2010-08-19 psz.pl - Michał Jarocki: Pakistan - młod&
Michał Jarocki: Pakistan - młody gniewny
Lubię to! Bądz
pierw szym znajomym, który to lubi.
Michał Jarocki
04.02.2010.
Rok 1947 był przełomowy w historii Azji Południowej. Wówczas spod brytyjskiego panowania
odłączyły się miliony ludzi, którzy nie zwlekając, rozpoczęli proces formowania własnej
państwowości. W skutek podziałów religijnych panujących wewnątrz uniezależnionej ludności,
powstały dwa nowe podmioty państwowe, których bilateralne relacje miały w przyszłości
charakteryzować wzajemna wrogość i brak zaufania.
REKLAMA
Muzułmańska część uwolnionej spod brytyjskiego władztwa ludności, stanowiąca mniejszość, postanowiła
zjednoczyć się pod wspólną flagą, hymnem oraz władzą. Chciano w ten sposób uniknąć sytuacji, w której grupa ta
stałaby się dyskryminowana w stworzonym wespół z wyznawcami hinduizmu państwie. Właśnie z tych pobudek
powstał Pakistan. Kraj ten, w zamyśle jego twórców, miał skupiać w sobie wszystkich lub też zdecydowaną
większość muzułmanów żyjących na subkontynencie indyjskim. Jednak Pakistan, jak każde młode państwo, musiał
bardzo uważać na otoczenie międzynarodowe i pilnować własnego bezpieczeństwa. Zewsząd był bowiem otoczony
krajami, które istniały już od wieków, a co za tym idzie, miały o wiele większe doświadczenie w obracaniu się w
świecie międzynarodowej polityki, jak i w kwestii podbijania nowych ziem. W celu ochrony przed takim właśnie
niebezpieczeństwem, władze w Islamabadzie, stolicy Pakistanu, musiały szybko sformować własną narodową armię,
która miała robić to, co do niej należy, a więc stać na straży bezpieczeństwa własnego kraju i odpowiadać na
wszelkie próby napaści zbrojnej z zewnątrz. Przyszłe losy nowo powstałego państwa dowiodły, iż ogromny nacisk
nakładany od samego początku na formowanie silnej oraz licznej armii, był słusznym wysiłkiem. Bez odpowiedniej
siły własnego oręża, Pakistan szybko stałby się polem rozszerzania wpływów przez zdecydowanie silniejszych
sąsiadów, a jego państwowość bardzo szybko zostałaby mocno ograniczona, jeśli nie w ogóle zlikwidowana.
Instytucja zaufania
Dzięki roli jaką spełnia, pakistańska armia jest jedną z budzących największe zaufanie społeczeństwa instytucji w
państwie. Zdecydowana większość zwykłych Pakistańczyków zdecydowanie bardziej ufa słowom i decyzjom
wojskowych niż politykom zajmującym najwyższe urzędy w państwie. Dzięki temu rola armii w życiu politycznym
kraju jest bardzo duża. Przejawia to się między innymi w sporej samodzielności i niezależności najważniejszych
dowódców wojskowych, którzy nierzadko bez konsultacji z cywilnymi ośrodkami władzy, samodzielnie podejmują
strategiczne z punktu widzenia bezpieczeństwa państwa decyzje. Co więcej, każdy cywilny polityk w kraju musi
zdawać sobie sprawę z konsekwencji podejmowanych przez siebie decyzji. Jeśli za bardzo narazi się wojskowym, ci
gotowi są zdyskredytować prowadzoną przez niego politykę w oczach społeczeństwa, bądz
też posunąć się o krok
dalej, obalając nieudolnego przywódcę i samodzielnie przejąć ster władzy we własne ręce.
Historia Pakistanu zna kilka przypadków, gdy wojskowi, za pomocą zamachu stanu, dochodzili do władzy
zarezerwowanej do tej pory wyłącznie dla cywilów. Najlepiej znanym przykładem jest niedawny wojskowy
prezydent Pakistanu gen. Pervez Musharraf. Dokonawszy w roku 1999 obalenia ówczesnego rządu, ogłosił się
prezydentem kraju. Urząd swój sprawował od czerwca 2001 roku do sierpnia 2008 roku. Wówczas, pod ogromnym
naciskiem opozycji parlamentarnej oraz opinii publicznej, zdecydował się oddać swój urząd i zejść z pakistańskiej
sceny politycznej. W przeciwnym razie generał mógłby zostać postawiony przed trybunałem stanu za
wykorzystywanie własnego stanowiska dla celów politycznych. Jego miejsce zajął polityk cywilny.
Pakistańskie społeczeństwo toleruje mieszanie się wojskowych w sprawy polityczne, gdyż zdaje sobie sprawę, że
bardzo często interwencja armii jest jedyny sposobem na rozwiązanie impasu politycznego, na co cywile nie byliby
w stanie się zdobyć. Dzieje się tak, gdyż rola, jaką armia spełnia w procesie zapewniania bezpieczeństwa państwa
jest nie do przecenienia. W krótkiej, bo zaledwie sześćdziesięcioletniej historii tego kraju, armia wiele razy stawała
na drodze nadchodzącemu niebezpieczeństwu. Za przykład mogą tutaj posłużyć aż cztery wojny, jakie Pakistan
stoczył ze swoich największym wrogiem - Indiami, lub też kilkanaście drobnych potyczek zbrojnych na granicy z
Afganistanem, które jednak ani razu nie przeistoczyły się w większy konflikt. W przypadku Indii, pakistańska armia
nigdy nie osiągnęła zdecydowanego zwycięstwa, przegrywając wszystkie cztery konflikty.
Zawodowy gigant
Pakistańskie siły zbrojne są jednymi z największych na świecie. Służy w nich blisko 650 tysięcy żołnierzy służby
zasadniczej, 528 tysięcy rezerwistów oraz przeszło 302 tysiące ludzi zgrupowanych w oddziałach paramilitarnych.
Daje to łącznie prawie półtora miliona mężczyzn pod bronią, którzy w każdej chwili są do dyspozycji dowództwa
naczelnego. Pod względem wielkości pakistańska armia znajduje się w pierwszej piętnastce na świecie, obok takich
potęg jak Stany Zjednoczone, Federacja Rosyjska czy Indie. Co ważne w pakistańskich siłach zbrojnych nie istnieje
obowiązek służby wojskowej. Od samego początku istnienia, armia składała się z żołnierzy zawodowych, którzy
jako ochotnicy dołączali do nowo formowanych oddziałów. Ten stan rzeczy również jest wynikiem ogromnego
szacunku, jakim cywile darzą wojskowych. Zaufanie do armii, pozycja wojskowych w społeczeństwie oraz
możliwość pewnego zarobku czynią ze służby w armii bardzo atrakcyjne miejsce pracy. Z tych powodów nigdy nie
trzeba było wprowadzać poboru obowiązkowego.
www.psz.pl/index2.php?option=com_c& 1/5
2010-08-19 psz.pl - Michał Jarocki: Pakistan - młod&
Siły zbrojne Pakistanu dzielą się na trzy zasadnicze segmenty: wojska lądowe, siły powietrzne oraz marynarkę
wojenną. Każdy z powyższych rodzajów wojsk posiada własne dowództwo, oddzielne jednostki bojowe oraz sporą
dozę samodzielności. Piechota, lotnictwo i marynarka mają własne zadania, postawione przed nimi przez Sztab
Generalny. Jednak w chwili zagrożenia bezpieczeństwa narodowego mają ze sobą współpracować, aby wspólnymi
siłami odeprzeć atak przeciwnika. Siły lądowe są najstarszym rodzajem wojsk w pakistańskiej armii. Jako pierwsze
zostały poddane formowaniu, zaraz po uzyskaniu przez kraj niepodległości w 1947 roku. Konstytucja Pakistanu
gwarantuje cywilną kontrolę nad wojskiem. Prezydent kraju jest najwyższym zwierzchnikiem sił zbrojnych. To on
ma prawo wypowiadania wojny oraz podpisywania pokoju. Bezpośrednie dowodzenie nad armią każdorazowo
sprawuje czterogwiazdkowy generał. W chwili obecnej jest nim gen. Ashfaq Parvez Kayani.
Wojska lądowe
Trzon dowództwa pakistańskich wojsk lądowych stanowi dowództwo centralne znajdujące się nieopodal stolicy kraju
Islamabadu, w miasteczku Rawalpindi wraz ze strategicznie rozmieszczonymi regionalnymi okręgami wojskowymi.
W ich skład wchodzą:
1. I Okręg Wojskowy w Azad Dżammu, Kaszmir (6 Dywizja Pancerna, 17 Dywizja Piechoty, 37 Dywizja Piechoty).
Sformowana w 1958 roku, walczyła w wojna z Indiami w roku 1965 oraz 1971.
2. II Okręg Wojskowy w Multan, Pendżab (1 Dywizja Pancerna, 14 Dywizja Piechoty, 40 Dywizja Piechoty).
Sformowana w 1971 roku.
3. IV Okręg Wojskowy w Lahore, Pendżab (10 Dywizja Piechoty, 11 Dywizja Piechoty). Sformowana w 1966 roku.
4. V Okręg Wojskowy w Karaczi, Sindh (16 Dywizja Piechoty, 18 Dywizja Piechoty, 25 Dywizja Zmechanizowana).
Sformowana w 1975. Obecnie dywizje 16 i 18 są w pełnie zmechanizowane. W skład Okręgu wchodzi ponadto wiele
jednostek samodzielnych.
5. X Okręg Wojskowy w Rawalpindi, Pendżab (12 Dywizja Piechoty, 19 Dywizja Piechoty, 23 Dywizja Piechoty).
Sformowany w 1975 roku
6. XI Okręg Wojskowy w Peszawarze, Północno  Zachodnia Prowincja Graniczna (7 Dywizja Piechoty, 9 Dywizja
Piechoty). Sformowany w 1975 roku
7. XII Okręg Wojskowy w Kwecie, Beludżystan (33 Dywizja Piechoty, 41 Dywizja Piechoty). Sformowany w 1985
roku
8. XXX Okręg Wojskowy w Gujranwaldzie, Pendżab (2 Dywizja Artyleryjska, 8 Dywizja Piechoty, 15 Dywizja
Piechoty). Sformowany w 1987 roku. Każda dywizja składa się z czterech brygad. W przygotowaniu znajduje się
Dywizja Pancerna.
9. XXXI Okręg Wojskowy w Bahawalpur, Pendżab (26 Dywizja Zmechanizowana, 35 Dywizja Piechoty,).
Sformowany w 1988 roku.
10. Sztab Generalny w Rawalpindi, Pendżab (dwie dywizje piechoty, 47 Brygada Artyleryjska).
11. Dowództwo Obrony Przeciwlotniczej w Rawalpindi, Pendżab (3 Dywizjon Obrony Przeciwlotniczej, 4 Dywizjon
Obron Przeciwlotniczej).
Dodatkowo w skład wojsk lądowych wchodzi szereg niezależnych brygad pancernych i zmechanizowanych, które nie
są bezpośrednio przypisane do żadnego okręgu wojskowego. Dzięki temu możliwość ich wykorzystania jest o wiele
większa niż w przypadku jednostek tradycyjnych.
Do podstawowego uzbrojenia wojsk lądowych zalicza się:
" Pistolety: Glock 17, Steyr M9A1, H&K P7
" Pistolety maszynowe: H&K MP5, FN P90
" Karabinki szturmowe: AK 101, AK103, M4A1, Steyr AUG
" Karabiny wyborowe: Dragunov SVD, H&K PSG-1, Barret M82, Steyr SSG 69
" Karabiny wsparcia: FN MAG, FN Minimi Para, RPD
" Granatniki ppanc.: Carl Gustav, RPG-7, RPG-29
Dywizje pancerne wykorzystują następne czołgi:
" T-80UD (320 sztuk)
" Type-85 IIAP (300 sztuk)
" Al-Zarar (350 sztuk)
" Al-Khalid (220 sztuk)
Wyszkoleni komandosi
Wojska lądowe Pakistanu posiadają w swym składzie również specjalne oddziały komandosów, których celem jest
wykonywanie zadań wykraczających poza zwyczajne zastosowanie sił zbrojnych. W roku 1956 sztab generalny
pakistańskiej armii podjął decyzję o sformowaniu specjalnego oddziału komandosów, składającego się z
najlepszych żołnierzy wchodzących w skład ówczesnych sił zbrojnych. Dowództwo podjęło decyzję o
przeformowaniu jednej z brygad piechoty stacjonujących w Beludżystanie. Pakistańczycy, nie posiadając
dotychczas doświadczenia w szkoleniu oddziałów specjalnych, postanowili zdać się na wiedzę i umiejętności państw
dysponujących uznawanymi za najlepsze na świecie oddziałami komandosów. Wobec tego tworzeniem elity
pakistańskich wojsk lądowych zajęli się instruktorzy z amerykańskich Zielonych Beretów oraz brytyjskiego S.A.S.
Amerykanie przygotowali pakistańskich komandosów do wykonywania operacji specjalnych w terenie otwartym,
bardzo często na terytorium przeciwnika, bądz
też na tyłach napierających sił agresora. Wybór padł na
Amerykanów, gdyż ci w trakcie trzyletniej wojny w Korei zdołali do perfekcji opanować metody wykorzystywania
komandosów. Dodatkową zaletą był fakt, iż geograficznie Półwysep Koreański do złudzenia przypomina terytoria
pogranicza pakistańsko  indyjskiego. Z kolei szkoleniem antyterrorystycznym zajęli się Brytyjczycy. Stany
Zjednoczone nie wykorzystują komandosów wojskowych w operacjach krajowych. W celu zwalczania terroryzmu na
amerykańskiej ziemi wykorzystywani są agenci F.B.I. oraz policyjny oddział do zadań specjalnych SWAT.
www.psz.pl/index2.php?option=com_c& 2/5
2010-08-19 psz.pl - Michał Jarocki: Pakistan - młod&
Brytyjczycy, z racji nasilających się niepokojów w Irlandii byli zmuszeni do wykorzystywania wojskowych oddziałów
również na terytorium Wielkiej Brytanii. W chwili obecnej w pakistańskich oddziałach specjalnych służy 2100 ludzi,
zgrupowanych w trzy bataliony. Zgodnie z informacjami podawanymi przez wojskowych w sztabie generalnym, w
najbliższej przyszłości planuje się sformować dodatkowy, czwarty batalion komandosów. Ponadto od lat dowództwo
planuje zrestrukturyzowanie oddziałów komandosów, tak aby powstały dwie brygady, pod trzy bataliony w każdej.
Lotnictwo bojowe
Drugim rodzajem wojsk wchodzącym w skład pakistańskich sił zbrojnych jest lotnictwo. Pierwsze eskadry
myśliwskie zaczęły być formowane w kilka lat po uzyskaniu przez Pakistan niepodległości. Cele przyświecające
ówczesnym twórcom pakistańskiej lotnictwa bojowego idealnie oddają słowa pierwszego przywódcy tego kraju
generała Quaid-e-Azama Muhammada Ali Jinnaha, który powiedział niegdyś:  Państwo bez własnego lotnictwa
bojowego jest skazane na łaskę agresora. Pakistan musi stworzyć własne siły powietrzne najszybciej, jak to
możliwe. To muszą być skuteczne siły, nieporównywalne z żadnymi innymi .
Obecnie głównym zadaniem, jakie stawia się przed pakistańskimi pilotami, jest zapewnienie bezpieczeństwa
powietrznego kraju zarówno w czasach pokoju, jak i wojny. Jest to cel bezwzględny, ważniejszy od wszystkich
innych. Drugim zadaniem jest wspomaganie jednostek wojsk lądowych oraz marynarki wojennej w czasie
przeprowadzania przez nie uderzeń militarnych na przeciwnika. Dodatkowo siły powietrzne mają zapewnić
możliwość transportowania poszczególnych jednostek wchodzących w skład piechoty bądz
też marynarki w
oddalone rejony kraju. Dzisiaj w pakistańskim lotnictwie bojowym służy blisko sześćdziesiąt pięć tysięcy żołnierzy w
tym trzy tysiące pilotów. Obsługują oni około cztery tysięcy maszyn latających. Trzon pakistańskiego lotnictwa
tworzą poszczególne skrzydła lotnictwa bojowego. Rozlokowane są w strategicznie ułożonych bazach, tak aby
maszyny mogły nadlecieć na pomoc bez względu na miejsce ataku przeciwnika. Są to:
1. Baza Mushaf w Sargodha (38 Skrzydło Lotnictwa Bojowego): F-16, Falcon 20, F-7P, Mirage 5PA, Alouette III
2. Baza Masroor w Karaczi (32 Skrzydło Lotnictwa Bojowego): F-7P, Mirage 5PA, Alouette III, Crotale SAM, SA-2
Guideline
3. Baza Rafiqui w Shorkot (34 Skrzydło Lotnictwa Bojowego): Mirage IIIEP, F-7PG, Mirage ROSE-III, Alouette III
4. Baza Peshawar w Peszawarze (36 Skrzydło Lotnictwa Bojowego): A-5, Alouette III
5. Baza Mianwali w Mianwali (37 Skrzydło Lotnictwa Bojowego  treningowe): FT-5, F-7P, Alouette III
6. Baza Minhas w Kamrze (33 Skrzydło Lotnictwa Bojowego): F-7P, Mirage 5, JF-17
7. Baza Samungli w Kwecie (31 Skrzydło Lotnictwa Bojowego): F-7PG, Alouette III
8. Baza Chaklala w Rawalpindi (35 Skrzydło Lotnictwa Bojowego  transportowe): C-130, B707, Falcon, F27,
Cessna, Beech, Crotale SAM
Pakistańskie siły powietrzne posiadają następujące maszyny:
" F-16 Fighting Falcon: A/B Block 15, AM, BM, C Block 52+, D Block 52+ (45 sztuk)
" Dassault Mirage III: EP/DP, O/OD, O ROSE I, EE/DE, EL, RP (121 sztuk)
" Chengdu F-7 Skybolt: P, MP, PG (192 sztuki)
" Nanchang A-5: C/III (41 sztuk)
" C-130 Hercules: B, E (18 sztuk)
" CASA CN-235: 220 (4 sztuki)
Marynarka wojenna
Trzecim rodzajem wojsk tworzących pakistańskie siły zbrojne jest marynarka wojenna. Jej zadaniem jest obrona
liczącego prawie 1 050 kilometrów wybrzeża wraz z najważniejszymi portami. Jednostki, jakimi dysponuje, nie są
zbyt liczne. Tym, co ją charakteryzuje jest za to doskonałe wyszkolenie marynarzy oraz nowoczesne i
śmiercionośne uzbrojenie znajdujące się na pokładach poszczególnych statków. Marynarka wojenna Pakistanu
została sformowana w kilka lat po uzyskaniu niepodległości. Jednostki nie zostały jednak sprawdzone w boju aż do
roku 1965, gdy wybuchła druga wojna z Indiami. Wówczas pakistańskim marynarzom udało się odnieść kilka
zwycięstw nad przeciwnikiem, czego przykładem może być ostrzelanie nadbrzeżnego miasta Dwarka lub
uszkodzenie portu wojskowego w Bombaju.
W pakistańskiej flocie wojennej służą dwadzieścia cztery tysiące marynarzy. Do tego doliczyć należy blisko pięć
tysięcy rezerwistów. Ponadto admiralicja ma pod swymi rozkazami dwa tysiące żołnierzy paramilitarnych oddziałów
morskich wspieranych przez tysiąc pakistańskich Marines  komandosów morskich. W czasach pokoju pakistańscy
marynarze są wykorzystywaniu w wielu międzynarodowych operacjach o charakterze pokojowym. Przykładem tego
typu akcji może być prowadzona pod amerykańskich przywództwem operacja Task Force 150, które zadaniem jest
wyłapywanie oraz eliminowanie przypadków handlu narkotykami, bronią oraz ludz
mi czy Task Force 151
odbywająca się w okolicach opanowanych przeze piratów wybrzeży Somalii. Marynarka wojenna korzysta z kilku
kluczowych portów, których znaczenie jest nie do przecenienia jeśli chodzi o bezpieczeństwo kraju. Znajdują się
one w miejscowościach takich, jak Islamabad, Karaczi, Gwadar, Omara, Port Qaism i Pasni.
W skład pakistańskiej floty wojennej wchodzą następujące jednostki:
" Fregaty: Zulfiquar, Tariq, Oliver Hazard Perry (11 okrętów)
" Stawiacze min: Eridan (4 okręty)
" Kutry rakietowe: Jalalat, Larkana, Sabqat, Hegu (12 okrętów)
" Okręty podwodne klasy Agosta (5 okrętów)
Agresywna obrona
Siły Zbrojne Pakistanu mają chronić państwo przed atakiem ze strony jakiekolwiek agresora. Mają z pełną mocą i
determinacją odpowiedzieć na każdą próbę pogwałcenia prawa Pakistanu do suwerenności i niepodległości.
www.psz.pl/index2.php?option=com_c& 3/5
2010-08-19 psz.pl - Michał Jarocki: Pakistan - młod&
Największym zagrożeniem dla kraju jest w opinii większości społeczeństwa jego wschodni sąsiad  Indie. To właśnie
z tym państwem pakistańska armia stoczyła cztery krwawe wojny i to pod kątem kolejnego sąsiedzkiego konfliktu
szkolone są nowe roczniki kadetów. Rzut okiem na strategiczne rozmieszczenie głównych okręgów wojskowych
pakistańskiej armii pozwoli potwierdzić przedstawioną powyżej tezę. Aż dziewięć na jedenaście zgrupowań znajduje
się w pobliżu granicy z Indiami. Za bezpieczeństwo zachodniej granicy kraju odpowiadają Okręgi w Beludżystanie i
Północno  Zachodniej Prowincji Przygranicznej. Do tego należy oczywiście dodać brygady nie podlegające
żadnemu okręgowi, cechujące się większa samodzielnością. Nie podlega jednak wątpliwości, iż gros pakistańskich
sił zbrojnych rozlokowanych jest tak, aby jak najefektywniej móc odeprzeć agresję ze wschodu. Niemalże dziesięć
dywizji piechoty, wszystkie dywizje pancerne oraz zmechanizowane, a także brygady obrony przeciwlotniczej
rozlokowane są w strategicznej odległości od możliwych kierunków inwazji indyjskiej armii.
Rozmieszczenie głównych sił pakistańskiej armii odpowiada założeniom doktryny wojennej przygotowanej przez
Sztab Generalny w roku 1989. Skrótowo określa się ją jako  ofensywną defensywę . Doktryna została opracowana
na podstawie trzech czynników:
1. Słabością Pakistanu w ewentualnym konflikcie z Indiami wcale nie jest zdecydowana przewaga militarna tego
drugiego państwa, a niefortunne rozmieszczenie głównym pakistańskich skupisk miejskich. Większość z nich
znajduje się w niewielkiej odległości od granicy i w przypadku zmasowanego ataku z zaskoczenia, bardzo szybko
miasta te mogłyby zostać zniszczone przez przeciwnika lub też przez niego zajęte
2. Indie z roku na roku starają się zwiększać potencjał ofensywny własnej armii. Na chwilę obecną kraj ten
dysponuje zdecydowaną przewagą pod względem ilości żołnierzy, jakości ich uzbrojenia czy liczby zagonów
pancernych. Prowadzi to do ryzyka szybkiego zniszczenia pakistańskich wojsk ochrony pogranicza, w przypadku
inwazji, a następnie wyeliminowania pozostałych jednostek, nadciągających aby wspomóc pograniczników
3. Obydwie strony potrzebują mniej więcej 24 godzin, aby zmobilizować jednostki stacjonujące wzdłuż granicy. W
celu dokonania pełnej mobilizacji armii zarówno Indie, jak i Pakistan potrzebują od 24 do 72 godzin. W przypadku
indyjskiej agresji obydwie strony będą dysponowały porównywalnym potencjałem przez pierwszą dobę konfliktu.
Przez następne kilka dni to Pakistan będzie posiadał przewagę w ludziach i sprzęcie (z racji mniejszej odległości
między najbliższymi okręgami wojskowymi, a linią frontu, która zgodnie z powyższym scenariuszem przebiegać
będzie bezpośrednio przez pakistańskie terytorium)
Zgodnie z założeniami omawianej doktryny, armia pakistańska, aby móc liczyć na sukces w walce z sąsiadem, nie
może bezczynnie czekać na atak, a postarać się dokonać uderzenia wyprzedzającego. Zgodnie z wizją autorów
powyższego planu, scenariusz miałby być następujący: w chwili uzyskania niepodważalnych dowodów na temat
przygotowywanej przez Indie inwazji, pakistańskie siły zbrojne miałyby wkroczyć na indyjskie terytorium,
zagrabiając tereny do pięćdziesięciu kilometrów w głąb terytorium przeciwnika. Z racji tego, iż indyjskie siły zbrojne
nie będą w stanie pełnej gotowości bojowej przez następne kilkadziesiąt godzin, pozwoli to pakistańskie armii na
uzyskanie chwilowej przewagi strategicznej. Sukces takiego rozwiązania oparty jest na trzech warunkach:
1. Siły zbrojne przeciwnika zostaną zdestabilizowane, a plany inwazji na Pakistan staną się nieaktualne. Sztab
Generalny zakłada, że indyjskie wojsko będzie bardziej skupione na powstrzymywaniu pakistańskiej ofensywy niż
na przygotowywaniu własnej agresji
2. Główne walki mają toczyć się po indyjskiej stronie granicy, co pozwoli ograniczyć zakres strat materialnych po
stronie pakistańskiej do absolutnego minimum
3. Zagrabione przez Pakistan indyjskie tereny przygraniczne, jeżeli zostaną utrzymane, będą stanowiły argument w
negocjacjach pokojowych w momencie, gdy społeczność międzynarodowa w przeciągu kilku tygodni od rozpoczęcia
walk, wymusi na obu stronach rozejm
Wydaje się, że pakistańscy dowódcy wojskowi są pewni, iż jedynym przeciwnikiem, z którym kraj ten będzie musiał
toczyć krwawe i zażarte boje, jest właśnie wschodni sąsiad. Takie rozumowanie idealnie wpisuje się we wzajemne
antagonizmy oraz oskarżenia o próby zdestabilizowania względnego spokoju panującego wzdłuż granicy między
obydwoma państwami.
Ostateczne rozwiązanie
Pakistańskie siły zbrojne nie są w stanie stawać oporu wojskom indyjskich w otwartej walce przez dłuższy czas.
Spowodowane to jest faktem zdecydowanej przewagi zarówno, jeśli chodzi o ludzi, a także i sprzęt wojskowy, jaki
Indie są w stanie wystawić przeciwko swojemu sąsiadowi. Dlatego też pakistańscy planiści, tworząc omawianą
wcześniej doktrynę walki z Indiami, zawarli w niej możliwość wykorzystania arsenału nuklearnego. W momencie,
gdy inwazja indyjskiej armii na Pakistan stanie się faktem, a przeważające siły wroga będą o krok od przełamania
głównej linii obrony, bądz
też już to zrobiły, armia ma prawo do wykorzystania zgromadzonej broni atomowej, aby
położyć kres dalszym ruchom wojsk przeciwnika.
Plan wykorzystanie pakistańskiego potencjału nuklearnego zakłada cztery etapy:
1. Publiczne lub też prywatne ostrzeżenie indyjskich przywódców o ryzyku użycia broni atomowej w przypadku
kontynuowania inwazji
2. Demonstrację determinacji strony pakistańskiej poprzez detonację małych ładunków jądrowych na własnym
terytorium
3. Wykorzystanie broni atomowej przeciwko indyjskim wojskom znajdującym się na pakistańskim terytorium
4. Uderzenie jądrowe na terytorium Indii wymierzone głównie w obiekty militarne, tak aby zminimalizować straty po
www.psz.pl/index2.php?option=com_c& 4/5
2010-08-19 psz.pl - Michał Jarocki: Pakistan - młod&
stronie ludności cywilnej
Dowództwo wojskowe zdaje sobie sprawę z wielkości strat zarówno ludzkich, jak i materialnych w skutek
wykorzystania broni jądrowej. Nie zmienia to jednak faktu, iż armia nie zawaha się wykorzystać również i tej broni
w sytuacji, gdy wszelkie inne możliwości zapewnienia państwu bezpieczeństwa zostaną wyczerpane.
Podsumowane:
Pakistańskie siły zbrojne liczą sobie dokładnie tyle lat, co samo państwo. Sformowane w celu zapewnienia
bezpieczeństwa zewnętrznego oraz zagwarantowania nienaruszalności granic państwowych, od samego początku
swojego istnienia musiały w walce udowadniać swą przydatność.
Armia, który cieszy się zaufaniem ze strony społeczeństwa, którego ma bronić, ma podstawy moralne, aby zabierać
głos również w sprawach wewnętrznych. Kilkukrotnie już w krótkiej historii tego państwa, na jego czele stawali
wojskowi, którzy zniesmaczeni brakiem kompetencji cywilnych przywódców, postanowili wziąć stery rządów we
własne ręce.
Nieustannie modernizowana oraz przeszkalana armia nie jest jednak w stanie zapewnić pełnego bezpieczeństwa dla
państwa. Aby móc w całości przeciwstawić się czyhającym zagrożeniom, czasem niezbędne jest posuwanie się do
mniej humanitarnych praktyk. Z tego też powodu pakistańska armia nie zawaha się sięgnąć po broń jądrową, jeśli
tylko pojawi się szansa, że jej użycie pozwoli ocalić zaatakowane państwo.
Zamknij okno
www.psz.pl/index2.php?option=com_c& 5/5