1995.09.28 wyrok SN U III KRN 88/95 OSNKW 1995/11-12/77

Ułomności dowodów obciążających nie można stawiać na równi z ułomnościami dowodów odciążających. Ze względu na to, że warunkiem sine qua non skazania oskarżonego jest udowodnienie popełnienia przezeń czynu przestępnego (…), sprzeczności w sferze dowodów odciążających nigdy nie są "równoważne" ze sprzecznościami w zakresie dowodów obciążających. Jeżeli te ostatnie są "wewnętrznie sprzeczne" to zasadnicze i samoistne znaczenie ma to, czy in concreto zakres i charakter tych sprzeczności nie wyłącza w ogóle możliwości uznania owych dowodów za podstawę skazania.

1995.05.25 wyrok s.apel. II AKr 120/95 Prok.i Pr. 1996/7-8/20

w Łodzi

Wg zasad obowiązującej procedury karnej to nie oskarżony musi udowodnić swoją niewinność, lecz oskarżyciel udowodnić winę oskarżonego. Przy czym udowodnić, to znaczy wykazać w sposób nie budzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami - bezpośrednimi lub pośrednimi, te ostatnie w postaci tzw. poszlak mogą być uznane za pełnowartościowy dowód winy oskarżonego jedynie wtedy, gdy zespół tych poszlak pozwala na ustalenie jednej logicznej wersji zdarzenia, wykluczającej możliwość jakiejkolwiek innej wersji.

1991.06.25 wyrok SN U WR 107/91 OSNKW 1992/1-2/14

Zasada in dubio pro reo odnosi się w praktyce do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, nie wolno jednak rozumieć jej jako reguły swoistego, uproszczonego traktowania wątpliwości. Wszelka wątpliwość w zakresie ustaleń faktycznych powinna być wyjaśniona i usunięta przez wszechstronną inicjatywę dowodową organu procesowego i gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego. Dopiero wtedy, gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwość nie zostanie usunięta, należy ją wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego.

1994.06.24 wyrok SN WO 68/94 OSNKW 1994/11-12/73

Jeżeli wskutek niedopełnienia przez sąd przy wydaniu wyroku obowiązków wynikających z art. 360 § 1 pkt 5 i 6 k.p.k. [obecnie 413 § 1 pkt. 4) i 6) k.p.k. - przyp. JKL], w chwili wznowienia prawomocnie zakończonego postępowania istnieją wątpliwości z jakiego przepisu ustawy karnej zakwalifikowano czyn przypisany skazanemu a ze względu na ujemne przesłanki procesu karnego do postępowania w myśl art. 481 § 2 k.p.k. [??? - przyp. JKL] nie da się już tych wątpliwości usunąć, dopuszczalne jest zastosowanie do rozstrzygnięcia tej kwestii - podobnie jak do ustalenia faktów - zasady in dubio pro reo.

1995.03.10 postanow. SN I KZP 1/95 OSNKW 1995/5-6/37

2. Obowiązujący kodeks postępowania karnego nie daje podstaw do alternatywnych ustaleń w zakresie przypisanego w wyroku przestępstwa, zaś ciążący na sądzie obowiązek czynienia ustaleń zgodnych z prawdą oraz obowiązująca w prawie zasada domniemania niewinności wymagają zawsze pewności stwierdzeń co do winy.

1977.11.04 wyrok SN V KR 176/77 OSNKW 1978/1/7

1. Skoro odmowa złożenia wyjaśnień lub udzielenia odpowiedzi na poszczególne pytania jest prawem oskarżonego, to skorzystanie z tego prawa nie może być uznane za okoliczność obciążającą.

2. Bezpośredniość w sposobie przeprowadzenia dowodów, spostrzeżenia i wrażenia odniesione z bezpośredniego kontaktu sądu z osobą przesłuchiwaną stanowią istotny element przy dokonywaniu oceny wiarygodności oświadczeń, składanych przez tę osobę.

II KK 257/04 - postanowienie z dnia 16 czerwca 2005 r.

Wynikające z materiału dowodowego sprawy różne wersje wydarzeń nie są równoznaczne z istnieniem niedających się usunąć wątpliwości w rozumieniu art. 5 § 2 k.p.k., bo w takim wypadku sąd orzekający zobowiązany jest do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów i dopiero wówczas, gdy wątpliwości nie zostaną usunięte, to należy tłumaczyć je na korzyść oskarżonego.

III KK 181/06 - wyrok z dnia 6 grudnia 2006 r.

1. (…)

2. Zasadę in dubio pro reo w odniesieniu do zagadnienia prawnego należy ujmować w relacji do zagadnienia sprecyzowanego abstrakcyjnie. Wykładnia każdego przepisu powinna być bowiem jednolita i mieć walor ogólnie obowiązujący, a nie zmienna i dostosowana każdorazowo do indywidualnego interesu danej strony.

Postanowienie z dnia 25 kwietnia 2007 r., III KK 46/07

Nie dochodzi do naruszenia dyrektywy zawartej w art. 5 § 2 k.p.k. wtedy, gdy wprawdzie istnieją dwie grupy przeciwstawnych sobie dowodów, ale ustalając przebieg wydarzeń sąd orzekający oprze się na dowodach, które wspierają przyjęty stan faktyczny z jednoczesnym przedstawieniem argumentacji przemawiającej za takim wyborem i wskazaniem dlaczego nie dał wiary dowodom przeciwnym.

2

ART. 5 K.P.K.

---