WYTYCZNE DO PRACY Z DZIECKIEM DYSLEKTYCZNYM DLA:
NAUCZYCIELI	RODZICÓW
Nie strasz dziecka szkołą.
Pamiętaj o akceptacji dziecka, takim jakie jest.
Pamiętaj o wymianie informacji o dziecku pomiędzy szkołą, a domem.
Wykorzystuj mocne strony dziecka.
Nie traktuj dziecka jak chorego, kalekiego, niezdolnego, złego lub leniwego.
Nie karz, nie wyśmiewaj dziecka w nadzieji, że zmobilizujesz je tym do pracy.
Nie łudź się, że dziecko „samo z tego wyrośnie”, „weźmie się w garść”, „przysiądzie fałdów” lub że ktoś je z tego wyleczy.
Nie spodziewaj się, że kłopoty dziecka pozbawionego specjalistycznej pomocy ograniczą się do czytania i pisania i skończą się w młodszych klasach szkoły podstawowej.
Nie ograniczaj dziecku zajęć pozalekcyjnych, aby miało więcej czasu na naukę, ale i nie zwalniaj go z systematycznych ćwiczeń i pracy nad sobą
Staraj się zrozumieć swojego ucznia / swoje dziecko, jego potrzeby, możliwości i ograniczenia, aby zapobiec pogłębianiu się jego trudności szkolnych i wystąpieniu wtórnych zaburzeń nerwicowych.
Spróbuj, jak najwcześniej, zaobserwować trudności dziecka: na czym polegają i co jest ich przyczyną. Skonsultuj problemy dziecka ze specjalistą (psychologiem, logopedą, pedagogiem, a w razie potrzeby z lekarzem).
Bądź życzliwym, cierpliwym przewodnikiem dziecka w jego problemach.
Aby jak najwcześniej pomóc dziecku: bądź w kontakcie z poradnią, wykorzystuj wyniki badań i zalecenia specjalistów zawarte w opinii psychologicznej, ustal kontrakt pomiędzy nauczycielami, rodzicami i dzieckiem, który określi reguły współpracy: dziecko uczyń odpowiedzialnym za pracę nad sobą, rodziców za pomaganie dziecku, a nauczyciela za bycie doradcą, zaobserwuj podczas codziennych lekcji i czynności, co najskuteczniej pomaga dziecku, bądź w stałym kontakcie z jego nauczycielem-terapeutą i, korzystając z jego wskazówek, włączaj w zajęcia dydaktyczne potrzebne dziecku ćwiczenia.
Dostosuj czas trwania ćwiczeń do wydolności ucznia.	Kochaj, ale wymagaj. Okazuj dziecku swoje uczucia.
Zauważ trudności dziecka i zastosuj odpowiednio dostosowane nauczanie.	Wytłumacz dziecku, że nie tylko ono ma problemy, że nie jest osamotnione.
Zastosuj możliwie pełną indywidualizację pracy.	Akceptuj wybory dziecka i chwal za samodzielność.
Zapewnij dziecku warunki do utrwalania prawidłowych umiejętności i nawyków, likwiduj niekorzystne nawyki w czytaniu i pisaniu.	Podnoś w dziecku wiarę we własne siły. Buduj w dziecku poczucie własnej wartości. Wspieraj motywację dziecka.
Stosuj zadania dostosowane do możliwości ucznia i zapewnij warunki do poprawnego wykonania zadania	Przekazuj dziecku pozytywne informacje o nim (pochodzące zarówno od ciebie jak i osób trzecich).
Nie omawiaj błędów dziecka w obecności całej klasy.	Znajdź siły i czas niezbędne by wspierać dziecko.
Powolnie i systematycznie przechodz od zadań łatwiejszych do trudniejszych, od prostszych do bardziej złożonych	Utrwalaj i powtarzaj z dzieckiem wiadomości przy każdej nadarzającej się okazji w ciągu dnia.
Organizuj sytuacje zapewniające przeżycie sukcesu w celu uzyskania wiary we własne siły.	Opracuj strategię pomagania w organizacji pracy dziecka, bądź sprawdzaj, czy dziecko rozumie otrzymane polecenia.
Mobilizuj ucznia do wykonywania zadań poprzez stosowanie różnorodnych form ćwiczeń.	Zachowaj umiar w udzielaniu pomocy przy odrabianiu lekcji.
Czuwaj nad uaktywnianiem dzieci w czasie lekcji i dodatkowych zajęć.	Przerzuć na dziecko odpowiedzialność za jego naukę.
Nie zmuszaj ucznia do głośnego czytania (z zaskoczenia) na forum całej klasy.	Pozwól dziecku podejmować decyzje o dodatkowych zajęciach i innych sprawach.
Przy ocenie prac pisemnych z języka polskiego nie bierz pod uwagę błędów dyslektycznych, które mogą znacznie ją obniżyć (oceniać treść).	Pozwól dziecku wybrać kierunek rozwoju i wspieraj je w tym.
Staraj się nie robić dziecku często dyktand i odpytuj go ustnie.	Dostrzegaj wszystkie osiągnięcia dziecka, nawet bardzo drobne.
Ucz sposobów radzenia sobie w sytuacjach trudnych.	Doceniaj nawet nie dokończone dzieło dziecka.
Nie stosuj rywalizacji i nie stawiaj za wzór zdolniejszych dzieci, którym dziecko dyslektyczne nie jest w stanie dorównać.	Nie wyręczaj dziecka we wszystkim, nadopiekuńczość także nie stwarza dobrego klimatu.
Stosuj indywidualne wymagania w zakresie podawania nowego materiału i odpowiednich informacji.	Zachecaj dziecko do rozwinięcia dobrych nawyków w uczeniu się i wspomagaj rutynę.
Otocz ucznia opieką i wsparciem ze strony klasy, z jednoczesnym powierzaniem mu ról możliwych do spełnienia.	Nie przemęczaj dziecka nauką. Praca powinna być podzielona na krótkie etapy.
	Zawsze zachęcaj dziecko do pracy, nie krytykuj.
	Pomoż dziecku w utrzymywaniu porzadku w jego rzeczach.
	Rozpoznaj u dziecka jego mocne i słabe punkty w czytaniu, pisaniu lub liczeniu.
	Pozwól dziecku poczuć jego sukces. Okaż mu swoją wiarę w jego sukces.
	Pokaż dziecku korzyści płynące ze spóbowania swoich sił w nowej dziedzinie - i nie naciskaj dłużej.
	Nie stawiaj poprzeczki na miarę własnych ambicji, oczekiwań.
	Zaufaj dziecku i okazuj mu to zaufanie.
	Naucz się rozmawiać z dzieckiem. Naucz się słuchać dziecka.
	Rozmawiaj z dzieckiem wtedy, gdy panujesz nad swoimi emocjami.
	Nie obarczaj dziecka poczyciem winy.
	Wyszukuj pozytywy w każdej sytuacji.
	Okazuj zainteresowanie zamiast kontrolować.
	Nie mów "nigdy", "wszystko" i "zawsze".
	Ucz sie z dzieckiem poprzez zabawę (zabawy edukacyjne).
	Poprawiaj pamięć dziecka poprzez stosowanie dynamicznych ćwiczeń w uczeniu się, angażujących wszystkie jego zmysły.
	Zanim skrytykujesz, pozwól dziecku wyjaśnić.

---