Charles Garnier - Opera w Paryżu

Opéra Garnier, Palais Garnier - gmach opery w Paryżu przeznaczony dla 2200 osób, wybudowany w stylu eklektycznym w latach 70. XIX w. wg projektu Charles'a Garniera. Od otwarcia w 1875 do wybudowania Opéra Bastille siedziba Opery Narodowej, zaś od przeniesienia się zespołu do nowego obiektu nosi nazwę Palais Garnier, chociaż na fasadzie nadal widnieje stary napis Académie Nationale de Musique. Obecnie w budynku odbywają się jedynie przedstawienia baletu

Architektura

Foyer opery

Opéra Garnier zajmuje 11 tys. metrów kwadratowych, na widowni może jednorazowo zasiąść 2200 osób, zaś scena pomieści 450 artystów. Główny żyrandol waży 6 ton . Utrzymany w stylu barokowym budynek łączy w sobie symetrię i niezwykłe bogactwo ozdób i ornamentów^. Główna fasada budynku jest symetrycznie podzielona przez osiem par jońskich pilastrów oraz dwa łuki łączące pary znajdujące się najbliżej krawędzi. Powyżej rzędu pilastrów znajduje się bogata sztukateria, zaś cały obiekt wieńczy kopuła oraz złote figury mitologicznych bohaterów. W podobnej konwencji utrzymane jest wnętrze, pełne złotych i marmurowych płaskorzeźb, sztukaterii, figur kompozytorów oraz postaci z mitologii greckiej oraz fresków. Przestrzenny układ korytarzy i schodów ma ułatwiać odpoczynek między aktami sztuk. Potężna klatka schodowa zajmuje więcej miejsca niż scena z widownią co oddawało ówczesną potrzebę prezentacji przez bogate i silne mieszczaństwo Paryża. Widownia na ponad 2000 osób utrzymana jest w eleganckiej czerwieni i złocie. Posiada cztery balkony. Malowidło na suficie, autorstwa Marca Chagalla, przedstawia znane paryskie budowle wplecione w sceny z oper.

Budowla ta jest zaliczana do najciekawszych budynków wzniesionych za czasów Napoleona III. Zaprojektowana została przez Charla Garnier i wybudowana w latach 1861-1875 (warto zaznaczyć, że w konkursie na budynek opery zgłoszono aż 171 projektów!) Wielkość gmachu jest imponująca - 172 metry długości, 101 metrów szerokości, a dach to powierzchnia 11 tys. m2. Mnogość poziomów oraz labirynty korytarzy łączy 6319 stopni. Konieczność wybudowania przejść przeznaczonych tylko dla cesarza ograniczyła wielkość sali, a mimo to scena miała unikatową jak na tamte czasy maszynerię teatralną rozmieszczoną na wysokości 60 metrów. Gdy znajdziemy się na Placu Opery, wzrok nasz przykuwa wspaniała fasada odznaczająca się bogactwem elementów dekoracyjnych. Obszerne schody, zawsze pełne odpoczywających turystów, prowadzą do pierwszej kondygnacji, na jakie dzieli się fasada. Potężne łuki rozdzielają filary, na których umieszczono marmurowe rzeźby. Na drugim filarze po prawej stronie znajduje się uważany za arcydzieło rzeźby Taniec Jean-Baptiste'a Carpeaux (oryginał w Luwrze). Na drugą kondygnację fasady składają się parzyste kolumny stanowiące ramę dla ogromnych okien, za którymi kryje swe wspaniałe wnętrza Grand Foyer. Budynek wieńczy spłaszczona kopuła, ukryta częściowo za bogatą w ornamenty attyką (ozdabiają ją 53 antyczne maski wykonane ze złoconego brązu). Nad nią góruje kompozycja rzeźbiarska przedstawiająca Apolla, Taniec i Muzykę.

Opera Paryska, mieszcząca się przy place de l'Opera - jest najbardziej znanym i największym teatrem operowym świata. Budynek opery i jego wygląd, to kolejny przykład wielkiego przepychu i bogactwa francuskiej kultury. Francuzi cały czas, od wieków, lansują swoje osiągnięcia i swoich wybitnych obywateli, zawsze z towarzyszeniem nadzwyczajnego splendoru, dalecy od wszelkiej skromności, która jest chyba im zupełnie obca liczy się tylko chwała Francji. Ta swoista idea supremacji kultury francuskiej jest wszędzie widoczna - a budynek Opery Paryskiej, tak jak i Wersal, można uznać za najbardziej dobitne, przesłania tej głębokiej świadomości Francuzów o potędze i wyjątkowej jakości ich kultury oraz o bogactwie i walorach Francji. Operę zbudowano wg projektu Charlsa Garniera, do którego należą wszelkie projekty dekoracji zewnętrznej i wewnętrznej, które nawiązują do łuków triumfalnych Paryża i Wersalu a kolumnadą do budynków Luwru. Budynek zdobią popiersia najsławniejszych kompozytorów, posągi alegorycznie nawiązujące do muzyki, tańca i teatru. Na fasadzie opery, jej twórca Charles Garnier, umieścił złocone grupy rzeźb alegorycznych, z których uwagę zwraca zwłaszcza, bardzo piękna rzeźba, pod tytułem Taniec- autorstwa, wybitnego rzeźbiarza: Jean-Baptiste Carpeaux z 1869 roku, zastąpiona obecnie kopią, ponieważ oryginał umieszczono w Luwrze. Szczyt budynku opery, zdobi figura Apolla z Lirą, wykonany przez, słynnego artystę: Jean-François Milleta, którego dzieła możemy zobaczyć w muzeum Orsay. Do wnętrza opery prowadzi hol, ze słynnymi, wielkimi schodami, którymi wkraczamy do foyer, z dekoracyjnymi rzeźbami i posągami trzymającymi kandelabry, wykonanymi wg projektów Carrier-Belleuse'a, oraz figurami sławnych kompozytorów: Lully'ego, Rameau, Haendla oraz Glucka. Jakże pięknie, prezentują się na tych schodach panie w wieczorowych, długich sukniach i wytwornej biżuterii z etolami z najdroższych futer na tle swoich towarzyszy w smokingach. Sufit holu przyozdabiają alegoryczne, malowidła Paula Baudry'ego, który zaprojektował cały wystrój tej części opery. Po lewej stronie holu jest kasa a po prawej stronie, ekskluzywny sklep z nagraniami i pamiątkami. Wchodząc pierwszy raz do wnętrza opery Paryskiej, poczułem przeogromny przepych i dekoracyjność wnętrz, olśniły mnie złocenia, purpura, marmury, kryształowe żyrandole, lustra, bardzo liczne posągi o tematyce antycznej i muzycznej . Miejsc na widowni jest w operze 2200. Sufit nad widownią zdobi wspaniały plafon, który został namalowany w 1964 r. przez Marca Chagalla. Obecnie w Operze Paryskiej prezentowane są tylko przedstawienia baletowe. Przedstawienia operowe przeniesiono do nowo zbudowanej, Opery Bastylii. Kupienie biletu jest bardzo trudne, bo są one już dużo wcześniej wyprzedane. W operze działa Muzeum Opery Paryskiej, które eksponuje kostiumy teatralne, pamiątki po wielkich gwiazdach operowych, partytury i libretta oper oraz scenariusze baletów.

---