1

JAZDA W STYLU WESTERN W REKREACJI CZ. IV

W poprzednim artykule nie opisałem szczegółowo wędzidła zwykłego typu snaffle bit,

co spowodowało święte oburzenie... Jeszcze raz chcę poinformować, że artykuły te piszę na

potrzeby szeroko rozumianej rekreacji, lecz skoro jest takie zainteresowanie to posłużę się

przepisem AQHA: wędzidło typu snaffle bit oznacza wędzidło z pierścieniami O, D lub

wędzidło zawiasowe o średnicy do 100 mm. Światło pierścienia powinno być wolne od części

wodzy, czanek, lub innych dodatków, powodujących powstanie dźwigni. Ścięgerz musi mieć

przekrój okrągły, owalny lub jajowaty, a metal, z którego jest wykonany musi być gładki

niczym nieowinięty (może również być nałożony metal ale także gładki). Elementy ścięgierza

powinny mieć średnicę co najmniej 8 mm – średnica mierzona jest w odległości 25 mm od

pierścienia, powinna maleć do środka wędzidła. Ścięgierz może być dwu- lub trzyczęściowy,

w przypadku trzyczęściowego – część środkowa może być pierścieniem o średnicy max. 32

mm, leżącą płasko w pysku konia. Dodatkowe wyposażenie wędzidła to pasek skórzany,

który zakładamy na pierścienie. Pasek ten zabezpiecza koński pysk przed wciąganiem

pierścieni do pyska konia przez niewłaściwe pociąganie (szarpanie) wodzami w prawą lub

lewą stronę.

Wsiadanie i zsiadanie.

Mając osiodłanego konia zawsze przed wsiadaniem sprawdzamy, czy wszystkie paski

mocujące siodło są wystarczająco naciągnięte. Podchodzimy do konia z lewej strony.

Zdjęcie 1

ZDJĘCIE NR 1. Przyjmujemy frontową pozycję twarzą do konia. Dzięki takiemu ustawieniu

możemy z łatwością obserwować głowę, jak też i zad konia, co ułatwia nam kontrolę nad

2

koniem. W lewą rękę bierzemy wodze, tak, aby nie były zbyt krótkie, ponieważ będą działały

na konia wywołując reakcję cofania się, lecz również nie mogą być zbyt luźne, ponieważ w

momencie niekontrolowanego ruchu konia do przodu będziemy potrzebowali zbyt dużo czasu

na zebranie wodzy i zatrzymanie konia za ich pomocą.

Zdjęcie 2

W lewej ręce trzymamy wodze i tą samą ręką chwytamy za grzywę konia przed

przednim łękiem siodła, natomiast prawą ręką chwytamy za rożek przy siodle. (ZDJĘCIE NR

2).

Zdjęcie 3a

Zdjęcie 3b

Lewą stopę umieszczamy w lewym strzemieniu tak, aby czubek buta skierowany był w stronę

łopatki, co w znakomity sposób zapobiega uderzeniom, czy też naciskom na brzuch konia.

Następnie przenosimy ciężar naszego ciała na lewą nogę umieszczoną w strzemieniu

(ZDJĘCIE NR 3A). Następnie energicznie i płynnie (starając się nie wciągać na konia)

podnosimy się na lewej nodze trzymając ramiona prosto. (ZDJĘCIE NR 3B). Wzrok mamy

skierowany przed siebie, przekładamy prawą nogę nad siodłem i zadem konia na prawą stronę

siodła i siadamy wygodnie, umieszczają prawą stopę jak najszybciej w strzemieniu. Zsiadanie

3

wymaga dokładnego odwrócenia postępowania jak przy wsiadaniu. Wsiadanie i zsiadanie

wymaga wielokrotnego powtarzania. Podczas zsiadania dużym problemem jest niespokojny

ruch konia, celowo pomijam ten problem, ponieważ na tym etapie podczas pierwszych prób

zsiadania potrzebna jest pomoc ze strony trenera lub instruktora, który w razie potrzeby

przytrzyma na konia.

Zdjęcie 4 – Pozycja w siodle.

Siedzimy wygodnie w siodle, nasze pośladki wsparte są o tylny łęk siodła, nogi luźno

opuszczone, łydki delikatnie przylegają do boków konia, kolana nie ściskają konia, a wręcz

przeciwnie – są odsunięte od końskich boków. Biodra, ramiona i kręgosłup są rozluźnione,

ręce lub ręka (w zależności od sposobu trzymania wodzy) wyciągnięte do przodu znajdują się

przed rożkiem siodła. Mając taką pozycję sprawdzamy, czy mamy dobraną właściwą długość

puślisk. W stylu western jeździmy na trochę dłuższych puśliskach niż w jeździe klasycznej.

Samodzielne dopasowanie długości puślisk z ziemi nie jest praktykowane, gdyż najlepszą

metoda sprawdzania jest stanie w strzemionach tak, aby nasz pięty znajdowały się poniżej

podbicia i sprawdzamy, czy przestrzeń pomiędzy naszymi pośladkami a siedziskiem siodła

jest wystarczająco duża – sprawdzamy czy nasza dłoń da się luźno włożyć w tą przestrzeń –

jeśli tak – oznacza to, że osiągnęliśmy maksymalną długość strzemion. W miarę

zaawansowania treningów będziemy wiedzieć, jaka długość jest najlepsza. Po dopasowaniu

długości puślisk sprawdzamy, czy nasz dosiad jest zrównoważony. Jestem zwolennikiem

dwóch linii biegnących prostopadle do ziemi. Pierwsza linia to bark – biodro. Konstrukcja

siodła westernowego nie pozwala na ustawienie pięty tak, by ta linia przebiegała przez tył

4

pięty, co jest możliwe i wymagane w jeździe klasycznej, w przypadku jazdy w stylu western

przy takim ułożeniu pięty musielibyśmy pochylić się zbytnio do przodu, co byłoby

wytrąceniem z równowagi. Druga linia przebiega przez przód kolana i czubek buta,

przesunięcie stóp do przodu doprowadza do zaniku współpracy z koniem i jeździec staje się

pasażerem, a nie reżyserem jazdy. Stopy głęboko ułożone w strzemionach, pięty niżej niż

podbicie stopy. Ten dosiad daje nam harmonię, współpracę konia z jeźdźcem.

WODZE.

W rekreacji nie używamy dwóch oddzielnych wodzy. Sposób trzymania wodzy

generalnie można podzielić na dwa sposoby: oburącz i jedną ręką (ZDJĘCIE NR 5A).

Oburącz – jest to sposób, który poza rekreacją używany jest przy szkoleniu młodych koni i

często przy wprowadzaniu korekt treningowych, przy wykonywaniu trudnych elementów

szkolenia, często w rozgrzewce przed zawodami. Przekładamy prawą wodzę przez kark konia

na jego lewą stronę, a lewą wodzę na prawą stronę, następnie chwytamy dwie wodze po lewej

stronie szyi konia lewą ręką i dwie wodze po prawej stronie szyi konia prawą ręką.

Regulujemy długość wodzy tak, aby nie było zbyt dużego nacisku na wędzidło i staramy się

trzymać dłonie prostopadle do ziemi. Dłonie całe zaciśnięte na wodzach, kciuki zamykają

uścisk na wodzy, ręce wyciągnięte do przodu znajdują sie przed gruszką siodła.

Charakterystyczne jest utworzone półkole z wodzy pomiędzy lewą i prawą ręką. To półkole

świadczy o prawidłowym trzymaniu wodzy i rozluźnieniu w łokciach i ramionach (ZDJĘCIE

NR 5B).

Zdjęcie 5a

Zdjęcie 5b

5

SPOSÓB KALIFORNIJSKI

Wodze trzymane są w lewym ręku. Ręka uniesiona jest nieco nad gruszką, wysunięta do

przodu. Koniec wodzy trzyma się w prawej ręce w okolicy prawego biodra. Żadne palce ani

mały, ani wskazujący nie są układane pomiędzy wodzą (ZDJĘCIE 5C).

Zdjęcie 5c

STYL REKREACYJNY

Obie wodze trzymamy w lewej ręce z kciukiem na wierzch. Wodze przechodzą przez rękę

pod małym palcem, są ułożone tak, żeby nie przechodziły pod kciukiem. Reszta wodzy

trzymana jest w prawej ręce na wysokości prawego biodra. (ZDJĘCIE 5D).

6

Zdjęcie 5d

TRZYMANIE WODZY W SPORTOWEJ JEŹDZIE JAK TEŻ W REKREACJI.

Wodze trzymamy w dłoni trzymając je palcem wskazującym i przyciskając kciukiem -

nadmiar wodzy spoczywa po prawej stronie jeżeli trzymamy wodze prawą ręką, a po lewej,

jeżeli trzymamy wodze lewą ręką. (ZDJĘCIE NR 5E).

Zdjęcie 5e

Cdn.