Wiktymizacja jest procesem, w którym to potencjalna ofiara przekształca się w ofiarę faktyczną, na co wpływ ma doznawanie przez daną osobę krzywd i szkód w sposób systematyczny, co powoduje, że krzywdzona osoba staje się ofiarą przemocy, a dodatkowo sama przyjmuje taką rolę. Jednakże wpływ doznanej krzywdy na ofiarę w głównej mierze zależy od jej indywidualnej sytuacji, kondycji psychicznej i przede wszystkim subiektywnej oceny.

W przytoczonym zeznaniu świadka napotykamy się na dwa rodzaje wiktymizacji, wiktymizacji pierwotnej i wiktymizacji wtórnej. Jednakże analizę omawianego przypadku należy rozpocząć od omówienia wiktymizacji pierwotnej, której wpierw doznał pokrzywdzony. Mianowicie pokrzywdzony jako osoba słaba zarówno psychicznie, na co wskazują jego lęki, jak i fizycznie, do czego sam się przyznał w swych zeznaniach stwierdzając, że nie jest dobrze zbudowany oraz nie nadaje się do prac fizycznych, posiada niską samoocenę oraz brak kontroli nad swoim życiem, jest bezradny i zagubiony, ponadto ma problem z podejmowaniem decyzji np. w kwestii zmiany miejsca zamieszkania, co również wskazuje na fakt, że u pokrzywdzonego nastąpiło skrócenie perspektywy czasowej, przestał marzyć i zaczął żyć z dnia na dzień. Wszystkie te cechy charakteru powodują, że jest podatny na zranienie oraz cierpienie, co z łatwością wykorzystał ojciec ofiary, który znęcał się nad nią psychicznie w sposób stały używając pewnych sformułowań, takich jak „wykończę Cię”, „bój się mnie”, „nie dam Ci spokoju” czy dopuszczając się straszenia np. poprzez szeptanie pod drzwiami pokoju, a nawet nocne hałasowanie. Tego typu zachowanie agresora wpłynęło na zaburzenie utrwalonych przekonań na temat siebie i świata u pokrzywdzonego, a także utratę poczucia bezpieczeństwa, powstał pewien dysonans poznawczy, czyli rozbieżność pomiędzy tym, co ofiara oczekiwała, a tym co się dzieje w rzeczywistości, jest to pewna niezgodność pomiędzy elementami poznawczymi, która wywołuje stan napięcia, w którym człowiek nie może normalnie funkcjonować, więc pragnie i próbuje przywrócić naruszoną równowagę, co spróbował zrobić pokrzywdzony w momencie, gdy poprosił sprawcę o rozmowę i wyjaśnienie całej zaistniałej sytuacji. Jednakże należy wspomnieć, że początkowo agresor musiał dawać pewne oznaki zbliżających się ciosów, mianowicie wg teorii cyklu przemocy w początkowej fazie narastającego napięcia, ojciec z powodu swych niepowodzeń czy to zawodowych czy to w sferze życia prywatnego przelewał swą gorycz na syna, krzycząc na niego, bądź też wymagając ciągłej poprawy i w sposób notoryczny ukazując swe ciągłe niezadowolenie z poczynań syna, co oczywiście pokrzywdzony zauważał i starał się unikać kontaktu ze sprawcą np. poprzez poruszanie się po domu jak duch. Niestety nie dawało to żadnych efektów, a więc oskarżony wprowadził syna w fazę drugą, czyli fazę ostrej przemocy, w której to napięcie osiąga apogeum, a frustracja znalazła upust, czyli zachowanie sprawcy stało się nieprzewidywalne oraz bardzo gwałtowne, np. powodem wybuchu gniewu mogła być byle błahostka taka jak zbyt głośne spożywanie posiłków przez ofiarę. Również w pierwotnej wiktymizacji, w pokrzywdzonym przez doznane krzywdy narodziło się pragnienie izolacji od ludzi, co przejawiło się w nie wychodzeniu z domu, nie spotykaniu się ze znajomymi. Dodatkowo ofiara częściowo sama zaczęła się obwiniać za to, co się dzieje, bo jak stwierdziła nie posiada praw jazdy oraz opisuje siebie jako osobę słabszą, ofiarę losu i przede wszystkim gorszą niż brat, który jest ulubieńcem ojca, a to wszystko wpłynęło na utratę zaufania do otoczenia, ponieważ ofiara wychodzi z założenia, że nikt jej nie uwierzy.

Tego typu poczynania doprowadziły zarówno sprawcę, jak i ofiarę do wiktymizacji wtórnej, w której to pokrzywdzony doznał powtórną nieuzasadnioną szkodę w skutek reakcji najbliższego otoczenia, mianowicie przez jego niewłaściwą reakcję. Otóż skrzywdzony syn z powodu doznawanych krzywd próbował uzyskać pomoc czy to od rodziny czy też od funkcjonariuszy Policji. Niestety rodzina odwróciła się od niego, a raczej zignorowała problem stwierdzając, że nie jest to ich sprawa, a pokrzywdzonego i ma poradzić sobie z tą sytuacją sam, co w pewien sposób jest kwestionowaniem prawdziwości opowieści ofiary, ponieważ w dalszych zeznaniach pokrzywdzony informował, że rodzina stoi murem za sprawcą tak jakby nie wierzyła pokrzywdzonemu. Dodatkowo zdaniem słabszego syna niewystarczająca reakcja funkcjonariuszy Policji podczas drugiego wezwania pomniejszyła doświadczenia ofiary, ponieważ zasugerowano mu jedynie przeprowadzkę tak jakby jego psychiczne cierpienia nie były wystarczająco silne by móc zareagować mocniej np. aresztując sprawcę, co możliwe, że by pomogło skrzywdzonemu synowi odzyskać kontrolę nad jego własnym życiem.

Niestety w związku z powyższym u pokrzywdzonego można zaobserwować oznaki przyjmowania tożsamości ofiary, ponieważ zaczyna on myśleć o sobie jako o skazanym na bycie ofiarą, co można odczytać w jego opisywaniu siebie jako mężczyzny słabego, nie mogącego znaleźć pracy, nieudolnego, pośmiewiska. Jego próby poradzenia sobie z sytuacją spełzły na niczym, jednakże próby te polegały głównie na unikaniu sprawcy, kontaktu, a przede wszystkim chowaniu się. Ponadto nie widzi w swej osobie żadnych pozytywnych cech, a same negatywne, co uważa za przyczynę swych niepowodzeń i ataków ze strony ojca. Można stwierdzić, że powyższe zachowania pokrzywdzonego wykazują cechy syndromu wyuczonej bezradności, ponieważ z powodu notorycznych i ciągły krzywd, których doznał, w pewnym momencie ofiara tak naprawdę przestała unikać ciosów, nie próbowała w sposób wyraźny uciec od sprawcy, np. poprzez przeprowadzkę, co byłoby najlepszym wyjściem z sytuacji, a zamiast tego w pewnym stopniu zaczęła akceptować to co się wokół niej dzieje. Tego typu zachowanie wykazuje również znamiona teorii przetrwania, wg której pokrzywdzony pozostaje w pewnym rodzinnym związku ze sprawcą, ponieważ nie znalazł innego wyjścia z sytuacji, a próby wyzwolenia się kończyły się niepowodzeniem. Ponadto u zeznającego można zauważyć próby stworzenia własnych filozofii życiowych w związku z zaistniałymi sytuacjami, mianowicie po zwolnieniu z dotychczasowego miejsca zatrudnienia pokrzywdzony zaczął widywać osoby, które miałyby jakoby go prześladować, co przejawiałoby się w obserwacji, rozmowach z innymi osobami, a nawet śledzeniu pokrzywdzonego.

Niestety powyżej przedstawione doznania doprowadzają ofiarę do zespołu stresu pourazowego, czyli zaburzenia lękowego o charakterze przedłużonej lub opóźnionej reakcji na zagrożenie spowodowane przez stres o dużej sile, zespół ten prowadzi do psychicznego kryzysu, który przekracza ludzkie przeżywanie. Charakteryzuje się tym, że pokrzywdzony przez cały czas nieustannie przeżywałby szkodzące mu zdarzenie, a dodatkowo starałby się unikać myśli, osób, miejsc związanych z traumą. Ponadto nie byłby zdolny do przypomnienia sobie ważnych aspektów swojego życia oraz alienowałby się i miał poczucie wyobcowania oraz brak perspektyw na życie. Wszystkie powyższe czynniki uzupełnione by były brakiem snu i koncentracji, a także niezdolnością do przeżywania przyjemności.