Światło jest falą elektromag poruszającą się z prędkością 3 * 10-8 m/s i mieszczącą się między dł. Lambda =3600A - 7600A 1A(angrstern) = 10-10m Wszystkie ciała pobudzane do świecenia wysyłają promieniowanie elektromagnetyczne w zakresie widzialnym lub w podczerwieni i nadfiolecie. Widma takie nazywamy emisyjnymi. Dzielą się one na: widma liniowe zwane też seryjnymi wysyłane przez pojedyncze atomy danego pierwiastka w stanie gazowym widma pasmowe charakteryzujące cząsteczki związków chemicznych a nie pojedyncze atomy widma ciągłe obejmujące wszystkie barwy światła od czerwieni do fioletu, charakteryzują rozżarzone ciała stałe i ciekłe oraz gazy pod dużym ciśnieniem. Widma absorpcyjne obserwujemy, gdy na drodze światła znajdzie się ciało np. gaz, ciecz, które pochłania promieniowanie elektromagnetyczne o długościach fal λ. Wówczas z widma źródła światła zostają wycięte charakterystyczne linie absorpcyjne. Widma fluorescencji - niektóre ciała można pobudzić do świecenia przez naświetlenie ich światłem obcym, z zewnątrz.
Spektroskop - Przyrządem najczęściej stosowanym do analizy promieniowania ciał świecących jest spektroskop pryzmatyczny. Zasadniczym jego elementem jest pryzmat z substancji przezroczystej, wykazującej zjawisko dyspersji, czyli rozszczepienia barwnego światła. Rozszczepienie to polega na zachowaniu różnej wartości współczynnika załamania światła w zależności od jego różnej częstości drgań. Do analizy obszaru widzialnego promieniowania stosuje się pryzmaty ze szkła o szczególnie silnej dyspersji. Po przejściu przez powierzchnię promień rozszczepia się na składowe promienie barwne dzięki temu, że współczynniki załamania dla różnych barw są różne. Jak wiemy, z barwą światła wiąże się odpowiednia częstość drgań. Najsilniej załamuje się promień fioletowy, o dużej częstości, najsłabiej - promień czerwony o małej częstości drgań. Dyspersja jest zasadniczą cechą optyczną (obok średniego współczynnika załamania) każdej substancji załamującej światło. Miarą dyspersji (różnej dla różnych ośrodków) jest różnica współczynników załamania nF - nC długości fal światła fioletowego i czerwonego - określonych przez odpowiednie linie Fraunhofera. Druga ścianka pryzmatu rozszczepiającego światło nie wpływa na sam proces rozszczepienia, jaki dokonał się na pierwszej ściance. Załamuje ona tylko jeszcze bardziej promienie składowe powstałe w wyniku rozszczepienia. Wstęga barwna jaka powstaje na ekranie w wyniku działania rozszczepiającego pryzmatu nosi nazwę widma promieniowania wiązki padającej. Dokonanie szczegółowej analizy tego widma umożliwia nam występowanie różnych barw i różnych natężeń w widmie.
Światło jest falą elektromag poruszającą się z prędkością 3 * 10-8 m/s i mieszczącą się między dł. Lambda =3600A - 7600A 1A(angrstern) = 10-10m Wszystkie ciała pobudzane do świecenia wysyłają promieniowanie elektromagnetyczne w zakresie widzialnym lub w podczerwieni i nadfiolecie. Widma takie nazywamy emisyjnymi. Dzielą się one na: widma liniowe zwane też seryjnymi wysyłane przez pojedyncze atomy danego pierwiastka w stanie gazowym widma pasmowe charakteryzujące cząsteczki związków chemicznych a nie pojedyncze atomy widma ciągłe obejmujące wszystkie barwy światła od czerwieni do fioletu, charakteryzują rozżarzone ciała stałe i ciekłe oraz gazy pod dużym ciśnieniem. Widma absorpcyjne obserwujemy, gdy na drodze światła znajdzie się ciało np. gaz, ciecz, które pochłania promieniowanie elektromagnetyczne o długościach fal λ. Wówczas z widma źródła światła zostają wycięte charakterystyczne linie absorpcyjne. Widma fluorescencji - niektóre ciała można pobudzić do świecenia przez naświetlenie ich światłem obcym, z zewnątrz.
Spektroskop - Przyrządem najczęściej stosowanym do analizy promieniowania ciał świecących jest spektroskop pryzmatyczny. Zasadniczym jego elementem jest pryzmat z substancji przezroczystej, wykazującej zjawisko dyspersji, czyli rozszczepienia barwnego światła. Rozszczepienie to polega na zachowaniu różnej wartości współczynnika załamania światła w zależności od jego różnej częstości drgań. Do analizy obszaru widzialnego promieniowania stosuje się pryzmaty ze szkła o szczególnie silnej dyspersji. Po przejściu przez powierzchnię promień rozszczepia się na składowe promienie barwne dzięki temu, że współczynniki załamania dla różnych barw są różne. Jak wiemy, z barwą światła wiąże się odpowiednia częstość drgań. Najsilniej załamuje się promień fioletowy, o dużej częstości, najsłabiej - promień czerwony o małej częstości drgań. Dyspersja jest zasadniczą cechą optyczną (obok średniego współczynnika załamania) każdej substancji załamującej światło. Miarą dyspersji (różnej dla różnych ośrodków) jest różnica współczynników załamania nF - nC długości fal światła fioletowego i czerwonego - określonych przez odpowiednie linie Fraunhofera. Druga ścianka pryzmatu rozszczepiającego światło nie wpływa na sam proces rozszczepienia, jaki dokonał się na pierwszej ściance. Załamuje ona tylko jeszcze bardziej promienie składowe powstałe w wyniku rozszczepienia. Wstęga barwna jaka powstaje na ekranie w wyniku działania rozszczepiającego pryzmatu nosi nazwę widma promieniowania wiązki padającej. Dokonanie szczegółowej analizy tego widma umożliwia nam występowanie różnych barw i różnych natężeń w widmie.