Naci –Bolek

str.-295 -296

Życie – to melodia poczęta w niebiosach.

Gdy radością spływa, drga w dziecięcych głosach

Śmieje się kaskadą srebrzystych w krąg dźwięków,

Serdecznie z ufnością, beztrosko, bez lęku.

Gdy upojeń kruże do ust naszych niesie,

Brzmią w niej słodkie trele miłosnych uniesień,

I klaskań słowiczych, jakby w noc majową,

Nęciła wonnością i pieśnią perłową.

Czasem nagle ścichnie, smętnymi tonami,

Spłynie jak tęsknota, łudzi marzeniami,

Lub wybucha głosem rozpaczy, boleści,

Str.296

A padając, głucho liśćmi zaszeleści.

Oto się podrywa- jako błyskawica,

Wybuchnie zuchwale tonów nawałnica.

I pieśń wielka rośnie, drżą struny stargane,

Jakby skrzydłem wichru w nieskończoność gnane

I znowu ucichną … Łagodnieją dźwięki,

Kojąc dawnej walki cierpienia, udręki.

Jakby w blaskach złotych zachodziło słońce.

Śląc promieni tysiąc i dźwięków tysiące.

Słuchaj… w każdym tonie drga jak łza perlista,

Echo dni minionych, jak gwiazda srebrzysta.

Lecz jeszcze się wzniesie i hymnem zadzwoni.

Jakoby modlitwą wśród kadzideł woni.

A potem ostatnie akordy uderza,

I pamięć ożyje jakąś myślą świeżą,

Nieba gwiaździstego czy pożarów łuny,

I nagle zamilknie… pękły życia struny.

W- wa grudzień 1970