Eleonora Austriaczka
- jedyna żona Michała Korybuta Wiśniowieckiego
Arcyksiężniczka Eleonora Maria Józefa urodziła się w 1653 roku. Jej matką była Eleonora Mantuańska, a ojcem - cesarz Ferdynand III. W domu panowała atmosfera miłości, edukacji księżniczki poświęcano dużo uwagi. Znała oprócz niemieckiego włoski i francuski. Rozwijano jej ogólną kulturę i zainteresowania muzyczne. Oczywistym jest, że wychowywano arcyksiężniczkę bardzo religijnie.
Z czasów jej wczesnej młodości wywodziła się sympatia do księcia Karola, następcy tronu lotaryńskiego, starszego od Eleonory o 10 lat. Z pewnością młodzi byli sobą zainteresowani. Uważano ich za narzeczonych. Podobno Eleonora bardzo rozpaczała, dowiedziawszy się o konieczności małżeństwa z królem polskim. Chciała nawet wstąpić do klasztoru.
Ślub 17-letniej Arcyksiężniczki Eleonory i 30-letniego Michała Korybuta Wiśniowieckiego odbył się na Jasnej Górze w 1670 roku, wesele zaś w Warszawie. Obóz malkontentów zbojkotował wesele monarchy.
Eleonora słynęła z urody, była bardzo ładną blondynką, pełną życzliwości do ludzi. Była cicha, łagodna, trochę bierna i bojaźliwa. Nie interesowała się polityką, jednak potrafiła rozważnym i taktownym zachowaniem łagodzić wiele konfliktów. Wyróżniała się starannym wykształceniem i kulturą, bardzo kochała muzykę. Nauczyła się trochę mówić po polsku i szybko zdobyła popularność wśród nowych poddanych.
Przez cały czas trwania małżeństwa nie zapomniała o swej sympatii z czasów wiedeńskich. Ale jako osoba głęboko wierząca stała się uległą i szczerze oddaną żoną. Była lojalna i przywiązana do króla Michała. Z cierpliwością znosiła donosy wrogów króla na temat jego złego prowadzenia się, obżarstwa, homoseksualizmu i niewierności. Nie uległa namowom ludziom z otoczenia sugerującym rozwód z królem.
Małżonkowie mieszkali w Warszawie na Zamku lub w Ujazdowie. Specjalnie dla królowej zamek został wyremontowany. W czasie koronacji królowa była w zaawansowanej ciąży. Niestety, ciąża skończyła się poronieniem.
Eleonora nie interesowała się polityką. Zdarzyła się jednak sytuacja wyjątkowa. W 1673 roku w czasie dramatycznej wojny z Turcją, krajowi zagroziła wojna domowa. Sejm zwrócił się z wezwaniem do monarchini aby doprowadziła do pogodzenia się dwóch zwalczających się obozów. Hetman Sobieski zaakceptował misję królowej. W wyniku jej działania opozycja uznała w Michale Korybucie króla, cofnięto kary nałożone na malkontentów przez konfederację szlachecką. Anarchia została zażegnana.
Król nie doczekał zwycięstwa pod Chocimiem - zmarł w 1673 roku, a Eleonora została 20-letnią wdową. Zgodnie z testamentem króla Michała królowa ze swego niewielkiego spadku pospłacała wierzycieli zmarłego męża.
Królowa Eleonora była wtedy osobą bardzo popularną w Polsce. Cieszyła się sympatią szlachty i magnaterii, która najchętniej zatrzymałaby ją na tronie. Jednak proponowany przez Habsburgów kandydat, Karol Lotaryńczyk, był nie do przyjęcia dla szlachty. Z kolei bardzo popularny Jan Sobieski był już żonaty. Królowej proponowano kandydaturę 16-letniego Jerzego Wilhelma Neuburskiego, jednak Eleonora odmówiła.
W rezultacie królem wybrano hetmana Sobieskiego (1674 rok). Zawiedziona Eleonora chciała wracać do Wiednia. Cesarz kazał jej jednak pozostać w Polsce, gdzie rodził się właśnie pomysł detronizacji nowo obranego króla. Królowa mieszkała w Toruniu. Czuła się jednak coraz bardziej osamotniona.
Wykorzystując atak Szwedów na Pomorze brandenburskie Eleonora wyjechała bez rozgłosu z Polski. Miała wówczas 22 lata. Wróciła do Wiednia i jej kontakty z Polską urwały się prawie zupełnie.
W tym czasie Karol Lotaryński został marszałkiem polnym i dowodził całą armią cesarza. W 1678 roku królowa Eleonora poślubiła swego dawnego ukochanego. Osiedli w Innsbrucku, żyjąc wygodnie i szczęśliwie, dochowali się czterech synów.
W czasie najazdu tureckiego mąż Eleonory, książę Karol, ściśle współpracował z królem Polski Janem III Sobieskim przy obronie Wiednia. Obaj wyrażali się o sobie bardzo pochlebnie. W 1690 roku Eleonora owdowiała powtórnie. Po śmierci Sobieskiego proponowała swego pierworodnego na tron polski, jednak jego szanse były niewielkie.
Zmarła w 1697 roku w wieku 44 lat. Pochowano ją w mauzoleum rodziny Habsburgów w kościele Kapucynów w Wiedniu (wychodząc za mąż ponownie straciła prawo do spoczywania na Wawelu).