KRYMINAŁ

Lilian Jackson Braun

Kot, który bawił się w listonosza

Cykl: Kot, który... tom 06

Wydawnictwo: Elipsa

Warszawa 2008

Rozdział pierwszy

Biały mężczyzna około pięćdziesiątki, wzrostu sto osiemdziesiąt siedem centymetrów,

ważący sto cztery kilogramy, o siwiejących włosach i krzaczastych wąsach, otworzył oczy i

zorientował się, że leży na łóżku w jakimś nieznanym sobie pokoju. Leżał spokojnie;

ogarniało go szczególne znużenie. Pozwolił swemu spojrzeniu wędrować bez większego

zainteresowania po pokoju. Można by powiedzieć, że w jego oczach malował się smutek, gdy

spoglądał na metalową ramę w nogach łóżka, okno bez firanek, ściany we wstrętnym kolorze,

telewizor na półce pod sufitem. Drzewo za oknem, poruszane wiatrem, wymachiwało

gałęziami jak szalone.

Niemal słyszał melodyjny głos swojej matki, która mówiła: „Drzewo daje ci znak,

Jamesy. Pomachaj mu rączką jak grzeczny chłopczyk".

Jamesy? Tak mam na imię? To brzmi - nie całkiem tak jak powinno... Gdzie ja

jestem? Jak się naprawdę nazywam?

Pytania te przechodziły mu przez myśl, ale nie budziły niepokoju, towarzyszył im

tylko lekki zamęt w głowie.

Widział obraz starego człowieka noszącego brodę, jak Święty Mikołaj, który stał u

jego wezgłowia i powiadał: „Masz szkarlatynę, Jamesy. Zabierzemy cię do szpitala, żebyś

wyzdrowiał".

Szpital? Czy jestem w szpitalu? Mam szkarlatynę?

Jeśli nawet, to nie przejmował się tym specjalnie, natomiast z wolna zaczęło mu

doskwierać poczucie dyskomfortu, jakby nie dopełnił jakiegoś bardzo ważnego obowiązku,

jakby zawiódł kogoś bliskiego. Może matkę? Zmarszczył czoło i poczuł lekki ból. Uniósł

lewą dłoń i dotknął głowy, okazało się, że jest zabandażowana. Sprawdził inne części ciała.

Niczego nie brakowało i chyba nic nie było złamane, ale poruszenia prawego kolana i łokcia

też ograniczały bandaże. I jeszcze coś dziwnego było z jego lewą dłonią. Doliczył się czterech

palców i kciuka, a jednak coś było nie tak. Dziwne, bardzo dziwne. Westchnął głęboko,

zastanawiając się, czego zaniedbał uczynić.

Do pokoju bezgłośnie weszła jakaś obca kobieta - pulchna, siwa, uśmiechnięta.

- O, obudził się pan! Nieźle pan sobie pospał. Mamy dziś piękny dzień, ale bardzo

wietrzny. Jak pan się czuje, panie Kiu?

Kiu? Jamesy Kiu? Czy tak się nazywam?

Brzmiało to dość nieprawdopodobnie, wręcz absurdalnie. Przesunął dłonią po twarzy,

wyczuł dobrze znajome wąsy i szczękę, którą golił tysiące razy. Aby wypróbować swój głos,

odezwał się do siebie:

- Pamiętam twarz, ale nie mogę sobie przypomnieć nazwiska.

- Mojego? Toodle - przedstawiła się kobieta radosnym głosem. - Nazywam się Toodle.

Czy czegoś pan potrzebuje, panie Kiu? Doktor Goodwinter zajrzy tu za kilka minut. Wezmę

dzbanek i przyniosę świeżej wody. Jest pan gotowy na śniadanko? - wychodząc z pokoju,

zawołała jeszcze przez ramię: - Ma pan wolny dostęp do łazienki.

Wolny dostęp. Śniadanko. Toodle.

Obce słowa, które nie niosły ze sobą żadnego sensu. Staruszek z brodą powiedział mu,

że ma szkarlatynę. A teraz ta kobieta, że ma wolny dostęp. Czyżby to była nazwa jakiejś

wstydliwej choroby, z którą trzeba kryć się w łazience? Westchnął znowu i zamknął oczy,

czekając na tego starszego pana z brodą Świętego Mikołaja. Gdy je otworzył, obok jego łóżka

stała młoda kobieta w białym fartuchu i trzymała go za nadgarstek.

- Dzień dobry, kochanie - powiedziała. - Jak się czujesz?

Jej głos brzmiał znajomo, pamiętał jej zielone oczy i długie rzęsy. Na jej szyi wisiał

jakiś przedmiot, ale nie mógł przypomnieć sobie nazwy tej rzeczy.

- Jesteś moim lekarzem? - spytał z wahaniem.

- Tak, a również twoim czymś więcej, o wiele więcej - powiedziała i puściła do niego

oko.

Zaczęły powracać znane uczucia. Czy ona jest moją żoną? A więc jestem żonaty? Czy

zaniedbuję rodzinę? Znów odezwało się to samo poczucie winy, niespełnionego obowiązku,

jakiegoś - ale jakiego?

- Czy ty... czy jesteś moją żoną? - spytał drżącym głosem.

- Jeszcze nie, ale pracujemy nad tym - ucałowała go w czoło tam, gdzie nie było

zabandażowane. - Ciągle jeszcze czujesz mętlik w głowie, co? Ale wkrótce wszystko będzie

w porządeczku.

Popatrzył na swoją lewą dłoń.

- Czegoś tu brakuje.

- Twój zegarek i sygnet zostały umieszczone w szpitalnym sejfie, odbierzesz je, jak

będziesz wracał do domu - wyjaśniła łagodnym głosem.

- A, rozumiem... Dlaczego tu jestem? - zapytał, wciąż zaniepokojony swą tajemniczą

dolegliwością.

- Spadłeś z roweru na Ittibittiwassee Road. Nie pamiętasz?

Ittibittiwassee. Dostęp. Śniadanko. W porządeczku. Jakim językiem mówią ci wszyscy

ludzie? Na wszelki wypadek zapytał:

- To ja mam rower?

- Miałeś, kochany, teraz to już tylko złom. Będziesz musiał kupić sobie porządny

nowy rower z przerzutką.

Złom. Przerzutką. Toodle. Pokręcił bezradnie głową. Odchrząknął i spytał:

- Ta kobieta, która tu była, mówi, że mam wolny dostęp do łazienki. Co to znaczy?

Czy... czy to jest coś w rodzaju...

- To znaczy, że możesz wstać z łóżka, kiedy zechcesz, i pójść o własnych siłach do

łazienki - wyjaśniła lekarka z pogodnym uśmiechem. - Zajrzę tu, kiedy skończę obchód -

ucałowała go raz jeszcze. - Niedługo zjawi się u ciebie Arch Riker. Przyleci do nas z Nizin - a

potem wyszła z pokoju na tych swoich długich nogach, machając mu przyjaźnie ręką.

Arch Riker. Niziny. O czym ona mówi? I kim dla mnie jest? W tej sytuacji niezręcznie

byłoby pytać o imię. Zrezygnował z dalszych dociekań i wzruszył ramionami. Podniósł się z

łóżka i niepewnym krokiem poszedł do łazienki. Tam ujrzał w lustrze smutne oczy, siwiejące

skronie oraz przesadnie wielkie szpakowate wąsy, które rozpoznał. A jednak nadal nie mógł

sobie przypomnieć, jak się nazywa.

Kiedy ta niewiasta, która mówiła, że się nazywa Toodle, przyniosła tacę z czymś, co

nazwała śniadankiem, zjadł żółtawobiałą ciepłą packę, potem dwa brązowe kawałki czegoś

słonego i gumiastego oraz dwa kawałki czegoś chrupiącego, co posmarował mazią czerwoną i

słodką. Przyjemnie było znów się położyć, zamknąć oczy i przestać myśleć.

Otworzył je nagle. U jego wezgłowia stał jakiś mężczyzna - mężczyzna z brzuszkiem,

lekko łysiejący, o rumianej twarzy, którą widział już wiele, wiele razy.

- Skubańcu! - rzekł ciepłym głosem gość. - Ale nas wystraszyłeś! Co ty chciałeś

zrobić? Zabić się, czy co? Jak się czujesz, Qwill?

- Tak się nazywam? Nie pamiętam.

Mężczyzna przełknął ślinę i wyraźnie pobladł.

- Wszyscy twoi przyjaciele nazywają cię Qwill. To skrót od Qwilleran. Jim Qwilleran,

pisze się przez „Q-w".

Pacjent przemyślał tę informację i z wolna skinął głową.

- Nie pamiętasz mnie, Qwill? Jestem Arch Riker, twój stary kumpel.

Qwilleran gapił się na niego bez słowa. Kumpel. Jeszcze jedno niezrozumiałe słowo.

- Dorastaliśmy razem w Chicago. Przez ostatnie kilka lat byłem redaktorem działu

„Daily Fluxion", w którym pracowałeś. Milion razy byliśmy na lunchu w klubie prasowym.

Przez mgłę zasnuwającą umysł Qwillerana zaczęło przedzierać się światło.

- Czekaj no chwilę. Chciałbym usiąść.

Riker nacisnął przycisk unoszący wezgłowie łóżka i przysunął sobie krzesło.

- Melinda zadzwoniła do mnie i powiedziała, że spadłeś z roweru. Przyjechałem

natychmiast.

- Melinda?

- Melinda Goodwinter. Twoja dziewczyna. I twoja lekarka w jednej osobie,

szczęściarzu.

- Co to za miejsce? - spytał Qwilleran. - Nie mam pojęcia, gdzie jestem.

- To jest szpital w Pickax. Przywieźli cię tu po wypadku.

- W Pickax? To jakiś szczególny rodzaj szpitala?

- Chodzi o miasto Pickax, zapadłą dziurę odległą o czterysta mil od czegokolwiek.

Mieszkasz tu już dwa miesiące.

- Aha... A przedtem mieszkałem w Chicago?

- Qwill, w Chicago mieszkałeś dwadzieścia lat temu - wyjaśnił spokojnie Riker. -

Potem w Nowym Jorku, Waszyngtonie i jeszcze wielu innych różnych miejscach.

- Zaraz, zaraz. Chcę usiąść na tym dużym krześle.

Riker sięgnął po szlafrok, który strzępił się nieco na brzegach u dołu.

- Może włóż to. Chyba twój. Jest w kratę klanu Mackintosh. Coś ci to mówi? Twoja

matka była z domu Mackintosh.

Twarz Qwillerana rozjaśniła się:

- No jasne! Gdzie ona jest? Co u niej słychać?

Riker wziął głęboki wdech.

- Zmarła, kiedy chodziłeś do college'u - zamilkł na chwilę, układając w myślach plan

działania. - Słuchaj, zaczniemy od samego początku. Znam cię od dziecka. Twoja matka

mówiła na ciebie Jamesy. A my z chłopakami nazywaliśmy cię Szperacz. Pamiętasz

dlaczego?

Qwilleran potrząsnął głową.

- Dlatego, że zawsze szperałeś w pojemnikach na lunch innych dzieciaków - popatrzył

na Qwillerana, ale nie dostrzegł w jego oczach błysku zrozumienia. - Pamiętasz naszą

nauczycielkę z pierwszej klasy, panią Blair? Była cienka na górze i gruba u dołu. Mówiłeś

„cienka główka, gruba nóżka, ta staruszka jest jak gruszka". Pamiętasz to?

Tym razem odpowiedziało mu skinienie głowy i coś na kształt uśmiechu.

- Zawsze miałeś dryg do słówek. Bawiłeś się nimi, kiedy my wszyscy bawiliśmy się

jeszcze pistoletami na wodę - Riker cierpliwie drążył w przeszłości, przypominając

przyjacielowi najważniejsze wydarzenia jego życia. - Trzy lata z rzędu wygrywałeś turnieje

ortograficzne... Potem, w liceum, odkryłeś dziewczyny... Grałeś w bejsbol, miałeś niezłe

uderzenie. W college'u zapisałeś się do chóru i chciałeś zostać aktorem - Riker dokonywał

przeglądu kolejnych lat. - Obaj zostaliśmy dziennikarzami, ale to ty dostawałeś zawsze

najlepsze zlecenia. Byłeś gwiazdą jako reporter kryminalny, a kiedy tylko coś zaczynało dziać

się za granicą, właśnie ciebie wysyłali w najbardziej zapalne punkty kuli ziemskiej.

Z każdym zdaniem Rikera umysł Qwillerana rozjaśniał się, świadomość powracała.

- Zdobywałeś nagrody i napisałeś książkę o przestępczości miejskiej. Znalazła się na

liście bestsellerów.

- I pozostała na niej coś z dziesięć minut.

Na twarzy Rikera malowała się ulga. Jego przyjaciel zaczynał mówić do rzeczy.

- Byłeś świadkiem na moim ślubie z Rosie.

- Padało przez cały dzień. Pamiętam mokre konfetti.

- Pojechałeś do Szkocji, żeby wziąć ślub z Miriam.

Qwillerana znów ogarnęło zakłopotanie.

- Gdzie ona jest? Dlaczego nie tu?

- Rozwiodłeś się z nią około dziesięciu lat temu. Mieszka gdzieś w Connecticut.

Smutne oczy zapatrzyły się w przestrzeń.

- A potem wszystko się rozsypało.

- No dobra, powiedzmy to sobie szczerze: zacząłeś mieć problem z piciem i nie

mogłeś utrzymać dłużej żadnej pracy, ale w końcu wyplątałeś się z tego i zatrudniłeś się w

„Daily Fiuxion", dla której pisałeś felietony. Kilka było całkiem niezłych. Okazało się, że

potrafisz pisać o sztuce, o antykach, projektowaniu wnętrz - o wszystkim.

- Chociaż o żadnej z tych rzeczy nie miałem zielonego pojęcia - dodał Qwilleran.

- Kiedy zacząłeś pisać o restauracjach, udowodniłeś, że żarcie może być równie

interesujące jak zbrodnie.

- Zaraz, zaraz, Arch! Od jak dawna nie ma mnie w pracy? Muszę wracać do redakcji!

- Ejże, rzuciłeś robotę już parę tygodni temu!

- Co?! Dlaczego? Potrzebuję tej pracy!

- Już nie, mój stary. Odziedziczyłeś forsę, i to sporo. Fortunę rodu Klingenschoenów.

- Nie wierzę. Co ja tu robię? Gdzie mieszkam?

- Tutaj, w miasteczku Pickax. Taki właśnie był warunek postawiony w testamencie

Fanny Klingenschoen. Chodzi o to, żebyś co najmniej przez pięć lat mieszkał w Moose

County. Odziedziczyłeś w Pickax wielki dom z garażem na cztery samochody, limuzynę i...

Qwilleran zacisnął dłonie na poręczach fotela.

- Koty! Gdzie są koty? Nie nakarmiłem moich kotów! - właśnie ta myśl krążyła przez

cały czas gdzieś po obrzeżach jego umysłu. - Muszę natychmiast stąd wyjść!

- Nie podniecaj się, bo szwy ci pójdą. Zwierzakom nic nie jest. Twoja gospodyni je

karmi, a poza tym przygotowuje dla mnie pokój, żebym mógł zostać na noc.

- Gospodyni?

- Pani Cobb. Prawdę mówiąc, nie miałbym nic przeciwko temu, żeby zajrzeć tam teraz

i uciąć sobie komara. Jestem na nogach od czwartej rano.

- Idę z tobą. Gdzie jest moje ubranie?

- Siedź spokojnie, spokojnie. Melinda chce jeszcze zrobić kilka badań. Zajrzę do

ciebie później.

- Arch, nikt oprócz ciebie nie mógłby ożywić dla mnie tych starych dziejów.

Riker uścisnął dłoń przyjaciela.

- I co, przychodzisz już pomału do siebie?

- Raczej tak. Nie przejmuj się.

- W takim razie do zobaczenia później, Qwill. Boże! Jak się cieszę, że jesteś znów na

chodzie. Ale mnie przestraszyłeś!

Po wyjściu Rikera Qwilleran poddał siebie samego sprawdzianowi. „Kumpel, uciąć

komara, śniadanko". Teraz już wiedział, co znaczą wszystkie te słowa. Pamiętał swój numer

telefonu. Potrafiłby napisać słowo „onomatopeja" bez błędów. Pamiętał imiona swoich

podopiecznych: Koko i Yum Yum, parki pięknych, choć bardzo apodyktycznych kotów

syjamskich.

Wciąż jednak niewyjaśniona pozostawała kwestia kilku godzin z jego życia, których w

żaden sposób nie mógł sobie przypomnieć, choć usilnie starał się skoncentrować. Chodziło o

wydarzenia bezpośrednio przed i po wypadku. Dlaczego spadł z roweru? Wpadł na jakąś

dziurę czy stracił równowagę na żwirze? A może po prostu stracił przytomność, zemdlał

podczas jazdy? Czy to dlatego Melinda chce przeprowadzić jakieś badania?

Był zbyt zmęczony, żeby dalej się nad tym zastanawiać. Przywołanie wydarzeń całego

życia było bardzo wyczerpujące. W ciągu jednego poranka przeżył ponad czterdzieści lat.

Przydałaby mu się drzemka. Inaczej mówiąc, miał ochotę „uciąć komara". Uśmiechając się

do siebie, bo znał już teraz wszystkie słowa - zasnął.

Qwilleran spał mocno, a towarzyszył temu bardzo wyrazisty sen. Jadł lunch w

osłonecznionym pokoju, gdzie wszystko było żółte i zielone. Gospodyni podała makaron z

roztopionym serem, posypany zielonym pieprzem, z dodatkiem czerwonej papryczki.

Wszystko widział wyraźnie: brązowy rondel, jaskrawo-różowy sweterek gospodyni. W

sennym marzeniu kolory były tak intensywne, że aż niepokojące.

Qwilleran mówił właśnie pani Cobb, że przejedzie się rowerem wzdłuż Ittibittiwassee

Road.

- Niech pan uważa z tym starym gratem - ostrzegła go wesołym głosem. - Naprawdę

powinien pan kupić porządny rower z przerzutką, panie Q... porządny rower, panie Q...

porządny rower, panie Q...

Obudził się nagle, jego zabandażowane czoło pokryte było potem i zimne. To

wszystko było tak realne, że nie mogło być tylko snem. Istniał tylko jeden sposób, żeby się

upewnić.

Sięgnął po telefon i wykręcił numer swojego domu, kiedy zaś usłyszał radosne „halo"

gospodyni, zdumiał się, jak doskonała była jakość dźwięku w jego śnie.

- Pani Cobb, co tam słychać w domu? Jak się miewają koty?

- Ach, to pan, panie Q - pisnęła. - Dzięki Bogu, że jest pan w jednym kawałku! Koty?

Tęsknią za panem. Koko nie chce jeść, a Yum Yum ciągle płacze. Wiedzą, że coś jest nie tak.

Jest tu pan Riker, posłałam go na górę, żeby się przespał. Czy czegoś pan potrzebuje, panie

Q? Mam coś przysłać?

- Nie, dziękuję. Nic mi nie trzeba. Jutro wrócę do domu. Chciałbym jednak prosić,

żeby odpowiedziała pani na kilka pytań, dobrze? Czy wczoraj przyrządziła pani makaron z

roztopionym serem?

- Boże mój! Mam nadzieję, że to wszystko nie przez mój lunch.

- Niech pani się nie martwi. Nic podobnego. Po prostu próbuję sobie coś przypomnieć.

Czy miała pani na sobie różowy sweter?

- Tak, ten, który dał mi pan w prezencie.

- Czy mówiłem o swoich planach na popołudnie?

- Ojej, panie Q! To brzmi, jakby pan prowadził jedno ze swoich śledztw. Ma pan

jakieś podejrzenia?

- Nie, to tylko ciekawość, pani Cobb.

- Zaraz, niech się zastanowię... Powiedział pan, że weźmie pan ten stary rower, żeby

się przejechać. Na to ja, że powinien pan kupić sobie nowy, porządniejszy. Teraz i tak będzie

trzeba to zrobić, bo szeryf znalazł ten stary w rowie. Kompletny wrak!

- W rowie? - Qwilleranowi wydało się to dziwne, przez jakiś czas w zamyśleniu

przygładzał wąsy. Podziękował gospodyni, sugerując jednocześnie, że apetyt Koko mogłyby

pobudzić jakieś specjalne przysmaki. - Gdzie on teraz jest, pani Cobb? Proszę go dać do

telefonu.

- Siedzi na lodówce - odpowiedziała. - Wsłuchuje się uważnie w każde moje słowo.

Zaraz sprawdzę, czy kabel jest wystarczająco długi.

Tu nastąpiła przerwa, podczas której słychać było panią Cobb wydającą przyzywające

dźwięki, przez które przebijało się charakterystyczne pomiaukiwanie Koko. W następnej

chwili Qwilleran usłyszał w słuchawce odgłos węszenia.

- Cześć, Koko, mój stary - powitał kota Qwilleran. - Czy opiekujesz się Yum Yum?

Czy bronisz domu przed lwami i tygrysami?

Po drugiej stronie rozległ się gardłowy pomruk. Koko potrafił docenić inteligentną

rozmowę.

- Bądź grzecznym kotem i dobrze się odżywiaj. Musisz jeść, żeby mieć siłę walczyć z

tymi wszystkimi jaguarami i czarnymi bawołami. Na razie, Koko. Jutro wracam do domu.

- YOW! - wrzasnął do słuchawki Koko; Qwillerana aż coś zabolało w uchu.

Odłożył słuchawkę i odwrócił się, czując czyjąś obecność. Była to pani Toodle, która

przyglądała mu się z oczyma szeroko otwartymi ze zdumienia. W jej głosie brzmiał niepokój:

- Przyszłam spytać... czy może będzie pan chciał zjeść teraz lunch, panie Q?

- Jeśli nie ma przeciwwskazań - odpowiedział - wolałbym zejść na dół, do kafeterii.

Nie wie pani, czy podają dzisiaj bulion z jajkami siewek w koszulkach albo może salpicon z

małży?

Wystraszona nie na żarty pani Toodle pospiesznie wyszła z jego pokoju. Qwilleran

zachichotał. Po przejściowej amnezji ogarnęło go coś na kształt euforii.

Zanim udał się na posiłek, przyczesał włosy, zastanawiając się jednocześnie nad tym,

co usłyszał od pani Cobb. Szeryf odnalazł rower w rowie. Tymczasem rów melioracyjny

ciągnął się dobre dziesięć metrów od drogi, ponieważ w przyszłości planowano ją poszerzyć.

Jeśli zemdlał albo wpadł na jakąś przeszkodę, razem z rowerem wylądowałby co najwyżej na

żwirowanym poboczu. Jak to się stało, że rower znalazł się w rowie? To była kwestia, nad

którą warto było się zastanowić, ale odłożył to na później. Teraz był głodny.

Okryty swym szlafrokiem w kratę klanu Mackintosh Qwilleran udał się do windy -

krokiem powolnym i pełnym godności wymuszonej przez bandaże na nodze. Był wdzięczny

losowi, że podczas wypadku nie uszkodził sobie chorego kolana. Z drugiej strony

niewykluczone, że teraz oba będą mu doskwierać.

Odniósł wrażenie, że znają go wszystkie osoby, które spotkał w korytarzu.

Przechadzający się po nim pacjenci i pielęgniarki witały go, zwracając się doń po nazwisku, a

właściwie po jego pierwszej literze. Jedna z pielęgniarek powiedziała:

- Przykro mi z powodu pańskiego pokoju, panie Q, to znaczy z racji koloru ścian. To

miał być antyczny róż, tylko że malarzom coś się pomyliło.

- Rzeczywiście, kolorek jest niezbyt apetyczny - zgodził się Qwilleran. - Przypomina

surową wołowinę, ale jakoś go zniosę jeszcze przez jedną dobę.

W stołówce przywitał go aplauz ze strony personelu medycznego, technicznego i

lekarzy, którzy spożywali tam sałatki z białym serem, chili oraz duszonego dorsza z

gotowanym selerem. Odpowiadał, kłaniając się grzecznie we wszystkie strony i machając

przyjaźnie ręką. Zajął miejsce w kolejce za siwowłosym doktorem, który mógł rościć sobie aż

dwa powody do chwały - był ojcem Melindy, a ponadto leczył gardła, nastawiał kości i

asystował przy porodach połowy mieszkańców Moose County.

Doktor Halifax Goodwinter odwrócił się żwawo ku niemu:

- Oho! Nasz słynny cyklista. Cieszę się, że jest pan nadal wśród żywych. Szkoda by

było, gdyby moja córka miała stracić swojego pierwszego i jedynego pacjenta.

Pielęgniarka stojąca za Qwilleranem trąciła go w łokieć.

- Powinien pan nosić kask, panie Q. Naprawdę mógł się pan zabić.

Zaniósł tacę z chili i bułeczkami kukurydzianymi do stolika, przy którym siedziało

trzech mężczyzn. Poznał ich swego czasu w Klubie Entuzjastów Pickax. Był to administrator

szpitala, pewien sympatyczny urolog i bankier zasiadający w zarządzie szpitala.

Lekarz zainteresował się:

- Chce pan kogoś zaskarżyć, Qwill? Mogę pana skontaktować z kilkoma wybitnymi

hienami adwokackimi utrzymującymi się z procesów wytaczanych lekarzom.

Bankier stwierdził rzeczowo:

- Producenta roweru nie da się zaciągnąć przed sąd. Takiego złomu nikt już nie

wytwarza od pięćdziesięciu lat.

Administrator powiadomił go:

- Planujemy urządzić zbiórkę na nowy rower dla pana, a przy okazji może też i nowy

szlafrok.

Qwilleran przygładził poły z wystrzępionej czerwonej wełny i oznajmił z emfazą:

- Drodzy panowie, ten szlafrok to obiekt historyczny o szlachetnym pochodzeniu.

Znaki czasu, jakie na sobie nosi, przydają mu tylko kolekcjonerskiej wartości.

Prawda zaś była taka, że Koko przechodził kiedyś fazę fascynacji wełną, podczas

której obskubywał tapicerkę mebli, krawaty, szlafrok w kratę Mackintoshów oraz wszystko

inne, co mu wpadło w pazury.

Takie szpitalne pogawędki były jak najbardziej w guście Qwillerana. Przypominały

przyjazne przekomarzanie się pracowników redakcji „Daily Fluxion". Chyba wszyscy w

Pickax go lubili, no i w końcu czemu nie? Był miłym kompanem, potrafił słuchać, a ponadto

był najbogatszym człowiekiem w okolicy. Co do tego nie miał złudzeń. Jako felietonista

„Fluxion" wciąż miał do czynienia z próbami wywierania nacisku ze strony polityków,

biznesmenów oraz lobbystów i przedstawicieli mediów. Odnosił się do nich grzecznie, ale nie

robił sobie złudzeń.

Po lunchu pobrano mu krew w laboratorium, zrobiono EKG, po czym Qwilleran udał

się do swojego pokoju, gdzie pozwolił sobie na kolejną drzemkę - której towarzyszył

następny sen.

Znów był to sen niezwykle realistyczny, aż do bólu. Wspinał się w nim po zboczu

rowu biegnącego wzdłuż pustej szosy. Jego ubranie było przemoczone, spodnie rozdarte, po

nodze ciekła krew. Krew zalewała mu też prawe oko, gdy wydostał się na szosę i zaczął iść.

Niedługo potem zatrzymał się jakiś' czerwony samochód, z którego wyskoczył facet w

niebieskiej koszuli. To był Junior Goodwinter, młody redaktor naczelny „Pickax Picayune".

Junior zawiózł go do miasta, po drodze bez przerwy coś mówił, a Qwilleran nie był w stanie

wydobyć z siebie ani słowa. Usiłował odpowiedzieć na pytania Juniora, ale po prostu nie

potrafił odnaleźć właściwych słów.

Sen skończył się nagle i Qwilleran zdał sobie sprawę, że siedzi na łóżku zlany potem i

drży na całym ciele. Otarł twarz i sięgnął po telefon, żeby zadzwonić do redakcji.

- Qwill! Cały i zdrowy! - zawołał Junior do słuchawki. - Kiedy wczoraj wiozłem cię

do szpitala, nie byłeś co prawda martwy, ale do żywych też trudno byłoby cię zaliczyć. Na

wszelki wypadek przygotowaliśmy już twój nekrolog.

- Dzięki. To miłe z waszej strony - stwierdził Qwilleran.

- A tak poważnie, jak się czujesz? Z tonu głosu wnioskuję, że wszystko gra.

- Jakoś mnie pozszywali i wyglądam teraz prawie jak nowy. Powiedz, gdzie mnie

znalazłeś?

- Na Ittibittiwassee Road, za sztolnią Buckshot. Byłeś zamroczony i szedłeś środkiem

szosy - co więcej, w niewłaściwym kierunku. Miałeś podarte ubranie, cały byłeś ubłocony. Z

głowy leciała ci krew. Naprawdę zaniepokoiłem się, zwłaszcza kiedy okazało się, że nie

możesz mówić.

- A widziałeś mój rower?

- Prawdę mówiąc, specjalnie się za nim nie rozglądałem. Skupiłem się raczej na tym,

żeby dowieźć cię do szpitala. Po drodze jechałem sto siedemdziesiąt kilometrów na godzinę!

- Jakim samochodem jechałeś?

- Na szczęście moim jaguarem. Innym wozem bym tyle nie wyciągnął.

- Dzięki, Junior. Zapraszam na lunch w przyszłym tygodniu. Ja stawiam.

Kolejny sen, który się sprawdził! Nawet kolor samochodu się zgadzał. Qwilleran

pamiętał doskonale, że jaguar Juniora był czerwony.

Opowiedział o swoich snach Melindzie Goodwinter i Archowi Rikerowi tego

wieczora, kiedy przyszli oboje do szpitala, żeby zjeść z nim kolację w kafeterii. Bez białego

fartucha i stetoskopu Melinda dużo bardziej przypominała młodą kobietę, z którą spotykał się

od dwóch miesięcy.

- Czy całujesz wszystkich swoich przykutych do łóżka pacjentów płci męskiej? -

spytał ją Qwilleran.

- Tylko tych w podeszłym wieku - odparowała z uroczo złośliwym błyskiem w

zielonych oczach.

- To zabawne - powiedział - ale niektóre szczegóły, których nie pamiętałem, objawiły

mi się dziś po południu przez sen. Pozostaje tylko jedna biała plama - okoliczności samego

wypadku.

- Na pewno nie była to żadna dziura w asfalcie - stwierdziła Melinda. - Nawierzchnia

jest nowiutka, gładka jak szkło.

- Przypuszczam, że gwałtownie skręciłeś, żeby uniknąć zderzenia z czymś, i dlatego

zniosło cię tak daleko, aż do rowu. Może pod koła wyskoczył ci skunks albo szop, może

nawet jeleń. Po drodze z lotniska widziałem kilka rozjechanych zwierząt.

- Pewnie nigdy się tego nie dowiemy - stwierdził Qwilleran.

- Co tam słychać w domu? Udało ci się trochę przespać? Czy pani Cobb poczęstowała

cię lunchem? Widziałeś Koko?

- Wszystko w porządku. Koko powitał mnie w drzwiach wejściowych i obejrzał od

stóp do głów, jak sierżant rekruta. Chyba jednak zdałem egzamin, bo pozwolił mi wejść do

środka.

Późną nocą, gdy wszystkie dźwięki na szpitalnym korytarzu ucichły, Qwilleranowi

przyśnił się ostatni sen dotyczący wypadku, który zapełnił lukę między makaronem a

czerwonym jaguarem. Zobaczył w nim siebie pedałującego niespiesznie pustą szosą,

zadowolonego z gładkiej nawierzchni nowego asfaltu, niewielkiego ruchu i łagodnych

wzniesień. Nawet jazda pod górę nie była trudna, a w dół - po prostu sama rozkosz.

Minął opuszczoną kopalnię Buckshot, jej rozsypujące się drewniane zabudowania i

ostrzegawcze tablice: „Uwaga! Wstęp wzbroniony! Niebezpieczeństwo zawalenia się i

głębokie sztolnie". Opuszczone kopalnie, których pełno było na pustkowiach otaczających

miasto Pickax, nieodparcie fascynowały Qwillerana. Były tajemnicze - milczące - martwe.

Kopalnia Buckshot różniła się od nich tym, że jeśli wsłuchać się uważnie (tak

przynajmniej mu mówiono), można było usłyszeć upiorne pogwizdywanie dochodzące ze

sztolni, gdzie w roku 1913 zostało żywcem pogrzebanych osiemnastu górników.

We śnie przejechał powoli i w ciszy obok Buckshot. Jedynymi odgłosami było

zgrzytanie w piaście tylnego koła i skrzypienie torpeda. Odwrócił się, żeby rzucić okiem na

poszarzałe ze starości zabudowania... zagłębienie w miejscu, gdzie ziemia się zapadła... bujne,

zielone zarośla porastające wszystko wokół. Tak się zapatrzył, że nie zauważył półciężarówki

nadjeżdżającej z naprzeciwka - jego uwagę zwrócił dopiero głośny ryk silnika. Spojrzał przed

siebie akurat w samą porę, by zauważyć, jak wóz przyspiesza, zjeżdża gwałtownie na jego

pasmo: morderczy potwór pędzący wprost na niego. We śnie wyraźnie widział kratę

chłodnicy, wielką i zardzewiałą, jakby wykrzywioną w makabrycznym uśmiechu. Szarpnął

kierownicą i zjechał na bok, w kierunku rowu, jednak przednie koło uderzyło o kamień i

Qwilleran wywinął koziołka. Przez wlokącą się w nieskończoność chwilę leciał i leciał...

Obudził się przerażony; siedział na łóżku zlany potem i pamiętał, że krzyczał.

Do pokoju wbiegła pielęgniarka.

- Panie Q Panie Q Co się stało? Miał pan zły sen?

Qwilleran wzdrygnął się, próbując otrząsnąć się z koszmaru.

- Przepraszam. Mam nadzieję, że nie obudziłem wszystkich pacjentów.

- Może przynieść panu wody, panie Q?

- Dziękuję. Mogłaby pani przy okazji podnieść wezgłowie? Chciałbym przez jakiś

czas posiedzieć.

Qwilleran oparł się o poduszki i zaczął rozmyślać nad swoim snem. Był równie

wyrazisty jak poprzednie. Niebo w nim było błękitne. Zarośla wokół opuszczonej kopalni

jadowicie zielone. Krata chłodnicy ciężarówki była zardzewiała.

Uświadomił sobie, że to był taki sam sen jak poprzednie i dotyczył czegoś, co

naprawdę się wydarzyło, tym razem jednak nie było nikogo, do kogo mógłby zadzwonić,

żeby to sprawdzić.

Jedno było jasne. To, co zdarzyło się na Ittibittiwassee Road, nie było przypadkiem.

Tak - pomyślał - tu, w Pickax, lubią mnie... ale nie wszyscy.

Rozdział drugi

Najbogatszy człowiek w Moose County spadł ze swojego antycznego roweru w

samym środku lata. Jeszcze dwa miesiące wcześniej nikomu nie przyszłoby do głowy, żeby

nazwać go wpływową osobistością. Był tylko nisko opłacanym felietonistą pracującym dla

jednej z wielkich gazet Środkowego Zachodu, słynącej z podtytułów pisanych czcionką

wysokości dwudziestu czterech punktów typograficznych i niskich pensji płaconych swym

dziennikarzom. Jak przystało na oszczędnego kawalera, mieszkał w jednopokojowym

umeblowanym mieszkaniu i spłacał raty za używany samochód. Był właścicielem maszyny

do pisania mającej już pięćdziesiąt lat, której klawisz „Shift" był uszkodzony, jego biblioteka

zaś składała się z dość przypadkowych tytułów kupowanych po dwadzieścia pięć centów na

wyprzedażach książek z drugiej ręki. Jego garderoba mieściła się bez trudu w dwóch

walizkach. Cała ta sytuacja w zupełności mu odpowiadała.

Jedyną ekstrawagancją Jima Qwillerana były dwa wspaniałe syjamskie koty, które

wyniośle gardziły zwykłą kocią karmą, skłaniając się zamiast tego raczej do przysmaków

takich, jak polędwica wołowa, homar i ostrygi - te ostatnie rzecz jasna tylko we właściwym

sezonie. Miały nie tylko arystokratyczne nawyki i epikurejskie apetyty; Koko obdarzony był

ponadto niezwykłą intuicją. Dzięki opowieściom o jego zdolnościach postrzegania

pozazmysłowego stał się prawdziwą legendą redakcji „Daily Fluxion" i klubu prasowego,

choć poza tym zamkniętym kręgiem profesjonalistów nikt nie wspominał o jego

paranormalnych talentach.

Aż nagle, dosłownie z dnia na dzień, Qwilleran został multimilionerem; nie musiał

nawet kupować losu na loterię. Został jedynym spadkobiercą ogromnej fortuny.

Gdy dotarła do niego ta zdumiewająca wiadomość, Qwilleran wraz ze swoimi kocimi

towarzyszami spędzał wakacje w Moose County, na północnym skraju stanu. Zatrzymali się

w chatce nad jeziorem niedaleko uzdrowiska Mooseville. Gdy tylko nieco ochłonął, złożył

wymówienie w redakcji „Daily Fluxion" i zaczął przygotowywać się do przeprowadzki z

zamiarem osiedlenia się w Pickax City, stolicy okręgu odległej o trzydzieści mil od

Mooseville.

Wpierw jednak musiał uporządkować swoje sprawy w redakcji, pożegnać się z

kolegami i zjeść na do widzenia lunch z Archem Rikerem.

Obaj panowie weszli do klubu prasowego, ocierając czoła i skarżąc się na upał. A były

to dopiero pierwsze gorące dni tego roku.

- Będzie mi brakować ciebie i reszty ferajny - rzekł Qwilleran - ale za tymi upałami

wcale nie będę tęsknić. Na ratuszu jest trzydzieści pięć stopni.

- Można by smażyć jajka na płytach chodnikowych - zauważył Arch.

- W Moose County zawsze wieje przyjemny wietrzyk. Nawet nie trzeba klimatyzacji.

- Może to i prawda, ale jak zamierzasz wytrzymać czterysta mil od najbliższego

ośrodka cywilizacji?

- Chcesz przez to powiedzieć, że dzisiejsze miasta są ośrodkiem cywilizacji?

- Qwill, spędziłeś niecały miesiąc w tej północnej głuszy, a już zaczynasz przemawiać

niczym farmer hodujący owce - stwierdził Arch. - Dobra, niech ci będzie, sformułuję to

pytanie inaczej. Jak zamierzasz wytrzymać czterysta mil od najbliższego klubu prasowego?

- Sam nie wiem - przyznał Qwilleran - ale takie są warunki postawione w testamencie

panny Klingenschoen. Mam spędzić w Moose County pięć lat, w przeciwnym razie stracę

spadek.

W klubie, gdzie klimatyzacja nie cieszyła się bynajmniej najlepszym zdrowiem,

zamówili kanapki z puszkową wołowiną oraz gin i tonik dla Rikera, a dla Qwillerana

mrożoną herbatę.

- A gdybyś zrezygnował z tego spadku - ciągnął Riker - kto go dostanie?

- Jakaś instytucja z New Jersey. Nie będę ukrywał, Arch, że to była dla mnie trudna

decyzja. Wcale nie byłem pewien, czy mam ochotę rzucać pracę w porządnej gazecie,

choćbym miał dostać za to nie wiadomo ile pieniędzy.

- Qwill, jesteś człowiekiem wyjątkowym. Powiedziałbym wręcz, że pomylonym. Nikt

normalny nie odrzuciłby tylu milionów.

- Przecież mnie znasz, Arch. Lubię pracować. Lubię być dziennikarzem i lubię kluby

prasowe. Nigdy nie trzeba mi było do szczęścia dużo forsy, a zawsze uważałem, że nadmiar

dobytku stanowi zbędne obciążenie. Jeszcze nie wiem, czy potrafię czuć się swobodnie,

mając pieniądze - to znaczy naprawdę duże pieniądze.

- Postaraj się! - poradził mu Riker. - Daj z siebie wszystko i nie zniechęcaj się

początkowymi niepowodzeniami. A jakiż to dobytek ma stać ci się kulą u nogi?

- Jakieś skomplikowane inwestycje. Biurowce i hotele na Wschodnim Wybrzeżu.

Kilka centrów handlowych. Ziemia w Moose County. Połowa głównej ulicy w Pickax. A

także rezydencja Klingenschoenów w Pickax i chata z bali w Mooseville, gdzie spędziłem

wakacje.

- No to masz pecha.

- Zdajesz sobie sprawę, że będę potrzebował ludzi, którzy będą się tym wszystkim

zajmowali, sprzątali i opiekowali? Ogrodników, strażników i przypuszczalnie sekretarki? Nie

mówiąc już o księgowym, doradcy finansowym, adwokatach i firmie zarządzającej

nieruchomościami? To nie w moim stylu! A oni będą chcieli, żebym wstąpił do Country

Clubu i nosił garnitury szyte na miarę!

- Jakoś się o ciebie nie boję, Qwill. Zawsze pozostaniesz sobą. Człowiek przekonany o

tym, że jego kot ma zdolności paranormalne, nigdy nie nagnie się do konwenansów... Tu jest

musztarda. Chcesz chrzanu?

Qwilleran mruknął coś pod nosem i wyciskając musztardę, napisał wielki znak

zapytania na swojej wołowinie.

- Nigdy nie będziesz nikim innym, niż jesteś, Qwill - ciągnął dalej Riker - czyli

sympatycznym abnegatem. Czy zdajesz sobie sprawę, że wszystkie twoje krawaty są

pogryzione przez mole?

- Tak się składa, że lubię moje krawaty - zaprotestował Qwilleran. - Wszystkie zostały

utkane w Szkocji i wcale nie są zjedzone przez mole. Zanim zamieszkała z nami Yum Yum,

Koko był nieco sfrustrowany i nabrał wówczas upodobania do gryzienia wełny.

- Te twoje syjamczyki to para? Myślałem, że są wysterylizowane.

- Owszem, ale koty syjamskie tak czy inaczej bardzo potrzebują towarzystwa, w

przeciwnym razie stają się neurotyczne i zaczynają wyczyniać dziwne rzeczy.

W tej chwili przy ich stoliku zatrzymało się dwóch fotografów z „Fluxion", by użalić

się nad losem Qwillerana.

- Człowieku, czy wiesz, co cię czeka tam, na północy? - rzekł jeden z nich. - Moose

County to obszar o niskim wskaźniku przestępczości!!!

- Nic nie szkodzi - odparł Qwilleran. - Od czasu do czasu sprowadzają sobie kogoś od

nas, żeby tamtejszym gliniarzom za bardzo się nie nudziło.

Dawno już się przyzwyczaił do docinków dotyczących jego zainteresowań

przestępczością. Wszyscy w branży wiedzieli, że pomógł policji rozwiązać kilka spraw, przy

czym dodać należy, że najważniejsze tropy i poszlaki wywęszył Koko.

Qwilleran znów zajął się swoją kanapką, a Riker wypytywał go dalej.

- Ilu ludzi mieszka w Pickax?

- Trzy tysiące, do tego cztery tysiące półciężarówek. W mieście na jednym

skrzyżowaniu jest nawet sygnalizacja świetlna! Ponadto mamy tam czternaście kiepskich

restauracji, dziewiętnastowieczną gazetę i więcej kościołów niż barów.

- Mógłbyś otworzyć dobrą restaurację i założyć własną gazetę - teraz, kiedy masz

forsę.

- Nie, dzięki. Zamierzam napisać książkę.

- A czy jest tam ktoś, z kim można pogadać?

- Owszem. Wbrew twoim przypuszczeniom mieszkają tam nie tylko hodowcy owiec.

Podczas wakacji poznałem kilku nauczycieli, pewnego inżyniera i ładną blondynkę pracującą

na poczcie, która niestety jest zamężna, oraz parę adwokatów - brata i siostrę, oboje z dużą

klasą. No i jest jeszcze ta młoda pani doktor, z którą zacząłem się spotykać. Ma takie zielone

oczy i takie długie rzęsy, jakich w życiu nie widziałeś. Chyba mam u niej pewne szanse, o ile

prawidłowo odczytuję dawane mi sygnały.

- Jak to się dzieje, że twoje kobiety zawsze są od ciebie o połowę młodsze? Pewnie

pociągają je te ogromne wąsiska.

Qwilleran odruchowo przygładził zarost.

- Doktor Melinda Goodwinter... to brzmi całkiem nieźle.

- Trochę jak imię i nazwisko jakiejś postaci z telewizyjnego serialu.

- Goodwinter to bardzo znaczące nazwisko w Moose County. W spisie telefonów

zajmują aż pół strony, a to nie byle co, bo cała książka telefoniczna liczy sobie stron

czternaście. Jest to ród wywodzący się z czasów, kiedy zbijano fortuny na kopalniach.

- A na czym zarabia się teraz?

- Teraz okręg żyje z rybołówstwa i turystyki. W niewielkim stopniu z rolnictwa. Jest

tam też trochę lekkiego przemysłu.

Przez chwilę Riker przeżuwał swą kanapkę w ponurym milczeniu. Tracił właśnie

swojego najlepszego dziennikarza i kumpla, z którym chodził na lunche.

- Co będzie, jeżeli tam się przeprowadzisz, ale rozmyślisz się przed upływem pięciu

lat? Co wtedy się stanie?

- Wszystko dostaną ci z New Jersey. Przez pięć lat cały majątek jest pod

tymczasowym zarządem, ja zaś przez ten czas otrzymuję tylko odsetki...

- To znaczy...

- Po opłaceniu podatków, rocznie ponad milion.

Riker zakrztusił się piklowanym ogórkiem.

- No... jakoś z tego wyżyjesz.

- Musicie wpaść do mnie z Rosie na tydzień czy dwa. Świeże powietrze, cisza i

spokój, bezpieczna okolica. Wiesz, w Pickax nikt nikogo nie napada na ulicy i nie ma tam

psychopatycznych morderców - skinął na kelnerkę, prosząc o rachunek.

- Tylko nie spodziewaj się, że zapłacę za twój lunch. Nie dostałem z tego spadku

jeszcze ani centa. Nie, nie zdążę już wypić kawy. Muszę jechać na lotnisko.

- Jak długo tam się leci?

- Całą wieczność! Trzeba przesiadać się dwa razy, a do samego Pickax latają tylko

małe, jednosilnikowe samoloty, które zabierają na pokład zaledwie kilka osób.

Uścisnął jeszcze pospiesznie dłonie kilku znajomych z klubu, nie obyło się też bez

poklepywania po plecach; następnie Qwilleranowi wręczono całkiem pokaźnych rozmiarów

torbę z wałówką w prezencie od kucharzy i dziennikarz głośno powiedział wszystkim

obecnym do widzenia - nie bez żalu...

Jego samolot wystartował o trzeciej.

Podczas lotu Qwilleran rozmyślał o pożegnalnej rozmowie z Archem Rikerem.

Przyjaźnili się od bardzo, bardzo dawna i często rozumieli się bez słów. Tego dnia Arch był

wyjątkowo przygnębiony. Zazwyczaj redaktor nie przejmował się niczym i do wszystkiego

podchodził z dystansem, jak przystało na dziennikarskiego wygę, nie stroniąc od

dobrodusznego humoru. Dzisiaj jednak wyraźnie coś go trapiło. Qwilleran czuł, że nie

chodziło tu tylko o jego wyjazd na północ.

Podczas lotu nie wydarzyło się nic ciekawego, maszyna wylądowała gładko, a na

dawnym pastwisku, które służyło obecnie jako długoterminowy parking lotniska, samochód

Qwillerana czekał na niego tam, gdzie go zostawił. Nikt nie pociął opon i nie włamał się przy

użyciu łomu do bagażnika. Jadąc z lotniska, spoglądał na mijające go pojazdy: jak przystało

na Moose County, półciężarówek - często przystosowanych do jazdy w terenie - było co

najmniej dwa razy więcej niż zwykłych samochodów osobowych.

Temperatura była idealna. Cieszył się, że uciekł od upałów i wielkomiejskiego

zgiełku. Jednak gdy dojeżdżał już do Mooseville, dobrze znany niepokój zaczął dawać mu się

we znaki. Co też mogło zdarzyć się pod jego nieobecność?

Zostawił Koko i Yum Yum samych w chacie nad jeziorem. Dwa razy dziennie miała

tam zaglądać pewna pani, by je karmić i dawać świeżą wodę do picia, a także trochę z nimi

porozmawiać. Jednak czy tej kobiecie można było ufać? A co, jeśli złamała nogę i nie mogła

przyjść? Czy kotom wystarczy wody? Jak długo mogą żyć bez jedzenia? A jeśli przez

niedopatrzenie wypuściła je z chaty, a one uciekły? Koko i Yum Yum były kotami

domowymi, miejskimi. Miały raczej niewielkie szanse na przeżycie w naturze. Czy

potrafiłyby obronić się przed drapieżną sową albo jastrzębiem? Kto wie, może w tych lasach

są wilki? Koko walczyłby do upadłego, na śmierć i życie, ale maleńka Yum Yum jest

przecież taka delikatna, taka bezradna...

Tak więc drzwi domku letniskowego Qwilleran otworzył bardzo zdenerwowany i

niespokojny. Koty były w domu, całe i zdrowe. Siedziały na dywaniku przed kominkiem,

tyłem do siebie, niczym podpórki na książki po obu stronach półki. Sprawiały wrażenie

zadowolonych z życia, a w dodatku wyraźnie przytyły.

- Wy bestie! - zawołał. - Jak ją namówiłyście, żeby dawała wam więcej niż trzeba?

Jesteście winne grzechu obżarstwa!

Był lipiec i mocne popołudniowe słońce wpadało przez okna chaty, rozświetlając

kocie futra i tworząc wokół winnych poświatę na kształt całkiem niezasłużonej aureoli.

Pozycja obu kotów wyrażała niewzruszoną pewność siebie, brązowe uszy sterczały ku górze,

nadając wyzywający wyraz ich pyszczkom, brązowym maseczkom, z których spoglądały na

niego nieprzeniknione błękitne oczy. Kto ośmiela się krytykować postępowanie ich

królewskich mości? To zakrawa na zniewagę kociego majestatu!

- Wcale nie czuję się onieśmielony, ani trochę - powiedział - więc darujcie sobie ten

wyniosły wyraz twarzy, oboje! Mam dla was wiadomość, moje zwierzaki. Jutro rano

przeprowadzamy się do Pickax.

Oba koty syjamskie były gorącymi zwolennikami utrzymania status quo i

zdecydowanie nie lubiły zmieniać adresu. Tym niemniej wczesnym rankiem następnego dnia

Qwilleran zdołał zapakować je oraz ich dobytek do samochodu i dowieźć do odległej o

trzydzieści mil w głąb lądu rezydencji Klingenschoenów; podczas wyprawy tej towarzyszył

mu nieustający protest - z częstotliwością około czterdziestu wrzasków na kilometr.

Historyczna rezydencja K, jak nazywali ją w skrócie miejscowi, położona była przy

Pickax Circle, będącej odnogą Main Street okalającą niewielki park. W pobliżu wznosiły się

dwa kościoły, sąd okręgowy i miejska biblioteka, jednak żaden z tych ' budynków nie miał w

sobie tego dostojeństwa co stuletnia budowla, siedziba rodu Klingenschoenów.

Wielka, kanciasta, o solidnym wyglądzie, zbudowana z kamienia - królowała pośród

schludnie przystrzyżonych trawników. Do frontowego wejścia prowadził kolisty podjazd; od

tyłu inny podjazd wiódł do znajdującej się tam starej wozowni, również zbudowanej z

kamienia polnego połyskującego w słońcu kryształkami kwarcu.

Qwilleran zajechał pod swój nowy dom właśnie z tej strony. Wiedział, że zgodnie ze

zwyczajem panującym w tym mieście, w którym nie obawiano się złodziei, drzwi kuchenne

będą otwarte.

Czym prędzej zaniósł oboje wyrywających się gwałtownie podopiecznych do wielkiej

kuchni, ułożył ich błękitną poduszkę na lodówce i wytłumaczył im, że teraz woda pitna oraz

kuweta znajdować się będzie w sąsiadującej z kuchnią pralni. Polecił im, by były grzeczne,

zamknął jedne i drugie drzwi kuchenne, a potem wniósł resztę bagaży, spoglądając co chwilę

na zegarek. Obie walizki powędrowały na górę, przybory do pisania zaś, wliczając w to

antyczną maszynę do pisania oraz ważący ponad sześć kilo słownik o mocno zniszczonej

okładce, rozłożył na stole w bibliotece.

Już przedtem Qwilleran był pod wrażeniem bogatego wyposażenia domostwa, lecz

teraz spoglądał na nie okiem właściciela: wysoka sień ze wspaniałymi schodami; sala jadalna

mogąca pomieścić szesnaście osób; salon z dwoma kominkami, dwoma wielkimi,

kryształowymi kandelabrami i imponujących rozmiarów starym fortepianem; oszklona z

trzech stron oranżeria... Przyszło mu do głowy, że ogrzanie tego wszystkiego zimą musi

kosztować majątek.

Dokładnie o umówionej godzinie zadźwięczał dzwonek u drzwi, oznajmiając

przybycie przedstawicieli kancelarii prawniczej „Goodwinter & Goodwinter", działającej już

od trzech pokoleń. Obecnie prowadził ją Alexander Goodwinter i jego siostra, Penelope.

Oboje mieli prawdopodobnie po trzydzieści kilka lat, jednak ich sztywny, formalny sposób

bycia sprawiał, że wyglądali na starszych. Jak wszyscy Goodwinterowie mieli

patrycjuszowskie rysy i jasne włosy, przy tym jak na Pickax, gdzie zazwyczaj noszono

dżinsy, Tshirty i czapki z daszkiem, byli zaskakująco elegancko ubrani.

- Dopiero co przyjechałem - powiadomił ich Qwilleran. - Od teraz jesteśmy już

mieszkańcami Pickax. Przyleciałem z Nizin zeszłej nocy.

Mianem Nizin określano w Pickax zurbanizowaną południową część stanu.

- Miło mi powitać pana w Moose County - rzekł Alexander Goodwinter wielce

oficjalnym tonem - jestem też przekonany, że przemawiam w imieniu całej tutejszej

społeczności. Obierając bezzwłocznie nasze miasto za swą siedzibę, wyświadcza nam pan

wielką przysługę. Pańska obecność wpłynie pozytywnie na publiczną opinię dotyczącą

ostatniej woli panny Klingenschoen, która jak dotąd nie była - hm - zbyt przychylna.

Pragniemy wyrazić wdzięczność za podjęcie tej trafnej decyzji.

- Cała przyjemność po mojej stronie - odpowiedział Qwilleran. - Może wejdziemy do

biblioteki, żeby porozmawiać?

- Chwileczkę! - Alexander uniósł dłoń, powstrzymując go. - Celem naszych odwiedzin

- ciągnął tym samym tonem - jest po prostu zapewnić, by pańskie przenosiny przebiegły w jak

najwyższy, godniejszy sposób. Ku memu ubolewaniu muszę pana opuścić, i spieszę się na

samolot do Waszyngtonu, zostawiam jednak pana w dobrych rękach mojej siostry i

wspólniczki.

Takie postawienie sprawy jak najbardziej Qwilleranowi odpowiadało. Wspólniczka

Alexandra była dla niego fascynującą i zagadką. Była pełna wdzięku, ale wdzięku

wyniosłego, na dystans. Miała olśniewający uśmiech i urocze dołeczki w policzkach, jednak

zaletami tymi posługiwała się jedynie w kwestiach dotyczących interesów. A jednak kiedyś

zdarzyło mu się ją widzieć w zupełnie innym, swobodniejszym nastroju, jedynym zaś śladem

wskazującym na przyczyny jej niespodziewanie przyjaznego nastawienia był leciutki

zapaszek pastylek miętowych. Penelope budziła jego ciekawość i jako osoba niełatwa do

rozszyfrowania stanowiła wyzwanie.

Na pożegnanie Alexander oznajmił jeszcze:

- Po moim powrocie musi pan koniecznie zjeść z nami obiad w klubie; być może

pozwoli pan również, że polecę panu swojego fryzjera, krawca i jubilera - zerknął na

znoszony sweter i nie przystrzyżone wąsy swojego klienta.

- Tak naprawdę - powiedział Qwilleran - potrzebuję weterynarza, chodzi o zastrzyki

prewencyjne i profilaktykę dentystyczną.

- Ach... tak... tak, oczywiście - zapewnił go prawnik.

Odjechał na lotnisko, a Qwilleran zaprosił Penelope do biblioteki, po drodze z

przyjemnością wdychając zapach jej perfum - subtelnie kobiecych, a zarazem licujących z jej

profesjonalną powagą. Zwrócił też uwagę na jedwabny letni kostium, doskonale skrojony.

Miała figurę modelki. Zaczął zastanawiać się, co taka kobieta robi w tej zapadłej dziurze,

grzebiąc się w prawnych szpargałach. Postanowił sobie, że z czasem wyjaśni tę kwestię.

W bibliotece ciepłe kolory dywanów z Buchary, skórzane fotele i tysiące książek

tworzyły przytulny nastrój. Prawniczka siadła na obitej krwistoczerwoną skórą sofie, a gdy

Qwilleran zajął miejsce obok niej, szybko postawiła między nimi swoją teczkę.

- To miejsce powinno pana zainspirować do pracy literackiej - zauważyła, spoglądając

na półki z książkami oraz popiersia Szekspira i Homera. - Naprawdę używa pan tej maszyny

do pisania? Może warto by pomyśleć o kupnie komputera, panie Qwilleran?

Jako osobnik z natury oszczędny nie znosił, gdy ktoś doradzał mu, co ma zrobić z

własnymi pieniędzmi, jednak tym razem jego irytację złagodził piękny uśmiech Penelope.

Potem zaś zmarszczyła brwi na widok wielkiej księgi o zszarganej okładce.

- Nowy słownik też by się panu przydał. Ten pański chyba używany jest już od bardzo

dawna.

- Tak się składa, że pełni on funkcję drapaka dla kotów - wyjaśnił Qwilleran. - Nie ma

nic lepszego od trzeciego, rozszerzonego wydania słownika, jeśli chodzi o ścieranie pazurów.

Prawniczka przez moment utraciła zawodową pewność siebie, dopiero po chwili na jej

twarz powrócił profesjonalny uśmiech. Otworzyła teczkę.

- Głównym powodem naszego dzisiejszego spotkania, panie Qwilleran, jest

konieczność omówienia ustaleń finansowych. Punkt pierwszy: co prawda postępowanie

spadkowe potrwa jeszcze przez rok albo i dłużej, ale zrobimy wszystko, co w naszej mocy, by

przyspieszyć uwierzytelnienie testamentu. Tymczasem wszelkimi wydatkami związanymi z

utrzymaniem domu, wypłatą wynagrodzeń dla pracowników, mediami, podatkami,

ubezpieczeniem i temu podobnymi - zajmie się nasza kancelaria. Rachunki przychodzić będą

bezpośrednio do nas, co oszczędzi panu wielu niewygód. Punkt drugi: był pan tak uprzejmy,

że zerwał pan swoje powiązania z „Daily Fluxion" i od razu zamieszkał pan tutaj, tym samym

odcinając sobie źródło dochodów. Wobec zaistniałej sytuacji ustaliliśmy z bankiem, że na

pański rachunek wpływać będzie kilka tysięcy miesięcznie - to znaczy do momentu, kiedy

zakończy się postępowanie spadkowe, bo potem wpływać będą znacznie większe sumy.

Szczegóły dotyczące tego konta możemy ustalić z panem Fitchem, przedstawicielem zarządu

powierniczego ze strony banku. Gdyby potrzebował pan nowego samochodu, również on

będzie mógł się tym zająć. Czy odpowiada to panu, panie Qwilleran?

- Brzmi to całkiem rozsądnie - stwierdził niedbałym tonem.

- Punkt trzeci: nasze biuro zajmie się utrzymaniem domu i ogrodu, będzie pan jednak

potrzebował gospodyni i dochodzącej służby, a doboru tego typu personelu powinien pan

dokonać osobiście. Nasza sekretarka z przyjemnością przyśle do pana osoby zainteresowane

podjęciem tej pracy.

Qwilleran siedział naprzeciw drzwi; ku swemu zdumieniu w pewnej chwili ujrzał kota

przemaszerowującego obok drzwi biblioteki - z wysoko zadartym ogonem, w sobie tylko

wiadomym celu zmierzającego dokądś zdecydowanym krokiem. Zamknął przecież oba

zwierzaki w kuchni, a jednak Koko bez trudu udało się otworzyć drzwi i zabrał się do

zwiedzania budynku.

- Punkt czwarty: służbówki w wozowni popadły w ruinę i trzeba je odnowić -

oczywiście koszty pokryje zarząd z masy spadkowej. Czy zgodzi się pan, żeby renowację

zaplanowała nasza projektantka wnętrz?

- Hm... tak... nie mam nic przeciwko temu - przystał na tę propozycję Qwilleran.

W myślach dokonywał inwentaryzacji znajdujących się w domu kruchych i tłukliwych

przedmiotów. W każdej chwili spodziewał się usłyszeć głośny trzask.

- Ma pan jakieś pytania, panie Qwilleran? Czy możemy coś dla pana zrobić?

- Tak, panno Goodwinter - rzekł, odwracając myśli od grożącej katastrofy. -

Chciałbym postawić sprawę jasno. Punkt pierwszy: nie trzeba mi bardzo wielu pieniędzy. Nie

chcę jachtu ani prywatnego odrzutowca. Nie interesują mnie kruczki prawne ani szczegóły

rozliczeń finansowych. Pragnę tylko móc spokojnie pisać i żeby w miarę możności mi w tym

nie przeszkadzano.

Prawniczka przyglądała mu się z ostrożnym niedowierzaniem.

- Punkt drugi, panno Goodwinter: kiedy zakończy się postępowanie spadkowe,

chciałbym powołać do życia Fundację Klingenschoenów, która zajmie się dystrybucją

nadliczbowych dochodów na terenie Moose County. Organizacje oraz osoby indywidualne

będą mogły ubiegać się o subwencje, stypendia, kredyty dopomagające w rozwoju firmy i tak

dalej - wie pani, co mam na myśli.

- Och, panie Qwilleran! Cóż za niewiarygodna szczodrość! - zakrzyknęła prawniczka.

- I co za doskonały pomysł! Nie muszę mówić, jak wiele to znaczy dla morale i perspektyw

rozwoju ekonomicznego Moose County! Co więcej, uciszy pan w ten sposób tych, którzy

spodziewali się legatów i spotkało ich rozczarowanie. Czy możemy od razu powiadomić

gazetę o pańskich zamysłach?

- Ależ proszę bardzo. Jeśli chodzi o szczegóły, liczę na waszą kancelarię. Moglibyśmy

zacząć od basenu olimpijskiego dla liceum; wiem też, że miłośnicy nurkowania potrzebują

wsparcia przy tworzeniu rezerwatu wodnego, a biblioteka miejska nie otrzymała ani jednej

nowej książki mniej więcej od czasów pierwszego wydania „Przeminęło z wiatrem”.

- Kiedy Alex wróci z Waszyngtonu, pańska wspaniałomyślna propozycja znajdzie się

na samym szczycie naszej listy spraw do załatwienia. Zadzwonię do niego jeszcze dzisiaj, by

przekazać mu tę dobrą wiadomość.

- Możemy więc przejść do punktu trzeciego - ucieszył się Qwilleran. - Czy zje pani

dziś ze mną lunch?

- Dziękuję, panie Qwilleran, byłoby mi niezwykle miło, niestety jednak jestem już

umówiona - olśniewający uśmiech natychmiast zniknął z jej ust.

- To może na kolację któregoś innego wieczoru w tym tygodniu?

- Z przyjemnością przyjęłabym to zaproszenie, ale kiedy Aleksa nie ma w mieście,

pracuję do późnych godzin wieczornych. Wie pan, muszę wykonywać pracę za siebie i za

niego. Może innym razem.

Na jej słowa nałożyły się nagle dźwięki muzyki dobiegające z salonu - kilka czystych

nutek odegranych na starym fortepianie.

- Kto to gra? - spytała ostrym tonem.

- Jeden z moich kotów - wyjaśnił rozbawiony Qwilleran. - Na razie używa tylko

białych klawiszy. Kiedy odkryje czarne, to dopiero będzie zabawa!

Prawniczka spoglądała na niego podejrzliwie.

Harmonijny dźwięk nie zaskoczył Qwillerana. Wiedział, że Koko nigdy nie skoczyłby

na klawiaturę, wydając przy tym kakofoniczny łoskot. Na coś takiego mógł sobie pozwolić

tylko zwykły kot. Nie, Koko stanął tylnymi łapami na stołeczku i wyciągnął się, by sięgnąć

klawiszy, naciskając kilka z nich na próbę miękką, aksamitną łapką. Zaspokoił ciekawość,

zeskoczył i udał się na dalsze zwiedzanie domu.

Koko odegrał cztery nuty: G, C, E, G. Qwilleran znał nuty, ponieważ jako chłopiec

został zmuszony do lekcji gry na pianinie, choć zdecydowanie wolałby w tym czasie ćwiczyć

uderzenie kijem bejsbolowym. Rozpoznał melodyjkę jako początkową frazę piosenki A

bicycle builtfortwo.

- Ten popis fortepianowy przypomina mi o punkcie czwartym - zwrócił się do

prawniczki. - Drzwi w tym domu są tak stare, że nie można ich porządnie zamknąć. Ja zaś

chciałbym móc w razie potrzeby umieścić bezpiecznie oba koty syjamskie w kuchni.

- Nie ma problemu, panie Qwilleran - odparła. - Przyślemy Bircha Trevelyana, który

dokona niezbędnych napraw. Przekona się pan, że to znakomity fachowiec, trzeba tylko

wykazać się niejaką cierpliwością, bo o wiele bardziej lubi łowić ryby niż pracować.

- Jeszcze jedno, panno Goodwinter. Wiem, że w Pickax nie jest przyjęte, by zamykać

na klucz drzwi kuchenne, ale ten dom pełen jest wartościowych przedmiotów. Biorąc pod

uwagę napływ turystów z Nizin, nie sposób przewidzieć, kto tu będzie się kręcił i na jaki

pomysł wpadnie. Uważam, że wy tutaj jesteście zbyt ufni. W tamtych drzwiach co prawda

jest zamek, ale nie ma do niego klucza.

- Trzeba będzie zamontować nowy zamek - stwierdziła. - Proszę omówić to z Birchem

Trevelyanem. Jeśli pojawi się jakiś inny problem tego rodzaju, proszę zwracać się do niego

bez wahania.

Po jej odejściu Qwilleran zastanawiał się, jaki był prawdziwy powód tego, że

odrzuciła jego zaproszenie. Większość kobiet odnosiła się zazwyczaj do takich jego

propozycji nader przychylnie. Przygładził wąsy, wspominając dawne sukcesy. Czy Penelope

starała się utrzymać profesjonalny dystans wobec klienta? Umawiał się na kolację ze swoją

lekarką, czemu nie miałby nawiązać bliższych stosunków również ze swą prawniczką?

Zastanawiał się też, dlaczego przesuwała językiem po wargach za każdym razem, gdy

wspominała o tym Birchu... którego nazwisko natychmiast zapomniał.

Rozejrzał się za kotami. Koko został w jadalni; obwąchiwał właśnie króliki, i bażanty

wyrzeźbione na drzwiach wielkiego kredensu. Yum Yum przekradła się ostrożnie przez

kuchnię i zwiedzała oranżerię, w której miała do dyspozycji małą dżunglę kauczukowców,

poduszki na wiklinowych krzesłach oraz panoramiczny widok na park i ptaki fruwające

pośród gałęzi drzew.

Qwilleran uznał, że pora zwiedzić budynek, w którym niegdyś mieściły się stajnie i

powozownia. Teraz przerobiono go na garaż dla czterech samochodów. Oprócz jego

własnego samochodziku i limuzyny panny Klingenschoen stał tam jeszcze zardzewiały rower

ze sflaczałymi oponami, ponadto zaś można było podziwiać kolekcję narzędzi ogrodniczych,

których przeznaczenie było całkiem niezrozumiałe dla przybysza z betonowej miejskiej

pustyni.

Na górę wchodziło się po schodkach, znajdowały się tam dwa mieszkania. W

dawnych czasach, kiedy zatrudniano mnóstwo służby, mogły służyć dwóm rodzinom - na

przykład w jednym mieszkaniu mógł mieszkać lokaj i kucharka, a w drugim gospodyni i

szofer. W pierwszym z nich odrapane ściany i zniszczone meble stanowiły żałosny kontrast

wobec wspaniałości rezydencji. Natomiast w drugim...!

Tutaj natychmiast po wejściu do wewnątrz zmysł wzroku porażała istna feeria

kolorów. Ściany i sufit pokryte były graffiti we wszystkich barwach, jakie można dostać w

spreju. Gigantyczne kwiaty przypominające stokrotki pokrywały wszystkie płaszczyzny, z

nimi zaś splecione były serca, inicjały i wielkie litery LUV - „miłość" w nieortodoksyjnej

pisowni.

Jarmarczne kolory były zarazem tak silną ekspresją osobowości kogoś, kto to

wszystko namalował, że Qwilleran niemal spodziewał się, iż dawna mieszkanka zaraz

wyjdzie spod prysznica. Jak mogła wyglądać? „Roztrzepana blondynka" - to od razu przyszło

mu do głowy, ale odrzucił tę wizję jako anachroniczną. Z pewnością farbowała włosy na

zielono i nie pokazywała się bez ekstrawaganckiego makijażu. Choć z drugiej strony trudno

było sobie wyobrazić kogoś noszącego zielone włosy w Pickax, zwłaszcza jeśli ten ktoś pełnił

obowiązki pokojówki w rezydencji K.

Jak można było mieszkać pośród tak dzikich barw? A jednak wysprejowany fresk

zdradzał niewątpliwy talent plastyczny. Pojawiające się na nim motywy wyraźnie

zakomponowane były w przemyślany sposób, trochę jak turecki szal albo orientalny dywan.

Qwilleran wiedział, że poprzednia właścicielka majątku zatrudniała tylko dozorcę,

więc... kim była owa nieznana artystka? Jak dawno temu stworzyła te monstrualne stokrotki?

Dotknął wąsów. Zawsze jeżyły się nieco, kiedy wpadł na coś znaczącego. Teraz zaś

przypomniał sobie melodyjkę, którą Koko odegrał na fortepianie. Zanucił cztery nutki i

przypomniały mu się słowa piosenki. „Daisy, Daisy!" Daisy, czyli stokrotka. Zdumiewający

zbieg okoliczności. No właśnie, czy aby na pewno tylko zbieg okoliczności?

Rozdział trzeci

Trójka nowych mieszkańców rezydencji K z wolna przyzwyczajała się do nader

radykalnej zmiany warunków swego bytowania. Qwilleran wybrał sobie apartament

sypialniany, który przypadł mu do gustu - urządzony w osiemnastowiecznym angielskim

stylu z komodami i komódkami chippendale tudzież łożem zaopatrzonym w baldachim - i

nauczył się podgrzewać wodę w supernowoczesnej, doskonale wyposażonej kuchni, dzięki

czemu mógł przyrządzić sobie rozpuszczalną kawę. Yum Yum zaanektowała oranżerię jako

swoje terytorium. Usposobiony badawczo Koko, który zwiedził luksusową posiadłość od

piwnic aż po dach, wreszcie obrał za swe królestwo schody. Mógł z nich obserwować drzwi

frontowe, pod jego kontrolą znajdowała się cała sień - toteż wiedział dokładnie, kto i dokąd

się udaje - strzegł też tam dostępu na piętro i mógł nasłuchiwać dźwięków dochodzących z

kuchni. Stamtąd właśnie przyglądał się kolejnym kandydatkom pragnącym objąć funkcję

gospodyni.

W swej dziennikarskiej karierze Qwilleran przeprowadzał wywiady z premierami,

chłopcami na posyłki, hollywoodzkimi starletkami, włóczęgami, podstarzałymi wdowami,

gwiazdami rocka, przestępcami skazanymi za gwałt i... zapomniał już, z kim jeszcze, ale

nigdy dotąd nie zdarzyło mu się przeprowadzać rozmowy z potencjalnym pracownikiem.

- Musisz mi pomóc - zwrócił się do Koko. - Inaczej nie dam rady. Musi lubić koty,

znośnie gotować, umieć zadbać o antyczne meble, no i musi być miła. Tylko żeby nie była za

bardzo miła!

Koko zmrużył oczy na znak zgody i przyzwolenia.

Pierwszą kandydatką była siwowłosa niewiasta, która przedstawiła imponujący

życiorys i wspaniałe referencje, jednak nie mogła już nosić ciężkich przedmiotów, wchodzić

po schodach ani też stać przez czas dłuższy niż kilka minut.

Druga rzuciła tylko okiem w stronę schodów i wrzasnęła:

- To jest kot? Nienawidzę kotów!

- Jak na razie, dwa do zera - skomentował to Qwilleran, zwracając się do swego

współpracownika zasiadającego na schodach.

Potem pojawiła się trzecia kandydatka.

Była to młoda dziewczyna o różowych policzkach i jasnych oczach, ubrana w dżinsy i

T-shirt. Widać było, że jest silna i zdrowa. Jej sposób poruszania się wskazywał, że bardziej

przyzwyczajona jest do chodzenia po polu niż po orientalnych dywanach. Qwilleran bez trudu

mógł sobie wyobrazić, jak doi krowy, przynosi posiłek strudzonym robotnikom podczas żniw

lub figluje w stosie siana.

Rozmowa odbyła się w hallu, gdzie znajdował się specjalny kącik przeznaczony do

przyjmowania przygodnych gości. Stało tam kilka francuskich krzeseł wokół ozdobnej

konsolki, pod lustrem oprawnym w złoconą rzeźbioną ramę. Dziewczyna siadła spokojnie na

krawędzi rokokowej berżerki z czasów Ludwika XV, ale jej oczy wciąż wędrowały,

odnotowując każdy szczegół wyposażenia wnętrza.

Przedstawiła się jako Tiffany.

- Ładny dom - stwierdziła.

- Tiffany? A jak dalej? - spytał Qwilleran. - Chodzi mi o nazwisko - wyjaśnił, widząc

jej wahanie.

- Trotter.

- Jakie ma pani doświadczenie w zajmowaniu się domem?

- Robiłam już wszystko - jej spojrzenie przesunęło się po schodach, obitych żółtą

skórą ścianach hallu i zatrzymało się przez chwilę na antycznym zegarze.

Qwilleranowi przyszło do głowy, że albo ma do czynienia z kimś wysłanym na

przeszpiegi przez firmę zainteresowaną kupnem mebli po okazyjnych cenach, albo z

wywiadowczynią jakiejś szajki złodziei z Nizin przebraną za wieśniaczkę. Gdyby w

najbliższej przyszłości miało się zdarzyć coś nieprzyjemnego, Tiffany Trotter znalazłaby się z

całą pewnością w kręgu podejrzanych. Niemożliwe, żeby wiejska dziewczyna naprawdę

miała tak na imię.

- Od jak dawna zajmuje się pani tego rodzaju pracą? - na oko mogła mieć najwyżej

dwadzieścia lat.

- Przez całe życie. Zajmowałam się domem mojego ojca, zanim powtórnie się ożenił.

- A teraz pani gdzieś pracuje?

- Dorywczo. Opiekuję się krowami i pomagam ojcu przy sianokosach.

- Opiekuje się pani krowami? Dorywczo? - Qwilleran starał się nie pokazać po sobie

zdziwienia. - Ma pani wielu klientów?

Wzruszyła ramionami.

- Trochę ich jest. Niektórzy trzymają krowę, a kiedy wyjeżdżają na wakacje,

przychodzę dwa razy dziennie, żeby ją wydoić i nakarmić, i wyczyścić. Teraz zajmuję się

dżersejką Lanspeaków. Pojechali na Hawaje - pierwszy raz podczas tej rozmowy Tiffany

ożywiła się, mówiła teraz z autentycznym błyskiem w oku. - Strasznie lubię dżersejki. A ta to

dopiero charakterek. Ma na imię Stefania.

Lanspeakowie byli właścicielami lokalnego domu towarowego.

- A po co krowa państwu Lanspeak? - zdziwił się Qwilleran.

- Świeże mleko jest najlepsze - odpowiedziała dziewczyna z przekonaniem w głosie. -

No i lubią domowe masło i domowy ser.

Tiffany zostawiła swój numer telefonu i odjechała, oczywiście półciężarówką.

Po niej pojawiła się pani Fulgrove, mizerniutka i chuderlawa niewiasta, która jednak

aż pulsowała energią - choć może było to tylko zdenerwowanie? Nie czekając, aż spyta ją o

cokolwiek, wyrzuciła z siebie:

- Ja tam to nie chcę być gospodyni, co mieszka u pana w domu, bo to nie po bożemu,

bo ja jestem wdowa, a pan kawaler, ale mówią, że pan to nie pije, więc ja to mogę robić

pranie i prasowanie trzy dni w tygodniu, bo tak to się ugodziłam, kiedy stara pani jeszcze żyła

i musiałam robić za dwóch, bo ta, co tu była na stałe, to nawet palcem nie kiwnęła, jeśli nie

nagadałam na nią starej pani, bo teraz ci młodzi to tylko piją, palą i tańczą, i inne takie, a ja to

się cieszę, że urodziłam się w czasach, kiedy ludzie się szanowali, więc ja zawsze pracuję

sześć dni w tygodniu i chodzę co niedziela do kościółka, trzy razy.

Qwilleran odpowiedział:

- To się chwali, to się chwali, pani Fulgrove. A jak się nazywała ta dziewczyna, która

zatrudniona była tu na stałe?

- To była jedna z tych, no, miała na nazwisko Muli, taka tam dziewucha, a żaden z

nich się nigdy nie szanował, nie żebym miała jakieś' ploty rozpowiadać, bo jestem pobożna

kobieta, prawdę mówię, a stara pani to chciała się jej pozbyć, ale ona sama sobie poszła, a jaki

bałagan zostawiła w swoim pokoju, i te diabelskie malunki na ścianach, i taki brud i

nieporządek, a na to stara pani zła była jak osa, ale powiedziała tylko: „dobrze się stało, nie

powiem"; postrzelona była, jak inne tam takie, ale szlajała się i po nocach włóczyła, a

pracować jej się nie chciało, nawet musiałam po niej sprzątać, kiedy uciekła.

Zanotował numer telefonu - do sąsiada, bo pani Fulgrove nie miała własnego numeru -

po czym kobiecina wyszła z domu stanowczym krokiem, patrząc prosto przed siebie.

Qwilleran natychmiast poczuł, że musi jeszcze raz zajrzeć do tego diabolicznego wnętrza z

upiornymi malunkami. Nazwisko Muli kojarzyło mu się z jedną ze szkockich wysp, więc jeśli

ta dziewczyna była Szkotką, mogła liczyć u niego na pewną taryfę ulgową.

Poszedł do wozowni i przyjrzał się inicjałom umieszczonym pośród serduszek i

stokrotek na ścianach oraz suficie: BD, ML, DM, TY, RR, AL, WP, DT, SG, JK, PM... i

wiele innych. Jeśli to byli mężczyźni jej życia, to z całą pewnością dziewczę nie miało czasu

się nudzić. Z drugiej jednak strony te inicjały mogły oznaczać coś całkiem innego. Jakieś

fantazje, kto wie? Na przykład RR mogło oznaczać prezydenta albo gwiazdę filmową.

Gdy zasiadł przy swym biurku w bibliotece, przejrzał liczącą czternaście stron książkę

telefoniczną miasteczka, szukając nazwiska Muli - bezskutecznie. Figurowały tam

czterdzieści dwa numery pod nazwiskiem Goodwinter, ale nie było nikogo, kto nazywałby się

Muli. Zadzwonił do Penelope.

- Panno Goodwinter, miała pani słuszność co do opłakanego stanu służbówek. Jak

mogę się skontaktować z rekomendowaną przez panią projektantką wnętrz?

- Nazywa się Amanda Goodwinter. Poproszę sekretarkę, żeby umówiła państwa na

spotkanie - powiedziała adwokatka.

- Widział pan wzmiankę we wczorajszej „Picayune" o Fundacji Klingenschoenów?

- Owszem, bardzo dobrze napisana. Czy jest już jakiś odzew?

- Wszyscy są zachwyceni, panie Qwilleran. Słyszałam opinię, że to najlepsza

wiadomość, odkąd w latach dwudziestych zamknięto „Saloon K". Kiedy mój brat wróci do

miasta, zajmiemy się detalami. A tymczasem czy znalazł pan już gospodynię spośród

zgłaszających się kandydatek?

- Odbyłem kilka rozmów. Zechce pani powiedzieć swojej sekretarce, żeby nie

przysyłała do mnie już pań po osiemdziesiątce ani osób z prawdziwym czy też urojonym

uczuleniem na koty oraz entuzjastycznych dojarek? Nawiasem mówiąc, czy wie pani, kto

namalował graffiti w jednej ze służbówek?

- Och, to okropieństwo! - oburzyła się Penelope. - To jedna z tych dziewczyn z

Dimsdale. Przez krótki czas pracowała jako pokojówka.

- Co się z nią stało? Zajęła się malowaniem wagonów metra w wielkim mieście?

- O ile wiem, zdemolowała swoje mieszkanie, a potem gdzieś wyjechała -

odpowiedziała natychmiast mecenas Goodwinter.

- Skoro mówimy już o środkach transportu, panie Qwilleran, czy nie zechciałby pan

zamienić swojego samochodu na coś bardziej.. wystawnego?

- Pan Fitch z banku może się tym zająć.

- Ależ nie, panno Goodwinter, mój samochodzik całkiem nieźle się sprawuje. Nie ma

ani śladu rdzy na karoserii, a poza tym bardzo mało pali.

Qwilleran chciał jak najszybciej skończyć tę rozmowę. Słuchając Penelope, zdał sobie

sprawę z dziwnych dźwięków rozlegających się w innej części domu. Było to coś

przywodzącego na myśl zarazem pluskanie, trzepotanie, tupot, szelest... Wybiegł z biblioteki,

by sprawdzić, co to takiego.

Do hallu i majestatycznych schodów prowadził westybul imponujących rozmiarów;

wyłożony był płytkami z kredowobiałego marmuru. Stał tam wieszak z drzewa różanego

przeznaczony na cylindry i meloniki oraz stojak na laski. Obok stał stół z marmurowym

blatem, a na nim taca, gdzie swego czasu kładziono wizytówki. Drzwi wejściowe były

masywne, drewniane, z mosiężną klamką i zamkiem. Obok wisiał dzwonek z tego samego

metalu brzęczący za pociągnięciem uchwytu znajdującego się na zewnątrz.

W drzwiach tych widniała szczelina z mosiężnym okuciem przeznaczona na listy.

Właśnie wpadały przez nią do środka jedna po drugiej koperty rozmaitych kształtów i

wielkości, tworząc coraz wyższy stosik na podłodze. Zjawisku temu, siedząc na chłodnym

marmurze, z wielkim zainteresowaniem przypatrywały się Koko i Yum Yum. Koko od czasu

do czasu wyciągał łapkę, by sięgnąć po jakiś list, a potem przejmowała go Yum Yum, która

bawiła się kopertą, popychając ją i goniąc po śliskiej podłodze.

Po chwili kaskada kopert ustała. Qwilleran przez boczne okienko zobaczył

listonoszkę, która wsiadła do dżipa i odjechała.

W pierwszym odruchu chciał zadzwonić na pocztę i zasugerować jakiś inny sposób

doręczania korespondencji, w następnej jednak chwili zdał sobie sprawę, jaką radość to

wydarzenie sprawia kotom. Bawiły się pośród listów i baraszkowały jak dzieci w śniegu,

tarzając się, ślizgając i rozrzucając koperty. W ich młodym życiu nie zdarzyło się dotąd nic

równie fantastycznego! Nie minęło wiele czasu, a marmurowa posadzka westybulu i parkiet

hallu usiane były listami; Yum Yum próbowała je wepchnąć pod orientalny dywan. Chowanie

rzeczy należało do jej specjalności.

Koko ujął jedną z kopert w pyszczek, przybierając bardzo ważną minę. Koperta była

różowa.

- Ejże, oddaj mi ten list! - zażądał Qwilleran.

Koko uciekł do jadalni, Qwilleran pobiegł za nim. Kot umykał pośród labiryntu

sześćdziesięciu czterech nóg krzeseł, a człowiek gonił go, wykrzykując polecenia, które kot

radośnie ignorował. W końcu jednak znudziła mu się ta zabawa i upuścił różową kopertę u

stóp Qwillerana.

Był to list od pracującej na poczcie w Mooseville dziewczyny, którą poznał podczas

swoich wakacji. Wypisany był równo i schludnie na maszynie - nie to co jego wystukiwane

dwoma palcami niechlujne maszynopisy, pomimo dwudziestu pięciu lat dziennikarskiej

praktyki pełne omyłek.

Drogi Q,

moje gratulacje z powodu uśmiechu fortuny! Cieszę się bardzo, że Ty i oba koty

dołączycie do grona mieszkańców Moose County. Mam nadzieję, że dobrze Wam się tu będzie

mieszkać.

Również ja i Nick mamy wspaniała wiadomość: wreszcie udało mi się zajść w ciążę!

Nick oczywiście chce, żebym natychmiast rzuciła pracę, bo cały dzień stoję na nogach, a

lekarz powiada, że powinnam uważać... przyszedł mi więc do głowy taki pomysł: czy nie

potrzebujesz przypadkiem sekretarki na pół etatu? Strasznie bym chciała wykonywać taką

pracę dla prawdziwego pisarza. Ucałuj ode mnie Koko i Yum Yum.

Z przyjaznym miauknięciem Lori Bamba

No tak. Najwyraźniej Koko wybrał różowy list z całego stosu, ponieważ wyczuł

znajomy zapach. Podczas ich pobytu w Mooseville Lori nawiązała przyjaźń z kotami, które ze

swej strony zachwycone były jej długimi, jasnymi warkoczami i wplecionymi w nie

błękitnymi wstążkami.

Po krótkiej chwili Koko pojawił się z kolejnym listem w mordce i dał susa w bok,

kiedy Qwilleran wyciągnął rękę. Gonitwa znów się rozpoczęła.

- Wydaje ci się, że to świetna zabawa - wołał za kotem Qwilleran - ale ja już mam

dosyć! Zobaczysz, będę odbierał listy z poczty

Gdy już udało mu się odebrać zwierzakowi kopertę, okazało się, że w środku znajduje

się list napisany przez kobietę, od której wynajmował mieszkanie na Nizinach. Pewnej

pamiętnej zimy Qwilleran zajął mieszkanie położone nad jej antykwariatem, w starym

budynku, po którym rozchodził się rozkoszny zapach smażonych ziemniaków, kiedy

uruchamiała piekarnik... Napisany był ręcznie:

Drogi Panie Qwilleran,

Rosie Riker powiedziała mi, że objął Pan spadek, toteż wszyscy bardzo się cieszymy z

pańskiej odmiany losu, choć zarazem brakować nam będzie artykułów „piórkiem Qwilla" w

naszej gazecie.

Niech Pan nie zemdleje, ale powiem Panu, że sprzedałam mój antykwariat! Po śmierci

męża straciłam jakoś serce do tego interesu. Teraz przejmie go pani Riker. Jest wytrawną

kolekcjonerką, a zawsze chciała zająć się handlem antykami.

Mój syn chce, żebym przeprowadziła się do Saint Louis, ale teraz, kiedy się ożenił,

tylko bym tam zawadzała. No i wpadłam na ten szalony pomysł, który przez całą noc nie

dawał mi spać. Oto on:

Pani Riker powiada, że odziedziczył Pan wielki dom pełen antyków i będzie Panu

potrzebna gospodyni. Ja tymczasem całkiem nieźle gotuję (może pan pamięta?), a w dodatku

potrafię zadbać o antyki. Mam już teraz licencję rzeczoznawcy i mogłabym dokonać wyceny

zbiorów, w których posiadanie Pan wszedł - na przykład jeśli byłoby to potrzebne dla

zaktualizowania polisy ubezpieczeniowej. Mówię poważnie! Bardzo bym chciała podjąć taką

pracę. Proszę dać znać, co pan o tym myśli.

Z poważaniem Iris Cobb

PS. Jak się miewają koty?

Qwilleranowi pociekła ślinka do ust na myśl o smakowitej wołowinie w potrawce z

jarzynami autorstwa pani Cobb oraz jej pikantnym spaghetti z sosem serowym. Przypomniał

sobie i inne szczegóły: pogodny charakter swej byłej gospodyni, jej pulchną figurę... i wprost

boski tort kokosowy. Wierzyła w duchy, wróżyła z ręki na swój nieco zalotny sposób, a przy

tym potrafiła przyrządzić puree ziemniaczane w taki sposób, że miało naprawdę

ziemniaczany smak.

Natychmiast sięgnął po słuchawkę telefonu, by połączyć się z miejską dżunglą na

Nizinach.

- Pani Cobb, moim zdaniem to wyśmienity pomysł! Tyle że Pickax jest bardzo małym

miasteczkiem. W porównaniu z tętniącą życiem Zwinger Street może się pani wydać zbyt

nudne.

Jej głos brzmiał równie radośnie jak zwykle.

- W moim wieku przydałoby mi się nieco spokoju, panie Qwilleran.

- Mimo wszystko powinna pani najpierw się tu rozejrzeć przed podjęciem ostatecznej

decyzji. Wykupię dla pani bilet lotniczy i spotkamy się na lotnisku. Jaką tam macie pogodę?

- Skwar!

Koko przysłuchiwał się tej rozmowie z uszami lekko nachylonymi do przodu, co

oznaczało umiarkowaną dezaprobatę. Zawsze dbał pilnie, by Qwilleran zachował swój

kawalerski status, toteż miał w pamięci pewne awanse, które pani Cobb czyniła w przeszłości

swemu lokatorowi.

- Nie martw się, stary - zapewnił go Qwilleran. - To tylko interesy. Za to teraz

będziemy mieli domowe jedzenie. Zajmijmy się teraz resztą poczty.

W rozrzuconych po całym hallu kopertach znalazł powitalne listy wystosowane przez

pięć różnych wspólnot religijnych, trzy kluby dobroczynne oraz burmistrza Pickax.

Zapraszano go również, by wstąpił do Ittibittiwassee Country Clubu, do Towarzystwa

Historycznego Pickax tudzież zachęcano do gry w kręgle na tutejszym torze. Administrator

szpitala miejskiego proponował mu miejsce w radzie nadzorczej instytucji. Naczelny kurator

miał do zaoferowania kursy dziennikarskie dla dorosłych, gdzie mógłby zostać wykładowcą.

Pod dywanem znalazł jeszcze dwa listy. Ochotnicza straż pożarna życzyła sobie

uczynić go swoim członkiem honorowym, a towarzystwo śpiewacze informowało, iż

potrzebuje męskich głosów.

- Coś dla ciebie - zauważył Qwilleran, zwracając się do kota.

Z wiekiem Koko miał coraz bardziej ekspresyjny głos, jego miauczenie przypominało

barwą trąbkę lub klarnet, potrafił wydawać dźwięczne gardłowe pomruki, jodłować tenorem i

wydawać z siebie harmonijne zawodzenie w wysokiej tonacji.

Po południu tego samego dnia Qwilleran miał okazję poznać kolejną przedstawicielkę

rodu Goodwinterów. Kiedy pisywał dla „Daily Fluxion" artykuły o tym, jak pięknie urządzić

sobie swój dom lub mieszkanie, zdarzyło mu się poznać projektantów wnętrz wszelkiej maści

- utalentowanych, obdarzonych urokiem osobistym, kosmopolitów, projektantów modnych,

dowcipnych i podstępnych. Jednak Amanda Goodwinter sama dla siebie stanowiła odrębną

kategorię.

Kiedy otworzył jej drzwi - po aż trzech natarczywych dzwonkach - ujrzał siwowłosą

kobietę w workowatej letniej sukience i butach na grubych podeszwach, która przytrzymując

okulary, przyglądała się powierzchni drzwi wejściowych. Krzywiła się przy tym

niemiłosiernie.

- Kto u czorta pomalował te drzwi? - oburzyła się z miejsca. - Schrzaniona robota!

Powinno się zedrzeć wszystkie warstwy farby, aż do drewna. Jestem Amanda Goodwinter -

wkroczyła do hallu, nie patrząc nawet na Qwillerana. - A więc to ma być wizytówką naszego

Pickax! Nigdy dotąd nie byłam tu zaproszona.

Próbował się przedstawić, ale przerwała mu natychmiast.

- Przecież wiem, kim pan jest! Nie musi mi pan tego mówić. Penelope twierdzi, że

trzeba panu pomóc. Hall jest niezły, jednak trzeba nad nim trochę popracować. Co za głąb

wybrał taki materiał na obicie krzeseł? - zaglądała do kolejnych pomieszczeń, nie szczędząc

komentarzy: - To ma być ten słynny salon, o którym tyle słyszałam? Draperie trzeba wywalić,

zupełnie nie pasują... W tej jadalni jest za ciemno. Przecież to nie jakiś grobowiec.

Qwilleran wtrącił grzecznie:

- Pani Penelope dała mi do zrozumienia, że może zechciałaby pani zająć się

urządzeniem wnętrz nad garażem.

- Co takiego?! - rozzłościła się na dobre. - Mam projektować pomieszczenia dla

służby?

- Ściśle rzecz biorąc - wyjaśnił - chciałbym w jednym z tych apartamentów urządzić

sobie studio pisarskie. W dobrym, nowoczesnym stylu.

Projektantka przechadzała się po hallu niczym lwica w klatce.

- Nie ma czegoś takiego jak „dobry" nowoczesny styl! Nie interesuje mnie

nowoczesny design! Nienawidzę tego śmiecia.

Qwilleran odkaszlnął taktownie.

- A czy mogłaby pani polecić jakiegoś innego projektanta działającego w tym mieście,

który byłby kompetentny, jeśli chodzi o wnętrza nowoczesne?

- Jestem absolutnie kompetentna, drogi panie, i mogę pracować w dowolnym stylu -

warknęła.

- Nie chciałem pani urazić, ale...

- Wcale nie jestem urażona!

- No więc jeśli nie odpowiada pani styl nowoczesny, znam kilku projektantów z Nizin,

którzy chętnie podejmą się takiego zlecenia i zajmą się też samą rezydencją, kiedy już

zostanie dopracowany projekt mieszkań nad garażem.

- Niech pan mi pokaże tę ruderę - skrzywiła się paskudnie. - Gdzie to jest? Jak się stąd

wychodzi?

Zaprowadził ją na tyły domu. Przechodząc obok biblioteki, mruknęła z niechętną

aprobatą. Zmarszczyła nos, spoglądając na urządzony w kolorach żółtym i zielonym pokój

śniadaniowy, pomrukując pod nosem coś o jarmarcznym wystroju. Wetknęła głowę do kuchni

i przez dłuższą chwilę przyglądała się lodówce, a zwłaszcza parce syjamskich kotów, które

przybrały posągowe pozy na wieńczącej ją błękitnej poduszce.

Wspięli się po schodkach dawnej wozowni na jej poddasze i Qwilleran pokazał

Amandzie zdezelowane wnętrze, które chciał przekształcić na swą pracownię.

- Nikt tu nic nie zrobił od dwudziestu lat - stwierdziła gderliwym tonem. - Tynki

odłażą ze ścian. Trzeba będzie włożyć w to sporo pracy.

- Jeśli pani sądzi, że to wnętrze wymaga sporych nakładów - zauważył - nie wiem, co

pani powie o drugim.

Projektantka tylko rzuciła okiem na szalone graffiti ze stokrotkami i jęknęła głucho.

- Proszę mi nic nie mówić! Sama zgadłam. To ta mała Muli jest sprawczynią tego

okropieństwa. Potworne. Zatrudniła się tu, kiedy wywaliłam ją z roboty.

- Pracowała dla pani?

- Płaciłam jej, ale trudno powiedzieć, żeby pracowała! Wzięłam ją, bo prosiła mnie o

to jej nauczycielka rysunków. Błąd, błąd. Ładna dziewucha, ale w głowie fiubździu. No i ci

jej koledzy, którzy zawsze kręcili się koło niej. W końcu okazało się, że ma lepkie paluszki,

więc musiałam ją wyrzucić. Co za rodzina! Żaden z tych Mułlów nigdy nie doszedł do

niczego... A to jest po prostu horror! Trzeba będzie położyć ze trzy, a może nawet cztery

warstwy farby, żeby to zakryć.

W myślach Qwillerana zadźwięczała melodyjka odegrana przez Koko. „Daisy,

Daisy..."

- To odłożymy na później - oznajmił. - Póki co proszę nie zajmować się tym miejscem

i skoncentrować się na mojej pracowni.

- Będzie pan musiał wpaść do mnie i wybrać próbki kolorów - powiadomiła go z

irytacją w głosie.

- Nie komplikujmy sobie życia. Wystarczy wywalić stąd stare graty, wykładzinę i całą

resztę. Potem poproszę o dywany na podłogi, ciemnobrązowe, w takim kolorze jak moje buty.

- Hm. Nie jest pan zbyt wymagający - zauważyła projektantka.

- A ściany w kolorze moich spodni.

- Beż moja vei

- Jak go zwał, tak go zwał. Poza tym w oknach zrobimy żaluzje, takie z cienkimi

listewkami. Potem porozmawiamy o meblach.

Gdy Amanda Goodwinter zeszła na dół, stukając głośno swoimi buciorami i mrucząc

coś pod nosem, Qwilleran raz jeszcze przyjrzał się fascynującym stokrotkom w sąsiednim

pomieszczeniu. Szkoda, że ta dziewczyna wyjechała z miasta. Kiedy pracował jeszcze jako

reporter zajmujący się sprawami kryminalnymi, zdarzyło mu się zawrzeć znajomość z

niejedną interesującą osobą przekraczającą granice prawa - czy też wiodącą egzystencję

niebezpiecznie blisko tej krawędzi - a ta dziewczyna, niewątpliwie obdarzona talentem, a przy

tym ze swoją wątpliwą reputacją, naprawdę go zaciekawiła.

„Daisy, Daisy..." Daisy, czyli stokrotka. Muskając wąsy w zamyśleniu, zaczął

zastanawiać się, jak to się stało, że Koko wygrał na fortepianie akurat tę melodyjkę. Niby nic

dziwnego, bo kot od zawsze zafascynowany był wszelkiego rodzaju przyciskami,

przełącznikami i klawiszami maszyn do pisania, jednak był to pierwszy fortepian, jaki

zdarzyło się temu kotu ujrzeć, a przecież odegrał od razu znaną melodyjkę.

Wróciwszy do domu, Qwilleran znalazł kolejny temat do rozmyślań. Koko, pełniąc

straż na schodach, wybrał sobie trzeci stopień. Policzył schodki; było ich dwadzieścia jeden.

Dlaczego ten kot zawsze siadał na trzecim stopniu od dołu?

Rozdział czwarty

Na lotnisku w Pickax nie lądowały odrzutowce. Nie było tam poczekalni dla VIP-ów.

Ba, nie zadbano nawet o automat do sprzedaży papierosów dla co bardziej zaniepokojonych

perspektywą lotu pasażerów. Odlatujący z Moose County musieli zadowolić się dachem nad

głową i niezbyt licznymi krzesłami.

Qwilleran czekał na wylądowanie samolotu pani Cobb. Gdy swego czasu wynajmował

u niej mieszkanie, nauczył się przy okazji niejednego, jeśli chodzi o antyki, a przydało mu się

to bardzo, kiedy dla „Daily Fluxion" zaczął pisać artykuły o rynku staroci. Zawsze była pełna

życia i energii, pulchna, nosiła zawieszone na szyi dwie pary okularów.

Kiedy wysiadła z samolotu, ubrana w wygnieciony po podróży różowy spodnium,

wydała mu się jakby chudsza, a przy tym cokolwiek przygnębiona. Jej okulary miały nowe

oprawki, wysadzane kryształami górskimi.

- Jak miło pana widzieć, panie Qwilleran! - zawołała. -1 jaka tu wspaniała pogoda! W

mieście można oszaleć z gorąca. Jakie urocze, kameralne lotnisko!

- W Pickax wszystko jest urocze, pani Cobb. Ma pani jakiś bagaż?

- Tylko tę torbę. Mam w niej wszystko, czego mi trzeba na jedną noc.

- Mogłaby pani zostać dłużej.

- Och, dziękuję panu, panie Qwilleran, ale jutro muszę wracać, żeby zamknąć

transakcję z panią Riker. Będzie teraz wynajmowała pańskie dawne mieszkanie nad sklepem.

- Będzie wynajmowała? - powtórzył Qwilleran. - A jej mąż? I co z ich domkiem na

przedmieściu?

- Nie wiedział pan? Rozwodzą się.

- Jadłem kilka dni temu lunch w towarzystwie Archa, ale nie wspomniał o tym ani

słowem... pamiętam jednak, że był jakiś osowiały. Zastanawiałem się, co mu jest.

- To już najlepiej niech on sam opowie panu całą tę historię - pani Cobb zasznurowała

usta, uznając temat za zamknięty.

Jechali szosą biegnącą prosto jak strzelił przez pustkowia Moose County, mijając

iglaste lasy i kamienne rumowiska, opuszczone kopalnie i dziwaczne pagórki, które w

rzeczywistości były dawnymi hałdami.

- Jaka to skalista okolica - zauważyła pani Cobb.

- Całe Pickax jest zbudowane niemal wyłącznie z kamienia - wyjaśnił Qwilleran.

- Naprawdę? A proszę mi opowiedzieć o swoim domu. Czy jest wielki i wspaniały?

- To ogromne kamienne gmaszysko wysokie na dwa piętra. Niczym jakieś

prowincjonalne Alcatraz. Nie ma w nim małych pomieszczeń. W hallu wejściowym można

by jeździć na wrotkach, trzeba by tylko pozwijać dywany. W każdej sypialni jest łoże z

baldachimem, no i do każdej przypisany jest własny salon, garderoba, łazienka... W piwnicy

jest angielski pub, a na ostatnim piętrze miała być sala balowa, tylko że nigdy nie została

ukończona... Kuchnia jest taka wielka, że aby przygotować posiłek, trzeba przejść całą milę.

Obok niej mamy pokój kredensowy i spiżarnię, pralnię, zmywalnię oraz spory schowek. Cały

ten obszar na dole, podobnie zresztą jak oranżeria, wyłożony jest kwadratowymi płytkami z

czerwonego kamienia.

- A duchy? - w oku pani Cobb dostrzegł dawny, znajomy błysk. - W każdym starym

domu powinien być jakiś duch. Pamięta pan może tego z Zwinger Street? Nigdy się nie

pokazał, ale wciąż przestawiał nocą jakieś rzeczy. Był bardzo psotny.

- Pamiętam go doskonale - zapewnił ją Qwilleran. - Chował solniczki do pani kapci.

Pamiętał też, że te kawały z zaświatów były w rzeczywistości ulubionym żartem CC.

Cobba, który płatał je z upodobaniem swej łatwowiernej żonie.

- Jak tam Koko? - spytała.

- Wszystko w porządku. Uczy się grać na fortepianie.

- Och, panie Qwilleran - zaśmiała się - nigdy nie wiem, kiedy pan żartuje, a kiedy

mówi pan serio.

Wjechali do Pickax przez Goodwinter Boulevard biegnący pośród statecznie

wyglądających kamiennych domów wybudowanych przez bogatych właścicieli kopalń w

czasach świetności miasteczka. Potem znaleźli się na Main Street, dojechali do parku i

majestatycznej siedziby Klingenschoenów.

Pani Cobb krzyknęła cicho.

- To ten? Och! Och! Chcę tu pracować!

- Nie wie pani jeszcze, ile wyniesie pensja - zauważył Qwilleran. - Zresztą ja też nie.

- Nieważne. Chcę tu pracować.

Gdy weszli do sieni, bursztynowe ściany połyskiwały, a mosiężne i kryształowe

kandelabry iskrzyły się w słońcu. Zupełnie jakby wystrój wnętrza chciał się jeszcze

dodatkowo popisać.

- To przecież prawdziwe muzeum!

- Jak na mój gust trochę tu za bogato - stwierdził Qwilleran - ale to same autentyki,

więc odnoszę się do nich z szacunkiem.

- Mogłabym dla pana sporządzić prawdziwy muzealny katalog. Na przykład ta

konsolka z drzewa różanego - okucia są z pozłacanego brązu - to Ludwik XV, założę się, że

sygnowany. A zegar to Burnap: z mosiężnym werkiem, pokazuje fazy księżyca... koniec

osiemnastego wieku.

- W takim razie proszę się przygotować na jadalnię! - Qwilleran zapalił dwadzieścia

cztery elektryczne świece umocowane w dwóch kandelabrach z jeleniego rogu.

Pomieszczenie utrzymane było w ciemnej tonacji, wyłożone boazerią i zastawione meblami o

budzącym zaufanie wyglądzie.

- Panele z ornamentem fałdowym! - pani Cobb aż się zachłysnęła. - Austriackie

kandelabry! Umeblowanie jest oczywiście niemieckie.

- To oryginalne wyposażenie domu - wyjaśnił Qwilleran. - Pochodzi z czasów, nim

Klingenschoenowie poświęcili się na dobre kolekcjonerstwu, przerzucając się na produkty

francuskie i angielskie.

Kiedy przeszli przez hall do salonu, zamilkła z podziwu. Kryształowe żyrandole

jarzyły się w popołudniowym słońcu. Wyblakłe od starości czerwone ściany stanowiły

doskonałe tło dla obrazów olejnych oprawnych w bogate ramy: francuskich pejzaży, włoskich

wizerunków świętych, portretów przedstawicieli angielskiej szlachty oraz jednego naturalnej

wysokości obrazu przedstawiającego całą postać pięknej damy z lat osiemdziesiątych

dziewiętnastego wieku, w sukni z turniurą i z parasolką. W jednej ze ścian znajdowały się

dwie łukowato sklepione nisze, w których umieszczono półki, a na nich kolekcję chińskiej

porcelany.

- Chyba zemdleję - zapowiedziała pani Cobb.

- Powinna pani odpocząć - poradził jej Qwilleran. - Na górze są cztery apartamenty,

każdy w stylu z innej epoki. Zaraz zaniosę pani torbę do apartamentu francuskiego.

Gdy udała się na piętro, napisał szybką notkę do swego przyjaciela z Nizin.

Arch, mój drogi,

pani Cobb właśnie przekazała mi zła wiadomość. Nie muszę Ci mówić, jak mi przykro

z tego powodu. Może wziąłbyś tydzień wolnego i przyleciał tu do mnie? Odmiana dobrze Ci

zrobi, a przy okazji moglibyśmy pogadać.

Qwili

Pisał adres na kopercie, kiedy przerwał mu gwałtowny okrzyk dochodzący z góry.

- Co oni wyprawiają? Co oni wyprawiają???

Pani Cobb zbiegła po schodach, wykrzykując coś niezrozumiale.

- Ciężarówka... na tyłach domu! - wysapała. - Wyjrzałam przez okno i widzę, że

okradają pański garaż. Trzeba ich powstrzymać! Natychmiast!

- Spokojnie, pani Cobb - rzekł Qwilleran. - Nie jesteśmy na Zwinger Street. To są

tragarze wynajęci przez projektantkę wnętrz, wywożą stare graty.

- Jakie znów stare graty! Trzeba ich natychmiast powstrzymać!

Pobiegli oboje do garażu, gdzie na ciężarówkę ładowano zwinięte dywany, stary

materac i meble różnego rodzaju.

- To jest hunzinger - krzyknęła pani Cobb, wskazując palcem składane krzesło o

dziwacznym wyglądzie. - A to prawdziwy fotel na biegunach wytwarzany przez

rzemieślników ze wspólnoty shakerów!

Miotała się od jednego przedmiotu do drugiego, rozpoznała jeszcze cenny stół na

kozłach, unikatową skrzynię na wiano panny młodej z Connecticut oraz szafę, czyli Schrank,

charakterystyczny element wyposażenia domów niemieckich emigrantów w Pensylwanii.

Qwilleran powstrzymał tragarzy.

- Panowie, zanieście to wszystko z powrotem. Oprócz materaca. Proszę złożyć te

rzeczy póki co w jednym z garaży, potem się nimi zajmiemy.

Pani Cobb długo nie mogła przyjść do siebie po tym wstrząsie.

- Naprawdę, mało brakowało - stwierdziła przy filiżance herbaty. - Wie pan, były takie

czasy, kiedy nikt nie cenił amerykańskich mebli. Pewnie właściciele przenieśli do garażu

rzeczy odziedziczone po przodkach, gdy zaczęli kupować francuskie i angielskie antyki.

Swoją drogą dziwne, że ta pańska dekoratorka nie zorientowała się co do ich obecnej

wartości.

Może wręcz przeciwnie - pomyślał Qwilleran - doskonale wie, jaką cenę można za nie

uzyskać.

Nieco później zabrał swą potencjalną gospodynię na przechadzkę po centrum Pickax.

- Jak się pani podoba apartament francuski? - zainteresował się.

- Nigdy nie widziałam czegoś urządzonego z takim przepychem! Jest tam normandzka

szafa ze szczytem typu „łabędzia szyja", ze sterczynkami. Bez wątpienia początek

osiemnastego wieku - zawahała się. - Jeśli będę tu pracować, czy miałby pan coś przeciwko

temu, jeżeli będę robiła na boku ekspertyzy także dla innych klientów?

- Ależ skąd. Nawet może pani otworzyć gabinet w piwnicy i wróżyć im z ręki.

- Och, panie Qwilleran, pana zawsze się żarty trzymają.

Reprezentacyjna dzielnica Pickax była przedziwną zbieraniną szkockich zamków,

hiszpańskich fortec oraz baśniowych domów rodem z Jasia i Małgosi.

- Wszystko to zrobione jest z prawdziwego kamienia - stwierdził - ale nie wiedzieć

czemu wygląda jak sztuczne, niczym scenografia do kiepskiego filmu.

Minęli studio Amandy (w najczystszym stylu z czasów Dickensa) i redakcję „Pickax

Picayune" przywodzącą na myśl średniowieczny klasztor. Zaprowadził ją do siedziby

kancelarii „Goodwinter & Goodwinter" (wyraźne wpływy architektury heidelberskiej).

Pani mecenas miała spotkanie z klientem, ale zgodziła się przerwać je na chwilę.

- Chciałbym przedstawić panią Iris Cobb - powiedział Qwilleran. - Udało mi się ją

namówić, żeby przeniosła się tu z Nizin i zajęła domem. Pani Cobb, to jest Penelope

Goodwinter, prawniczka zajmująca się masą spadkową.

- Miło mi panią poznać - oświadczyła gospodyni, wyciągając dłoń.

Penelope podała jej rękę dopiero w ułamek sekundy później, najpierw obrzuciła

zdziwionym spojrzeniem wysadzane kryształem górskim okulary.

- Cała przyjemność po mojej stronie.

- Pani Cobb - ciągnął Qwilleran - nie tylko dysponuje doświadczeniem, jeśli chodzi o

prowadzenie gospodarstwa, ale zarazem jest licencjonowanym ekspertem i zajmie się

skatalogowaniem dla nas całej kolekcji.

Pani Cobb promieniała, a Penelope stwierdziła chłodno:

- Och, naprawdę? Oczywiście musimy omówić kwestię wynagrodzenia. Kiedy chce

pani zacząć pracę?

- Jutro wracam do siebie i przyjadę tu moją furgonetką, gdy tylko spakuję wszystkie

książki.

- Proponuję - rzekła prawniczka - żeby odłożyła pani swój przyjazd do czasu, kiedy

zostanie urządzone pani mieszkanie. W tej chwili znajduje się w opłakanym stanie.

- Nie ma problemu - wtrącił Qwilleran. - Pani Cobb zajmie francuski apartament w

domu. Jeśli chodzi o mieszkanie nad garażem, zamierzam przeznaczyć je dla siebie.

Na twarzy prawniczki ukazało się najpierw zdumienie, potem dezaprobata i dopiero

po sekundzie udało jej się zmusić do bladego uśmiechu.

- Mam nadzieję, że tak będzie wygodnie i dla pana, i dla pani. Jeśli chodzi o warunki

umowy, pomówimy o tym jutro.

- Zabieram dziś wieczorem panią Cobb na kolację do „Old Stone Mili" - powiadomił

ją Qwilleran. - Może zechciałaby pani do nas dołączyć?

- Dziękuję. Bardzo dziękuję, ale już jestem umówiona. A teraz. .. będę musiała

państwa przeprosić...

- No, no! - stwierdziła potem pani Cobb. - Ale wystrojona. Nie wiedziałam, że takie

ciuchy można dostać w Pickax.

Następnego dnia Qwilleran opowiedział o tym zdarzeniu Melindzie Goodwinter po

tym, jak odwiózł gospodynię na samolot. Młoda lekarka o zielonych oczach i bardzo długich

rzęsach zadzwoniła, by zaprosić go na kolację.

- Ja funduję - oświadczyła. - Chciałabym zaprosić cię do „Ottos Tasty Eats".

- Nigdy nie słyszałem o tym miejscu. Dobrze dają jeść?

- Okropnie, ale za to bardzo dużo. To taka rodzinna restauracja, bezalkoholowa.

Można sobie usiąść w sali dla palących albo w sali dla wrzeszczących. Wszystko zależy od

tego, czy chcesz zniszczyć sobie płuca, czy raczej bębenki.

- Twoje zaproszenie jest nieodparcie kuszące, Melindo.

- Prawdę mówiąc, mam swoje ukryte powody. Chciałabym zobaczyć twój dom.

Nigdy nie byłam w środku. Tak się składa, że Klingenschoenowie i Goodwinterowie pod

względem towarzyskim nie nadawali na tej samej fali. Możemy spotkać się u Otta o szóstej

piętnaście? Zarezerwuję stolik.

O umówionej godzinie Qwilleran upchnął jakoś swój zielony samochodzik na

zatłoczonym parkingu, kiedy srebrnym kabrioletem nadjechała Melinda.

- Kiedy kupisz sobie złotego rollsa? - powitała go.

- Czy ja wyglądam jak szejk? Niech te wąsy cię nie mylą.

- To było fantastyczne posunięcie, kiedy zapowiedziałeś, że będziesz rozdawał swoje

pieniądze - stwierdziła. - Już pojawiły się plotki, że Pickax zostanie przemianowane na

Qwillville. Teraz będą się za tobą uganiać wszystkie kobiety w Moose County, ale pamiętaj,

ja byłam pierwsza.

Restauracja mieściła się w dawnym magazynie, w przemysłowej części Pickax.

Pomarszczony dywan przypominał wyglądem wojskowe koce. Podłużne stoły - też jakby

przeniesione z jakiejś kantyny - pokryte były arkuszami sztywnego białego papieru. Było tam

bardzo jasno, bardzo głośno i nader tłoczno.

Pośrodku sali znajdowała się istna świątynia obżarstwa - dwunastogalonowe kotły

wodnistej zupy, całe kilogramy sałaty, góry frytek i kotletów z panierowanej ryby, wanny

puree ziemniaczanego z proszku i stolik deserowy, na którym podziwiać można było morze

białej piany, nieco przypominającej z wyglądu bitą śmietanę.

- Często tu przychodzisz? - spytał ostrożnie Qwilleran.

- Tylko kiedy zapraszam nadętych ważniaków z miasta.

Goście podchodzili do bufetu, odchodzili od niego z pełnymi talerzami, by wkrótce

znów powrócić, jednak Melinda uparła się, żeby zamówić potrawy z menu i żeby obsłużył ich

kelner.

- Trudno mi sobie wyobrazić - zauważył Qwilleran - żeby twoi kuzyni z kancelarii

prawnej często tu bywali - opisał jej, jak odbyło się spotkanie prawniczki i pani Cobb.

- Penelope chyba trochę zgłupiała, kiedy powiedziałem jej, że gospodyni będzie

mieszkać we francuskim apartamencie, a ja nad garażem.

Zielone oczy Melindy błyszczały od rozbawienia.

- To musiał być dla niej szok. Ona i Alex to ostatni potomkowie najbardziej

snobistycznej gałęzi rodu Goodwinterów. Uważają się oczywiście za coś lepszego od

pozostałych. Wiesz zapewne, że to Penny z nich dwojga obdarzona jest inteligencją i

kwalifikacjami? Alex to tylko nieznośny, nadęty nudziarz, a jednak ona cały czas odnosi się

do niego, jakby był jej mistrzem i nauczycielem.

- W każdym razie jest przystojny. Czy zajmuje się polityką? Odniosłem wrażenie, że

często bywa w Waszyngtonie.

- Widzisz, to jest tak - zaczęła tłumaczyć Melinda - w Moose County nie brak

wielkich fortun gromadzonych od pokoleń. Alex pośredniczy w przekazywaniu subwencji dla

zaprzyjaźnionych polityków. Dzięki temu na Kapitolu i na waszyngtońskich przyjęciach

cieszy się niemałym poważaniem, a to wzbudza jego bezgraniczny zachwyt własną osobą.

Poznałeś już jakichś innych Goodwinterów?

- Owszem, na przykład Juniora z gazety. Bystry dzieciak i byłby z niego niezły

dziennikarz, ale marnuje się w tym „Picayune". Ta gazeta przypomina jakiś tygodnik sprzed

pierwszej wojny. Powiedziałem mu, żeby przestał umieszczać drobne ogłoszenia na pierwszej

stronie.

- Słyszałam też, że kuzyneczka Amanda będzie ci urządzać mieszkanie nad garażem.

Od razu kopnęła cię w kostkę czy tylko obrzuciła wyzwiskami?

- Nie mam pojęcia, jakim sposobem ta kobieta może prowadzić swoją firmę. Kąśliwa

jak osa.

- Jej klienci nie mają wyboru. W promieniu czterystu mil nie ma innego projektanta

wnętrz.

Pomimo panującego w restauracji ogłuszającego zgiełku mogli rozmawiać swobodnie,

bo zarezerwowany przez Melindę stolik znajdował się w oddzielonej wnęce, lecz nawet tutaj

słychać było radosne wrzaski dzieciaków odbijające się od betonowych ścian i stalowych

dźwigarów oraz nieprzerwany szum rozmów; ponadto panującym w „Tasty Eats" zwyczajem

było walenie w stół rączką noża, by wyrazić swe zadowolenie ze smaku spożywanych potraw.

Kelner odnosił się do nich z szacunkiem. Melinda nie tylko należała do familii

Goodwinterów, ale była też lekarzem. Ustawił na ich stoliku zapaloną świecę - czerwony

ogarek w osmalonej szklance, najwyraźniej niemytej od Bożego Narodzenia. Udało mu się

przekonać kucharza, żeby upiekł dla nich dwie porcje szczupaka bez panierki i zdobył skądś

kilka soczystych liści szpinaku, które dodał do sałaty o niezbyt apetycznym zielonym kolorze.

- Chciałbym cię prosić o przysługę - odezwał się Qwilleran do Melindy. - Czy

mogłabyś wyjaśnić mi, na czym polega tajemnica Goodwinterów?

- To proste - odparła. - Mieszkamy tu już od pięciu pokoleń. Mój praprapradziadek był

inżynierem górniczym i nadzorcą kopalni. Wszyscy czterej jego synowie zrobili fortuny na

kopalniach. Większość spekulantów zgarnęła, co się dało, i wyjechała ze Stanów, żeby

powydawać swoje córki za utytułowanych arystokratów, lecz wszyscy Goodwinterowie

zostali tutaj, pełniąc rozmaite funkcje i pracując w różnych cieszących się prestiżem

zawodach.

- Szkoda, że żadnemu z nich nie przyszło na myśl otworzyć dobrą restaurację. Czy w

rodzinie były jakieś czarne owce?

- Zdarzały się, ale zawsze udawało się im wytłumaczyć, że lepiej będzie, gdy

przeniosą się do Meksyku lub zmienią nazwisko.

- Na przykład na Muli?

Obrzuciła go pytającym spojrzeniem.

- Już o nich słyszałeś? To problem społeczny na większą skalę. Sto lat temu pracowali

w kopalniach, a ich potomkowie od trzech pokoleń żyją z zasiłków. Brak im motywacji, nie

chcą się uczyć, nie mogą znaleźć pracy.

- Czy wiadomo, skąd tu przybyli?

- Tego nie wiem, jednak gdy byli górnikami, płacono im półtora dolara dziennie. Za

oświetlenie służyły im świece - świece, które stawiali sobie na rondzie kapelusza. Musieli je

sami kupować, oczywiście w sklepie należącym do kopalni. Byli wykorzystywani przez

pracodawców i bezwstydnie łupieni w salonach. Możesz przeczytać o tym wszystkim w

bibliotece publicznej.

- Czy komuś z rodziny Muli udało się przełamać ten schemat?

- Młodzi często wyjeżdżają z miasta i nigdy nic więcej o nich nie słychać, zresztą

nikogo to nie obchodzi. Tutaj jest sporo biedy i bezrobocia. A zarazem mnóstwo

odziedziczonego bogactwa. Widziałeś, jakie kaszmiry można kupić w „Scotties Mens Shop"

albo świecidełka w „Diamond Jims Jewelry"? Moose County może się poszczycić największą

liczbą prywatnych samolotów na głowę w całym stanie.

- Po co komu samolot?

- Przede wszystkim to wygodny środek transportu. Komercyjne linie lotnicze

docierają tu okrężną drogą i z przesiadkami, jak sam mogłeś zauważyć. Mój ojciec latał

własną awionetką, dopóki nie zapadł na cukrzycę. Alex Goodwinter też ma samolot.

Lanspeakowie mają dwa - jeden należy do niej, drugi do niego.

Melinda przekupiła kelnera, który obiecał znaleźć jakieś świeże owoce na deser. Po

kawie Qwilleran zaproponował:

- Chodźmy do mnie. Chciałbym pokazać ci moje graffiti.

Melinda zatrzepotała rzęsami.

- O, wieczór staje się obiecujący.

Pojechali osobno swoimi samochodami do rezydencji K. Na miejscu spytała go, czy

mogłaby wstawić swój kabriolet do garażu.

- Jeżeli zostawię auto na podjeździe - wyjaśniła - wszyscy od razu je rozpoznają i

zacznie się gadanie.

- Melindo, nie zauważyłaś? Niedawno wkroczyliśmy w ostatnią ćwiartkę

dwudziestego wieku.

- Owszem, ale tutaj jest Pickax - odparła, unosząc brwi.

- Wybacz.

Kiedy Qwilleran zaprowadził swojego gościa do służbówek nad garażem, Melinda

również była oszołomiona widokiem monstrualnych stokrotek.

- O bogowie! Zdumiewające! Kto to namalował?

- Pokojówka. Wywodziła się właśnie z rodziny Muli. Zanim zatrudniła się tutaj,

pracowała dla Amandy.

- Ach, to ta! Słyszałam, że pracowała u Amandy, ale okazała się beznadziejna, na

dodatek w końcu coś podwędziła i wyleciała z roboty.

- Następnie wykonała niniejsze freski, a potem wyjechała z miasta - uzupełnił

Qwilleran. - Mam nadzieję, że znalazła jakiś sposób, by wykorzystać swój talent.

- Naprawdę, to fantastyczne! Trudno uwierzyć, że Daisy Muli była w stanie coś

takiego stworzyć.

- Daisy? - powtórzył Qwilleran ze zdziwieniem. - Miała na imię Daisy?

Przypomniała mu się melodyjka i przez chwilę zastanawiał się, czy opowiedzieć o niej

Melindzie. Zdarzało mu się już wspominać podczas rozmowy z nią coś na temat

nadzwyczajnych uzdolnień Koko, uznał jednak, że kot grający na fortepianie to może być za

wiele nawet dla pani doktor o szerokich horyzontach.

- Nie znasz jeszcze Koko i Yum Yum - rzekł. - Chodźmy do domu.

Gdy znaleźli się w połyskującym bursztynowymi odcieniami hallu, Melinda rozejrzała

się dookoła z zachwytem.

- Nie miałam pojęcia, że Klingenschoenowie posiadali takie cuda!

- Penelope wiedziała. Nigdy ci o tym nie mówiła?

- Pewnie uważała, że powtarzanie takich plotek nie licuje z jej godnością.

- Ta konsolka jest z drzewa różanego, to Ludwik XV - powiadomił ją Qwilleran. - A

zegar to Burnap. Koko zazwyczaj siedzi na schodach i przygląda się gościom, dziś jednak

wyraźnie wziął sobie wolne.

Melinda wesoło komentowała poszczególne atrakcje zwiedzanego domu. Gipsowe

sztukaterie na suficie przypominały jej lukier na ślubnym torcie. U naturalnej wielkości figur

Adama i Ewy wykryła wadę postawy spowodowaną, jak stwierdziła, brakiem wapnia w

organizmie. Uznała psy rasy Staflfordshire namalowane w pokoju śniadaniowym za niezły

przykład zeza zbieżnego powtarzającego się u dwóch osobników.

- Chcesz zobaczyć kuchnię i okolicę? - spytał Qwilleran. - Koty najczęściej właśnie

tam przebywają.

Owszem, Yum Yum spoczywała na swej błękitnej poduszce i Melinda pogłaskała ją

po futerku.

- Delikatniejsze niż gronostaj - stwierdziła zachwycona.

Jednak Koko nigdzie nie było widać.

- Pewnie jest na górze i śpi, rozwalony na którymś z tych łóżek z baldachimem

wartych dziesięć tysięcy dolarów - wyraził przypuszczenie Qwilleran. - Jest dość wybredny.

Chodźmy sprawdzić.

W poszukiwaniu kota zwiedzili apartamenty urządzone w stylu francuskim,

biedermeierowskim, empire oraz chippendale. W żadnym z nich nie znaleźli Koko.

Qwilleran zaczął już na dobre się niepokoić.

- Nie mam pojęcia, gdzie się podział. Zajrzyjmy do biblioteki, Koko lubi spać na

półkach z książkami.

Zbiegł na dół, a za nim Melinda, jednak w żadnym z ulubionych kocich miejsc nie

znaleźli Koko - ani za biografiami, ani pośród tomów Szekspira, ani na atlasie.

- W takim razie musi być w piwnicy.

Angielski pub został sprowadzony z Londynu z całym urządzeniem, wliczając w to

boazerię, i mógł stanowić wyśmienitą podziemną kryjówkę. Zapalili wszystkie światła i

dokonali inspekcji baru, zaplecza tudzież wszystkich zakątków. Koko nie było!

Rozdział piąty

Qwilleran nerwowo przeszukiwał siedzibę, usiłując znaleźć ulubieńca, tymczasem

Melinda podążała za nim, starając się podnosić go na duchu.

- Są cztery typy miejsc, które lubi - stwierdził Qwilleran. - Tam, gdzie jest miękko;

tam, gdzie jest ciepło; jakieś wysoko położone stanowisko obserwacyjne oraz może jeszcze

siedzieć wewnątrz czegoś.

Jednak w żadnej z lokalizacji odpowiadających tym kryteriom nie natrafili na nic, co

przypominałoby kota. Wołali go po imieniu, zaglądali pod łóżka i sofy, za szafy i półki, do

szuflad, szafek i schowków.

Qwilleran zaczął wpadać w panikę; sprawdził lodówkę, piekarnik, pralkę, suszarkę, a

potem jeszcze raz piekarnik.

- Qwill, uspokój się. Nie ma co się tak stresować - Melinda położyła dłoń na jego

ramieniu. - Odnajdziemy go. Gdzieś tu na pewno jest. Wiesz, jakie są koty.

- Musi być gdzieś w domu... chyba że... wiesz, drzwi kuchennych nie da się zamknąć

na klucz. Ktoś mógł tu wejść i go ukraść. Albo może zjadł coś trującego i ukrył się w jakimś

dalekim kącie.

Melinda, zaglądając to tu, to tam, weszła do sionki przy wejściu kuchennym i

zawołała:

- Co to za schody? Dokąd prowadzą?

- Jakie schody? Nigdy nie zauważyłem, żeby tam były jakieś schody.

Za drzwiami schowka ukryte były drugie drzwi. Wyglądały niepozornie i były

niedomknięte, a za nimi zaczynała się klatka schodowa dla służby prowadząca na pierwsze

piętro - wąska, z poręczami pokrytymi gumą. Qwilleran i Melinda wbiegli nią na górę.

Znaleźli się w korytarzu pełnym drzwi; dwoje z nich było otwarte. Jedne prowadziły do

schowka na bieliznę. Za drugimi ujrzeli kolejne schody, szerokie, ale niewykończone i

pokryte kurzem.

- Drugie piętro! - zawołał Qwilleran. - Mieli tam urządzić salę balową, ale nigdy nie

została ukończona.

Naciskając kolejne przełączniki światła, wspiął się na górę, kichając. Tym razem

Melinda podążyła za nim ostrożnie, zasłaniając usta i nos dłonią.

Schody prowadziły do obszernego pomieszczenia oświetlonego przygasającym już

światłem dziennym wpadającym przez duże, równo rozmieszczone okna. Zapalił światło,

żółtawym blaskiem rozbłysło osiem słabych żarówek wiszących pod sufitem.

Qwilleran znów zawołał kota po imieniu, ale nie usłyszał odpowiedzi.

- Jeżeli jest tutaj, jak go znajdziemy pośród całego tego śmiecia?

Było tam pełno skrzyń, pudeł, połamanych mebli, oprawionych obrazów, dywanów

zwiniętych w rulony i całe stosy starych numerów „National Geographic".

- Może spać, może być chory, albo coś jeszcze gorszego - mruknął.

- Może spróbujmy go wywabić jakimś przysmakiem? - zaproponowała Melinda.

- W spiżarce jest puszka homara. Otwórz ją, proszę, i przynieś tu na górę.

Kiedy zbiegła na parter, Qwilleran stał bez ruchu i nasłuchiwał. Deski podłogi

przestały skrzypieć. Z dala dobiegały przytłumione odgłosy ruchu ulicznego. Wstrzymał

oddech. Tak, słyszał jakiś znajomy dźwięk. Co to było takiego? Nasłuchiwał uważnie. To

było drapanie - pocieranie pazurkami o jakąś gładką powierzchnię. Ruszył bezgłośnie w

stronę, z której dobiegały te odgłosy.

W samym kącie pomieszczenia stał sporych rozmiarów karton, na nim zaś znajdował

się Koko z uniesioną tylną częścią ciała i wyciągniętymi przednimi łapkami, którymi

pracowicie drapał tekturę.

- Koko! Co ty wyprawiasz? - spytał go Qwilleran, zawstydzony, że tak łatwo dał się

wyprowadzić z równowagi.

Jednak w następnej chwili poczuł, że wąsy dają mu nieomylny sygnał, i postanowił

zbadać sprawę dokładniej. Pudło z tektury falistej kiedyś zawierało papierowe ręczniki; teraz

było obwiązane szpagatem, do którego przymocowano kartkę z imieniem i nazwiskiem

wypisanym starannym ręcznym pismem: Daisy Muli.

Nim Melinda wróciła z homarem, Qwilleran rozplatał już sznurek i wyrzucał z pudła

części ubrania.

- Zdumiewające! - zawołał przez ramię.

- W tym pudle musi być coś ważnego, inaczej Koko by się nim nie zainteresował.

W kartonie znalazła się pachnąca stęchlizną kurtka ze sztucznego futra w czarne i

białe pasy, nieprzypominającego żadnego istniejącego w rzeczywistości zwierzęcia; wełniana

czapka, która kiedyś była biała, oraz para wysokich czerwonych botków obszytych rzadkim

futerkiem. Znalazł tam też znoszone flanelowe koszule, mocno wytarte dżinsy, dwa mundurki

pokojówki i bluzę z wydrukowanym napisem: TYLKO SPRÓBUJ. NO? SPRÓBUJ!!!

Qwilleran natrafił też na jakiś nieduży przedmiot zawinięty w gazetę. Okazało się, że był to

wyrzeźbiony z kości słonik na podstawce z drzewa tekowego. Pod spodem widniała nalepka

pracowni Amandy Goodwinter.

- Musiała wyjechać na południe, kiedy opuściła miasto. W przeciwnym razie nie

zostawiałaby tu ciepłych ubrań. Pewnie do Kalifornii, przecież marzyciele zawsze uciekają do

Kalifornii, prawda? Zostawiła tu swoje mundurki, więc pewnie nie zamierzała dalej pracować

jako pokojówka.

- Ale dlaczego zostawiła słonika? Jeśli podobał jej się na tyle, że go ukradła, to czemu

przestał jej się podobać i go ze sobą nie zabrała? Widać zresztą, że może być sporo wart.

- Dobre pytanie - przyznał Qwilleran, upychając ubrania z powrotem do pudła. - Weź

tego słonia, a ja zaniosę Koko - o ile uda mi się go złapać. Gdzie on się znowu podział?

Uporawszy się tymczasem z homarem, kot przystąpił do toalety, czyszcząc pyszczek,

wąsy, uszy, łapy, pierś, brzuszek i ogon.

- Albo chciał nam powiedzieć coś ważnego o Daisy Muli -stwierdził Qwilleran - albo

wpadł na genialny sposób zdobycia dodatkowego posiłku.

Gdy cała trójka znalazła się na parterze, Qwilleran starannie zamknął drzwi na schody

- które natychmiast odskoczyły i otwarły się.

- To typowe dla starych budynków - zaklął pod nosem. - Żadne drzwi tu się nie

domykają. Za dużo tu miejsc, w których ciekawski zwierzak może się zgubić.

- On wcale się nie zgubił - zauważyła Melinda z uśmiechem. - To tylko ty nie

potrafiłeś go znaleźć.

- Za tę trafną obserwację należy ci się nagroda w postaci drinka. Na co masz ochotę?

Jest szkocka, burbon, sok z białych winogron. A może napijesz się szampana? Mam w

małych buteleczkach. Do dyspozycji jest też piwo, na wypadek gdyby ten człowiek Penelope

kiedyś się jednak pojawił z zamiarem naprawienia drzwi.

- A czego ty się napijesz?

- Wody sodowej z cytryną.

- To ja poproszę szampana.

Qwilleran przyniósł tacę z napojami do biblioteki i schował słonia z kości słoniowej

do szuflady biurka.

- Masz ochotę na jakąś muzykę? Jest tu prehistoryczna wieża stereo i dość dziwna

kolekcja płyt, które mogłyby się przydać do wybrukowania dziedzińca. W tym domu jest

siedem telewizorów. Zamierzam wymienić sześć z nich na nowy sprzęt muzyczny.

- Nie lubisz telewizji?

- Jestem człowiekiem słowa pisanego. Drukowane litery znaczą dla mnie o wiele

więcej niż taki mały ekranik.

Rozległ się zgrzyt, buczenie, a potem głośny trzask i z gramofonu rozległa się

romantyczna muzyka grana na cytrze. Siedli na krwistoczerwonej sofie, tej samej, na której

niedawno Qwilleran gościł Penelope Goodwinter, między nimi nie było jednak teczki, przy

czym dzieliła ich znacznie mniejsza odległość.

- Koko ma niezwykły talent do odnajdywania znaczących przedmiotów. Zwykle nie

opowiadam o tym, bo przeciętny rozmówca tego nie zrozumie, jednak czuję, że tobie mogę

się zwierzyć.

- Kiedy tylko zechcesz - odparła Melinda z zalotną nutką w głosie.

- Dobrze jest móc komuś zaufać - jego smutne spojrzenie spotkało się z jej zielonymi

oczami i świat na moment zatrzymał się w miejscu, jednak tę magiczną chwilę natychmiast

przerwał odgłos udawanej kociej bójki dochodzący z hallu. Qwilleran sapnął przez wąsy, a

Melinda upiła łyczek szampana. Rozejrzała się po bibliotece.

- Niezły księgozbiór - stwierdziła.

- Owszem. Ładnie oprawiony.

- Pewnie w większości klasyka.

- Na to wygląda.

- Myślisz, że Klingenschoenowie czytali te książki?

- Wątpię. Melindo, czy widziałaś kiedyś Daisy Muli? Jak ona wyglądała?

- Hm. Drobnej budowy... rudawe włosy... pucołowata buzia. Raczej wyróżniała się

pośród mieszkańców Pickax. Razem ze swoją przyjaciółką wystawały przy sklepie

muzycznym i chichotały, kiedy kierowcy trąbili na nie klaksonami. Jak na tutejsze standardy

ubierały się dosyć wyzywająco, ale to było kilka lat temu. Świat idzie do przodu. Nawet w

Pickax i nawet kobiety w średnim wieku nie noszą już lawendowych sweterków i

wyplatanych koszyków.

Qwilleran położył ramię na oparciu sofy i przyszło mu do głowy, że takie twarde,

gładkie i śliskie obicie pozostawia co nieco do życzenia. Rozleniwiająca, mięciutka i

aksamitna sofa byłaby znacznie odpowiedniejsza... przynajmniej na to wskazywały jego

doświadczenia z przeszłości.

- Dlaczego nazwałeś swoje koty Koko i Yum Yum? - zainteresowała się Melinda. -

Czy chodzi o tę operę Gilberta i Sullivana?

- Nie, chociaż ich lubię, a kiedy chodziłem do college'u, rzeczywiście śpiewałem w

Mikado.

- Interesujący z ciebie facet, wszędzie byłeś i wszystko robiłeś.

Przygładził wąsy, trochę zawstydzony.

- No cóż, mam za sobą spory kawałek życia. A ty pewnie przez całe życie umawiałaś

się z samymi młodzikami.

- Nieprawda! Zawsze pociągali mnie starsi mężczyźni. Mam słabość do tych uroczych

woreczków pod oczyma, które pojawiają się dopiero w średnim wieku.

Nachylił się, żeby dolać szampana do jej kieliszka, znaleźli się bardzo blisko siebie... a

w tej samej chwili szafkowy zegar zaczął wybijać jedenastą. Do biblioteki wmaszerował

Koko. Szedł na sztywnych nogach, z wyprężonym ogonem. Spojrzał w stronę dwojga ludzi

siedzących na sofie i wydał z siebie władcze:

- YOW!

- Cześć, Koko - odpowiedziała mu Melinda. - Czy zostaniemy przyjaciółmi?

Nie raczył odpowiedzieć. Odwrócił się i zszedł ze sceny, a w następnej chwili

usłyszeli kolejny natarczywy okrzyk.

- Coś jest nie tak - stwierdził Qwilleran. - Przepraszam na chwilę.

Poszedł za kotem. Zastał go w westybulu, wpatrującego się w drzwi frontowe.

- Przykro mi, Koko. Nie o tej porze. Dziś już poczty nie będzie.

Wrócił do biblioteki i opowiedział Melindzie o kociej fascynacji listami. Próbował

przywołać na powrót intymny nastrój, kiedy Koko znów się zjawił. Spojrzał surowo na

Melindę i powiedział: - Nyik nyik nyik YOW! - i znów powędrował do drzwi frontowych.

- Czy on chce wyjść?

- Nie, nie wychodzi na dwór.

- Ma bardzo szlachetny pyszczek - zerknęła na zegarek.

- Koty syjamskie to bardzo szlachetna rasa.

Gdy Koko objawił się po raz trzeci, wpatrując się przenikliwym wzrokiem w gościa,

Melinda stwierdziła:

- On chce mi coś powiedzieć - wstała i poszła za kotem, który zdecydowanym

krokiem ruszył przed siebie, oglądając się niekiedy, by sprawdzić, czy Melinda na pewno za

nim idzie. Zaprowadził ją do drzwi wejściowych, tam zatrzymał się i popatrzył znacząco na

klamkę.

- Qwill, on chyba mi mówi, że powinnam już iść do domu.

- Przepraszam za jego zachowanie...

- Nic nie szkodzi. Jutro wcześnie rano muszę być w klinice.

- Naprawdę, przepraszam za niego. Po prostu jest przyzwyczajony, że o jedenastej

gasi się światła. Następnym razem gdzieś go zamknę.

- Następnym razem - poprawiła go - pójdziemy do mnie, o ile nie przeszkadza ci, że

będziemy siedzieć na podłodze. Nie mam jeszcze żadnych mebli. Tylko łóżko - popatrzyła na

niego z ukosa.

- A kiedy będzie ten następny raz?

- Kiedy wrócę z konferencji. Jadę do Paryża, a potem rzucam pracę w Mooseville.

Dość już mam wyciągania haczyków na ryby z tyłków turystów.

- Co zamierzasz potem robić?

- Będę pracować razem z ojcem w Pickax.

- Chcę być twoim pierwszym pacjentem. Potrafisz sprawdzić poziom cholesterolu,

ciśnienie i tak dalej?

- Potrafię robić mnóstwo bardzo interesujących rzeczy. Jeszcze się przekonasz - i

znów rzuciła mu jedno z tych prowokujących zielonookich spojrzeń.

Qwilleran odprowadził Melindę do srebrnego kabrioletu ukrytego dyskretnie w

garażu. I jak się okazało, nie był to taki zły pomysł, żeby zostawić samochód właśnie tam.

Kiedy wreszcie pożegnali się, wrócił do domu zamaszystym krokiem. Zastał

czekającego w hallu Koko, który wyraźnie był z siebie bardzo zadowolony.

- Nie jesteś taki sprytny, jak ci się wydaje - poinformował go Qwilleran, przygładzając

z satysfakcją wąsa.

Wcześnie rano następnego dnia udał się do miasta, żeby odwiedzić studio Amandy i

zamówić sofę. Opryskliwej projektantki nie zastał, była u klienta, a katalogi nowoczesnych

mebli dała mu do przejrzenia sympatyczna, młoda asystentka. Nie minęło pięć minut i

Qwilleran zamówił wygodną kanapę obitą miękkim zamszem w rdzawym kolorze, brązowy

fotel, otomanę oraz kilka lamp do swojej nowej pracowni.

- Ma pan dobry gust - pochwaliła go asystentka - i nigdy jeszcze nie widziałam, żeby

klient tak szybko podejmował decyzje. Bardzo chciałabym zobaczyć pańską powozownię,

kiedy zostanie już urządzona.

- A jak pani się nazywa? - spytał.

- Francesca Brodie. Mój ojciec zna pana - to znaczy zna ze słyszenia. Jest tu

komisarzem policji. Czy to prawda, że jest pan czymś w rodzaju detektywa?

- Po prostu lubię rozwiązywać zagadki, to wszystko - odparł Qwilleran. - Nawiasem

mówiąc, czy znała pani niejaką Daisy Muli, która była tu zatrudniona?

- Nie, jestem nowa. Pracuję dopiero od czterech miesięcy. Przez następne dwa dni

Qwilleran spędził większość swojego czasu, odpowiadając na listy, których każdego dnia

przez szczelinę w drzwiach wpadało całe mnóstwo - ku wielkiej uciesze obu kotów. Koko

doręczył mu osobiście kopertę zaadresowaną czerwonym atramentem. Najwyraźniej

rozpoznał ją, bo pochodziła z domu, w którym całkiem niedawno mieszkali. Napisała go

pewna kobieta, która również była tam lokatorką, mówiła do Koko po francusku i miała

ciągłe problemy z nadwagą oraz mężczyznami.

Drogi Qwillu,

dostałam Twój adres od Archa Rikera. Podobno trafiłeś na żyłę złota, moje

gratulacje! Tęsknimy za Tobą.

Mam dobrą wiadomość. Spotykam się z pewnym kucharzem. Nie jest żonaty

-przynajmniej tak twierdzi. Zła wiadomość jest taka, że przybyło mi przez to pięć kilo. Nadal

męczę się z pisaniem tekstów dla agencji reklamowej, ale dałabym wszystko, żeby móc

prowadzić restaurację. Proszę, daj mi znać, gdybyś otwierał jakiś lokal w Pickax. Mam

kucharza, jestem do dyspozycji. Bi-sous dla Koko.

Hixie Rice

Korespondencja napływała w takim tempie, że Qwilleran nie nadążał pisać

odpowiedzi na swojej starej maszynie. Telefon dzwonił bez ustanku. A jakby tego było mało,

przerywano mu jeszcze na inne sposoby. Na przykład pewnego dnia do biblioteki zajrzał

nagle jakiś młody człowiek w białym kombinezonie, dzierżąc w dłoni sześciopak dietetycznej

coli.

- Witam! - zawołał. - Mogę to wstawić do lodowy? Mam tu sporą robótkę. Mnóstwo

szpachlowania, łatania i skrobania, futryny i tak dalej.

Miał zdrowy wygląd rodowitego mieszkańca Moose County, wykarmionego jabłkami

i napojonego mlekiem prosto od krowy, w którego diecie nie brakowało ogrodowych warzyw

ani nieograniczonych ilości świeżego powietrza.

- Zapewne jest pan malarzem zatrudnionym przez Amandę Goodwinter? - domyślił się

Qwilleran.

- Tak, nazywam się Steve. Ona wszystkim rozpowiada, że pracuję powoli, ale prawda

jest taka, że robię porządną robotę. Mój dziadek pracował dla starszej pani w tym domu,

kiedy jeszcze żyła. Nauczył mnie, jak się maluje bez zacieków, równo i bez purchli.

Naprawdę pan tu mieszka? Ja tam gnieżdżę się w przyczepie na farmie mojego teścia.

Były też inne powody do niezadowolenia. Pani Cobb wciąż się nie pojawiła. Nie

zgłosił się też nikt do naprawy drzwi. Melinda wyjechała do Paryża, a Qwilleranowi po

głowie ciągle chodziła melodyjka: „Daisy, Daisy..."

Potem zaś zadzwonił nauczyciel, którego poznał w Mooseville.

- Cześć, tu mówi Roger. Jakie to uczucie, kiedy jest się wstrętnym bogaczem?

- Jest to uciążliwe, frustrujące i nudne - przynajmniej póki co. Ale daj mi jeszcze

tydzień, to może się przyzwyczaję. Co tam słychać nad jeziorem?

- Jak zwykle, masa turystów. Wszyscy, którzy z nich żyją, są zachwyceni.

- Czyli sklep twojej żony pracuje na pełnych obrotach?

- Tak, idzie jej całkiem nieźle, ale późno wraca do domu. Słuchaj, może poszlibyśmy

dziś razem na kolację? Sharon, jak mówiłem, pracuje do późna.

- Jasne. Najlepiej podjedź do mojej Bastylii - zaproponował Qwilleran. - Oprowadzę

cię po lochach i poczęstuję drinkiem. Potem możemy wybrać się do jakiejś restauracji.

- Świetnie! Chciałbym zobaczyć, jak to gmaszysko wygląda od środka. Zjeść możemy

w „Hotel Booze".

- Nie znam tego miejsca.

- To najstarsza knajpa w okręgu. Serwują tam ogromniaste hamburgery z frytkami.

Pycha!

Roger MacGillivray, którego szkockie nazwisko budziło sympatię Qwillerana, stawił

się wczesnym wieczorem. Był to młody mężczyzna, który nosił przystrzyżoną czarną brodę i

z przekonaniem wygłaszał stanowcze opinie na różne tematy. Głośnymi okrzykami

komentował rozmiary pokojów, liczbę okien, wysokość sufitów i powierzchnię posiadłości.

- Utrzymanie tego wszystkiego będzie cię kosztować oczy z głowy - zauważył. - Kto

zajmie się myciem tych wszystkich okien i odkurzaniem książek?

- Samo utrzymanie parku kosztuje więcej, niż zarabiałem w „Daily Fluxion" -

poinformował go Qwilleran. - Na podjeździe zawsze stoi zielona półciężarówka i facet w

zielonym kombinezonie jeździ po ogrodzie małym zielonym traktorkiem.

Nalał gościowi szkockiej whisky, a sobie soku z winogron, po czym przeszli do

oranżerii i rozsiedli się w wielkich wiklinowych fotelach.

Roger przyjrzał się kieliszkowi na długiej nóżce, który Qwilleran trzymał w ręce.

- Co pijesz?

- Sok z winogron catawba. Koko go lubi, więc kupiłem całą skrzynkę.

- Mówię ci, rozpieszczasz tego zwierzaka - Roger rozejrzał się z pewnym niepokojem.

- Gdzie on jest? Czuję się trochę nieswojo w obecności kotów.

Na dźwięk swojego imienia Koko wszedł do oranżerii i usadowił się tak, żeby Roger

mógł go widzieć.

- Nie będzie ci przeszkadzał - zapewnił Qwilleran. - Po prostu lubi przysłuchiwać się

rozmowie. Wyraźnie ton twojego głosu przypadł mu do gustu.

Koko zbliżył się nieco.

- Kto opiekuje się tymi wszystkimi roślinami? Wyglądają na zdrowsze ode mnie.

- Zielony kombinezon zagląda tu, wtyka w ziemię jakiś miernik i bada jej wilgotność -

rzekł Qwilleran. - Jeśli chodzi o ogrodnictwo, to dla mnie po prostu czarna magia. Całe życie

spędziłem w wynajmowanych mieszkaniach i hotelach.

- Zdaje mi się, że twój ogrodnik to Kevin Doone. Był moim uczniem. Teraz studiuje w

Princeton, a przez wakacje zajmuje się ogrodnictwem. A trzeba przyznać, że ogródek masz tu

spory.

- Szeroki na pół kwartału i z pół mili długi, tak na oko. Na tyłach jest sad i stara

stodoła, która nadałaby się na letni teatr.

Dłonie Rogera zacisnęły się na oparciach fotela.

- Dlaczego on tak na mnie patrzy?

- Koko chce się z tobą zaprzyjaźnić. Powiedz coś do niego.

- Cześć, Koko - odezwał się Roger niepewnym głosem. Kot zmrużył oczy i z cicha

zaskrzeczał życzliwie:

- Ik, ik, ik.

- Uśmiecha się - stwierdził Qwilleran. - Lubi cię... A jak tam twoja teściowa?

- Wszystko w porządku. Zapaliła się teraz do nowego pomysłu. Chce projektować

pamiątki z Moose County, które potem Sharon będzie sprzedawać w swoim sklepiku.

Podstawki pod naczynia, zabawki i inne takie. Chodzi o to, żeby kobiety z Dimsdale

wytwarzały je ręcznie, to byłoby takie chałupnicze przedsiębiorstwo. Chciała uzyskać

subwencję od władz stanowych, ale bariery biurokratyczne okazały się nie do przebycia. Co

więcej, ludziom z Dimsdale nie chce się pracować. Znasz to miejsce?

- Przypominam sobie pozostałości kopalni w Dimsdale -stwierdził Qwilleran - oraz

posiłek zjedzony w tamtejszej mordowni, ale wydawało mi się, że poza tym miasteczko jest

wymarłe.

- Oficjalnie Dimsdale nie istnieje, ale w tamtejszych lasach sporo ludzi pobudowało

sobie byle jak sklecone chatki i tam mieszkają. Właściwie to są włości Klingenschoenów,

czyli twoje. Nigdy byś w to nie uwierzył, ale sto lat temu miasteczko Dimsdale tętniło

życiem, były tam hotele, tartak, kwatery dla górników, sklepy... był tam nawet lekarz.

- Nieźle znasz historię tych okolic.

- Przynajmniej powinienem. W końcu tego tu uczę... Ładny ten twój zwierzak i bardzo

dobrze wychowany.

- Tak naprawdę nazywa się Kao K'oKung. Otrzymał to imię na cześć pewnego

trzynastowiecznego chińskiego malarza.

Słysząc, że o nim mowa, Koko swobodnym krokiem zbliżył się do fotela Rogera.

- Jeśli nigdy nie głaskałeś kota syjamskiego - powiadomił go Qwilleran - w ogóle nie

wiesz, co to jest futro.

Roger ostrożnie wyciągnął rękę i dotknął beżowo-złotego, jedwabistego grzbietu

zwierzęcia.

- Dobry kotek! - powiedział. - Dobry kotek.

Kot spojrzał na Qwillerana, mrużąc jedno oko. Jeden do zera dla Koko - pomyślał

Qwilleran.

Obaj panowie dokończyli swoje drinki i powstali, by porzucić pałacowe splendory

rezydencji K i zaznać statecznej brzydoty „Hotel Booze". Był to dwupiętrowy budynek

utrzymany w prostym stylu charakterystycznym dla pionierskich czasów; sylwetką

przypominał pudełko po butach. Szyld niemal tak wielki jak sam hotel zachęcał do

korzystania z trunków, posiłków i wolnych pokoi.

- Tutaj - powiedział Roger - górnik mógł dostać przyzwoity posiłek i miejsce do

leżenia na podłodze za ćwiartkę dolara. Za poduszkę służyły mu własne buty albo przy

odrobinie szczęścia worek owsa.

Dzięki temu, że światło w sali restauracyjnej było przyćmione, odrapane ściany nie

rzucały się tak bardzo w oczy, nie raziło stare linoleum na podłodze ani sfatygowane

plastikowe stoliki. Wewnątrz było rojno i gwarno, liczni klienci w bejsbolówkach z wilczym

apetytem pochłaniali hamburgery oraz piwo.

Qwilleran wypróbował trzy krzesła, aż trafił na takie, które miało wszystkie cztery

nogi.

- Dla mnie Cholesterol Ekstra - rzekł do kelnerki, swojsko wyglądającej kobieciny w

wyblakłej sukience.

- Dla mnie to samo, Thelmo - zawtórował mu Roger.

Kanapka okazała się tak ogromniasta, że podając ją, kelnerka przytrzymywała górną

część bułki kciukiem, aby nie spadła.

- Nazywamy ją Thelma „Odciski Palców" - szepnął Roger.

Qwilleran musiał przyznać, że hamburger rzeczywiście był wyśmienity, a frytki

naprawdę smakowały ziemniakami.

- Może byś mi udzielił krótkiej lekcji historii, żebym nie myślał za wiele o kaloriach?

Opowiedz coś o tych opuszczonych kopalniach.

- W dawnych czasach było ich aż dziesięć - i wszystkie były przedsiębiorstwami na

większą skalę. Sztolnie sięgały do trzystu kilkudziesięciu metrów w głąb ziemi, a górnicy

musieli do nich schodzić po drabinach! Po długim dniu spędzonym w czeluściach,

ciemnościach i wilgoci wspinali się po nich na górę. Zajmowało im to pół godziny.

- Niczym wejście na szczyt stupiętrowego wieżowca! Musieli rozpaczliwie

potrzebować tej pracy.

- W większości byli przybyszami z Europy. Przyjechali tu bez rodzin, mieli nadzieję

utrzymać się i wysłać nieco pieniędzy do domu. Najczęściej jednak przepijali wszystko w

saloonie, więc musieli robić zakupy w firmowym sklepie na kredyt, toteż bezustannie byli

zadłużeni.

Thelma przyniosła kawę, a Roger - bez większego trudu - zdołał namówić Qwillerana,

żeby spróbował ciasta z jeżynami.

- Zebrałam je sama dziś rano - zapewniła ich kelnerka.

Mężczyźni rozkoszowali się każdym kęsem w milczeniu pełnym szacunku, na jaki

zasługiwał ten niezwykły wypiek. Zamówili po drugiej kawie.

- Domyślam się, że w dawnych saloonach na zapleczu znajdowała się jaskinia gry, a

górne piętro było domeną dziewczynek.

- Tak właśnie! Ponadto obowiązywało tam szczególne poczucie humoru. Kiedy któryś

z klientów wypił za dużo i stracił przytomność, kumple wynosili go na zewnątrz i przybijali

podeszwy jego butów do drewnianego chodnika, no i w każdym saloonie można było zastać

jakiegoś starego moczymordę, który za drinka gotów był zrobić wszystko. Jeden z nich słynął

z tego, że zajadał się trującym bluszczem. Inny odgryzał głowę żywego szczura.

- To nie jest najprzyjemniejszy temat do rozmowy przy stole - zauważył Qwilleran.

- Mówię tylko, jak było! Szczególną sławą cieszył się saloon należący do

Klingenschoenów, czyli „Saloon K".

- Tego właśnie uczysz na lekcjach historii?

- Pewnie. Trzeba dzieciaki czymś zainteresować. Słuchają z rozdziawionymi gębami!

Qwilleran milczał przez chwilę, a potem spytał:

- Uczyłeś kiedyś niejaką Daisy Muli?

- Nie, rzuciła szkołę, zanim zacząłem tam pracować, ale chodziła na lekcje rysunku do

mojej teściowej. Ona zaś twierdzi, że była to jedyna przedstawicielka tej rodziny, która

mogłaby kiedykolwiek do czegoś dojść - gdyby tylko jej się chciało. Ale dziewczyna była

raczej postrzelona.

Qwilleran opowiedział mu o udekorowanych przez nią ścianach, a potem o swoich

planach urządzenia pracowni nad garażem, a wreszcie o tym, że zamierza zatrudnić

gospodynię.

- Jak ty sobie wyobrażasz życie pod jednym dachem z gospodynią? - zdziwił się

Roger. - To chyba tak, jakbyś miał żonę, tylko bez wiadomych korzyści.

- Mów za siebie.

- Jak się dogadujesz z „G&G"?

- Póki co może być. Sprawami zajmuje się głównie Penelope. Jeszcze jej nie

rozszyfrowałem.

- W tej rodzinie to ona dysponuje intelektem. Co myślisz o jej braciszku?

- Mało z nim miałem do czynienia. Znów pojechał do Waszyngtonu.

Roger zniżył głos.

- Chodzą plotki, że ma tam jakąś kobietę. Jeżeli to poważna sprawa, będzie sensacja,

bo Alex od zawsze był zatwardziałym kawalerem.

- A Penelope ma kogoś?

- A co? Jesteś zainteresowany?

- Nie, dzięki. Póki co mam wszystko, czego mi trzeba.

- Nigdy nie interesowała się facetami - wyjaśnił Roger. -Kariera przede wszystkim.

Szkoda, bo babka naprawdę ma wszystko na swoim miejscu.

Qwilleran poprosił o rachunek i opłacił go w kasie przy wyjściu. Pieniądze przyjęła

kobieta o obfitych kształtach ubrana we wzorzystą hawajską sukienkę z dominującym

motywem wielkich kwiatów rudbekii. Qwilleran odruchowo zaczął pogwizdywać „Daisy,

Daisy...".

W jednej chwili gwar umilkł, zapadła złowroga cisza, a kasjerka pogroziła mu palcem.

- Nie wolno!!! - i wskazała tabliczkę wiszącą na ścianie: KREDYTU NIE

UDZIELAMY. CZEKÓW NIE PRZYJMUJEMY. NIE PLUĆ NA PODŁOGĘ. NIE

GWIZDAĆ.

- O, przepraszam.

- Gwizdanie przynosi nieszczęście - wytłumaczył mu Roger. - To taki stary przesąd

rozpowszechniony pośród górników, który przetrwał po dziś dzień. W Pickax nie wolno

gwizdać, takie jest oficjalne zarządzenie władz miejskich.

Rozdział szósty

Nigdy nie cechowało go jakieś ogromne upodobanie do gwizdania, jednak gdy tylko

Qwilleran dowiedział się, że czynność ta jest w Pickax surowo zabroniona, wciąż nachodziła

go chętka, by zakaz ten złamać. Przygotowując śniadanie dla kotów, pogwizdywał arię z

Mikada, co sprawiło, że Koko wykręcił przedziwnie uszy i uciekł do sionki przy tylnym

wejściu. Yum Yum umknęła do pralni i przycupnęła za kuwetką.

Właściwie nie była to prawdziwa kuweta, tylko owalna bryt-fanka wypełniona kocim

żwirem. Rozwiązanie nietuzinkowe, ale urządzenie znakomicie spełniało swoją funkcję.

Wodę dostawały w misce z porcelany typu Imari, którą Qwilleran znalazł w kredensie, a

posiłki podawał im na płaskim talerzu z szeroką niebieską i złotą obwódką, jak najbardziej

odpowiednim do tego celu, ponieważ błękit odpowiadał niezmąconemu kolorowi oczu Yum

Yum, ponadto talerz ozdobiony był złotym inicjałem „K".

Qwilleran rozłożył płatki czerwonego łososia z puszki i postawił talerz na podłodze

pralni. Zawołał koty. Yum Yum stawiła się natychmiast, jednak Koko nie dawał znaku życia.

- A niech go! Znów się włóczy po strychu - mruknął pod nosem Qwilleran.

Rzeczywiście, drzwi na schody stały otworem, a Koko przebywał na drugim piętrze, drapiąc

pazurami dywan zwinięty w rulon.

Qwilleran próbował go złapać, ale kot zrobił zręczny unik i wskoczył na szczyt

bieliźniarki w stylu Art Nouveau i rzucił mu wyzywające spojrzenie. Rozpoczął się szalony

pościg po całym zakurzonym strychu. Koko przemknął po łóżku z czasów generała Granta,

pod chińskim stolikiem na krzywych nóżkach, ominął barykadę z podróżnych kufrów, a

Qwilleran gonił go uparcie, dysząc ciężko.

W końcu kot pozwolił się złapać. Zatrzymał się mianowicie na taniej, kartonowej

walizeczce pokrytej drukowanym wzorkiem, który miał przypominać tweed. Wąsy

Qwillerana natychmiast dały mu znak: znów cos' ważnego! Pochwycił walizkę w jedną rękę,

drugą zgarnął kota i zszedł do kuchni, gdzie Yum Yum poświęcała się właśnie toalecie po

spożyciu całej puszki łososia. Do urwanej rączki walizki przymocowana była kartka

wykaligrafowana znanym mu już starannym pismem: „Daisy Muli". Po otwarciu ze środka

dobył się ten sam zapach stęchlizny co z pudła zawierającego jej ciepłe ubrania. Tym razem

jednak kolekcja składała się z sandałów, T-shirtów, szortów, spłowiałej sukienki plażowej,

majtek w czerwone serduszka i wyjątkowo skąpego kostiumu kąpielowego.

Qwilleran mógł sobie wyobrazić, dlaczego dziewczyna nie zabrała ze sobą zimowych

ubrań, czemu jednak zostawiła też letnie ciuchy? Może zabrała ze sobą tylko te lepsze? A

może trafiła jej się jakaś życiowa szansa związana z możliwością zapewnienia sobie całkiem

nowego zestawu garderoby, czyli dobra praca albo hojny sponsor? Mógł to być na przykład

jakiś turysta przybyły z innej części kraju, z którym uciekła na dobre i na złe. Qwilleran miał

nadzieję, że jednak na dobre.

W walizeczce były też inne rzeczy: papierowa torebka z kiczowatą i bezwartościową

biżuterią, ale też bransoletka z czternastokaratowego złota, wystarczająco ciężka, by dać

Qwilleranowi do myślenia. Ukradła ją? Jeżeli tak, to dlaczego jej ze sobą nie wzięła? W

drugiej papierowej torebce znajdowały się upchane byle jak kosmetyki i szczotka do zębów.

Sugerowało to wyjazd w naprawdę wielkim pośpiechu.

Na koniec została jeszcze jedna niespodzianka. Firmowa torba z domu towarowego

Lanspeaków, a w niej żałosny, skromny zestaw dziecięcych ubranek.

Usiadł na krześle w kuchni, żeby to wszystko przemyśleć. Czy dlatego tak spiesznie

opuściła miasto, że zamierzała dokonać aborcji? Ale czy wobec tego kupowałaby te maleńkie

buciki i sweterki w różyczki? Co ją skłoniło, żeby przerwać ciążę? No i przede wszystkim co

się z nią stało? Dlaczego nie wróciła? Czy jej rodzina wie, co się z nią dzieje, gdzie teraz jest?

I czy w ogóle ma jakąś rodzinę? Jeśli tak, zapewne można ich znaleźć w tych slumsach

opodal starej kopalni Dimsdale. Pytania bez odpowiedzi tłukły się po głowie Qwillerana, a

wiedział, że nie spocznie, dopóki nie wyjaśni tej kwestii do końca.

Rozważania te przerwał mu odgłos silnika samochodu zajeżdżającego od tyłu

budynku. Wrzucił bransoletkę do kieszeni, upchnął szybko resztę dobytku Daisy do tej

nędznej walizeczki z urwaną rączką, ze strzępiącą się podszewką i o poobijanych rogach.

Wyszedł na dwór, żeby powitać panią Cobb. Jej furgonetka aż po dach zapchana była

pudłami pełnymi książek, które zaczął wnosić do środka.

Pani Cobb była tak szczęśliwa, że aż bliska łez.

- Boże, co za emocje. Nie wiem, od czego zacząć.

- Na razie proszę się wygodnie urządzić - poradził jej. - Potem niech pani sporządzi

listę rzeczy potrzebnych do lodówki i spiżarki. Koty już nie mogą się doczekać sławetnych

szwedzkich klopsików i pikantnej sałatki z raków.

- A jakie potrawy pan lubi, panie Qwilleran?

- Ja jem wszystko oprócz pasternaku i brukwi. W południe zabiorę panią na lunch;

potem mam umówione spotkanie w kancelarii u prawników.

W zarządzonym przez Penelope zebraniu udział wzięli pan Fitch z banku oraz pan

Cooper prowadzący księgowość masy spadkowej. Bankier był pięknie opalony, pan Cooper

blady jak ściana pomimo słonecznej pogody, która od dawna panowała w Moose County. Pan

Fitch w uprzejmych słowach pogratulował Qwilleranowi pomysłu na założenie fundacji o

charakterze dobroczynnym. Spytał przy okazji, czy Qwilleran gra w golfa.

- Obawiam się, że trochę nie pasuję do Moose County - brzmiała odpowiedź. - Nie

gram w golfa, nie łowię ryb, nie poluję.

- Trzeba będzie coś z tym zrobić. Na początek zamierzam pana wprowadzić do

Country Clubu - zaoferował się bankier.

Pierwszą i podstawową sprawą była kwestia otwarcia rachunku bieżącego w banku.

Następnie Penelope zaproponowała, by Qwilleran zaczął przeglądać wszelkiego rodzaju

dokumenty, jakie może znaleźć w domu.

- Dobrze by było - stwierdziła - by zapoznał się pan z kwestiami ubezpieczeń i

podatków, z inwentarzami ruchomości oraz temu podobnymi, nim przekaże je pan do naszego

biura.

Skrzywił się niechętnie. Nie znosił grzebać się w papierzyskach.

- Poza tym wszystko w porządku? - spytała, jak zwykle z czarującym uśmiechem.

- Gospodyni przyjechała dziś rano - powiedział - jest zdania, że powinniśmy mieć

pomoc domową na przychodne.

- Polecam panią Fulgrove. Pracuje dla nas kilka razy w tygodniu, jest bardzo akuratna.

Czy Birch Trevelyan skontaktował się już z panem?

- Nie pokazał nawet czubka nosa. Tymczasem wszystkie drzwi wymagają naprawy, a

w drzwiach kuchennych domu trzeba koniecznie wymienić zamek.

- Ten Birch to leniwy sukinsyn - zauważył bankier. - Trzeba dorwać go w knajpie,

wykręcić mu rękę i doprowadzić siłą.

Penelope spojrzała karcąco na pana Fitcha.

- Nigel, daj spokój. Ja się tym zajmę. Odnoszę wrażenie, że wystarczy odrobinę go

ponaglić... Ma pan jakieś pytania, panie Qwilleran?

- Kiedy odbędzie się najbliższe spotkanie rady miejskiej? Udział w takim zebraniu to

najlepszy sposób, żeby zapoznać się z miejscową społecznością. Niewykluczone, że pani

Cobb także chciałaby pójść.

- W takim razie - wtrąciła szybko Penelope - wezmę ją ze sobą jako swojego gościa.

Byłoby niestosowne, gdyby pan jej towarzyszył.

- Co ty gadasz, Penny - bankier zaśmiał się, ale umilkł pod jej druzgocącym

spojrzeniem.

- Czy ma pan coś do dodania, panie Cooper? - prawniczka zwróciła się z pytaniem do

księgowego, który jeszcze nie zabierał głosu.

- Dobra dokumentacja - odezwał się. - Najważniejsze, żeby mieć dobrą dokumentację.

Czy dba pan o to, panie Qwilleran?

Przed oczami Qwillerana pojawiła się koszmarna wizja dalszych stosów papieru.

- Dokumentacja? Dokumentacja czego?

- Przychodów, wydatków, odliczeń. Proszę gromadzić wszystkie pokwitowania,

rachunki, wyciągi z konta bankowego i tak dalej.

Qwilleran skinął głową. Księgowy nasunął mu pewien pomysł. Po spotkaniu zaciągnął

go na stronę.

- Czy dysponuje pan dokumentacją dotyczącą zatrudnienia służby w domu

Klingenschoenów, panie Cooper? Chciałbym dowiedzieć się, w jakim okresie zatrudniona

tam była niejaka Daisy Muli.

- Wszystko jest w komputerze - zapewnił księgowy. - Każę mojej sekretarce, żeby

zadzwoniła do pana, kiedy znajdzie tę informację.

Przez kilka następnych dni Qwilleran delektował się domową kuchnią, odpowiadał na

listy i kupił nowe opony do stojącego w garażu roweru. Zadzwonił też do młodego redaktora

naczelnego „Picayune".

- Kiedy wprowadzisz mnie w tutejszy knajpiany półświatek? Obiecałeś!

- Kiedy zechcesz. Dokąd masz ochotę iść? Najlepszym miejscem jest bar „Pod Psem".

- Zdarzyło mi się raz zjeść tam lunch. Sodoma i gomora...

- Trafna diagnoza. Wpadnę po ciebie jutro o dziesiątej. Włóż na głowę bejsbolówkę -

doradził mu redaktor - i poćwicz w domu picie kawy z kubka bez wyjmowania łyżeczki.

Choć Junior Goodwinter wyglądał jak licealista, zawsze nosił sportowe obuwie oraz

bluzę w barwach tutejszej drużyny, w rzeczywistości miał za sobą studia dziennikarskie i

zarządzał gazetą należącą do jego ojca. Do baru w Dimsdale zajechali jego czerwonym

jaguarem; redaktor miał na głowie stosowną czapkę z daszkiem, a Qwilleran jaskrawo-

pomarańczową czapeczkę myśliwską.

- Zauważyłem, że w tym okręgu grasują najgorsi kierowcy świata - stwierdził. - Jadą

okrakiem po ciągłej linii, skręcają ze złego pasa, nie mają pojęcia, do czego służą

kierunkowskazy. Jakim cudem uchodzi im to na sucho?

- My tutaj jesteśmy bardziej wyluzowani - wyjaśnił Junior. - Ludzie z Nizin to

konformiści, tymczasem my nie lubimy, kiedy ktoś nas poucza i mówi, co mamy robić.

Zostawili wóz na piaszczystym parkingu baru pośród całej flotylli furgonetek i

półciężarówek; jedynym urozmaiceniem był lśniący od chromu motocykl.

Bar „Pod Psem" mieścił się w starym wagonie towarowym wyposażonym do tego celu

w okna, najwyraźniej nie dające się domyć do czysta. Stoliki tudzież krzesła sprawiały

wrażenie, jakby wyrzucono je na śmieci po generalnym remoncie „Hotel Booze", który miał

miejsce w roku 1911. W porze, kiedy wszyscy zbierali się tam, żeby napić się kawy, stoły

zestawiano, tworzyły się zwarte grupki ośmiu do dziesięciu mężczyzn - wszyscy mieli na

głowach czapki z daszkiem. Podchodzili do kontuaru, brali kawę i pączki, a potem płacili

milczącemu, wychudzonemu mężczyźnie w kucharskim fartuchu. Powietrze było szare od

dymu papierosów. Odgłosy śmiechu i konwersacji były wprost ogłuszające.

Do uszu Qwillerana i Juniora docierały strzępki rozmów prowadzonych przy

sąsiednich stolikach.

- Nigdy nie widziałem czegoś takiego jak to, co teraz dają w telewizji.

- Jak tam artretyzm twojego taty, Joe?

- Nie, człowieku, nie wmówisz mi, że on z nią nie tego...

- Przydałby się deszcz.

- Ta kobieta, którą on tam ma... mówią, że to prawniczka.

- A słyszeliście ten o dzieciaku z miasta, któremu pani kazała narysować krowę?

Qwilleran pochylił się nad stolikiem.

- Kim są ci faceci?

Junior otaksował zebranych spojrzeniem.

- Farmerzy. Rybacy. Menedżer filii banku. Gość, który buduje stajnie. Jeden z nich

handluje maszynami rolniczymi, ma forsy jak lodu. Inny czyści szamba.

Oprócz dymu papierosowego czuć było w powietrzu także fajkę i cygara. Wątki

konwersacji przeplatały się ze sobą.

- No i, kurczę, sam naprawiłem traktor, a wystarczył mi do tego kawałek drutu. Lekką

rączką zaoszczędziłem parę setek.

- Zawsze chciałem pojechać do Vegas, ale moja stara mówi, że nie, nic z tego.

- Jaki tam pistolet. Na jelenia się chodzi ze strzelbą.

- Mój mały w pół godziny nałapał tam całe wiadro okoni.

- Wszyscy wiemy, że w tym maczał palce. Tylko nikt go nie przyłapał na gorącym

uczynku.

- O, jest Terry! - zawołało kilka głosów i parę głów odwróciło się w stronę brudnego

okna.

Jeden z klientów wybiegł za drzwi. Chwycił drewnianą paletę i położył ją na

stopniach, tworząc w ten sposób rampę. Tymczasem mężczyzna w obowiązkowej

bejsbolówce, który przeniósł się na rękach z nisko zawieszonego samochodu do składanego

wózka inwalidzkiego, czekał, aż ktoś go wepchnie po pochylni do baru.

- Ma farmę mleczną - szepnął Junior. - Kilka lat temu miał paskudny wypadek.

Traktor przekoziołkował... Ma skomputeryzowaną dojarnię, która obsługuje sto krów na

godzinę. Pięćset galonów dziennie. Osiemnaście ton obornika rocznie.

Rozmowy toczyły się dalej - o podatkach, o rynku artykułów spożywczych, o systemie

wykorzystania odpadów pochodzenia zwierzęcego. Towarzyszyło temu wiele śmiechu -

rechot, wybuchy śmiechu, ryki śmiechu, chichot. „Baa-a-a" - tak śmiał się jeden z gości, który

siedział za Qwilleranem.

- Wszyscy wiemy, do kogo się mizdrzy, no nie? Baa-a-a!

- Ta nowa stajnia Eda kosztowała siedemset pięćdziesiąt tysiaków!

- Posłali go do college'u, no i masz, wpakował się w narkotyki.

- „To, co krzywe, nie da się wyprostować". Eklezjastes, rozdział pierwszy, wers

piętnasty!

- Człowieku, on się w życiu nie ożeni. Musiałby na głowę upaść. Baa-a-a!

- Naprawdę przydałby się deszcz, i to jak najprędzej.

- Jeśli on tu ją sprowadzi, będzie niezła awanturka.

Nad tacą z pączkami wisiał napis: „Kiedyś skończą się dania, ale nigdy dość gadania".

- W to mogę uwierzyć - zauważył Qwilleran. - Wygląda mi na to, że znajdujemy się w

ośrodku miejscowych plotek.

- E tam - machnął ręką Junior. - Ci faceci tylko tak sobie gawędzą.

Gdzieś koło jedenastej goście zaczęli się powoli rozchodzić; jakiś mężczyzna z

cygarem w zębach szturchnął przyjaźnie Juniora w żebra. Był potężnie zbudowany, biła od

niego pewność siebie i to właśnie on, śmiejąc się, beczał jak owca. Odjechał nachromowanym

motocyklu z rykiem silnika, wzbijając żwir spod kół.

- Kto to? - zainteresował się Qwilleran.

- Birch Trevelyan - wyjaśnił Junior. - Pochodzi ze starej rodziny, od dawna osiadłej w

Moose County.

- To ten facet, który miał ponaprawiać drzwi w rezydencji K, ale najwyraźniej mu się

nie spieszy.

- Jest dobry, ale nie znosi pracować. Zawyża ceny, żeby ludzie go nie zatrudniali. A

przy tym zawsze ma pełno forsy. Jest współwłaścicielem tego baru, choć trudno się

spodziewać, żeby akurat na tym ktoś się wzbogacił.

- O ile nie sprzedają tu czegoś innego oprócz jedzenia - zauważył Qwilleran.

W drodze powrotnej do Pickax spytał Juniora, czy kobiety kiedykolwiek odwiedzają

to miejsce w porze porannej kawy.

- Nie, odbywają własne sesje plotkarskie przy herbatce i ciasteczkach. .. Chcesz

posłuchać wiadomości o jedenastej? - włączył radio w samochodzie.

Od razu po przybyciu do Moose County Qwilleran nie mógł się nadziwić stylowi

prezenterów rozgłośni PKX FM. Nazwał go na swój użytek „natychmiastową autoparafrazą".

Z głośników rozległy się słowa:

- ...stracił panowanie nad pojazdem, kiedy jeleń wybiegł na szosę, w wyniku czego

samochód znalazł się w rowie, a jego kierowca w szpitalu, gdzie został opatrzony, następnie

wypuszczony do domu. Rzecznik szpitala oznajmił, że pacjent odniósł drobne obrażenia,

które nie wymagały hospitalizacji.

Sport: „Miners" z Pickax pokonali „Mosquitoes" z Mooseville trzynaście do

dwunastu, zdobywając mistrzostwo okręgu i awansując do rozgrywek regionalnych. Jak

oznajmił trener Russel, dzięki zdobytemu mistrzostwu „Miners" będą mogli pokazać, co

potrafią, podczas rozgrywek regionalnych.

Nagle zapiszczał pager Juniora; jednocześnie rozległ się ryk syreny z ratusza.

- Gdzieś się pali - stwierdził. - Mógłbym cię wysadzić na światłach? Okej, to na razie!

Jego czerwony jaguar popędził w stronę ratusza, a Qwilleran piechotą przeszedł kilka

przecznic dzielących go od domu. Ze wszystkich stron pozdrawiali go wyraźnie uradowani

jego widokiem nieznajomi, którzy zgodnie z obowiązującym w Pickax zwyczajem zwracali

się do niego pierwszą literą jego nazwiska. Oznaczało to zarówno przyjazne nastawienie, jak i

szacunek wyrażany witanej osobie.

- Dzień dobry, panie Q.

- Witam, panie Q.

- Miłego dnia, panie Q.

Natomiast powitanie ze strony pani Cobb zawierało ponadto obietnicę kanapek i

klopsików na lunch.

- Jest też dla pana wiadomość z biura pana Coopera. Osoba, o którą pan pytał,

zakończyła pracę pięć lat temu, siedemnastego lipca. Zaczęła pracować trzeciego kwietnia

tego samego roku. Ponadto pojawiła się tutaj jakaś' bardzo dziwna kobieta, która twierdzi, że

zatrudniono ją do robienia porządków trzy razy dziennie. Teraz jest na górze, sprząta

sypialnie. I jeszcze jedno, panie Qwilleran. Znalazłam u siebie na górze trochę prywatnej

korespondencji w szufladzie biurka. Pomyślałam, że może powinien pan ją przejrzeć.

Zostawiłam wszystko na stole w bibliotece.

Listy znajdowały się w pudełku z tektury falistej, na którym spał sobie smacznie

Koko, zwinąwszy się w rozkoszny kłębek. Należało stąd wnioskować, że albo kota ogarnęła

pocztowa obsesja, albo jakimś sposobem zdołał się zorientować, iż pudełko to w

zamierzchłych czasach zawierało puszki z tuńczykiem.

Qwilleran delikatnie przeniósł uśpione zwierzę na fotel i zabrał się do wertowania

korespondencji Klingenschoenów z zamierzchłych czasów. Zbiór był najzupełniej

przypadkowy i nie zawierał nic, co miałoby jakiekolwiek historyczne lub finansowe

znaczenie. Po prostu ktoś wetknął do szuflady biurka stare szpargały, które dawno należało

wyrzucić. Na przykład w jakimś liście z roku 1921 była prośba o datek na rzecz ruchu

skautowskiego.

Uwagę Qwillerana zwróciła jednak zwykła kartka korespondencyjna nosząca na sobie

ślady dziwnie przypominające odciski kocich kłów.

Piszę te słowa w autobusie. Przepraszam, że tak znikłam bez pożegnania. Dostałam

pracę na Florydzie, muszę natychmiast tam jechać. Znajomy podrzucił mnie do Cleveland.

Proszę wyrzucić wszystkie moje rzeczy. Nie potrzebuję niczego. Mam dobrą pracę, z dobrą

pensją.

Kartka podpisana była imieniem, które prześladowało Qwillerana przez ostatnie

dziesięć dni. Widniała na niej data sprzed pięciu lat: jedenasty lipca. Ku swojemu zdziwieniu

Qwilleran dopatrzył się stempla pocztowego z Maryland. Dlaczego ta dziewczyna wybrała się

z Cleveland na Florydę przez Maryland? Trudno to było zrozumieć. Zauważył też, że pismo

w najmniejszym stopniu nie przypomina liter wykaligrafowanych na kartkach umocowanych

do bagażu Daisy.

Oderwał metkę od walizeczki znajdującej się wciąż w kuchni i udał się na

poszukiwanie pani Fulgrove. Zastał ją w apartamencie empirowym, gdzie zawzięcie

pucowała stolik z marmurowym blatem i nóżkami ozdobionymi sfinksami - posługując się

przy tym miękką szmatką i jakimiś tajemniczymi specyfikami.

- To miejsce zostało straszliwie zapuszczone - stwierdziła - co wcale mnie nie dziwi,

bo przez ostatnie pięć lat starsza pani nie miała nikogo godnego zaufania do pomocy, ale

robię, co mogę, żeby wszystko doprowadzić do porządku. To wcale nie takie łatwe, kiedy

ktoś ma moje lata i na dobitkę wybity bark, czego nie życzyłabym najgorszemu wrogowi.

Qwilleran wyraził swoje uznanie dla jej pracowitości, zasad i poświęcenia, a następnie

pokazał kartkę.

- Czy to coś pani mówi?

- Ja myślę, przecież to moje pismo. Teraz nikt już nie pisze porządnie, ale u zakonnic

nauczyłam się, jak trzeba pisać, żeby każdy mógł odczytać. Kiedy starsza pani poleciła mi

zanieść rzeczy tej dziewczyny na strych, podpisałam je, żeby nie było jakiejś pomyłki.

- Dlaczego starsza pani zachowała ubrania Daisy, pani Fulgrove? Czy spodziewała się,

że dziewczyna wróci?

- Bóg raczy wiedzieć, czemu tak zrobiła. Nie lubiła niczego wyrzucać, a kiedy kazała

mi spakować to wszystko na strych, zrobiłam, co mi kazano, i tyle. Nie moja rzecz, więc o nic

ją nie pytałam.

Qwilleran wywnioskował z tej wymiany zdań, że niczego więcej się nie dowie, toteż

pozostawił panią Fulgrove jej środkowi do czyszczenia marmuru, specyfikom do polerowania

mosiądzu i angielskiemu woskowi. Zszedł na dół, żeby zająć się odpisywaniem na listy. Po

południu do hallu znów wpadła lawina kopert, którymi z radością zajęli się oboje

samozwańczy listonosze. Koko dostarczył mu reklamówkę nowej restauracji specjalizującej

się w owocach morza oraz list od teściowej Rogera.

Drogi Qwillu,

jak się odnajdujesz w nowym życiu? Nie zapominaj, że od Mooseville dzieli Cię tylko

trzydzieści mil. Zajrzyj do nas którego popołudnia. Nazbierałam jagód, będzie ciasto!

Mildred Hanstable

Kiedy Qwilleran spędzał wakacje nad jeziorem, Mildred mieszkała w sąsiedztwie.

Była osobą wielkiego serca i przyjazną ludziom. Chwycił za słuchawkę i od razu przyjął

zaproszenie - nie tylko z powodu ciasta, lecz także dlatego, że swego czasu była nauczycielką

Daisy.

Po południu następnego dnia, gdy jechał w stronę jeziora, widział, jak zmienia się

krajobraz oraz nastrój; nie tylko roślinność była coraz bujniejsza, a powietrze coraz świeższe,

ale też stopniowo ogarniała go atmosfera wypoczynku i dobrego samopoczucia. Na tym

właśnie polegał czar tych okolic, wabiący turystów do Mooseville.

Z domku letniego pani Hanstable rozciągał się widok na jezioro. Gospodyni podała

podwieczorek przy stoliku ocienionym parasolem.

- Mildred, twoje ciasto jagodowe to arcydzieło - zachwycał się Qwilleran. - Nie za

dużo galaretki, nie za suche, nie za wilgotne...!

Zaśmiała się, zadowolona.

- Nie zapominaj, że uczę nie tylko rysunku, gospodarstwa domowego także. W takiej

szkole jak nasza nauczyciel musi umieć niejedno, zdarzyło mi się już pełnić obowiązki

trenerki dziewczęcej drużyny siatkarskiej i reżysera sztuki teatralnej wystawianej przez

starszych uczniów.

- A pamiętasz niejaką Daisy Muli?

- No pewnie! Wiązałam z nią wielkie nadzieje. Dlaczego pytasz?

- Jakiś' czas temu pracowała u Klingenschoenów i natrafiłem na jej prace.

- Daisy miała talent. Właśnie dlatego tak było mi przykro, że nie chciała go rozwijać.

Takie uzdolnienia nieczęsto pojawiają się w Moose County. Dzieciaki interesują się sportem,

potem zakładają rodzinę i nie robią nic oprócz oglądania telewizji. Daisy nie ukończyła

szkoły, a po jakimś czasie wyjechała z miasta.

- Wiesz dokąd?

- Nie mam pojęcia. Nigdy się nie odezwała. O ile wiem, nie utrzymuje kontaktu nawet

ze swoją matką, chociaż z drugiej strony temu akurat trudno się dziwić. A jakie jej prace

znalazłeś?

Qwilleran opisał graffiti.

- Chętnie bym to obejrzała - oświadczyła Mildred. - Prawdę mówiąc, z przyjemnością

zwiedziłabym cały dom, o ile nie masz nic przeciwko temu. Roger twierdzi, że to prawdziwe

muzeum.

- Nie ma żadnych przeszkód... Czy to znaczy, że Daisy nie miała dobrych stosunków z

matką?

- Pani Muli ma problem z alkoholem, a dla młodej dziewczyny matka alkoholiczka, w

dodatku samotna, to bardzo duże obciążenie psychiczne. Proszę, poczęstuj się jeszcze

ciastem.

Odmówił trzeciej dokładki, pamiętał bowiem, że pani Cobb na kolację zaplanowała

potrawkę jagnięcą z kluskami, a deser miał uświetnić jej przesławny tort kokosowy.

Wyciągnął z kieszeni kartkę pocztową.

- Znalazłem to w domu, data jest niemal dokładnie sprzed pięciu lat. Daisy wysłała tę

kartkę w drodze na Florydę.

Mildred rzuciła okiem na zaadresowaną stronę kartki i lekko zmarszczyła brwi. Potem

odwróciła ją i przeczytała dwukrotnie wiadomość. Potrząsnęła głową.

- Nie, to z całą pewnością nie jest pismo Daisy.

Rozdział siódmy

Qwilleran siedział na leżaku, spoglądając na jezioro z tarasu domu pani Hanstable. Po

błękitnym niebie snuły się chmurki, fale chlupotały, rozbijając się o brzeg, jednak myślami

był całkiem gdzie indziej. Po co ktoś miałby sfałszować wiadomość od Daisy do jej

pracodawczyni? Miał na ten temat jedną czy dwie teorie, ale brakowało mu danych.

- Skąd wiesz - spytał Mildred - że to nie Daisy napisała tę kartkę?

- To nie jest jej pismo i z pewnością nie jej ortografia - stwierdziła z przekonaniem

pani Hanstable. - Z pewnością nie napisałaby „piszę" przez „ę" ani „bez" przez „z". Nie

mówiąc już o interpunkcji. Rysować umiała, ale jej ortografia była beznadziejna.

- Znałaś ją dobrze?

- Pozwól, że ci coś powiem. Dla nauczyciela, prawdziwego nauczyciela,

najpiękniejsze w jego pracy jest to, że zdarza się czasem odkryć surowy, nieokrzesany talent,

który można potem hołubić i przyglądać się jego rozwojowi. Włożyłam sporo pracy w naukę

Daisy i starałam się poszerzyć jej horyzonty. Wiedziałam, że może zdobyć stypendium i

zostać zawodową artystką. To byłby spory awans dla kogoś, kto nosi nazwisko Muli.

Wymyśliła sobie własny sposób pisania - niełatwo to było przeczytać, ale był bardzo

dekoracyjny - i stąd wiem, że na pewno to nie ona napisała tę kartkę.

- Kto w takim razie mógł to zrobić?

- Nie mam bladego pojęcia. Czemu ktoś, u licha, miałby...

Qwilleran przerwał jej serią pytań:

- Czy miała jakiś powód, żeby ludzie w Pickax sądzili, że udaje się na Florydę, gdy

tymczasem pojechała całkiem gdzie indziej? Czy kogoś się tu bała? Czy lękała się, że ktoś

ruszy za nią w pościg i sprowadzi ją z powrotem? Czy może coś ukradła i była poszukiwana

przez policję? Mogła wyruszyć na zachód, ale poprosiła kogoś innego, żeby wysłał tę kartkę z

Maryland. Czy była na tyle sprytna, żeby coś takiego zaaranżować? Czy mogła mieć

wspólnika?

Mildred była zatroskana i zdumiona.

- Owszem, ukradła dość cenny przedmiot z pracowni dekoratorskiej, ale Amanda nie

zgłosiła tego na policję. Nie potrafię sobie wyobrazić, żeby Daisy mogła wplątać się w

poważne przestępstwo.

- W jakim towarzystwie się obracała?

- Muszę przyznać, że w nie najlepszym. Kiedy rzuciła szkołę, zaczęła... no, szlajać się.

- Matka znała tych jej przyjaciół?

- Przypuszczam, że jej matka ani ich nie znała, ani jej to nie obchodziło.

- Chciałbym porozmawiać z tą kobietą.

- To może nie być łatwe. Mullowie odnoszą się nieufnie do obcych, a przy tym Della

nieczęsto jest trzeźwa. Spróbuję z nią pogadać, kiedy pojadę do Dimsdale, żeby skontaktować

się z rzemieślnikami, którzy dla mnie pracują. Della nieźle szydełkuje i robi na drutach, więc

mogłaby robić różne rzeczy, które sprzedałyby się w sklepie Sharon, ale nie jest w stanie

wziąć się w garść.

- Możesz jej powiedzieć, że znalazłem rzeczy córki - zaproponował Qwilleran - w tym

dość cenną złotą bransoletę. Nie zapomnij powiedzieć, że to wartościowy przedmiot -

zobaczymy, jakie to zrobi na niej wrażenie. Mógłbym zawieźć jej rzeczy Daisy.

- Naprawdę miała jakąś złotą biżuterię? - zdziwiła się Mil dred.

- Tak, w walizce, która była na strychu. Pytanie brzmi, dlaczego nie zabrała jej ze

sobą? Znikła w lipcu, zostawiając nie tylko ciepłe ubrania, ale i odzież letnią. Łącznie ze

szczoteczką do zębów. I... czy wiesz, że spodziewała się dziecka?

- Cóż, nie jestem zaskoczona - rzekła Mildred ze smutkiem w głosie. - W domu nie

zaznała ani krzty miłości. Skąd wiadomo, że była w ciąży?

- Kupowała ubranka dziecięce u Lanspeaków. Zresztą może je kupiła, a może

podwędziła. W pierwszej chwili pomyślałem, że uciekła z miasta, żeby przerwać ciążę.

- Może tak właśnie zrobiła. Taki zabieg może doprowadzić niejedną kobietę do

rozstroju nerwowego, a Daisy nie była szczególnie zrównoważona.

- Prawdę mówiąc, Mildred - stwierdził Qwilleran - ta cała sprawa bardzo mi się nie

podoba. Na razie jednak nic więcej nie mogę stwierdzić. Na razie.

Wracając do Pickax, skręcił w boczną drogę, żeby przyjrzeć się mieszkańcom

Dimsdale. Zgodnie ze słowami Rogera gruntowa droga prowadziła przez las, a pośród drzew

można było dostrzec domostwa o płaskich dachach i stare przyczepy kempingowe. Stojące

opodal nich małe budki wskazywały, że nikt tu nie słyszał o kanalizacji. Wszędzie było pełno

śmieci: sprężyny starego łóżka, lodówka bez drzwi, fragmenty maszyn rolniczych,

przerdzewiałe samochody bez kół. Jedynymi samochodami, które sprawiały wrażenie, że

jeszcze w miarę nadają się do użytku, były mocno zdezelowane półciężarówki. Tu i ówdzie

na polance walczył o przetrwanie przywiędły ogródek warzywny. Na sznurach suszyło się

poszarzałe pranie. Stadka małych dzieci bawiły się w śmieciach, wrzeszczały, przewracały się

i goniły kury.

Porównanie tej sceny z jego własną wystawną rezydencją było bardzo niemiłe dla

Qwillerana. Skrzywił się i w myślach wpisał mieszkańców Dimsdale na listę zadań

czekających Fundację K: trzeba będzie zapewnić im znośne warunki bytowania, możliwość

nauki zawodu i uzyskania sensownej pracy.

Gdy zajeżdżał pod siedzibę Klingenschoenów, ku swemu zaskoczeniu ujrzał motocykl

zaparkowany przy kuchennym wejściu. Na podjeździe służbowym zazwyczaj stała tylko

półciężarówka, czasem dwie. Zielony kombinezon bezustannie kosił trawę, okopywał

grządki, podlewał, spryskiwał i strzygł żywopłoty; załoga wynajęta przez Amandę

przybywała i odjeżdżała w jakichś tajemniczych misjach. Tego popołudnia pojawił się jeszcze

czarny motocykl - wydłużony z przodu, szeroki z tyłu, lśniący od chromu.

W hallu usłyszał głosy:

- I co tam widzisz, Iris, moja wróżko? Wal śmiało, nie musisz mnie oszczędzać.

- To bardzo dobra dłoń, łatwo odczytać z niej przyszłość. Widzę bardzo długą linię

życia i - o ho ho! - mnóstwo dziewczyn.

- Baa-a-a-a!

Tego śmiechu nie można było pomylić z żadnym innym, motocykla zresztą też.

W kuchni ujrzał sielską scenkę: Birch Trevelyan w gumiakach i bejsbolówce siedział

rozwalony na kuchennym krześle, jego muskularny tors opinał T-shirt; skórzana kurtka

wisiała na klamce. Pani Cobb, najwyraźniej pod urokiem takiego stuprocentowego macho,

trzymała go za rękę i dotykała dłoni palcem. Koko przyglądał się temu wszystkiemu ze

szczytu lodówki i wyglądał na mocno zaniepokojonego. Yum Yum siedziała pod stołem,

obwąchując buty mężczyzny. Na stole można było podziwiać resztki trójwarstwowego tortu

kokosowego z kremem, który pani Cobb upiekła na kolację dla Qwillerana.

Zerwała się na równe nogi, spiekła raka i okropnie się zawstydziła.

- O, już pan jest, panie Qwilleran. To jest Birch. Zajmie się naprawami w tym domu.

- Witam - rzucił Birch w barowym stylu, głośno i na luzie. - Siadaj pan. Częstuj się

pan tortem. Baa-a-a!

W jego oczach - jedno było ciemnobrązowe, drugie piwne - można było dostrzec jakiś

złowrogi błysk, ale równoważył go rozbrajający uśmiech, w którym pokazywały się wielkie

kwadratowe zęby.

Qwilleran przysiadł na krześle podsuniętym mu przez Bircha.

- Niezłą bestią pan tu przyjechał.

- Taaa, to jest sprzęt dla prawdziwych facetów. Powinieneś pan sobie taki sprawić.

Można wyciągnąć ponad dwieście pięćdziesiąt kilometrów na szosie do lotniska, o ile ruch

nie jest za duży. Tam jest dziesięć mil prostej drogi. Na Ittibittiwassee Road tylko cztery mile,

jak podkręcić obroty do dziesięciu tysiaków, to ledwo człowiek się rozpędzi, już jest po

wszystkim.

Qwilleran taktownie zmienił temat, by poruszyć najpilniejszą kwestię.

- Coś jest nie tak z drzwiami w tym domu. Większości nie da się porządnie zamknąć.

Nawet kot otwiera je bez trudu.

- Małe toto, ale sporo ma siły - stwierdził Birch z przekonaniem.

- Mamy tu mnóstwo drzwi, które się nie domykają. Da się coś z tym zrobić?

Ekspert zatknął kciuki za pas, przechylił się do tyłu na krześle i pokiwał głową.

- Dom jest stary, więc osiada. Framugi się paczą i drzwi przestają pasować. Mogę je

ponaprawiać, ale to będzie sporo kosztować.

Jak na kogoś, kto nie lubi pracować, wydawał się całkiem chętny do roboty. Nowy

zamek w drzwiach kuchennych? Żaden problem. Naprawić wszystkie drzwi do pokoi?

Drobiazg!

Obiecał, że zacznie następnego dnia rano, i to wcześnie. Qwilleran przypuszczał, że

pani Cobb przekupiła go obietnicą, w której niepoślednią rolę odgrywały naleśniki z jagodami

i kiełbaski.

Gdy Birch odjechał, rycząc silnikiem swojego motocykla, gospodyni stwierdziła:

- Co za maszyna!

Qwilleran mruknął coś pod nosem.

- Jak on przywiezie na tym narzędzia?

- Och, powiedział mi, że ma kilka półciężarówek i terenówkę, a do tego jeszcze

takiego wielkiego campera. Lubi wszystko, co jeździ. Chce mnie zabrać na przejażdżkę

motocyklem. Co pan o tym sądzi?

Qwilleran prychnął głośno przez wąsy.

- Niech pani się za bardzo nie zachwyca tym facetem. Na moje oko to niezły cwaniak.

- Wydaje się bardzo miły. Kiedy powiedziałam mu, że dym szkodzi antykom, od razu

bez słowa zgasił cygaro. A mój tort kokosowy bardzo mu smakował!

- To widać. Prawie nic nie zostawił.

- Spodobał się nawet małej Yum Yum. Widział pan, jak obwąchiwała jego buty?

- Pewnie pachniały stajnią albo szukała sznurowadła, które dałoby się rozwiązać. To

jeszcze niekoniecznie oznacza sympatię z jej strony... a tak nawiasem mówiąc, czy zauważyła

pani, że Koko często przesiaduje na schodach?

Skinęła głową.

- Poza lodówką to jego ulubione miejsce.

- Dziwne, że zawsze siada na trzecim stopniu. Nie mogę pojąć, dlaczego.

Gospodyni popatrzyła niepewnie na Qwillerana.

- Ja też zauważyłam coś dziwnego, ale boję się, że będzie pan się ze mnie śmiał.

- Ależ skąd, pani Cobb, zawsze traktuję poważnie wszystko, co mi pani mówi.

- No cóż, może pan pamięta, że kiedy tu przyjechałam, wspomniałam coś o duchach.

Właściwie tylko żartowałam, ale teraz naprawdę zaczyna mi się wydawać, że ten dom jest

nawiedzony. Nie żebym się bała, ale sam pan rozumie.

- Dlaczego pani tak uważa?

- Czasem gdy nocą wchodzę do kuchni, kątem oka widzę jakiś biały kształt, który

znika, kiedy patrzę w tamtą stronę.

- Pani Cobb, ja ciągle widzę białe kształty. Jeden ma na imię Koko, a drugi Yum Yum.

- A druga sprawa jest taka, że przedmioty same wędrują po kuchni. Dwa razy kosz na

śmieci stał na samym środku. A zeszłej nocy ta stara walizka znalazła się pod drzwiami. Czy

wic pan coś o ludziach, którzy dawniej tu mieszkali, panie Qwilleran? Czy miały tu miejsce

jakieś tajemnicze zbrodnie? Nawet nie wiem, czy pan tak naprawdę wierzy w duchy.

- W tej chwili gotów jestem uwierzyć we wszystko.

- To niebezpieczne. Omal nie przewróciłam się przez tę walizkę. Co ona tu robi?

Zdaje się, że są w niej jakieś stare ubrania.

- Wsadzę ją do schowka na miotły, żeby pani nie przeszkadzała. I musi mi pani

obiecać, że będzie pani zapalać światło, wchodząc tu po zmroku.

- Chyba po prostu mam nawyk oszczędzania elektryczności.

- W takim razie proszę o nim zapomnieć. Część spuścizny Klingenschoenów stanowią

większościowe udziały w przedsiębiorstwie energetycznym. Prosiłbym też, żeby pani nie

chodziła po domu bez okularów, pani Cobb. A właśnie, jak tam pani problemy z oczami?

Podniosła dłoń ze skrzyżowanymi palcami.

- Jako tako, ale na wszelki wypadek dwa razy do roku odwiedzam okulistę.

- Poza tym wszystko w porządku?

- Tak, ale chciałabym o coś zapytać. Zaniosłam ciasteczka malarzowi, który pracuje w

garażu - to bardzo miły młody człowiek - a on pokazał mi te wielkie stokrotki na ścianach.

Kto je namalował?

- Dziwnym zbiegiem okoliczności pewna dziewczyna imieniem Daisy. Kiedyś tu

pracowała. Mam nadzieję, że nie zamierza pani pomalować całej kuchni w irysy, pani Iris

Cobb...

- Och, panie Qwilleran - zaśmiała się.

- Zaczęła już pani sporządzać katalog zbiorów?

- Tak, i muszę przyznać, że to niezwykle ekscytujące. W suterenie natknęłam się na

skład sreber, w którym znalazłam kilka ośmioramiennych kandelabrów wysokości około

metra. W pokoju kredensowym jest zastawa na dwadzieścia cztery osoby, a w bieliźniarce

obrusy, wprost nie do wiary: adamaszkowe i lniane z haftem madera! Powinien pan wydać

wielkie przyjęcie, panie Qwilłeran. Bardzo chętnie zajmę się przygotowywaniem potraw dla

gości.

- Dobry pomysł - stwierdził - ale niech pani się nie przepracowuje. Proszę zachować

trochę czasu dla siebie. Może miałaby pani ochotę wstąpić do Towarzystwa Historycznego, a

kiedy będzie już pani miała ochotę zająć się wycenami, umieścimy ogłoszenie w „Picayune",

może nawet damy reklamę w PKX FM.

- Och, to byłoby cudownie!

- Mogłaby też pani wziąć udział w posiedzeniu rady miejskiej. Zamierzam się tam

wybrać, a prawniczka wspomniała, że może pani także miałaby ochotę.

- Jakie to miłe z jej strony! Tak, bardzo chętnie pójdę! - zawołała pani Cobb, jej oczy

błyszczały. - W mieście mieliśmy tyle kłopotów z biurokratami, ciekawa jestem, jak to działa

w małym miasteczku.

- W porządku, czyli jesteśmy umówieni. Teraz wezmę rower i przejadę się trochę

przed kolacją.

- Panie Qwilleran - rzekła gospodyni z wahaniem w głosie - to nie moja sprawa, ale

chciałabym coś powiedzieć, jeśli się pan nie obrazi.

- Proszę bardzo, prosto z mostu!

- Wolałabym, żeby pan sobie sprawił nowy rower. Ten stary to straszny gruchot,

niebezpiecznie na nim jeździć.

- Nic mi nie grozi, pani Cobb. Wyczyściłem go, naoliwiłem i kupiłem nowe opony.

Trochę skrzypi, ale na moje potrzeby zupełnie wystarczy.

- Ale tu jest tyle ciężarówek i tak szybko jeżdżą. W jednej chwili mogą zrobić z pana

miazgę.

- Jeżdżę głównie wiejskimi drogami, gdzie ruch jest niewielki. Proszę się nie martwić.

Gospodyni zrobiła dziwną minę.

- Ale to nie wypada, żeby człowiek o pańskiej pozycji jeździł na takim - takim złomie,

wybaczy pan wyrażenie.

- To ja panią proszę o wybaczenie, pani Cobb, ale zaczyna pani przemawiać w stylu

Penelope Goodwinter. Te ośmioramienne kandelabry uderzyły pani do głowy.

Uśmiechnęła się z zażenowaniem.

- Pod moją nieobecność - mówił dalej - może zadzwonić panna Goodwinter, żeby

powiedzieć, kiedy zabierze nas na zebranie rady. Może też telefonować pani Hanstable. Chce

zwiedzić dom. Proszę jej powiedzieć, że zapraszam ją choćby jutro, o dowolnej porze. Chyba

zacznę pobierać opłaty za wstęp, jakieś dwadzieścia dolarów od osoby.

- Och, panie Qwilleran, pana to się zawsze żarty trzymają.

By znaleźć się na wiejskiej drodze, musiał najpierw przeciąć cztery ruchliwe

przecznice, w dzielnicy willowej pięć następnych ulic, a wreszcie przejechać przez

przedmieścia, gęste od standardowych domów wiejskich, gdzie roiło się od dzieci,

plastikowych rowerków na trzech kołach, psów, a w powietrzu unosił się zapach grilla.

Dopiero potem mógł rozkoszować się kojącą samotnością otwartej przestrzeni, jadąc wśród

pastwisk, pozostałości dawnych kopalń, czasem przez las, niekiedy tylko mijając jakieś

gospodarstwo wiejskie strzeżone przez goniącego za rowerami psa.

Gdy tak jechał czteromilowym prostym odcinkiem Ittibittiwassee Road, rozmyślał o

wielu rzeczach: o potrawce jagnięcej z kluskami na kolację... o tym, że wkrótce wróci

Melinda... o wygodnej sofie, którą zamówił... o tym, że zapewne wkrótce odwiedzi go Arch

Riker... o tym, że w tylnym kole coś zgrzyta... o przyjęciu i metrowej wysokości

kandelabrach... biedna pani Cobb, źle znosi wdowieństwo... teraz zazgrzytał łańcuch...

„Daisy, Daisy"... komisarz policji o dobrym, szkockim nazwisku... tort kokosowy z kremem.

- To dopiero bezczelny facet - odezwał się na głos; samotna krowa pasąca się na

poboczu odwróciła głowę i obdarzyła go dobrotliwym spojrzeniem.

Bezczelność okazała się cechą szczególną Bircha Trevelyana. Pojawił się następnego

ranka w ciężarówce pełnej narzędzi, z apetytem na śniadanie oraz przenośnym

radiomagnetofonem. Qwilleran był jeszcze na pół uśpiony, kiedy przeraźliwy jazgot sprawił,

że zerwał się na równe nogi. Wkrótce do dźwięków muzyki dołączyły nie mniej przeraźliwe

kocie wrzaski.

Narzucił na siebie swój stary szlafrok i zbiegł po schodach. Zadowolony z siebie Birch

przystąpił już do naprawy drzwi kuchennych. Yum Yum wyła niczym syrena na ratuszu, a

Koko demonstrował cały zakres siedmiu oktaw, wyraźnie usiłując zagłuszyć pulsującą

muzykę dochodzącą z maszyny wyposażonej w dwa głośniki i migającej światełkami jak

jakaś gra wideo.

- Niech pan to przyciszy! - krzyknął Qwilleran. - One nie mogą tego znieść!

- Rzuć im pan rybie łebki, to się przymkną! - odkrzyknął Birch. - Baa-a-a-a!

Qwilleran usiłował zorientować się, w jaki sposób można stłumić dźwięk płynący z

tego straszliwego urządzenia.

- Prawdę mówiąc, ja też tego nie mogę znieść.

Pani Cobb skinęła na niego przyzywająco z pralni.

- Niech pan będzie dla niego wyrozumiały - szepnęła. - Jest drażliwy, a przecież

chcemy, żeby skończył tę pracę.

Przez kilka kolejnych dni Birch kręcił się po domu, modyfikując natężenie dźwięków

muzyki w zależności od tego, ile jedzenia, komplementów i piwa zapewniała mu pani Cobb.

Odgłosy wiertarki i innych urządzeń drażniły koty, ale Qwilleran uznał, że najlepiej będzie

zaakceptować ogłuszający hałas jako oznakę postępów czynionych w pracy.

Tego dnia, gdy Mildred Hanstable pojawiła się, by obejrzeć dom, zwiedzanie

rozpoczęli od garażu, gdzie niespieszny malarz pokrywał ściany przyszłej pracowni

Qwillerana kolorem beżowym w odcieniu moja ve. Udało im się przecisnąć między wiadrami

i drabinami po folii chroniącej podłogę przed kapiącą farbą do dawnego mieszkania Daisy.

Na widok malunków nauczycielka oniemiała z zachwytu.

- Niesamowite! Prawdziwy majstersztyk! Kaplica Sykstyńska tej dziewczyny! - miała

łzy w oczach. - Biedactwo! Nie wiem, czy kiedyś jeszcze ją zobaczę.

Qwilleran niepewnie przygładził wąsy.

- Szczerze mówiąc, coraz bardziej wątpię, czy Daisy jeszcze żyje.

- Co masz na myśli, Qwill?

- Przecież nie wiemy, czy tak naprawdę wyjechała z miasta, prawda?

- Podejrzewasz coś... strasznego?

- Nie wiem. To tylko przeczucie, ale bardzo silne.

Przecież nie mógł jej powiedzieć o sygnałach nadawanych przez wąsy i melodyjce,

która wciąż prześladowała go w myślach.

- Chodźmy do domu. Ciekaw jestem, co ci powiedziała matka Daisy.

Odwrócili się i ujrzeli stojącego w drzwiach Steve'a, który w ręce trzymał wałek i

kręcił głową z podziwem.

- Szkoda by to było zamalować. Sama to wszystko zrobiła? Szalona dziewczyna!

- Niczym się nie przejmuj, tylko wracaj do roboty, szybki Billu - Qwilleran trzepnął

go przyjaźnie po ramieniu. - Bez zacieków, równiutko, bez purchli.

Oprowadził Mildred po rezydencji; nabrał już w tym wprawy, niczym profesjonalny

przewodnik.

- Obok kominka widzisz kabinet ozdobiony florencką mozaiką pietra dura, z końca

siedemnastego wieku. To biurko z czasów regencji jest wykonane ze złotokapu - nauki pani

Cobb nie poszły w las.

- Ile tu pięknych rzeczy! Co za przepych! - zachwycała się Mildred. - Kto by się

spodziewał czegoś takiego w Moose County.

- Mało kto wiedział, co kryje w sobie ten dom - zauważył Qwilleran. -

Klingenschoenowie nigdy nie przyjmowali gości, chociaż nie brakło im zastawy stołowej, ani

porcelany, ani sreber... napijesz się czegoś?

- Masz jakiś sok owocowy?

Poczęstował ją ulubionym napojem winogronowym Koko z jego prywatnych

zapasów, po czym zasiedli w oranżerii, gdzie Mildred obejrzała marmurowe posągi.

Szczęśliwie panowała względna cisza, którą tylko od czasu do czasu przerywało donośne

„baa-a-a!" Birch wyłączył radio i razem z panią Cobb pił piwo w kuchni. Albo gospodyni się

w nim zadurzyła, albo był to z jej strony przejaw makiawelicznej przebiegłości. Qwilleran

musiał przyznać, że praca postępowała, a Birch wykonywał ją bardzo porządnie.

- A teraz - zwrócił się do Mildred - opowiedz mi o pani Muli.

- Była w miarę trzeźwa i dało się z nią porozmawiać. Przekazałam jej twoją

wiadomość, a kiedy wspomniałam o złotej biżuterii, wyraźnie się ożywiła.

- Miała jakieś wiadomości od córki?

- Nie, ale dowiedziałam się czegoś ciekawego. Ona również wkrótce po wyjeździe

Daisy otrzymała kartkę pocztową. Coś w stylu „jadę na Florydę, nigdy nie wrócę, zapomnij o

mnie, i tak mnie nigdy nie kochałaś". Della po dziś dzień nie może jej tego wybaczyć.

- Widziałaś tę kartkę?

- Nie zachowała jej. No i oczywiście nie pamięta stempla pocztowego, ani jakim

pismem była napisana, ani daty. Wie tyle, że było to pięć lat temu, a i przedtem, i potem przez

większość czasu była wstawiona.

- Ja poszedłem na policję - powiedział Qwilleran - i poznałem tam komisarza

Brodiego. Sympatyczny facet, bardzo życzliwie nastawiony. Daisy nie jest notowana. Nie

było na nią skarg, nie była aresztowana. Sprawdził datę jej wyjazdu - czy też rzekomego

wyjazdu - ale nikt nie zgłosił jej zaginięcia.

- Cieszę się, że ma czyste konto - stwierdziła Mildred. - To nie była zła dziewczyna,

po prostu miała niezbyt udany start. Przychodziła do szkoły obdarta, w łachmanach. Dawałam

jej stare ubrania Sharon. Wczoraj zajrzałam do roczników klasowych. Nie było tam jej

zdjęcia. Przypuszczam, że po prostu nie miała pieniędzy, żeby iść do fotografa. Jest tam

komentarz o każdym z uczniów wpisany przez kolegów. Przy nazwisku Daisy znalazło się

„wyjdzie bogato za mąż". Nie wiem, czy to znaczy, że dobrze jej życzyli, czy też był to

okrutny żart z ich strony.

- Chyba odwiedzę Delię Muli jutro, póki jeszcze pamięta i jest w dobrym nastroju.

- Świetnie. Mieszka w starej przyczepie z wielką stokrotką namalowaną na drzwiach.

- Przepraszam cię na chwilę. Chciałbym ci coś pokazać - poszedł do schowka i wrócił

z torbą od Lanspeaków, w której były dziecięce ubranka.

Mildred przyjrzała im się dokładnie.

- To nie są rzeczy z domu towarowego. Są ręcznie robione. Chyba rozpoznaję rękę

Delii.

- W takim razie musiała wiedzieć, że Daisy zaszła w ciążę. To nas może do czegoś

doprowadzić. Jutro będę wiedział więcej.

Podsłuchana następnego ranka rozmowa nasunęła Qwilleranowi pewien pomysł. Birch

znów stawił się do pracy, pożywiał się z panią Cobb w kuchni i opowiadał jej o kulinarnych

rozkoszach baru „Pod Psem": peklowana wołowina z kapustą w każdy wtorek, długie na

trzydzieści centymetrów hot-dogi z chili co środę. Qwilleran postanowił, że zabierze Delię

Muli na lunch. Z doświadczenia wiedział, że kobiety lubią, gdy się je dokądś prowadzi, a

następnie karmi. Stają się wówczas życzliwe i rozmowne. Dla Delii taki bar jak „Pod Psem"

będzie czymś w rodzaju haute cuisine.

Wsadził złotą bransoletkę do kieszeni zapinanej na guzik, wrzucił walizkę Daisy oraz

karton z jej ubraniami do bagażnika i wyruszył w stronę Dimsdale, gdy zbliżało się południe.

W połowie drogi włączył radio, by wysłuchać wiadomości PKX FM:

„...najwyższa jakość i oszczędności w domu towarowym Lanspeaków. A teraz ostatnie

wiadomości... Burmistrz Pickax zapewnił tutejszą społeczność handlową, że dzielnica biznesu

w centrum otrzyma nowy parking municypalny, nim spadnie śnieg. Podczas mowy

wygłoszonej w izbie handlowej burmistrz Blythe powiadomił, że w centrum zostanie

wybudowany nowy parking miejski jeszcze przed pierwszymi opadami śniegu.

Jedna z restauracji w Pickax zostanie rozbudowana, dzięki czemu zyska o pięćdziesiąt

procent więcej miejsc i utworzy nowe miejsca pracy. Otto Geb, właściciel Otto's Tasty Eats,

powiadomił PKX FM, że dzięki zwiększeniu powierzchni lokalu będzie w stanie obsługiwać

o połowę więcej klientów, a przy tym zatrudni siedmiu dodatkowych pracowników.

Dziś rano w Dimsdale znaleziono zwłoki kobiety; znajdowały się w zamieszkiwanej

przez nią przyczepie, a przyczyną zgonu było nadużycie szkodliwych substancji. Ciało Delii

Muli, lat czterdzieści cztery, zostało znalezione przez sąsiada, który odwiedził ją, by

pożyczyć papierosa. Biuro koronera podało jako przyczynę śmierci nadmierne spożycie

alkoholu oraz pigułek nasennych. Zdaniem doktora Barry’ego Wimmsa zgon nastąpił z

powodu zatrucia alkoholem i tabletkami nasennymi.

A teraz kilka słów do naszych miłych słuchaczy wygłosi przedstawiciel domu

towarowego Lanspeaków...

Rozdział ósmy

- Kiedy doczekam się sławetnego makaronu z topionym serem? - to pytanie Qwilleran

zadał pani Cobb, gdy oboje czekali na Penelope Goodwinter, która miała zabrać ich ze sobą

na posiedzenie rady miejskiej.

- Kiedy tylko uda mi się dostać dobry ostry ser. Wie pan, to musi być dojrzały cheddar

- wyjaśniła gospodyni. - Przy okazji, zapomniałam panu powiedzieć: dzwoniła jakaś kobieta i

chce się z panem zobaczyć. Poprosiłam ją, żeby odezwała się jutro. Mówiła, że chodzi o

Daisy.

- Powiedziała, jak się nazywa?

- Coś jak „Tiffany Trotter", ale nie jestem pewna. Chyba jest dość młoda.

Pani Cobb miała na sobie swój różowy spodnium, a Qwilleran na klubową koszulę

narzucił letnią marynarkę z nie gniotącego się materiału. Kiedy prawniczka zajechała po nich

jasnobrązowym bmw, ubrana była w wykrochmalony kostium z fioletoworóżowego lnu w

wąskie prążki oraz bluzkę w tym samym kolorze, miała też odpowiednio dobrane korale.

Tonem serdecznym, lecz stanowczym powiadomiła panią Cobb, że ma zająć tylne siedzenie.

- Wrócił już mój brat - poinformowała Qwillerana - i omawiamy wspólnie plany

organizacyjne dotyczące Fundacji Klingenschoenów. Projekt został przyjęty w mieście z

powszechnym uznaniem, nie spotkałam się tu jeszcze z taką jednomyślnością. Zazwyczaj

natychmiast wyłania się kilka zwalczających się wzajemnie frakcji, nawet jeśli kwestia

dotyczy tylko skrzynek na kwiaty przy Main Street.

Gmach ratusza miejskiego najwyraźniej powstał pod wpływem inspiracji

średniowieczną architekturą obronną, brakowało tam tylko mostu zwodzonego i fosy. Wraz z

parkingiem, siedzibą straży pożarnej, komisariatem policji i garażem dla karetek pogotowia

zajmował cały kwartał między czterema ulicami, a położony był oczywiście przy Main Street.

Radni pod przewodnictwem burmistrza Blythe'a zasiadali przy długim stole

ustawionym na podwyższeniu pośrodku sali. Ku swemu zdziwieniu Qwilłeran ujrzał pośród

nich dwie znajome osoby: Amandę Goodwinter, naburmuszoną jak zwykle, oraz pana

Coopera, jak zawsze z zatroskanym wyrazem twarzy. Dziesięć rzędów krzeseł

przeznaczonych dla publiczności było już zajęte, pozostawały tylko trzy wolne miejsca w

pierwszym rzędzie. Penelope usiadła na środkowym; najwyraźniej chodziło o to, żeby

Qwiłleran nie siedział obok swojej gospodyni.

Burmistrz zastukał młotkiem w stół i zawołał głośno:

- Powstań do przysięgi na wierność sztandarowi!

Rozległo się szuranie krzeseł, wszyscy wstali, ale niespodziewanie w głębi sali rozległ

się okrzyk:

- Sprzeciw!

Pani Cobb krzyknęła cicho ze zdumienia. Przez publiczność przeszedł pomruk

niezadowolenia, wszyscy znów usiedli. Członkowie rady opadli na krzesła, a na ich twarzach

malowało się zniecierpliwienie, poirytowanie i zrezygnowanie. Rozglądając się, by

zidentyfikować osobnika zakłócającego obrady, Qwilleran dostrzegł wojowniczo

wyglądającego mężczyznę w średnim wieku, ostrzyżonego na niemodnego jeżyka, tak że jego

włosy przypominały szczotkę. Stał i czekał, aż zwróci się do niego przewodniczący obrad.

Burmistrz ze stoickim spokojem zapytał go:

- Jaka jest przyczyna pańskiego sprzeciwu, panie Hackpole?

- To nie jest oficjalny sztandar Stanów Zjednoczonych - odparł mężczyzna grzmiącym

głosem. - Jest na nim czterdzieści osiem gwiazd; rząd federalny wycofał ten wzór już w 1959

roku.

Przez publiczność przeszedł kolejny gniewny pomruk, odezwało się kilka okrzyków:

- Kto by tam liczył?

- Siadaj pan!

- Spokój! - burmistrz Blythe stuknął młotkiem. - Panie Hackpole, ślubowaliśmy

wierność temu sztandarowi przez ponad ćwierć wieku i żaden z podatników zamieszkujących

Pickax nie czuł się obrażony, nie było też sprzeciwów ze strony rządu federalnego, jak

również mieszkańców stanów Hawaje i Alaska.

- Stanowi to pogwałcenie ustanowionych zasad oddawania czci sztandarowi -

stwierdził pan Hackpole. - Prawo jest prawem i nie można go omijać.

Jakaś starsza pani spośród radnych zaoponowała słodkim głosem:

- Wielu z nas tu obecnych przechowuje jeszcze we wdzięcznej pamięci fakt, iż

sztandar ten został darowany miastu Pickax przez zmarłą pannę Klingenschoen, byłoby więc

oznaką braku szacunku, gdybyśmy usunęli go tak prędko po jej przedwczesnej śmierci.

- Tak jest! Dobrze mówi! - odezwały się głosy aprobaty z tłumu.

Ponury księgowy dodał:

- To kosztowny sztandar. Przy obecnych cenach nie możemy pozwolić sobie na

zastąpienie go sztandarem tej samej jakości.

Amanda Goodwinter, krzywiąc się niemiłosiernie, stwierdziła:

- Musiałby zostać wykonany na zamówienie. Sztandar ten został zrobiony ze

stuprocentowej czystej wełny i podszyty jedwabiem, co bardzo rzadkie. Każdy pas naszyty

jest osobno, a gwiazdy na błękitnym polu zostały ręcznie wyhaftowane. Wiem dobrze, bo

sztandar zamówiono za pośrednictwem mojej firmy.

- Nie zapominajcie o złotym frędzlu - pisnął jakiś cienki głos z końca stołu. -

Nieczęsto widuje się sztandary ze złotym frędzlem - powiedział to staruszek tak drobny, że

niemal nie było go widać zza stołu.

Radny tuszy tak pokaźnej, że zajmował dwa krzesła bez bocznych oparć ustawione

obok siebie, zauważył:

- Coś mi się zdaje, że w tym sztandarze są dziurki. Chyba zrobiły je mole.

- Dziurki można zacerować - wtrąciła starsza pani głosem ociekającym słodyczą. -

Sama bym to zrobiła, gdybym miała takie oczy jak dawniej.

- Nie ma mowy o cerowaniu - zaprotestowała Amanda gniewnym tonem. - Tutaj

trzeba profesjonalnej konserwacji. Jednak w tym celu musielibyśmy go wysłać na Niziny i

sztandar nie wróciłby do nas przed upływem dwóch miesięcy.

- Może trzeba go czymś opryskać - zaproponował piskliwy staruszek.

Otyły radny znów zabrał głos:

- Możemy go opryskiwać i konserwować do woli, a i tak wciąż będziemy mieli

sztandar z czterdziestoma ośmioma gwiazdami. W żaden sposób nie rozwiązuje to problemu

postawionego przez pana Hackpole'a.

Kilku radnych spiorunowało go wzrokiem, a pan Cooper oznajmił:

- Ja ze swej strony sprzeciwiam się zakupowi tak drogiego sztandaru tylko po to, by

zaspokoić żądania jednego podatnika. Nie mamy na to budżetu.

Rozpętała się ożywiona dyskusja.

- Nie musimy kupować drogiego sztandaru.

- Na co komu hartowane gwiazdy?

- Dobrze, ale czy tani sztandar nie wpłynąłby negatywnie na wizerunek miasta

Pickax?

- Do diabła z wizerunkiem!

- A może wystarczy wyhaftować jeszcze dwie gwiazdy na tym sztandarze, który

mamy? Sama chętnie bym się tego podjęła, gdybym miała te oczy co dawniej...

- A gdzie pani chce je umieścić? Na czerwonym pasie? To by dopiero wyglądało! -

komentarz ten wygłosiła Amanda.

- Wtedy rzeczywiście byłby niezgodny z prawem.

- To byłaby obraza sztandaru Stanów Zjednoczonych.

- Może lepiej zakupić zwykły, drukowany sztandar? Możemy się obyć bez tych

wszystkich haftów i podszyć.

- Takie rozwiązanie nie załatwi kwestii afrontu, jakim by to było wobec pamięci

donatorki, pokój jej duszy - odezwała się starsza pani radna.

- No, to kupcie nowy ze złotym frędzlem, a rachunek wyślijcie Hawajom i Alasce.

Tam pieniędzy nie brakuje.

Wypowiedź ta została przyjęta przez publiczność z entuzjazmem.

Burmistrz Blythe ujął w dłoń młotek.

- Mamy tu cztery problemy w jednym. Możemy zachować obecny sztandar i urazić

pana Hackpole'a. Możemy zastąpić go nowym i narazić się na zarzut braku poszanowania dla

donatorki pierwszego sztandaru. Możemy zakupić tani substytut, lecz w ten sposób

przedstawiamy nasze miasto w niekorzystnym świetle. Możemy wreszcie nabyć kosztowny

sztandar, ale trzeba będzie na to poświęcić środki, które należałoby raczej spożytkować na

budowę nowego parkingu miejskiego. Wnioskuję, by odroczyć tę kwestię i zająć się innymi

sprawami, zapewniając jednocześnie pana Hackpole'a, że jego obiekcja zostanie

potraktowana z należytą uwagą.

Tak też się stało; kwestię odłożono na potem, wszyscy oprócz pana Hackpole'a oddali

cześć czterdziestu ośmiu gwiazdom i trzynastu pasom, a następnie rada zaprzęgła swój

potencjał umysłowy do spraw ważniejszych, takich jak szczekające psy, podlewanie skrzynek

z kwiatami w centrum i prośba sklepu sprzedającego łóżka wodne o zgodę na urządzenie

„pokoju przytuleń", w którym potencjalni klienci mogliby przetestować sprzedawane

produkty.

Zamykając posiedzenie, burmistrz oznajmił:

- Nim zakończymy obrady, pragnąłbym przedstawić państwu szacownego gościa i

nowego mieszkańca Pickax, pana Jamesa Qwillerana.

Spadkobierca fortuny Klingenschoenów - jakże wysoki i postawny, a przy tym

noszący ogromne wąsy - powstał i skłonił się. Powitał go aplauz oraz wiwaty, jednak nikt nie

gwizdał, by wyrazić swój entuzjazm, ponieważ stanowiłoby to naruszenie obwiązującego w

Pickax prawa.

- Panie burmistrzu, panie i panowie radni, szanowna publiczności - zaczął - z radością

stwierdzam, że stałem się częścią społeczności, której wybrani przedstawiciele przejawiają

tak wielką troskę o wspólne dobro, obywatelską świadomość tudzież poczucie

odpowiedzialności, jeśli chodzi o potrzeby podatników. Nadzwyczaj uważnie wysłuchałem

światłej dyskusji dotyczącej sztandaru i pragnąłbym zaproponować pewne rozwiązanie. Po

pierwsze, proponuję zachować obecny sztandar, aby uczcić pamięć donatorki oraz jako obiekt

historyczny, oprawiając go w szkło i wieszając na ścianie. Po drugie, proszę o przyjęcie daru

z mojej strony w postaci nowego sztandaru, który zostanie wykonany na zamówienie, z

czystej wełny i jedwabnym podszyciem, ręcznie naszywanymi pasami i haftowanymi

gwiazdami oraz złotym frędzlem, które to zamówienie zostanie zrealizowane za

pośrednictwem biura projektowania wnętrz pani Amandy Goodwinter.

Rozległy się donośne wiwaty, które zakończyły się owacją na stojąco. Qwilleran

uniósł dłoń, by uciszyć publiczność.

- Wszyscy państwo zdajecie sobie sprawę z historycznego znaczenia rezydencji rodu

Klingenschoenów. Moim zamiarem jest przekazanie jej we właściwym czasie miastu Pickax

w charakterze muzeum.

Znów donośna owacja.

- Tymczasem przechowywane tam bezcenne zbiory znajdują się pod fachową opieką

osoby, która pełnić będzie funkcję konserwatora, dokona ich skatalogowania i będzie

kuratorem kolekcji. Jest ona wiarygodnym autorytetem w tej dziedzinie, a przybyła do nas z

Nizin. Pozwolę sobie przedstawić państwu panią Iris Cobb. Pani Cobb, zechce pani wstać.

Oczy pani Cobb lśniły bardziej niż kryształy górskie w oprawkach jej okularów, gdy

kłaniała się zebranym. Kiedy posiedzenie zostało zamknięte, Penelope stwierdziła dość

uszczypliwym tonem:

- No proszę, panie Qwilleran, jedna niespodzianka za drugą.

Odwiozła ich do domu, ale nie dała się zaprosić na drinka.

- Brat czeka na mnie w kancelarii - wyjaśniła. - Prowadzimy jutro sprawę w sądzie i

jeszcze dziś przed zakończeniem dnia musimy podjąć pewne istotne decyzje.

Pani Cobb też chciała już udać się na spoczynek.

- Powie pan, że jestem głupia, panie Qwilleran, ale muszę porządnie się wypłakać.

Jaka szkoda, że mój zmarły mąż nie mógł mnie widzieć dziś wieczorem i usłyszeć tych

wszystkich oklasków! A jak cudownie mnie pan przedstawił! To było takie... takie

wzruszające! - i pobiegła na górę.

Qwilłeran udał się więc do biblioteki, gdzie czekała na niego rosnąca z dnia na dzień

piramida nie załatwionej korespondencji. Uświadomił sobie, że za wspaniałomyślny gest

darowania miastu sztandaru czekać go może kara w postaci kolejnych stert listów. Postanowił

nie zwlekać dłużej i sięgnął po telefon, by zadzwonić do poczmistrzyni z Mooseville. W

słuchawce usłyszał głos jej męża.

- Cześć, Nick. Jak tam sprawy w Mooseville?

- Temperatura jest idealna, ale przydałby się deszcz. Niedawno widziałem cię na

rowerze. Skąd wytrzasnąłeś ten zabytek?

- Owszem, można by go odmalować - przyznał Qwilleran - ale najważniejsze, że

działa. Lubię jeździć na rowerze, lepiej mi się wtedy myśli. Za to nie lubię, kiedy uganiają się

za mną psy.

- W tym okręgu nie wolno im biegać luzem. Powinieneś złożyć skargę na policji. To

wbrew prawu!

- Póki co jakoś sobie radzę. Zawsze mam dla nich w zapasie kilka dosadnych słówek,

a na razie żaden jeszcze nie odgryzł mi nogi. Jak się miewa Lori? Chodzi jeszcze do pracy?

- Tak, ale już niedługo - odparł Nick. - Właśnie złożyła rezygnację.

- Napisała do mnie w sprawie pracy na pół etatu w charakterze sekretarki.

- A tak, jasne. Już oddaję jej słuchawkę.

Po drugiej stronie usłyszał dźwięczny głos Lori.

- Halo, Qwill? Dostałeś mój list?

Koko natychmiast znalazł się na biurku i zaczął trącać nosem w słuchawkę oraz

próbował ugryźć kabel. Rozpoznał głos rozmówczyni. Qwilleran odsunął go ręką.

- Dostałem, Lori. Mam tu całą masę listów, które na ciebie czekają. Jeśli Nick zechce

je odebrać, mogłabyś odpowiadać na nie w domu.

- Świetnie!

- Doskonale piszesz, poza tym chyba masz lepszą maszynę niż ja.

- Dziękuję. Nick podarował mi na urodziny elektroniczną maszynę do pisania. Tak

naprawdę to chciałam kolczyki z diamencikami, ale on jest taki praktyczny. Wiesz, jak to

inżynier.

- Chciałbym też cię o coś spytać, Lori, skoro tak dużo wiesz o kotach - Qwilleran

walczył o słuchawkę ze swoim ulubieńcem, który próbował mu ją odebrać. - Koko całymi

dniami przesiaduje na schodach, ale wyłącznie na trzecim stopniu. Potrafisz to jakoś

wytłumaczyć? - znów odepchnął Koko.

Lori odpowiedziała:

- Koty wszędzie zostawiają swój indywidualny zapach i lubią wracać w to samo

miejsce. Tworzą sobie w ten sposób jakby prywatne terytorium.

- Hm - zamyślił się Qwilleran. - Może masz rację.

Było dopiero wpół do jedenastej i kończył właśnie list do Pickax Thespians, grupy

teatralnej, grzecznie odrzucając propozycję odegrania roli Teddy’ego w sztuce Arszenik i

stare koronki, kiedy posłyszał dźwięki muzyki.

Z salonu dobiegły trzy wyraźne nuty: E, D, C. Koko znów grał na fortepianie.

Przynajmniej Qwilleran przypuszczał, że to jego sprawka, choć nigdy na własne oczy nie

widział, by kot dotykał klawiszy. Pani Cobb z pewnością byłaby przekonana, że czyni to

raczej duch nawiedzający rezydencję.

Zajrzał do salonu; Koko przechadzał się po nim z ostentacyjną nonszalancją.

Qwilleran podniósł go i bezceremonialnie posadził na stołku przed fortepianem.

- Dobrze, a teraz coś mi zagraj.

- Ik ik ik - odpowiedział Koko przymilnie i zabrał się do wylizywania tylnej części

swojego ciała.

- Nie bądź taki skromny. Pokaż, co potrafisz.

Qwilleran postawił kota na czterech łapach i chwyciwszy jego przednią łapkę,

wyciągnął ją w stronę klawiatury. Koko skręcił się w precel, dał susa między jego rękami na

podłogę i odszedł na sztywnych nogach, zadzierając z godnością ogon do góry, by powrócić

na swoje ulubione miejsce, czyli obserwować wydarzenia z trzeciego schodka.

Czy to przypadek, że nutki odegrane na fortepianie tworzyły początek melodyjki Trzy

ślepe myszki Qwilleran poczuł dobrze znany dreszczyk idący od wąsów. Czuł, że trójka musi

mieć tu jakieś znaczenie. „Były sobie świnki trzy"... do trzech razy sztuka... trzy po trzy... trzy

pstre przepiórzyce... gra w trzy karty... trzeci wymiar. Wszystko to nie miało najmniejszego

sensu.

Następnego ranka Qwilleran pił trzecią kawę, kiedy niespodziewanie pojawiła się

Amanda Goodwinter, trzykrotnie i nader niecierpliwie pociągając za rączkę dzwonka.

Wtargnęła do hallu odziana w wygnieciony kostium koloru khaki i płócienny kapelusz

golfowy; spod jego ronda wymykały się niesforne kosmyki włosów.

- Wpadłam zobaczyć, czy ten mój malarz w ogóle coś robi -oznajmiła.

Qwilleran nie mógł się nadziwić, że to samo nazwisko nosi Penelope z jej wymuskaną

elegancją i Amanda, w pełni ilustrująca określenie „strój niedbały": za długie rękawy, żakiet

zsuwający się z ramienia, jedna strona kołnierzyka bluzki na wierzchu, druga pod spodem.

- Co to za upiorny hałas? - zapytała.

- Birch Trevelyan naprawia drzwi - wyjaśnił Qwilleran. - Przepraszam na chwilę.

Mam coś dla pani - z zamkniętej na klucz szuflady biurka w bibliotece wyjął figurkę słonia. -

Mam wrażenie, że to pani własność.

- Gdzie, do diabła, pan to znalazł? - odwróciła słonika, żeby obejrzeć nalepkę.

- Pośród rzeczy niejakiej Daisy Muli. Znalazłem je, gdy sprzątałem na strychu.

- Ta rzecz znikła z mojego studia dobre sześć lat temu - oświadczyła projektantka. -

Rzeczywiście Daisy wtedy u mnie pracowała, ale ponieważ to był rok wyborów, myślałam,

że gwizdnął to jakiś cwany republikanin, w końcu to ich symbol - oddała figurkę

Qwilleranowi. - Proszę! Należy do pana. Niezły drobiażdżek, stary i teraz nie da się już takich

dostać.

- Nie, nie! Przecież to pani własność.

- Cicho! - ucięła Amanda. - Już dawno zaksięgowałam stratę, co ja z nim teraz zrobię?

A jak się panu podobało wczorajsze posiedzenie rady?

- To dla mnie nowe doświadczenie, gdy słyszę, jak przedstawiciele narodu mówią po

angielsku. Ani słowa o dekontekstualizacji, paradygmatach czy priorytetowości.

- Pańskie przemówienie zrobiło furorę, nie ma co. Całe to gadanie o

odpowiedzialności i troskliwości... Myślałam, że mnie szlag trafi, ale oni dali się na to nabrać.

- Nawiasem mówiąc, kim jest pan Hackpole? - spytał Qwilleran.

- To taki facet, przez którego wszystkich szlag trafia. Wszystkim rzuca kłody pod

nogi. Trzymaj się pan z daleka od Hackpole'a, bo ze znajomości z nim nic dobrego nie może

wyniknąć.

- Ten otyły radny wydawał się stawać po jego stronie w dyskusji na temat sztandaru.

- To był Scott Gippel. Boi się Hackpołe'a jak ognia. Są sąsiadami, a chociaż Hackpole

jeszcze do nikogo nie wygarnął z dwururki, to wpada w szewską pasję, kiedy ktoś wejdzie mu

na trawnik albo skarży się na jego psy.

- Co go ugryzło?

- Ciężarówka z piwem przejechała jego żonę, od tego czasu mu odbiło. Trzeba jednak

przyznać, że jeśli chodzi o interesy, nie stracił wyczucia. Sprzedaje używane samochody i

nieźle sobie radzi...! No dobra, chodźmy zobaczyć, jak idzie malowanie. Powinien pan

zamykać te drzwi kuchenne na klucz. Wie pan, teraz mamy tu od cholery turystów. W

mieście pełno różnego tałatajstwa, a nawalone to wszystko w trupa. Niedawno włamali się do

gabinetu doktora. Ukradli narkotyki i igły.

Gdy weszli do garażu, Qwilleran rzucił:

- Niech pani zerknie na tę wielką szafę. Myślałem, że to śmieć, tymczasem pani Cobb

twierdzi, że to Schrank z Pensylwanii, który ma sporą wartość kolekcjonerską.

Amanda prychnęła.

- Na moje oko to jednak śmieć.

- Możliwe. Chciałbym jednak prosić, żeby pani tragarze w wolnej chwili wnieśli ją do

domu. Będzie stała koło biblioteki.

- Też coś! - fuknęła.

Mrucząc coś do siebie pod nosem, wspięła się po schodach na górę, by dokonać

inspekcji odnawianego apartamentu. Zagroziła Steve'owi, że wywali go z roboty, o ile się nie

pospieszy, raz jeszcze z niedowierzaniem przyjrzała się malunkom Daisy, a potem poleciła

Qwilleranowi:

- Niech pan mnie odprowadzi do samochodu.

Gdy szli podjazdem w cieniu starych klonów, Qwilleran napomknął coś o pięknej

pogodzie.

- Drogi panie, zobaczymy, co pan powie, kiedy przyjdzie zima! - a potem dodała: -

Dam panu radę. Niech pan będzie ostrożny. Tu w Pickax każdą rozmowę ktoś słyszy. To

miasto uwielbia ploty. I jest tak, jakby wszędzie były ukryte mikrofony. Nie zdziwiłabym się,

gdyby mi powiedziano, że w skrzynkach kwiatowych na Main Street założono podsłuch.

Burmistrzowi też nie ufam. Całkiem miły gość, ale nie ufam mu ani za grosz. Więc niech pan

trzyma oczy i uszy otwarte i pilnuje języka za zębami.

- Na przykład w barze, tak?

- Albo w Country Clubie. Albo w kościele.

Amanda wcisnęła się za kierownicę, manewrując przy tym dość niezręcznie kolanami,

łokciami i biodrami. Uruchomiła silnik, jej wóz ruszył od razu pędem po podjeździe, ale

niemal natychmiast zahamowała z piskiem opon i wrzuciła wsteczny

- I niech pan uważa na moich krewnych! Niech pana nie omami złudny urok

Goodwinterów!

Tym razem odjechała na dobre, bezwzględnie wymuszając pierwszeństwo przy

włączaniu się do ruchu.

Qwilleran oniemiał. W Pickax było pełno Goodwinterów, a wszyscy byli ze sobą

spokrewnieni. Jeśli chodzi o Melindę, to nie było w niej nic „złudnego". Cenił jej poczucie

humoru - czasem cyniczne, zwykle frywolne. Wróciła właśnie z Paryża i już się z nią umówił,

licząc na relaksujący wieczór spędzony na miłej pogawędce, o ile nie na czymś więcej.

Melinda intensywnie uwodziła go od samego początku ich znajomości.

- To dobrze czy źle? - rzekł na głos, gdy wrócił do domu, żeby nakarmić koty. - Co

byście chciały dostać na śniadanie? Wołowinę „Oscar"? Coq au vinl Krewetki „dejonghe"? -

posiekał pieczeń pani Cobb i ułożył jej kawałki na talerzyku Royal Worcester, następnie polał

sosem z patelni, dorzucił nieco tartej marchewki i posypał żółtkiem jajka ugotowanego na

twardo. - Voila - rzekł.

Oba koty z zapałem przystąpiły do posiłku, skrzętnie omijając przy tym kawałeczki

marchwi.

Następnym gościem była Tiffany Trotter, ta sama czerstwa i krzepka wiejska

dziewucha, która zgłosiła się do pracy w charakterze gospodyni. Tym razem rozmawiali w

bibliotece, aby umknąć przed czynionym przed Bircha hałasem: stukaniem młotka, odgłosem

piłowania i muzyką z radia. Budował teraz półki na książki dla pani Cobb.

W bibliotece Tiffany omiotła spojrzeniem księgozbiór i sztukaterię na suficie.

- Ładny pokój - stwierdziła.

- Chciała pani rozmawiać ze mną w sprawie Daisy - przypomniał jej Qwilleran.

- Kiedyś tu pracowała.

- O tym wiem. Czy jest pani przyjaciółką Daisy?

- Byliśmy bardzo dobrymi przyjaciółkami i... - wzruszyła ramionami, nie mogąc

znaleźć właściwego słowa. - Pomyślałam sobie, że to dziwne jakieś, bo wyjechała z miasta i

nic mi nie powiedziała. Nawet nie napisała - popatrzyła na Qwillerana, by sprawdzić jego

reakcję.

- Próbowała pani wtedy czegoś się o niej dowiedzieć?

- Zapytałam starszą panią, dla której pracowała, i usłyszałam od niej, że Daisy

wyprowadziła się na Florydę. Miałam wrażenie, że coś ją mocno wkurzyło.

- To się zdarzyło pięć lat temu. Jak długo byłyście przyjaciółkami?

- Od początku liceum. Dzieciaki z Dimsdale podjeżdżały busem do szkoły w Pickax i

wszyscy naśmiewali się z Daisy, bo nazywała się Muli. Ja tam ją lubiłam. Była inna. I ładnie

rysowała.

- Miała jakiegoś chłopaka?

- W szkole nie, dopiero potem miała różnych. Szkoły nie skończyła, nie podobało jej

się tam.

- Czy wie pani, kim byli jej przyjaciele?

- Faceci, i tyle.

- Kiedy opuściła miasto, była w ciąży. Wiedziała pani o tym?

- No... owszem.

- Czy mówiła coś o przerwaniu ciąży?

- O nie! - Tiffany ożywiła się po raz pierwszy podczas tej rozmowy. - Chciała urodzić

to dziecko. Chciała wyjść za mąż, tylko tamten facet chyba nie chciał.

- A kto był ojcem?

- No... nie wiem.

- Co na to wszystko matka Daisy?

Tiffany wzruszyła ramionami.

- Czy ja wiem? Ona nigdy nie opowiadała o swojej matce. Nie bardzo się ze sobą

dogadywały.

- Pani Muli zmarła kilka dni temu. Wie pani o tym?

- Ktoś mi powiedział.

Właśnie w takich chwilach Qwilleran najbardziej miał ochotę zapalić fajkę. Szkocka

mieszanka w ulubionej zagiętej fajeczce typu bulldog - tego mu właśnie było trzeba, by

ożywić szare komórki, zyskać na czasie i przygotować odpowiednie pytania. Niestety,

Melinda stanowczo nakazała mu zapomnieć o poczciwej starej fajce.

Spytał dziewczynę, czy napiłaby się piwa. Pomyślał, że może to ją rozluźni, bo

siedziała na samym skrawku czerwonej sofy.

- Raczej nie - odpowiedziała. - Zaraz muszę iść doić krowy.

- Myśli pani, że pani przyjaciółce mogło się stać coś złego?

Tiffany przesunęła językiem po wargach.

- Czy ja wiem? Tak tylko sobie myślę, że to jakieś dziwne. Wyjechała i nie odezwała

się do mnie ani słowem. Nikogo innego to nie obchodzi, więc przyszłam do pana.

Gdy Qwilleran odprowadzał ją do drzwi wejściowych, Birch przenosił właśnie swoje

narzędzia i nieszczęsny radiomagnetofon z miejsca na miejsce.

- Co tu porabiasz, laleczko? - spytał ją rubasznym tonem. - Szukasz roboty? A co z

tym frajerem, za którego wyszłaś? Myślałem, że do tej pory już będziesz miała brzucho. Baa-

a-a-a?

Tiffany zerknęła na niego z ukosa i uśmiechnęła się nieśmiało.

- Daruj sobie ten flirt i lepiej powiedz mi, kiedy wreszcie będzie zamek w drzwiach

kuchennych.

- Przyszedł wczoraj pocztą lotniczą z Nizin - odparł Birch. - Jutro będzie

zamontowany. Słowo honoru.

Qwilleran spoglądał w ślad za Tiffany. Przeszła przez ogród i odjechała półciężarówką

zaparkowaną po drugiej stronie ulicy.

Dlaczego nie zajechała na podjazd? Miejsca przecież nie brakowało. Zastanawiająca

też była jej niema reakcja na zaczepki Bircha.

- Cholera! - rzekł Qwilleran na głos.

Trzeba było ją zapytać dlaczego do niego przyszła. Kto jej powiedział, że Qwilleran

interesuje się losami Daisy?

Tutaj dzieje się coś, o czym nie wiem - pomyślał - a za to ona wie więcej, niż chce

powiedzieć. Tak to zwykle się dzieje w małych miasteczkach. Z pozoru wszyscy są przyjaźni,

otwarci, a gdzieś pod tym wszystkim kryje się posępna sieć intryg i podchodów.

Rozdział dziewiąty

Qwilleran spotkał się z Melindą na kolacji w „Old Stone Mili", dawnym młynie

przekształconym na restaurację. Przebudowy dokonano z wielką pieczołowitością o

historyczny zabytek, wykazując niestety w tej dziedzinie znacznie więcej troski niż w kwestii

przyrządzania smakowitych posiłków. Tym niemniej panowała tam miła atmosfera,

sprzyjająca poufałej rozmowie. Zamówił szampana, by uczcić jej powrót, dla siebie wziął coś

bezalkoholowego.

- Jak tam Paryż? - spytał.

- Pełen Amerykanów. Następna konferencja odbędzie się w Australii. Mógłbyś

pojechać ze mną, kochanie.

Za drogo - pomyślał odruchowo. W następnej chwili zdał sobie sprawę, że może z

czystym sumieniem usunąć takie określenie ze swojego słownika. Niełatwo mu było

przystosować się do radykalnie odmiennej sytuacji finansowej.

- Nie lubię podróżować samotnie - mówiła dalej Melindą. - Nie lubię nawet mieszkać

sama - jej rzęsy zatrzepotały zachęcająco.

- Zaczekaj z tym mruganiem - zaśmiał się Qwilleran. - Przecież nawet jeszcze nie

zjedliśmy zupy.

- Działo się coś ciekawego pod moją nieobecność?

Nie szczędząc detali, opisał wielki spór o sztandar.

- Ten Blythe to interesujący facet - stwierdził. - Potrafi się wysławiać i wyjątkowo

sprawnie poprowadził zebranie. Co to za gość? Skąd się wziął?

- Z zawodu jest doradcą inwestycyjnym. Jego matka była z Goodwinterów. Swego

czasu był dyrektorem liceum, ale od kilku lat już nim nie jest, a to z powodu pewnego

skandalu.

- Co się wydarzyło? - Qwilleran jako dziennikarz czuł się upoważniony do wścibstwa.

- Trochę za bardzo się zaprzyjaźnił z niektórymi uczennicami. Jednak uszło mu to na

sucho, tylko dostał po łapie i poproszono go, żeby złożył rezygnację. Każdy inny podwinąłby

ogon i uciekł z miasta, ale nie on. Goodwinterowie tak łatwo nie dają za wygraną.

Wystartował w wyborach na burmistrza i wygrał przytłaczającą większością głosów.

Na wyraźne żądanie Melindy zamówili ravioli.

- To specjalność tego lokalu. Kupują mrożone, dzięki czemu jest to jedyna rzecz w

jadłospisie, której kucharz nie może schrzanić.

- Temu miastu naprawdę przydałaby się porządna restauracja.

- Lanspeakowie otwierają knajpę, może słyszałeś? Sporo podróżują i potrafią docenić

dobrą kuchnię, więc miejmy nadzieję, że wreszcie powstanie oaza na tej pustyni frytek i

keczupu. A co tam słychać w twoim pałacu?

- Zjawiła się wreszcie pani Cobb. Zamówiłem zamszową sofę do mojej pracowni. No i

w końcu mamy zamek w drzwiach kuchennych. Birch przychodzi prawie codziennie,

naprawia kolejne drzwi i puszcza na cały głos muzykę z tego swojego okropnego radia.

Dzisiaj pojechał na ryby, w domu panowała taka cisza, że koty chodziły na paluszkach.

- Czy Koko nadal wyrzuca odwiedzające cię kobiety z domu, gdy minie jedenasta?

- Nie miej mu tego za złe - Qwilleran rozłożył ręce. - Po prostu jest przyzwyczajony,

że o tej porze gasimy światło. Wyobraź sobie: nie dość, że wie, która jest godzina, ale chyba

też potrafi liczyć. Regularnie rozsiada się na trzecim stopniu schodów, właśnie na tym, a nie

na żadnym innym z dwudziestu jeden stopni.

- Trzecim od góry czy trzecim od dołu? Bo jeżeli liczy od góry, to być może z jego

punktu widzenia jest to stopień osiemnasty - zauważyła, a w jej zielonych oczach pojawiły się

figlarne błyski.

Potem Qwilleran opowiedział jej o metrowych lichtarzach w srebrnym skarbcu.

- Jeśli postanowię wydać proszoną kolację, czy zechcesz pełnić funkcję gospodyni?

- Zrobię, co zechcesz, kochanie - odparła, czemu towarzyszyło przeciągłe spojrzenie

zielonych oczu.

- Mój dawny redaktor z „Fluxion" przylatuje tu na kilka dni. Pomyślałem też sobie, że

mógłbym zaprosić Penelope i Alexandra oraz kilka innych osób z Pickax oraz Mooseville.

Pani Cobb zaoferowała swe usługi w charakterze kucharki.

- Jest dobra?

- No cóż, robi najlepsze na świecie mięso duszone z warzywami, tort kokosowy i

makaron z roztopionym serem.

- Mój drogi, nie możesz podawać makaronu do metrowych lichtarzy stojących na

stole. Trzeba postarać się, żeby wypadło to elegancko. Sześć dań, na początek koniecznie

ślimaki... kamerdyner podający drinki w oranżerii. Do stołu powinni podawać dwaj lokaje,

oczywiście w sali jadalnej. Do tego trio smyczkowe szalejące w cieniu doniczkowych palm.

- Mam nadzieję, że nie mówisz poważnie - zaniepokoił się Qwilleran.

- Oczywiście, że mówię to całkiem serio. Nie zdążymy rozesłać drukowanych

zaproszeń, więc będziesz musiał do nich wszystkich zadzwonić, choć nie jest to

najwłaściwsza forma, kiedy się planuje naprawdę wytworne przyjęcie.

- Kto by się przejmował takimi rzeczami?

- Kto jak kto, ale Penelope z pewnością zwróci na to uwagę. Penelope jest osobą, która

po dziś dzień je lody widelcem - stwierdziła Melinda z kpiącym uśmieszkiem. - Pod

względem towarzyskim stanowi relikt epoki edwardiańskiej. Moja prababcia miała szesnaście

książek dotyczących etykiety. W tamtych czasach ludzie nie przejmowali się, że mogą

przybrać na wadze, i nie starali się wejść w kontakt ze swoją podświadomością. Ich główną

troską było to, czy można jeść puree ziemniaczane przy użyciu noża.

Nie chciała deseru, zadowalając się resztką szampana, natomiast Qwilleran skusił się

na lody w cieście francuskim. Otrzymał talerz, na którym po kałuży sosu czekoladowego

pływała kula ciasta skrywająca w swym wnętrzu upragniony przysmak. Wszelkie wysiłki

zmierzające do przebicia nieprzeniknionej skorupy kończyły się jedynie tym, że owa kula

ślizgała się i przesuwała na wszystkie strony, grożąc upadkiem na podłogę.

Z każdym łykiem szampana Melinda coraz bardziej zapalała się do pomysłu

wyprawienia przyjęcia.

- Na cześć twojego redaktora powinniśmy postarać się o potrawy charakterystyczne

dla naszego regionu, przede wszystkim pasztet z bażanta i rukiew wodną w galaretce. Jest

taka sekretna zatoczka na Ittibittiwassee, gdzie można dopłynąć tylko kajakiem, i tam właśnie

rośnie rukiew. Lubisz wiosłować?

- Wręcz przeciwnie - stwierdził Qwilleran.

- Potem przychodzi kolej na rybę, może podamy krokiety z łososiem czawycza? -

kolejny łyczek szampana. - Jako danie główne proponuję jagnięcinę bucheronne z młodymi

ziemniakami z Moose County i grzybami, choć w tym roku może trochę na nie za sucho -

znów łyk. - Potem sałatka z domowych szparagów w sosie winegret. Jak się na to

zapatrujesz?

- Nie zapominaj o deserze. Wolałbym coś innego niż lody zapiekane w cieście

francuskim.

- Co powiesz na tort biszkoptowy z dzikimi malinami? Będziemy też potrzebowali

dwóch czy trzech gatunków wina. Mogę gwizdnąć parę flaszek z piwniczki taty.

- Mam nadzieję, że w Moose County aż roi się od kamerdynerów i lokai - powiedział

Qwilleran.

- Owszem, to jest pewien kłopot - przyznała Melinda - ale... przecież możemy

zaangażować w to aktorów z Pickax Thespians. Larry Lanspeak grał tytułową rolę w sztuce

Jeeves, będzie z niego idealny kamerdyner.

- Nie mówisz przypadkiem o właścicielu domu towarowego?

- No jasne, że o nim! Będzie zachwycony! Bracia Fitch przyjechali na wakacje z Yale.

Mogliby ubrać się w kostiumy z The Student Prince i odegrać lokajów. Oczywiście najpierw

zrobimy próbę, będą musieli odegrać swoje role z kamiennymi twarzami... Penelope dostanie

zawału!

Qwilleran żadną miarą nie mógł uwierzyć, że którykolwiek z tych pomysłów może

wypalić, miło jednak było słuchać, jak Melinda fantazjuje pod wpływem szampana.

- A skąd wytrzaśniemy tercet smyczkowy?

Zamknęła oczy w zamyśleniu.

- Tata opowiadał coś o trzech muzykach, którzy przed drugą wojną światową grywali

walce Straussa za palmami w hotelu „Pickax".

- Obawiam się, że ci ludzie już dawno pomarli, Melindo.

- Niekoniecznie. Mieszkańcy Moose County są długowieczni.

Gdy wychodzili z restauracji, pochwalił ją:

- Wymyśliłaś bardzo zabawny scenariusz przyjęcia. Szkoda tylko, że nierealny.

- Jak to nierealny? - oburzyła się. - Mam wszystkie przepisy kulinarne mojej mamy, a

szczegóły dopracuję z panią Cobb. Ty musisz tylko za to wszystko zapłacić.

Zajrzeli do mieszkania Melindy, by rzucić okiem na podręczniki dobrych manier

odziedziczone po prababci, toteż Qwilleran wrócił do domu bardzo późno, a za to w

świetnym humorze, nucąc melodyjkę z The Student Prince. Gdy przekręcał klucz w nowym

zamku kuchennych drzwi, dosłyszał zrzędzenie Koko.

- Nie wtykaj nosa w nieswoje sprawy - pouczył go Qwilleran. - Zajmij się lepiej Yum

Yum.

Nim udał się na spoczynek, dokonał jak zwykle inspekcji domostwa, gasząc wszędzie

światła, sprawdzając, czy okna są pozamykane, i sprawdzając pobieżnie, czy nie znikło nic z

francuskich brązów, chińskiej porcelany, weneckiego szkła i georgiańskich sreber. Wszystko

było na swoim miejscu, tylko w kuchni nie wiedzieć czemu stołek znalazł się na samym

środku pomieszczenia.

Kiedy Qwille;an opowiedział o tym zjawisku pani Cobb następnego ranka, zawołała:

- Mówiłam panu, że tu dzieje się coś niezwykłego! Teraz musi mi pan uwierzyć! Mało

tego, wczoraj po zgaszeniu świateł słyszałam, jak ktoś próbuje grać na fortepianie.

W planie dnia Qwilleran miał lunch o dwunastej z członkami Klubu Entuzjastów

Pickax, a następnie wyprawę na lotnisko, by odebrać stamtąd Archa Rikera. Najpierw jednak

zatelefonował do wszystkich swoich gości, zapraszając ich na uroczystą kolację. Wszyscy

przyjęli zaproszenie z chęcią pomimo rychłego terminu.

Penelope oznajmiła:

- Mój brat wraca z Waszyngtonu dziś wieczorem. Z przyjemnością się zjawimy. Stroje

wieczorowe?

- Mile widziane, ale nie konieczne - odpowiedział Qwilleran. - Jednak Melinda

prosiła, żebym pani przekazał, iż włoży długą suknię.

- Doskonale.

Amanda była wprost zachwycona.

- Nikt nie zapraszał mnie na żaden koktajl ani kolację już od niepamiętnych czasów!

Otrzepię moją suknię wieczorową z naftaliny.

Juniorowi Goodwinterowi polecił:

- Tylko nie przynoś swojego notesu. Jesteś zaproszony jako gość, nie jako reporter.

Popytaj znajomych, może uda ci się pożyczyć od kogoś krawat.

Po drodze na spotkanie Qwilleran odwiedził „Scotties Mens Shop" i kupił nowiutki

krawat dla siebie, choć jego zdaniem cena wołała o pomstę do nieba.

Podczas klubowego lunchu nikt nie miał na sobie czapki z daszkiem. Wszyscy

wpływowi obywatele społeczności zgromadzili się w prywatnej salce „Old Stone Mili" przy

ravioli z mrożonki odgrzewanych w mikrofalówce. Rozpoznał pośród nich burmistrza

Blythe'a, doktora Halifaksa Goodwintera, komisarza Brodiego i skwaszonego pana Coopera.

Ponieważ przewodniczący Goodwinter nadal przebywał jeszcze w Waszyngtonie, a

wiceprezes Lanspeak odchorowywał lot przez Pacyfik, gościa, który miał zabrać głos, w

kwiecistych słowach przedstawił Nigel Fitch.

- Panowie - rozpoczął Qwilleran - z początku żywiłem mniemanie, że określenie

„Niziny" ma charakter czysto geograficzny. Teraz zdaję już sobie sprawę, że chodzi tu o coś

zgoła innego. Podczas gdy w Moose County cieszymy się idealną temperaturą, tam, w dole,

jest istne piekło - słowa te zostały wynagrodzone oklaskami przez członków klubu. - Nie

tylko z racji pięknej pogody - mówił dalej - raduje mnie pobyt w tej pięknej krainie. Od mego

tu przybycia ani razu nie zostałem napadnięty, nie otrułem się tlenkiem węgla i nie potrąciła

mnie ciężarówka - znów rozległy się oklaski. - Tym niemniej musiałem zarzucić zwyczaj

pogwizdywania - na to roześmieli się wszyscy oprócz Coopera. - Całe moje dotychczasowe

życie spędziłem aktywnie, poświęcając się pracy, toteż i teraz czuję potrzebę, by oddać się

jakiejś pożytecznej działalności mającej na celu poprawę warunków życia tutejszych

mieszkańców. Rozważałem więc możliwość urządzenia sali gimnastycznej i studia fitness

opodal „Otto’s Tasty Eats" - rozległy się chichoty - lub może otworzenia przedstawicielstwa

firmy sprzedającej środki przeciwko komarom w Mooseville - te słowa skwitował głośny

śmiech. - Miałem też inny pomysł, mianowicie taki, żeby otworzyć szkółkę, w której

doskonalić swoje kwalifikacje mogliby tutejsi kierowcy.

W tej chwili cała sala ryknęła głośnym śmiechem.

Następnie Qwilleran wyłuszczył cele przyświecające Fundacji Klingenschoenów, gdy

zaś kłaniał się publiczności pośród końcowych oklasków, burmistrz Blythe wręczył mu

prawdziwy górniczy oskard w znakomitym stanie, jak najbardziej nadający się do użytku.

Gdy zamknięto zebranie, przedstawił mu się właściciel sklepu z artykułami żelaznymi.

- O ile dobrze zrozumiałem, panie Qwilleran, od teraz zacznie pan zamykać drzwi

kuchenne na klucz. Wcale nie taki zły pomysł, biorąc pod uwagę to, co się tu zaczyna

wyprawiać. To ja sprowadziłem dla pana ten zamek z Nizin. Przepiękny mechanizm, sprzęt

najwyższej klasy!

Następnie komisarz policji odprowadził Qwillerana na bok.

- Mówił mi pan o tej dziewczynie, która znikła pięć lat temu. Podobno ostatni raz

widziano ją siódmego lipca.

- Tego dnia po raz ostatni pojawiła się w pracy, tak wynika z rejestrów dotyczących

zatrudnienia personelu pani Klingenschoen.

- Od samego początku ta data wydawała mi się skądś znajoma, coś mi się z nią

kojarzyło - stwierdził Brodie. - Byłem wtedy zastępcą szeryfa. Otóż siódmego lipca tamtego

roku w jednej z dawnych kopalń nastąpiło poważne tąpnięcie. Pamiętam, że musieliśmy

otoczyć to miejsce liną i przez całą dobę pilnował go któryś z naszych ludzi, dopóki nie

postawiono ogrodzenia. Nie wiem, czy to ma jakieś znaczenie, ale na wszelki wypadek

chciałem panu o tym powiedzieć.

Jakiś mężczyzna o jasnych przylizanych włosach przedstawił mu się jako Sam Gafner,

pośrednik handlu nieruchomościami. Jeszcze nim otworzył usta, Qwilleran wiedział już z całą

pewnością, że ma do czynienia z zawodowym sprzedawcą.

- Może byłby pan zainteresowany korzystną inwestycją, panie Q? Wiem przypadkiem,

że wkrótce ten lokal będzie na sprzedaż. Ładna nieruchomość, niezły lokal, trzeba tylko, żeby

ktoś zadbał o kuchnię.

W nastroju podniosłym za sprawą odblasków i komplementów Qwilleran wyruszył w

drogę na lotnisko, by spotkać się z Archem Rikerem.

Redaktor wysiadł z samolotu i rozejrzał się wokół. Nie posiadał się ze zdumienia.

- To jest lotnisko? To ma być terminal? Myślałem, że mieliśmy awaryjne lądowanie

na jakimś boisku do piłki nożnej, a w tej ruderze są szatnie dla zawodników, tylko ktoś na

maszcie zawiesił dużych rozmiarów skarpetę.

Qwilleran uścisnął jego dłoń.

- Cieszę się, że cię widzę. Jak minęła podróż?

- Jak za czasów braci Wright.

Qwilleran zaprowadził go do limuzyny Klingenschoenów.

- Mam nadzieję, że zabrałeś ze sobą wieczorową marynarkę?

Torby Rikera znalazły się w bagażniku, a smukły czarny pojazd popędził w stronę

miasta.

- Dziesięć mil prostej drogi bez jednego zakrętu, wzgórza, skrzyżowania, żadnych

zabudowań - stwierdził z uznaniem Qwilleran. - Nie ma czym się przejmować, pomijając

oczywiście jelenie, łosie, szopy pracze, skunksy i stanową policję. W tutejszych lasach sporo

jest zwierzyny. Wszyscy tu polują, mają strzelby i psy myśliwskie. .. A te znaki ostrzegawcze

oznaczają opuszczone kopalnie.

- Wyglądają niebezpiecznie - stwierdził Riker. - Założę się, że dzieciaki urządzają

sobie w nich szalone imprezy. Jak ci się podoba życie na pustkowiu?

Czekaj, aż zobaczysz kamerdynera i tercet smyczkowy - pomyślał Qwilleran, a głośno

powiedział:

- Całkiem, całkiem. Naprawdę. A koty nigdy dotąd nie miały tyle przestrzeni do

hasania. Koko jest w stanie pokonać dwadzieścia jeden stopni dwoma susami.

- Nauczył się jakichś nowych sztuczek?

- Słuchaj, ten zwariowany zwierzak zaczął teraz bawić się w listonosza. Kiedy

przychodzi poczta, wybiera listy, które uważa za istotne, a potem mi je przynosi.

- Pewnie nikt inny by w to nie uwierzył, ale ja akurat swoje wiem.

- W gruncie rzeczy to nie takie dziwne. Po prostu rozpoznaje zapachy. Przynosi mi

listy od ludzi, których zna, z domów, gdzie hoduje się koty, i miejsc, w których kiedyś

mieszkał.

- Słyszałem, że pani Cobb zatrudniła się u ciebie - rzucił Riker, zbliżając się do

drażliwego tematu.

- Pogadamy o tym wszystkim, kiedy wrócimy do domu i siądziemy sobie przy drinku

- zaproponował Qwilleran. - Jak tam sprawy we „Fluxion"?

- Jakoś się żyje. Byle do emerytury!

- Nie widziałeś jeszcze „Pickax Picayune"! Trzeba szkła powiększającego, żeby

odczytać tytuły. Piszą tam o wszystkich proszonych herbatkach i kto jadł kurczaka na kolację.

- To znaczy, że jesteście odcięci od świata i wiadomości?

- Na szczęście dociera tu stanowe wydanie „Fluxion", dzięki czemu zachowujemy

kontakt z rzeczywistością i słyszymy o wojnach, klęskach żywiołowych, zamachach,

rozruchach, rzeziach i innych interesujących ciekawostkach. Radio PKX FM zawiadamia nas

o kraksach samochodowych, wypadkach przy polowaniu oraz spalonych stodołach.

Włączył samochodowy odbiornik.

- Obawiam się, że właśnie przegapiliśmy wiadomości o szóstej.

Prezenter kończył zdanie:

„...spadła z traktora na farmie będącej własnością jej ojca, Terrencea Kilcally, lat

czterdzieści osiem. Ciągnik następnie wjechał do rowu, gdzie się przewrócił. Zastępca szeryfa

poinformował PKX FM, że traktor jechał dalej, po czym wpadł do rowu i wywrócił się... w

tej chwili w Pickax mamy dwadzieścia trzy stopnie".

- W Pickax nikt nie potrzebuje klimatyzacji - poinformował Qwilleran, pokazując

przyjacielowi co ważniejsze siedziby na Goodwinter Boulevard. - W tych kamiennych

budynkach przez całe lato panuje miły chłód. Mają ściany grube na ponad pół metra.

Gdy zatrzymali się przed rezydencją K, Riker, choć mocno zblazowany po dwudziestu

kilku latach redagowania sensacyjnych wiadomości, był jednak pod wrażeniem jej splendoru.

- Qwill, przecież w czymś takim nie da się mieszkać! Toż to mały Wersal! Pałac

Buckingham pośród północnych ostępów!

- Nie wymyślaj tytułów, tylko powiedz mi, czego się napijesz.

- Znów jestem na etapie koktajli z martini. Sam zmieszam, bo odkąd wyrzekłeś się

trunków, straciłeś wyczucie.

Qwilleran nalał sobie soku z białych winogron, nie zapominając przy tym o Koko.

- Pamięta mnie - ucieszył się Riker, gdy kot zaczął ocierać się o jego nogi.

- Poza tym wie, że masz w domu koty. Jak tam Punky i Mibs?

- Może siądźmy? - w głosie Rikera nagle dało się słyszeć znużenie. Poszli ze

szklankami do oranżerii. - Otóż widzisz - ciągnął drżącym głosem - musieliśmy się ich

pozbyć. To była strasznie trudna decyzja, ale Rosie nie chciała ich wziąć, a dom trzeba było

sprzedać, musiałem przenieść się do hotelu. Oddaliśmy je jakimś ludziom... to były strasznie

fajne futrzaki i czułem się wyjątkowo parszywie, ale... po prostu nie miałem wyboru.

Obaj milczeli przez dłuższą chwilę, tymczasem Koko i Yum Yum weszły do oranżerii,

ułożyły się razem na poduszce wiklinowego fotela i zaczęły się wzajemnie wylizywać.

- Gdzie jest pani Cobb? - odezwał się wreszcie Riker.

- Poszła na spotkanie Towarzystwa Historycznego. Swoją drogą nigdy bym się nie

spodziewał, że sprzeda swój antykwariat.

- Byłeś zaskoczony, mówisz? To wyobraź sobie, jak ja się poczułem, kiedy Rosie

dostała jakiś tam mały spadek i zanim się zorientowałem, kupiła firmę pani Cobb razem z

domem, a następnie oznajmiła mi, że będzie tam mieszkać. Na Zwinger Street! Nie ma co,

niezłą dzielnicę sobie wybrała!

- Arch, co się stało z Rosie? Wiem tylko tyle, że kiedy dzieciaki wyprowadziły się z

domu, zapisała się na uniwersytet.

- Ano tak, zaczęła chodzić na wykłady i spotykać młodych ludzi. Przypuszczam, że od

tego wszystko się zaczęło. Widzisz, Rosie zawsze łatwo nawiązywała kontakt z młodzieżą,

sama jest taka młodzieńcza i pełna życia. Tyle że to trochę żałosne, kiedy ludzie w wieku

dojrzałym próbują odwrócić bieg czasu, przeżyć drugą młodość... Zwłaszcza gdy chodzi o

kobietę w średnim wieku i młodego faceta.

Qwilleran przygładził wąsy wierzchem dłoni.

- A co, jeśli mężczyzna w średnim wieku zadaje się z młodą dziewczyną?

Riker zamyślił się.

- Czy ja wiem? Różnie bywa.

Qwilleran zaproponował kolację w „Old Stone Mili".

- Nie spodziewaj się jakichś przysmaków, ale to miłe miejsce, a poza tym można

spokojnie porozmawiać.

Usiedli przy oknie, przez które widać było wielki młyn i obracające się koło młyńskie,

z którego nie spływała jednak ani kropla wody. W ruch wprawiał je silnik elektryczny, a

nastrojowy szmer strumienia dochodził z głośników, ponieważ efekty dźwiękowe nagrano na

taśmę.

Riker odetchnął głęboko.

- Ach, wiejska sielanka! Aż odechciewa się wracać do wielkiego miasta. No tak... a

nie tęskno ci do świata zbrodni i występku? Jak będziesz teraz żył bez morderstw?

Qwilleran zniżył głos:

- Prawdę mówiąc, stary, jest coś, co mocno mi daje do myślenia. Z rezydencji K

znikła pięć lat temu pewna dziewczyna, a coś mi mówi, że to bardzo brzydka historia.

Kwestia wibracji. Wiesz, o czym mówię.

Opowiedział Rikerowi o sprejowanych malowidłach, nutkach odgrywanych na

prastarym fortepianie i o tym, jak Koko odnalazł rzeczy Daisy na strychu.

- Tak na dobre zacząłem coś podejrzewać, kiedy znalazłem tę kartkę pocztową, która

miała być rzekomo napisana przez Daisy, tyle że nie jej charakterem pisma. Na razie

dowiedziałem się tyle, że dziewczyna była w ciąży i facet nie chciał się z nią ożenić.

- Wiesz, w dzisiejszych czasach to nie jest aż takim ewenementem. Moja córka chce

mieć dziecko, ale w żadnym wypadku nie zamierza wyjść za mąż. Tradycyjne pojęcie rodziny

chyba zanika.

- To trochę inna historia, a na prowincji sprawy wyglądają inaczej. Chodzi o

dziewczynę, która pechowo urodziła się po niewłaściwej stronie barykady i prawdopodobnie

małżeństwo oznaczałoby dla niej odmianę losu, a przynajmniej zmianę nazwiska, które jest tu

bardzo niemile widziane. No i popatrz, kiedy chciałem odwiedzić jej matkę i zadać parę

pytań, tak się akurat złożyło, że kobiecina przedawkowała - przynajmniej tak stwierdził

koroner.

- Zawsze pakujesz się w takie sprawy - zauważył Riker. - Skąd to się bierze? A kto

grał na fortepianie? Tylko nie mów mi, że kot!

- Kto wie? Słyszałem na własne uszy pierwsze nutki Trzech ślepych myszek. Jeżeli

nie Koko, to mamy do czynienia z duchem. Co wolisz.

Wrócili do domu wkrótce po zmierzchu. Migająca błękitna poświata pobłyskująca z

pierwszego piętra dowodziła, że pani Cobb udała się do swych apartamentów, by oddać się

oglądaniu telewizji.

- Drinka na dobranoc? - zaproponował Qwilleran.

W tej samej chwili obaj usłyszeli cztery dźwięki odegrane na fortepianie znajdującym

się w salonie: E, E, E, C - odbębnione głośno i wyraźnie.

Riker wzdrygnął się.

- A co to takiego?

- Piąta Symfonia Beethovena - wyjaśnił Qwilleran. - Teraz mi wierzysz?

Siedząc przy stole, wysłuchali wieczornych wiadomości nadawanych przez PKX FM

o jedenastej:

„Spór dotyczący zaanektowania terenów rozgrywający się między władzami okręgu a

władzami miejskimi przybrał dziś wieczorem podczas publicznych przesłuchań szczególnie

drastyczną formę, ponieważ doszło do rękoczynów, kiedy rozgniewany mieszkaniec uderzył

inspektora miejskiego. Clem Wharton nie złożył jednak skargi na napastnika, którym był

Herb Hackpole.

Rada edukacyjna opowiedziała się dziś jednomyślnie na rzecz podniesienia poziomu

nauczania. Przewodniczący rady powiedział naszemu reporterowi: «Naszym zdaniem należy

bezwzględnie podnieść poziom nauczania»".

Jak informowaliśmy wcześniej, na przedmieściach Pickax zginęła kobieta, która

spadła z traktora na farmie swojego ojca. Jednak bliższe oględziny zwłok, jak dowiadujemy

się od koronera, wykazały, iż Tiffany Trotter, lat dwadzieścia dwa, została zastrzelona

nabojem śrutowym. Śledztwo policyjne w toku".

Rozdział dziesiąty

Tej nocy Qwilleran nie mógł spać. Martwił się rozpadem małżeństwa swojego

przyjaciela, miał tremę wobec zbliżającej się perspektywy ambitnego przyjęcia, a przede

wszystkim sen z powiek spędzało mu zamordowanie Tiffany Trotter.

Opowiedział Rikerowi o tym, jak zainteresowały go losy Daisy, i dodał:

- Jeśli istnieje jakieś powiązanie między jej odwiedzinami u mnie oraz jej śmiercią, to

znaczy, że jestem na tropie.

- Tak, a również to, że możesz być następny na liście - zauważył redaktor. - Lepiej

uważaj na siebie.

Dość wcześnie rano zadzwonił telefon; Amanda Goodwinter jak zwykle od razu

przystąpiła do rzeczy.

- Mam problem. Muszę znaleźć innego malarza, który skończy tę pańską pracownię.

Wcale nie tak łatwo o kogoś do roboty. Nikomu się nie chce.

- A co się stało? - spytał Qwilleran otępiały jeszcze po źle przespanej nocy.

- Nie słucha pan radia? Ktoś zastrzelił Tiffany Trotter.

Jakoś nie mógł skojarzyć ze sobą tych dwóch faktów.

- No... tak, słyszałem.

- Steve był jej mężem - Amanda była już wyraźnie zniecierpliwiona. - Steve, czyli mój

malarz! Przez jakiś czas nie będzie mógł pracować.

- Nie wiedziałem - przyznał Qwilleran. -To straszne. Przecież w Moose County takie

rzeczy się nie zdarzają, prawda?

- To wszystko przez turystów! - warknęła projektantka. - Przyjeżdżają tu swoimi

fikuśnie pomalowanymi mikrobusami. Wszyscy są naćpani, mówię panu!

- Czy tak twierdzi policja? Nie znam jeszcze żadnych szczegółów.

- Francesca - to moja asystentka, jej ojciec jest komisarzem policji - otóż Francesca

mówi, że ich zdaniem to był jakiś maniak, po prostu świr, który przejeżdżał obok tej farmy i

miał pod ręką strzelbę dużego kalibru. Zdarzało się, że te dziwolągi z Nizin strzelały do krów,

ale to już przechodzi ludzkie pojęcie!

- Brodie prowadzi dochodzenie?

- To terytorium szeryfa, ale policja z Pickax mu pomaga.

Amanda dalej wyrażała swoje oburzenie, tymczasem Qwilleran zaczął się gorączkowo

zastanawiać: to wcale nie musiał być turysta, przecież w tej okolicy każdy ma myśliwską

strzelbę... Zazwyczaj pierwszym podejrzanym jest najbliższa osoba, w tym wypadku mąż.

Mogą istnieć dziesiątki rozmaitych powodów, które sprawiają, że nieprzyjaciel czy sąsiad,

czy nawet krewny decyduje się pociągnąć za spust... Kim są ci Trotterowie? Może wplątali

się w coś podejrzanego? Amanda mówiła właśnie:

- ...toteż staram się namówić kuzyna Steve'a, żeby dokończył robotę.

- Nie ma pośpiechu. Mogę poczekać, aż Steve się pozbiera.

- Do diabła, ale mnie się spieszy! Chcę skończyć robotę i dostać pieniądze!

Wykładziny już są. Zasłony gotowe... a tak z innej beczki, nie mogę już się doczekać tego

przyjęcia. Mam nadzieję, że ma pan jakiegoś dobrego burbona.

- Sądzę - stwierdził Qwilleran - że przypadnie pani do gustu mój gość z Nizin. Arch

Riker jest redaktorem w „Daily Fluxion".

- Będę starała się zachowywać przyzwoicie, chyba że sprowokuje mnie ktoś z

kuzynostwa, a wtedy nie ręczę za siebie!

- Może moglibyśmy panią podwieźć? Posłałbym Archa z limuzyną.

- Świetnie! - ucieszyła się Amanda.

Jeszcze przed południem Qwilleran i Riker wybrali się na spacer po mieście, by

podziwiać zdumiewającą scenerię, czyli całe stulecia architektury Starego Świata

zgromadzone w handlowym centrum miasteczka. Dom towarowy przypominał bizantyjski

pałac. Stacja benzynowa wyglądała niczym Stonehen.

W redakcji „Picayune" przedstawili się ojcu Juniora, właścicielowi i wydawcy gazety.

Senior Goodwinter był łagodnego usposobienia mężczyzną ubranym w skórzany fartuch, a na

głowie miał papierową czapeczkę wykonaną z poskładanej gazety.

- Czy to prawda, że większość składu wykonuje pan sam, i to ręcznie? - spytał

Qwilleran.

- Robię to od ósmego roku życia. Wtedy musiałem wchodzić na stołek, żeby sięgnąć

do górnych kaszt - oświadczył Senior z dumą. -To najprzyjemniejsza część mojej pracy.

Riker zauważył:

- „Picayune" to jedyna znana mi gazeta, która skutecznie oparła się

dwudziestowiecznej technologii i nowym trendom w dziennikarstwie.

- Dziękuję - odparł wydawca. - Nie zmieniła się ani na jotę od czasów, gdy założył ją

mój pradziadek.

Następnie obaj panowie udali się do kancelarii „Goodwinter & Goodwinter".

Qwilleran przeprosił Penelope z powodu niezapowiedzianego najścia.

- Chciałem tylko przedstawić pana Rikera i poprosić o kilka informacji.

- Zapraszam do sali konferencyjnej - powiedziała, ale jej służbowy uśmiech i dołeczki

na policzkach znikły w mgnieniu oka, gdy usłyszała pierwsze pytanie.

- Czy wie pani coś o tej dziewczynie, Tiffany Trotter, która została zamordowana?

- Co pan ma na myśli? - spytała ostrym głosem.

- Czy dysponuje pani jakimiś poufnymi informacjami dotyczącymi tej młodej kobiety,

jej rodziny, jej postępowania? Czy krążą jakieś pogłoski dotyczące przyczyn jej śmierci? Czy

mamy do czynienia z przypadkowym zabójcą, czy może chodzi o jakieś lokalne porachunki i

podejrzane koneksje?

- Obawiam się, że pomylił pan adresy, panie Qwilleran. Tutaj jest kancelaria prawna, a

nie agencja detektywistyczna albo biuro opieki społecznej - stwierdziła kąśliwym tonem. -

Czy wolno zapytać, dlaczego zadaje mi pan takie pytania?

- Proszę wybaczyć, powinienem jaśniej się wyrażać - zmitygował się Qwilleran. - W

pierwszym odruchu, kiedy usłyszałem o tym morderstwie, postanowiłem ufundować

stypendium dla młodzieży wiejskiej, które upamiętniałoby Tiffany Trotter. Zakładam

bowiem, że jest niewinną i przypadkową ofiarą. Jeśli jednak jej postać mogłaby wywoływać

jakieś' niepożądane skojarzenia, taki pomysł okazałby się zgoła niestosowny.

Na oblicze prawniczki powrócił uśmiech.

- Teraz już rozumiem, ale nie jestem w stanie od razu udzielić panu odpowiedzi. Mój

brat i ja rozważymy tę kwestię. Oboje z niecierpliwością oczekujemy jutrzejszego wieczoru i

pańskiego przyjęcia.

Po wyjściu z kancelarii Goodwinterów Qwilleran rzekł do Rikera:

- Robi się coraz bardziej drażliwa. Przepracowuje się. Jej brat spędza większość czasu

w Waszyngtonie i Bóg jedyny wie, czym tam się zajmuje. Tymczasem ona musi samodzielnie

prowadzić wszystkie sprawy firmy.

Punktualnie o dwunastej w południe z dachu ratusza rozległ się przeraźliwy ryk

syreny. Na ten sygnał miasteczko Pickax zamierało, a pracownicy udawali się do domów na

lunch. Nikt nie płacił podatków ani mandatów; nie sprzedawano samochodów ani batoników

czekoladowych; nie wypisywano recept ani nie wstawiano plomb. Działały jedynie służby

ratunkowe, a w centrum nie zamykała swoich podwoi tylko jedna mała restauracyjka.

Qwilleran i Riker weszli do niewielkiego baru, żeby zjeść po kanapce. Wsłuchując się

w gwar głosów, stwierdzili, że wszyscy mówią tu tylko o jednym.

- Byli małżeństwem najwyżej od roku. Sama uszyła sobie suknię ślubną.

- Zeszłego roku Tiff zdobyła więcej punktów podczas rozgrywek siatkówki niż

ktokolwiek inny.

- Mój brat był drużbą na ślubie Steve'a. Wszyscy faceci ubrani byli w białe fraki i

białe cylindry. Nieźle to wyglądało!

Gdy Riker i Qwilleran wrócili do domu, opodal garażu ujrzeli nieznaną półciężarówkę

cechującą się wyjątkowo wysokim zawieszeniem.

- A cóż tu robi to paskudztwo? - zdziwił się Riker.

- Nie mów tak - pouczył go Qwilleran. - W tutejszych stronach samochód terenowy

jest dla farmerów i sportowców tym samym, co dla mieszkańców Nizin prywatny

odrzutowiec. Zajrzę i zobaczę, czyj to wóz.

Nad garażem zastał malarza kładącego ostatnią warstwę na futrynie drzwi.

- Jest pan kuzynem Steve'a?

- Tak, robię za niego, dopóki nie wróci do pracy.

- Bardzo mi przykro z powodu Tiffany.

- Tak, ciężka sprawa. A wie pan co? Policjanci zgarnęli Steve'a, żeby go przesłuchać!

Przecież to wszystko jest postawione na głowie.

- Zwykła rutyna - pocieszył go Qwilleran. - Policja przypuszcza, że strzelał jakiś

turysta.

Malarz zrobił mądrą minę i stwierdził przyciszonym głosem:

- Mogliby ode mnie dowiedzieć się tego i owego, ale wiem dobrze, kiedy trzeba

trzymać gębę na kłódkę.

Qwilleran uznał to za typowo małomiasteczkową reakcję. Wszyscy znają odpowiedzi,

albo przynajmniej tak im się wydaje, albo choćby udają, że coś wiedzą. Nikt jednak nic nie

mówi.

Riker znalazł hamak w ogrodzie na tyłach domu i zabrał się do lektury „Picayune". W

kuchni pani Cobb ucierała odfiletowanego bażanta na pasztet.

- Była tu policja! - oznajmiła. - Chcieli wiedzieć, czy wczoraj po południu Steve był w

pracy, i teraz dzięki mnie ma alibi. Pił ze mną piwo dokładnie wtedy, kiedy zastrzelili jego

żonę. To taki miły młody człowiek, strasznie mi go żal.

- Jakoś tu dziwnie cicho. Gdzie się podziewa Birch?

- Pojechał na ryby. Ma złowić łososia do krokietów.

- Czy wszystko poza tym przebiega po pani myśli?

- Jak najbardziej, tylko Koko zachowywał się trochę dziwnie, drapał w drzwi do

schowka i skakał do klamki.

- Tam schowałem tę walizkę pachnącą stęchlizną, a on oczywiście ją wyczuwa. Nic

nie umknie jego uwadze. Pora już pozbyć się tych starych gratów.

Koko dosłyszał swoje imię i nadbiegł czym prędzej.

- Ik ik ik - stwierdził rzeczowym tonem.

- Już dobrze, dobrze, zaraz wyrzucę te śmierdzące ciuchy.

Qwilleran zaniósł karton z zimowymi rzeczami Daisy i wrzucił go do kosza w garażu,

po czym wrócił, żeby zabrać walizkę. Był w połowie drogi do drzwi, kiedy usłyszał donośne

miauknięcie. Nie były to zwykłe kocie pogaduszki typu „pora na kolację" albo „poczta

przyszła" czy „gdzie jest Yum Yum?". Był to nakaz, zdecydowany i stanowczy.

Qwilleran stanął jak wryty. Dlaczego Koko nagle znów zaczął interesować się tą

walizką? Nie pudłem, tylko walizką. Nie wahając się już ani chwili, zawrócił i zaniósł ją do

biblioteki. Koko podążał za nim, wielce podekscytowany.

Qwilleran raz jeszcze przejrzał zawartość, przyglądając się każdemu z tych żałosnych

ciuszków osobno w nadziei, że natrafi na ślad lub któraś z rzeczy naprowadzi go na jakąś

myśl. Wreszcie gdy walizka była już pusta, jego oczom ukazała się rozdarta tandetna

podszewka.

- Yow! - rzucił Koko, który przyglądał się uważnie każdemu jego ruchowi.

Rozdarta podszewka! Teraz najwyraźniej nie tylko kot, ale i jego własne wąsy chciały

Qwilleranowi coś powiedzieć. Przesunął dłonią po dnie walizki. Pod powierzchnią

wyświechtanej i poplamionej tkaniny wyczuł coś płaskiego, prostokątnego. Wsadził rękę pod

spód; rozdarła się jeszcze bardziej, ukazując kopertę - białą kopertę bez żadnych napisów.

Wewnątrz znajdował się plik banknotów - świeżutkich, niezniszczonych studolarówek. Było

ich dziesięć.

- Yow! - skonstatował Koko.

Qwilleran zaczął się zastanawiać. Skąd ona wzięła tyle pieniędzy? Ukradła je? Czy

ktoś ją przekupił? Dał pieniądze, żeby wyjechała z miasta? Czy miały to być środki na

przerwanie ciąży?

Daisy mogła nie zdawać sobie sprawy z wartości kościanej figurki. Mogła nawet

zapomnieć w pośpiechu o złotej bransoletce. Jednak jeśli trafiło jej się tysiąc dolarów

gotówką, trudno przypuszczać, żeby je zostawiła, wyjeżdżając z miasta... o ile w ogóle

kiedykolwiek je opuściła.

Qwilleran postanowił, że po proszonej kolacji utnie sobie jeszcze jedną pogawędkę z

komisarzem policji.

Rozdział jedenasty

Nadszedł dzień przyjęcia. Na czas pospiesznej krzątaniny koty zostały zesłane do

sutereny - dopóki ich gwałtowne protesty nie stały się bardziej uciążliwe od ich zwykłego

plątania się pod nogami.

Pani Cobb zwijała krokiety i smarowała jagnięcinę czosnkiem. Pani Fulgrove

prasowała obrusy, pucowała srebro i wypisywała swą nieskazitelną kaligrafią karteczki z

nazwiskami gości oraz koperty dla panów, była zresztą wniebowzięta, kiedy ją o to

poproszono. Z kwiaciarni przywieziono pełną ciężarówkę kwiatów. Dwa końcowe segmenty

długiego stołu usunięto, by mogło przy nim siedzieć wygodnie dziesięć osób, a Melinda

zajęła się zgodnym z etykietą rozstawieniem talerzy, posługując się przy tym miarką.

Wszystkie te gorączkowe przygotowania wprawiły Qwillerana w podenerwowanie.

Nigdy przedtem nie był gospodarzem formalnego przyjęcia, zawsze przyjmował swych gości

w jakiejś restauracji albo klubie. Tak więc gdy Riker pożyczył samochód i wybrał się na

wycieczkę po okolicy, Qwilleran dla uspokojenia wybrał się na rowerową przejażdżkę.

Objechawszy swą zwykłą codzienną trasę, czyli po przejechaniu około dziesięciu mil,

znalazł się już w granicach miasta. Nagle ujrzał groźnie wyglądającego psa wyposażonego w

pełny zestaw ostrych zębów, który wybiegł z podwórza jakiegoś domu i z głośnym ujadaniem

popędził prosto ku niemu, kłapiąc paszczą niebezpiecznie blisko jego łydek. Qwilleran

wrzasnął na niego i gwałtownie skręcił w lewo. Rozległ się pisk opon, jadący za nim

samochód zahamował gwałtownie.

Ktoś zawołał psa. Bestia posłusznie wróciła na podwórze, gdzie jeszcze dwa psy

szarpały się na łańcuchach, wściekle szczekając.

Qwilleran podszedł do samochodu, aż kipiąc ze złości.

- Widziała pani, jak ten pies się na mnie rzucił?

Kobieta za kierownicą odpowiedziała:

- Jestem wstrząśnięta. Byłam pewna, że pana uderzę. Coś strasznego! To powinno być

zabronione.

- Zabronione? Pewnie, że jest zabronione! To wbrew prawu. Zamierzam złożyć

formalną skargę. Czy będę mógł podać pani nazwisko jako świadka?

Zrobiła niewyraźną minę.

- Bardzo chciałabym panu pomóc, ale... mój mąż nie życzyłby sobie, żebym była

zamieszana w taką sprawę. Bardzo mi przykro.

Qwilleran bez słowa odwrócił się, wsiadł na rower i popedałował prosto na komisariat.

Komendant Brodie siedział za biurkiem.

- Coraz więcej papierkowej roboty! Wynaleźli komputery, żeby ułatwić nam życie, i

dopiero wszystko się pokomplikowało - poskarżył się, nim Qwilleran zdążył otworzyć usta.

- Co mogę dla pana zrobić, panie Q?

Qwilleran opowiedział o swoim przeżyciu dotyczącym spuszczonego z łańcucha psa,

podając przy tym nazwę ulicy i numer domu.

- Ten bydlak może być chory na wściekliznę - stwierdził - a ja cudem uniknąłem

śmierci.

Brodie rozłożył bezradnie ręce.

- Znów ten Hackpole! Wciąż ten sam problem. Ostrzegaliśmy go wielokrotnie. Nie

możemy jednak zrobić nic więcej, o ile nie pójdzie pan do magistratu i nie podpisze skargi.

Nikt z tutejszych się na to nie odważy.

- Co to za jeden ten Hackpole? Czy był kiedyś taksówkarzem w Nowym Jorku?

- Urodził się tutaj, ale przez dłuższy czas pracował na Wschodzie, chyba w Newark.

Wrócił kilka lat temu. Prowadzi warsztat i handluje używanymi samochodami.

- Czy to coś da, jeżeli złożę skargę?

- Szeryf dostarczy mu wezwanie i za jakieś dwa czy trzy tygodnie odbędzie się

wstępne przesłuchanie stron przed sędzią.

- Zrobię to - zapewnił go Qwilleran. - Niech pan poradzi szeryfowi, żeby zaszczepił

się na wściekliznę i włożył pancerne spodnie!

Gdy wrócił do domu z rowerowej wycieczki, był jeszcze bardziej zdenerwowany niż

przedtem, lecz widok oczekujących go wspaniałości spowodował, że złość ulotniła się bez

śladu.

W sali jadalnej srebro i kryształy lśniły na białym adamaszku, a pomiędzy dwoma

wyniosłymi kandelabrami królowała wiktoriańska patera, na której rozłożono przyozdobione

kwiatami owoce, orzechy i płatki miętowe.

O siódmej Melinda przebrała się w suknię wieczorową z zielonego szyfonu - pod

kolor oczu. Qwilleran odziany w lepszy ze swych dwóch garniturów oraz w nowym krawacie

wyglądał niemal elegancko; jego włosy i wąsy zostały przystrzyżone, a dzięki dwóm

tygodniom rowerowych przejażdżek zyskał opaleniznę i stracił nieco w pasie.

Riker został wysłany po Amandę. Co do kotów, postanowiono wreszcie, że wolno im

będzie przyłączyć się do towarzystwa. W przeciwnym wypadku ich bezustanne wycie

obróciłoby wniwecz wszelkie wysiłki trzech starszych panów, którzy właśnie stroili w hallu

swoje instrumenty.

Odgrywający rolę kamerdynera sympatyczny właściciel domu towarowego odbywał

właśnie próbę generalną - z kamienną twarzą, wprost emanując godnością. Również synowie

bankiera ćwiczyli się w usłużnych i dyskretnych minach, co, jak zauważyła Melinda,

przychodzi studentom Yale z niejakim trudem. Bracia Fitch mieli stać przy drzwiach

frontowych i witać gości, a następnie prowadzić ich do oranżerii, gdzie zadaniem Lanspeaka

było zaanonsować przybyłych i podać im koktajle. Później, w sali jadalnej, bliźniaczy lokaje

będą musieli pamiętać, że talerze podaje się z lewej strony, a zabiera z prawej, natomiast

kamerdyner miał rozlewać wino, nie zapominając o zręcznym obrocie nadgarstka dłoni

dzierżącej butelkę.

- Tylko pamiętajcie - poleciła im Melinda - ani przez chwilę nie patrzycie gościom w

oczy.

Co mnie podkusiło, żeby pakować się w taką historię? - zastanowił się Qwilleran.

Pierwszym gościem, który pociągnął za rączkę dzwonka, był młody redaktor

„Picayune"; wyglądał jak maturzysta w dniu rozdania świadectw. Następnie pojawił się Roger

z żoną i teściową, wszyscy w znakomitych nastrojach. Sharon ubrała się w hinduskie sari, a

Mildred miała na sobie własnoręcznie wydzierganą suknię, ozdobioną wielką ilością frędzli.

Arch Riker i jego towarzyszka również zdradzali oznaki wyśmienitego humoru, co skłoniło

Qwillerana do przypuszczenia, że po drodze zahaczyli o jakiś bar. Kwiecista suknia

wieczorowa Amandy pachniała cedrem, nie naftaliną, i wyglądała, jakby zakupiono ją na

wyprzedaży.

Na samym końcu wielkiego, choć wytwornego entree dokonała Penelope wraz ze

swym bratem Alexandrem. Stanowili piękną parę - przystojni, o wysokich czołach, ubrani z

wyszukaną elegancją. Alexander w białym jedwabnym garniturze wyglądał wyniośle i

sprawiał wrażenie ważnej osobistości. Jego siostra wyglądała wyniośle i nader szykownie w

prostej białej sukni wieczorowej. Roztaczała wokół siebie aurę niezwykłego zapachu perfum.

- Książę i księżna raczyli przybyć - szepnęła Amanda do Rikera. - Pilnuj swoich

manier, bo jak nie, to ci urżną łeb!

Qwilleran dokonał wzajemnej prezentacji gości, a Alexander zwrócił się do Rikera

swym zawodowym głosem prosto z sali sądowej:

- Ufam, że nasza skromna i żyjąca w spokoju społeczność przypadnie panu do gustu

nie mniej, niż - hm - w naszych oczach zyskuje uznanie pańska - hm - inspirująca gazeta.

- Muszę - hm - stwierdzić, że szczególnie zachwyca mnie tutejsza pogoda - odparł

grzecznie redaktor.

Qwilleran spytał o pogodę w Waszyngtonie.

- Nieznośne upały - poinformował go adwokat z cierpkim uśmiechem. - Ale człowiek

musi czasem się poświęcać. Skoro zdołałem pozyskać przychylność pewnych - hm -

wpływowych osobistości, robię co w mojej mocy, aby wspierać naszych farmęrów, tych

zapomnianych przez wszystkich herosów wspaniałych północnych krain.

Francuskie okna oranżerii były otwarte, toteż do środka wpadał powiew świeżego

wieczornego powietrza, który nieco łagodził potężne wrażenie zapachowe roztaczane przez

perfumy Penelope. Dochodziły tu dźwięki trio smyczkowego przygrywającego w hallu

melodie Cole’a Portera, tworząc radosną, a zarazem wyrafinowaną atmosferę. Gdy pojawił

się kamerdyner, niosąc na srebrnej tacy napoje, Goodwinterowie rozpoznali tutejszego

potentata handlowego i wymienili zdumione spojrzenia, lecz poza tym zachowali olimpijski

spokój.

- Szampan, madame - oznajmił Lanspeak - oraz sok z winogron catawba.

Penelope zawahała się przez moment, rzuciła ukradkowo okiem w stronę brata i

wybrała napój bezalkoholowy.

- Jeśli pani woli, do dyspozycji są także koktajle - zaznaczył Qwilleran.

- Uważam, że tę okazję trzeba uczcić szampanem - oznajmił Alexander, z wdziękiem

ujmując w dłoń kieliszek. - To historyczne wydarzenie. O ile nam wiadomo, to pierwsza

uroczysta kolacja wydana kiedykolwiek w rezydencji Klingenschoenów.

- Klingenschoenowie nigdy nie brali aktywnego udziału w życiu towarzyskim Pickax -

dodała jego siostra, unosząc brwi.

Goście przechadzali się po oranżerii, podziwiali roślinność, prawili komplementy

kotom oraz oddawali się konwersacji.

- Cześć, Koko - odezwał się odważnie Roger, ale tym razem kot całkiem go

zignorował. I Koko, i Yum Yum krążyły wokół Penelope, węsząc intensywnie tudzież od

czasu do czasu cichutko kichając.

Gość honorowy zabawiał rozmową Sharon, pokpiwając sobie przy okazji z warunków

panujących na tutejszym lotnisku.

- Proszę się nie śmiać, panie Riker. Moja babka przybyła tu wozem przykrytym

plandeką, a było to zaledwie siedemdziesiąt pięć lat temu. Tutejsze farmy do 1937 roku

pozbawione były elektryczności.

Zwracając się do Juniora, Riker stwierdził:

- Chyba jest pan najmłodszym na świecie redaktorem naczelnym.

- Zaczynam od szczytów, by dążyć ku Nizinom - odparł Junior. - Moją ambicją jest,

by pewnego dnia zostać praktykantem w „Daily Fluxion".

Na sygnał dany przez gospodynię kamerdyner przyniósł kolejną srebrną tacę; tym

razem leżały na niej niewielkich rozmiarów koperty przeznaczone dla panów, a zawierające

nazwiska dam, które mieli poprowadzić do sali jadalnej.

- Podano do stołu - oznajmił.

Muzycy przerzucili się teraz na walce wiedeńskie i goście ruszyli na kolację parami.

Nikt nie zwrócił uwagi na Koko i Yum Yum idących w tylnej straży z dumnie podniesionymi

ogonami.

Penelope, którą odprowadzał Qwilleran, szepnęła:

- Proszę mi wybaczyć wczorajszą opryskliwość. Akurat otrzymałam złą wiadomość,

chociaż to żadne usprawiedliwienie. Mój brat nie widzi żadnego powodu, dla którego

stypendium poświęcone pamięci Tiffany Trotter miałoby być w jakikolwiek sposób

niestosowne.

Podwójne drzwi wiodące do sali jadalnej otworzono na oścież, wszyscy aż westchnęli

z zachwytu. W srebrnych kandelabrach płonęło szesnaście woskowych świeć, w żyrandolach

z jeleniego rogu dwadzieścia cztery świece elektryczne, rozświetlając zdobione boazerie i

aksamitne zasłony. Padło kilka słów uznania dotyczących wspaniale zastawionego stołu.

Następnie goście zaczęli kosztować pasztetu z bażanta, a Qwilleran zauważył kątem oka dwa

ciemnobrązowe ogony znikające pod białym adamaszkiem.

Siedział u szczytu stołu, mając po prawej stronie Penelope, a po lewej Amandę.

Podczas rozmowy wspomniał o incydencie wywołanym przez psa Hackpole'a i swoim

postanowieniu, by złożyć oficjalną skargę.

- Najwyższy czas, żeby ktoś ukrócił poczynania tego półgłówka. Gdyby nasz

burmistrz nie był takim osłem, Hackpole dawno przestałby się panoszyć.

Penelope czym prędzej zmieniła temat na bezpieczniejszy.

- Wszyscy są niezwykle zachwyceni sugerowaną przez pana możliwością, panie

Qwilleran, iż dom ten zostanie podarowany miastu w charakterze muzeum.

- Miasto nie będzie potrafiło tego docenić - rzuciła Amanda. - Wkrótce się zorientują,

że trzeba ten budynek ogrzać i zapłacić za światło. Rozparcelują park, a dom sprzedadzą

komuś, kto podzieli go na apartamenty do wynajęcia.

Qwilleran odnosił wrażenie, że rozmowa u drugiego końca stołu jest znacznie

ciekawsza. Podczas gdy on wyłaził ze skóry, by ożywić Rogera i Juniora, do uszu jego

dochodziły anegdotki z życia redakcyjnego przytaczane przez Rikera, opowieści Alexandra o

śmietance towarzyskiej w Waszyngtonie, głos Melindy relacjonującej swój pobyt w Paryżu i

śmiech Sharon oraz Mildred, które nie zostawiały suchej nitki na naiwnych turystach

przybywających do Mooseville.

- Ćfffl

Oba koty syjamskie wciąż znajdowały się pod stołem. Yum Yum rozglądała się za

odpowiednią sznurówką do rozwiązania, a Koko uważnie przysłuchiwał się rozmowie.

Gdy nadszedł czas na łososiowe krokiety, gospodarz tylko z najwyższym trudem

podtrzymywał konwersację. Junior wydawał się oniemiały z zachwytu; pewnie nigdy dotąd

nie widział jeszcze takiej patery ani też nie miał w ustach pasztetu z bażanta. Roger jadł, ale

myślami wydawał się być gdzie indziej. Penelope sprawiała wrażenie zdenerwowanej,

wyrażała się z umiarem i prawie nie tknęła wina. Zazwyczaj tak wygadana Amanda z minuty

na minutę stawała się coraz bardziej senna.

Qwilłeran uznał, że to rytm walca dochodzący z hallu tak wszystkich usypia, i

pomyślał, że muzycy mogliby dla odmiany zagrać Mozarta albo Boccheriniego. Tymczasem

goście siedzący wokół Melindy rozprawiali z wyraźnym ożywieniem.

W desperacji próbował rozmaitych tematów.

- Motocykl Bircha Trevelyana wyposażony jest w stereofoniczny odtwarzacz

kasetowy, autopilota i krótkofalówkę. Osobiście wolę pedałować moim staroświeckim

rowerem po Ittibittiwassee Road. Gładka nawierzchnia, ruch nieduży i w dodatku ta kopalnia

Buckshot, jak z horroru... Słuchaj - zwrócił się do Rogera - wiesz chyba wszystko o historii

tutejszej okolicy. Mógłbyś wymienić pozostałe dziewięć kopalń?

Roger zamrugał oczami i rzekł roztargnionym tonem:

- No... kopalnia Goodwinterów... Big B... i jeszcze Dimsdale.

- Jeszcze Moosejaw! - zawołała jego żona z drugiego końca stołu.

- Tak, Moosejaw... no i Black Creek. Ile to będzie?

- Na razie dopiero sześć, kochanie.

- Aha... to jeszcze Honey Hill i... wymieniłem już Old Glo.

- Nie zapomnij o Smiths Folly, kochanie.

- Smiths Folly. Tak jest, to wszystkie! - Roger odsapnął z uglą.

Qwilleran liczył na palcach.

- Razem z Buckshot to dopiero dziewięć.

- Zapomniał jeszcze o Three Pines - zauważyła Sharon. - To właśnie tam kilka lat

temu było bardzo silne tąpnięcie. Nawet w „Daily Fluxion" pojawiła się o tym wzmianka.

- Cfff! - spod stołu rozległo się następne kichnięcie. Podano jagnięcinę bucheronne, a

Penelope spytała:

- Czy coś pan ostatnio napisał, panie Qwilleran?

- Tylko mnóstwo listów. Otrzymuję bardzo obfitą korespondencję.

- Rozumiem z tego, że odpowiada pan osobiście na każdy list. To bardzo miłe i

uprzejme z pańskiej strony.

Qwilleran usłyszał spod stołu znajomy i nader nieapetyczny odgłos; mógł tylko mieć

nadzieję, że była to jedynie opinia Koko na temat poziomu rozmowy, a nie sygnał, że kot

właśnie zwymiotował na buty Penelope. Słyszał też, jak Mildred po drugiej stronie stołu

opowiada Alexandrowi o swej uzdolnionej artystycznie uczennicy, która bez słowa

pożegnania opuściła miasto i nikt o niej więcej nie słyszał.

- Wielka szkoda - mówiła - bo pochodziła z ubogiej rodziny, a mogłaby uzyskać

stypendium, iść do college'u i osiągnąć w życiu jakiś sukces.

Alexander wypowiedział się autorytatywnie:

- Co roku liczne młode kobiety porzucają nużącą egzystencję małych miasteczek i

asymilują się w środowisku miejskim, niekiedy odnosząc - hm - znaczne sukcesy, w samej

rzeczy. Wiele z tych kobiet, wykonujących najrozmaitsze zawody w Nowym Jorku czy

Waszyngtonie, to, by tak rzec, emigrantki z obszarów wiejskich. Tracimy te utalentowane

jednostki, bo nie jesteśmy w stanie zapewnić im odpowiedniej zachęty, możliwości rozwoju i

środków.

- Ćfffi

- Szkoda - zauważyła Mildred - że nie robimy dla artystów tyle co dla farmerów.

Przy sałatkach Qwilleran nadal podtrzymywał rozmowę i odetchnął z ulgą, gdy

wreszcie podano tort biszkoptowy z dzikimi malinami. Powstał wówczas, by ogłosić:

- Panie i panowie, przy naszym stole brak pewnej osoby mającej wielkie znaczenie w

tym domu, która pełni niejedną rolę. Opiekuje się rezydencją, jest kuratorem zbiorów,

sporządza ich katalog, a przy tym posiada kwalifikacje dyplomowanego rzeczoznawcy. Mało

tego, nikt nie może sobie rościć większego prawa do tytułu kuchmistrzyni. Dzisiejszą kolację

zawdzięczamy pani Iris Cobb. Pragnąłbym zaprosić ją, by przyłączyła się do nas podczas

deseru.

Rozległ się pomruk aprobaty. Qwilleran poszedł do kuchni i po chwili wrócił,

prowadząc zaczerwienioną gospodynię; gdy przysunął krzesło i usadził panią Cobb między

sobą a Penelope, usłyszał oklaski. Tylko prawniczka wyraźnie zesztywniała.

Kiedy w salonie podano kawę i likiery, biesiadnicy sąsiadujący uprzednio z

Qwilleranem wyraźnie się ożywili. Kilkoro z nich zgromadziło się pod obrazem

przedstawiającym młodą kobietę o talii osy, w sukni z turniurą, na oko z lat osiemdziesiątych

dziewiętnastego wieku.

- Zanim za niego wyszła, była tancerką w kabarecie - stwierdziła Amanda. -

Popatrzcie na ten figlarny błysk w jej oku.

- Opowiedz nam jakąś historyjkę, Rogerze - zachęcił historyka Junior. - Na przykład o

saloonie Klingenschoenów.

- Może na przykład o Harrym? - zasugerowała Sharon.

Roger otrząsnął się już z zamyślenia.

- Myślisz, że to się nadaje?

- Pewnie, czemu nie?

- Dawaj!

- No dobra, to było tak - zaznaczam, że historia jest prawdziwa - jednym ze stałych

klientów „Saloonu K" był pewien górnik imieniem Harry, który w końcu zapił się na śmierć.

Jego zwłoki wystawiono w sklepie z meblami, którego właściciele prowadzili jednocześnie

przedsiębiorstwo pogrzebowe. Kumple Harry'ego rada w radę postanowili, że ich koleżce

należy się jeszcze jedna ostatnia wizyta w ulubionym lokalu, więc wykradli jego ciało,

położyli na saniach - a było to zimą, podczas wyjątkowo silnych mrozów - i zawieźli do

saloonu. Tam oparli Harry'ego o bar, gdzie wszyscy bywalcy pożegnali stosownie zmarłego,

topiąc przy tym swój smutek w trunkach. Wreszcie o trzeciej nad ranem przyjaciele Harry'ego

z powrotem ułożyli go na saniach i zacięli konie. Pośród śpiewów i podniosłego nastroju nie

zauważyli, że zwłoki Harry'ego umieszczone na tyłach sań zsunęły się po drodze. Podjeżdżają

pod sklep z meblami - a tu Harry’ego ani śladu. Przez resztę nocy szukali go, lecz tymczasem

wiatr przysypał trupa śniegiem, no i Harry został odnaleziony dopiero na wiosnę. Reakcją na

tę opowieść były śmiechy i okrzyki zdumienia.

- Historyjka zatrąca lekko nekrofilią - zauważył Qwilleran - o ile oczywiście jest

prawdziwa. Mam jednak nadzieję, że to tylko legenda.

Penelope odkaszlnęła dyskretnie i stanowczym tonem oświadczyła:

- To był przeuroczy wieczór, ale obawiam się, że na nas już czas.

- Jutro wczesnym rankiem lecę do Waszyngtonu - wyjaśnił Alexander.

Amanda trąciła łokciem Rikera i oznajmiła scenicznym szeptem:

- Ojczyzna nie może się bez niego obejść!

Pożegnała się również grupka gości z Mooseville. Riker odwiózł Amandę do domu, a

pani Cobb poszła na górę, żeby się położyć. Qwilleran i Melinda udali się do kuchni na

wspólnego drinka z kamerdynerem, lokajami oraz tercetem smyczkowym, nie szczędząc im

zasłużonych pochwał, jako że wszyscy sprawili się znakomicie. Wreszcie gdy wszyscy już

sobie poszli, gospodarz i gospodyni wieczoru rozsiedli się na fotelach w bibliotece i teraz już

całkiem zrelaksowani, zajęli się obgadywaniem gości.

- Zauważyłeś - spytała Melinda - jaką minę zrobiła Penelope, kiedy zaprosiłeś do stołu

panią Cobb? Z pewnością uznała to za największe faux pass dwudziestego stulecia.

- Przez cały wieczór nic nie wypiła. Chyba miała ochotę na szampana, ale brat jej nie

pozwolił.

- Alex nie lubi, kiedy ona pije, bo wtedy robi się zbyt rozmowna. A jak ci się podobały

jej perfumy, kochanie? Przywiozłam je dla niej z Paryża, specjalnie mnie o to prosiła.

- Oględnie mówiąc, bardzo mocne - stwierdził Qwilleran. - Wiesz, że siedziała po

mojej prawej stronie; otóż po jakimś czasie straciłem poczucie węchu. Kiedy podano rybę, w

ogóle nie czułem jej smaku. Junior siedział obok niej i miał szkliste oczy, jakby wypalił coś

nielegalnego. Amanda o mało nie spadła z krzesła, a Roger nie mógł sobie przypomnieć nazw

nieczynnych kopalń. Jestem pewien, że to przez ten zapach. A koty cały czas kichały.

- W gruncie rzeczy przemyciłam te perfumy - wyznała Me-linda. - W naszym kraju

ich sprzedaż jest zakazana.

- Według mnie muszą zawierać jakiś narkotyk. Jaka to marka?

- Nazywają się „Fantaisie Feline". I są bardzo drogie... Słuchaj, mam urojenia czy to

prawdziwy oskard?

- Dostałem go w prezencie od „Entuzjastów Pickax". Może zawieszę go nad

kominkiem albo posłuży mi jako przycisk do papierów, a może będę go zabierał ze sobą na

przejażdżki rowerowe dla obrony przed psami.

Do biblioteki wmaszerował Koko, wpatrując się przenikliwie w Qwillerana.

- A tak nawiasem mówiąc - odezwał się Qwilleran - czy coś ci wiadomo o kopalni

Three Pines?

Melinda popatrzyła na niego z rozbawieniem.

- Te opuszczone zabudowania to ulubione miejsce schadzek zakochanych par, mój

drogi. Dlaczego pytasz? Czyżbyś był zainteresowany? W twoim wieku?

Rozdział dwunasty

Następnego ranka po przyjęciu Qwilleran odwiózł Rikera na lotnisko. Niebo zasnuło

się ciężkimi chmurami.

- Niedługo będzie lało. Wszyscy farmerzy modlili się o ten deszcz, a wszyscy, którzy

utrzymują się z turystyki, modlili się, żeby go nie było.

- Mam nadzieję, że samolot wystartuje, nim rozpada się na dobre - stwierdził Riker. -

Nie żeby mi było tak znowu spieszno do „Fluxion". Chętnie bym tu zamieszkał. Może byś

wykupił „Picayune"? Wtedy tu przyjadę, mógłbym objąć redakcję i poprowadzić gazetę.

- Mówisz poważnie?

- Jak najpoważniej! To byłoby fascynujące wyzwanie.

- Trzeba by pozbyć się Benjamina Franklina i wydać dziesięć milionów na

nowoczesne wyposażenie... Jak ci się podobała Melinda?

- Robi wrażenie. Czy ona nosi zielone szkła kontaktowe? A te rzęsy są prawdziwe czy

doklejone?

- Wszystko jest całkowicie autentyczne - zapewnił go Qwil-leran. - Sprawdziłem.

- Wiesz co, Qwill? Teraz stałeś się wyjątkowo atrakcyjną partią, kobiety nie dadzą ci

spokoju. Najlepiej ożeń się od razu z taką dziewczyną jak Melinda i ustatkuj się. Pochodzi z

zamożnej rodziny, ma zawód i widać, że jej się podobasz.

- Ha, nie szczędzisz mi dobrych rad dzisiejszego ranka - Qwilleran nigdy nie lubił,

kiedy ktoś mu mówił, co ma zrobić.

- Dobra, to służę jeszcze jedną. Może byś przestał wypytywać o tę zaginioną

pokojówkę? Możesz skończyć z kulką w głowie, jak ta nieszczęsna traktorzystka.

Czekając, aż wystartuje samolot Rikera, Qwilleran przypomniał sobie, jak podczas

wszystkich jego dochodzeń Arch starał się go zniechęcić - za każdym razem bezskutecznie.

Jednak tym razem miał wrażenie, że nim przedstawi całą sprawę komisarzowi Brodiemu,

powinien dysponować większą liczbą faktów. Póki co na poparcie swych podejrzeń miał

tylko niejasne poszlaki, domysły, przeczucia i przemyślnego kota.

Nim wrócił do domu, kupił u Lanspeaków sweter z różowego kaszmiru i poprosił

sprzedawcę, żeby go elegancko zapakował. W sklepie „Diamond Jims" kupił złoty naszyjnik i

zostawił go w klinice, na której drzwiach widniał lśniący od świeżej farby szyld:

Dr med. HALIFAX GOODWINTER Dr med. MELINDA GOODWINTER

Idąc w stronę rezydencji K, ujrzał najpierw samochód policyjny, potem czekające w

korku inne wozy i tłum gapiów zgromadzonych na ulicy. Dzwon wybijał monotonnie wciąż

tę samą nutę, uformowała się procesja pogrzebowa i trumnę Tiffany wyniesiono z kościoła na

Circle Street.

W tej właśnie chwili zaczęło padać. Właściwie nie był to deszcz, ale od razu ulewa,

jakby niebiosa gniewały się z jakiegoś powodu.

Qwilleran zasiadł przy biurku, by napisać list z kondolencja-mi do Steve'a Trottera,

wspominając w nim przy okazji o projekcie ufundowania dorocznego stypendium imienia

Tiffany. Wciąż jednak od pisania odrywał go telefon: kolejni goście dzwonili z

podziękowaniami. Junior oznajmił, że nigdy nie zdarzyło mu się jeść tak smacznych potraw.

Sharon domagała się przepisów kulinarnych. Mildred wychwalała wszystko, dodała jednak,

że Alexander Goodwinter to straszny sztywniak. Amanda miała kaca.

- O rany, niezłe było przyjątko - wychrypiała do słuchawki.

- Mam ból głowy, który mógłby zabić konia. Czy mówiłam wczoraj coś, czego nie

należało mówić?

- Była pani wzorem wszelkich cnót, Amando - zapewnił ją Qwilleran.

- O cholera! To ostatnia rzecz, jakiej bym sobie życzyła. Wszelkie cnoty pozostawiam

moim kuzynkom.

- Właśnie odwiozłem Archa na lotnisko. Mówi, że bardzo dobrze się bawił w pani

towarzystwie.

- On też jest w moim typie! Niech pan go tu sprowadzi jak najszybciej z powrotem.

Kiedy zadzwoniła Melinda, żeby podziękować mu za naszyjnik, poskarżyła się przy

okazji, że linia była wciąż zajęta.

- Telefonowali wszyscy goście z podziękowaniami - wyjaśnił. - Ściślej mówiąc,

wszyscy oprócz Penelope.

- Penny nie zadzwoni. Napisze zgodny ze wszystkimi wymogami dobrego tonu list na

firmowym papierze i prześle go w kopercie zapieczętowanej woskiem. Czy Arch zdążył

odlecieć, nim zaczęło padać?

- Owszem, a na pożegnanie udzielił mi kilku rad. Po pierwsze, żebym się ożenił, i po

drugie, żebym zapomniał o tajemnicy Daisy Muli. Przynajmniej jedno z tych zaleceń wydaje

mi się godne realizacji.

Podczas lunchu wręczył prezent pani Cobb.

- Och, panie Qwilleran! Różowy to mój ulubiony kolor, a jeszcze nigdy nie miałam

nic z kaszmiru. Niepotrzebnie pan się tak wykosztował. Czy jedzenie wszystkim smakowało?

- Pani kolacja przejdzie do historii - oznajmił. - Proszę też powiedzieć pani Fulgrove,

kiedy pani ją zobaczy, że wszyscy podziwiali jej kaligrafię.

- Kiedy wypisywała kartki z nazwiskami - rzekła pani Cobb - powiedziała mi o czymś.

Nie wiem tylko, czy powinnam to powtarzać.

- Ależ jak najbardziej - rzucił odruchowo Qwilleran, ale jednocześnie jego wąsy aż się

nastroszyły z zaciekawienia.

- Wie pan, ona pracuje trzy razy w tygodniu u Goodwinterów i słyszała, jak panna

Goodwinter strasznie kłóci się z bratem, krzyczeli na siebie i tak dalej. Trochę się przelękła,

bo oni przecież zawsze są dla siebie tacy uprzejmi.

- A o co im poszło?

- Tego nie słyszała. Sprzątała wtedy w kuchni, a oni byli na górze.

W tej chwili z piętra rezydencji K doszły ich dźwięki nader niemiłej dla ucha muzyki.

- Wnioskuję z tego jazgotu, że nasz gwiazdor złota rączka znów zabrał się do pracy -

stwierdził Qwilleran.

- Prawie już skończył, ale obawiam się, że to wszystko będzie kosztować majątek.

- Proszę się nie martwić. Wszystko zostanie uregulowane w ramach kosztów obsługi

masy spadkowej. Powiem im zresztą, żeby odpisali od tego pięć śniadań, osiem lunchów,

siedem galonów kawy, skrzynkę piwa i wizytę u laryngologa. Mam wrażenie, że grozi mi

trwałe uszkodzenie słuchu.

- Och, panie Qwilleran, pana to zawsze żarty się trzymają.

Ulewa trwała czterdzieści osiem godzin, aż w końcu woda zalała wszystkie

wybrukowane ulice Pickax. Main Street w centrum ze swoją zbieraniną najrozmaitszych

stylów architektonicznych wyglądała niczym karykatura Canale Grandę w Wenecji.

Qwilłeran cały ten czas przesiedział w domu, choć nader niechętnie.

Trzeciego dnia deszcz ustał, a mokre kamienie lśniły w słońcu jak diamenty. Ciepły

wietrzyk zaczął osuszać kałuże. Ptaki śpiewały. Koty tarzały się po podłodze oranżerii lub

wygrzewały na słoneczku.

Wkrótce po śniadaniu do drzwi kuchennych zapukał nieoczekiwany gość.

Pani Cobb pobiegła do biblioteki po Qwillerana.

- Steve Trotter przyszedł, żeby się z panem zobaczyć. Mam wrażenie, że sporo już

wypił.

Qwilleran odłożył gazetę i udał się do kuchni, gdzie zastał malarza ubranego w

zszargane dżinsy i T-shirt, opartego niepewnie o futrynę drzwi; miał opuchniętą twarz i

nabrzmiałe powieki.

Qwiileran przysunął mu krzesło.

- Wchodź i siadaj, Steve. Może napijesz się kawy?

Pani Cobb czym prędzej napełniła dwa kubki i postawiła je na stole obok talerza z

pączkami.

- Nie chcę kawy - oświadczył Steve, wpatrując się gniewnym wzrokiem w Qwillerana.

- Dostałem ten list od pana.

- Nie potrafię wyrazić, jak bardzo mi przykro z powodu straty, jaką pan poniósł -

zaczął Qwilleran. - Miałem okazję spotkaćTiffany tylko dwukrotnie, ale...

- Dosyć tego kitu! Niby pan nie wiesz, dlaczego tak się stało? - warknął malarz.

- Słucham?

- Pan ją w to wszystko wpakowałeś. Nie doszłoby do niczego, gdyby pan nie zaczął

wypytywać o Daisy.

- Zaraz, chwileczkę - Qwilleran zaoponował łagodnie, lecz stanowczo. - Podsłuchał

pan moją prywatną rozmowę z gościem, a potem w domu opowiedział pan o wszystkim

żonie, nieprawdaż? To był jej pomysł, żeby tu przyjść i opowiedzieć mi o Daisy. Co więcej,

policja podejrzewa, że sprawcą był jakiś turysta przejeżdżający obok farmy i...

- Jaki tam turysta. Sam pan dobrze wiesz.

- Nie mam pojęcia, o czym pan mówi, Steve.

- No, ten list od pana. Chciałeś pan mnie przekupić, czy co? Nic z tego.

- O co panu chodzi?

- Chcesz pan dać pieniądze dla dzieciaków. Cholera, a co ja z tego będę miał? Może

zapłacisz pan za pogrzeb, co? - gniewnym gestem zrzucił kubek, który roztrzaskał się o

kamienną podłogę.

Pani Cobb wyszła szybko z kuchni i wróciła niemal natychmiast w towarzystwie

Bircha Trevelyana.

- Starczy tego, chłopaczyno - stwierdził Birch, szczerząc w uśmiechu kwadratowe

zęby. - Teraz pojedziemy do domu. Wyśpisz się, to ci przejdzie - podniósł młodszego od

siebie mężczyznę z krzesła i pchnął go w stronę drzwi.

Qwilleran spojrzał za okno; półciężarówka malarza stała jednym kołem na klombie z

rododendronami.

- Nie może prowadzić w tym stanie.

- Ja poprowadzę jego wóz. Pan pojedzie za mną i przywiezie mnie z powrotem -

poinstruował go Birch stanowczym tonem. - To tylko parę mil. Farma mleczna Terrence'a.

Teraz pan zobaczy, skąd nadlatuje smród, kiedy wiatr wieje z południowego zachodu. Baa-a-

a-a!

Ułożywszy Steve'a w przyczepie na farmie, Birch udał się do domu jej właściciela,

żeby porozmawiać z jego teściami. Następnie Qwilleran odwiózł go z powrotem swoim

dwudrzwiowym samochodem, rozmyślając po drodze, jak sprawnie i z jaką pewnością siebie

ten człowiek poradził sobie w niezręcznej sytuacji.

- Ładny dzionek - stwierdził Birch. - Chcieliśmy deszczu, to go mieliśmy, tylko

troszkę za dużo. Baa-a-a-a!

- Znów będę mógł pojeździć sobie na rowerze - rzekł Qwilleran.

- Ja tam wcześnie skończę robotę i wybieram się na ryby. Kilka mil od Purple Point

można złowić taaakie wielgachne łososie.

- A masz łódź?

- Jasne. Dwanaście metrów długości, ze wszystkimi bajerami. Sonar, pilot

automatyczny, radio - wszystko jest. Powinieneś pan sobie taką sprawić.

Qwilleran zmarszczył brwi.

- Sonar? Co to takiego?

- No, echosonda. Komputerowy sprzęt do znajdywania ryb. Sonduje dno jeziora i

mówi panu, gdzie są ryby i ile. Pierwszorzędna rzecz!

Rzeczywiście, koło południa Birch wyniósł się wraz ze swoimi narzędziami i muzyką,

toteż Qwilleran mógł spożyć lunch, rozkoszując się ciszą.

- Dobrze, że mamy naprawione drzwi - zauważyła pani Cobb. - Warto było znosić

wszystkie te hałasy.

- Teraz Koko nie będzie już w stanie wedrzeć się do mojego pokoju o szóstej rano -

zgodził się Qwilleran. - Jego zdaniem wszyscy powinni wstawać o świcie.

Gospodyni podała lunch w pogodnym pokoju śniadaniowym, gdzie krzesła z

poręczami w stylu „William and Mary" stały wokół ciemnego dębowego stołu, a ściany

pokryte były żółtym i zielonym perkalikiem; z tego samego materiału wykonano też zasłony.

- Najlepszy makaron z topionym serem, jaki kiedykolwiek jadłem - oznajmił

Qwilleran.

- Udało mi się znaleźć naprawdę dobry cheddar w małym sklepiku za pocztą -

powiedziała pani Cobb i po chwili wahania dodała: - Zauważyłam, że jest wyprzedaż

rowerów w sklepie z materiałami żelaznymi - zawiesiła głos. - Dwadzieścia procent zniżki.

Qwilleran jęknął.

- Kiedy trafi się wyprzedaż rowerów zapewniających cykliście ochronę przed psami,

proszę mi dać znać. Może się zainteresuję.

Nieco później tego samego popołudnia wziął udział w innej ciekawej wymianie zdań.

Kot-listonosz pojawił się w bibliotece, przynosząc mu list z podziękowaniem od Penelope,

który niósł ze sobą ulotny, lecz i tak odurzający zapach „Fantaisie Feline".

Qwilleran przyjrzał się uważnie kotu, który przybrał przebiegłą minę.

- Jak myślisz, Koko, co Steve próbował nam powiedzieć? Kto zabił Tiffany Trotter i

dlaczego? Co tak naprawdę stało się z Daisy Muli? A może po prostu tracimy czas, a te

pytania już na zawsze pozostaną bez odpowiedzi?

Koko siedział wyprostowany na jego biurku, kołysząc się leciutko na boki i wpatrując

się intensywnie błękitnymi oczami w czoło Qwillerana. Nagle człowiek zdał sobie sprawę, że

Koko nigdy nie miał okazji podziwiać malunków na ścianach w apartamencie Daisy. Wziął

go na ręce i zaniósł do garażu. Zwierzak ani nie wyrywał się, ani nie zwisł bezwładnie, jak to

się zdarza kotom; całe jego ciało było spięte w wyczekiwaniu.

Najpierw pozwolił Koko dokonać inspekcji samochodów, roweru i narzędzi

ogrodniczych. Zwykle najlepiej sprawdzała się metoda polegająca na tym, żeby nie poganiać

go i umożliwić poszukiwania w jego własnym tempie. Koko wkrótce znalazł schody i wspiął

się do pomieszczeń mieszkalnych. W świeżo odmalowanym pomieszczeniu tylko zmarszczył

nos, pociągnął nim kilkakrotnie i wycofał się na korytarz. Następnie wkroczył do

stokrotkowej dżungli.

W pierwszym odruchu przycupnął, przyciskając brzuszek do podłogi. Ze wszystkich

stron otaczały go dzikie, posplatane, groźne kształty pokrywające ściany i podłogę.

Qwillerano-wi ktoś mówił, że koty nie widzą kolorów, ale potrafią je wyczuć w jakiś inny

tajemniczy sposób. Kiedy Koko uznał, że miejsce jest jednak bezpieczne, zaczął dokonywać

obchodu pomieszczenia. Ostrożnie zbadał kilka niewiadomego pochodzenia plamy na

wykładzinie podłogowej, zadrapanie na komódce i rozdarte obicie krzesła. Gdy poczuł się

pewniej, przeciągnął się jak długi i zaczął przechadzać się po pokoju radosnym, tanecznym

krokiem, jak gdyby słyszał muzykę pośród kolorów, które Qwilleran mógł podziwiać tylko za

pośrednictwem swoich oczu.

Nagle coś niewidocznego zwróciło uwagę kota. Szybko popatrzył w tamtą stronę i

przebiegł kilka kroków, podskoczył, machnął łapą w powietrzu, przemknął przez całe

pomieszczenie, odwrócił się gwałtownie i skoczył w górę, wyginając swą smukłą postać w

czymś, co przypominało pokrętne salto wykonane do tyłu.

Pamiętając wynurzenia pani Cobb na temat duchów nawiedzających dom, Qwilleran

odruchowo się wzdrygnął, ale w następnej chwili zdał sobie sprawę, co w rzeczywistości było

przyczyną ożywienia Koko. Zbliżał się sierpień, pora much. Koko po prostu polował na

krążącego w powietrzu owada i stąd jego przedziwne akrobacje. Wybiegł za muchą na

korytarz i wkrótce wrócił, mlaskając i oblizując się.

- Obrzydliwe! - skomentował Qwilleran. - Nie potrafisz się zdobyć na nic

subtelniejszego?

Podekscytowany polowaniem i zabójstwem Koko rozglądał się za kolejną ofiarą.

Wskoczył na łóżko, stanął na tylnych łapach, przednią wyciągając w górę, oparty o ścianę.

Osiągnął w ten sposób swą długość maksymalną, czyli około metra, drapiąc pazurami graffiti

i wyciągając łapy ku inicjałom wkomponowanym we wzór z serduszek, kwiatków oraz liści.

Nagle skoczył, a mucha wpadła za łóżko. W mgnieniu oka rzucił się za nią. Martwa czy

żywa, ale znalazła się między materacem a ścianą. Koko wsadził w szparę najpierw jedną

łapę, potem drugą, pomrukując coś do siebie gardłowo, z determinacją.

Qwilleran przez chwilę przyglądał się jego zmaganiom, a potem odsunął łóżko od

ściany. Koko niczym jastrząb dał nura w dół, a w następnej chwili rozległy się nieapetyczne

odgłosy mlaskania.

- Fuj! - oburzył się Qwilleran. - Żresz te wstrętne muchy, a nie chcesz nawet tknąć

kociej karmy z witaminami i minerałami. Chodźmy stąd. Wracamy do domu.

Koko jednak nie ruszył się zza łóżka.

- Cfff! CflFf! - kichnął dwukrotnie.

- Tam jest pełno kurzu! Wyłaź, idziemy!

Kot nie raczył odpowiedzieć, a Qwilleran nagle znów poczuł dobrze znane swędzenie

pod wąsami. Czyżby Koko raz jeszcze trafił na jakiś znaczący przedmiot, tym razem za

łóżkiem? Qwil-leran ukląkł na materacu i pochylił się, spoglądając w mroczną szparę.

Skulony Koko obwąchiwał coś, trącał pyszczkiem i obmacywał badawczo łapką.

Qwilleran sięgnął i wydobył na światło dzienne zeszyt - zwykły szkolny zeszyt z

powyrywanymi i porozdzieranymi kartkami. Koko natychmiast wyskoczył ze swojej

kryjówki, zawodząc i domagając się zwrotu swego znaleziska. Najwyraźniej był na nim

zapach myszy, które nadgryzły kilka stron kajeciku.

Z zeszytem w jednej ręce i oburzonym kotem w drugiej Qwilleran wrócił do domu,

kierując się ku bibliotece. Koko skomlał w wysokiej tonacji, co sprowadziło z oranżerii

rezydującą tam Yum Yum, która solidarnie zawtórowała mu przenikliwym krzykiem. Zaraz

po niej pojawiła się pani Cobb.

- Co się stało? Co tu się dzieje?

- Proszę im dać jakiś' przysmak, dobrze? Może wtedy się ode mnie odczepią!

- Przysmak! - zawołała i wyprowadziła je do kuchni niczym baśniowy flecista z

Hameln.

Qwilleran zamknął drzwi biblioteki i przyjrzał się dokładniej zdobyczy Koko. Był to

zwykły tani zeszyt w linię, niektóre strony były poplamione i pogryzione. Wyraźnie czuć go

było myszami.

- Pamiętnik! - stwierdził na głos, przewracając z obrzydzeniem brudne stronice.

Daty były widoczne, ale pismo całkowicie nieczytelne. Znał swego czasu pewnego

artystę, w którego rękopisach wszystkie litery alfabetu przypominały „u"; tutaj każda z nich

wyglądała raczej jak „o". Odręczne pismo tej dziewczyny wyglądało jak łańcuch

nachodzących na siebie kółek. Nauczycielka rysunków określiła to trafnie: wynaleziona przez

Daisy kaligrafia była całkiem miła dla oka, ale zupełnie niemożliwa do odcyfrowania.

Postanowił, że po przejażdżce rowerowej zadzwoni do Mildred Hanstable i poprosi ją,

żeby rzuciła okiem na ten pamiętnik i spróbowała go przetłumaczyć, o ile to w ogóle

możliwe. Tymczasem dodał zeszyt do kolekcji przechowywanej w szufladzie biurka: był tam

już kościany słonik, złota bransoletka, kartka pocztowa i koperta zawierająca tysiąc dolarów

gotówką.

Zdał sobie sprawę, że wszystkie te pamiątki zostały odnalezione przez pewnego

fenomenalnego kota. A jednak wszystkie odkrycia dokonane przez Koko sprawiały wrażenie

całkiem przypadkowych. Qwilleran przypomniał sobie, jak zwierzak gonił za muchą i utłukł

ją na ścianie, gdy próbowała schować się pośród inicjałów... Zaraz, co to były za inicjały?

Qwilleran pobiegł do garażu i z powrotem. Pochwycił niewielką książkę telefoniczną i

przesunął palcem po dwóch kolumnach nazwisk. Inicjały pasowały tylko do trzech postaci.

Byli to Sam Gafner, Scott Gippel oraz Senior Goodwinter.

Jeśli SG był przedmiotem uwielbienia Daisy, musiało chodzić o Gafnera. Scott Gippel

był tym otyłym radnym, który potrzebował aż dwóch krzeseł. Natomiast ojciec Juniora ze

swym speszonym wyglądem i papierową czapką raczej nie zawróciłby w głowie młodej

dziewczynie. Tak więc najbardziej prawdopodobnym kandydatem byłby Gafner, pośrednik w

handlu nieruchomościami. Qwilleran postanowił, że gdy wróci z przejażdżki, postara się

dowiedzieć czegoś więcej.

To był piękny dzień na rower. Gdy Qwilleran wyjechał na swą ulubioną drogę, grzało

go słońce i chłodził lekki wietrzyk. Po niedawnym deszczu roślinność nabrała żywego

zielonego koloru. Z krzaków wznosiły się stadka ptaków, by podążać przez czas jakiś za

samotnym cyklistą, rugając go ćwierkającym staccato za zakłócenie spokoju. Do tego

dochodziły zgrzyty w piaście i tylnej osi. Przypomniał sobie, co pani Cobb powiedziała mu na

pożegnanie:

- Niech pan uważa z tym starym gratem, panie Q. Naprawdę, powinien pan kupić

sobie porządny rower, z przerzutką.

Na Ittibittiwassee Road wszystko pachniało świeżością i wilgocią. Słońce wysuszyło

nawierzchnię, ale w przydrożnym rowie wciąż jeszcze było sporo wody. Rów ciągnął się

dobre dziesięć metrów od krawędzi jezdni, ponieważ w przyszłości planowano poszerzenie

szosy. Niestety - pomyślał - kiedy wybudują to nowe osiedle, właśnie tędy wszyscy będą do

niego dojeżdżać. Szkoda! Zdążył już polubić spokój, jaki panował na tej pustej drodze.

Po prawej stronie pojawiła się stara kopalnia Buckshot, gdzie w 1913 roku nastąpiło

tąpnięcie i zginęło kilkunastu górników. Pedałując obok jej ruin, nasłuchiwał pilnie w nadziei,

że do jego uszu dojdzie upiorne pogwizdywanie, które ponoć rozlegało się niekiedy w

okolicy. Poszarzałe od starości deski opuszczonego budynku przesiąknięte były wodą i

połyskiwały w słońcu.

Qwilleran przyglądał się pozostałościom kopalni tak uważnie, że nie zauważył

nadjeżdżającej z naprzeciwka półciężarówki; oprzytomniał dopiero, gdy usłyszał ryk silnika.

Spojrzał przed siebie akurat w tym momencie, gdy pojazd gwałtownie przyspieszył,

zjeżdżając jednocześnie na jego pas: śmiercionośny potwór pędzący prosto na Qwillerana i

jego zdezelowany bicykl. Szarpnął kierownicą, skręcając gwałtownie w stronę rowu; w

pewnej chwili przednie koło uderzyło o kamień, a on wykonał salto do przodu. Przez

nieskończenie długą chwilę unosił się w powietrzu...

Kiedy wygramolił się z rowu, oszołomiony, przemoczony i zakrwawiony, zataczając

się, z trudem wyszedł na opustoszałą szosę, nie mając pojęcia, gdzie się znajduje i skąd tu się

wziął.

Każda droga dokądś prowadzi. Trzeba iść drogą. Ruszać się. Nie stać w miejscu.

Po kilku minutach, a może po kilku godzinach, zatrzymał się jakiś samochód.

Wyskoczył z niego mężczyzna, coś krzyczał. Posadził go na fotelu z przodu. Przez kilka

minut - a może godzin - siedział w pędzącym wozie. Tamten mężczyzna wciąż coś

wykrzykiwał.

Co on mówi? Nie wiem... nie potrafię...

Zajechali przed jakiś budynek. Oślepiające światła. Obcy ludzie, którzy mówili,

mówili, mówili... Był zmęczony.

Następnego ranka otworzył oczy i zorientował się, że leży w nie swoim łóżku, w

nieznanym sobie pokoju.

Rozdział trzynasty

Nim wypisano Qwillerana ze szpitala, odbył rozmowę z doktor Melindą.

- Wyniki wszystkich badań są dobre - oznajmiła. - Jesteś w całkiem niezłej formie -

oczywiście jak na twój wiek.

- A z ciebie, jak na taką młodą dziewczynę, bardzo bystra pani doktor.

- Jestem tak bystra, mój kochany, że zaleciłam nawet przeprowadzenie testu

Wassermanna, na wypadek gdybyś zamierzał ubiegać się o zezwolenie na zawarcie związku

małżeńskiego. Wypisałam ci też receptę na kask. Wiesz, po takim uderzeniu w głowę mogłeś

się utopić, leżąc w tamtym rowie.

- Jestem pewien, że ten wariat uznał mnie za martwego.

- Dziwne rzeczy zaczynają się dziać w Moose County - zauważyła Melinda. - Być

może Amanda ma rację, twierdząc, że to wszystko przez tę turystyczną stonkę. Powinieneś

zgłosić się na policję.

- I co, mam opowiedzieć im mój sen? Brodie doszedłby do wniosku, że uszkodziłem

sobie coś więcej niż tylko rower. Nie, Melindo, po prostu będę się bardzo uważnie rozglądał

za pewną półciężarówką. We śnie widziałem ją bardzo wyraźnie, pędziła prosto na mnie,

widziałem zardzewiałą kratę z przodu, jakby się do mnie szczerzyła, tuż nade mną. To był

jeden z tych terenowych wozów.

- Kiedy Junior cię tu przywiózł, był przerażony nie na żarty. Myślał, że jesteś zombi.

- To było bardzo dziwne przeżycie, Melindo. Kiedy otworzyłem oczy i leżałem w

szpitalnym łóżku, nie wiedząc, gdzie jestem ani kim jestem, wcale mnie to nie niepokoiło.

Miałem jedynie wrażenie, że mam do rozwiązania łamigłówkę, nawet całkiem ciekawą.

Cieszę się, że sprowadziłaś Archa Rikera, w przeciwnym razie pewnie nieprędko uporałbym

się z tą zagadką.

Riker podjechał po Qwillerana pod szpital samochodem wynajętym na lotnisku.

- Mam jeszcze trochę czasu do samolotu, może wpadniemy gdzieś na kubek kawy?

- Skręć na światłach w prawo, to akurat zdążymy na porę kawiarnianą w barze „Pod

Psem". Jeśli ci się wydaje, że klub prasowy to ośrodek plotkarstwa, zaczekaj, aż usłyszysz,

jak chłopaki tam rozprawiają.

- Jak tam badania? Wszystko w porządku?

- Jak najbardziej, mam natomiast pewne paskudne podejrzenia co do tego przykrego

zdarzenia. To nie był żaden wypadek! Jestem pewien, że ktoś dybał na moje życie.

- A ostrzegałem cię! Po co pakujesz nos w nieswoje sprawy i bawisz się w detektywa?

Od tego jest policja.

- Tutaj wcale nie chodzi o zaginioną pokojówkę. To całkiem inna historia. Doszedłem

do tego wniosku, leżąc w szpitalnym łóżku. Wiesz, jakie są warunki postawione w

testamencie panny Klingenschoen: muszę mieszkać w Pickax przez pięć lat, w przeciwnym

razie cały spadek przypada w udziale pewnemu syndykatowi z New Jersey. Jak myślisz, co

się stanie, jeśli nie dożyję do końca tych pięciu lat?

- Nie mam co prawda pojęcia o prawie spadkowym - stwierdził Riker - ale

przypuszczam, że cała forsa powędruje do New Jersey.

- Tak więc komuś bardzo się opłaci, jeśli wyzionę ducha przed upływem pięciu lat. W

zasadzie im prędzej, tym lepiej.

Riker spojrzał z niedowierzaniem na swojego pasażera.

- Qwill, skąd ten pomysł? Dlaczego ich podejrzewasz?

- To jakaś dziwna fundacja zajmująca się podejrzanymi sprawami w Atlantic City. Nie

mam do nich zaufania.

- Kiedy tylko usłyszałem o tym testamencie starszej pani -oznajmił redaktor - od razu

wiedziałem, że to zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe. Zapomnij o tym spadku, stary.

Przecież i tak nigdy nie chciałeś być bogaczem. Wiesz dobrze, że w każdej chwili możesz

wrócić do „Fluxion".

- Wtedy Moose County straci te pieniądze.

- Nie zgrywaj bohatera. Wiej stąd i ratuj skórę. Niech wszyscy Goodwinterowie zrobią

składkę i kupią nowe książki do biblioteki.

Qwilleran w zamyśleniu bawił się wąsem.

- Zastanowię się. Dziś po południu mam spotkanie z adwokatem. Zresztą może w tej

knajpce dowiemy się czegoś ciekawego.

W barze aż roiło się od gości, a powietrze było gęste od błękitnawego dymu. Kilku

mężczyzn w bejsbolówkach skinęło głową Qwilleranowi. Obaj przyjaciele zaopatrzyli się w

kawę oraz pączki i usiedli przy bocznym stoliku, nasłuchując.

- Rozdaje wszystkim cygara, ale to nie on jest prawdziwym ojcem.

- Sam zarzynam swoje świnie i sam sporządzam kiełbasy. Inaczej się nie da.

- W Biblii napisano: „mowa głupia z wielości słów". Do niego to akurat pasuje jak

ulał!

- Co tam! To moja sprawa, zawsze przesadzam.

- Skoro jest prawniczką, to dlaczego chce za niego wyjść?

- Musieli wystrzelać całe stado. Szkoda, cholera!

- Założę się, że chodzi tylko o jego forsę.

- Stary, moja żona robi najlepszą na świecie potrawkę z królików.

- Nigdy nie słyszałem takiego nazwiska. Ruskie czy jak?

- Moja teściowa była u nas przez trzy tygodnie.

Przed odjazdem na lotnisko Riker podrzucił Qwillerana pod dom.

- Wyłowiłeś jakieś sensowne wiadomości z tego bełkotu? -spytał.

Qwilleran potrząsnął głową.

- Wszyscy mnie tu znają, więc nikt nie piśnie ani słowa. Po trosze liczył na radosne

powitanie ze strony kotów, ale czekała go niemiła niespodzianka. Zwierzaki wyczuły

szpitalny zapach, który ze sobą przyniósł, i trzymały się od niego z daleka. Yum Yum

syknęła, a Koko wydał z siebie głęboki pomruk brzmiący niczym odgłos dalekiej burzy.

Wciąż boczyły się na niego, kiedy wyszedł na umówione o pierwszej spotkanie w kancelarii.

Wszedł do biura niespiesznym krokiem, bandaże na kolanie wciąż ograniczały jego

zdolność poruszania się. Penelope także najwyraźniej była nie w sosie, blada i w ciemnych

okularach. Oznajmiła nieco ochrypłym głosem:

- Trochę się pan potłukł, panie Qwilleran, wszyscy jednak cieszymy się, że na tym się

skończyło. Czym mogę panu służyć?

Opowiedział jej o swoich wątpliwościach związanych z testamentem pani

Klingenschoen.

- Jak pan wie - przypomniała mu Penelope - był to testament napisany przez starszą

panią osobiście, bez świadków i bez prawnika. Muszę rzucić okiem na ten dokument, żeby

przypomnieć sobie dokładnie jego brzmienie.

Aplikantka przyniosła jej rękopis, a Penelope przeczytała go uważnie. Potrząsnęła

głową.

- Pana przypuszczenia były słuszne. W wypadku pańskiej śmierci cała spuścizna

przypadnie w udziale alternatywnym spadkobiercom i powędruje do New Jersey. Jednak

jestem przekonana, że nie ma pan powodów do niepokoju. Odniósł pan powierzchowne

obrażenia, ale przecież jest pan zdrowy.

- W takim razie proszę posłuchać - rzekł Qwilleran. Następnie opowiedział jej o

swoich podejrzeniach dotyczących wypadku i „alternatywnych spadkobierców" ze

Wschodniego Wybrzeża. - Czy w tym mieście jest ktoś, kto pochodzi z tamtych stron kraju

albo ma jakieś powiązania w New Jersey?

- Nic mi o tym nie wiadomo - stwierdziła; sprawiała wrażenie zamyślonej i

nieobecnej.

Na wszelki wypadek nie wspomniał jej o osobach, które podejrzewał. Hackpole

spędził sporo czasu, pracując w Newark. Ogrodnik studiował w Princeton. Byli teściowe

Qwillerana - wyjątkowo nieciekawa para - mieszkali w New Jersey, oddając się tam jakiejś

podejrzanej działalności.

- Tak czy inaczej - zwrócił się do prawniczki - uważam, że te pieniądze powinny

pozostać w Moose County. Tutaj jest ich miejsce i tu mogą przyczynić się do zrealizowania

wielu pożytecznych przedsięwzięć. Czy możemy obejść w jakiś sposób warunki testamentu?

Czy są jakieś luki albo kruczki? Może powinienem sam napisać testament, przekazując moje

roszczenia Fundacji Klingenschoenów?

- Obawiam się, że nic z tego - stwierdziła Penelope. - Oryginalny testament

sformułowany jest w ten sposób, że nie daje panu takiej możliwości... Zastanówmy się...

Naprawdę nie wiem, co mam powiedzieć, panie Qwilleran. Mogę tylko mieć nadzieję, że

pańskie przypuszczenia są mylne.

- W takim razie pragnę panią poinformować - oznajmił - że tak czy inaczej sporządzę

testament. Jeśli przydarzy mi się coś złego, domagam się, by wasze biuro zażądało śledztwa

w sprawie przyczyn mojej śmierci.

- Muszę przyznać, panie Qwilleran, że jeśli sytuacja rzeczywiście jest tak groźna, jak

pan podejrzewa, postępuje pan spokojnie i rzeczowo.

- Bywałem już w gorszych opałach - machnął ręką. - Napiszę testament bez udziału

kancelarii, tak że firma „Goodwłnter & Goodwłnter" nie będzie mogła zostać oskarżona o

udzielenie mi złej rady. Postaram się, żeby w razie mojej śmierci została powiadomiona

policja, prokuratura, media...

- Co mogę powiedzieć?... Tylko tyle, że jest mi bardzo przykro z powodu zaistniałej

sytuacji.

- No cóż. Proszę omówić to z bratem, jeśli uważa to pani za stosowne, jednak

niezależnie od wszystkiego, słusznie lub nie, ale tak właśnie postąpię.

Kulejąc nieco, wyszedł z kancelarii.

Ma strasznego kaca, przydałby jej się klin - pomyślał. Zawrócił więc niezdarnie i

stanął znów przed Penelope.

- Moje zaproszenie jest wciąż aktualne, panno Goodwinter. Może dziś wieczorem

spotkalibyśmy się na drinka i kolację w „Old Stone Mili"? O ile oczywiście nie ma pani nic

przeciwko pokazywaniu się w towarzystwie żywego dowodu na fakt, że wypadki chodzą

jednak po ludziach.

Zawahała się przez chwilę, nim odpowiedziała:

- Dziękuję, panie Qwilleran, ale dziś wieczorem niestety nie mogę.

Jej brak zdecydowania zaskoczył go bardziej niż to, że odrzuciła zaproszenie. W

końcu nie każdy musi lubić mrożone ravioli.

Następnego ranka przy śniadaniu pani Cobb miała w zanadrzu nowe plotki o

Goodwinterach.

Qwilleran przeprosił za spóźnienie, siadając do talerza naleśników na maśle z

prawdziwym kanadyjskim bekonem.

- Proszę mi wybaczyć. Chyba zaspałem, ale najwyraźniej po tym wypadku potrzebuję

więcej snu - pociągnął nosem.

- Czuję zapach lawendy.

- To jest wosk angielski - wyjaśniła gospodyni. - Pani Fulgrove zajmuje się dziś

meblami w jadalni - podreptała ku drzwiom pokoju śniadaniowego i zamknęła je cicho. -

Mówiła mi, że kiedy pan Goodwinter wrócił z Waszyngtonu, znów pokłócił się z siostrą.

Panna G krzyczała coś o Rosjanach, o jakiejś kobiecie i o trupie. Nie mam pojęcia, o co w

tym wszystkim chodzi. Zresztą panią Fulgrove czasem trudno zrozumieć. Mówiła też coś o

jakiejś krowie, która otwiera w Pickax restaurację.

- Gorsza od tych restauracji, które tu mamy, już być nie może - zauważył. - A nuż

będzie lepsza? Czy ktoś dzwonił?

- Owszem, Lori Bamba. Powiedziała, że jej mąż wpadnie z pierwszą porcją listów dla

pana do podpisania. Dzwoniła też pani Hanstable, żeby powiedzieć, że zbiera dzikie jagody, i

pytała, czy chcemy. Sprzedaje je, a pieniądze przeznacza na szpital.

- Mam nadzieję, że pani zamówiła?

- Tak, dwie kwarty. Jutro będzie w mieście u fryzjera, to przy okazji je dostarczy.

- Wy, kobiety, układacie sobie życie w rytmie tych wizyt i fryzur - stwierdził.

- Och, panie Q - zaśmiała się, grożąc mu żartobliwie palcem. Wyraźnie była we

frywolnym nastroju, wkrótce też okazało się dlaczego. - Zostałam dziś zaproszona na kolację

- oznajmiła. - Poznałam go w Towarzystwie Historycznym.

- Świetnie! Zjem sobie gdzieś hamburgera.

- Nie ma takiej potrzeby, panie Qwilleran. Kupiłam cztery przepiękne plastry schabu,

włożę je przed wyjściem do piekarnika. Pomyślałam sobie, że może będzie pan chciał kogoś

zaprosić.

- Świetna myśl! Zadzwonię do Juniora, mam wobec niego niejakie zobowiązania.

Po południu tego dnia Nick Bamba przywiózł siedemdziesiąt pięć pięknie wypisanych

na maszynie listów. Oznajmił z dumą:

- Lori każdą odpowiedź trochę zmienia, żeby nie wysyłać do wszystkich tego samego

standardowego tekstu. Moim zdaniem nieźle sobie radzi.

Qwilleran darzył sympatią młodego inżyniera z Mooseville.

Nick posiadał bujną, kręconą czuprynę i lśniące entuzjazmem oczy, jak dwa czarne

onyksy; zawsze też miał na podorędziu coś ciekawego do opowiedzenia.

- Dobrze, że nic poważnego ci się nie stało, Qwill. Lori modliła się za ciebie.

- Podziękuj jej w moim imieniu. Teraz naprawdę potrzeba mi, żeby ktoś się za mnie

modlił. Jak się czuje Lori?

- W porządku, tylko rankami nie za bardzo, ale to normalne.

- Napijesz się piwa?

- A masz coś mocniejszego? Lori na okres ciąży odstawiła alkohol, więc ja też w

domu nie piję.

- Oto słowa godne troskliwego męża - zauważył Qwille-ran.

Zasiedli z drinkami w oranżerii i zaczęli rozmawiać o sprawie Tiffany Trotter,

rowerach, psach, a w końcu o gawędziarzach z baru „Pod Psem".

- Jadąc do ciebie - przypomniał sobie Nick - wstąpiłem tam po drodze na lunch i

widziałem coś dziwnego. Czy Alex Goodwinter jest twoim prawnikiem?

- Tak naprawdę wszystkim zajmuje się jego siostra.

- Słyszałem, że jest bardzo bystra. Szkoda, że nie można tego samego powiedzieć o

Aleksie. Jakiś czas temu wygłosił przemówienie w Klubie Entuzjastów i muszę stwierdzić, że

takiego nudziarza w życiu nie słyszałem. Potrafi się zachować, nieźle wygląda i tak dalej, ale

gdy próbowałem się potem zastanowić, co tak właściwie powiedział, doszedłem do wniosku,

że nic!

- Co takiego wydarzyło się w barze? - spytał Qwilleran od niechcenia, choć był bardzo

zaciekawiony.

- Siedziałem przy oknie i usiłowałem przeżuć produkt uboczny jakiegoś tartaku, który

nazywają tam klopsem. W pewnym momencie zobaczyłem, że na parking zajeżdża cadillac.

A wiesz, najczęściej pojawiają się tam półciężarówki i mikrobusy.

- Nie żartuj, byłeś w stanie coś dostrzec przez te niemyte od stuleci szyby?

- Lori twierdzi, że mój sokoli wzrok potrafi przebić nawet ceglaną ścianę.

- No i co tam zobaczyłeś?

- Cadillakiem zajechał Alex, ale nie wyszedł z wozu i nie zgasił silnika, tylko siedział

za kierownicą i czekał. Po chwili wyszedł do niego jeden z właścicieli baru i usiadł na fotelu

obok.

- Który z właścicieli? - spytał Qwilleran.

- Nie kucharz, ten drugi. Ten mięśniak, który rozbija się po okolicy na motocyklu.

Siedzieli obaj w samochodzie i odniosłem wrażenie, że się o coś kłócą. W końcu jednak Alex

wyciągnął portfel i odliczył kilka banknotów. Bardzo jestem ciekaw, jaki to interes ubili.

Qwilleran również uznał to za podejrzane, ale należało też brać pod uwagę najprostsze

rozwiązanie.

- Ten facet wykonuje różne prace konserwatorskie. Może Alex po prostu wypłacił mu

honorarium.

- Gotówką? Dlaczego nie wypisał czeku? - Nick pochylił się na krześle do przodu. -

Wiesz co, zawsze byłem przekonany, że w tej knajpie sprzedają coś więcej niż kiepskie

żarcie. W przeciwnym razie ta speluna dawno już by zbankrutowała.

Qwilleran postanowił podrażnić się trochę z Nickiem.

- Przecież Alex to wzorowy obywatel, podpora miejscowej społeczności, czystej linii

Goodwinter. Jak możesz go podejrzewać o jakieś szwindle?

- Alex jest czystej linii hochsztaplerem, i tyle - oburzył się Nick. - Udaje wielką

szychę posiadającą wpływy w Waszyngtonie, tymczasem myślę, że on tam po prostu dobrze

się bawi.

- A co sądzi Lori na jego temat?

- Wiesz, jakie są kobiety! - rzekł Nick lekceważącym tonem. - Uważa go za istnego

adonisa, dokładnie tak się wyraziła. Ja użyłbym trochę innego słowa.

Wychodząc, Nick wziął kolejne pięćdziesiąt listów, na które miała odpowiedzieć jego

małżonka, a Qwilleran wybrał się do sklepu z artykułami żelaznymi, żeby obejrzeć sobie

rowery. Po powrocie oznajmił pani Cobb:

- Wie pani, ile kosztuje taki rower z przerzutkami? Więcej, niż zapłaciłem za mój

pierwszy samochód!

- Przecież stać pana, panie Q.

- Nie w tym rzecz... Bardzo ładnie dziś pani wygląda, pani Cobb.

- Dziękuję. Właśnie wracam od fryzjera - miała też na sobie intensywniejszy makijaż

niż zwykle. - Nigdy pan nie zgadnie, kto zaprosił mnie dziś na kolację! Ten mężczyzna, który

nie chciał się zgodzić na sztandar z czterdziestoma ośmioma gwiazdami.

- Co takiego? Hackpole?

- Herb Hackpole. Jest naprawdę bardzo miły. Prowadzi warsztat samochodowy i

obiecał sprawdzić, czemu z mojego mikrobusika wycieka olej.

Qwilleran sapnął tylko przez wąsy i powstrzymał się od dalszych komentarzy.

Czekając na przybycie Juniora, sporządził kolację dla kotów. Yum Yum wybaczyła

mu już szpitalny zapach; wskoczyła mu nawet na kolana i ciekawie dotknęła łapką wąsów. To

był jeden z jej najbardziej ujmujących gestów. Nałogowo kradła szczotki do zębów i pędzle,

nigdy natomiast nie była w stanie pojąć, czemu może służyć szczotka przymocowana do

człowieczej twarzy.

Natomiast Koko wytrwale bojkotował Qwillerana. Przestał już prychać i pomrukiwać,

ale spoglądał na niego z najwyższą pogardą. Gdy talerzyk z odfiletowanym kurczakiem

znalazł się na podłodze, tiie tknął posiłku, dopóki Qwilleran nie wyszedł z pokoju. A nigdy

przedtem nie zachowywał się w taki sposób!

Junior przybył punktualnie o szóstej z wilczym apetytem, jak przystało na jego

dwadzieścia dwa lata.

- Ejże, do twarzy ci w bandażach. Powinieneś zawsze je nosić.

Zasiedli do kolacji przy wielkim stole kuchennym.

- Pani Cobb twierdzi - napomknął Qwilleran - że to szesnastowieczny stół,

prawdopodobnie z refektarza jakiegoś hiszpańskiego klasztoru.

- Twoja gospodyni świetnie gotuje - stwierdził Junior. - Masz szczęście.

- Na deser upiekła ciasto z brzoskwiniami... weź jeszcze bułkę. To pieczywo na

zakwasie... Spotyka się dziś z jakimś facetem, którego poznała w Towarzystwie

Historycznym. Mam nadzieję, że to porządny gość. Jest dość łatwowierna, a ja czuję się za

nią odpowiedzialny, skoro sprowadziłem ją tutaj z Nizin. Znasz Herba Hackpole'a?

Junior przeżuwał właśnie ogromny kęs schabu.

- Wszyscy go tu znają.

- Pani Cobb twierdzi, że jest niezmiernie sympatyczny.

- Jasne. Potrafi być miły, jeżeli czegoś od ciebie chce. Najczęściej jednak się

awanturuje, wydzwania do gazety z jakimiś bzdurnymi pretensjami, a chłopaki nie chcą

roznosić gazet na jego ulicy z powodu psów... Podaj mi masło.

- Zawsze tu mieszkał?

- Tato mówi, że tu się urodził i wychował. W szkole był powszechnie znienawidzony.

Ot, taki typowy małomiasteczkowy cham. Wszyscy cieszyli się, kiedy wyjechał na Wschód

do pracy. Niestety, w końcu wrócił... Masz jeszcze piwo?

- Pewnie, poza tym w garnku czekają kolby gotowanej kukurydzy.

Przy kawie i brzoskwiniowym cieście młody redaktor odezwał się:

- Polecono mi, bym poprosił cię o przysługę. Znasz sekretarkę w G&G? To moja

ciotka.

- Dostrzegłem rodzinne podobieństwo - przyznał Qwilleran.

- Jej zdaniem z Penny dzieje się coś niedobrego. Pracuje do późnych godzin i czymś

się zamartwia, poza tym pije, co nie zdarza jej się często. Moja ciotka prosi, żebyś spróbował

z nią pogadać i namówił ją na wakacje - niech sobie pojedzie do jakiegoś kurortu w Meksyku,

czy coś w tym rodzaju.

- Ja? Przecież jestem tylko jej klientem. Nawet nie chciała pójść ze mną na lunch.

- Tym niemniej Penny bardzo cię szanuje. Poważnie. Kiedy pisałeś jeszcze do

„Fluxion", wycinała twoje artykuły. Zawsze. .. - przerwał mu natrętny dźwięk pagera. Zerwał

się i pobiegł ku drzwiom. - Przepraszam. Pali się. Dzięki za kolację!

Ruszył z piskiem opon swym czerwonym jaguarem; syrena na ratuszu miejskim

wzywała członków ochotniczej straży pożarnej.

Qwilleran miał za sobą dzień pełen zajęć, a czekało go jeszcze jedno spotkanie.

Wkrótce po wyjściu Juniora zatelefonowała do niego Penelope Goodwinter, pytając, czy

może wpaść z butelką.

Rozdział czternasty

Oczekując na przybycie Penełope, Qwilleran zaniósł wiaderko z lodem i inne barowe

utensylia do biblioteki. Zobaczył, że na podłodze leżą książki - kilka woluminów

dwunastotomowego wydania. Marokinowe okładki pogięły się, stronice z biblijnego papieru

pogniotły. Spojrzał na górną półkę, gdzie między tomem drugim a ósmym dzieła drzemał

sobie smacznie Koko. Zawsze miał słabość do półek z książkami.

- Niedobry kotek! - zawołał Qwilleran, badając stan sponiewieranych książek.

Koko obudził się nagle, przeciągnął się, zeskoczył na podłogę i bez słowa wyszedł z

pokoju.

Qwilleran troskliwie odstawił książki na miejsce, zastanawiając się jednocześnie, czy

w tym domu ktokolwiek przeczytał kiedyś pięknie oprawiony poemat w dwunastu tomach

zatytułowany Sądny dzień.

Sądny dzień...! Ponura przepowiednia czy coś na kształt kociej klątwy?

Spodziewał się, że beżowe bmw zajedzie jak zwykle od frontu. Tymczasem światła

samochodu omiotły tył rezydencji, a Penełope zastukała do drzwi kuchennych. Właściwie

zabębniła w nie radośnie, co jakoś nie bardzo zgadzało się z jej zwykłym opanowaniem i

rezerwą.

- Mam nadzieję, że nie ma pan nic przeciwko mojemu najściu służbowym wejściem -

powitała go wesoło, wymachując butelką dobrej, starej szkockiej whisky. - W gruncie rzeczy

to zupełnie nieformalna wizyta.

Była zrelaksowana, niemal wesoła, a w białych drelichowych spodniach, sandałach i

ciemnogranatowym dżersejowym sweterku wyraźnie czuła się wygodniej i swobodniej. Jak

słusznie zauważyła Melinda, łyk czegoś mocniejszego dokonywał cudownej przemiany w

osobowości Penełope. Jednak na jej twarzy malowało się znużenie i miała podkrążone oczy.

Brakowało jednego z kolczyków, nie była uperfumowana.

- Kostki lodu oczekują nas w bibliotece - oznajmił Qwilleran, zapraszając ją

wytwornym gestem. - Moim zdaniem to najsympatyczniejsze pomieszczenie w tym domu.

Blask ciepłego światła na brązowych okładkach książek i skórzanych obiciach mebli

tworzył przytulny nastrój. Penelope opadła na głęboką kanapę i założyła z wdziękiem nogę na

nogę. Qwilleran zajął klubowe krzesło, układając swoją zranioną nogę na podnóżku.

- Już panu lepiej? - spytała; w jej głosie pobrzmiewała troska, która wydawała się

szczera.

- Moje dwadzieścia trzy szwy zaczynają swędzieć - odparł - a to podobno dobry znak.

Cieszę się, że zrobiła sobie pani przerwę. Przepracowuje się pani.

- Przyznaję, oczy mnie pieką ze zmęczenia.

- Trzeba zrobić kompres z mokrych torebek herbaty - oznajmił. - Moja matka zawsze

tak doradzała, gdy ktoś skarżył się na zmęczenie oczu.

- To działa?

- Najlepiej sprawdzić to od razu - wyszedł do kuchni i po chwili wrócił z dwiema

wilgotnymi torebkami herbacianymi ułożonymi na spodku od Wedgwooda.

- Proszę oprzeć głowę na oparciu sofy.

Zsunęła się do pozycji półleżącej.

- Och! - westchnęła, gdy położył torebki na jej zamkniętych powiekach.

- Kiedy ostatnio zafundowała pani sobie wakacje, Penelope? Nawiasem mówiąc,

dosyć mam już tej „panny Goodwinter". Odtąd będę mówił do ciebie po imieniu, czy to ci się

podoba, czy nie.

- Owszem, podoba mi się - rzekła półgłosem.

- Powinnaś wziąć tydzień lub dwa wolnego i spędzić je w jednym z tych drogich

kurortów - zaproponował.

- Bardziej by mi odpowiadał rejs po morzu. Lubi pan pływać statkiem, panie

Qwilleran?

- Nie mogę powiedzieć, żeby zdarzyło mi się kiedykolwiek wsiąść na statek wyłącznie

dla przyjemności... a poza tym, Penelope, bardzo cię proszę. Mów do mnie „Qwill"!

- Teraz, gdy stałeś się zamożny, mógłbyś spróbować - wyspy greckie, norweskie

fiordy... - wyciągnęła pusty kieliszek w jego stronę, a Qwilleran go napełnił. Jej poprzedni

drink ulotnił się w mgnieniu oka.

- Zanim zacznę się obijać po szerokim świecie luksusowymi statkami, mam nadzieję

stworzyć jedno czy dwa literackie arcydzieła - oświadczył.

- Masz cudowny styl. Zawsze z przyjemnością czytałam twoją rubrykę w „Daily

Fluxion". Tak świetnie sobie radziłeś, pisząc na tematy, o których nie miałeś pojęcia.

- Takie tam dziennikarskie sztuczki - machnął niedbale ręką.

- Kiedyś było moją ambicją, żeby pisać, ale ty masz prawdziwy talent. Nigdy nie

potrafiłabym ci dorównać, tymczasem tobie najwyraźniej przychodzi to z taką łatwością...

Qwilleran wiedział, że nieźle pisze, jednak uwielbiał, kiedy mu to mówiono,

zwłaszcza kiedy słyszał coś takiego z ust pięknej kobiety. Tak więc jedna część jego umysłu

rozkosznie pławiła się w jej komplementach, tymczasem druga zastanawiała się nad

powodem wizyty Penelope. Czy znów pokłóciła się z bratem i wymknęła spod jego nadzoru?

I właściwie dlaczego tak się troszczył o jej zachowanie w towarzystwie? Jakim sposobem taki

dęty bałwan jak Alexander mógł mieć wpływ na równie inteligentną kobietę?

Tego wieczoru Penelope była wyjątkowo miła i uprzejma. Spytała, jak miewają się

koty, o postępy w pracach prowadzonych przez Amandę oraz o osiągnięcia pani Cobb w

katalogowaniu zbiorów.

- Jej ostatnie odkrycie - powiedział Qwilleran - to dwie majolikowe wazy, które ktoś

wyniósł na strych. Pochodzą mniej więcej z roku 1870 i obecnie warte są grube tysiące. Stoją

tam, tuż za drzwiami, na szczycie kolejnego cennego znaleziska, tym razem rodem z garażu.

To niemiecka szafa na bieliznę z Pensylwanii. Podobno fachowa nazwa to Schrank. Ma ponad

dwa metry wysokości, a Koko bez trudu potrafi wskoczyć na sam wierzch, jednym susem,

bez wysiłku.

Qwilleran nie był pewien, czy Penelope go słucha. W swym życiu odwiedził

wystarczająco wiele przyjęć, by dobrze poznać rytm towarzyskiego picia alkoholu, i

zorientował się, że Pene-lope drastycznie przekracza bezpieczne tempo. Zsunęła się zresztą

nieco niżej na sofie pokrytej śliską skórą.

- Tylko ostrożnie! - napomniał ją dobrodusznie. - Kiedy człowiek jest zmęczony,

alkohol mocno uderza do głowy. A ty o wiele za długo przesiadujesz w swojej kancelarii. Czy

to warto?

- Jako młodsza wspólniczka nie mam wyboru, muszę hyrać jak wół - zachichotała. -

To znaczy, tyrać... jak wół.

Qwilleran wcielił się w rolę, którą odgrywał już wiele razy, rolę przyjaznego i

życzliwego powiernika. W ten sposób udało mu się skłonić do zwierzeń niejednego już

rozmówcę.

- To musi być dla ciebie wielka satysfakcja, Penelope, że twój brat robi tak wiele dla

naszego kraju, spędzając znaczną część swojego cennego czasu w Waszyngtonie. To godne

podziwu poświęcenie z jego strony. Słyszałem, że niedawno wygłosił w Klubie Entuzjastów

Mooseville przemówienie, które wszyscy pamiętają po dziś dzień.

Penelope zdjęła z oczu torebki herbaty i niezdarnie dźwignęła się na nogi, żeby nalać

sobie szczodrą porcję whisky.

- Ciekawe, czy im opowiadał o swoich... tego... podbojach towarzyskich - w jej głosie

pobrzmiewała jakby gorycz, język trochę już jej się plątał. - Bo wiesz... no... to nie tylko

interesy…

- Jestem pewien, że wkrótce będzie ubiegał się o jakiś urząd - ciągnął Qwilleran - a

wówczas te kontakty towarzyskie bardzo się przydadzą.

Penelope wpatrywała się w niego mętnym wzrokiem. Mówiła wolno i starannie:

- Alex... nie może zostać... burmistrzem... Dimsdale.

- Nie mówisz tego poważnie, Penelope. Ze swoim nazwiskiem, wykształceniem,

sposobem bycia i prezencją czeka go w polityce oszałamiająca kariera. Jest urodzonym

zwierzęciem medialnym, a w dzisiejszych czasach właśnie to się liczy.

Gniew i alkohol wykrzywiły jej harmonijne rysy.

- On... do niczego... nie dojdzie beze mnie - wyraźnie zawodziła ją koordynacja

ruchów; odstawiając szklaneczkę na stół, chybiła, szkło spadło na podłogę. - Przepraszam -

wymamrotała, zbierając na kolanach kostki lodu.

Qwilleran udał, że niczego nie zauważa.

- Jestem pewien, że doskonale poradzisz sobie z prowadzeniem biura, podczas gdy

twój brat będzie dokonywał wielkich rzeczy na Kapitolu.

To był żałosny widok - wymowna i tak zazwyczaj opanowana Penelope, która teraz z

najwyższym trudem była zdolna sklecić zdanie.

- On nie... on tam nie pojedzie. Tutaj ją... tutaj ją sprowadzi... tutaj. Nową

wspólniczkę!

Qwilleranowi przypomniały się uwagi zasłyszane w barze „Pod Psem".

- Jest prawniczką?

Penelope przełknęła to, co zostało w szklance z roztopionych kostek lodu.

- Sprowadzi ją... do kancelarii, właśnie to... ale po moim... po moim trupie! Ja... się na

to... nie zgodzę. Nie zgodzę się!

- Penelope - rzekł uspokajającym tonem - przecież dla ciebie to tylko dobrze. Dzięki

tej wspólniczce będziesz miała mniej pracy.

Roześmiała się histerycznie.

- „Goodwinter, Goodwinter & Sh... Smfska"! - zająknęła się przy nazwisku. -

„Goodwinter, Goodwinter & Smfska"! Będziemy... pośmiewiskiem... całej okolicy!

- Może warto porozmawiać na ten temat z twoim bratem? Jeśli go przekonasz, pewnie

zmieni zdanie.

Traciła panowanie nad sobą.

- On... on ożeni się... ożeni się z nią - z tą wywłoką! Ale ja... ja go powstrzymam.

Wiem... co trzeba zrobić. Powstrzymam!!! - wyglądała naprawdę kiepsko, była już

kompletnie pijana, a jej oczy błyszczały dziko. - Okropnie źle się czuję!

Qwilleran pomógł jej wstać.

- Musisz odetchnąć świeżym powietrzem.

Zaprowadził ją do oranżerii i na dwór przez jedno z francuskich okien, trzymał ją za

ramiona, a ona zalała się łzami.

- Może napiłabyś się czarnej kawy, Penelope?

Potrząsnęła głową.

- Zawieźć cię do domu?

Zajechał jej bmw pod przyozdobioną wieżyczkami kamienną rezydencję na

Goodwinter Boulevard; tymczasem na siedzeniu obok niego Penelope zwinęła się w kłębek.

Zaparkował pod bramą dla powozów i zaniósł ją na górę po schodach wiodących do wejścia.

Nadbiegła gospodyni, po chwili pojawił się też Alexander odziany w jedwabny szlafrok.

- Źle się poczuła - powiadomił go Qwilleran. - Myślę, że jest bardzo przemęczona.

Alexander popatrzył na siostrę surowo i bez cienia współczucia.

- Proszę ją zabrać na górę - polecił gospodyni. Zwracając się do Qwillerana, spytał: -

Gdzie pan ją - hm - znalazł?

- Przyszła do mojego domu, żeby omówić jakieś prawne niuanse, i źle się poczuła.

Moim zdaniem potrzebuje wypoczynku, przydałyby jej się wakacje. W przeciwnym razie

czeka ją załamanie. Może warto ją umieścić na kilka dni w szpitalu. Powinna się przebadać.

- To fatalne - stwierdził Alexander - ale po alkoholu zupełnie traci panowanie nad

sobą i zaczyna wygadywać zupełne bzdury. Dziękuję, że przywiózł ją pan - hm - do domu.

Pozwoli pan, że odwiozę pana z powrotem.

- Nie, dziękuję. To niedaleko, a noc jest pogodna.

Gdy szedł wolnym krokiem przez zalane księżycową poświatą ulice, zastanawiał się

nad rewelacjami pani Fulgrove dotyczącymi „Rosjan" i trupa. Do pewnego stopnia tworzyło

to spójną całość. Wywnioskował z tego, że najwyraźniej Penelope histerycznie reaguje na

zagrożenie dla swojej pozycji, jakie stwarzać będzie ta pani Smfska, czy jak jej tam, w

charakterze wspólnika kancelarii i przyszłej bratowej. Trzeba przyznać, że w Moose County

takie nazwisko musi wzbudzić rozbawienie, szczególnie pośród bywalców baru. Ktokolwiek

zna Goodwinterów i nieznośny snobizm Penelope, będzie ryczał ze śmiechu, gdy usłyszy

nazwę „Goodwinter, Goodwinter & Smfska". Rechoczący, chichoczący i pobekujący bywalcy

baru „Pod Psem" prawie na pewno ukują nową nazwę: „Goodwinter, Goodwinter & Ruska".

Jednak najprawdopodobniej - uznał - po odpoczynku w szpitalu i wakacjach młodsza

wspólniczka pogodzi się z tak irytującą dla niej perspektywą.

Zbliżając się do rezydencji K, zerknął na piętro. W apartamencie zajmowanym przez

panią Cobb świeciło się światło, z czego należało wnioskować, iż wróciła cała i zdrowa,

spędziwszy wieczór w towarzystwie tego małpiszona! Zawsze miała słabość do tatuaży i

wygolonych łbów. Jej zmarły mąż też był gburem o wyglądzie brutala.

Nad kuchennym wejściem świeciła się lampa, ale we wszystkich pomieszczeniach

służbowych panowały ciemności. Gdy Qwilleran otworzył drzwi, dosłyszał jakieś dziwne

dźwięki dochodzące z kuchni. Przez chwilę stał bez ruchu i nasłuchiwał, próbując je

zidentyfikować. Zgrzyt... cisza... długi zgrzyt... cisza. .. dwa krótkie szurnięcia. Przeszedł na

palcach aż do drzwi kuchni i zapalił światło.

Na samym środku podłogi ujrzał ciężką, metalową toaletę kotów wypełnioną

żwirkiem, a obok niej Koko, który właśnie zabierał się, by popchnąć ją nosem dalej. Kot

spojrzał na niego, wyraźnie zaskoczony, z postawionymi uszami.

- Niedobre kocisko! - rzekł Qwilleran ostrym tonem. - To ty przestawiasz rzeczy!

Jeszcze ktoś się o to zabije, nie rób tego więcej!

Odniósł pojemnik z powrotem do pralni i poszedł na górę, by oddać się rozmyślaniom

dotyczącym Penelope i porównać ją z Melindą. Obie były atrakcyjnymi kobietami o rysach

Good-winterów, inteligentne i wykształcone. Prawniczka obdarzona była bardziej klasyczną

urodą, ale brak jej było poczucia humoru Melindy. Miał szczęście, że trafiła mu się taka

rozsądna i zrównoważona kobieta jak Melinda, która mówiła do niego „kochanie", potrafiła

zorganizować uroczystą kolację i wymówić prawidłowo słowa takie jak „sfigmomanometr".

Następnego ranka zastał w kuchni Mildred Hanstable, która dostarczyła zebrane

jagody. Popijała kawę z panią Cobb - panie właśnie zawarły ze sobą znajomość.

- Mildred - odezwał się Qwilleran - pewnie zainteresuje cię fakt, że pani Cobb czyta z

dłoni.

Mildred była zachwycona.

- Naprawdę? To może zechciałaby pani wziąć udział w jarmarku dobroczynnym na

rzecz szpitala? Mamy już tarocistkę, dzięki której zebraliśmy całkiem sporo pieniędzy.

Gospodyni wyraźnie to zaproszenie pochlebiło.

- Z przyjemnością, jeśli uważa pani, że się nadaję.

Qwilleran dyplomatycznie wywabił Mildred z kuchni, a następnie zaprowadził do

biblioteki, gdzie usadził ją w wygodnym fotelu i wręczył obszarpany kajet.

Wzdrygnęła się z obrzydzeniem.

- A cóż to takiego?

- Pamiętnik Daisy. Znaleźliśmy go za jej łóżkiem. Jest kompletnie nieczytelny.

Potrafię odcyfrować datę na górze każdej strony, ale nic więcej. Zaczęła pisać pierwszego

stycznia i skończyła w maju.

Mildred ostrożnie wzięła zeszyt do ręki.

- Wygląda jak mysie gniazdo, ale to rzeczywiście jej pismo. Ciekawe, czy jeszcze

potrafię to odczytać - przyjrzała się pierwszej stronie. - Kiedy przyzwyczaić się do kształtów,

jakie nadawała literom, to nawet nie takie trudne... zobaczymy. Zaczyna się od słów

„szczęśliwego nowego roku życzę sobie samej", chociaż ze straszliwymi błędami... Hmmm...

pisze, że jej matka jest pijana. Biedna dziewczyna, nigdy nie miała normalnej rodziny...

potem o jakimś Ricku. Poszli do lasu i rzucali śnieżkami w drzewa. Kupił jej hamburgera...

Jak na razie całkiem nieźle mi idzie, prawda?

- Fantastycznie! Czytaj dalej.

- Oho! Drugiego stycznia straciła pracę u Amandy i nazywa ją wiedźmą. Jest mowa o

jakimś słoniu, dokładniej „słonju", przez „j". To prezent gwiazdkowy od Ricka.

- Czyli to on go ukradł - domyślił się Qwilleran. - Amanda podejrzewała Daisy. Jej

przyjaciele kręcili się po pracowni.

Mildred przerzucała stronice.

- Bardzo to przygnębiające... aż do piętnastego stycznia. Dostaje pracę w domu

Goodwinterów, mundurek i własny pokój. Nie będzie musiała mieszkać z Delią. Uczciła to

wydarzenie z Rickiem, Olliem, Tiffi Jimem.

- Tiffany to ta dziewczyna, którą zastrzelono na farmie jej ojca.

- Tak, wiem. Chodziła do mnie na lekcje gospodarstwa domowego. Wyszła za jednego

z Trotterów. Jej ojciec miał wypadek na traktorze, jest sparaliżowany... Teraz jesteśmy już w

lutym. Daisy stwierdza, że nie lubi sprzątać. Cóż, prawdę mówiąc, ja także nie... jej nowy

chłopak, Sandy, podarował jej na walentynki wodę kolońską. Napisała „kolojską". Mówiłam

ci, że jej ortografia to koszmar... w marcu nie napisała za wiele... za to w kwietniu wszystko

się pogmatwało... Aha! Znów straciła pracę.

- Zgodnie z rejestrem zatrudnienia właśnie wtedy zaczęła pracować w tym domu -

zauważył Qwilleran.

- Jest zakochana w Sandym, zakochana przez samo „h"... nie ma już mowy o Ricku,

Olliem czy Jimie... wygląda to całkiem poważnie. Sandy podarował jej złotą bransoletkę.

Ciekawe, co będzie dalej. Oho! Tutaj - trzynastego marca - pisze, że chyba jest w ciąży... Tiff

zabrała ją do doktora Hala... teraz jest bardzo szczęśliwa... robi szkice sukien ślubnych...

Della też jest zadowolona. Robi na drutach jakieś rzeczy dla dziecka... a tutaj mamy wyrwane

strony... trzydziestego kwietnia płakała całą noc. Sandy chce, żeby zrobiła skrobankę. Nie

będzie ślubu... dał jej pieniądze. .. Della mówi, żeby urodziła to dziecko, a on będzie musiał

na nie łożyć... to wszystko. Na tym kończy się pamiętnik.

- Smutna historia, ale potwierdza wszystkie nasze domysły.

- Qwill, gdzie mogę umyć ręce? Ten zeszyt jest strasznie brudny. Będę musiała już

iść, mam umówionego fryzjera.

Odprowadził Mildred do samochodu, a potem wrócił, żeby zamknąć pamiętnik Daisy

w szufladzie bibliotecznego biurka. Był pewien, że zostawił ją zamkniętą, ale teraz była

uchylona na kilka centymetrów. Słonik był wewnątrz, złota bransoletka i pocztówka też -

zginęła jednak koperta z pieniędzmi.

Szybkim krokiem udał się do kuchni, gdzie pani Cobb przygotowywała sos

musztardowy do wędzonego ozora.

- Czy przez ostatnie pół godziny ktoś tu był?

- Tylko pani Hanstable.

- Odprowadziłem ją do samochodu, a kiedy wróciłem, szuflada mojego biurka była

otwarta i zginęła bardzo ważna koperta.

- Nie mam pojęcia, chyba że... mówiłam panu, panie Q, że w tym domu dzieją się

dziwne rzeczy.

Wrócił do biblioteki, żeby dokładnie przeszukać pulpit biurka - akurat w porę, by

zobaczyć, jak Koko snuje się bez wyraźnego celu po sieni, trzymając w pyszczku róg białej

koperty, która wlekła się po ziemi między jego łapkami.

- Zostaw to! - krzyknął Qwilleran. - Niedobry kot! Jak ją wyciągnąłeś?

Koko upuścił kopertę, przeszedł po niej niedbale i zajął swoje stanowisko na trzecim

stopniu schodów.

Gdy Qwilleran przyjrzał się szufladzie, zobaczył na niej ślady pazurów. Była to ciężka

szuflada, Koko musiał włożyć sporo wysiłku w jej otworzenie. Po co?

Od tamtego wypadku na Ittibittiwassee Road Koko zachowywał się jakoś dziwnie. Aż

do tego wydarzenia on i Qwilleran byli dobrymi kompanami. Uważali się wzajemnie za

równych sobie. Człowiek rozmawiał z kotem, a kot słuchał, mrugał oczami i robił mądre

miny, potem odpowiadał głośnym „yow", które zależnie od sytuacji oznaczało umiarkowane

zainteresowanie, stanowcze przytaknięcie lub gwałtowny sprzeciw. Grali razem w rozmaite

gry, a odkąd wprowadzili się do rezydencji K, Koko był szczególnie ożywiony i

komunikatywny.

Nagle wszystko się zmieniło. Koko przybrał postawę wzgardliwej wyniosłości i płatał

uciążliwe psikusy - wysuwał swoją toaletę na środek kuchni, zrzucał cenne książki z półki, a

teraz ukradł pieniądze. Coś było nie tak. Zmiana osobowości u zwierzęcia zazwyczaj oznacza

chorobę, jednak Koko wprost tryskał zdrowiem. Oczy mu lśniły, miał wyśmienity apetyt, gdy

baraszkował z Yum Yum, jego smukłe ciało pełne było energii. Tylko wobec Qwillerana

zachowywał się z rezerwą i trzymał się na dystans.

Nie przyszła mu do głowy żadna odpowiedź, zresztą tego dnia Koko nie psocił już

więcej. Jednak późną nocą, gdy Qwilleran czytał książkę w swojej sypialni na górze, usłyszał

nagle dojmujące, przeciągłe, złowróżbne wycie. Zbiegł na dół tak prędko, jak pozwalało mu

na to zranione kolano, i podążając za odgłosem, znalazł się na tyłach domu, w oranżerii. W

smudze księżycowego światła wpadającego przez okno ujrzał coś niezwykle niepokojącego.

Koko z nienaturalnie nastroszoną sierścią był na pół przycupnięty, z głową odchyloną do tyłu,

i wydawał z siebie zawodzący, nieziemski lament, od którego ciarki przechodziły po plecach.

Szafkowy zegar w hallu wybił godzinę drugą. Qwilleran ostrożnie podszedł do kota i

zaczął przemawiać do niego uspokajającym głosem, a potem pogłaskał jego najeżone futerko,

aż zwierzak się uspokoił.

- Dobre z ciebie kocisko, Koko, i dobry przyjaciel - mówił Qwilleran. - Przykro mi,

jeżeli byłem dla ciebie niemiły albo nie zwracałem na ciebie uwagi. Próbowałeś coś mi

powiedzieć. Czasami jesteś bystrzejszy ode mnie, więc raczej powinienem starać się ciebie

zrozumieć, zamiast się wściekać. Wybaczysz mi? Czy znów będziemy przyjaciółmi? Ty i

Yum Yum jesteście jedyną rodziną, jaką mam.

Koko zmrużył oczy i zaskrzeczał cichutko:

- Ikikik.

Była druga w nocy. Cztery godziny później Qwilleran dowiedział się, o co chodziło.

Rozdział piętnasty

Była dopiero szósta rano, ale Qwilleran już nie spał, kiedy nagle zadzwonił telefon -

natrętnie, alarmująco. Przez całą noc niespokojnie przewracał się z boku na bok, budził się co

chwila, rozmyślając o niespodziewanej wizycie Penelope i tajemniczym zachowaniu Koko.

Czy takie nocne wycie oznaczać miało protest? Ostrzeżenie? Czy może koty tak się

zachowują podczas pełni księżyca?

A potem zadzwonił telefon i Qwilleran usłyszał w słuchawce znajomy głos

przemawiający w znamiennie minorowej tonacji:

- Qwill, obudziłam cię? Pomyślałam sobie, że będziesz chciał wiedzieć: Penelope

odebrała sobie życie!

Milczał, oszołomiony.

- To ja, Melinda.

- Wiem. Słyszałem, co powiedziałaś. Nie mogę w to uwierzyć! A właściwie owszem,

mogę. Wiedziałem, że jest z nią kiepsko. Ale, cholera, jaka szkoda! Co za strata. Taka

inteligentna i piękna kobieta. Czy coś wiadomo? Jaki był bezpośredni powód?

- Wiadomo tylko tyle, że ostatnio cierpiała na depresję. Tato jest teraz u nich w domu.

Alex zadzwonił najpierw po niego, potem na policję. Lekarz sądowy też tam jest.

- Czy coś przedawkowała?

- Wzięła butelkę whisky do garażu i usiadła w samochodzie z włączonym silnikiem.

Słuchaj, teraz muszę jechać do szpitala. Zadzwonię do ciebie później.

- Może zjemy dziś razem kolację?

- Niestety, kochanie. Muszę iść na pewne przyjęcie z okazji narodzin dziecka, ale

przedtem wpadnę do ciebie, żebyś mnie pokrzepił ginem z tonikiem. Może wtedy będę

wiedziała coś więcej.

Gdy opowiedział o samobójstwie Penelope swojej gospodyni, pani Cobb załamała

ręce.

- Coś strasznego! Była taka śliczna.

- Chyba nadeszła pora, żebym zajął się wypisywaniem kart katalogowych. Przyda mi

się jakieś zajęcie.

Okazało się, że czynność ta wymaga znacznie więcej koncentracji, niż oczekiwał.

Przede wszystkim trzeba było odczytać zapiski pani Cobb. Pomyślał sobie, że któregoś dnia

napisze na ten temat artykuł, zatytułowany Jak nie pisać wyraźnie, czyli siedem łatwych

sposobów, by całkowicie zmylić czytelnika.

Przypominało to rozszyfrowywanie jakiegoś tajnego kodu. Kiedy jednak zrozumiał, że

„ozoshe zifondof oohlany" to po prostu czeski żyrandol szklany, reszta poszła już gładko. Na

każdej karcie musiał wypisać numer katalogowy przedmiotu, jego nazwę, datę, opis,

pochodzenie i wartość. Cztero - i pięciocyfrowe wyceny utrzymywały go nieodmiennie w

stanie szoku fiskalnego.

Rzecz jasna koty znalazły się od razu na biurku, pomagając mu na swój nader nie

pomocny sposób. Yum Yum wyciągała ołówki i zrzucała spinacze na podłogę. Koko, który

po przeprosinach Qwillerana znów stał się kotem przyjaznym, węszył po całym blacie niczym

pies gończy. W którymś momencie wygrzebał notkę Penelope z podziękowaniami, które

napisała po przyjęciu, i Qwilleran przyjrzał się jej pismu - afektowanemu, z ozdobnymi „e",

„r" i „s", które kojarzyły mu się z klasycznym wykształceniem.

Kiedy po pracy pojawiła się u niego Melinda, oznajmiła:

- Wolałabym pójść z tobą na kolację, kochanie, ale wszystkie dziewczyny z mojego

pokolenia akurat albo wychodzą za mąż, albo zachodzą w ciążę, więc ciągle dostaję

słodziutkie zaproszenia na słodziutkie przyjęcia, podczas których odbywają się przeurocze

zgadywanki, stoły są ślicznie udekorowane i podawane są słodziutkie napoje. Kiedy wyjdę za

mąż, chcę uciec od tego wszystkiego. Co ty na to, kochanie? Nie miałbyś ochoty zwiać?

- Nie prędzej, niż pozbędę się tych swędzących szwów. Siądź i opowiedz mi, jak

zareagował na to wszystko Alexander.

Melinda zwinęła się w kłębek na jednym z wielkich wiklinowych foteli w oranżerii.

- Tato musiał mu dać na uspokojenie. Alex okropnie to przeżył. On i Penny byli ze

sobą bardzo blisko; między nimi był tylko rok różnicy, więc wychowali się prawie jak

bliźnięta. Ma poczucie winy, że spędzał tak wiele czasu poza miastem. Żałuje, że zeszłej nocy

nie został w domu, tylko wybrał się na wieczorek kawalerski do klubu. Wiesz, że się żeni?

- Słyszałem takie plotki.

- Z prawniczką, młodą. Miała najwyższe noty na roku.

- Pamiętasz, jak się nazywa?

- Ilya Smfska.

Qwilleran skinął głową. Tak więc nazwisko się zgadzało, alkohol nie wpłynął aż tak

zgubnie na dykcję Penelope.

- Kto ją znalazł?

- Alex wrócił do domu tuż przed świtem, wjechał do garażu - no i tam była ona.

- Czy ustalono godzinę śmierci?

- O drugiej w nocy.

- Napisała jakiś list?

- Nic mi o tym nie wiadomo. Wszyscy wiedzą, że się przepracowywała, natomiast

ironią losu jest fakt, że ta narzeczona Aleksa mogłaby jej przecież dopomóc i choć trochę

ulżyć. Teraz jednak jest już za późno.

Dopiła drinka, odmówiła kolejnego i zaczęła zbierać się, by uczynić zadość swoim

towarzyskim zobowiązaniom.

- Cóż - stwierdziła z cynicznym uśmieszkiem - Penelope przynajmniej nie musi już

chodzić na te cukierkowate przyjęcia.

Po kolacji Qwilleran wybrał się na spacer; przechadzał się powoli i w zamyśleniu

wzdłuż Goodwinter Boulevard. Stara rodzinna siedziba zamieszkiwana przez Penelope i

Alexandra częściowo zasłonięta była czterometrowymi żywopłotami, jednak spoglądając

między nimi, można było dostrzec na podjeździe kilka samochodów. Stały przed garażem na

pięć aut, najwyraźniej nową dobudówką do otoczonej werandami, przyozdobionej

wieżyczkami budowli o spadzistym dachu. Następnym budynkiem była kolejna rezydencja

Goodwinterów, znacznie mniej wystawna, gdzie mieszkał doktor Halifax ze swą kaleką żoną.

Był to dom, w którym Melinda spędziła dzieciństwo.

Drgnął na dźwięk klaksonu, który zatrąbił gwałtownie; ujrzał po drugiej stronie ulicy

wjeżdżającą na podjazd swojej siedziby Amandę.

- Chodź pan na kielicha! - zawołała jowialnym tonem.

- Dla mnie ginger ale. Chętnie nawet dwa.

Wnętrze domu projektantki najwyraźniej umeblowane było rzeczami odrzuconymi

przez klientów. Zastanowił się przez chwilę, czy przypadkiem fotel Hunzingera oraz Schrank

z Pensylwanii też nie miały się tu przypadkiem znaleźć. Wszędzie piętrzyły się stosy

magazynów designerskich, katalogów tapet i próbek tkanin.

- Niech pan zrzuci te magazyny i siada - zaprosiła go Amanda. - Zeszłej nocy u

sąsiadów było trochę zamieszania.

- Kto by pomyślał, że do tego dojdzie!

- Choćby ja. Wiedziałam, że taka niezdrowa sytuacja musi doprowadzić do eksplozji,

natomiast nie spodziewałam się samobójstwa. Przypuszczałam raczej, że to ona palnie w łeb

swojemu przygłupiemu braciszkowi.

- Naprawdę pani sądzi, że to samobójstwo?

Amanda odstawiła szklaneczkę na stolik z porcelanowym blatem i wlepiła spojrzenie

w gościa.

- Jasny gwint, to mi nie przyszło do głowy. Ma pan na myśli morderstwo? Tylko że

Aleksa nie da się w to wrobić. Spędził całą noc w klubie, grał w karty z Fitchem,

Lanspeakiem i innymi próżniakami. Tak przynajmniej mówią. Nie ma co, dał mi pan do

myślenia.

Qwilleran wstał i wyjrzał przez okno.

- Stąd widać podjazd ich domu. Może widziała pani dziś w nocy jakieś obce

samochody?

- Nie, nie mogę powiedzieć, żebym coś widziała. A jak pan myśli, co się wydarzyło?

- Ktoś mógł zaprawić jej drinka narkotykami, a potem zanieść do garażu i włączyć

zapłon, zostawiając butelkę niezatrutej whisky jako dowód. Garaż jest dobudowany do domu,

więc można to było zrobić tak, żeby nikt nie widział.

- Kurczę, ale numer! - Amanda wyraźnie była zachwycona. - Naleję sobie jeszcze

jednego.

- Oczywiście zabójca najprawdopodobniej zostawił samochód gdzieś dalej i przyszedł

pieszo - ciągnął Qwilleran. - Czy można wejść na ich teren od tyłu?

- Tylko przez ogród doktora Halifaksa.

- Proszę nikomu o tym nie mówić - zażądał Qwilleran - ale niech pani mi da znać, jeśli

wyjdzie na jaw coś nowego, co może okazać się tropem w tej sprawie.

- Jasna cholera! Od dziś będę niczym Sherlock Holmes!

Qwilleran wrócił do domu powolnym krokiem; zbliżając się do rezydencji K, ujrzał

terenowy samochód odjeżdżający spod domu i kierujący się na północ.

- Pani Cobb, czyja to półciężarówka była na podjeździe?

Gospodyni była cała w skowronkach.

- Herb Hackpole złożył mi wizytę. Był dzisiaj na rybach i przyniósł nam kilka okoni,

już odfiletowanych i tak dalej.

- Widzę, że zaprzyjaźniła się pani z tym facetem.

- Och, panie Qwilleran, on jest bardzo miły. Chce mnie zabrać któregoś dnia na ryby,

a w dodatku zaproponował mi korzystną wymianę, jeśli kiedyś będę chciała pozbyć się

mojego mikrobusa i zamienić go na mniejszy wóz. Obiecał nawet, że zabierze mnie na

polowanie! Wyobraża pan sobie?

Qwilleran mruknął coś pod nosem i wycofał się do swojego salonu w stylu

chippendale, biorąc ze sobą tomik Trollope'a, który Koko zrzucił z półki bibliotecznej, jednak

nawet wyważona proza nie była w stanie uśmierzyć doskwierającego mu niepokoju.

Wiedział, że ma rację. Wąsy wciąż wysyłały mu sygnały, tak silne i rozpraszające, że przez

chwilę poważnie brał pod uwagę możliwość ich zgolenia. Dopiero widok własnego odbicia w

łazienkowym lustrze powstrzymał go od tak radykalnych działań.

Tej nocy spał dobrze i wypoczął, a rano znów zajął się kartami katalogowymi, więc

godziny przedpołudnia wlokły się nieznośnie. Co pięć minut spoglądał na zegarek.

Wreszcie pani Cobb oznajmiła, że lunch już gotowy.

- Ale jest tylko to, co zostało z vichyssoise plus kanapki z tuńczykiem - dodała.

- Nic nie szkodzi, pani Cobb - odparł Qwilleran. - Resztki vichyssoise, resztki

chateaubrianda, resztki tortu truskawkowego - zjadłbym cokolwiek. Założę się, że czterysta

lat temu kastylijscy mnisi nie objadali się tuńczykiem przyprawionym musztardą z Dijon i

kaparami. Są wyborne, pani Cobb.

- Dziękuję. Jak panu idzie pisanie? Nie nudzi to pana?

- Ależ skąd. To bardzo pouczające. Właśnie dowiedziałem się, że ta komoda w hallu

na górze jest późnobarokowa z drzewa gwajakowego koncentrycznie inkrustowanego

twardziela. Dzięki tej wiedzy moje życie już nigdy nie będzie takie jak przedtem.

- Och, panie Q! Żartuje pan sobie ze mnie.

- A gdzie są koty? Coś tu dziwnie spokojnie. Nie wyczuły tuńczyka?

- Kiedy wołałam pana na lunch, oba były w sieni i czekały na pocztę.

- Oszalały! - stwierdził Qwilieran. - Przecież wiedzą, że poczta przychodzi dopiero

późnym popołudniem.

Jednak i jego ogarnął nastrój wyczekiwania, jakby coś szczególnego miało się

wydarzyć.

Po lunchu powrócił do maszyny; kiedy właśnie przetłumaczył „oshotufha no bezuleree

johirgi", by wystukać „szkatułka na biżuterię Faberge", usłyszał głośny furkot listów

wpadających przez szczelinę: nadeszła poczta. Teraz korespondencja była jeszcze obfitsza, bo

doszły do niej kartki z życzeniami rychłego powrotu do zdrowia. Zaraz potem usłyszał głośny

szelest, szuranie i dźwięki radosnego tarzania się w kopertach, gdy koty zabrały się do

przeglądania jego listów, porozumiewając się przy tym za pomocą skrzeków i pomruków.

Niech się bawią - pomyślał Qwilleran. Opisywał właśnie dwa pudełka na noże

Hepplewhite ze srebrnymi okuciami, które warte były tyle co jacht pełnomorski, gdy do

biblioteki uroczyście wkroczył Koko, taszcząc podłużną kopertę koloru kości słoniowej.

Qwilleran znał dobrze tę papeterię i jego wąsy od razu się nastroszyły. Pospiesznie rozciął

kopertę nożem do papieru. W środku znalazł trzy strony papieru firmowego z nagłówkiem

„Goodwinter & Goodwinter" ciasno zapisane pismem maszynowym z pojedynczą spacją. List

datowany był na dwa dni wcześniej, a w podpisie Qwilleran rozpoznał charakterystyczne „e" i

„r".

Czytając list, pomyślał, że miała rację, powinna zostać pisarką. Mogłaby tworzyć

gotyckie romanse.

Drogi Qwillu,

jeśli skompromitowałam się wczoraj wieczorem, to proszę Cię, bądź wyrozumiały i

błagam, zechciej przeczytać ten list, nie szczędząc wyrozumiałości tudzież sympatii, jaką

okazałeś mi podczas moich odwiedzin.

Pisząc te słowa, jestem zdrowa na umyśle - i zapewniam, jak najzupełniej trzeźwa.

Jestem też rozgoryczona i skruszona - po równi. Wciąż pozostaję przy życiu, lecz gdy

otrzymasz ten list, mnie już nie będzie. Poleciłam pani Fulgrove, by nadała go pocztą, jeśli

przydarzy mi się jakieś nagłe nieszczęście. Jest jedyną osobą, której mogę zaufać i mieć

pewność, że wypełni moją wolę. Jeśli w tej chwili jestem spokojna i wyrażam się rzeczowo, to

jedynie dlatego, że ze wszystkich sił staram się Ciebie naśladować. Darzę Cię bowiem, i

zawsze darzyłam, ogromnym podziwem.

Spisując te bolesne wyznania, mogę tylko mieć nadzieję, że pozostajesz nadal wśród

żywych i możesz je przeczytać. W przeciwnym razie mieszkańców Moose County spotkałaby

dotkliwa strata. Jeśli zdołam ocalić twoje życie i zapobiec temu - rzucając oskarżenie na

pewne osoby - będzie to niejakim zadośćuczynieniem za moje występki.

Jak zacząć?

Zawsze kochałam mojego brata uczuciem zbyt silnym i bezrozumnym. Nawet jako

dziecko byłam w nim zadurzona i zazdrosna o niego, wciąż domagając się atencji z jego

strony, i wpadałam we wściekłość, jeśli uwagę swą poświęcał komuś lub czemuś innemu.

Nawet gdy ja poszłam do prywatnego liceum, a on do szkoły z internatem, wszystkie

weekendy spędzaliśmy razem.

Kiedy ojciec zwrócił się do mnie z usilną prośbą, bym z myślą o Aleksie podjęła studia

prawnicze, bez wahania odłożyłam do szuflady moje ambicje literackie. Mój dziadek był

sędzią okręgowym, mój ojciec - wybitnym prawnikiem szanowanym w całym stanie. Wolą

mojego ojca było, by Alex podtrzymał rodzinną tradycję. Niestety wkrótce okazało się, że

jedyny syn i spadkobierca ma zadatki na co najwyżej trzeciorzędnego prawnika. Tak więc

wybór padł na mnie, moim zadaniem stało się, by zrekompensować braki wynikające z

niedostatecznych uzdolnień mojego brata i podtrzymać reputację Goodwinterów na niwie

prawniczej.

Nigdy nie żałowałam mojej decyzji, bo oznaczało to, że Alex i ja stale będziemy razem.

Czekało mnie jednak brutalne przebudzenie, a miało ono miejsce pięć lat temu, kiedy

odkryłam, że Alex ma romans z naszą pokojówką. Wbił mi nóż w serce! Nie tylko zdradził

mnie, ale i powiązał się z prymitywną istotą, dziewuchą należącą do plemienia Muli.

Natychmiast wymówiłam jej pracę.

Jednak najgorsze było dopiero przede mną. Okazało się, że zaszła w ciążę i spodziewa

się wyjść za swojego „Sandy’ego", jak ośmielała się go nazywać. Na krótką chwilę ogarnęła

mnie panika, ale wzięłam się w garść i wymyśliłam konstruktywne rozwiązanie.

Postanowiłam wysłać ją z miasta, żeby przerwała ciążę, i dać pieniądze, żeby mogła osiedlić

się w innym stanie.

Ale nic z tego! Jej matka, kobieta nader wątpliwej reputacji, podburzyła ją,

namawiając, by nie zgodziła się na aborcję, a zamiast tego wszczęła proces o uznanie

ojcostwa. Mój Boże! Co za hańba dla naszej rodziny! Arogancja obu tych kobiet przyprawiła

mnie o wściekłość. W desperacji zwróciłam się do jednego z kolegów szkolnych Aleksa,

zapewniając sobie jego wsparcie.

Pozwól, że Ci wyjaśnię: gdy Alex i ja byliśmy bardzo młodzi, nasz ojciec uparł się,

żebyśmy oboje uczęszczali do publicznej szkoły w Pickax, spodziewając się, że to jakże

demokratyczne posunięcie ukształtuje we właściwy sposób nasze charaktery. Tymczasem po

prostu staliśmy się obiektem prześladowań żywiących do nas serdeczną nienawiść zawistnych

dzieci z klasy średniej. Dzięki memu sprytowi radziłam sobie całkiem nieźle, lecz Alex był

słaby, stanowił zbyt łatwy cel dla ich okrucieństwa.

Za moje własne kieszonkowe pieniądze najęłam szkolnego osiłka, by chronił Aleksa

przed jego prześladowcami. Pełnił tę funkcję obrońcy i mściciela aż do momentu, gdy nasz

ojciec uznał za stosowne wysłać nas do lepszych szkół na Wschodzie.

Pięć lat temu, gdy znów znaleźliśmy się w kłopotach, udałam się do tego samego

człowieka. Miał namówić tę Muli, żeby zgodziła się na aborcję i na zawsze opuściła miasto,

rzecz jasna w zamian za szczodrą finansową rekompensatę. Aby nie można było zbyt łatwo

ustalić źródła wpłat, umówiliśmy się, że gotówka będzie regularnie przekazywana przez

naszego pośrednika, który pobrawszy swą prowizję, resztę pieniędzy oddawać będzie

dziewczynie. Ten wybieg był moim pomysłem: jakże byłam z siebie dumna i przekonana o

własnej przebiegłości. Okazało się tymczasem, że byłam nieskończenie naiwna.

Tego dnia, gdy dziewczyna znikła, w kopalni Three Pines Mine nastąpiło tąpnięcie.

Zaraz potem ten zdemoralizowany do szpiku kości, obmierzły człowiek oznajmił nam z

przechwałką w głosie, że dziewczyna spoczywa tysiąc stóp pod powierzchnią ziemi i nie

będzie już sprawiać kłopotów. Podkreślił też przy okazji, że tym samym staliśmy się

wspólnikami zbrodni.

Niestety, stało się! Żadne wyrzuty sumienia nie zdołałyby cofnąć biegu wydarzeń.

Pozostawało nam tylko za wszelką cenę uniknąć skandalu. Płaciliśmy więc regularnie, coraz

więcej wraz ze wzrostem inflacji i chciwości tego człowieka. Przynajmniej jednak Alex i ja

czuliśmy się bezpiecznie, no i mieliśmy siebie.

A potem, ku memu przerażeniu, na scenie pojawiłeś się Ty i zacząłeś zadawać pytania

o pokojówkę, która znikła - choć nadal nie mogę się domyślić, skąd wzięły się Twoje

podejrzenia. Nie mogło ujść naszej uwadze, że rozmawiasz na ten temat z różnymi osobami i

wypytujesz potencjalnych świadków.

Dwaj mężczyźni uzgodnili między sobą, że świadków należy uciszyć raz na zawsze, na

co zgodziłam się, choć niechętnie. Co innego mogłam zrobić? Kiedy jednak zaczęli rozważać,

w jaki sposób ukrócić Twoje wtrącanie się w tę sprawę, ogarnęło mnie przerażenie!

Przypomniałam im, że Twoja śmierć oznaczałaby dla Moose County utratę miliardów

dolarów. Jednak moje argumenty nic nie wskórały. Chodziło im tylko o to, by ocalić własną

skórę.

Podejrzewałeś, że ktoś czyha na twoje życie, i miałeś rację. Myliłeś się tylko co do

tożsamości spiskowców. Teraz znasz prawdę.

Przez pięć lat żyłam w cieniu poczucia winy i lęku. Mogłam to znieść wyłącznie

dlatego, że tym sposobem udało się ocalić moją rodzinę przed niewiarygodnym skandalem - i

dlatego, że miałam miłość Aleksa.

Nagle któregoś dnia oznajmił mi straszliwą wiadomość: zamierza sprowadzić do

Pickax „bardzo utalentowaną" młodą prawniczkę, uczynić z niej wspólniczkę w kancelarii i -.

to był właśnie ów druzgocący cios - swoją żonę!

To było ponad moje siły. W jednej chwili przekreślił całe moje życie, a wszystkie

poświęcenia stały się daremne. Byłam współwinna ohydnej zbrodni, a jaka czekała mnie

nagroda za moje oddanie? Miałam zostać odsunięta na bok, wyrzucona niczym zużyty

łachman, którego należy się pozbyć, gdy już spełni swoją funkcję...

Co miałam począć? Powstrzymać go mogłam w tylko jeden sposób. W desperacji

zagroziłam Aleksowi, że wyjawię jego udział w trzech morderstwach. Jednak gdy tylko

wypowiedziałam te słowa, od razu zdałam sobie sprawę, że popełniłam zgubny dla mnie błąd.

Mój Boże! Jaka nienawiść pojawiła się w oczach mojego rodzonego brata! Jak mam opisać

wściekłość i gniew, jakie wykrzywiły jego rysy - tę twarz, której uroda zawsze budziła we

mnie bezbrzeżny zachwyt!

Wybacz, bo może popadam w melodramat, ale lękam się teraz o moje życie. Obawiam

się, że każdy z moich dni może być ostatnim. Kula z tej samej strzelby, która położyła kres

życiu owej dziewczynie na farmie, będzie szybka i litościwa; może jednak wymyślą coś, by

upozorować wypadek albo samobójstwo.

Jakkolwiek by się stało, pani Fulgrove wyśle ten list; za Twoim przykładem

przygotowałam też pisma dla prokuratury i dla mediów, podając w nich nazwiska oprawcy,

który zamordował ciężarną dziewczynę, grzebiąc ją żywcem w starej kopalni; który otruł jej

matkę podczas przyjacielskiej pogawędki przy whiskey; który jednym celnym strzałem zabił

dziewczynę prowadzącą traktor.

Dopóki ci dwaj nie zostaną pojmani i postawieni przed sądem, grozi Ci

niebezpieczeństwo, a przy tym stawką jest przyszłość całego Moose County.

Twoja w dobrej wierze Penelope Goodwinter

Rozdział szesnasty

Wybuch bomby i wystrzał z działa były tak głośne, że Qwilleran aż obudził się ze

swojego snu o trzeciej wojnie światowej. Zamrugał oczami, żeby powrócić do rzeczywistości.

Kolejny huk! Czy to jeszcze resztki snu, czy ktoś walił do drzwi jego sypialni?

Bum! Qwilleran wygramolił się z łóżka i poczłapał do drzwi, wciąż jeszcze bardzo

zaspany. Zatrzymał się, nasłuchiwał przez chwilę, sięgnął ostrożnie do klamki i nagłym

ruchem otworzył. Do pokoju wpadł kot.

A więc to Koko! Musiał rzucać się całym ciężarem ciała na zamknięte drzwi, usiłując

je wybić. Teraz, z głośnym miauczeniem, niemal przeradzającym się w krzyk, pobiegł ku

schodom.

Qwilleran, nie zatrzymując się, by włożyć kapcie czy szlafrok lub zapalić światło,

podążał za nim najprędzej, jak tylko mógł. Tymczasem kot biegł przed siebie, potem na dół

po schodach, gdzie na chwilę cofnął się, wydając głośny okrzyk, a potem znów popędził na

dół - jednym płynnym ruchem.

W domu panowała ciemność, tylko przez okna wpadało słabe światło z Circle.

Qwilleran przeszedł ostrożnie na tył domu, dokąd zaprowadził go Koko - teraz poruszający

się już zupełnie bezgłośnie. Gdy Qwilleran znalazł się na wysokości biblioteki, usłyszał, że

ktoś otwiera zamek w drzwiach kuchennych, a potem same drzwi. Zobaczył potężną, czarną

sylwetkę poruszającą się ostrożnie po hallu wejściowym. Qwilleran schował się za niemiecką

szafą z Pensylwanii, a w następnej chwili ujrzał nad swoją głową białą poświatę: włamywacz

zapalił latarkę.

Nie zwracając uwagi na zimną kamienną podłogę pod stopami, a za to rozmyślając

gorączkowo o kijach bejsbolowych i łomach, Qwilleran obserwował intruza, który minął

schowek na miotły, zawahał się przez chwilę przy drzwiach kuchennych, a potem wszedł do

obszernej kwadratowej sieni służbowej, gdzie stał Schrank. Wszystko to odbywało się

zupełnie bezgłośnie. Qwilleran słyszał bicie własnego serca. Koko znajdował się gdzieś na

górze, przycupnięty między dwoma wielkimi, rzadkimi i bardzo cennymi wazonami z

majoliki.

Gdy ciemna sylwetka zbliżyła się, Qwilleran ujął oparcie antycznego krzesła, ale było

rozchwiane od starości i z pewnością rozsypałoby się, gdyby posłużyć się nim jako namiastką

broni. Właśnie wtedy ze szczytu szafy dobiegło go ledwo dosłyszalne skrzeknięcie: „arrrd";

przypomniał sobie o oskardzie leżącym w bibliotece. Dał nura w ciemność, żeby go odnaleźć.

Nie miał ani sekundy do stracenia!

Zacisnął dłoń na solidnej rękojeści, gdy nagle ciszę przerwał głośny łoskot, brzęk,

krzyk i głuchy łomot - a potem trzask wielkiego wazonu rozbijającego się o kamienną

podłogę. Qwilleran skoczył do przodu ze wzniesionym oskardem, krzycząc głośno. Zatrzymał

się nad postacią, która leżała teraz bez ruchu.

Krzycząc i piszcząc, pani Cobb zbiegła na dół, pomieszczenie zalało światło.

- Niech pani dzwoni na policję - wrzasnął Qwilleran - zanim rozwalę mu łeb!

Mężczyzna jęczał z bólu, jedno jego ramię wygięte było pod groteskowo

nienaturalnym kątem, a stopa ugrzęzła w kociej toalecie, z której wysypał się żwirek. Wokół

leżały rozrzucone majolikowe skorupy, a Koko obwąchiwał kieszeń starej wojskowej kurtki

intruza.

- Koko nigdy nie przestanie mnie zadziwiać - powiedział Qwilleran do Melindy, gdy

jedli tego wieczora razem kolację. - Wiedział, że ktoś się włamie, i to z wystarczająco dużym

wyprzedzeniem, żeby zdążyć pobiec na górę i mnie obudzić. Rzucał się z całej siły o moje

drzwi, aż dziw, że nie połamał sobie przy tym wszystkich kości. Natomiast fantastyczne jest

to, że popchnął swoją kuwetę dokładnie tam, gdzie ten facet po prostu musiał w nią wdepnąć.

Majolikowy wazon to mała cena w porównaniu z jego bohaterstwem.

Umówili się na kolację w nowej restauracji Lanspeaków zwanej „Stefania". Qwilleran

przyszedł po Melindę do domu ojca na Goodwinter Boulevard. Przebierała się właśnie po

ciężkim dniu spędzonym w klinice na robieniu zastrzyków przeciwalergicznych i

opatrywaniu potłuczonych zawodników Małej Ligi. W drzwiach powitał go doktor Halifax.

- Znów ledwo uszedłeś z życiem, Qwill. Masz szczęście. Znaleźli przy nim te same

igły i morfinę, które niedawno ukradziono z mojego gabinetu.

- W jakim jest stanie?

- Ma skomplikowane złamanie i przemieszczony bark. Sporo waży, więc zwalił się na

twoją kamienną podłogę jak tona cegieł. Oczywiście został aresztowany i złamana ręka jest w

jego sytuacji najmniejszym z kłopotów.

Qwilleran z Melindą udali się do restauracji na piechotę, znajdowała się w starej

kamiennej rezydencji przekształconej na cele handlowe.

- Lanspeakowie nazwali ten lokal imieniem swojej krowy - wyjaśniła Melinda - a całe

wnętrze zostało udekorowane według klucza mleczarnianego: kolor biały jak mleko, beżowy

jak siano i żółty jak masło. Specjalnością restauracji jest obsługa klientów.

Qwilleran jęknął.

- To miasto potrzebuje lokalu, który specjalizowałby się w dobrym jedzeniu.

Powitała ich młoda hostessa.

- Nazywam się Vicki, a moim zadaniem jest sprawić, abyście państwo poczuli się jak

u siebie w domu. Za chwilę zajmie się państwem nasz kelner, który ma na imię Matthew, i

zrobi wszystko, żeby państwa wizyta w naszym lokalu dostarczyła państwu satysfakcji.

Natychmiast pojawił się jakiś młody człowiek.

- Nazywam się Matthew. Jestem państwa kelnerem, do usług.

- Mam na imię Jim - odparł Qwilleran - i jestem państwa klientem, bardzo głodnym.

Ta pani ma na imię Melinda. Jest moim gościem i też jest głodna.

- Oraz spragniona - dodała Melinda. - Dobra, Qwill, opowiedz mi wszystko o tym

wczorajszym włamaniu. Jak Birch dostał się do domu?

- Jest zręcznym rzemieślnikiem, więc kiedy instalował nowy zamek w drzwiach

kuchennych, dorobił sobie klucz. Najwyraźniej czekał na bezksiężycową noc, a właśnie

wczoraj niebo zasnuło się chmurami - i przyszedł do domu przez sad, który jest na tyłach.

Swoją półciężarówkę ukrył w starej szopie. Przypuszczam, że zamierzał zawieźć mnie do

którejś ze starych kopalń i wrzucić do szybu.

- Kochanie, przecież to straszne!

- Przyjrzałem się dziś rano jego półciężarówce. To ten sam terenowy wóz, którym

próbował mnie rozjechać na Ittibittiwassee Road. Rozpoznałem tę wielką, zardzewiałą,

wyszczerzoną kratę ze snu. Można też się domyślać, że to Birch zaprawił whisky Penelope

jakimś paskudztwem i zaniósł nieprzytomną do garażu, podczas gdy Alex zadbał o swoje

alibi, przesiadując całą noc w klubie.

Matthew pojawił się z szampanem dla Melindy i wodą mineralną dla Qwiłlerana.

- Oto państwa wiaderko do szampana - oznajmił - a to państwa schłodzone szklanki.

- Poprosilibyśmy też o przekąskę - zwrócił się do niego Qwilleran. - Proszę przynieść

trochę porte de caneton.

- To coś w rodzaju klopsów zrobionych ze zmielonej kaczki - wyjaśnił skwapliwie ich

kelner.

- Dziękujemy panu, Matthew. Brzmi bardzo apetycznie.

Melinda uniosła kieliszek w toaście, gratulując Qwilleranowi wydobycia na jaw

obrzydliwej zbrodni.

Qwilleran wcale nie był sobą zachwycony.

- Obawiam się, że kiedy wszyscy się dowiedzą, przede wszystkim wybuchnie

paskudny skandal.

- Domyślaliśmy się po trosze, jakiego rodzaju związek łączy Penny i Aleksa -

stwierdziła Melinda - ale kto by przypuszczał, że zaprowadzi ich to aż do morderstwa? No i

kto by się spodziewał, że Alex zdecyduje się zamordować własną siostrę? Przecież była mu

potrzebna! Bez niej jego kariera rozwiałaby się jak puch.

- Już nie. Znalazł sobie nową utalentowaną partnerkę, w dodatku dysponującą

koneksjami w Waszyngtonie. Penelope stała się zagrożeniem. Wiedziała zbyt wiele i była

zbyt inteligentna.

Melinda wpatrywała się w Qwilłerana zielonymi oczyma pełnymi podziwu.

- Nikomu nie przyszło do głowy, by zastanowić się nad zagadką zaginięcia Daisy,

póki się tu nie pojawiłeś, kochanie.

- To także nie moja zasługa. Wszystkie tropy wyniuchał Koko. Kilka dni temu

wygrzebał z papierów na moim biurku notkę z podziękowaniami napisaną przez Penelope.

Porównałem ten liścik i kartkę pocztową z Maryland. Starała się zmienić charakter pisma, ale

pewne indywidualne cechy w kształcie niektórych liter ją zdradziły. Pewnie kartkę wysłał

Alex podczas jednej ze swoich wypraw do Waszyngtonu.

- Biedny, zarozumiały Alex - zamyśliła się Melinda. - Aż strach pomyśleć, co go

czeka podczas procesu - to znaczy, jaki to będzie cios dla mojego kuzyna. Słyszałam od taty,

że po dzisiejszym przesłuchaniu u prokuratora trząsł się jak osika.

- Birch i Alex wykonali całą brudną robotę, ale prawdopodobnie wszystko obmyśliła

Penelope. Kiedy zacząłem rozpytywać o Daisy, Birch, który dotąd ociągał się, jak tylko mógł,

natychmiast stawił się u mnie do pracy. Myślałem, że to dzięki kuchni pani Cobb okazał się

taki sumienny, tymczasem teraz jestem przekonany, że Penelope najęła go, żeby nas

szpiegował. Dzięki temu wiedział, że rozmawiałem z Tiffany Trotter i zamierzałem spotkać

się z Delią Muli. Chyba tylko te dwie osoby wiedziały, kim był ów uwielbiany przez Daisy

„Sandy".

- Czy ani przez chwilę przedtem nie podejrzewałeś Penelope?

- No cóż, co prawda zmieniała temat za każdym razem, gdy wspominałem o Daisy, ale

sądziłem, że to przez snobizm, że w jej mniemaniu rozmowa na temat służby jest czymś

uwłaczającym. Przyznaję jednak, że nie byłem w stanie pojąć, dlaczego tak uparcie odrzucała

wszystkie moje zaproszenia na lunche i kolacje.

- To akurat żadna tajemnica - zaśmiała się Melinda. - Powiedziałam jej, żeby trzymała

się od ciebie z daleka, bo w przeciwnym razie rozpuszczę o niej paskudne plotki.

- Melindo, ty wstrętny zielonooki potworze.

- Wszyscy Goodwinterowie mają podłe skłonności, mamy to w genach.

Po przestudiowaniu jadłospisu zamówili pstrąga amandine.

- To jest pstrąg z migdałami - wyjaśnił usłużnie ich kelner.

- Doskonale. Do tego szparagi.

- Szparagi są dodatkowo płatne - ostrzegł Matthew.

W oczekiwaniu na danie główne dalej gawędzili o niedawnych wydarzeniach.

- A więc - stwierdziła Melinda - myliłeś się co do tych gości z New Jersey. Nie było

żadnego złowrogiego spisku mającego na celu wyeliminowanie twojej osoby i zagarnięcie

spadku.

Rozłożył bezradnie ręce.

- Tak to jest, kiedy sam wyciągam wnioski, zamiast starać się zrozumieć, co Koko

usiłuje mi przekazać. Wiesz, ten kot składa się z pięciu kilogramów kości i muskułów

pokrytych futerkiem, ma wąsy, długi ogon i wilgotny nosek, ale jest o wiele mądrzejszy ode

mnie. Jeszcze zanim odwiedził mieszkanie Daisy, już wiedział, że coś tu nie gra. Wiedział, że

pożegnalny list Penelope przyjdzie pocztą. Wiedział, że Birch włamie się do mojego domu

zeszłej nocy.

- Koty mają szósty zmysł.

- Szósty? Ja bym powiedział, że Koko ma co najmniej szesnaście zmysłów!

- Szkoda, że nie umie mówić.

- Ależ umie, umie. Problem polega na tym, że nie zawsze jestem dość inteligentny,

żeby go zrozumieć. Powiem ci coś, Melindo. Kiedy wbiłem sobie do głowy, że cały stan New

Jersey chce mnie wykończyć, Koko był wyraźnie zdegustowany, unikał mnie przez dobrych

kilka dni. W którymś momencie pozrzucał książki z półki w bibliotece, a ja na niego

nakrzyczałem. Wiesz, co to były za książki? Długi poemat zatytułowany Sądny dzień

napisany przez siedemnastowiecznego szkockiego poetę, który nazywał się William

Alexander!

Podano przystawki.

- Oto państwa pstrąg amandine i szparagi na podgrzanych talerzach - zaanonsował

Matthew.

Qwilleran przyglądał się warzywom z niedowierzaniem.

- Przecież to nie są szparagi, tylko brokuły.

- O, przepraszam. Już zabieram - Matthew odniósł talerze do kuchni, ale niemal

natychmiast z nimi powrócił. - Szef kuchni mówi, że to są szparagi.

Posilali się więc pstrągiem i brokułami w milczeniu. Po chwili odezwał się Qwilleran:

- Gdyby Koko nie wpadł na trop tej historii z Daisy i gdybym nie zaczął węszyć,

Penelope, Tiffany i Della żyłyby do dziś.

- A morderca pozostawałby na wolności - przypomniała mu Melinda.

- Reputacja Goodwinterów pozostałaby nieskalana, a Alexander mógłby kandydować

do Kongresu. Ożeniłby się z Ilyą Smfską i spłodził kolejne pokolenie supersnobów

- A morderca i jego wspólnicy żyliby długo i szczęśliwie.

- Penelope w końcu pogodziłaby się z losem - dodał Qwilleran - a Alexander dalej

fundowałby Birchowi łodzie rybackie i motocykle, ale stać by go było na to.

- I nikogo by nie obchodziło, że ciało Daisy spoczywa gdzieś na dnie szybu Three

Pines - uzupełniła Melinda.

Po sałacie podanej na schłodzonych talerzach i zjedzonej za pomocą schłodzonych

widelców oraz po winogronach ribier z domowym serem i kawie ze śmietanką autorstwa

„Stefanii" Qwilleran odprowadził Melindę do domu ojca.

Doktor Halifax powitał ich w drzwiach.

- Przygotujcie się na wstrząsającą wiadomość - oznajmił. - Akurat powiedzieli o tym

przez radio. Pięćdziesiąt mil na południe od lotniska rozbił się prywatny samolot, właśnie

zidentyfikowano pilota.

- Alexander... - stwierdził półgłosem Qwilleran spod nastroszonych wąsów.

W rezydencji powitały go rozbrykane syjamczyki. Koko wiedział, że czas na

wieczorny obchód domu, i poprowadził go do oranżerii.

- Zagadka rozwiązana - powiedział mu Qwilleran - ale chciałbym wiedzieć, jaki był

prawdziwy powód tego, że robiłeś przemeblowanie w kuchni. Czy chciałeś przez to

powiedzieć, że te zimne kamienie trzeba pokryć dywanem?

Gdy pozamykał wszystkie okna, Koko pomaszerował przed nim do pokoju

śniadaniowego. Qwilleran dokonał przeglądu figurynek ze Staffordshire oraz niemieckich

kufli pułkowych, natomiast kot - okruszków leżących pod stołem.

- Powiedz mi - spytał go Qwilleran - czy kiedy znalazłem dziennik Daisy, po prostu

polowałeś na muchę? A jeśli tak, to jak się stało, że dotknąłeś pazurami akurat inicjałów

Sandyego Goodwintera?

Następnie Koko zaprowadził go do biblioteki, gdzie wypróbował pazury na

oprawionej w skórę Fizjologii smaku. W sali jadalnej obwąchał rzeźbione króliki i bażanty na

drzwiach kredensu. Potem powędrował do salonu, idąc zygzakiem przez dywan z Aubusson,

by przypadkiem nie stąpnąć na którąś z róż tworzących na nim wzór. Qwilleran dokonał

oględzin brązów i porcelany, tymczasem Koko podszedł do starego fortepianu.

Wskoczył leciutko na pokryty tapicerką stołek, wyciągnął niepewnie prawą łapkę w

stronę klawiatury, a potem ją cofnął. Następnie sięgnął lewą łapą i oparł ją stanowczo

najpierw na G, a potem na C. Dźwięk klawiszy wyraźnie mu się podobał. Teraz już bez

wahania prawą łapą odegrał D i finalne E.

Qwilleran pokręcił głową.

- Nikt by w to nie uwierzył!

Zgasił światło i ruszył do kuchni, nucąc pod nosem melodyjkę, którą zaserwował mu

Koko: How Dry I Am - „Taki jestem spragniony"...

Yum Yum spała na swej błękitnej poduszce; Qwilleran pogładził jej futerko, nim

otworzył lodówkę. Nalał do spodeczka soku z białych winogron, postawił go na podłodze i

przyglądał się, jak Koko chłepce ulubiony napój, migając różowym języczkiem z prędkością

światła, a jego ogon pręży się w ekstazie.

- Nigdy nie zdołam zgłębić wszystkich twoich sekretów - przyznał Qwilleran. - Jesteś

stuprocentowym kotem, a jednak potrafisz wydobyć na światło dzienne wprost niewiarygodne

sekrety. Od razu byłeś zafascynowany Penelope, i to nie tylko z powodu jej francuskich

perfum. Przecież nocą narobiłeś wrzasku właśnie w godzinie jej śmierci.

Koko ze spodeczka wylizał resztki soku i zabrał się do mycia.

- Czy wiedziałeś, że zostanie zamordowana?

Koko przerwał toaletę, by rzucić mu przenikliwe spojrzenie. Qwilleran uderzył się w

czoło. Dopiero teraz zrozumiał!

- Jasne! To nie było zabójstwo upozorowane na samobójstwo. Wrobiła ich! To było

samobójstwo, które miało wyglądać jak morderstwo!

Koko znów zajął się swoim futrem, szczególnie starannie myjąc się za uszami, między

palcami łapek oraz poświęcając wiele uwagi długiemu, brązowemu ogonowi.