Wydział: inżynieria lądowa	Dzień i godzina: poniedziałek 14^15 - 17^00 3.XI.2008		Numer zespołu: 23
Nazwisko i imię: Blachowicz Krzysztof Cichanowicz Mariusz Gzowska Beata	Ocena z przygotowania:	Ocena ze sprawozdania:	Ocena:
PROWADZĄCY: Ryszard Siegoczyński	Podpis PROWADZĄCEGO:

Wyznaczenie współczynnika załamania dielektryka przy wykorzystaniu:

1. kąta Brewstera

kąt [°]	π		σ
		I[mA]	R = I/I0	I[mA]	R = I/I0
		I0=1,7				I0=0,77
85	0,7	0,411765
82,5	0,54	0,317647	0,42	0,545455
80	0,4	0,235294
75	0,15	0,094118	0,2	0,25974
70	0,04	0,023529
67,5	0,025	0,014706	0,07	0,090909
65	0,02	0,011765
60	0,005	0,002941	0,042	0,054545
56	(0)	(0)
52,5	0,001	0,000588	0,018	0,023377
50	0,0012	0,000706
45	0,0032	0,001882	0,012	0,015584
37,5	0,014	0,008235	0,003	0,003896
30	0,018	0,010588	0,0017	0,002208
22,5	0,024	0,014118

Z zestawienia dokonanych pomiarów odczytujemy kąt Brewstera, dla którego natężenie osiąga wartość minimalną przy ustawieniu polaryzacji π. Dla naszego dielektryka jest to około 56 stopni gdyż ustawiając taki kąt nie udało nam się odczytać natężenia światła. Stosując wzór




obliczamy wartość współczynnika załamania dielektryka. Błąd n obliczamy stosując metodę różniczki zupełnej:




Ostatecznie otrzymujemy:

n = 1,483 ± 0,017

W przypadku polaryzacji σ wartość natężenia nie ulega zmianie dla różnych kątów padania. Dielektryk nie zmienia polaryzacji fali.

2. kąta granicznego wewnętrznego odbicia

Obserwując zachowanie się promienia załamanego odczytaliśmy kąt zwany granicznym (α_g) przy którym nastąpiło całkowite wewnętrzne odbicie padającego promienia.

α_g = 41˚

Współczynnik załamania dielektryka obliczamy z następującego wzoru:




Zaś błąd z metody różniczki logarytmicznej:




Zatem otrzymujemy:

n = 1,52 ± 0,02

Wnioski:


Wyniki uzyskane w doświadczeniu są zbliżone do danych tablicowych, co potwierdza prawidłowe przeprowadzenie eksperymentu. A która z metod jest lepsza, zależy od niewiadomego dla nas pochodzenia dielektryka.

---