List do Hebrajczyków.

Jego tematem jest kapłaństwo Chrystusa. I my zatem mając dokoła siebie takie mnóstwo świadków, odłożywszy wszelki ciężar, [a przede wszystkim] grzech, który nas łatwo zwodzi, winniśmy wytrwale biec w wyznaczonych nam zawodach. 2 Patrzmy na Jezusa, który nam w wierze przewodzi i ją wydoskonala. On to zamiast radości, którą Mu obiecywano, przecierpiał krzyż, nie bacząc na [jego] hańbę, i zasiadł po prawicy tronu Boga. 3 Zastanawiajcie się więc nad Tym, który ze strony grzeszników taką wielką wycierpiał wrogość przeciw sobie, abyście nie ustawali, złamani na duchu (12,1-3). Każde zagadnienie dotyczące wiary i obyczajów należy rozważać w taki sposób: patrząc na Jezusa. My zaś bywamy kuszeni do rozpoczynania od naszych przemyśleń czy doświadczeń.

Hbr to nie list, ale kazanie. Autor Hbr jest najlepiej wykształconym pisarzem całego NT. Adresaci to Żydzi Aleksandryjscy, od pewnego czasu Chrześcijanie, może byli kapłani i lewici. Autorem Hbr może być Barnaba – nauczyciel Pawła.

Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków (1,1). Zdanie to jest syntezą ST. Jezus jest nie tylko Ostatnim Pośrednikiem Bożego Słowa, ale jest także pierwszym: przez Niego też stworzył wszechświat.

Ten [Syn], który jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty², podtrzymuje wszystko słowem swej potęgi, a dokonawszy oczyszczenia z grzechów, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach. 4 On o tyle stał się wyższym od aniołów, o ile odziedziczył wyższe od nich imię³. Użyta zostaje tu terminologia zaczerpnięta z filozofii greckiej. Jezus uczestniczy w Bóstwie Ojca. Prawdy tu wyrażone odnajdujemy w Wyznaniu Wiary: Wstąpił do nieba, siedzi po prawicy Ojca.

Chrystus to tytuł określający zadanie do wykonania. Pierwsze wyznanie wiary brzmi: Jezus jest Chrystusem. W czasach NT oczekiwania Mesjańskie były ogromnie zróżnicowane. Jedno było jednak poza dyskusją: Mesjasz w żadnym wypadku nie był Bogiem. Miał to być człowiek konsekrowany przez Boga. Problemem nie było uznanie Jezusa za Mesjasza, lecz za Boga. W tradycji Żydowskiej Mesjasz nie jest wyższy ponad Aniołów, stąd cytaty tę wyższość ukazujące. Zważywszy, że autor natchniony pisze do Chrześcijan, którzy już wierze postąpili, musi oprzeć cały swój wywód na SB.

Kapłaństwo Chrystusa.

Dlatego, bracia święci, 3,1. Nie dlatego, że istotnie doskonali, lecz dlatego, że ochrzczeni.

1 Dlatego, bracia święci, uczestnicy powołania niebieskiego – są powołani do nieba, do zbawienia.

zwróćcie uwagę na Apostoła i Arcykapłana naszego wyznania, Jezusa – Jezus ukazany zostaje jako Pełnomocnik Ojca.

Uważajcie, bracia, aby nie było w kimś z was przewrotnego serca niewiary, której skutkiem jest odstąpienie od Boga żywego (3,12).

Lb 12,7: Lecz nie tak jest ze sługą moim, Mojżeszem. Uznany jest za wiernego w całym moim domu. Z tego fragmentu autor Hbr czerpie słownictwo do 3,2.

Chrystus 2000 lat temu powiedział: Ja Jestem Jedynym, Który zna Boga.

Dziś, jeśli głos Jego usłyszycie, nie zatwardzajcie serc waszych jak w buncie, jak w dzień kuszenia na pustyni, gdzie kusili Mię ojcowie wasi przez wystawianie na próbę, chociaż widzieli dzieła moje przez czterdzieści lat. Autor aktualizuje Ps 94. Massa i Meriba, miejsce buntu i zwątpienia Izraela zostają oddane jako bunt i kuszenie. Żydzi zmarli na pustyni, nie słuchali bowiem Mojżesza. O ileż bardziej niebezpieczeństwo to zagraża nam, uczniom Chrystusa.

Powiedział bowiem [Bóg] na pewnym miejscu o siódmym dniu w ten sposób: I odpoczął Bóg w siódmym dniu po wszystkich dziełach swoich¹. (4,4). Dzień odpoczynku Boga nie jest historyczny, lale eschatologiczny. Czyli: nadal trwa dzieło stworzenia. Dzień siódmy będzie spełnieniem świata, który nadejdzie. Aktualnie znajdujemy się w szóstym dniu. Cała historia ludzkości to szósty dzień. Potem nadejdzie wielki szabat odpoczynku. Dlatego dla zmarłych modlimy się: wieczny odpoczynek Racz im dać, Panie.

1 Lękajmy się przeto, gdy jeszcze trwa obietnica wejścia do Jego odpoczynku, aby ktoś z was nie mniemał, iż jest jej pozbawiony. 2 Albowiem i myśmy otrzymali dobrą nowinę, jak i tamci, lecz tamtym słowo usłyszane nie było pomocne, gdyż nie łączyli się przez wiarę z tymi, którzy je usłyszeli. 3 Wchodzimy istotnie do odpoczynku my, którzy uwierzyliśmy, jak to powiedział: Toteż przysiągłem w gniewie moim: Nie wejdą do mego odpoczynku, aczkolwiek dzieła były dokonane od stworzenia świata. 4 Powiedział bowiem [Bóg] na pewnym miejscu o siódmym dniu w ten sposób: I odpoczął Bóg w siódmym dniu po wszystkich dziełach swoich¹. 5 I znowu na tym [miejscu]: Nie wejdą do mego odpoczynku. 6 Wynika więc z tego, że wejdą tam niektórzy, gdyż ci, którzy wcześniej otrzymali dobrą nowinę, nie weszli z powodu [swego] nieposłuszeństwa, 7 dlatego Bóg na nowo wyznacza pewien dzień - "dzisiaj" - po upływie dłuższego czasu, mówiąc przez Dawida, jak to przedtem zostało powiedziane: Dziś, jeśli głos Jego usłyszycie, nie zatwardzajcie serc waszych! Gdyby bowiem Jozue wprowadził ich do odpoczynku, nie mówiłby potem o innym dniu². 9 A zatem pozostaje odpoczynek szabatu dla ludu Bożego³. 10 Kto bowiem wszedł do Jego odpoczynku, odpocznie po swych czynach, jak Bóg po swoich. 11 Spieszmy się więc wejść do owego odpoczynku, aby nikt nie szedł za tym samym przykładem nieposłuszeństwa. 12 Żywe bowiem jest słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca⁴. 13 Nie ma stworzenia, które by było przed Nim niewidzialne, przeciwnie, wszystko odkryte i odsłonięte jest przed oczami Tego, któremu musimy zdać rachunek. (4,1-13). Powyższy tekst znajduje się w Brewiarzu na Wielką Sobotę. Jest komentarzem Kościoła do odpoczynku Pana Jezusa w Grobie. Zwróćmy uwagę na słowa: Kto bowiem wszedł do Jego odpoczynku, odpocznie po swych czynach. Zostają one odniesione do zmarłych w wierze.

I ze względu na nią powinien jak za lud, tak i za samego siebie składać ofiary za grzechy. (5,13). Odniesienie do Kpł 16,11-19: Potem Aaron przyprowadzi cielca na ofiarę przebłagalną za siebie i dokona przebłagania za siebie i za swój dom, zabije cielca na ofiarę przebłagalną za siebie samego. 12 Następnie weźmie pełną kadzielnicę węgli rozżarzonych z ołtarza, który jest przed Panem, i dwie pełne garści wonnego kadzidła w proszku i wniesie je poza zasłonę. 13 Rzuci kadzidło na ogień przed Panem, tak iż obłok kadzidła okryje przebłagalnię, która jest na [Arce] Świadectwa. Dzięki temu nie umrze. 14 Następnie weźmie trochę krwi cielca i od wschodu pokropi palcem przed przebłagalnią. Siedem razy pokropi przed przebłagalnią palcem umoczonym we krwi. Potem zabije kozła jako ofiarę przebłagalną za lud, wniesie krew jego poza zasłonę i uczyni z tą krwią to samo, co uczynił z krwią cielca. Pokropi nią przebłagalnię z góry i z przodu 16 i dokona przebłagania nad Miejscem Świętym za nieczystości Izraelitów i za ich przestępstwa według wszystkich ich grzechów. To samo uczyni z Namiotem Spotkania, który znajduje się u nich - w środku ich nieczystości. 17 Żaden człowiek nie będzie obecny w Namiocie Spotkania od chwili, kiedy Aaron wejdzie, aby dokonać obrzędu przebłagania w Miejscu Najświętszym, dopóki nie wyjdzie. Tak dokona przebłagania za siebie samego, za swój dom i za całe zgromadzenie Izraela. 18 Potem wyjdzie do ołtarza, który jest przed Panem, aby dokonać nad nim przebłagania. Weźmie trochę z krwi cielca i z krwi kozła i pomaże nią rogi dokoła ołtarza. 19 Następnie siedem razy pokropi go palcem umoczonym we krwi. W ten sposób oczyści go od nieczystości Izraelitów i poświęci go.

Arcykapłan najpierw dokonywał ofiary przebłagania zaś swoje grzechy, potem zaś za grzechy ludu.

Chrystus jako arcykapłan ofiarowuje Bogu z głośnym wołaniem i płaczem za dni ciała swego zanosił On gorące prośby i błagania (5,7). W oryginale jest liczba pojedyncza: z wielkim okrzykiem, chodzi zatem chwilę śmierci: Wtedy Jezus zawołał donośnym głosem: Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego . Po tych słowach wyzionął ducha. (Łk 23,46).

I został wysłuchany⁴ dzięki swej uległości. W tym sensie, że nie pozostał niewolnikiem śmierci. Wyzwalająca interwencja Boga nie eliminuje dramatu ani cierpienia, lecz wyzwala od zniewolenia nimi.

A chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał. Było przekonaniem starożytności, podjętym przez autora, że do mądrości wiedzie cierpienie: nemo sapiens nisi patiens. Chrystus, istniejąc przed wiekami, dobrowolnie zgodził się przyjść na świat w czasie. Mógł także nie umrzeć, ale chciał umrzeć. U Mt Jezus powie Piotrowi: Czy myślisz, że nie mógłbym poprosić Ojca mojego, a zaraz wystawiłby Mi więcej niż dwanaście zastępów aniołów? (Mt 26,53).

Pragniemy zaś, aby każdy z was okazywał tę samą gorliwość w doskonaleniu nadziei aż do końca (6,11). Nawrócenie może być owocem wstrząsu, ale gorliwość, wytrwałość – nie. To ona tymczasem przesądza o zbawieniu.

Albowiem gdy Bóg Abrahamowi uczynił obietnicę nie mając nikogo większego, na kogo mógłby przysiąc, przysięgał na samego siebie⁵, 14 mówiąc: Zaiste, hojnie cię pobłogosławię i ponad miarę rozmnożę. 15 A ponieważ tak cierpliwie oczekiwał, otrzymał to, co było obiecane.

Wzmianka o Abrahamie służy wprowadzeniu postaci Melchizedeka. W ST dwa razy jest mowa o Melchizedeku.

Rdz 14: spotkanie z Abrahamem. Ps 110,4: Pan przysiągł i żal Mu nie będzie: «Tyś Kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka»⁵.

W 1000r bC, w czasach Dawida, Izrael zdobywa Jerozolimę. Wcześniej należała do Jebuzytów, jednego z wielu plemion Kananejskich. Spotkanie Melchizedeka z Abrahamem mogło dokonać się 1800bC. Jako że kananejscy królowie Szalem były także kapłanami, również Dawid przyjmuje funkcję kapłańską. Psalm 110 został skomponowany na cześć wstępującego na tron monarchy przez jego nadwornego poetę.

6,13: Albowiem gdy Bóg Abrahamowi uczynił obietnicę nie mając nikogo większego, na kogo mógłby przysiąc, przysięgał na samego.

Rdz 22,16: Przysięgam na siebie, wyrocznia Pana.

6,17-20: Dlatego Bóg, pragnąc okazać ponad wszelką miarę dziedzicom obietnicy niezmienność swego postanowienia, wzmocnił je przysięgą, 18 abyśmy przez dwie rzeczy⁶ niezmienne, co do których niemożliwe jest, by skłamał⁶ Bóg, mieli trwałą pociechę, my, którzyśmy się uciekli do uchwycenia zaofiarowanej nadziei. 19 Trzymajmy się jej jako bezpiecznej i silnej kotwicy duszy, [kotwicy], która przenika poza zasłonę⁷, 20 gdzie Jezus poprzednik wszedł za nas, stawszy się arcykapłanem na wieki na wzór Melchizedeka⁸.

Stąd obraz kotwicy jako symbolu nadziei.

Hbr 8-9.

Wj 29; Kpł 8 → mowa o ustanowieniu kapłaństwa. Chodzi o termin techniczny, jakim posługiwano się w środowisku Lewickim.

Kpł 8 to rytuał konsekracji kapłana. Zabija się baranka ofiary. Krwią zwierzęcia Mojżesz dotyka wierzchu ucha Aarona, kciuk jego prawej ręki i duży palec u prawej nogi. Potem wkłada w dłonie Aarona przygotowaną ofiarę. Obrzęd ten powtarzał się w świątyni Jerozolimskiej jeszcze w czasach Jezusa. Niewykluczone, że autor Hbr sam był kapłanem.

Kpł. 16. Obrzęd dnia przebłagania. Tego dnia, po 24 godzinnym poście, arcykapłan wchodzi do miejsca najświętszego. W czasach Pana Jezusa znajdowała się w nim pokrywa od Arki Przymierza, nazywająca się kapporet. Arcykapłan 7-tnie kropi go krwią, modląc się o darowane grzechów ludu. Naszym dniem przebłagania jest Wielki Piątek.

8,8-12: najdłuższy cytat ze ST w całym NT. U Jer sam Bóg przedstawia Stare Przymierze jako niedoskonałe. W 9, 1-5 autor opisuje świątynię nie w czasach NT, lecz za Mojżesza. W 585bC arka została zniszczona podczas najazdu Nabuchodonozora.

9,11: Chrystus, zjawiwszy się jako arcykapłan dóbr przyszłych, przez wyższy i doskonalszy, i nie ręką - to jest nie na tym świecie - uczyniony przybytek. Ewangeliści opowiadają o rozdarciu zasłony przybytku w momencie śmierci Jezusa: A oto zasłona przybytku rozdarła się na dwoje z góry na dół; (Mt 27,51). Przybytkiem przez który przeszedł Jezus jest Jego Człowieczeństwo.

(9,7). do drugiej zaś części jedynie arcykapłan, i to tylko raz w roku, i nie bez krwi, którą składa w ofierze za grzechy swoje i swojego ludu⁶. Kippur oczyszczał z grzechów mimowolnych, grzechy popełnione świadomie musiałby być odpokutowywane osobiście.

9,14: to o ile bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego⁹ złożył Bogu samego siebie jako nieskalaną ofiarę, oczyści wasze sumienia z martwych uczynków, abyście służyć mogli Bogu żywemu. Grzechy zostają nazwane martwymi uczynkami.

9,15: dlatego jest pośrednikiem Nowego Przymierza, ażeby przez śmierć, poniesioną dla odkupienia przestępstw, popełnionych za pierwszego przymierza, ci, którzy są wezwani do wiecznego dziedzictwa, dostąpili spełnienia obietnicy. W j. Grecki testament oznacza również przymierze. Dzielimy SB na Stary i Nowy Testament, Stare i Nowe Przymierze. Nowe Przymierze mogło się rozpocząć dopiero po śmierci Jezusa, jak to się dzieje z testamentami.

9,19-20: Gdy bowiem Mojżesz ogłosił całemu ludowi wszystkie przepisy Prawa, wziął krew cielców i kozłów z wodą, wełną szkarłatną oraz hizopem i pokropił tak samą księgę, jak i cały lud, mówiąc: 20 To [jest] krew Przymierza, które Bóg wam polecił. Słowa Mojżesza powtórzy Pan Jezus błogosławiąc Klich podczas Ostatniej Wieczerzy. Mt 26,28: to jest moja Krew Przymierza¹⁰, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów.

9,27: Jak postanowione ludziom raz umrzeć, a potem sąd. Ważne przypomnienie nieodwracalności życia i śmierci. W odróżnianiu od faktów mitycznych, powtarzających się cyklicznie, wydarzenia historyczne zachodzą jeden raz. Tak było ze śmiercią Jezusa i tak będzie z naszą śmiercią.

10,1-4: 1 Prawo¹ bowiem, posiadając tylko cień przyszłych dóbr, a nie sam obraz rzeczy, przez te same ofiary, corocznie ciągle składane, nie może nigdy udoskonalić tych, którzy się zbliżają. 2 Czyż bowiem nie przestano by ich składać, gdyby składający je raz na zawsze oczyszczeni nie mieli już żadnej świadomości grzechów? 3 Ale przez nie każdego roku [odbywa się] przypomnienie grzechów. 4 Niemożliwe jest bowiem, aby krew cielców i kozłów usuwała grzechy. Autor natchniony wypowiada się w ten sposób, ponieważ jeszcze istnieje świątynia Jerozolimska. W Ofierze Eucharystycznej uobecniamy jednorazowe wydarzenie Męski, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Nasza ludzka natura je ST w pewnym sensie powtarzalna, wystarczy pomyśleć o porządku dnia. Robimy ciągle to samo. Liturgia pomaga naszej ludzkiej naturze.

Hbr 10,5-7: Przeto przychodząc na świat, mówi²: Ofiary ani daru nie chciałeś, aleś Mi utworzył ciało; całopalenia i ofiary za grzech nie podobały się Tobie. Wtedy rzekłem: Oto idę - w zwoju księgi napisano o Mnie - abym spełniał wolę Twoją, Boże. Ps 103 wylicza cztery elementy związane z kultem: 1. Ofiara. 2. Dar. 3. Całopalenie. 4. Ofiara za grzech.

Jestem wolny, kiedy mogę zrobić to, co powinienem uczynić.

Hbr 11: 18 razy powtarza się formuła: przez wiarę.

Hbr 11,1: Wiara zaś jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy, dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy. Jeden z rzadkich przypadków, kiedy auto natchniony definiuje jakieś pojęcie. Tymi słowami odpowiada w Boskiej Komedii Dante na pytanie św. Piotra, czym jest wiara: Wiara jest treścią rzeczy spodziewanych, A zaś wywodem rzeczy niewidzianych. To jej istota». (Raj, Pieśń XXIV). Styl Hbr 11 to Midrasz (hebr. poszukiwanie). Midrasz polega na komponowaniu opowiadania ukazującego sens Biblijnej wypowiedzi.

11,5: Przez wiarę Henoch został przeniesiony, aby nie oglądał śmierci. I nie znaleziono go, ponieważ Bóg go zabrał. Przed zabraniem bowiem otrzymał świadectwo, iż podobał się Bogu. Henrich b. ważna postać w starożytności chrześcijańskiej. Siódmy syn Adama. Miał 365 lat w chwili wniebowzięcia.

Od Hbr 11,8 zaczyna się analiza postaci Abrahama. Nasze katechizmowe rozumienie postaci patriarchy zależy od św. Pawła i od Hbr, nie zaś od Rdz. To Paweł i autor Hbr pokazują Abrahama jako wzór wiary.

12,3: Zastanawiajcie się więc nad Tym, który ze strony grzeszników taką wielką wycierpiał wrogość przeciw sobie, abyście nie ustawali, złamani na duchu. Każde napomnienie autora natchnionego w Hbr jest wezwaniem aby nie tracić ducha.

12,18-24: Nie przystąpiliście bowiem do dotykalnego i płonącego ognia, do mgły, do ciemności i burzy 19 ani też do grzmiących trąb i do takiego dźwięku słów, iż wszyscy, którzy go słyszeli, prosili, aby do nich nie mówił 20 Nie mogli bowiem znieść tego rozkazu: Jeśliby nawet tylko zwierzę dotknęło się góry, winno być ukamienowane⁹. 21 A tak straszne było to zjawisko, iż Mojżesz powiedział: Przerażony jestem i drżę¹⁰. 22 Wy natomiast przystąpiliście do góry Syjon, do miasta Boga żyjącego, Jeruzalem niebieskiego, do niezliczonej liczby aniołów, na uroczyste zebranie, 23 do Kościoła pierworodnych, którzy są zapisani w niebiosach, do Boga, który sądzi wszystkich, do duchów sprawiedliwych, które już doszły do celu, 24 do Pośrednika Nowego Testamentu - Jezusa, do pokropienia krwią, która przemawia mocniej niż [krew] Abla¹¹.

Wersety 18-19 opisują Teofanię na Synaju. Wersety 22-24 opisują Objawienie się Zmartwychwstałego Pana.

12,25-26: Strzeżcie się, abyście nie stawiali oporu Temu, który do was przemawia. Jeśli bowiem tamci nie uniknęli kary, ponieważ odwrócili się od Tego, który na ziemi mówił, o ileż bardziej my, jeśli odwrócimy się od Tego, który z nieba przemawia. 26 Głos Jego wstrząsnął wówczas ziemią, a teraz obiecuje mówiąc: Jeszcze raz wstrząsnę nie tylko ziemią, ale i niebem. Upomnienie to jest skierowane do wierzących i praktykujących.

13,7: Pamiętajcie o swych przełożonych. Termin oryginalny to igumenoi, który w Prawosławiu oznacza przełożonego klasztoru. Jeszcze nie utrwaliła się termin terminologia: prezbiter, biskup.

13,12-13: Dlatego i Jezus, aby krwią swoją uświęcić lud, poniósł mękę poza miastem. 13 Również i my wyjdźmy do Niego poza obóz, dzieląc z Nim Jego urągania⁶. Ucztę Paschalną można było spożyć jedynie w Jerozolimie. Swej ofiary Odkupienia Jezus dokonał poza miastem. Autor natchniony mówi: opuśćmy starotestamentalny schemat religijny; odtąd ofiarę Kościoła będzie można składać wszędzie.

Powszechne kapłaństwo świeckich w 1 Pierwszym liście św. Piotra oraz w Księdze Apokalipsy.

Pierwszy List św. Piotra.

W pozostałych dwóch dziełach NT termin kapłaństwo nie odnosi się do Chrystusa, lecz służy określeniu pozycji chrześcijan. Kościół Chrystusa jest w 1Pt organizmem kapłańskim. Kapłaństwo zostaje przypisane wszystkim wierzącym. Być może tekst o kapłaństwie wiernych z roz. 2 pochodzi z katechezy Chrzcielnej.

2,1-5: 1 Odrzuciwszy więc wszelkie zło, wszelki podstęp i udawanie, zazdrość i jakiekolwiek złe mowy, 2 jak niedawno narodzone niemowlęta¹ pragnijcie duchowego, niesfałszowanego mleka, abyście dzięki niemu wzrastali ku zbawieniu - 3 jeżeli tylko zasmakowaliście, że słodki jest Pan². 4 Zbliżając się do Tego, który jest żywym kamieniem, odrzuconym wprawdzie przez ludzi³, ale u Boga wybranym i drogocennym³, 5 wy również, niby żywe kamienie, jesteście budowani jako duchowa świątynia, by stanowić święte kapłaństwo, dla składania duchowych ofiar, przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa⁴.

Pt sięga po Wj 19,6: Lecz wy będziecie Mi królestwem kapłanów³ i ludem świętym. Takie to słowa powiedz Izraelitom». Są jednak warunki: słuchanie i strzeżenie Słowa. Tekst nie odpowiada strukturze religijnej narodu Żydowskiego, jest najprawdopodobniej dodatkiem z okresu po niewoli Babilońskiej, podkreślającym godność całego narodu. Termin segunah określa część stada należącego bezpośrednio do pasterza. Lud Izraela zostaje przez Boga wybrany jako narzędzie kapłańskie, czyli pośredniczące w przekazywaniu Bożego orędzia. Piotr jednak korzysta z wersji Septuaginty, nie mówiącej o królestwie kapłanów, lecz o hierateuma, czyli o królewskim kapłaństwie, o grupie ludzi wypełniającej funkcję kapłańską. Obietnica ST wypełniła się. Skoro jedynym warunkiem przynależności do ludu kapłańskiego jest wiara, to przynależność ta nie zastrzeżona jedynie Izraelitom. Jest możliwa także dla pogan, byleby tylko uwierzyli.

Tekst wyżej przytoczony podkreśla zupełną konieczność pośrednictwa Chrystusa. Tylko przynależąc do Chrystusa, wierzący są organizmem kapłańskim.

Chrystus Pan, Kapłan wzięty spośród ludzi (por. Hbr 5,1-5), nowy lud "uczynił królestwem i kapłanami Bogu i Ojcu swemu" (Ap 1,6, por 5,9-10). Ochrzczeni bowiem poświęcani są przez odrodzenie i namaszczenie Duchem Świętym, jako dom duchowy i święte kapłaństwo, aby przez wszystkie właściwe chrześcijaninowi uczynki składać ofiary duchowe i głosić moc Tego, który wezwał ich z ciemności do swego prawdziwego świata (por. 1 P 2,4-10). Toteż wszyscy uczniowie Chrystusowi, trwając w modlitwie i chwaląc wspólnie Boga (por. Dz 2,42-47), samych siebie składać mają na ofiarę żywą., świętą, miłą Bogu (por. Rz 12,1), wszędzie mają głosić świadectwo o Chrystusie, a tym którzy się tego domagają, zdawać sprawę z nadziei życia wiecznego, która jest w nich (por. 1 P 3,15). Kapłaństwo zaś powszechne wiernych i kapłaństwo urzędowe, czyli hierarchiczne, choć różnią się istotą a nie stopniem tylko, są sobie jednak wzajemnie przyporządkowane, jedno i drugie bowiem we właściwy sobie sposób uczestniczy w jednym kapłaństwie Chrystusowym. Kapłan urzędowy mianowicie, dzięki władzy świętej, jaką się cieszy, kształci lud kapłański i kieruje nim, sprawuje w zastępstwie Chrystusa (in persona Christi) Ofiarę eucharystyczną i składa ją Bogu w imieniu całego ludu, wierni zaś na mocy swego królewskiego kapłaństwa współdziałają w ofiarowaniu Eucharystii, pełnią też to kapłaństwo przez przyjmowanie sakramentów, modlitwę i dziękczynienie, świadectwo życia świątobliwego, zaparcie się siebie i czynną miłość. (LG 10).

Tekst św. Piotra nie mówi o kapłaństwie sprawowanym indywidualnie.

Powszechne kapłaństwo świeckich w Księdze Apokalipsy.

Ap 1,6: Temu, który nas miłuje i który przez swą krew uwolnił nas od naszych grzechów, i uczynił nas królestwem - kapłanami⁴ dla Boga i Ojca swojego, Jemu chwała i moc na wieki wieków! Amen.

5,9-10: I taką nową pieśń śpiewają: Godzien jesteś wziąć księgę i jej pieczęcie otworzyć, bo zostałeś zabity i nabyłeś Bogu krwią twoją [ludzi] z każdego pokolenia, języka, ludu i narodu, i uczyniłeś ich Bogu naszemu królestwem i kapłanami⁴, a będą królować na ziemi».

20,6: Błogosławiony i święty, kto ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu: nad tymi nie ma władzy śmierć druga⁶, lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa i będą z Nim królować tysiąc lat.

Ap łączy godność kapłańską z królewską. Ich relacja z Bogiem jest zatem relacją uprzywilejowaną. Warto dążyć do tej godności za cenę nawet wielkich wyrzeczeń i ofiar. Są nimi zwłaszcza wytrwałość i wierność.