LECZENIE

UZDROWISKOWE

Leczenie uzdrowiskowe obejmuje:

 kilkutygodniowe kompleksowe postępowanie

lecznicze,

rehabilitacyjne

lub

profilaktyczne

ze

szczególnym

wykorzystaniem

właściwości

leczniczych

naturalnych

tworzyw uzdrowiskowych (wody lecznicze, gazy lecznicze,
klimat)



jest dopełniane poprzez

fizykoterapię, kinezyterapię, dietę,

farmakoterapię oraz psychoterapię



odbywa się w oderwaniu od stresów życia codziennego

Leczenie uzdrowiskowe zmierza do:
 



ogólnego odciążenie czynności organizmu



normalizacje czynności narządów o osłabionej czynności lub
zahamowanie nadmiernej



utrzymanie zmniejszonej czynności narządu, jeśli nie jest
możliwe pełne jej przywrócenie



poprawy zdolności reagowania na bodźce i adaptacji do nich



ćwiczenia wydolności ogólnej w celu zwiększenia zdolności
do codziennego wysiłku

Leczenie uzdrowiskowe zaliczamy do

naturalnych metod leczenia gdyż:

 stanowi ochronę organizmu

przed obciążającymi go

czynnikami chorobotwórczymi, poprzez wypoczynek i
wyizolowanie ze środowiska, w którym występują

 normalizuje czynności organizmu

wskutek systematycznego

stosowania

ćwiczeń

i

prowadzi

do

pobudzenia

wewnętrznych zdolności do obrony przed chorobą



powoduje

zwiększenie

zdolności

narządów

do

przeciwstawienia się zmianom środowiskowym

(adaptacja i

hartowanie organizmu)

Cele leczenia uzdrowiskowego



leczenie uzupełniające chorób przewlekłych



skracanie okresu zdrowienia



przystosowanie do czynnego życia po ciężkiej chorobie



utrwalanie zdrowych i korygowanie nieprawidłowych nawyków

żywieniowych



kompensacja braku ruchu



pobudzenie rezerw wydolności (regulacja zasadniczych czynności:

oddychania, krążenia, gospodarki cieplnej, snu, trawienia, rytmów

biologicznych, ukrwienia narządów, przemiany materii)



poprawę

lub

odzyskanie

psychofizycznej

sprawności

czynnościowej



umożliwienie odstawienia leków (uspokajających, nasennych,

przeciwbólowych)

Ogólne zasady leczenia uzdrowiskowego



każdy chory ma szczegółowo i

indywidualnie dobrany plan

leczenia

(uwzględniający

indywidualne

zdolności

reagowania organizmu na bodźce)



wydolność

organizmu

poprawia

systematyczne

i

długotrwałe leczenie

(przestrzeganie terminów zabiegów

fizykalnych)

 przestrojenie czynnościowe organizmu

w kierunku bardziej

ekonomicznej i racjonalnej reakcji na każdy rodzaj jego
obciążenia



utrzymanie

poprawy stanu zdrowia

przez dłuższy czas

Ogólne zasady leczenia uzdrowiskowego

 celowe leczenie

poszczególnych układów narządów bez

równoczesnego

obciążenia

innych

(dzięki

dużej

różnorodności naturalnych środków leczniczych)

 leczenie ruchem

(spacery, gimnastyka na salach i

boiskach)

 motywacja do walki z niesprawnością

poprzez kontakt z

osobami cierpiącymi na podobne schorzenia



wychowanie zdrowotne kuracjuszy
poprzez

nauczanie zasad higienicznego

trybu życia

Wskazania do stosowania kuracji

uzdrowiskowej

 

 rehabilitacja po ciężkich chorobach

lub operacjach, której

celem jest szybkie włączenie chorego do czynnego życia

 ograniczenie czynników ryzyka

i usunięcie zaburzeń w

mechanizmach regulacyjnych

 zapobieganie powstawaniu powikłań

lub nawrotów przy

utrzymującej się chorobie przewlekłej

 uruchomienie

istniejących

rezerw czynnościowych

Odczyn uzdrowiskowy



obejmuje okresy przejściowego

pogarszania się stanu zdrowia

pacjentów



jest wywołany

nadmierną reaktywnością organizmu

na bodźce

związane z kuracją



występuje najczęściej

miedzy 7 i 12 oraz 18 i 22 dniem

leczenia

uzdrowiskowego (w przypadkach niepowikłanych trwa on 1-7 dni)

 objawy odczynu uzdrowiskowego

: chwiejność regulacji ze strony

autonomicznego

układu

nerwowego

ze

zmniejszeniem

sprawności regulacji i wzrostem odchyleń (układ krążenia)



świadczy

o

zmniejszeniu

zdolności

organizmu

do

przeciwstawiania się obciążeniom wywoływanym bodźcami

fizykalnymi

Odczyn uzdrowiskowy

 po wystąpieniu odczynu

należy przerwać zabiegi lub znacznie

zmniejszyć ich siłę, lekarz powinien zastosować leczenie
objawowe

 intensywność odczynu zależy od:

organizmu chorego, rodzaju

choroby,

reaktywności

jego

organizmu

oraz

ilości,

intensywności i czasu trwania zabiegów

 aby go uniknąć lub zmniejszyć jego intensywność

należy

dobierać bodźce fizykalne indywidualnie pod względem
jakości i natężenia gdyż reakcja na bodziec zależy od stanu
chorego i od rodzaju choroby na którą cierpi

Zasady kwalifikowania chorych do leczenia

uzdrowiskowego



organizm chorego musi mieć wydolność pozwalającą na
obciążenie bodźcami (zabiegi, klimat, czynny tryb życia,
samoobsługa)



chory narząd lub układ musi mieć jeszcze zdolność
reagowania na bodźce fizykalne



chory musi wyrazić chęć współpracy z lekarzem i
rehabilitantem

Przy kierowaniu na leczenie uzdrowiskowe

należy brać pod uwagę:



chorobę podstawową i współistniejące



wyniki badań



stan wydolności ogólnej i poszczególnych narządów



okres choroby (zaostrzenie, remisja, nawrót)



wiek kalendarzowy i biologiczny



kierunki lecznicze uzdrowiska



odległość od miejsca zamieszkania

Mapa polskich uzdrowisk