Str.297

Naci

Żegnasz się z nami… Inne Twoje drogi,

Z innymi ludźmi powiąże Cię życie,

Lecz wszędzie spotkasz i radość i głogi,

Jakby splątane różnobarwne nici…

Jutro Cię ścieżki w inny świat powiodą.

Inne nieznane wrzeciądze otworzą,

I wierzyć trzeba ze będą osłoda,

Uśmiechem szczęścia i wschodzącą zorza.

Dziś się rozchodzą stare nasze ścieżki,

Jakie w tym życiu zgotują nam losy,

Nieznane, obce, tajemnicze wieszczki,

Hadesu bramy czy jasne niebiosy?

A czas upływa w niewstrzymanym pędzie,

Jak kalejdoskop wciąż obrazy zmienia,

I z nici życia sieć tajemną przedzie…

Nikt jej nie ujdzie, nie zna jej imienia.

Czas płynie wartko, czas nieubłagany,

W radości mija jako błyskawica,

Jak słońc tysiące i tak tęczowany

Szczęściem, radością, że krasi nam lica.

Czasem zaduma przyjdzie leniwa,

I szarym woalem przesłoni nam oczy,

A czasem i ból wciska się zdradliwie,

Życie w krąg gasi i światła blask mroczy.

Więc- póki razem, póty radość w sercu,

Niech śmiech rozbrzmiewa pogodnie ,radośnie.

My dalej idźmy po życia kobiercu ,

Ku swemu losowi, ku kwiecistej łące.

Bo któż odgadnie dni naszej przyszłości,

Do której dziejów wichr zapędzi bramy ?

Sercem pragniemy- do bram szczęśliwości…

Tam ,Naciu właśnie, tam my się spotkamy.