W zależności od sposobu kształtowania sygnału wyjściowego rozróżniamy regulatory: ●propocjonalne P ●proporcjonalno-całkowe PI ●proporcjonalno-całkowo-różniczkowe PI
Regulator proporcjonalny P był jednym z najczęściej stosowanych urządzeń sterujących w praktyce przemysłowej. Jego zalety to bardzo prosta budowa i niski koszt (w porównaniu z innymi regulatorami). Jedynym parametrem regulatora P jest współczynnik wzmocnienia k. Typowe zastosowania to sterowanie przepływem cieczy, napełnianie zbiorników, regulacja niektórych wielkości w procesach ciągłych.
Zalety: prosta budowa, niski koszt, jest to człon bezinercyjny tzn. że bardzo szybko uzyskiwana jest zamierzona wartość sygnału wyjściowego.
Wady: mała dokładność i mała szybkość regulacji, odchyłka regulacji która jest odwrotnie proporcjonalna do wzmocnienia regulatora.
Regulator PI powstaje przez połączenie równoległe regulatora P i I. Wielkością charakteryzującą ten regulator jest stała czasowa Ti zwana czasem zdwojenia.Typowe zastosowania to regulacja poziomu cieczy, pozycjonowanie, regulacja prędkości obrotowej silników oraz serwomechanizmy.
Zalety: bezinercyjność , możliwość zmniejszania uchybu regulacji prawie do zera.
Wady: mała dynamika (mała szybkość działania lub inaczej długi czas regulacji).
Regulator proporcjonalno-całkowo-różniczkujący PID. Jest to najbardziej uniwersalny regulator. Powstaje przez dołączenie do regulatora PI członu różniczkującego D. Regulator PID łączy zalety wszystkich składowych tzn. jest obecnie najpopularniejszym urządzeniem stosowanym do regulacji w ciągłych i dyskretnych układach sterowania.
Zalety: uniwersalny, uchyb regulacji ε sprowadzony praktycznie do zera, przyspiesza czas regulacji człon P, oraz działa szybciej niż PI dzięki członowi D.
Wady:
Układ napędowy tworzący wraz z blokiem regulowanym układ regulacji nadążnej lub programowej wielkości mechanicznych. Serwonapędy poprzez odpowiednie kształtowanie sygnału zadanego i wykorzystanie sygnału sprzężeń zwrotnych umożliwiają precyzyjną regulację, prędkości, momentu i położenia.
Interpolacja polega na poszukiwaniu funkcji pomiędzy znanymi punktami (podobnie jak aproksymacja). W odróżnieniu jednak od aproksymacji funkcja ta przechodzi przez te punkty.