Zajęcia za 11.04.

T. IV

Tworzenie produktu turystycznego. Rola informacji

i promocji

1. Pojęcie produktu turystycznego.

2. Rodzaje imprez turystycznych.

3. Etapy organizacji imprezy turystycznej

4. Programowanie imprezy turystycznej

5. Informacja dla turysty indywidualnego

6. System informacji turystycznej

Bibliografia:

1. Kruczek Z., Obsługa ruchu turystycznego, PRKSENIA

Kraków 2006.

2. Meyer B., Obsługa ruchu turystycznego, PWN Warszawa 2006.

3. Merski J., Informacja turystyczna, WSE Warszawa 2002.

1. Pojęcie produktu turystycznego

W oparciu o literaturę przedmiotu można przyjąć, że produkt

turystyczny to zbiór zarówno dóbr i usług nabywanych przez turystów,

jak i walorów turystycznych, z których korzystają, a które są dla nich

szczególnym przedmiotem zainteresowania. Walory w tym przypadku

stanowią właściwy cel wyjazdów turystów, są atrakcją przyciągającą

do konkretnego miejsca i zespolone razem z dobrami i usługami tworzą

jednolity produkt turystyczny.

Produkt turystyczny oferowany przez przedsiębiorstwa turystyczne

ma dwojakie znaczenie:

• w wąskim znaczeniu pojęcie to obejmuje walory turystyczne, a

zatem różnego rodzaju atrakcje w postaci walorów naturalnych

środowiska przyrodniczego oraz walorów krajoznawczych

przyciągających turystów, a reklamowanych przez

przedsiębiorstwa;

• szerokie znaczenie obejmuje obok walorów turystycznych

(podstawowy produkt turystyczny) także cały zestaw dóbr i usług

umożliwiających turyście przybycie do miejsca występowania

atrakcji turystycznych, pobyt i ich wykorzystanie.

Wyróżnia się wiele kategorii produktów turystycznych, w oparciu

o charakterystyczne elementy określające jego istotę. Są to następujące

produkty turystyczne:

¾ usługa (pojedyncza usługa np. gastronomiczna, przewodnicka);

¾ impreza (zestaw kilku usług lub usług dóbr materialnych

oferowanych przez organizatorów turystyki lub agentów

¾ miejsce (region, powiat, miejscowość, park narodowy itd.).

¾ obiekt (szczególny rodzaj produktu turystycznego - miejsce.

¾ szlak (kolejny szczególny przypadek produktu turystycznego –

miejsce);

¾ wydarzenie (charakteryzuje się dużą spójnością tematyczną,

organizacyjną oraz konkretnym umiejscowieniem w czasie i

przestrzeni).

¾

rzecz - może funkcjonować samodzielnie, lecz zazwyczaj jest

tylko dodatkiem do wymienionych produktów.

Produkty turystyczne dzielimy na produkty proste, do których należą:

pojedyncza usługa lub rzecz (ew. obiekt), oraz produkty złożone, np.

produkt turystyczny impreza.

2. Rodzaje imprez turystycznych

Przez

imprezę turystyczną rozumie się, co najmniej dwie usługi

turystyczne tworzące jednolity program i objęte wspólną ceną, jeżeli

usługi te obejmują nocleg lub trwają ponad 24 godziny albo, jeżeli

program przewiduje zmianę miejsca pobytu.

W literaturze przedmiotu spotyka się wiele klasyfikacji imprez

turystycznych. W zależności od przyjętego kryterium można wyróżnić:

¾ imprezy krajowe lub zagraniczne;

¾ imprezy wyjazdowe lub imprezy przyjazdowe;

¾ imprezy własne (gdy o rodzaju, liczbie i jakości elementów

budujących własne preferencje biura, lub imprezy zlecone);

¾ imprezy grupowe;

¾ imprezy indywidualne;

¾ imprezy pobytowe;

¾ imprezy objazdowe;

¾ imprezy pobytowo-objazdowe;

Do specyficznych typów imprez turystycznych zalicza się:

¾ imprezy fakultatywne, będące uzupełnieniem oraz

urozmaiceniem podstawowego programu imprezy;

¾ imprezy lokalne (cykliczne), które są imprezami własnymi biura,

mającymi stały termin i program;

¾

imprezy typu study tour, mają charakter imprez promocyjnych,

organizowanych dla różnych grup: dziennikarzy, agentów

prowadzących sprzedaż imprez, gestorów bazy noclegowej i

żywieniowej, przewoźników;

3. Etapy organizacji imprezy turystycznej

Samodzielna organizacja imprezy turystycznej wymaga od

potencjalnych turystów nie tylko zaangażowania czasu w przygotowanie

wyjazdu turystycznego, ale również wiedzy (i umiejętności jej zdobycia)

dotyczącej różnych aspektów planowanego wyjazdu, w tym przede

wszystkim miejsca docelowego, gdzie istotne informacje obejmują m.

in.:

¾ dostępność bazy noclegowej i gastronomicznej;

¾ możliwość dojazdu;

¾ sposób komunikacji na danym obszarze;

¾ atrakcje turystyczne;

¾ ceny;

¾ zasady prawne;

¾ panujące obyczaje;

¾ sposoby płatności.

Organizacja imprezy przez organizatora turystyki obejmuje cztery etapy.

A. Przygotowanie

¾ planowanie:

-

pomysł;

-

diagnoza

osobnicza;

-

diagnoza

środowiskowa;

¾ programowanie;

¾ kalkulacja

¾ zamawianie świadczeń.

B. Sprzedaż

¾ opracowanie koncepcji reklamy;

¾ przygotowanie komunikatów wprowadzających imprezę do

sprzedaży;

¾ prowadzenie sprzedaży.

C. Realizacja

¾ odprawa i wyjazd uczestników;

¾ realizacja świadczeń zgodnie z programem;

¾ powrót uczestników.

D. Rozliczenie

Głównym i najważniejszym etapem organizacji imprezy

turystycznej jest faza przygotowania. Właściwa realizacja tego etapu

decyduje bowiem o tym, czy impreza turystyczna znajdzie

zainteresowanie na rynku turystycznym, a przede wszystkim wśród

docelowego segmentu, do którego ma zostać skierowana, i czy

przyniesie zamierzone rezultaty ekonomiczne.

Wstępny etap fazy przygotowania obejmuje planowanie imprezy,

podczas którego podstawowe znaczenie ma znalezienie pomysłu na

rodzaj imprezy (uwzględniające główny cel imprezy, np.: wypoczynek,

poprawę stanu zdrowia, zwiedzanie, aktywne spędzenie czasu wolnego),

którą biuro chce zorganizować.

4. Programowanie imprezy turystycznej

Programowanie imprezy turystycznej jest najważniejszym

zadaniem stojącym przed biurem w całym procesie tworzenia produktu.

Tworząc program imprezy, należy kierować się pewnymi zasadami,

które można określić następująco:

• cel imprezy;
• program;
• termin imprezy;
• rodzaj transportu.

Cel imprezy

Odpowiadając sobie na to pytanie musimy zdefiniować:

• czy impreza będzie miała charakter imprezy objazdowej,

pobytowej, czy też będzie połączeniem tych dwóch form, czyli

pobytowo-objazdową.

• dla kogo ta impreza będzie przeznaczona; czy dla określonej

grupy wiekowej (np. młodzież), czy też będzie sprzedawana jako

pobyty rodzinne.

• do kogo będzie kierowana oferta, czy do bogatego klienta, czy też

do średniozamożnego.

Program imprezy

W imprezach o charakterze pobytowym podstawowym celem

wyjeżdżających jest wypoczynek, w związku z tym program powinien

być ograniczony do minimum. Klienci natomiast powinni mieć

możliwość, w zależności od zainteresowań i zasobności portfela,

kupienia imprez fakultatywnie.

Termin imprezy

Przy ustalaniu terminu należy kierować się następującymi zasadami:

• imprezy pobytowe organizowane w cyklu tygodniowym powinny

zaczynać się w soboty;

• początek turnusów wypoczynkowych powinien być dostosowany

do terminu zakończenia roku szkolnego;

• szczególną uwagę należy zwrócić przy ustalaniu terminów imprez

świątecznych;

• imprezy w okresie świąteczno-noworocznym często organizowane

są w dwóch terminach, pierwszy obejmuje okres świąt, drugi okres

sylwestra;

• imprezy - zarówno typowo objazdowe, jak i pobytowe - powinny

rozpoczynać się w terminach korzystnych dla młodzieży;

• wycieczki szkolne powinny być planowane w środku tygodnia.

Rodzaj transportu

Organizatorzy imprez indywidualnych i grupowych mają do

dyspozycji następujące rodzaje transportu:

• transport samochodowy, autokary w turystyce grupowej i

samochody osobowe w turystyce indywidualnej;

• transport lotniczy, samoloty rejsowe bądź czarterowe;
• pociągi rozkładowe;
• promy i statki pasażerskie.

Rodzaj transportu powinien być dostosowany do standardu pozostałych

świadczeń.

5. Informacja dla turysty indywidualnego

Informacja to treść wiadomości przekazywanej od nadawcy do

odbiorcy, wyrażona w odpowiednim języku, czy kodzie. Informacja

turystyczna to zarówno przekaz wiadomości, jak i zespół działań,

przyczyniających się do sprawnego przemieszczania turystów w czasie i

przestrzeni, ułatwiających optymalne wykorzystanie walorów

turystycznych oraz bazy dostępnej dla turystów.

Występują również informacje formalne (biuro podróży, foldery)

oraz nieformalne (własna wiedza i obserwacje).

Informacja turystyczna może być świadczona turystom w formie:

™ wydawniczej;

™ medialnej;

™ osobowej.

Z. Kruczek i B. Walas porównują informację turystyczną do

systemu nerwowego turystyki lub do witaminy, która umożliwia jej

rozwój. By być użyteczną, informacja turystyczna powinna być:

¾ merytoryczna - treść informacji powinna być dostosowana do

zagadnień będących przedmiotem zainteresowania określonych

grup użytkowników;

¾ pełna - o różnym stopniu szczegółowości i dostosowana do

oczekiwań użytkowników;

¾ selektywna - system informacji powinien umożliwiać budowanie

łatwych i precyzyjnych zapytań oraz skutecznie odnajdywać

informację;

¾ prawdziwa - od tego zależy wiarygodność całej bazy danych;

¾ aktualna - informacja zdezaktualizowana jest tak samo oceniana

jak informacja nieprawdziwa;

¾ łatwo dostępna - poprzez rozbudowaną sieć punktów informacji

czynnych całą dobę, dostęp do informacji w kilku językach;

¾ jednoznaczna - nie budząca wątpliwości;

¾ zrozumiała - łatwo przyswajalna przez odbiorcę;

¾ prezentowana w interesujący sposób - przyczynia się do tego

świadczenie jej w różnych formach, np. poprzez dźwięk, obraz,

animację, tekst.

6. System informacji turystycznej

W szerokim ujęciu informację turystyczną rozumiemy jako:

ƒ uporządkowany zbiór danych, służący organizatorom i

konsumentom usług turystycznych, obejmujący:

o

walory turystyczne;

o

zagospodarowanie i usługi turystyczne;

o

produkty turystyczne.

ƒ system obejmujący sieć centrów i punktów informacji

turystycznej;

ƒ metodologię gromadzenia, przetwarzania, weryfikowania i

udostępniania danych;

Informacja turystyczna powinna tworzyć system informacji

turystycznej obejmujący jednolitą organizację następujących

procesów, procesów m. in.: zbierania, gromadzenia, przetwarzania i

upowszechniania informacji. Najczęściej rozważania o informacji

turystycznej skupiają się na bazie danych, jej pełności, aktualności i

strukturze. Ważne są także: finansowanie, organizacja przepływu

informacji oraz kadra, od której zależy poprawność przeprowadzania

wszystkich procesów informacyjnych.

System informacji turystycznej powinien działać w oparciu o Polską

Organizację Turystyczną, a w przypadku rozwiązań regionalnych

koordynatorem działań powinny być Regionalne Organizacje

Turystyczne.

Do podmiotów tworzących system informacji turystycznej zalicza

się:

¾ przedsiębiorstwa turystyczne;

¾ administracje rządową szczebla wojewódzkiego;

¾ samorząd terytorialny (gminny, powiatowy, wojewódzki);

¾ administrację lasów państwowych oraz zarządy parków

narodowych i krajobrazowych;

¾ organizacje turystyczne i paraturystyczne;

¾ środowisko akademickie.

W Polsce, obecny system informacji turystycznej składa się z kilku

podsystemów, do których można zaliczyć:

1. Punkty i centra „it” (będące elementem promocji określonego

regionu);

2. Komputerowy system rezerwacyjny CRS (połączenie się z

Internetem daje możliwość zdobycia podstawowej

wiedzy turystycznej - drogie dla małych firm);

3. Komputerowy system informacji turystycznej KSIT (czynne 24

godziny na dobę i dające podstawowe informacje w kilku

językach bezobsługowe kioski turystyczne);

4. Internet (w systemie tym wyraźnie widać brak ścisłych

powiązań pomiędzy nadawcą a odbiorcą, co ogranicza

funkcjonalność i efektywność systemów informacji);

Znaczenie informacji w turystyce

Rosnące znaczenie informacji w gospodarce, nauce, technice i

życiu codziennym, w sposób naturalny wpływa na zwiększenie

zainteresowania tą problematyką również branży turystycznej. Zmiany

w wykorzystaniu informacji można zaobserwować począwszy od

organów administracji rządowej, kształtujących politykę turystyczną w

skali kraju, poprzez regionalne organizacje turystyczne, biura podróży,

hotele i lokalne punkty „it”, a skończywszy na oczekiwaniach turystów.

Korzyści wynikające z użytkowania prawidłowo funkcjonującego

systemu informacji turystycznej obejmują:

¾ pełniejsze wykorzystanie oferty turystycznej biur podróży, hoteli i

innych przedsiębiorstw branży turystycznej;

¾ Wspomaganie działań samorządu lokalnego związanych z

rozwojem społeczno-gospodarczym gmin lub powiatów;

¾ wykorzystanie systemu w parkach narodowych i krajobrazowych

do monitorowania ruchu turystycznego oraz zachowywania

cennych walorów przyrodniczych;

¾ wykorzystanie do zadań edukacji turystycznej;

¾ prowadzenie badań statystycznych przez pracowników

naukowych.