Reprezentanci i idee Nowej Lewicy.
Pojęcie nowej lewicy związane jest z krytyką stalinizmu podjętą przez Chruszczowa, rozczarowaniem zachodnich lewicowych działaczy związanym z inwazją na Węgry w 1956 r. oraz z falą protestów studenckich z lat 60 XX w. których apogeum były strajki studenckie z roku 1968. U swoich początków „nowa lewica” związana była z ruchem studenckim i radykalną inteligencja i w swojej istocie była ruchem pozaparlamentarnym. Następnie realizując min. postulat Rudiego Durschke (który inspirował się Gramshcim) rozpoczęła marsz przez instytucje - czego przykładem będzie min. Bandit.
Podstawą „nowej lewicy” jest krytyczny stosunek do dwóch modelów ustrojowych: zarówno kapitalistycznego zachodu jak i wschodnioeuropejskich ustrojów marksistowskich. Jenak „nowa lewica” nie była równie ostra w potępianiu ustroju sowieckiego jak w potępianiu systemu kapitalistycznego. Jakkolwiek nie wypracowano jednego wspólnego stanowiska w stosunku do pierwszego z ustrojów, zawsze „nowa lewica” podkreślała swoje przywiązanie do marksizmu i (nawet silniej) leninizmu. Różniono się co do oceny stopnia degeneracji systemu sowieckiego i możliwości jego naprawy. Jednakowoż zawsze wraz z krytyką ZSRR następowało potępienie „imperializmu państw zachodnich”, „wyścigu zbrojeń” i „kolonializmu”. Zachodni system kapitalistyczny krytykowany był natomiast w całości: począwszy od systemu produkcji przez model rodziny, globalizacje na zagrożeniu środowiska naturalnego kończąc. Najważniejsze postulaty „NL” związane były z rewolucją seksualną - zniesienie tradycyjnych funkcji rodziny, przełamanie tabu seksualnego, wolna miłość i równość seksualna, aborcją a później także ruchem LGBT i walką o ich prawa. - pacyfizmem - wycofanie się z wojny w Wietnamie, wycofaniu się z polityki kolonialnej - nonkonformizmem - wyzwoleniem się z szablonów życia, krytyka rozwoju technologicznego, sprzeciw wobec „american way of life”. Nowa lewica postrzegała siebie jako antykapitalistyczną i antysocjalistyczną jednocześnie brak było pozytywnego obrazu „trzeciej drogi”.
Najsłynniejszym myślicielem związanym z nową lewicą jest Herbert Marcuse. Jego nazwisko pojawiło się na słynnych transparentach protestujących studentów: „3xM Marks, Mao, Marcuse.” (L. Kołakowski w swoich „Głównych nurtach marksizmu” wyodrębia go jako głównego ideologa studenckiej „nowej lewicy”, podczas gdy Marks i Mao związani są oczywiście bardziej z innymi prądami). Osią myśli Marcusa jest atak na: „pozytywizm”, cywilizacja technologiczna, wartości amerykańskich klas średnich, „totalitaryzm” oraz liberalna demokracja.
Przeciwnikiem pozytywizmu jest Marcuse ponieważ przyjmuje że transcendentny rozum stoi w sprzeczności do uporządkowanego świata empirii. Wobec tego należy wyzwolić się z niego i dążyć do utopii „transcendentalnego rozumu”. Człowiek nie jest prawdziwym przyjmując reguły pozytywizmu czyli „kulcie faktów” wyrażanych przez np. Comte'a. Marcuse przyjmuje też że wraz z zakończeniem epoki niedostatku należy uwolnić swoje instynkty seksualne bowiem powstrzymywanie ich nie jest już konieczne dla zaspokojenia potrzeb ludzkich - wyszliśmy bowiem z epoki niedostatku. Posłużył się tutaj Marcuse teorią Freuda jednak nie rozważa on zupełnie kwestii w jaki sposób istnieć będzie społeczeństwo pozbawione tabu, zakazów i nakazów które wg Freuda były właśnie dla tego istnienia konieczne. Wobec tego przyjmuje Marcuse że współczesne demokracje liberalne są totalitarne.
Marcuse występował także przeciwko jałowej matematyce i nauką ścisłym. Postuluje stworzenie nowej matematyki i technologii. Nie wypowiadał się o nich jednak szerzej poza postulatem: nowej jakości, uwolnienia od przesądów matematycznych i doświadczenia. L. Kołakowski w „Głównych nurtach marksizmu” stwierdził że Marcuse był jednym z najbardziej obskuranckich myślicieli w historii.
Zupełnie innym przedstawicielem „nowej lewicy” jest Rudi Durschke. Był on studentem podczas strajków w 1968 r.. Do jego głównych postulatów należały oczywiście: zmiana światopoglądowa - związana z hierarchią czy seksualnością, pacyfizm, sprzeciw wobec „faszystowskiej” RFN - wielu urzędników miało za sobą okeres pracy w III Rzeszy, ponadto RFN była państwem zbyt konserwatywnym. Wobec narastającego terroru lewicowych organizacji ( RAF - Rote Armee Fraction) - również powstałych jako owoc strajków studenckich i 1968 r. - Durschke wystosował postulat: marszu przez instytucje - polegać on miał na powolnym zdobywaniu przez osoby związane z „nową lewicą” coraz wyższych stanowisk państwowych i politycznych. W Niemczech najlepszym przykładem jest kariera Joschki Fischera, natomiast we Francji i w instytucjach europejskich -Daniel Cohn-Bendit
Daniel Cohn-Bendit - również student podczas pamiętnego roku 1968 (kiedy władze francuskie nie wpuściły go z powrotem do kraju studenci podchwycili hasło „Wszyscy jesteśmy niemieckimi żydami”) jest obecnie przewodniczącym frakcji zielonych w PE. Jego obecne poglądy wyraża jego zaangażowanie w walkę o: prawa człowieka - krytykuje min. Rosję za ich nieprzestrzeganie, prawa mniejszości seksualnych, antyglobalizm, ekologizm i pogłębienie integracji europejskiej. Jednocześnie poparł on wojskową interwencje w byłej Jugosławii i podczas pierwszej wojny w zatoce, czym oczywiście naraził się innym lewicowym politykom.