BADANIE

FIZYKALNE

GŁOWY I SZYI



Badanie głowy i szyi, obejmuje cechy,

które mogą dotyczyć innych układów

jak np. nerwowego, oddechowego,

krążenia czy narządu wzroku.



Badanie należy poprzedzić oceną

stanu świadomości pacjenta poprzez

określenie orientacji chorego co do

miejsca, czasu i osób.



Badanie to jest szczególnie ważne u

pacjentów, którzy: przedawkowali

leki, przebyli uraz głowy, byli

resuscytowani, odzyskali

przytomność, przeżyli stan odurzenia

alkoholem, byli leczeni

psychiatrycznie.

BADANIE CZASZKI



Należy zebrać wywiad dotyczący
występowania bólu głowy (charakter,
nasilenie, umiejscowienie, czas
trwania) oraz zawrotów głowy.



Oglądaniem należy ocenić wielkość
czaszki i wzajemne proporcje jej
wymiarów.



Palpacyjnie można ocenić: obecność
nieprawidłowych konturów czaszki,
zbadać bolesność na opukiwanie i
ucisk

WŁOSY

Wyróżniamy:

•

łysienie typu męskiego

•

łysienie typu rozlanego

•

łysienie plackowate

•

łojotokowe zapalenie skóry

•

Łuszczyca, grzybice „strzygące”

•

wszawica

•

przedwczesne siwienie

Łysienie rozlane

Łysienie typu męskiego

Łuszczyca

pospolita głowy

TWARZ

W ocenie głowy zwraca się uwagę na wyraz twarzy:

•

facies hippocratica – blade policzki, silnie

zaznaczone fałdy twarzy, zaostrzony, spiczasty nos,

zapadnięte oczy, zimne uszy, twarz bladosina,

pokryta silnym potem

•

twarz maskowata - bez mimiki, sztywna

(parkinsonizm)

•

twarz nieruchoma – fałdy skóry, czoło wygładzone,

mało elastyczna

•

Twarz księżycowata – zespół i choroba Cushinga

•

twarz lwia – nacieki skóry w okolicy czoła,

policzków i brody

•

mongolizm – twarz okrągła, skośne oczy, czaszka

krótkowymiarowa

•

facies acromegalica – twarz masywna o grubych

rysach, wystających łukach brwiowych, dużym

nosie, szczęka dolna wystająca ku przodowi, o

mięsistym języku.

BADANIE NARZĄDU
WZROKU



W ocenie wstępnej chorego zwracamy
uwagę na zaburzenia funkcji oka, które
mogą powodować upośledzoną
sprawność poruszania się, braku
możliwości porozumiewania się za
pomocą kontaktu wzrokowego,
konieczność korzystania z pomocy
optycznych ( okulary, lupy, soczewki
kontaktowe).



Przy zbieraniu wywiadu dotyczącego

narządu wzroku pytamy pacjenta o:



Dolegliwości ze strony oczu zgłaszane

przez pacjenta (moment pojawienia się

dolegliwości, czas trwania, środki

przynoszące ulgę)



Doznane urazy



Postawione dotychczas rozpoznania



Stosowane leczenie



Występowanie alergii



Obecność innych chorób układowych



Ból oczu, pogorszenie widzenia,

wrażliwość na światło

BADANIE OSTROŚCI
WZROKU



Badanie ostrości wzroku jest
podstawowym testem czynnościowym
oczu i powinno być wykonywane przy
każdym badaniu narządu wzroku



Badanie to przeprowadza się dla każdego
oka osobno, rozpoczynając od oka
prawego (lub oka chorego), dbając o
staranne zasłonięcie oka niebadanego
( nie należy uciskać gałki ocznej)



Bardzo ważne jest aby krawędź każdej
przesłony szczelnie przylegała do boku
nosa



Do badania ostrości wzroku służą tablice

Snellena



Są to tablice ze specjalnie dobranymi czarnymi

znakami zwanymi optotypami- litery, cyfry,

pierścienie, haki, łapy, obrazki



U małych dzieci badanie polega na obserwacji

czy dziecko śledzi poruszające się przedmioty

oraz czy potrafi chwycić je w rączkę



Optotypy należy wskazywać kolejno od góry w

dół, a nie wybiórczo z każdego rzędu czy tez

pojedynczo



Ostrość wzroku osoby badanej wyraża się

stosunkiem odległości, w jakiej badany znajduje

się od tablicy (d), widząc ten znak, do odległości,

z jakiej ten znak widzi oko zdrowe (D)

TABLICE SNELLENA



Przy niższej ostrości wzroku badający pokazuje

pacjentowi własne rozstawione palce z odległości

1,5m lub 20-30 cm i poleca mu je liczyć.



Przy nierozróżnieniu palców nawet przed okiem

przeprowadza się badanie zdolności widzenia

ruchu



Badający porusza w tym celu ręką przed okiem

badanego, z góry na dół lub z boku na bok,

pytając o kierunek ruchu ( trzeba uważać aby

badany nie rozpoznał kierunku ruchy na

podstawie wywołanego ruchu powietrza)



Najniższym stopniem zdolności widzenia jest

poczucie światła. Poczucie światła bada się w

przyciemnionym pokoju, rzucając wiązkę światła

na wprost i 4 sektory (górny, dolny, przyśrodkowy

i boczny). Brak poczucia światła jest

równoznaczny z całkowita ślepotą.

BADANIE WIDZENIA
BARW



Do badania tego używa się tablic Ishihary.

Przedstawiają one cyfry lub inne znaki

złożone z barwnych kółek.



Tablicę pokazujemy w świetle dziennym na

wysokości oczu przez ok. 5 sek.



Badanie jest konieczne dla osób

prowadzących pojazdy mechaniczne

.

BADANIE POLA
WIDZENIA



Pole widzenia jest to zbiór wszystkich
punktów w przestrzeni postrzeganych
równocześnie z punktem, na którym
skierowana jest oś widzenia.
Uszkodzenie siatkówki, nerwu
wzrokowego i drogi wzrokowej, a także
centralnego układu nerwowego
prowadzi do zmian w polu widzenia.
Orientacyjną metoda badania pola
widzenia, służącą do zorientowania się,
czy nie występują w nim duże ubytki,
jest tzw. konfrontacyjna metoda badania
pola widzenia

KONFRONTACYJNA METODA
BADANIA POLA WIDZENIA



Polega ona na porównaniu pola widzenia
badającego i badanego. Osoby te ustawiają
się naprzeciw siebie w odległości 1 m, ich
oczy muszą znajdować się w jednym
poziomie, a każdy zasłania dłonią oko
naprzeciwległe. Pacjent okiem badanym
patrzy na znajdujące się przed nim odsłonięte
oko badającego, skierowane również na
wprost. Badający, trzymając w jednoimiennej
do oka ręce kontrastowy przedmiot( np..
Długopis, wacik) przesuwa go od obwodu ku
centrum, trzymając rękę w połowie odległości
pomiędzy badanym a sobą,



Badany informuje o momencie
zauważenia przedmiotu. Brak
równoczesnego spostrzegania
przedmiotu przesuwanego w 8
zasadniczych kierunkach ( pionowych,
poziomych i skośnych) pozwala na
stwierdzenie dużych odchyleń od normy.



Bardziej specjalistyczne i szczegółowe
badanie za pomocą aparatów zwanych
perymetrami przeprowadza okulista
lub specjalnie przeszkolona
pielęgniarka. Perymetria jest
szczególnie użyteczna w przypadku
przewlekłych chorób oczu

BADANIE OSADZENIA

GAŁEK OCZNYCH



Osadzenie gałki zmienia się wskutek jej
przemieszczania ku przodowi, co
powoduje wytrzeszcz lub ku tyłowi –
zapadnięcie gałki.

Wytrzeszcz



Ustawienia gałek ocznych przy
patrzeniu w dal powinno być
równoległe. Nieprawidłowe odchylenie
jednego z oczu w czasie patrzenia na
wprost może sugerować zeza.



Test Hischberga- Badanie
symetrycznego ustawienia obu osi gałek
ocznych przeprowadza się, kierując na
nie z odległości 1 m światło latarki i
obserwując położenie odblasków
rogówkowych. Odblask ten powinien
znajdować się w obu oczach dokładnie w
tej samej pozycji – w środku źrenicy.



Innym badaniem umożliwiającym

wykrycie zeza jest naprzemienne

zakrywanie oczu- cover test.



Aby przeprowadzić to badanie, należy

polecić badanemu patrzeć przed siebie w

jeden punkt, dłonią lub nieprzejrzystą

zasłonką zasłania się na przemian prawe i

lewe oko. Jeśli gałki nie zmieniają swojego

ustawienia i nie wykonują ruchów

nastawczych przy naprzemiennym

zasłanianiu oczu to można stwierdzić

równoległe ustawienie gałek ocznych.

Rodzaje zeza:

•

zez rozbieżny,

•

zez jednostronny

•

zez zbieżny

•

dwustronny

Zez zbieżny

Zez rozbieżny

BADANIE RUCHOMOŚCI

GAŁEK OCZNYCH



Badanie ruchomości oczu sprawdza się
we wszystkich kierunkach spojrzenia:
pionowych, poziomych i skośnych. W
trakcie tego badania obserwujemy, czy
nie występuje brak ruchomości gałki w
kierunku działania mięśni porażonych.
Należy zwrócić również uwagę, czy nie
pojawiają się niezamierzone, rytmiczne
ruchy oczu charakterystyczne dla
oczopląsu.

BADANIE POWIEK I
RZĘS



Oglądając powieki, należy ocenić
symetryczność szpar powiekowych, jak
również zwrócić uwagę na ustawienie
brzegu wolnego powieki górnej oraz powieki
dolnej. Szczelność zamknięcia szpary
powiekowej sprawdza się, polecając
badanemu zamknąć oczy „jak do snu”;
ewentualna niedomykalność może
spowodować groźne w skutkach wysychanie
rogówki i spojówki. Ocenie podlega także
skóra powiek i kierunek wzrostu rzęs oraz
ich położenie w stosunku do gałki ocznej.
Rzęsy powinny być wolne od wydzieliny.

Symetria szpary powiekowej:

•

opadnięcie powiek symetryczne

•

opadnięcie powiek asymetryczne

(porażenie n. III, zespół Hornera)

•

poszerzenie szpary powiekowej (porażenie

n. VII)

Powieki:

•

wywinięcie powiek – na zewnątrz

•

wywinięcie powiek – do wewnątrz entropio

•

jęczmień (ropne zapalenie mieszka

przywłosowego)

•

gradówka (zapalenie gruczołu Meiboma)

•

kępki żółte xanthelasma (hiperlipidemia)

wywinięcie powiek – na
zewnątrz

wywinięcie powiek – do
wewnątrz

jęczmień

gradówk
a

Kępki żółte

Wylew podspojówkowy

BADANIE SPOJÓWKI I
TWARDÓWKI



Aby zbadać spojówkę powieki dolnej,
należy:



-odciągnąć dolną powiekę w dół i
polecić pacjentowi patrzeć w górę.



Zwraca się uwagę na przekrwienie,
obecność wybroczyn, wydzieliny
(ropnej, śluzowej), ciała obcego



Przy oglądaniu powieki górnej należy
powiekę odwrócić. Technika
odwracania powieki górnej: -polecamy
pacjentowi patrzeć w dół, nie zamykając
oczu



-następnie przytrzymując powiekę
prawą ręką za rzęsy, lekko ściągamy ja
w dół



-na górną granicę powieki górnej
kładziemy szklana pałeczkę, patyczek z
nawiniętym wacikiem lub kciuk lewej
ręki



-równolegle do szpary powiekowej,
prawa ręką odciąga się brzeg wolny
powieki i pociąga go ku górze, przy
równoczesnym spychaniu górnego
brzegu powieki ku dołowi



Po wykonaniu w ten sposób manewru
odwrócenia powieki, usuwa się spod
niej pałeczkę lub kciuk, przyciskając
lewa ręka rzęsy w celu unieruchomienia
powieki. Następnie należy spojówkę
przepłukać, a jeśli zachodzi taka
konieczność, usunąć ciało obce
sterylnym gazikiem, zwilżona woda
destylowaną. Podobnie postępujemy z
ciałami obcymi znajdującymi się w
dolnym załamku spojówki, które
uwidaczniają się po jej odwróceniu z
wynicowaniem załamka.

BADANIE ROGÓWKI

Na wstępie, oceniamy ich gładkość, lśnienie

i przezierność. Stany patologiczne to:



Obrzęk rogówki



Wysychanie rogówki, spowodowane

upośledzonym wydzielaniem łez lub

niedomykaniem szpary powiekowej

(zmniejszenie jej przezroczystości)



Blizna pourazowa lub pozapalna rogówki

(bielmo) o zabarwieniu białym lub

żółtawym, która zmniejsza jej przezierność



Wysychanie rogówek pojawia się w

chorobach gruczołów łzowych

(upośledzenie wydzielania łez), w

niedomykalności szpary powiekowej i

może doprowadzić do owrzodzenia

rogówek.

 



Zapalenie miąższowe rogówek

(keratitis parenchymatosa)

najczęściej rozwija się na tle kiły

wrodzonej.

 



Obwódka starcza (gerontoxon, arcus

senilis) - jest objawem starzenia się -

koliste zmętnienie zewnętrznego

brzegu rogówki.

BADANIE TĘCZÓWKI



Badanie tęczówki polega m.in. na
obejrzeniu jej barwy, która może być
zmieniona w przebiegu stanu zapalnego
np. tęczówka niebieska staje się
zielonkawa. Może wystąpić wrodzona
różnobarwność
tęczówki( heterochromia), która polega
na różnicy w barwie oczu.

BADANIE ODRUCHÓW

ŹRENICZNYCH



Źrenice powinny być równoległe i okrągłe
Oświetlenie źrenicy jednego oka latarką,
powinno spowodować jej zwężenie (reakcja
bezpośrednia na światło), źrenica w drugim
oku powinna zwężać się w takim samym
stopniu (reakcja pośrednia na światło).
Drugie oko badamy w ten sam sposób.



Badający powinien zanotować obecność
reakcji źrenic oraz ocenić, czy ich siła jest
jednakowa w obu oczach. Należy również
zwrócić uwagę na kolor źrenic ,które w
pewnych stanach patologicznych mogą być
mniej czarne lub białawe.

BADANIE DNA OKA



Jest to podstawowe badanie układu
wzrokowego. Określa ono bowiem nie
tylko zmiany miejscowe, ale również w
dużym stopniu pozwala na ocenę stanu
ogólnego chorego. Informacje uzyskane
z badania dna oka mogą wskazywać na
chorobę oczu np. jaskrę.



Badanie to jest ważne w diagnostyce
cukrzycy i nadciśnienia tętniczego,
ponieważ pozwala na ocenę dobrze
widocznych naczyń krwionośnych.



Najczęściej badanie dna oka wykonuje
się przy pomocy wziernikowania
bezpośredniego. Polega ono na użyciu
różnych typów wzierników
elektrycznych-oftalmoskopów.
Oftalmoskop daje w oku bez wady
refrakcji 12-16 krotne powiększenie
obrazu dna oka, przy polu obserwacji
obejmującym ok. 10o i pozwala na
dokładną ocenę części centralnej



Należy poprosić badanego o zdjęcie
okularów, soczewki kontaktowe mogą
pozostać na oczach. Badający powinien
również zdjąć swoje okulary-pozwala to
na lepsze ,,zbliżenie” do pacjenta. W celu
korekcji ewentualnej wady refrakcji
badanego i/lub badającego w otwór,
przez który obserwowane jest dno oka,
odpowiednim pokrętłem można
wprowadzić soczewki korekcyjne -
skupiające(+) obrazu. Następnie należy
poprosić pacjenta o patrzenie w dal.
Pokój powinien być przyciemniony,
ułatwia to badanie, dzięki szerszej
źrenicy, w celu dokładnego badania,
źrenicę należy rozszerzyć
farmakologicznie.



Badanie przeprowadza się, trzymając
wziernik przed własnym okiem i
zbliżając się do oka chorego w ten
sposób, że prawie oko badającego
obserwuje dno oka prawego, a lewe-
lewego oka pacjenta. Aby, zbadać
plamkę. Można poprosić pacjenta o
patrzenie w światło oftalmoskopu. Wadą
wziernika jest niewielkie pole
obserwacji, trudna dostępność
skrajnego obwodu dna oka oraz
dwuwymiarowość obrazu.

OFTALMOSKOP

PRAWIDŁOWE DNO OKA

BADANIE NOSA



Przy oglądaniu nosa zewnętrznego
należy zwrócić uwagę na jego kształt i
symetrię oraz ruchy skrzydełek nosa
podczas wdechu i wydechu powietrza.
Ocenie podlega skóra nosa, jej
zabarwienie, obrzęk, wykwity i
bolesność dotykowa. Uniesienie
kciukiem czubka nosa ku górze w linii
pośrodkowej pozwala uwidocznić część
przednią przegrody nosa, tj. słupek
nosa, a po jego bokach przednie odcinki
jam nosa, które należy ocenić pod
kątem obecności wydzieliny.



Ocenę drożności przewodów nosa można
przeprowadzić, badając intensywność
strumienia wydychanego powietrza przez
nozdrze przednie, przed którym umieszcza
się cienki gazik( drugie nozdrze należy
zacisnąć placem). W celu stwierdzenia
utrudnienia oddychania przez nos należy
polecić choremu, aby zamknął palcami jeden
z otworów nosa i oddychał przez drugi przy
zamkniętych ustach. Możemy również
oceniać zdolność odczuwania zapachów,
pacjentowi po zasłonięciu obu oczu i
jednego z otworów nosowych, podajemy do
wąchania cytrynę lub kawę i prosimy o
rozpoznanie tego zapachu. Każdy przewód
spr. oddzielnie.

BADANIE ZATOK



czołowe



przynosowe



tkliwość ( czołowe)



uciskamy czołowe, do górnego brzegu

oczodołu, lub uderzamy palcem- zgięcie

się pacjenta = WYSTĘPOWANIE BÓLU



przynosowe

-ucisk na kości policzkowe, prześwietlenie

światłem zatok ( do łuku brwiowego
światło – czyste gdy prześwietla tkankę)

-światło do policzka , na podniebieniu

światło = czyste

BADANIE UCHA



Należy zebrać wywiad dotyczący problemów ze
słuchem i zwrócić uwagę na głuchotę lub
niedosłuch jedno- lub obustronny oraz noszony
aparat słuchowy. Jeśli chory słyszy gorzej,
powinno się ustalić czas trwania tego stanu
oraz to, w jakich okolicznościach doszło do
utraty słuchu. Należy zapytać o występowanie
bólu ucha, wydzieliny z ucha, szumów usznych.
Podczas oglądania i palpacji małżowin usznych
ocenia się ich kształt, wielkość, symetrię,
obecność wykwitów skórnych a także
bolesność palpacyjną małżowiny usznej i
bolesność ucha przy ucisku skrawek.



Za małżowiną uszną należy ocenić
wrażliwość na ucisk wyrostka
sutkowatego. Dla uwidocznienia
zewnętrznego przewodu słuchowego u
dzieci poniżej 3 r.ż pociąga się za płatek
małżowiny ku dołowi i ku tyłowi, u osób
dorosłych ku górze i ku tyłowi. W
zewnętrznym przewodzie słuchowym
często można dostrzec woskowinę, u
chorego z dolegliwościami bólowymi
należy zwrócić uwagę na obecność
wydzieliny i ciał obcych. Zaawansowane
techniki takiego badania wymagają
użycia instrumentów, np. otoskopu

BADANIE UCHA
OTOSKOPEM



Otoskop umożliwia badanie przewodu
słuchowego zewnętrznego oraz błony
bębenkowej, która stanowi element ucha
środkowego. Przyrząd ten składa się z
zestawu wymiennych wzierników usznych,
wbudowanego źródła światła oraz ukł.
powiększającego. Podczas badania prawego
ucha otoskop powinien być trzymany w
prawej ręce, a lewego w lewej. Należy
wybrać możliwie największą średnicę
wziernika, która będzie pasowała do
przewodu słuchowego zewnętrznego.
Umożliwia to najlepsze oświetlenie.



Przewód słuchowy zewnętrzny jest
zbudowany z części zewnętrznej
chrzęstnej i wewnętrznej kostnej. Część
chrzęstna jest wygięta. Aby uzyskać
wspólną oś chrzęstnej i kostnej, należy
odciągnąć małżowinę uszna ku górze i ku
tyłowi. Manewr ten umożliwia
prawidłowe wprowadzenie wziernika
wzdłuż osi długiej przewodu słuchowego.
Wziernik wprowadza się bardzo
ostrożnie. Nie wolno wykonywać
gwałtownych ruchów, ponieważ ściana
przewodu jest bardzo wrażliwa i łatwo ją
uszkodzić. Wprowadzenie wziernika
powoduje czasem odruchowy kaszel.



Przewód słuchowy zewnętrzny ocenia się
pod kątem obecności woskowiny, ciał
obcych, obrzęku skóry, patologicznej
wydzieliny. Jeśli w badaniu przeszkadza
obecność woskowiny, przewód słuchowy
zewnętrzny należy przepłukać ciepłą
wodą. Płukanie wodą jest
przeciwwskazane w następujących
sytuacjach: perforacja błony
bębenkowej, stan po operacji ucha,
przebyty uraz błony bębenkowej lub
przewodu słuchowego zewnętrznego.

OTOSKOP

OKREŚLANIE OSTROŚCI
SŁUCHU



Ostrość słuchu to zdolność słyszenia i
rozpoznawania dźwięków. Badanie słuchu może
być badaniem subiektywnym lub obiektywnym.
Badanie subiektywne polega na potwierdzeniu
przez pacjenta słyszenia poszcz. dźwięków
podawanych przez badającego. Badanie
obiektywne polega na rejestracji potencjałów
elektrycznych w ukł. nerwowym. W najprostszym
badaniu subiektywnym ocenia się słuch mową
potoczną, szeptem i stroikami, wykorzystując dwie
próby: na przewodnictwo kostne obuuszne-próba
Webera, na przewodnictwo powietrzne-próba
Rinne a. W pracowni audiologicznej badanie
subiektywne to audiometria, a badanie obiektywne
to tympanometria

.

PRÓBA WEBERA



Trzymamy w ręce stroik o częstotliwości

512 lub 256 Hz, wprowadzamy w stan

drgań, podstawę stroika przykładamy do

czubka głowy, drgania przenoszone są

przez kości czaszki, pytamy po której

stronie pacjent słyszy, w środku czy po

boku



Gdy pacjent słyszy tylko po jednej stronie

to problem, prawidłowo słyszymy drganie

po obu stronach

PRÓBA RINNIEGO



Przewodzenie powietrzne dźwięku

jest dłuższe niż przewodzenie kostne



Stroik wprawiony w drgania,

przykładamy do wyrostka

suteczkowatego kości skroniowej,

pacjent ma zasygnalizować nam kiedy

przestanie słyszeć drgania



Stroik zbliżamy do małżowiny usznej –

pacjent powinien słyszeć jeszcze przez

jakiś czas drgania



to samo powtarzamy po drugiej

stronie

BADANIE JAMY USTNEJ



Przeprowadzając wywiad należy zapytać
pacjenta o suchość w jamie ustnej, ból
gardła, trudności w połykaniu. Podczas
oceny jamy ustnej należy obejrzeć kolejno:
przedsionek jamy ustnej, dno jamy ustnej,
ujście ślinianek, stan dziąseł, język,
podniebienie i uzębienie. Należy ocenić stan
gardła i migdałków podniebiennych. Ocenę
migdałków umożliwia delikatne uciśnięcie
nasady języka szpatułką. Oglądaniem bada
się wielkość migdałków, ich symetrię, stan
błony śluzowej, zwracając uwagę na
obecność nalotów i obrzęku



Podczas badanie fizykalnego należy
sprawdzić: ruchomość języka i
podniebienia miękkiego, obecność śliny,
barwę błon śluzowych na powierzchni
języka i na obu powierzchniach
policzkowych, błona śluzowa powinna
być różowa i gładka. Należy odnotować
obecność plam, nalotów. Każda zmiana
na powierzchni błony śluzowej
wewnątrz jamy ustnej, jak:
owrzodzenie, narośl, guzek, brodawka
lub inna obecna dłużej niż 3 tygodnie
powinna być zgłoszona lekarzowi.



Ocenie podlega również stan uzębienia. Za
gryzienie i żucie pokarmów są
odpowiedzialne zęby, których u osoby
dorosłej powinno być 32(zęby stałe), a u
dzieci 20(zęby mleczne). W wyniku
próchnicy i urazów może dojść do utraty
uzębienia, które bywa uzupełniane
protetycznie. Podczas rozmowy z pacjentem
konieczne jest zwrócenie uwagi na zapach z
ust, gdyż wiele problemów zdrowotnych
cechuje specyficzny zapach, np. w przebiegu
ropnych schorzeń stomatologicznych, czy
zapach acetonu-mogący być objawem
cukrzycy.

BADANIE SZYI



Oglądaniem i obmacywaniem przeprowadza
się ocenę ślinianek, węzłów chłonnych oraz
gruczołu tarczowego. Stojąc za pacjentem i
pochylając jego głowę do przodu, palpacyjnie
ocenia się powierzchowne węzły chłonne:
potyliczne, karkowe, zauszne, przeduszne,
podżuchwowe, podbródkowe i szyjne wzdłuż
mięśnia mostkowo-obojczykowo- sutkowego.
Określa się ich bolesność, wielkość,
spoistość, przesuwalność względem podłoża
i symetrię). Prawidłowo węzły chłonne są
niewyczuwalne, stają się dostępne
palpacyjnie po powiększeniu.

BADANIE TARCZYCY



Tarczycę bada się poprzez
obmacywanie oraz oglądanie. Po
obejrzeniu tarczycy badający, stojąc z
tyłu siedzącego chorego, układa palce
rąk na obydwu płatach tarczycy. Należy
określić wielkość tarczycy, jej kształt,
symetrię, powierzchnię (gładka,
guzowata), ruchomość, konsystencję
(miękka, twarda), bolesność. W
przypadku wyczucia wola u pacjenta
dodatkowo go opukujemy.

TARCZYCA- BADANIE
PALPACYJNE

Badanie od przodu

Badanie od tyłu

BADANIE TCHAWICY



Jest dostępna w badaniu
palpacyjnym na odcinku pomiędzy
chrząstką pierścieniowatą, a dołkiem
nadmostkowym. Fizjologicznie długa
oś tchawicy znajduje się w linii
środkowej ciała. W stanach
patologicznych odcinek szyjny
tchawicy może ulec przemieszczeniu
w bok przez duże twory patologiczne
w obrębie szyi.

Dziękuję za

uwagę