Temat: Wyznaczanie parametrów opisujących proces utrzymania równowagi w pozycji stojącej.

Tab.1. Pomiary na platformie stabilometrycznej w zależności od pozycji ciała.

Rodzaj pozycjciała

Płaszczyzna strzałkowa

Płaszczyzna czołowa

	ΔMQ [Nm]	ΔrQ [m]	ΔMQ [Nm]	ΔrQ [m]
1. Stanie swobodne z otwartymi oczami	13,5	0,018	8,5	0,011
2. Stanie swobodne z zamkniętymi oczami	27	0,037	8	0,011
3. Stanie na jednej nodze	39	0,053	27,8	0,037
4. Stanie ze stopami złączonymi	29	0,039	29	0,039
5. Stanie swobodne z wychyleniami w przód, tył, prawo, lewo	198	0,27	195	0,26

Wyniki zawarte w powyższej tabeli pozwalają wnioskować, że środek ciężkość ciała człowieka przemieszcza się bardziej w przód i tył niż w prawo i lewo. Wynika to z tego, że ciało człowieka wspiera się na stawie skokowym, który posiada większy zakres ruchu w płaszczyźnie strzałkowej. Tak więc wartość ΔMQ i ΔrQ w płaszczyźnie strzałkowej są przeważnie większe niż w płaszczyźnie czołowej.

W pierwszej próbie można zaobserwować wyraźne różnice wartości  ΔMQ i ΔrQ pomiędzy płaszczyzną strzałkową i czołową.

Z wyników uzyskanych w próbie drugiej wynika, że w płaszczyźnie strzałkowej wartość ΔrQ jest dwukrotnie większa, podobnie jest w przypadku  ΔMQ. Jeżeli oczy badanego są zamknięte, możemy zaobserwować większe zachwiania równowagi jego ciała. Jest tak ponieważ za pomocą wzroku człowiek rejestruje zmiany położenia ciała, i odpowiednio reagując kontroluje jego równowagę. Gdy wyeliminujemy zmysł wzroku człowiek nie ma punktu odniesienia, zatem nie kontroluje poruszania się ciała tak jak jak np. w próbie pierwszej. Wyniki uzyskane w tej próbie mają podobne wartości w płaszczyźnie czołowej, jak miało to miejsce w próbie pierwszej, ponieważ w przypadku tej płaszczyzny wrażliwość na utratę równowagi jest znacznie mniejsza.

 W przypadku trzeciej próby gdzie badany stoi na jednej nodze wartości ΔrQ w płaszczyźnie strzałkowej i czołowej zbliżają się do siebie. Wyłączenie jeden z nóg wyraźnie zwiększa zakres przemieszczania się środka ciężkości ciała w obydwu płaszczyznach. Płaszczyza podparcia jest o połowe mniejsza niż w pozostałych próbach.

W próbie czwartej gdy badany ma złączone nogi wartości uzyskane w obu płaszczyznach są takie same, oraz widoczna jest mniejsza odporność na wychylenia boczne.

Próba piąta ma za zadanie sprawdzenie maksymalnego wychylenia ciała, bez utraty równowagi w płaszczyznach przód / tył, prawo / lewo. Wartości ΔMQ w tej próbie są największe spośród wszystkich przeprowadzonych prób. Tym razem badany osiągnął największą długość odcinka przemieszczenia się środka ciężkości bez utraty równowagi. Uzyskaną w tej próbie wartość ΔrQ można odnieść do długości stopy badanej osoby.

Długość stopy wyznacza pole podparcia człowieka na podłożu, a środek ciężkości ciała może przemieszczać się swobodnie bez utraty równowagi w obrębie obszaru stopy. Jeśli płaszczyzna podparcia jest większa, to łatwiejsze jest utrzymanie równowagi. Najłatwiej badany utrzymuje równowagę stojąc swobodnie z otwartymi oczami. Na podstawie wyników z tabeli można stwierdzić, ze badany stojąc swobodnie wykorzystuje 0,1 ΔrQ.