, sygnalizowały często, jak pisze o tym
historyk Georges Castellan, przewóz materiałów i uzbrojenia, najpierw w kierunku Niemcy-ZSSR,
póz
niej w kierunku ZSSR-Niemcy, który charakteryzował tamten okres. Ale w Europie panowała na
temat tych rewelacji dziwna cisza, choć od czasu do czasu przenikały one do kilku gazet. Tak, na
przykład, w końcu 1922 raport francuski sygnalizował, że  setka samolotów, od 300. do 400 tysięcy
karabinów, materiały wybuchowe i ekwipunek wojenny zostały złapane na wodach Murmańska". W
1924, na skutek awarii, frachtowiec  Alwin Rus" był zmuszony wyładować swój ładunek w Estonii:
tony karabinów i amunicji wysłanych z Niemiec do Piotrogradu. W 1926 parowiec  Hochland" został
zaskoczony, gdy na pełnym morzu przeładowywał na dwa lodołamacze sowieckie 170 skrzyń
uzbrojenia, przywiezionych z Niemiec. I tak to trwało, od 1922 do 1926; sprowadzano również do
ZSSR, do fabryk zbrojeniowych niemiecko-sowieckich, śmigła do samolotów, kwasy chemiczne,
produkty takie jak piorunian rtęci lub części zamienne, produkowane w tych krajach, które przyjęły
niemieckie laboratoria wojskowe. Ale w cztery lata po Rapallo rozpoczął się ruch w stronę przeciwną.
Tak oto w grudniu 1926, socjalista Scheidemann ujawnia przed Reichstagiem, że  z końcem września
i początkiem paz
dziernika amunicja rosyjska przybyła do Szczecina na statkach pochodzących z
Leningradu: "Gotenburg", "Rastenburg" i "Kolberg", podczas gdy firma przyjmująca nakazała, swoim
pracownikom milczenie na ten temat. Komórka komunistyczna w porcie - precyzował - była
doskonale zorientowana w całej sprawie." Ale  skandal" ten nie przekroczył wówczas granic Niemiec.
Milczenie europejskie było równie dziwne jak póz
niej, 7 kwietnia 1937, gdy na dwa lata i cztery
miesiące przed podpisaniem paktu Stalin-Hitler,  Le Petit Parisien" i  L'Ordre" w Paryżu i
 Manchester Guardian" w Anglii podały informacje, które wskazywały na tajne zbliżenie między
Moskwą i Berlinem, po dwóch latach widocznego ochłodzenia. Co za blagierzy ośmielają się
wymyślać tego rodzaju pogłoski, powtarzali tu i ówdzie, w paryskich salonach, dyplomaci sowieccy i
niemieccy. W ponad czterdzieści lat póz
niej istnieją jeszcze autorzy, którzy zapewniają, że
porozumienie niemiecko-sowieckie zaczęło się dopiero w lecie 1939. W ten sposób jest
podtrzymywany mit  antyfaszystowskiego" ZSSR.
Sowiecka infrastruktura wojskowo-przemysłowa pod organizacją niemiecką
Karl Sobelsohn, czyli Radek, mówił, śmiejąc się, do dziennikarza niemieckiego Karla Augusta
Wittfogela, który w listopadzie 1932 wyraził przy nim zaniepokojenie tą współpracą niemiecko-
sowiecką:  A więc nie róbcie tego! Mamy Reichswehrę w kieszeni!" W rzeczywistości, większość
niemieckich uczestników i ich sowieckich kolegów grała i tę, i inne gry. Tak, na przykład,
generałowie Swieczyn (wojsk lądowych) i A
azariew (lotnictwa) należeli do komisji mieszanej obok
Hassego, Niedermayera, Schuberta i innych. Dzięki nim ich niemieccy koledzy zostali wprowadzeni
do Chin, gdzie generał Bauer, generał Wetzell, a po nim Hans von Seckt, a następnie generał
Falkenhausen formowali kadry armii Czang Kaj-szeka.  Sprawa", której nie zapomnieli komuniści
chińscy w swych ciężkich kłótniach z Moskwą... Jednakże rozwój samego ZSSR przybiera
niewspółmierne rozmiary. Traktowanie go tylko pod kątem wojskowym byłoby równie mylące, co
niewystarczające. Ta wielostronna współpraca, aby ocalić reżim sowiecki przez odbudowę jego
gospodarki, była równa tylko współpracy setki firm amerykańskich, które po 1929, a zwłaszcza po
1933, zastąpią towarzystwa niemieckie, zmuszone mimo wszystko do większej dyskrecji w swej
serdecznej współpracy z komunizmem, który Hitler, zgodnie z głoszonymi twierdzeniami, zamierzał
zwyciężyć. Ale ta redukcja pomocy gospodarczo-naukowej Niemiec dla ZSSR - dającej się bardzo
http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom3.html[2016-02-11 15:14:30]
Nowy Porzadk Swiata
dobrze oszacować dzięki pracom opublikowanym w USA przez A.C.Suttona - nie przeszkadzała
utrzymaniu powiązań pomiędzy tajnymi służbami obu stron. Nie służbami Abwehry, wrogiej
komunizmowi, ale służbami MSZ-tu i służbami Reinharda Heydricha, dzięki niespożytemu Walterowi
Nikolaiowi. Parę liczb ilustruje moje stwierdzenia: na 322 umowy przemysłowe, technologiczne i
naukowe, zawarte przez ZSSR z firmami zagranicznymi w okresie lat 1917-1930, 114 zostało
zawartych z towarzystwami amerykańskimi, zaś 94 z Niemcami. Co znaczy, że 71% (wraz z 9.
towarzystwami  faszystowskich" Włoch, które również kolaborowały z ZSSR) potencjału
przemysłowego ZSSR zostało reaktywowane, bądz
stworzone i skadrowane, tylko przez towarzystwa
amerykańskie, niemieckie i włoskie; w tym prawie 38% całości personelu organizacyjnego,
dyrektorów technicznych, głównych inżynierów i kadr średnich przybyło z Niemiec, 30% z Ameryki,
a reszta, zgodnie z postanowieniami podpisanych kontraktów, z firm angielskich (35), japońskich(14),
francuskich (13) i tuzin z innych krajów.
Zbrojenia Czeki i fabryki amunicji
Paryski dwutygodnik  BEIPI" - Est et Ouest" (już cytowany) - doskonale zreasumował w 1955
następujące po sobie fazy tej współpracy, z których pierwsza, od 1920 do 1922, pozwoliła zalążkom
przyszłej Armii Czerwonej, a przede wszystkim jednostkom Czeki, dysponować uzbrojeniem i
amunicją niemiecką, aby narzucić się Rosji. Faza ta skończyła się nieograniczoną integracją wybitnych
niemieckich specjalistów cywilnych i wojskowych z personelem najwyższego dowództwa
sowieckiego. Do tego stopnia, że pewien dyplomata amerykański raportował na początku 1923 słowa
jednej z pierwszoplanowych osobistości sowieckich:  Jesteśmy prawdziwymi beneficjantami Rapallo.
Nasz przemysł wyjdzie odbudowany przy pomocy ekspertów niemieckich (...) Są oni przyjęci do
wszystkich gałęzi państwowych i od tej chwili pracują w najważniejszych sektorach (...) Generała
Bauera i jego komisję wtajemnicza się we wszystkie aspekty naszego sektora wojskowego, nawet
jeżeli ich misja oficjalna polega przede wszystkim na udoskonaleniu naszego potencjału lotniczego..."
W drugiej fazie tak Niemcy, jak Amerykanie modernizują fabryki już istniejące lub budują nowe.
Przyłączają się do tego Anglicy i Francuzi. Fabryki amunicji zainstalowane przez Niemców, przede
wszystkim w centralnej Azji między rokiem 1926 i 1933, pozwoliły ZSSR po 1941 doczekać
nadejścia pomocy amerykańskiej. Dostarczyły one w 1939 środków do napaści na Polskę i
zaatakowania Finlandii.
Nękanie NKWD i stopniowa redukcja
Trzecia faza tej współpracy, między 1928 i 1934, przejawiała się stopniową redukcją gałęzi
wojskowej, która prawie zniknęła z końcem roku 1933, a następnie wsparcia przemysłowego i w
postaci personelu. W 1929 nie ma praktycznie koncesji niemieckich ani towarzystw mieszanych po
roku 1932. W obu przypadkach doszło w 1928 do  incydentów" wywołanych przez NKWD, które
niepokoiło się coraz bardziej wpływem niemieckim w korpusie inżynierów i kadrach sowieckich.
 Afera Shakti" stanowiła główną podporę nękań i  ostrzeżeń" dziesięciu inżynierów niemieckich
zostało skazanych za  szpiegostwo". Wszyscy oni należeli do  General Electric"-Niemcy ( AEG"),
który, mimo że realizował elektryfikację wszystkich republik ZSSR, postanowił wstrzymać wszelką
pomoc. Potem,  ze względu na powagę kontraktu",  AEG" zdecydował się puścić w niepamięć to
wszystko i pozostał pięć lat dłużej. Dwie lub trzy inne firmy, których personel z trudem mógł
wywozić swe zarobki do Niemiec, zerwały w międzyczasie kontrakty. Ale nie mielibyśmy racji
wywodząc z tego, że idylla niemiecko-sowiecka była tylko wybuchem, i to z niewielkimi skutkami
dla ZSSR.
Rezultat: gospodarka ZSSR do połowy lat pięćdziesiątych
http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom3.html[2016-02-11 15:14:30]
Nowy Porzadk Swiata
Biorąc pod uwagę archiwa przechwycone przez Wehrmacht w 1941, szczególnie w Smoleńsku, na
podstawie opinii uchodz
ców sowieckich, którzy przeszli na Zachód w latach 1930-1970, i dzięki
zestawieniu wiadomości zebranych przez Antony Suttona w archiwach amerykańskiego Departamentu
Stanu, można stwierdzić, że wsparcie niemieckie, a póz
niej niemiecko-amerykańskie w latach 1920-
1930 pozwoliło na zaistnienie, a następnie rozwój wszystkich podstawowych sektorów gospodarki
sowieckiej do połowy lat pięćdziesiątych. Trzeba wiedzieć, na przykład, że poza importem fabryk i
wyposażenia do ZSSR, nic nie mogłoby ruszyć bez organizacji niemieckiej. Jeżeli prześledzimy
przeszłość 770. dyrektorów sowieckich, dziesięciu głównych zjednoczeń państwowych i głównych
fabryk przemysłu w latach 1920-1929, stwierdzimy, że tylko 193. posiadało konieczne kwalifikacje.
71,5% spomiędzy nich skończyło jedynie szkołę podstawową, a 3,5% było niepiśmiennych, Umieściły
ich na stanowiskach Rewolucja i Partia. Trzeba było więc  zdublować" ten wysoki personel przez
zagraniczne kadry wykwalifikowane. Na szczeblu niższym, na 10-15% niezbędnych kadr średnich,
mniej niż 2% miało wymagane kwalifikacje. Tu również  dublowali" Niemcy, Amerykanie i wreszcie
inni cudzoziemcy. Na szczycie plasowały się osobistości, jak na przykład wymieniony przeze mnie
Albert Kahn, który, otoczony setką współrodaków, opracował plan pięcioletni 1934-1939, po
 poprawieniu" planu poprzedniego, mającego dwa lata spóz
nienia w stosunku do przewidywań. Co
więcej, 50% wyposażenia fabryk sowieckich dostarczono do 1932 przez Niemcy, pod nadzorem
Sekcji  R" von Seeckta.
Nostalgiczne akcenty  Prawdy"
Wszystko to tłumaczy, że w 1936, tylko w kadrach sowieckiego przemysłu ciężkiego można było
naliczyć 6800. cudzoziemców, w tym 1700 Amerykanów i jeszcze prawie 300. Niemców, którzy
pozostali na dziwnych warunkach, co do których nie mogłem odnalez
ć zbyt wiele szczegółów, oprócz
tego, że zarabiali siedem razy mniej niż Amerykanie. Rozumiemy teraz nostalgiczne akcenty
 Prawdy" z 8 września 1955, gdy, przypominając Rapallo i jego wstrząs, podkreślała:  Jeżeli historia
stosunków niemiecko-sowieckich zaznała ciemnych stron, to naród sowiecki nie zapomniał tych lat
współpracy między naszymi dwoma krajami." Rozumiemy równocześnie apele, redagowane w 1935
przez niemieckiego profesora komunistę Niekischa, który zapraszał Niemcy hitlerowskie do podjęcia
 w zgodzie z Rosją azjatycką drogi przymierza, która pozwoliłaby tym dwóm państwom żyć w
pokoju, a Niemcom zapewnić dominację w Europie przeciw Francji". Trzeba będzie tylko przekonać
Hitlera i pewną część jego otoczenia. Inna grupa, w MSZ-cie oraz w środowisku policyjnym SD i
Gestapo, jest już gotowa do tego zbliżenia. To oni będą, w 1939, najbardziej chętni do współpracy z
ich sowieckimi odpowiednikami w polowaniach na ludzi w Polsce, a często w całej Europie. A ci z
nich, którzy przeżyją po 1945, przejdą łatwo na stronę Moskwy i stamtąd poszukają schronienia
gdzieś w świecie, podczas gdy pewna ich część znajdzie natychmiast miejsce w aparacie
wschodnioniemieckim. Zresztą atmosfera  Tygodnia przyjaz
ni niemiecko-sowieckiej" w 1929, o
którym powiemy, pozwala zrozumieć pakt z 1939 (Mołotow-Ribbentrop - przyp. tłum.) i przyjęcie
sowieckie od 1969  Ost-Politik" Willy Brandta.
Więcej niż połowa sowieckiego przewozu handlowego za granicę
 Tydzień przyjaz
ni niemiecko-sowieckiej" od 8 do 15 stycznia 1929 był sukcesem. Osiem dni
wymiany poglądów, seminariów specjalistycznych i konferencji technicznych, pod egidą dyrektorów
 Telefunkena",  AEG",  Kruppa",  Instytutu Węgla" z Mulheim,  Niemieckiego Instytutu
Poszukiwań Chemicznych" itd. Oczywiście, wszystko pod oficjalnym hasłem  współpracy w ramach
poszukiwań pokojowych". Po stronie niemieckiej  zapomniano" aferę Shakti. I nie mówiono nigdy o
10 milionach ofiar, które tylko w ciągu sześciu lat od Rapallo wyznaczyły sukcesy rewolucji w ZSSR.
Ani o polowaniach na kułaków, które rozpoczęły się kilka tygodni wcześniej. Co za pochlebny bilans
dla całości zrealizowanej wymiany! Od 1921 (wg  Prawdy" z 26 stycznia 1922) niemiecki  Nord-Ost"
http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom3.html[2016-02-11 15:14:30]
Nowy Porzadk Swiata
otworzył kredyty w wysokości 500 milionów marek. Z miejsca firma ta zmonopolizowała na długi
czas organizację wymiany niemieckich produktów przemysłowych za sowieckie surowce. Następnym
z kolei był  Russgetorg" Ottona Wolfa, towarzystwo mieszane, którego część niemiecka składała się z
firm:  Phoenix",  Rheinische Stahlwerke",  Rheinmetall" i  Zippen und Bissener". Aż do 1928
 Russgetorg" zapewniał 20% całkowitej wymiany import-eksport państwa sowieckiego, w tym
 potrzeby" niemiecko-sowieckiego sektora wojskowego.  Russgetorg" uzgadniał zapotrzebowanie
sowieckie i odpowiednie czartery z przedsiębiorstwem państwowym  Wniesztorg". Od 1925 zyski
były tak duże, że niemieccy sprzedawcy urządzeń przemysłowych obchodzili się bez kapitału
obrotowego  Russgetorgu". W międzyczasie pojawiła się  Derutra", która od tej chwili
zmonopolizowała handlowy transport lądowy między dwoma krajami. Do tej pory ciągnęła z tego
zyski sławna  Hamburg-Amerika Line" (eks-kanclerza Cuno i innych osobistości Weimaru). Jeżeli
chodzi o  Wostwag", firma ta specjalizowała się w eksporcie produktów sowieckich, takich jak futra,
kawior, koszule, włosie na szczotki, płótno i potaż, mając sieć swoich zakładów w ZSSR.  Mołoga-
Waldindustrie" i  Deruwa" podzieliły się z pięcioma innymi firmami zagranicznymi, handlem
drzewem budulcowym.  Deruneft", wraz z pewną firmą irańską, zajął się handlem produktami
naftowymi.  Effexport", z trzema firmami, handlem produktami mleczarskimi, natomiast  A.Roesch"
i  Iwa" połączyły się z  Wostwagiem" w eksporcie zwierząt i produktów hodowlanych.  Derumetal"
połączony z berlińską firmą  N.Levy" zajął się eksportem surowców metalowych do Niemiec, mając
do dyspozycji 66 frachtowców. W sumie, pomiędzy firmami mieszanymi, monopolizującymi handel
zagraniczny ZSSR, 11 firm na 31 było niemieckich i zapewniało ponad połowę potrzebnego
transportu.
Rozwój przemysłowy dzięki Berlinowi
Do 1925 możliwości kredytowe Niemiec były ograniczone. Te ograniczenia kończą się po roku 1926,
gdy odczuwalne stają się pierwsze efekty planu Dawesa. Oto dlaczego pierwszy okres współpracy
sowiecko-niemieckiej charakteryzował się wymianą taką jak uruchomienie lub budowa rafinerii na
Ukrainie w zamian za dostawy cukru. W portach sowieckich (opowiada o tym Sutton) można było
nawet zobaczyć - w okresie głodu w ZSSR, gdy przysyłano mu na pomoc dostawy zboża - statki
załadowujące zboże dla zagranicy obok statków wyładowujących zboże dla ZSSR. System kredytów
nabiera rozmachu po 1926, wraz z gwarancjami w złocie (które znowu dzięki firmom zagranicznym
jest wydobywane z bogatych złóż rosyjskich), w platynie i w ropie naftowej oraz rzadkich minerałach.
W Batumi, w Tuapse, w Groznim, w Embie i w Baku urządzenia wydobywcze zostały założone i
uruchomione przez inżynierów niemieckich. Eksport z Emby wzrósł dzięki temu z 430 tysięcy ton
ropy w 1923 do 2 milionów 734 tysięcy ton w 1928. To Niemcy (wzmocnieni po 1928 przez
ekspertów amerykańskich) uruchomili po 1922 ponowne wydobycie rudy żelaza w Krzywym Rogu i
potroili jej produkcję w niespełna trzy lata. W 1931 było ich 1600. w dolinie Donu, aby nadzorować
wydajność kopalń węgla. Zresztą, to właśnie komisja kierowana przez eksperta niemieckiego
Reichlina w 1925 zbadała i wybrała nadające się do eksploatacji złoża Donbasu. Stało się to możliwe
dzięki wyposażeniu dostarczonemu przez  Kruppa" i  Koppers A.G." (firmę niemiecko-
amerykańską). Ta ostatnia firma dostarczyła większość pieców koksowych w ZSSR i pozwoliła, wraz
z innymi firmami niemieckimi, zwiększyć z 7 do 23 milionów ton rocznie produkcję koksu. Na Uralu
wielkie piece i inne wyposażenia  Ugostalu",  Demagu" i  Freyna" zapewniły produkcję stali, która
od zera wzniosła się do 2 milionów 500 tysięcy ton w 1929. Takie same sukcesy odnotowano w
dziedzinie budowy zakładów konstrukcji maszyn. Tak na przykład  Uralmasz", uruchomiony w 1933
przez Niemców, będzie dostarczał ZSSR nie tylko urządzeń górniczych dla wydobywania rud, ale, od
1936, części do konstrukcji łodzi podwodnych. 12 tysięcy robotników, nadzorowanych przez 150.
Niemców, budowało ten kompleks przez trzy lata Tę listę można rozszerzyć o produkcję łożysk
kulkowych, wyposażenia do budowy elektrowni, produkcję rur stalowych, wydobycie metali
http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom3.html[2016-02-11 15:14:30]
Nowy Porzadk Swiata
nieżelaznych itd.
I na koniec: koleje, produkty chemiczne i gazy toksyczne
Wydaje mi się, że wystarczy zamknąć tę ocenę konsekwencji Rapallo kilkoma równie ważnymi
danymi. Jeszcze w 1920, na ogólny park 16 tysięcy lokomotyw w Rosji mniej niż 6 tysięcy było
zdatnych do użytku. I to właśnie Niemcy, z finansami  Kruppa",  Deutsche Bank", firmy  MAN" i
 Henschel und Sohn", w ciągu trzech i pół roku odbudowali i uruchomili kolejnictwo ZSSR. Tysiąc
pięćset lokomotyw zostało zakupionych za granicą, sprowadzonych w częściach z Niemiec i ze
Szwecji i złożonych w Piotrogradzie pod kontrolą głównego inżyniera Waldemara Sommermeyera. W
1932 olbrzymi kompleks Magnitogorska, fabryki Kramatorska i Stalingradu pracowały dzięki
nadzorowi prawie 300 Niemców, do których dołączyło 780 Amerykanów. Wszystkie systemy
chłodzenia, które funkcjonowały w Rosji w 1926 i póz
niej, były montowane przez  MAN"
(Augsburg) oraz firmy A.Reidingera i A.Borsiga. Zaś  Deutz A.G." zapewniała w tym samym okresie
80% produkcji silników dieslowskich, turbin, pomp itd., dla kraju Sierpa i Młota. Chociaż  IG
Farben" odmówił sprzedaży swych patentów, niemniej jednak uczestniczył on, wraz z  Bergen und
Wirth", w dostawach dla ZSSR barwników, podczas gdy trzy firmy niemieckie z Frankfurtu i Berlina
miały do 1929 wyłączność na dostawy kwasu siarkowego. Firma  Stolzenberg" z Hamburga,
specjalizująca się w produkcji iperytu, zbudowała w Iwaszenkowie fabrykę, która istnieje jeszcze
dzisiaj, pod inną nazwą. Doktor Speich, specjalista od gazów trujących, i kapitan Nolte, specjalista od
broni chemicznej, byli tymi, którzy w 1928 uruchomili w ZSSR zakłady do produkcji tego typu, wraz
z bazą doświadczalną w obozie specjalnym w rejonie Saratowa.
Poważne implikacje polityczno-wojskowe
Moje wyliczenie pozwala zrozumieć nostalgię ZSSR za Rapallo, powtarzaną okresowo po 1949.
Personel sowiecki i niemiecki okresu lat 1922-1933 rozumiał się doskonale. Z wyjątkiem
funkcjonariuszy NKWD, odpowiedzialnych za jego nadzorowanie, i kilku wysokich sowieckich
oficerów sztabu generalnego lub służby wywiadu, zaszokowanych już po 1935, że w otoczeniu Stalina
zdecydowano się, tak wyglądało, na ponowne podjęcie tego minionego porozumienia, wielu
uczonych, specjalistów i dyplomatów sowieckich żałowało tych dwóch lub trzech lat ochłodzenia
kontaktów z Berlinem i witało gorąco, w 1937, podejmowane na nowo próby pogłębienia stosunków z
Hitlerem. Ale już u progu lat trzydziestych liczne konsekwencje wypływały z porozumienia
niemiecko-sowieckiego. Ze strony ZSSR wspierało ono tendencję do swoistego nacjonal-sowietyzmu,
całkowicie imperialistycznego, wśród tych, którzy widzieli niemożność komunizmu bez ojczyzny i
granic, o którym marzono na początku wieku. Ze strony niemieckiej, szeroka symbioza sztabu
generalnego, przemysłu i banków wiodła prosto do finansowania z  czarnych" kas Reichswehry i z
zysków ze współpracy przemysłowej z ZSSR dwóch nurtów, już wtedy rywalizujących o sukcesję po
ginącym liberal-socjalizmie: nurtu nacjonalistów monarchistycznych i centrowych i nurtu nacjonal-
socjalistów, będących w stanie ciągłej licytacji politycznej z poprzednimi. Dzięki temu tajnemu
finansowaniu, Kurt von Schleicher, wspierany przez  Stalowe Hełmy", przedstawił w 1925 plan
mobilizacji, który pozwalałby potroić za jednym zamachem siły dopuszczone Traktatem Wersalskim.
Schleicher zwielokrotnił w tym samym czasie liczbę towarzystw szkolących oficerów. Dla przykładu:
 Wojskowe Towarzystwo Studiów Naukowych i Politycznych", którego dyrekcja skupiła wybitnych
wyższych oficerów związanych ze  Stowarzyszeniem Schlieffena", odpowiedzialnym za oficerów
rezerwy;  Stowarzyszenie Scharnhorsta", mające ten sam cel;  Wewia", która, poczynając od 1931,
będzie się skupiać na zagadnieniach wojen współczesnych; wreszcie  Towarzystwo Statystyczne",
finansowane przez przemysłowca Borsiga, odpowiedzialne za znajdywanie i dostarczanie surowców
niezbędnych do fabrykacji broni, których produkcja została uruchomiona w ZSSR. Borsig był jednym
z głównych finansistów Hitlera. Współpraca ta, na płaszczyz
nie wojskowej, mogła skończyć się tylko
http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom3.html[2016-02-11 15:14:30]
Nowy Porzadk Swiata
poddaniem kontynentu przymierzu niemiecko-sowieckiemu, a więc wojną, albo sytuacją, w której
dwaj wspólnicy zaczną się siebie obawiać i każdy będzie chciał wygrać słabości rozpoznane u
drugiego. A to również oznaczało wojnę, i nie tylko miedzy nimi, ponieważ cały świat będzie żył
wkrótce pod hasłami rzekomej wojny  faszyzmu" i  antyfaszyzmu". To co Weimar poręczał,wówczas,
pod pretekstem, że odprężenie polityczne i porozumienie handlowe Wschód-Zachód zapewni pokój,
to samo poręczają dzisiaj Europa i Ameryka na skalę światową, od czasu, gdy na początku lat
sześćdziesiątych pojawił się ten sam mit. Weimar wierzył, że ZSSR  będzie ewoluował" na dłuższą
metę na skutek rozwoju przemysłowego. ZSSR grał na pozór w tę grę, ale ani na chwilę nie
rezygnował ze swych okrucieństw (koniec okresu Rapallo jest okresem ludobójstwa  kułaków" i
początkiem wielkich czystek). Ani nie zapomniał o swym celu: wszechświatowej rewolucji. Tak samo
jest dzisiaj, gdy odprężeniu towarzyszy podtrzymywanie systemu obozów koncentracyjnych i
 psychuszek" oraz ciągle rozwijające się wywrotowe i wojskowe osadzanie się Sowietów na
wszystkich kontynentach.
Przygotowania do wojny powietrznej
Wracając do współpracy po Rapallo, niosła ona w sobie i wojnę, i jej implikacje militarne, które, co
zaraz wyszczególnimy, były niezwykłej wagi, zarówno doraz
nie, jak dla nadchodzącego
dziesięciolecia. Zacznijmy, na przykład, od dziedziny lotnictwa. W Fili firma  Junkers" zbudowała
fabrykę, która od 924 produkowała 300 samolotów rocznie; z nich, jak było przewidziane w
pierwszym stadium, 60 szło dla ZSSR, zaś 240 pozostawało w dyspozycji Niemiec, którzy szkolili
jednocześnie pilotów sowieckich i swoich własnych.  Fokker" budował zakłady w Moskwie,
Leningradzie, Smoleńsku i Kijowie. Fabryka w rejonie Moskwy,  Chmeck", wypuszczała, począwszy
od 1925, 17 samolotów miesięcznie, w tym 4 bombowce. W ciągu trzech poprzednich lat ZSSR
zakupił w Holandii 280 szturmowców Fokker D-7. Drugi zakład  Junkersa" powstał w Twerze w
1924. Finansował go, na 40 milionów marek kredytu, przemysłowiec, magnat Ruhry Hugo Stinnes, na
prośbę von Schleichera. Dołożył on wkrótce potem 100 milionów marek, aby zwiększyć produkcję w
Fili. Otóż Stinnes był jednym z tych, którzy witali inflację początku lat dwudziestych jako środek
narzucenia w Niemczech dominacji pewnego kapitalizmu. W 1923 podtrzymywał on antyfrancuskie
manifestacje w Ruhrze, w towarzystwie Emila Kirdorfa, Alberta Voeglera i Fritza Thyssena. Stinnes
wycofał się, zrujnowany, w zimie 1926/1927, ale trzej ostatni połączyli się wówczas w łonie trustu
stali  Vereinigte Stahlwerke" i byli w 1929 ofiarodawcami części funduszy, które uratowały nazizm w
okresie, gdy od siedemnastu miesięcy wytracał on impet. Nie działali oni w ten sposób kierując się
ukrytymi motywami, wygrywania w określonej chwili nazizmu przeciw komunizmowi, ale aby
zapewnić sobie, że podtrzymywana przez nich partia porządku połączy się, za ich pośrednictwem, z
partią porządku sowieckiego, w celu narzucenia Europie ich dwugłowego imperium, idei, która, jak
widzieliśmy, była wiele razy wyrażana w tamtej epoce. Na razie materiały dla przemysłu lotniczego
były dostarczane z Niemiec przez firmy mieszane  Derutra" i  Russgetorg" morzem, koleją i
samochodami. Różnorodnych silników dostarczała  Deutz A.G.". Skrzydła i kadłuby pewnych modeli
importowano czasami z USA, ponieważ wiele z nich było kopiami modeli amerykańskich lub
angielskich, na przykład De Havilland  Tiger Moth" (używany jeszcze w latach sześćdziesiątych).
Materiały te były często importowane z wykorzystaniem oszustw. Tak na przykład, w latach 1925-
1929, via sławna  Hamburg-Amerika Line" importowano do Leningradu od 150 do 200 silników
najnowszych modeli Curtiss i 488 silników Liberty, zakupionych przez Maxa Rabinowa, który aż do
tego czasu był w Stanach Zjednoczonych nauczycielem tańca... Zakupy te, w których ZSSR
zaoferował dziesięciokrotną wartość ceny realnej, aby tylko otrzymać silniki, finansowała  Chase
National Bank". Gdy tylko zostały one dostarczone do ZSSR, inżynierowie niemieccy i ich sowieccy
wspólnicy zaczęli je studiować, kopiować, ulepszać. Powiązania z lotnictwem cywilnym, zapewnione
przez towarzystwo mieszane  Deruluft", służyły szkoleniu pilotów, którzy byli odpowiedzialni tak
http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom3.html[2016-02-11 15:14:30]
Nowy Porzadk Swiata
samo za rozwój sieci sowieckiego lotnictwa cywilnego (która wzrosła w ten sposób z 6 tysięcy do 29
tysięcy kilometrów w latach 1922-1930), jak za sieć lotnictwa niemieckiego  Lufthansa", kierowaną
przez Eberharda Milcha, która po-troiła się między rokiem 1923 i 1931.
W Lipecku  czwarta eskadra czerwonego lotnictwa" była wielką szkołą niemiecką
Traktat Wersalski zezwalał Niemcom na szkolenie pięciu pilotów wojskowych rocznie. Dzięki ZSSR,
od 1925 Berlin szkolił ich o czterdziestu więcej. Szkoły lotnictwa w ZSSR były najpierw finansowane
w oparciu o  Fundusz Pomocy Robotnikom Ruhry". Szkoła główna, dla samolotów ciężkich i
lotnictwa, znajdowała się w Lipecku. Inna, dla oficerów, w Borisoglebsku niedaleko Saratowa. Szkoła
w Lipecku liczyła nie mniej niż sześćdziesięciu pilotów instruktorów, w asyście około setki
techników, wszystkich niemieckich, dla utrzymywania terenu i maszyn. Wszystko to pod szyldem
 czwartej eskadry czerwonego lotnictwa". Po 1926 utworzono inną szkołę na Krymie, na północ od
Sewastopola. Stan osobowy, z 26 instruktorów w 1922 i 60 w 1925, wzrósł do 300. Wszyscy lotnicy
niemieccy, którzy służyli na frontach drugiej wojny w latach 1939-1942, byli kształceni w tych
warunkach. W tym piloci sił lotniczych marynarki wojennej, szkoleni w Kronsztadzie, gdzie baza była
całkowicie wyposażona przez  Dorniera". W sumie, już w 1929, na 1200 maszyn wojskowych,
którymi dysponował ZSSR (wliczając w to 160 samootów lotniczych sił morskich), 440 było
pochodzenia niemieckiego, 96 włoskiego faszystowskiego (przede wszystkim hydroplany Savoia i
Moschi, a następnie helikoptery Isacco), i setka kopii z modeli amerykańskich, angielskich i
francuskich.
Pierwsze sowieckie łodzie podwodne są niemieckie i... faszystowskie włoskie
Berlin powierzył admirałowi von Hintze, we wrześniu 1923, wprowadzenie w życie tajnych
porozumień zawartych z ZSSR w dziedzinie marynarki wojennej. Firmy  Krupp" i  Blohm und Voss"
(z Hamburga) zbudowały wówczas bazy i przygotowały do ponownego użytku porty, jak na przykład
port w Leningradzie, niezdatny do użytku od 1921. Jeżeli chodzi o flotę handlową, to na przykład
Sutton podaje, że 75% tonażu sowieckiego, będącego w służbie od 1930 do 1945, zostało dostarczone
dzięki pomocy zagranicy, w tym 20% całego tonażu przez Niemcy. Telegram przechwycony w lecie
1923 przez tajne służby amerykańskiego wywiadu wojskowego potwierdzał od tego momentu istnienie
tajnych klauzul, dotyczących dziedziny wojskowej, w traktacie z Rapallo. Sutton robi z niego użytek,
cytując rozkaz przesłany wówczas attache wojskowemu ZSSR w Berlinie:  ...zorganizować przerzut
do ZSSR 1200. niemieckich instruktorów marynarki wojennej." Oczywiście, po 1933 Stany
Zjednoczone, za pośrednictwem około 20. firm, zastąpią Niemców, tak jak w innych dziedzinach.
Francja była w tym wszystkim obecna od samego początku, między innymi z firmą  Nieuport". W
1926 admirał niemiecki Spindler przybył zresztą do ZSSR, wizytował port w Leningradzie i omawiał
sprawę budowy lodzi podwodnej typu B-III, która będzie w cztery lata póz
niej jedną z najlepszych w
tamtych czasach. Niemcy wywiodą z tego modelu swój typ VII, a ZSSR, poczynając od 1937-1938,
swoich szesnaście łodzi podwodnych  Szuka". Naczelny inżynier niemieckiej marynarki wojennej,
Ledeke, nadzorował w 1931, po okresie prób, budowę tych łodzi podwodnych i piętnastu innych
jednostek morskich, w tym wielu kontrtorpedowców, które weszły do służby w Niemczech w 1939.
Było mu o tyle łatwiej, że w tym czasie podjęto na nowo współpracę niemiecko-sowiecką. Nie można
nie dodać, że faszystowskie Włochy dostarczyły ze swej strony Związkowi Sowieckiemu 25 łodzi
podwodnych (model  Garibaldiec" i  Prawda", od 1200 do 1800 ton) w latach 1933-1935, obok 76,
które zbudowali dla Moskwy inżynierowie niemieccy.
Niemieckie fabryki oraz szkoły artylerii i broni pancernej
Produkcja armat i pojazdów opancerzonych zajmowała trzecie miejsce w produkcji wojskowej pod
http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom3.html[2016-02-11 15:14:30]
Nowy Porzadk Swiata
egidą  GEFU" i Sekcji  R". Firma  Krupp" zbudowała w Tule, w Leningradzie, w Schlisselburgu
oraz w centralnej Azji siedemnaście fabryk produkujących działa i amunicję. Te ostatnie dostarczały
w 1927 300 tysięcy pocisków rocznie. Również  Krupp" zbudował w Moskwie fabrykę Nr 8 (dział
piechoty) i zorganizował w Ludze koło Leningradu główny poligon, gdzie szkolili się Niemcy.
Wszystkie czołgi i samochody pancerne używane i przez Niemców po 1937 zostały opracowane i
zbudowane w ZSSR przez firmy  Rheinmetall",  Krupp",  Daimler" i ,.Gute Hoffnungshute". Części
zamienne szły przez Szczecin i Leningrad do kompleksów Kamy, usytuowanej na wschód od Kazania.
Tam, gdzie od połowy lat sześćdziesiątych firmy  Renault" i  Fiat", wraz ze swym : wyposażeniem,
umożliwiają Moskwie produkcję j ciężarówek i aut na swych licencjach. W  Zentrale Moskau" major
 Neumann" nadzorował kursy instruktażu przyszłych  Panzerdivisionen" niemieckich, w miarę jak
kończono montaże. Na miejscu generał Lutz i pięciu czy sześciu wyższych oficerów organizowało
dwuletnie kursy inżynierów i kierowców pojazdów opancerzonych. Trzeba było wkrótce otworzyć
drugi obóz szkoleniowy w Katordze koło Moskwy.
Liczne eksperymenty z gazami toksycznymi
Dwustu pięćdziesięciu oficerów, specjalistów od wojny chemicznej, wysłanych do ZSSR przez
doktora Speicha i kapitana Nolte, nie traciło czasu od 1922. Po przeprowadzeniu kontroli poszukiwań
i fabrykacji chemicznej materiałów wybuchowych w Biersolu koło Trocka, wybrali oni obóz Tomka,
koło Saratowa, w celu przeprowadzenia szerokich programów doświadczalnych.  IG Farben",
 Stolzenberg",  Badische Anilin" tworzyły bazę dla tych prac, nawet jeżeli, jak to już wspomnieliśmy,
pierwsza z tych firm robiła wszystko, aby nie przekazywać swoich tajemnic ZSSR. Wolała ona, jak
się wydaje, strzec pewnych swych odkryć (jak na przykład Cyklon-B) w tajnych laboratoriach, które
razem ze  Standard Oil" Rockefellerów i  General Motors" zbudowała w 1927 w Stanach
Zjednoczonych. Te trzy firmy niemieckie zatrudniły swoich inżynierów-chemików w Samarze, w
Twerze i w Mchecku. W 1928, generał-major von Blomberg (następca von Seeckta) przybył w celu
inspekcji ich badań i wyników. Konferował on zresztą z marszałkiem Woroszyłowem i uzgodnił z
nim eksperymenty wojny chemicznej, które przeprowadzono w roku następnym z udziałem
trzydziestu specjalistów niemieckich.
Angielski minister wojny  nie niepokoi się tym wcale"
Brytyjski historyk Cookridge podaje w swej biografii generała Gehlena, że po powrocie z podróży do
Londynu w 1930 pułkownik von Bredow, szef wywiadu niemieckiego, gratulował sobie postawy
brytyjskiej wobec Niemiec. Wiceadmirał Domville, naówczas szef wywiadu angielskiej marynarki
wojennej, przyjął go w Londynie serdecznie. Zaś minister wojny Jego Królewskiej Mości przytaknął
konfidencjonalnie, że  nie niepokoi się wcale niemieckimi zbrojeniami". Oczywiście, Anglicy śledzili
z bliska rozwój niemieckiej armii, marynarki i przemysłu lotniczego, ale, według von Bredowa:  tajne
służby Londynu powstrzymywały się generalnie od komunikowania Francuzom informacji, które
otrzymywali o pogwałceniach Traktatu Wersalskiego". Bredow dał jednak rozkaz uniemożliwienia,
bardziej niż kiedykolwiek, przecieków na temat produkcji w ZSSR i wyposażania Reichswehry w
artylerie, armaty D.A.C., działa przeciwczołgowe, pociski toksyczne i miotacze ognia.
Przymierze drogie obu partnerom, szczególnie Sowietom
Atmosfera niemiecko-sowiecka w 1930 była tak dobra, że dyplomata niemiecki Bergen, niegdyś
odpowiedzialny za kontakty z Gelfondem w celu finansowania rewolucji 1917, otrzymał wówczas w
Rzymie, gdzie znajdował się na placówce, charakterystyczny rozkaz. Nie powinien uczestniczyć pod
żadnym pozorem w ceremonii zorganizowanej przez Piusa X, bowiem papież, mówiono mu,  ma
wyraz
nie przypomnieć oprymowaną ludność Rosji i Pańska obecność stwarzałaby ryzyko narażenia na
http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom3.html[2016-02-11 15:14:30]
Nowy Porzadk Swiata
niebezpieczeństwo stosunków handlowych niemiecko-sowieckich". 28 grudnia 1933, dziesięć miesięcy
po spaleniu Reichstagu i jedenaście po dojściu Hitlera do władzy, W.Mołotow deklarował:  Nasze
stosunki z Niemcami zajmowały zawsze szczególne miejsce(...) ZSSR nie ma żadnej racji, aby
zmieniać swą politykę pod tym względem." 29 grudnia 1933, minister spraw zagranicznych ZSSR
Litwinów podkreślił przed deputowanymi Rady Najwyższej, po dyskursie przewodniczącego Rady W.
Mołotowa:  Jesteśmy złączeni z Niemcami od dziesięciu lat szerokimi więzami ekonomicznymi i
politycznymi (...) I Niemcy, i my odnieśliśmy ogromne korzyści z tych dobrych stosunków (...) i
możemy tylko wygrać, postępując tak dalej." 26 stycznia 1934, przed XVIII Zjazdem sowieckiej
kompartii, Stalin potwierdził:  Zapewne jesteśmy dalecy od entuzjazmowania się niemieckim
reżimem faszystowskim. Ale ten faszyzm nie powinien być oskarżany z tej racji, że nie przeszkodził
on, na przykład, w ustanowieniu znakomitych stosunków z Włochami."  Ze strony sowieckiej -
zauważało w lipcu 1955 paryskie pismo "Est et Ouest" - ubolewano mocno z powodu ochłodzenia
stosunków z Niemcami (hitlerowskimi)." Generał Koestring, mianowany attache wojskowym w
Moskwie, był przyjęty wyjątkowo ciepło. Pozostanie on zresztą, nawet po 1945, gorącym
zwolennikiem przymierza niemiecko-sowieckiego. Zaś w listopadzie 1934, generał-major von
Blomberg uczestniczył w bankiecie wydanym przez Sowietów z okazji rocznicy Rewolucji
Paz
dziernikowej i wznosił toasty za Armię Czerwoną. Litwinów oświadczył 9 grudnia 1934:  ZSSR
nieprzerwanie życzył sobie zawsze dobrych stosunków, we wszystkich dziedzinach, z Niemcami." W
dwadzieścia dni póz
niej Berlin przyznał ZSSR poważne kredyty, które na wiosnę 1935 zostały
skonkretyzowane w umowie, przyznającej na długi termin 200 milionów marek w złocie. W tym
momencie Karol Radek mówił do W.G.Krywickiego, szefa wywiadu sowieckiego na Europę
Zachodnią:  Trzeba być szalonym, aby wyobrażać sobie, że możemy zerwać z Niemcami. To, co
piszę, to jedna rzecz, ale rzeczywistość to druga."
Literatura:
1. P.Villemarest - "y
ródła finansowe komunizmu i nazizmu" - Warszawa 1997.
http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom3.html[2016-02-11 15:14:30]