CASABLANCA

CASABLANCA:

Reżyseria: Michael Curtiz
Scenariusz: Julius J. Epstein, Philip G. Epstein, Howard Koch
Zdjęcia: Arthur Edeson
Muzyka: Max Steiner
Scenografia: George James Hopkins
Kostiumy: Orry-Kelly
Montaż: Owen Marks
Dyrektor artystyczny: Carl Jules Weyl
Na podstawie:

sztuki Murray'a Burnett'a

Producent wykonawczy: Jack L. Warner
Produkcja: USA, Warner Bros
Rok produkcji: 1942
Obsada: Humphrey Bogart(Richard "Rick" Blaine), Ingrid Bergman(Ilsa Lund Laszlo), Paul
Henreid(Victor Laszlo), Claude Rains(Kapitan Louis Renault), Peter Lorre(Ugarte),Conrad
Veidt(Major Heinrich Strasser)

●

Humphrey Bogart gra tu Ricka Blaine'a, Amerykanina osiadłego w Maroku,
właściciela eleganckiego lokalu w Casablance, stanowiącej punkt etapowy dla
uchodźców francuskich w drodze do Lizbony i dalej - do Stanów. Pewnego dnia
przybywa ukochana Ricka, Ilsa, która przed kilku laty opuściła go w tajemniczych
okolicznościach; po jej utracie wplątał się w pomoc Etiopczykom, broniącym się
przed inwazją włoską, potem walczył po stronie republikanów w Hiszpanii, aż znalazł
się w Afryce; kocha Ilsę nadal. Ona jest żoną wybitnego bojownika ruchu oporu i nie
może od niego odejść. Rick ma dwie wizy portugalskie, jest panem sytuacji. Wybiera
rozwiązanie najtrudniejsze: oddaje wizy Ilsie i jej mężowi. Jest to zarazem jedyne
wyjście do przyjęcia przez człowieka, który chce patrzeć w swoją twarz bez poczucia
klęski.

●

Rick Blaine:

●

Figura wręcz wzorcowa

●

Sentymentalny cynik

●

Inteligentny, dowcipny, odważny z tajemniczą przeszłością.

●

Choć twierdzi, że jest egoistą, że dba tylko o własne dobro, walczył
przeciwko faszystom, jest uczciwy i szlachetny.

●

Ilsa Lund:

●

Piękna, niewinna i szczera

●

Zagubiona i rozdarta

●

Victor Laszlo:

●

Bohater ruchu oporu

●

Mężczyzna odważny, ale i mający wątpliwości.

●

Major Strasser®wcielenie zła

●

Renault®niesłychanie dowcipny łajdak

●

Zakończenie: Casablanca nie byłaby tym, czym jest, gdyby nie jej końcówka. Rick
podejmuje decyzję, mówi nieśmiertelne słowa o trojgu ludzi w szalonym świecie,
Ilsa i Victor odlatują. Nie ma spełnienia miłości, jest wspaniałe poświęcenie i główny
powód do wzruszeń. A jakby tego było mało, słyszymy na koniec słynne „To chyba
początek pięknej przyjaźni”.

Michael Curtiz:

●

Właściwie Manó Kertész Kaminer

●

1888-1962

●

Jest uważany obecnie za jednego z najwybitniejszych twórców światowego kina.

●

Uzyskał dyplom w Szkole Sztuki Dramatycznej.

●

Karierę w filmie zaczął w 1912 r. jako aktor, nieco później reżyser.

●

W czasie pobytu w wytwórni Nordisk w Kopenhadze (1913) był asystentem
reżysera Augusta Bloma przy realizacji. filmu Atlantis, według powieści Gerharta
Hauptmanna.

●

W 1914 Curtiz powrócił na Węgry, gdzie pracował aż do zakończenia I Wojny
Światowej.

●

W sumie na Węgrzech zrealizował 38 filmów i uważany jest za jednego
najwybitniejszych i najbardziej wykształconych twórców węgierskiego kina
niemego.

●

W 1919 r. artysta przeniósł się do Austrii a później do Niemiec.

●

Na początku lat 20. Curtiz rozpoczyna wędrówkę po różnych krajach Europy, w
których reżyseruje kolejne filmy.

●

W 1926 r. przybywa do Stanów Zjednoczonych, gdzie jeszcze w tym samym roku
otrzymuje posadę w wytwórni Warner Bros, z którą pozostanie związany przez
długie lata swojego życia.

●

W wytwórni Warner Bros nakręcił około 100 filmów w każdym niemal gatunku:
od dramatów społecznych, komedii muzycznych, westernów, morskich opowieści,
horrorów, thrillerów, filmów dla młodzieży, po melodramaty.

●

W latach 30. i 40. Curtiz tworzy swoje najwybitniejsze filmy:

●

Szarża lekkiej brygady (1936)

●

Angels with Dirty Faces(1938)

●

Yankee Doodle Dandy (1942)

●

W 1944 r. artysta został uhonorowany Oscarem dla najlepszego reżysera za obraz
Casablanca, który dziś uważany jest za film kultowy i ponadczasowy.

●

Inne filmy:

●

Kapitan Blood (1935)

●

Przygody Robin Hooda (1938)

●

Szlak do Santa Fe (1940)

●

Night and Day (1946)

Ingrid Bergman:

●

1915-1982

●

Jedna z najsłynniejszych gwiazd kina hollywoodzkiego i europejskiego.

●

W rodzinnej Szwecji była znana jako "znakomity prezent od Szwecji dla Hollywood."

●

W 1933 roku Ingrid Bergman rozpoczęła naukę w Royal Dramatic Theater School w
Sztokholmie, ale wkrótce porzuciła scenę dla kina.

●

Na srebrnym ekranie zadebiutowała w roku 1935 niewielką rolą w filmie
Munkbrogreven.

●

Przełomem w karierze aktorki okazał się romantyczny film Gustafa Molandera
Intermezzo z 1936 roku, w którym zagrała pianistkę Anitę Hoffman, romansującą ze
starszym i żonatym skrzypkiem. Swoją rolą Bergman zwróciła uwagę amerykańskiego
producenta Davida O. Selznicka, który zaprosił ją do Hollywood w celu zrobienia
amerykańskiego remake'u tego filmu, w którym w 1939 roku aktorka partnerowała
na ekranie Leslie Howardowi, a popularność filmu zagwarantowała jej siedmioletni
kontrakt z Selznickiem.

●

Do amerykańskich sukcesów Bergman należała adaptacja klasycznej powieści
Roberta Stevensona Dr Jekyll i Mr Hyde (1941), w której zdecydowała się zagrać rolę
prostytutki Ivy, a nie układnej narzeczonej, co byłoby bardziej zgodne z wizerunkiem
gwiazdy jako czystej i niewinnej piękności.

●

Jej największym i ponadczasowym sukcesem okazała się jednak rola uczuciowo
rozdartej Ilsy Lund w kultowym arcydziele hollywoodzkim wszechczasów,
Casablance (1942) Michaela Curtiza, gdzie aktorka partnerowała na ekranie
Humphrey'owi Bogartowi.

●

W adaptacji powieści Ernesta Hemingway'a Komu bije dzwon (1943), jako Maria
zakochała się w Gary Cooperze podczas hiszpańskiej wojny domowej - za tę rolę
aktorka otrzymała swoją pierwszą nominację do Oscara, a statuetkę przyznano jej
w roku następnym, za rolę żony doprowadzonej do granicy szaleństwa przez męża
(Charles Boyer) w dramacie psychologicznym George'a Cukora Gasnący płomień
(1944).

●

Kolejną nominację do nagrody Akademii Bergman dostała za rolę siostry Benedict w
filmie The Bells of St. Mary's (1945), gdzie zagrała obok Binga Crosby'ego.

●

Następnie aktorka wcieliła się w tytułową rolę w filmie Joanna D'Arc (1948), którą
grała wcześniej na Broadway'u.

●

W drugiej połowie lat 40. aktorka nawiązała udaną współpracę z Alfredem
Hitchcockiem:

●

W Urzeczonej (1945) wcieliła się w doktor psychiatrę próbującą pomóc
Gregory Peck'owi rozwikłać tajemniczą zagadkę z jego snów

●

W filmie szpiegowskim Osławiona (1946) poświęcała się z miłości do
agenta granego przez Cary'ego Granta, szpiegując dla niego jako żona
podejrzanego nazisty, Claude'a Rainesa.

●

Ostatnim filmem Bergman dla Hitchcocka był dramat kostiumowy Pod
znakiem Koziorożca (1949) z akcją umiejscowioną w Australii XIX
wieku.

●

Trzeciego Oscara przyniosła aktorce rola drugoplanowa w filmie kryminalnym na
podstawie powieści Agathy Christie Morderstwo w Orient Expressie (1974) Sidney'a
Lumeta, w którym wystąpiła wśród gwiazdorskiej obsady jako misjonarka z Afryki.

●

Pod koniec kariery duże uznanie przyniosła aktorce rola pianistki Charlotte obok Liv
Ullmann w roli jej córki w Sonacie jesiennej (1978) Ingmara Bergmana, za którą
Ingrid Bergman otrzymała ostatnią już nominację do Oscara.