Pomiar składowej poziomej ziemskiego pola magnetycznego

Pole magnetyczne

Ziemskie pole magnetyczne – pole magnetyczne występujące naturalnie wewnątrz i wokół Ziemi. Odpowiada ono w przybliżeniu polu dipola magnetycznego z jednym biegunem geomagnetycznym w pobliżu geograficznego bieguna północnego i z drugim biegunem geomagnetycznym w pobliżu bieguna południowego.

W każdym punkcie przestrzeni pole magnetyczne określone jest wektorem natężenia pola magnetycznego. Wektor ten określa się przez podanie współrzędnych w układzie współrzędnych Ziemi podając jego składową północną, wschodnią i pionową.

W układzie współrzędnych cylindrycznych określa się deklinację, składową poziomą, oraz składową pionową, a w układzie sferycznym określa się inklinację, deklinację i moduł natężenia.

Deklinacją pola magnetycznego jest kąt między jego składową poziomą (południkiem magnetycznym) a południkiem geograficznym.

(urs rzeczywisty (KR) wyznaczamy dodając deklinację do kursu magnetycznego (KM).)

Inklinacja jest to kąt jaki tworzy wektor natężenia pola z płaszczyzną poziomą.

Indukcja magnetyczna

– podstawowa wielkość wektorowa opisująca pole magnetyczne. Opisuje natężenie pola magnetycznego wewnątrz ciała

Prawo Laplacea

Dopiero Laplace sformułował ogólne rozwiązanie tego zagadnienia. Stwierdził on, że indukcja magnetyczna  w danym punkcie pola magnetycznego wytworzona przez przewodnik z prądem o dowolnym kształcie jest sumą wektorową idnukcji  pochodzących od małych odcinków  przewodnika z prądem. Laplace zakładał, że obowiązuje zasada superpozycji tzn. niezależnego działania pól.