Aby uzyskać wymaganą skuteczność i celność strzelania z broni pokładowej BWP, należy spełnić następujące warunki; 1.zgrać zerowe nastawy celownika z armatą i przystrzelać karabin maszynowy; 2.dokładnie określić odległość do celu; 3.prawidłowo wprowadzić niezbędne dane i poprawki; 4.dokonać właściwego doboru amunicji do rodzaju celu; 5.wybrać odpowiedni sposób strzelania; 6.dokładnie wycelować broń; 7.w odpowiednim momencie otworzyć ogień; 8.poprawnie kierować PPK w czasie lotu. Pododdziały piechoty wyposażone w BWP mogą w toku walki stosować następujące manewry ogniem: Ześrodkowanie ognia- to skupienie ognia pododdziału na jednym celu. Ogień ześrodkowuje się w celu porażenia bardzo ważnych obiektów (celów). Podział ognia- dokonuje się aby porażać jednocześnie kilka celów. Przeniesienie ognia- po zniszczeniu (obezwładnieniu) jednego celu prowadzimy (przenosimy) ogień do celu kolejnego.

PRZYGOTOWANIE STRZELANIA Zadania wykonywane ogniem broni pokładowej BWP nazywamy ogniowymi. Obejmują one przygotowanie strzelania i strzelanie. Zniszczenie (obezwładnienie) celu ogniem broni pokładowej BWP jest równoznaczne z wykonaniem zadania ogniowego. Przygotowanie strzelania obejmuje: 1.Przed pojawieniem się celów: zapoznanie się z dozorami; określanie poprawek na odchyłki warunków strzelania od normalnych (tabelarycznych). sporządzenie szkicu ognia (tylko w obronie lub na zasadzce) 2.Po pojawieniu się celów: rozpoznanie, wybór i wskazanie celu; określenie odległości do celu wybór rodzaju broni i pocisku wybór sposobu strzelania; określenie kierunku i prędkości ruchu celu; określenie sumarycznych poprawek donośności i kierunku oraz nastaw początkowych do strzelania; podanie komendy ogniowej (postawienie zadania ogniowego).

STRZELANIE DO CELÓW NIERUCHOMYCH, UKAZUJĄCYCH SIĘ I RUCHOMYCH W WARUNKACH STAŁEJ ODLEGŁOŚCI DO CELU. Jeżeli strzelanie prowadzi się w warunkach różnych od normalnych, należy wprowadzić poprawki na odchyłki rzeczywistych warunków strzelania od normalnych. W tym przypadku uwzględnia się: kierunek i prędkość wiatru; odchyłkę temperatury powietrza; odchyłkę ciśnienia atmosferycznego; odchyłkę masy pocisku. Normalne tabelaryczne warunki strzelania to: ciśnienie atmosferyczne 750mmHg lub 1000hPa na 110 m n.p.m.; temperatura powietrza +15 ^oC; wilgotność względna powietrza 50%; bezwietrzna pogoda. WIATR W zależności od prędkości wiatr może być: słaby (2-3m/sek.); umiarkowany (4-6m/sek.); silny (8-12m/sek.). W zależności od kierunku wiatr może być: wzdłużny (zmienia długość lotu pocisku); boczny (zmienia kierunek lotu pocisku); skośny (zmienia długość i kierunek lotu pocisku). Wpływ silnego wiatru wzdłużnego uwzględnia się gdy odległość do celu jest równa 1000 m.i więcej, odpowiednio wybierając punkt celowania. Przy silnym wietrze czołowym punkt celowania wybiera się w górny skraj celu, a przy tylnym - w podstawie celu. Na silny wiatr boczny wprowadza się poprawki kierunku równe: 1.podczas strzelania pociskiem przeciwpancernym PG 0,5 działki przy donośności strzelania 1100-1200 m. 1 działkę przy pozostałych donośnościach. 2.podczas strzelania pociskiem odłamkowym OG 0,5 działki przy donośności strzelania od 600 do 1200 m. 1 działkę przy donośności strzelania większej niż 1200 m. 3.podczas strzelania z km PKT 0,5 działki na każde 300 m. donośności strzelania Wartość wymienionych poprawek zmniejszamy o połowę wówczas gdy wieje wiatr umiarkowany lub wiatr silny skośny. W czasie strzelania pociskami przeciwpancernymi na odległości do 1150 m. znak celowniczy wybiera się z tej strony podziałki poprawek kierunku z której wieje wiatr, a powyżej tej odległości odwrotnie. TEMPERATURA Podczas strzelania przy wykorzystaniu dziennej podziałki celownika wpływ temperatury powietrza od -20 do + 20 ^0C na lot pocisku uwzględnia się, ustawiając rękojeść mechanizmu poprawek temperatury w odpowiednim położeniu. Jeżeli temperatura jest wyższa niż + 20^oC (niższa niż -20^oC ) wówczas rękojeść mechanizmu poprawek temperatury ustawiamy w skrajne położenie oraz zmniejszamy (powiększamy) donośność strzelania o 50 m. dla PG na odległości 400 m. i więcej dla OG na odległości 700m. i więcej. RUCH Kierunek ruch celu względem strzelającego BWP określa się na oko na podstawie zaobserwowanego usytuowania celu. Kierunek ruchu celu może być: czołowy - zmienia się odległość celu; poprzeczny - zmienia się kierunek; skośny - zmienia się odległość i kierunek. Ogień do celów ruchomych można prowadzić dwoma sposobami: sposobem prowadzenia celu; sposobem wyczekiwania na cel. Wartość poprawki kierunku na poprzeczny ruch celu wynosi; 1.podczas strzelania pociskami przeciwpancernymi PG oraz z km PKT - 1 działka na każde 10 km/h 2. podczas strzelania pociskam odłamkowymi OG - 2 działki na każde 10 km/h Poprawki te wprowadza się względem środka celu. Gdy cel porusza się ruchem skośnym, wartość podanych poprawek zmniejsza się o połowę. Gdy cel porusza się ruchem czołowym lub skośnym wprowadza się poprawkę w donośności równą 50 m. na każde 10 km/h. prędkości celu.

POPRAWIANIE OGNIA W KIERUNKU I DONOŚNOŚCI Wyniki ognia prowadzonego z BWP obserwują wszyscy funkcyjni załogi, aby stwierdzić i zameldować o trafieniu w cel albo określić znak i wartość uchylenia wybuchu pocisku względem celu. Uchylenie- to oddalenie wybuchu od środka celu. Rozróżniamy uchylenia w kierunku, donośności i złożone (w kierunku i donośności). Uchylenie w kierunku określa się podając kierunek (w prawo, w lewo) oraz jego wartość (w tysięcznych, działkach lub sylwetkach celu). Uchylenie w donośności określa się podając jego znak ( krótki, długi) oraz jego wartość(w metrach). Przy uchyleniach złożonych podajemy najpierw uchylenie w kierunku o potem w donośności ( w prawo 1 działka, długi). Kierunek strzelania możemy poprawiać poprzez; przeniesienie punktu celowania; ustalenie na punkt wybuchu. Donośność strzelania poprawiamy poprzez: wybór nowego znaku celowniczego (uchylenie =100 i więcej metrów); przeniesienie punktu celowania (uchylenie równe około 50 m.); ustalenie na punkt wybuchu.

---