POZYTYWIZM

Pozytywizm (1863- 1890 w Europie
nazywany realizmem czy
naturalizmem) jest epoką
zamykającą etap narodowych
zrywów niepodległościowych.

POZYTYWIZM TO EPOKA PROPAGUJĄCA

FILOZOFIĘ WIEDZY, DOŚWIADCZENIA, BADAŃ

NAUKOWYCH, KULTYWUJĄCA IDEAŁ PRACY,

MIŁOŚCI DO ZIEMI, WIEK DOMINACJI PROZY CZY

POEZJI „CZASÓW NIEPOETYCKICH”.

IDEE LITERACKIE POZYTYWIZMU

•

PRACA ORGANICZNA

•

PRACA U PODSTAW

•

UTYLITARYZM

•

DETERMNINIZM

•

EWOLUCJONIZM

•

SCJENTYZM

•

ASYMILACJA ŻYDÓW

•

EMANCYPACJA KOBIET

•

REALIZM

•

NATURALIZM. 

PRACA ORGANICZNA

(1815-1905) – postulat pozytywizmu,
wzywający do podjęcia przez wszystkie
warstwy społeczeństwa solidarnego wysiłku na
rzecz rozwoju gospodarczego (w tym przede
wszystkim rozwoju handlu i przemysłu) oraz na
rzecz umocnienia wewnętrznych więzi między
poszczególnymi jego "członami". Idea pracy
organicznej wiązała się z przekonaniem, iż
społeczeństwo jest swego rodzaju organizmem,
który może funkcjonować sprawnie tylko wtedy,
gdy zdrowe i silne są jego poszczególne organy.

PRACA U PODSTAW

Praca natury oświatowej nad podniesieniem
poziomu życia przede wszystkim chłopów, a
także walki z germanizacją i rusyfikacją w
okresie zaborów Polski. Pozytywiści
rozumieli konieczność pracy na rzecz
najbiedniejszych i najbardziej
upośledzonych warstw narodu, które mając
możność pełniejszego włączania się w
struktury społeczne, swoją pracą pomnożą
bogactwo ogólnonarodowe

UTYLITARYZM

Użyteczność społeczna. Idea ta zakłada, że
wszystkie wytwory, dzieła człowieka powinny
służyć społeczeństwu, powinny być praktyczne.

DETERMNINIZM

Zakłada, że człowiek jest uzależniony od
czynników zewnętrznych, to znaczy, że na życie
człowieka wpływ mają inni ludzie, środowisko,
sytuacja polityczna i społeczna.

EWOLUCJONIZM

Idea Karola Darwina, która zakłada, że wszystkie
formy bytu podlegają prawu ewolucji, czyli
nieustannej przemiany w rozwoju. Zakłada
systematyczne doskonalenie się.

SCJENTYZM

Zaufanie do nauki, do wiedzy rzetelnej, przede
wszystkim do nauk przyrodniczych. Człowiek jest
nieodłączną częścią przyrody.

ASYMILACJA ŻYDÓW

Postulat przystosowania Żydów do kultury polskiej
przy zachowaniu odrębności wyznaniowej.

EMANCYPACJA KOBIET

Walka o prawa kobiet.

REALIZM

•

Kierunek, który w latach 30. XIX wieku zyskał popularność we
Francji. Realiści zakładali, że literatura oraz sztuka powinny być
odbiciem rzeczywistości. Wykorzystywali starożytną estetykę
mimetyczną. Realizm najpełniej przejawiał się w formach
prozatorskich. Powieści realistyczne prezentowały panoramę
społeczną (podział klasowy), a także typowego bohatera. Świat
przedstawiony przypominał realia tamtych czasów, autorzy dbali o
prawdopodobieństwo zachowując autentyczność np. nazw ulic,
krain geograficznych. Prezentowane wydarzenia związane są z
autentycznymi faktami historycznymi, stąd mnogość dat, a nawet
opisy scen batalistycznych lub postaci historycznych. Bohater
ocenia rzeczywistość z punktu widzenia moralności przeciętnego
czytelnika. Pisarz stosuje indywidualizację językową w celu
wrażenia autentyczności.

NATURALIZM

•

Zakładał, że człowiek jest częścią przyrody i podlega tym samym,
co ona, prawom. Głównym hasłem była walka o byt. Człowiek
kieruje się tymi samymi, co zwierzęta, instynktami. Powieść
naturalistyczna prezentuje środowisko robotnicze przeżarte nędzą i
chorobami. Naturaliści wnikliwie badają fragment rzeczywistości i
dochodzą do pesymistycznych wniosków. Człowiek kieruje się w
życiu instynktami, walczy o byt często nie zważając na innych, jest
to tzw. człowiek fizjologiczny. Rzeczywistość chora, kaleka,
zniekształcona biedą to często obraz powieści naturalistycznej.
Naturaliści prezentują świat subiektywnie wybierając jego
ciemniejsze strony. 

POLSCY PISARZE EPOKI POZYTYWIZMU

Eliza Orzeszkowa (1841-
1910)

Właściwie Aleksander
Głowacki herbu Prus (ur. 20
sierpnia 1847 w Hrubieszowi
e, zm. 19
maja 1912 w Warszawie) –
polski pisarz, prozaik,
nowelista
i publicysta okresu pozytywi
zmu, współtwórca
polskiego realizmu, kronikar
z Warszawy, myśliciel i
popularyzator wiedzy,
działacz społeczny,
propagator turystyki pieszej
i rowerowej.

Bolesław Prus

Maria Konopnicka

 

Maria Stanisława
Konopnicka z
domu Wasiłowska, ps. Jan
Sawa, Marko, Jan
Waręż (ur. 23
maja 1842 w Suwałkach,
zm. 8
października 1910 we Lwowi
e) – polska poetka i
nowelistka okresu realizmu,
krytyczka literacka,
publicystka i tłumaczka.

Henryk Sienkiewicz

Henryk Adam Aleksander Pius
Sienkiewicz herbu Oszyk, pseud
onim Litwos (ur. 5
maja 1846 w Woli Okrzejskiej,
zm. 15 listopada 1916 w Vevey)
–
polski nowelista, powieściopisar
z i publicysta pochodzenia
tatarskiego.

Właściwie Charles John Huffam
Dickens, pseudonim Boz (ur. 7
lutego 1812 w Landport koło Portsmouth,
zm. 9 czerwca1870 w Gadshill
koło Rochester w hrabstwie Kent) –
angielski powieściopisarz. Uznawany za
najwybitniejszego
przedstawiciela powieści społeczno-
obyczajowej w drugiej połowie XIX w. w
Anglii.

Karol Dickens

•

Fiodor Michajłowicz Dostojewski
(ur. 11 listopada [30 października
st.st.] 1821 w Moskwie, zm. 9
lutego [28 stycznia
st.st.] 1881 w Sankt Petersburgu) –
pisarz rosyjski.

•

Uważany za mistrza prozy
psychologicznej i jednego z
najważniejszych powieściopisarzy, nie
tylko literatury rosyjskiej, lecz także
światowej.

Fiodor Michajłowicz
Dostojewski

WYKONALI:

•

Piotr Maciąg

•

Karol Jaworski

•

Artur Dziupiński

•

Piotr Klimek