26.11.2011 – ĆWICZENIA – ZJAZD 3

DIAGNOSTYKA PEDAGOGICZNA

Diagnoza edukacyjna a diagnostyka edukacyjna

Diagnoza osiągnięć a diagnoza zaburzeń

EDUKACJA

Proces, wynik działań edukacyjnych.

System czynności wywołujących planowe zmiany.

1. Uczenie się – doświadczenie i gotowość do przetworzenia informacji

- rodzaje

Uczenie się wykraczające poza warunkowanie

• Bardziej złożony proces,

• Emocje uruchamiają poznanie,

• Motywacja wspomaga poznanie,

• Elementem poznania jest podawanie informacji,

• Samo poznawanie – refleksja.

1. Modele uczenia się:

1. przez przyswajanie – od teorii do praktyki,

2. przez działanie – od praktyki do teorii,

3. przez odkrywanie – budowanie teorii, obserwacja, budowanie lekcji wokół pytania

4. przez przeżywanie – osobiste zaangażowanie emocjonalne, bezpośrednie zdobywanie wiedzy

Fenomen złej tanecznicy – małe odchylenia od optimum emocjonalnego – dbać o komfort emocjonalny. KOŚCIELSKA – art. o emocjach

Pedagogika specjalna – model alfa – NIE

- model beta – LEKKA N.I.

- model gamma – W PEWNYM STOPNIU, PROBLEMY Z KOJARZENIEM, WYCIĄGANIEM WNIOSKÓW, łączymy DŁUGOTRWAŁY, ODNOSZENIE DO CODZIENNYCH ZDARZEŃ

- model delta – NAJLEPIEJ PASUJĄCY, ZAANGAŻOWANIE EMOCJONALNE

1. Diagnoza, diagnostyka

Właściwości

1. diagnoza pomaga nam redukować wątpliwości dotyczące danego stanu rzeczy (uczenie się)

2. nigdy nie daje pełnej pewności (płynny proces)

3. redukcja wątpliwości jest względnie duża (nieformalna)

4. zwiększa pewność diagnozy (unormowana)

Zaburzenia w uczeniu się + rozwój osiągnięć

4. Diagnoza unormowana i nieformalna

1. Nieformalna

• patrzymy również na siebie,

• sposób nauczania, nasze działania

ZASTOSOWANIE

• dostosowanie naszych działań do potrzeb ucznia

1. Unormowana

• należy posiadać kompetencje

ZASTOSOWANIE

• wyznaczenie dalszych kierunków płaszczyzn oddziaływań,

• wskazania do dalszej pracy

4. Paradygmaty

1. Nieformalna diagnoza interwencyjna,

2. Nieformalna diagnoza rozwojowa,

3. Unormowana diagnoza rozwojowa,

4. Unormowana diagnoza interwencyjna.

Po kawałku wyciągamy ze wszystkich – w pedagogice specjalnej

4. Normy etyczne w diagnostyce (42,43)

1. Dobrowolność udziału – rodzic decyduje o dziecku, opiekun o osobie niepełnosprawnej.

Wewnętrzna dobrowolność – emocje, zaufanie, brak oporu w kontakcie, relacje.

1. Dyskrecja – kiedy dziecko podczas badań opowie nam o swej trudnej sytuacji to najpierw zadajemy sobie pytanie DLACZEGO on nam o tym mówi, a później odraczamy dalsze pytania, aby nie stracić zaufania

Pytanie odroczone – powściągliwość przed kontynuowaniem rozmowy na temat niedotyczący zajęć

1. Autoryzacja wypowiedzi – rodzice, opiekunowie,

2. Wielostronność – zapoznanie z wnioskami innych, różnych metod i w różnym czasie

Chroni przed błędną diagnozą, uogólnieniem, błędnymi zaleceniami

1. Niezależność osądu – nieuleganie grupowemu osądowi,

2. Akceptacja kultury grupy – „zawiesić” swoje przekonania, nie wartościować obyczajów,

3. Współdziałanie z rodzicami – zrozumiały język,

4. Poufność – zawężanie kręgu informowanych osób

1. Kategoryczna odmowa wysłuchania,

2. Supervisor – specjalista słucha o problemie i pomaga go rozwiązać

4. Elementy diagnozy pedagogicznej

1. Dojrzałość fizyczna dziecka

   • Obserwacja (dysmorfie) – w sytuacji naturalnej,

   • Analiza dokumentów,

   • Rozmowa z rodzicami,

   • Techniki eksperymentalne

- test filipiński (6-8 lat)

Ocen: D – poziom dobry, S – średni, wystarczający, ledwo dotyka ucha, brakuje kilku mm, N- niewystarczający, nie dotyka, ile brakuje

1. Duża motoryka, lateralizacja

   • Obserwacja – w sytuacjach naturalnych, obserwujemy czynności – chodzenie po schodach, w parach, bieganie, skakanie

   • Techniki eksperymentalne – równowaga dynamiczna, statyczna, koordynacja ruchów.

2. Mała motoryka/ manipulacja, grafomotoryka

3. Lateralizacja (Rene Zazzo)