Postępowanie ze

ściekami

szpitalnymi

.

Kociszewska Sabina
Mazurkiewicz Justyna
Słaby Ewa
Wojtowicz Elżbieta

Stale zaostrzające się wymagania względem ścieków
odprowadzanych z oddziałów szpitalnych zmuszają do
poszukiwania nowych rozwiązań i stosowania specjalnych
technologii gospodarki ściekami.
Szczególnie dotyczy to

odpadów promieniotwórczych.

Pierwiastki promieniotwórcze są na szeroką skalę stosowane
we współczesnej medycynie. Wykorzystuje się je:

• rutynowo w diagnostycznych badaniach medycyny nuklearnej

• w terapii, np.: radionuklid ¹³¹ I stosowany w leczeniu
nadczynności tarczycy, wola guzkowego nadczynnego oraz
terapii uzupełniającej po radykalnym leczeniu operacyjnym
zróżnicowanego raka tarczycy.

Leczenie izotopami promieniotwórczymi związane jest
z narażeniem na promieniowanie jonizujące nie tylko
komórek docelowych i całego ciała chorego, ale również jego
otoczenia: personelu medycznego, rodziny i osób postronnych.
Źródłem narażenia jest sam chory, jak i jego

wydzieliny i

wydaliny : ślina, mocz i kał.

Wiąże się to z koniecznością prawidłowego zagospodarowania
radioaktywnych ścieków . Pozostałości farmaceutyków
wydalane przez pacjentów nie powinny obciążać środowiska,
ale być magazynowane i uzdatniane na miejscu.

Zgodnie z tym zarządzeniem powstające w medycynie
nuklearnej

ścieki

radioaktywne

powinny

być

przechowywane przez zadany okres czasu, aż do
osiągnięcia

odpowiednio

niskiego

poziomu

radioaktywności

, pozwalającego na ich odprowadzenie

bezpośrednio do kanalizacji spławnej.

Czas „leżakowania” odpadów w odstojniku zależy od
aktywności, która do zbiornika wpłynęła, np.jeżeli jest
to
1000 mCi radiojodu, to czas ten wynosi około

73 dni.

Zarządzenie Prezesa Państwowej Agencji

Zarządzenie Prezesa Państwowej Agencji

Atomistyki

Atomistyki

z 19 maja 1988r. dopuszcza maksymalne

stężenie radionuklidów o okresie połowicznego zaniku <
60 dni u wylotu kolektora zakładowego 10 A LI w 1 m³
( ALI- Annual Limit of Intake).

Długi

czas

przechowywania

stanowi

największy

problem w zarządzaniu odpadami radioaktywnymi.
Wymusza to stosowanie

licznych zbiorników o dużej

pojemności

,

a

to

powoduje

wzrost

kosztów

inwestycyjnych oraz w wielu wypadkach problemy
lokalizacyjne,

zwłaszcza

w

przypadku

szpitali

istniejących.

ETAPY:

1. Odprowadzenie ścieków.
2. Centrala techniczna z urządzeniami wytwarzającymi

podciśnienie.

3. Napełnianie jednego z przynajmniej 2 zbiorników.
4. Dekontaminacja ścieków ( zawartość zbiornika jest

regularnie przepompowywana i napowietrzana).

5. Wypompowanie ścieków po upłynięciu zadanego

czasu dekontaminacji.

Ścieki z instalacji
wodno-kanalizacyjnej,
z sal w których przebywają
chorzy leczeni
radioizotopami spływają do
zbiorników .
Jeden zbiornik jest
napełniany przez

2-4

tygodnie

i zależy to

od liczby poddawanych
leczeniu pacjentów.
Proces ten kontroluje
nowoczesna, w pełni
automatyczna technika
sterownicza:

Tablica kontrolna w pomieszczeniu personelu
szpitalnego podaje stale aktualny stan systemu:

W

salach

chorych

montowane

są

toalety

podciśnieniowe,

które

pozwalają

zredukować

do

minimum Ilość odprowadzanych ścieków bez ograniczeń
dla higieny i komfortu użytkowania
( ograniczenie powstawania ścieków o

80 %

).

Do spłukania nieczystości wystarczy mniej niż 1 litr
wody.

Rozwiązaniem

alternatywnym

dla

toalet

podciśnieniowych są

toalety rozdzielne

, które

pozwalają na oddzielenie najbardziej obciążających
wydzielin. Mocz jest odprowadzany przez osobny otwór
w przedniej części miski ustępowej. W ten sposób
zawarta w nim największa część pozostałości lekarstw
zostaje zmagazynowana nie rozcieńczona i bez
nieczystości stałych ( papieru etc.).

Ścieki są odprowadzane do zbiorników instalacją
podciśnieniową, która gwarantuje, iż nawet w wypadku
powstania jakiejkolwiek nieszczelności, nie nastąpi
wyciek. Przechowywane w monitorowanych zbiornikach
ścieki poddawane są odpowiedniemu

uzdatnianiu

. Po

okresie

dekontaminacji

zostają

odprowadzone

bezpośrednio do kanalizacji spławnej.

Zalety technologii podciśnieniowej:

1. Ograniczenie standardowo potrzebnej pojemności

magazynowej ścieków o ponad 50 %.

2. Odprowadzenie ścieków przewodami o małej

średnicy, nie zaleganie ich w przewodach (użycie
podciśnienia do transportu), co powoduje
ograniczenie użycia niezbędnych osłon chroniących
przed promieniowaniem do minimum,bądź w
niektórych przypadkach całkowite ich
wyeliminowanie.

3. Przebudowa, bądź późniejsze zmiany, podłączenie

kolejnych urządzeń sanitarnych do instalacji
dekontaminacji bez przerwy w pracy instalacji.

4. Transport ścieków nie wymaga tradycyjnych

spadków, co daje swobodę w prowadzeniu
przewodów i pozwala na ominięcie wszelkich
przeszkód (transport możliwy w górę , przewody
można prowadzić pod sufitem , jak również do
zbiorników oddalonych nawet o 2 km).

5 Samo kontrolujący się system transportu.

6. Ciągła dokładna kontrola oraz ograniczenie

zużycia wody.

7. Uniknięcie eksfiltracji radioaktywnych ścieków,

nawet w przypadku wystąpienia
nieszczelności przewodów.

8. Wysoka niezawodność pracy oraz wielostopniowe

zabezpieczenia gwarantują, że niekontrolowana lub
błędna interwencja nie spowoduje wypuszczenia
ścieków radioaktywnych do kanalizacji.