Naukę o komunikowaniu- należy rozumiec jako systematyczne studia obejmujące wszystkie elementy fazy i aspekty społecznego procesu komunikowania, zarówno bezpośredniego jak i pośredniego, dokonującego się za pomoca środków masowego przekazu. Wiedza o komunikowaniu, zwłaszcza masowym rozwijała się wraz z pojawieniem się i upowszechnieniem kolejnych środków przekazu w tzw. epoce medialnej.

W ostatnich dwudziestu latach XIX stulecia do nauki został wprowadzony termin „komunikowanie”. Po raz pierwszy został on uzyty przez Charlesa H. Cooleya w 1894 r.

Profesjonalne studia nad komunikowaniem rozpoczęły się od analizy prasy- pierwszego masowego środka przekazu.

Dopiero na przełomie lat 30 i 40 XX w. pojawiła się nowa samodzielna dziedzina o interdyscyplinarnym charakterze, stanowiąca obszar niezależnych studiów akademickich nazywana nauką o komunikowaniu lub komunikologią.

Komunikowanie się:

• Communico, communicare (uczynić wspólnym, połączyć, udzielić komuś wiadomości, naradzać się)

• Communio (wspólnośc, poczucie łączności)

Sam termin Communications pojawił się najpierw w łacinie, potem został wchłonięty przez języki nowoczesne. Oznaczał „wejście” we wspólnotę, utrzymywanie z kimś kontaktu.

Komunikacja jest centralna działalności w naszej kulturze. W tej nauce istnieją dwie główne szkoły:

1. Komunikowanie jaki przekaz wiadomości, zajmuje się sposobem w jaki nadawca koduje i dekoduje wiadomości, bada rodzaj środka przekazu z jakiego skorzysta nadawca, a także wydajność i dokładność przekazywanych wiadomości. Szkoła ta widzi komunikowanie jako proces, dzięki któremu jedna osoba wpływa na zachowanie i stan umysłu drugiej.

2. II. Komunikacja jako produkcja i wymiana znaczeń. Szkoła ta zajmuje się, tym w jaki sposób informacje i teksty wchodzą w interakcje z ludźmi w wyniku czego powstają znaczenia, a także rolą tekstu w naszej kulturze.

Badania nad komunikacja to badania tekstu i kultury.

N O

Lubienie i sympatia dekodowanie, interpretacja

Koordynowanie informacji nadinterpretacja

Szumy zew szumy wew ..sematyczny

Język nadania: Język odbiorcy

• Płec

• Wiek

• Wykształcenie

• Socjalizacja to samo

• Stereotypy

• Wartości

• Rola społeczna

2 znaczenia komunikowania

• Do wieku XVI komunia, uczestnictwo, dzielenie

• Po wieku XVI transmisja, przekaz

To 2 znaczenie nabrało szczególnej wagi w wieku do XIX i XX ze wzg na pojawienie się środków komunikacji służących do:

• Przemieszczenia ludzi i przedmiotów w przestrzeni (pociag itd.)

• Przekazywanie informacji na odległośc (telegraf, telefon radiot itd.)

Komunikowanie w szerokim rozumieniu odnosi się do całej przyrody ożywionej świata roślin, zwierząt, ludzi. Oznacza proces transmisji wszelkich informacji biologicznych

W wąskim znaczeniu komunikowanie ogranicza się do zjawisk porozumiewania się ludzi

Akty komunikowania maja charakter społeczny- zachodzą zawsze w społeczeństwie w różnych jego strukturach i na różnych poziomach.

Cechy komunikowania:

• Jest procesem społecznym

• Zacodzi w określonym kontekście społecznym

• Jest procesem kreatywnym

• Ma charakter dynamiczny

• Jest procesem symbolicznym

• Jest procesem interakcyjnym

• Jest zasadniczo celowe i świadome

• Jest nieuchronne

• Jest procesem złożonym

• Jest procesem nieodwracalnym

Elementy procesu komunikowania:

• Kontekst- to warunki w jakich odbywa się proces komunikowania. Można mówic o kilku aspektach kontekstu komunikowania się. Zaliczamy do nich aspekt fizyczny, aspekt historyczny, aspekt psychologiczny, aspekt kulturowy

• Uczestnicy- odgrywaja role nadawcow i odbiorców

• Procesy sformalizowane- role sa z gory ustalone, jednoznaczne i niewymierne

• Rocesy niesformalizowane- role sa jednoczesne i wymienialne

Każda jednostka komunikacyjna posiada swoje własne doświadczenia, uczucia, idee, nastroje, wykonana prace. Z tego powodu komunikat wysłany i odbierany nie może mieć takiego samego znaczenia. Vedber uważa, że uczestników procesu różnia…….

Komunikat:

• Zajmuje miejsce centralne w procesie komunikowania między nadawca a odbiorcą

• Nazywany tez przekazem komunikacyjnym

• Jest to kompletna struktura na która składają się: znaczenia, symbole, kodowanie, dekodowanie, forma i organizacja

• Znaczenia- czyste idee i uczucia istniejące w ludzkich umysłach przekładana na znaczenia, które musza być dzielone z pozostałymi uczestnikami procesu

• Symbole- są to słowa, dźwięki, działania, dzięki którym znaczenie jest oznaką innym jednostkom. Symbolem jest zarówno słowo jak i gest i mimika

• Dekodowanie, kodowanie- proces transformowania idei i uczucia symbole odwrotne. Są to procesy bezwiedne

Kanał- jest to droga przekazu i środki transportu za pomoca, których……..

Szumy:

• Źródlo zakłóceń

• Mogą mieć charakter zewnętrzny, wewnętrzny jak i semantyczny

• Każdy szum może blokowac proces komunikowania na etapie dekodowania

• Szum zewnętrzny np. nieodpowiednia temperatura, zepsuty odbiornik TV

• Szum wewnętrzny: uczucia i predyspozycje psychiczne uczestników komunikowania np. ból głowy, zęba itp.

• Szum semantyczny- jest konsekwencją zamierzonego lub niezamierzonego złego użycia przez nadawce znaczenia, które blokuje precyzyjne odkodowanie informacji

Sprzężenie zwrotne- reakcja odbiorcy na komunikat po jego odkodowaniu. Mówi nam czy został usłyszany, zobaczony i zrozumiany. Występują rózne typy sprzężenia zwrotnego:

• Bezpośrednie- natychmiastowe

• Pośrednie

• Opóźnione

Poziomy procesu komunikowania:

1. Komunikowanie intrapersonalne (fizjologiczne z samym sobą)

2. Komunikowanie interpersonalne

3. Komunikowanie grupowe

4. Komunikowanie międzygrupowe

5. Komunikowanie instytucjonalne

Komunikowanie interpersonalne:

• Powstało na skutek pojęcia przez ludzi pierwotnych próby łączenia się w grupie

• Początkowo jednak nim powstała mowa, porozumiewano się za pomoca sygnałów niewerbalnych

• Komunikowanie werbalne- wzbogaciło prymitywne formy porozumiewania się

Komunikowanie grupowe:

• Życie jednostki w grupie np. rodzinie, plemieniu dały podstawy do wykreowanie tego poziomu komunikowania

• Na tym poziomie zaczęły się wykształcac formy i wzory ludzkich interakcji, pojawił się problem powiązań, kontroli i hierarchi

• W komunikowaniu grupowym zaczęły obowiązywac normy

• Ten poziom komunikowania tak jak komunikowanie interpersonalne wiąze się z bezpośrednimi kontaktami i interakcjami uczestników procesu komunikowania

Komunikowanie międzygrupowe:

• Powstało na skutek pojawienia się pierwszych struktur społecznych

• Nie wszyscy członkowie maja bezpośrednie osobiste kontakty

• Np. wspólnoty lokalne, stowarzyszenia, zrzeszenia

• Pojawia się tu kwestia struktury

Komunikowanie instytucjonalne:

• Powstało na skutek pojawienia się władzy politycznej i jej formalnych struktur

• Procesy sformalizowane władzą i kontrolą, jasno zdefiniowane role uczestników jednoznacznie określone w przeciwieństwie do niższych poziomów komunikowania się

Komunikowanie masowe:

• Najmłodszy sposób komunikowania się ludzi

• Powstało w chwili powstania pierwszego środka masowego- drukowanej książki. Nastepnie prasa, kino, radio, telewizja, a także nowa moda

• Najszerszy sposób komunikowania się ludzi- bierze w nim udział największa rzesza ludzi

• Ten rodzaj komunikowania zabiera najwięcej czasu

Sposoby porozumiewania się ludzi

W nauce porozumiewania się wyróżnia się 2 klasyczne sposoby komunikowania się:

• Komunikowanie bezpośrednie- interpersonalne

• Komunikowanie pośrednie- masowe oraz jeden nowoczesny

• Komunikowanie interpersonalne- medialne

(……….)!!!!!!!!!!!

Formy komunikowania:

• Komunikowanie werbalne

• Komunikowanie niewerbalne

Komunikowanie werbalne:

• Język jest podstawowym środkiem komunikowania werbalnego

• Dzięki niemu wyrazone sa znaczenia komunikowanych idei i uczuc

• Pozwala na komunikowanie znaczen an kreowanie i podtrzymywanie i zmienianie środowiska. Dzięki jezykowi można udzielic komus informacji lub tez samemu je poszukiwac

• Jezyk pozwala być ludziom jednoznacznym lub dwuznacznym

• Problem denotacji (słowniki znaczeniowe) i konotacji

• Jest zdeterminowane przez płec i kulture

• Forma pisemna tego typu komunikowania się częściej ma charakter formalny (listy). Zaleta jest: trwałośc, możliwość starannego przygotowania. Wada: formalny i zamkniety charakter

Komunikowanie niewerbalne:

• Duże znaczenie sygnałów niewerbalnych w komunikowaniu interpersonalnym

• Uzupełnienie i wzmocnienie komunikowania werbalnego

Grupy sygnałów niewerbalnych:

• mimika twarzy - wyjawia stany emocjonalne, postawy,

• pantomimika (gesty):

a) emblematy – zastępują słowa i zdania (np. pokazanie środkowego palca),

b) regulatory – kontrolują i regulują płynność konwersacji lub transakcyjnego komunikowania (np. podanie ręki),

c) ilustratory – uzupełniają komunikat werbalny, precyzują go ('Taaaka duża ryba'),

d) adaptery – pomagają dostosować się do sytuacji, redukują stres wywołany rozmową (np. drapanie się po głowie, obgryzanie paznokci),

e) pozy – ukazują wyolbrzymione uczucia i akcentują je lub przeciwnie – ukrywają je (np. ukazywanie bólu),

• oczy - ruchy oczu, odruch źreniczny i wielkość źrenic, częstość mrugania, kierunek patrzenia, kontakt wzrokowy, wielkość oczu,

• proksemika (zachowania przestrzenne) – polega na stosowaniu w procesach porozumiewania się dystansu interpersonalnego i relacji przestrzennych między uczestnikami komunikacji oraz przedmiotami,

• parajęzyk:

a) cechy wokalne głosu: ton, barwa, wysokość, natężenie, głośność, modulacja oraz tempo mówienia,

b) interferencje wokalne – wzajemne oddziaływanie na siebie dwu lub większej ilości cech głosu oraz wszelkich dźwięków parajęzykowych,

• samoprezentacja:

a) powierzchowność – ubranie, fryzura, makijaż, biżuteria i inne dodatki,

b) wygląd fizyczny i budowa ciała,

• chronemika – wykorzystanie czasu jako sygnału komunikacyjnego (np. punktualność, czas trwania jakiegoś zdarzenia),

• elementy otoczenia – np. temperatura, oświetlenie czy kolor – mogą wpływać na zachowania ludzi

Różnice między komunikowaniem werbalnym i niewerbalnym

• komunikowanie niewerbalne jest bardziej dwuznaczne

• komunikowanie niewerbalne ma charakter ciągły

• komunikowanie niewerbalne odbywa się za pomocą wielu kanałów i angażuje wszystkie zmysły

• komunikowanie niewerbalne nie ma struktury albo jest słabo zarysowana

• komunikowanie niewerbalne ma charakter pozalingwistyczny

• komunikowanie niewerbalne daje wgląd w stany emocjonalne

• znaczenie komunikowania niewerbalnego jest zdeterminowane kulturowo

Albert Mehrebian

Zasada 3V (Verbal, Vocal, Visual):

Mówi o tym, jak człowiek jest postrzegany przez drugą osobę: w 7% decydują same słowa, w 38% - głos, a aż 55% - mowa ciała

Autoprezentacja- 1)umiejętnośc do zaprezentowania swojej osoby w taki sposób jakiego oczekuja odbiorcy 2) proces kontrolowania przez jednostke sposobu w jaki jest postrzegana przez otoczenie

Sztuka autoprezentacji to kombinacja następujących elementów:

1. wiarygodności, autentyczności i życzliwości względem otoczenia

2. pewności siebie, znajomości swoich mocnych stron

3. asertywności

4. umiejętności skutecznej komunikacji

5. umiejętności „technicznych”- tworzenia prezentacji, sztuki przemawiania

Mocne strony

• pewność siebie to umiejętność dysponowania swoich mocnych stan osobowości, jest podstawowym warunkiem korzystnej prezentacji swojej osoby jako partnera dla innych ludzi czy to w sytuacjach prywatnych czy w kontaktach zawodowych

• kluczem do pewności siebie jest…

Istnieją 3 typy zachowań interpersonalnych:

• zachowanie uległe (ucieczka)

• zachowanie agresywne (walka)

• zachowanie asertywne (możliwe porozumienie)

Zachowanie uległe- występuje gdy ważniejsze dla nas jest zdanie innych ludzi od naszego własnego: pozwalamy innym wykorzystywać nasz czas, energie usprawiedliwiając ich postepowanie

konsekwencje zachowania uległego

• poczatkowo- krótkotrwałe nagrody (jestes postrzegany jako miły, uprzejmy, łagodny) później współczucie i narastająca irytacja otoczenia, które traci dla ciebie szacunek

• Jeśli mówisz „tak” bądź nie umiejąc odmówic- znosisz cos wbrew sobie, zaczynasz odczuwacz al, poczucie krzywdy i niesprawiedliwości, jednoczesnie przerzucasz na innych wine

• Uczucia te zazwyczaj powtarzaja się, kiedy chcesz kogos o cos poprosic, zaczyasz odczuwac dyskomfort wyrażając swoje potrzeby, prowadzi to do zaniżenia samooceny i spadku efektywnego działania

Zachowanie agresywne- polega na zaspokajaniu indywidualnych potrzeb i forsowaniu własnych opinii kosztem innych ludzi. Zachowując się agresywnie reagujemy wybuchowo, zdradzamy przejawy arogancji, chcemy wygrac wszystko i ze wszystkimi stwarzamy konflikty, jesteśmy napastliwi i pozbawieni taktu i subtelności

Konsekwencje:

• Początkowo krótkotrwałe nagrody: wyładujesz się, może również otrzymasz to co chciałes

• Powstaje konflikt- ludzie obawiaja się bądź unikaja ciebie, wycofuja się ze współpracy, izoluja się w obawie przed ponizeniem, zrażeniem, prowadzi to najczęściej do wyobcowania i potrzeby usprawiedliwienia się to z kolei wzmacnia agresje

Asertywnosc- zachowanie asertywne oznacza korzystanie z osobistych praw bez naruszenia praw innych. U jego podstaw lezy postawa akceptacji siebie, szacunku do siebie i innych. Asertywnosc to:

• Umiejętność wyrażenia opinii krytyki potrzeb życzeń, poczucia winy

• Umiejętność odmawiania w sposób nieulegly i nieraniący innych

• Umiejętność przyjmowania krytyki, ocen i pochwał

• Autentyczność

• Elastyczność zachowania, świadomośc siebie (swoich mocnych i słabych stron, przekonań, opini)

• Wrażliwośc na innych ludzi, empatie

• Stanowczość

Postawa asertywna towarzyszy ludziom, którzy mają adektywny do rzeczywistości obraz własnej osoby. Stawia sobie cele realistyczne, dzięki czemu w pełni wykorzystują swoje możliwości, a jednocześnie nie podejmują zbyt trudnych zadań co ich chroni przed rozczarowaniem, to także zachowania dzieciece

Asertywna odmowa:

• Odmawianie (mówimy jasno i wyraźnie czego nie zrobimy)

• Wyrażanie opinii (wyjaśniamy dlaczego czegoś nie zrobimy)

• Zdarta płyta (powtarzamy 2 poprzednie punkty- jużci mówiłam,ze…)

• Wyrażanie złości (czyli mówimy o swoich uczuciach względem zachowania drugiej strony- denerwuje mnie to że wciąż nalegasz)

Prawa człowieka wg Herberta Fenterheina

• Masz prawo do wyrażania siebie, swoich opinii, potrzeb, uczuc- tak długo dopóki nie ranisz innych

• Masz prawo do wyrazania siebie nawet jeśli rani to kogos innego- dopóki twoje intencje nie sa agresywne

• Masz prawo do przedstawienia innym swoich prósb- dopóki uznajesz, ze oni maja prawo odmowic

• Sa sytuacje w których kwestie praw poszczególnych osob nie jest jasne. Zawsze jednak masz prawo do przedyskutowania tej sytuacji z druga osoba

• Masz prawo do korzystania ze swoich praw

• Asertywność nie jest umiejętnością wrodzona lecz efektem nauczenia się określonego sposobu reagowania i przezywania

Zachowania i motywacje autoprezentacyjne. Podawane w literaturze metody podejmowania zachowań autoprezentacyjnych to:

• Dazenie do maksymalizacji bilansu zysków i kosztów w relacjach społecznych

• Podwyższane i/ lub ochrona poczucia własnej wartości

• Tworzenie i podtrzymywanie określonej tożsamości

Motywacja autoprezentacyjna wzrasta w sytuacji bycia w centrum uwagi- zależy od wartości i znaczenia oczekiwanych rezultatów od tego jakie konsekwencje dla nas będzie miało wytarcie takiego a nie innego wrażenia. Wazne tez jest ze autoprezentacja wzrasta gdy oceniajaca osoba jest płci przeciwnej o cechach poządanych społecznie: atrakcyjna, kompetentna o wysokiej pozycji społecznej, obdarzona władzą

Analiza audytorium:

• Zakres wiedzy członkow audytorium na reprezentowany temat

• Opinie członków audytorium o temacie i/ lub osobie prezentującym go czy prezentowanej organizacji

• Charakter wzajemnych relacji (partnera czy organizacji a audytorium) klienci, wyższe kierownictwo, współpracownicy, koledzy podwładni, kierownictwo innej organizacji, inni pracownicy, przedstawiciele masowego przekazu, społeczeństwo

Strategie autoprezentacji:

1. Ingacjacja

• Jej celem jest sprawinie wrazenia osoby sympatycznej i atrakcyjnej, przebywanie z która jest nagradzające dla partnera

• Formami technikami ingracjacji które słuza zwiększeniu wł. Atrakcyjności dla partnera sa: konformizm, podnoszenie wartości partnera, świadczenie uprzejmości, opisywanie wł. Osoby

• Im większa doniosłość bycia atrakcyjnym i im wieksze subiektywne prawdopodobieństwa odniesienia sukcesu tym silniejsza tendencja do podjecia ingracjacji

• „dylemat ingracjatora”- im większa zależność tym wieksza motywacja do ingracjacji ale tez wiekszy krytycyzm …

1. Zastraszanie

• Dazenie do tego aby partner przypisał aktorowi wałasciwosc bycia niebezpiecznym. Osoba podejmujaca zastraszenie chce wzbudzic strach

• Przykładem intymidatora może być bandyta wymuszajacy pieniadze- sugeruje on otoczeniu taki wizerunek własnej osoby, który zwiększa zakres sprawowania przez niego społecznej kontroli

• Intymidacja to forma przeciwstawna do ingracjacji zachowania takie zmniejszaja atrakcyjność aktora, zwiększają dystans miedzy partnerami. Dlatego intymidacja pojawia się najczęściej

Komunikacja werbalna

• to przekazywanie informacji za pomocą wyrazów.

• Dużą rolę odgrywają tu takie czynniki, jak:
  - akcent (badania dowiodły, że jest ważniejszy niż treść wiadomości!)
  - stopień płynności mowy (świadczy o kompetencji i odpowiedzialności)
  - zawartość (treść) wypowiedzi; jest uzależniona od władzy oraz związków międzyludzkich, uzależnionych od przyjętego systemu kulturowego.

• Wiedząc, co jest ważne w przekazie słownym możemy skutecznie się nim posługiwać. Jednak należy uważać, aby to, co mówimy zostało odczytane dokładnie tak jak chcemy

• Aby zapobiec ewentualnym nieporozumieniom, powinniśmy posiąść umiejętność aktywnego słuchania.

Techniki aktywnego słuchania:

• odzwierciedlenie – informujemy rozmówcę, jak zrozumieliśmy jego odczucia lub intencje

• parafrazowanie – ujmujemy inne słowa zasłyszany komunikat, upewniając się czy dobrze został zrozumiany

• klaryfikacja –skłaniamy rozmówcę do skoncentrowania się na głównej idei komunikatu lub prosimy o bardziej precyzyjne wyjaśnienie sprawy

• potwierdzenie – dopowiadamy pewne słowa, potwierdzając, że jesteśmy zainteresowani wypowiedzią i słuchamy uważnie.

Bariery komunikacyjne- To wszystkie czynniki, które utrudniają zrozumienie przekazu zawartego w wypowiedzi. Można wyodrębnić bariery o charakterze fizycznym i psychologicznym

• Różnice kulturowe - nasza przeszłość i wpisane w nią doświadczenia w decydujący sposób wpływają na nasz system poznawczy. Różnice w interpretacji tej samej wypowiedzi przez kilka osób wynikają z faktu, iż każdy posiada własny kontekst poznawczy (bagaż doświadczeń), który w sposób nieświadomy wpływa na sposób myślenia.

• Brak umiejętności decentracji - pełne zrozumienie rozmówcy możliwe jest dzięki przyjęciu jego perspektywy. Ktoś, kto całą swoją świadomość skupia na własnej osobie- nie jest zdolny przyjąć innego niż własny punktu widzenia nie może być dobrym słuchaczem a tym samym dobrym rozmówca.

• Utrudnienia percepcyjne- trudno o efektywną komunikację, jeżeli nie rozumiemy rozmówcy, ponieważ ten mówi zbyt szybko, niewyraźnie artykuluje wyrazy, jąka się, etc.

• Stereotypy- Chętniej słuchamy osób o wysokim statusie społecznym niż tych, których status jest niski. Jeżeli rozmówca posiada określone atrybuty wskazujące na wysoki status społeczny wówczas poświecimy mu więcej uwagi, okażemy więcej uprzejmości i chętniej zgodzimy się z jego poglądami.

• Wybiórczość uwagi - poważnym utrudnieniem jest koncentrowanie się jedynie na określonych faktach zamiast na całokształcie wypowiedzi. Jeżeli słuchacz całą swoją uwagę skupia na tym by zrekonstruować przebieg zdarzenia, które jest przedmiotem opowieści, może nie dostrzec innych ważnych aspektów.

• Samopoczucie- sposób patrzenia na życie w dużej mierze zależy od uwarunkowań psychologicznych. Wartości, poglądy, cele wyznaczają ogólne i relatywnie stałe ramy natomiast stan psychofizyczny doraźnie zmienia sposób postrzegania zdarzeń.

Przyczyny niepowodzenia autoprezentacji:

• Zakłopotanie- występuje, gdy trzeba się z czegoś tłumaczyć lub coś wyjaśniać. Jest to rodzaj niepokoju zbliżonego do wstydu i charakteryzuje się między innymi unikaniem kontaktów wzrokowych, nerwowym grymaso-uśmiechem, czerwienieniem się na twarzy i uczuciem niedokrwienia nóg. Najczęściej mamy z nim do czynienia obawiając się utraty akceptacji otoczenia, spowodowanej kłopotliwymi okolicznościami

• Lęk społeczny- wynika z obawy, iż mimo chęci zrobienia dobrego wrażenia, autoprezentacja może się nie udać. Występuje zwłaszcza w sytuacjach, gdy nie wiadomo, jaki model autoprezentacyjny należy zastosować. To strach przed negatywną oceną i można go rozpoznać na przykład po bladości twarzy, szukaniu wzrokiem pomocy oraz w pewnym sensie „proszalnym” uśmiechu. Lęk ten może dotyczyć różnych cech własnych, uważanych za słabe punkty, na przykład fizycznych. Może to być niski wzrost, nadmierna tusza, czy np. słaba muskulatura u mężczyzn.

• Trema- jest silnym stresem w przełamywaniu barier komunikacyjnych. Charakteryzuje się nie tylko opisanymi powyżej uczuciami i zachowaniami. Objawia się także w formie szczękościsku i powoduje mówienie przez zęby, może zaburzać artykulację słów i ton głosu, powoduje silne pocenie się, miękkość nóg, myślowy chaos i zapominanie treści, które autoprezentacja powinna zawierać. Bywa też, że sytuacja zapanuje nad mówcą, wykonuje on ruchy chaotyczne, zbyteczne i niecelowe, a katastroficzna reakcja może doprowadzić do dalszych zaburzeń, z fizjologicznymi włącznie

Wystąpienia publiczne – podstawowe informacje

• Inwencja – wybór celu i przedmiotu mowy, ustalenie przekonujących argumentów

• Kompozycja – uporządkowanie materiału w celu wywarcia możliwie największego wrażenia, dobór argumentów racjonalnych i emocjonalnych

• Elokucja – dobór właściwych słów

• Wygłoszenie – dopasowanie wzajemne głosu i gestów

• Pamięć – opanowanie i przećwiczenie treści mowy.

Kształtowanie się uwagi słuchacza w trakcie wystąpienia:

Funkcje retoryki:

• Informacyjna - skierowana do intelektu odbiorcy, argumentująca racjonalnie

• Estetyczna - wywołująca zachwyt, urzekająca pięknem formy

• Emocjonalna - opanowująca wolę słuchacza, wzruszająca, argumentująca emocjonalnie

Retoryka posługuje się różnymi typami argumentacji:

• Jednostronną - eksponującą wyłącznie zalety punktu widzenia mówcy

• Dwustronną - obok zalet dostrzegającą także wady

• Zwężającą - przechodzącą od argumentów ogólnych do szczegółowych

• Rozszerzającą - od argumentów szczegółowych do ogólnych

Chwyty erystyczne, które może wykorzystać menedżer w swojej autoprezentacji to m.in.:

• odwołania do niewiedzy audytorium,

• odwołania do litości,

• odwołania do próżności słuchacza,

• odwołania do uczuć słuchacza,

• odwołania do tłumu, demagogiczne,

• odwołania do powagi autorytetu

Zrozumiałosc przekazu

• prosta (krótka budowa zdan jednoznaczność, brak obcych wyrazów)

• odpowiednia struktura i własciwa kolejność (sensowne uporządkowanie)

• zwięzłosc i trafność (dosadność, ścisłość)

• symulacja pobudzające dodatki (porównania obrazy,przykłady, aforyzmy)

Niezrozumiałosc przekazu

Niezrozumienie tresi prezentacji przez jej uczestników świadczy o niekompetencji prezentującego. Tylko nieliczni sa- jeszcze pod wyrażeniem niezrozumiałego tekstu czy wypowiedzi. Należy zatem

• mówic głosno i wyraznie- siła głosu musi być dopasowana do pomieszczenia i liczebności uczestników

• starac się o melodyjność głosu

• różnicować tempo- stosowac przerwy wypowiedzi, mowic arytmicznie

• różnicować siłe głosu

• nie marnotrawic

• nie połykac sylab

• nie mowic przez nos

• wybierac forme aktywna mowy (strona czynna a nie bierna)

• poszerzac słownictwo (starac się używać synonimów)

Efekty ważne podczas autoprezentacji publicznej

1. Efekt „pierwszego wrażenia”

– jest to efekt towarzyszący pierwszej chwili kontaktu i jest niezwykle ważny, gdyż nigdy nie można zrobić pierwszego wrażenia po raz drugi. Ludzie szybko wyrabiają sobie opinie, a wolno ja zmieniają. Ludzie formułują swoje pierwsze opinie w tak zwanych „pierwszych trzech dziesiątkach”:

• pierwsze dziesięć sekund

• pierwsze dziesięć elementów stroju i postawy

• pierwsze dziesięć słów, które się wypowie

Raz nabytego pierwszego wrażenia ludzie pozbywają się bardzo niechętnie. Po prostu nie lubią zmieniać swoich przyzwyczajeń i przyznawać się do pomyłki- nawet przed samym sobą. Dlatego warto zabiegać o dobre pierwsze wrażenie.

2. Efekt „aureoli”

– Efekt “pierwszego wrażenia” ma znaczenie dla wizerunku menedżera, czyli jak będzie on postrzegany w przyszłości. Złe pierwsze wrażenie bardzo trudno zatrzeć, ponieważ nie lubimy zmieniać raz przyjętej opinii na czyjś temat. Dobre wrażenie o człowieku również może długo pozostawać w świadomości i utrzymywać się, pomimo ewidentnych zdarzeń wskazujących, że ktoś pozytywnie przez nas postrzegany wcale na pozytywną opinię nie zasługuje. Utrzymywanie się ogólnego dobrego albo złego wrażenia o menedżerze powoduje, że dobrze (albo źle) myślimy również o jego poszczególnych cechach albo działaniach. Zjawisko to nosi nazwę “efektu aureoli”- jest to wpływ ogólnego wrażenia na specjalne wrażenia.

3. Efekt kontrastowania

– Ludzie bardzo często kształtują swoją opinię o kimś na podstawie cech, faktów, zdarzeń łatwych do dostrzeżenia, spektakularnych, dramatycznych, wykorzystując swą skłonność go generalizacji. To zjawisko nosi nazwę efektu “kontrastowania”.

4. Efekt pierwszeństwa i efekt świeżości

– Gdy w planach są również autoprezentacje innych menedżerów najlepiej wystąpić na początku i na końcu. Odbiorcy najdokładniej

KOMUNIKAT TYPU JA- związany z postwa asertywna gdy biore odpowiedzialność. Z 1 strony wyraza przejecie odpowiedzialności za wlasne uczucia i wyrazane opinie, z drugiej zas stwarza bezpieczna sytuacje dla drugiej strony, której nie obarczamy winą za nasze uczucia