-

mędrzec, znawca wiedzy

-

początkowo pozytywne, potem
negatywne (uczniowie Sokratesa:
Platon, Ksenofont, potem
Arystoteles)

-

płatny łowca młodych, bogatych
ludzi, handlarz naukami,
wszetecznik

-

mistrzowie, eryści, politycy-sofiści

-

według Platona: mądrość pozorna, uprawiana
dla zysku

-

nowy przedmiot badań: człowiek i jego
duchowe wytwory

-

dyscypliny: etyka, polityka, retoryka, sztuka,
język, religia, wychowanie

-

metoda empiryczno-indukcyjna (u fil.
przyrody: dedukcyjna)

-

praktyczne cele: nauczanie, problem
wychowania i zaangażowania
pedagogicznego, areté (cnota) nie opiera się
na szlachectwie krwi, ale na wiedzy

-

homo-mensura

-

„O prawdzie”, „Antylogie”

-

O każdej rzeczy istnieją dwa sądy
wzajemnie sprzeczne – metodą antylogia,
kontrowersja – krytyka i dyskusja

-

Euboulia: zręczność, arete: biegłość,

-

Użyteczność

-

Agnostycyzm teologiczny: nie zaprzeczał,
że bogowie istnieją, ale temu, że ich
poznajemy



ponad 100!



prawda nie istnieje



byt nie istnieje, gdyby nawet istniał
byłby niepoznawalny; nawet gdyby
mógł być poznany to byłby
niewyrażalny



etyka sytuacyjna: powinności zależne
od wieku, syt. społ., chwili itd.



retoryka-sztuka przekonywania



Arystofanes „Chmury”



Dialogi platońskie



Ksenofont „Wspomnienia o
Sokratesie”



Arystoteles



stosunek S. do fil. phisis



istota człowieka: psyche-dusza
(myśląca i działająca świadomość)



arete: wiedza, poznanie



problematyka etyczna:
panowanie nad sobą, wolność
rozumu, autarkia (niezależność)



eudajmonizm



daimónion: boskie objawienie



dialektyczna dyskusja



niewiedza



ironia



element elenktyczny i
maieutyczny