Jesteśmy w wieku zwanym, stuleciem kompetencji. Wiek XXI to wiek wiedzy, wiedza staje się bogactwem strategicznym. Wiedza na temat, „czego nie należy czytać?”. Rocznie publikuje się 80 tysięcy nowych książek, każdego dnia powstaje jeden nowy portal internetowy, ukazuje się ponad 150 tysięcy tytułów czasopism, (co roku). Wiedza, „czego czytać nie trzeba?” Staje się prawdziwą sztuką, by przetrwać w tym zalewie informacji. Więc „czego uczyć?” o treściach kształcenia nie można już myśleć w takich kategoriach, jak kiedyś. Konieczność zmian w treściach kształcenia zalicza się do najważniejszych i najpiękniejszych zadań współczesnej edukacji.
10 zarzutów wobec współczesnej treści kształcenia:
1. Encyklopedyzm: faktograficzna wiedza, werbalizm (zarzut pod sposobem treści realizacji)
2. Historyzm: wiedza o przeszłości dominuje nad wiedzą o teraźniejszości i przyszłości
3. Addtywizm: dodawanie nowych treści bez eliminacji dotychczas realizowanych
4. Przeciążenie: „przeładowanie” programów nauczania
5. Uniformizm (jednolitość): brak dyreferencjacji- różnicowania; karmienie wszystkich uczniów jednakową strawą duchowa, bez względu na zachodzące między nimi różnice
6. Jednostronność - jednostronne preferowanie określonego typu treści; wiedza typu „wiedzieć, że…” dominuje nad „wiedzieć jak…” i „wiedzieć, dlaczego…”
7. Akademizm- przeteoretyzowanie: dezintegracja wiedzy
8. Izolacjonizm: brak powiązania z życiem (szkoła sobie, a życie sobie)
9. Nieprzystosowanie treści do możliwości psychofizycznych uczniów
10. Niedostateczne uwzględnianie potrzeb społeczeństwa: globalnych i przyszłościowych, zbyt słaba eksplozja następujących zagadnień: zagrożenia nuklearne, katastrofalna dewastacja naturalnego środowiska człowieka, nieracjonalna gospodarka zasobami energii i surowców naturalnych, choroby cywilizacyjne- zagrożenia cywilizacyjne (narkomania, przestępczość, fanatyzm, terroryzm)
Ogólnie nowoczesny kanon kształcenia ogólnego powinien:
„uczyć jak żyć”, „uczyć, jak się uczyć, aby przez całe życie móc przyswajać sobie nową wiedzę”, „uczyć myśleć swobodnie i krytycznie”, „uczyć kochać świat i czynić go bardziej ludzkim”, „uczyć, jak się rozwijać samemu w pracy twórczej i dzięki niej”