Tożsamość JA; anonimowość jako strategia komunikacji
Trzy wzorce tożsamości: przednowoczesna, nowoczesna, ponowoczesna.
Tożsamość ja można analizować z perspektywy: filozoficznej, psychologicznej, socjologicznej, biologicznej, kulturowej lub lingwistycznej. Punktem wyjścia do rozważań nad tożsamością JA jest zrozumienie pojęcia tożsamość. Definicja ze słownika Inny słownik języka polskiego: Nasz tożsamość to świadomość naszych cech i naszej odrębności.
Pojawia się pytanie o tożsamość JA. Trudno jednoznacznie odpowiedzieć kim jestem JA człowiek, wiąże się to ze zmiennością. Tożsamość JA nie jest czymś stałym, danym, nieustanie podlega modyfikacji w czasie. Poczucie Tożsamość JA zmienia się w ciągu życia, człowiek pracuje nad rozwojem jej, własnej świadomości i odrębności.
Tożsamość ja jest częścią egzystencji ludzkiej. Problemem staje się zaburzenie świadomości i odrębności. Do kryzysu emocjonalnego może dochodzić w skutek: doświadczenia utraty (np. kogoś bliskiego, roli społecznej), w wyniku wejścia w nowe role. Nieprzygotowana, niedowartościowana, niedojrzała struktura JA wytwarza napięcia i lęki, które prowadzą do zachowań agresywnych.
W relacjach interpersonalnych niejednokrotnie powstrzymujemy się od ujawnienia własnego JA z powodu lęku przed odrzuceniem, przed dezaprobatą, oskarżeniem, krzywdą czy karą. Internauci używają ostrych, dosadnych słów, świadomie odrzucając wszystko co jest wyrazem aprobaty, grzeczności, decyduje konsytuacja, którą wyznacza anonimowy kontakt interlokutorów.
Kategoria anonimowości jest strategią, która znosi bariery dystansu społecznego oraz kształtuje poczucie wartości, niezależności internautów. Akt komunikacji charakteryzuje się symetrią ról społecznych, znika bariera dystansu społecznego względem osób stojących wyżej w hierarchii. Równowaga podczas dyskusji w sieci sprawia, że anonimowi użytkownicy czują się ważni i nie boją się atakować. Bezimienność kontaktów daje poczucie bezpieczeństwa. Celem ataków jest sprowokowanie do gry.
Poprawność polityczna ( tabu, stereotypy, inwektywy i wolność słowa); wyznaczniki (społeczne, kulturowe, religijne).
Poprawność polityczna – sposób używania języka w dyskursie publicznym, którego głównym celem jest zachowanie szacunku oraz tolerancji wobec przeciwnika w dyskusji.
Nadawcy coraz śmielej sięgają po zachowania językowo – kulturowe obejmujące tabu. Anna Dąbrowska tak definiuje tabu: „ są to zachowania, których nie należy praktykować i tematy jakich nie należy poruszać w danej społeczności, ponieważ są uznawane za wstydliwe , niebezpieczne, kontrowersyjne, przykre lub niemoralne”.
Stereotyp - uproszczony obraz kogoś lub czegoś, zwykle oparty na częściowo fałszywych sądach, funkcjonujący w świadomości społecznej i niełatwo zmieniający się
Inwektywa − obraza słowna wyrażona mową lub pismem, przez przypisanie danej osobie cech negatywnych. Najczęściej wykorzystuje się wyrazy nacechowane emocjonalnie. Gramatycznie najczęściej rzeczownik lub przymiotnik. To samo określenie może być negatywne w opinii obrażającego, a w opinii obrażanego wprost przeciwnie, może być np. powodem do dumy. W przypadku określeń neutralnych, rozstrzygnięcie następuje na płaszczyźnie kontekstu użytego określenia.
Wolność słowa jest podstawowym prawem człowieka. Odnosi się do swobodnego wyrażania swoich myśli i poglądów w mowie i piśmie. Wolność gwarantuje wiele dokumentów, przewiduje również kary za znieważenie, ponieważ nie można zapominać o poszanowaniu praw drugiego człowieka, zakazane jest również popieranie nienawiści rasowej, narodowej lub religijnej. Definicja wolności z Inny słownik języka polskiego: „stan, w którym możemy sami decydować, co chcemy robić, gdyż nie jesteśmy skrępowani zakazami ani nakazami”.