Statyczna próba rozciągania: za jej pomocą określamy wielkość naprężeń w badanej próbce na podstawie punktów charakterystycznych wykresu rozciągania. Są to kolejno: granica proporcjonalności, górna i dolna granica plastyczności, wytrzymałość na rozciąganie oraz naprężenie rozrywające próbkę. Wytrzymałość na rozciąganie: Rm=Fm/S0 [MPa], gdzie: Fm- największa siła rozciągająca odczytana na siłomierzu maszyny wytrzymałościowej, S0- pole powierzchni początkowej przekroju próbki. Wyraźna granica plastyczności: Re=Fe/S0 [MPa], Fe- graniczna siła, po przekroczeniu, której próbka jest odkszałcana plastycznie. Górna granica plastyczności: ReH= FeH/S0 [MPa]. Dolna granica plastyczności: ReL= FeL/S0 [MPa], FeH, FeL- największa i najmniejsza siła w przypadku występowania pulsacji siły. Umowna granica plastyczności: R0,2=F0,2/S0, F0,2- siła wywołująca odkształcenie trwałe 0,2% długości początkowej. Naprężenia rozrywające próbkę: Ru=Fu/su, Fu- siła tuż przed zerwaniem próbki, su- powierzchnia przekroju próbki zmierzona po zerwaniu. Próba ścisła: ma na celu wyznaczenie: modułu sprężystości podłużnej Younga E, umownej granicy proporcjonalności (zakresu stosowania prawa Hooka), umownej granicy plastyczności Poissona v. Wyznaczenie modułu Younga E: E=σ1/ε1 [MPa], σ-naprężenie, ε- wydłużenie jednostkowe.

Statyczna próba rozciągania: za jej pomocą określamy wielkość naprężeń w badanej próbce na podstawie punktów charakterystycznych wykresu rozciągania. Są to kolejno: granica proporcjonalności, górna i dolna granica plastyczności, wytrzymałość na rozciąganie oraz naprężenie rozrywające próbkę. Wytrzymałość na rozciąganie: Rm=Fm/S0 [MPa], gdzie: Fm- największa siła rozciągająca odczytana na siłomierzu maszyny wytrzymałościowej, S0- pole powierzchni początkowej przekroju próbki. Wyraźna granica plastyczności: Re=Fe/S0 [MPa], Fe- graniczna siła, po przekroczeniu, której próbka jest odkszałcana plastycznie. Górna granica plastyczności: ReH= FeH/S0 [MPa]. Dolna granica plastyczności: ReL= FeL/S0 [MPa], FeH, FeL- największa i najmniejsza siła w przypadku występowania pulsacji siły. Umowna granica plastyczności: R0,2=F0,2/S0, F0,2- siła wywołująca odkształcenie trwałe 0,2% długości początkowej. Naprężenia rozrywające próbkę: Ru=Fu/su, Fu- siła tuż przed zerwaniem próbki, su- powierzchnia przekroju próbki zmierzona po zerwaniu. Próba ścisła: ma na celu wyznaczenie: modułu sprężystości podłużnej Younga E, umownej granicy proporcjonalności (zakresu stosowania prawa Hooka), umownej granicy plastyczności Poissona v. Wyznaczenie modułu Younga E: E=σ1/ε1 [MPa], σ-naprężenie, ε- wydłużenie jednostkowe.

Statyczna próba rozciągania: za jej pomocą określamy wielkość naprężeń w badanej próbce na podstawie punktów charakterystycznych wykresu rozciągania. Są to kolejno: granica proporcjonalności, górna i dolna granica plastyczności, wytrzymałość na rozciąganie oraz naprężenie rozrywające próbkę. Wytrzymałość na rozciąganie: Rm=Fm/S0 [MPa], gdzie: Fm- największa siła rozciągająca odczytana na siłomierzu maszyny wytrzymałościowej, S0- pole powierzchni początkowej przekroju próbki. Wyraźna granica plastyczności: Re=Fe/S0 [MPa], Fe- graniczna siła, po przekroczeniu, której próbka jest odkszałcana plastycznie. Górna granica plastyczności: ReH= FeH/S0 [MPa]. Dolna granica plastyczności: ReL= FeL/S0 [MPa], FeH, FeL- największa i najmniejsza siła w przypadku występowania pulsacji siły. Umowna granica plastyczności: R0,2=F0,2/S0, F0,2- siła wywołująca odkształcenie trwałe 0,2% długości początkowej. Naprężenia rozrywające próbkę: Ru=Fu/su, Fu- siła tuż przed zerwaniem próbki, su- powierzchnia przekroju próbki zmierzona po zerwaniu. Próba ścisła: ma na celu wyznaczenie: modułu sprężystości podłużnej Younga E, umownej granicy proporcjonalności (zakresu stosowania prawa Hooka), umownej granicy plastyczności Poissona v. Wyznaczenie modułu Younga E: E=σ1/ε1 [MPa], σ-naprężenie, ε- wydłużenie jednostkowe.

Statyczna próba rozciągania: za jej pomocą określamy wielkość naprężeń w badanej próbce na podstawie punktów charakterystycznych wykresu rozciągania. Są to kolejno: granica proporcjonalności, górna i dolna granica plastyczności, wytrzymałość na rozciąganie oraz naprężenie rozrywające próbkę. Wytrzymałość na rozciąganie: Rm=Fm/S0 [MPa], gdzie: Fm- największa siła rozciągająca odczytana na siłomierzu maszyny wytrzymałościowej, S0- pole powierzchni początkowej przekroju próbki. Wyraźna granica plastyczności: Re=Fe/S0 [MPa], Fe- graniczna siła, po przekroczeniu, której próbka jest odkszałcana plastycznie. Górna granica plastyczności: ReH= FeH/S0 [MPa]. Dolna granica plastyczności: ReL= FeL/S0 [MPa], FeH, FeL- największa i najmniejsza siła w przypadku występowania pulsacji siły. Umowna granica plastyczności: R0,2=F0,2/S0, F0,2- siła wywołująca odkształcenie trwałe 0,2% długości początkowej. Naprężenia rozrywające próbkę: Ru=Fu/su, Fu- siła tuż przed zerwaniem próbki, su- powierzchnia przekroju próbki zmierzona po zerwaniu. Próba ścisła: ma na celu wyznaczenie: modułu sprężystości podłużnej Younga E, umownej granicy proporcjonalności (zakresu stosowania prawa Hooka), umownej granicy plastyczności Poissona v. Wyznaczenie modułu Younga E: E=σ1/ε1 [MPa], σ-naprężenie, ε- wydłużenie jednostkowe.

Statyczna próba rozciągania: za jej pomocą określamy wielkość naprężeń w badanej próbce na podstawie punktów charakterystycznych wykresu rozciągania. Są to kolejno: granica proporcjonalności, górna i dolna granica plastyczności, wytrzymałość na rozciąganie oraz naprężenie rozrywające próbkę. Wytrzymałość na rozciąganie: Rm=Fm/S0 [MPa], gdzie: Fm- największa siła rozciągająca odczytana na siłomierzu maszyny wytrzymałościowej, S0- pole powierzchni początkowej przekroju próbki. Wyraźna granica plastyczności: Re=Fe/S0 [MPa], Fe- graniczna siła, po przekroczeniu, której próbka jest odkszałcana plastycznie. Górna granica plastyczności: ReH= FeH/S0 [MPa]. Dolna granica plastyczności: ReL= FeL/S0 [MPa], FeH, FeL- największa i najmniejsza siła w przypadku występowania pulsacji siły. Umowna granica plastyczności: R0,2=F0,2/S0, F0,2- siła wywołująca odkształcenie trwałe 0,2% długości początkowej. Naprężenia rozrywające próbkę: Ru=Fu/su, Fu- siła tuż przed zerwaniem próbki, su- powierzchnia przekroju próbki zmierzona po zerwaniu. Próba ścisła: ma na celu wyznaczenie: modułu sprężystości podłużnej Younga E, umownej granicy proporcjonalności (zakresu stosowania prawa Hooka), umownej granicy plastyczności Poissona v. Wyznaczenie modułu Younga E: E=σ1/ε1 [MPa], σ-naprężenie, ε- wydłużenie jednostkowe.

Statyczna próba rozciągania: za jej pomocą określamy wielkość naprężeń w badanej próbce na podstawie punktów charakterystycznych wykresu rozciągania. Są to kolejno: granica proporcjonalności, górna i dolna granica plastyczności, wytrzymałość na rozciąganie oraz naprężenie rozrywające próbkę. Wytrzymałość na rozciąganie: Rm=Fm/S0 [MPa], gdzie: Fm- największa siła rozciągająca odczytana na siłomierzu maszyny wytrzymałościowej, S0- pole powierzchni początkowej przekroju próbki. Wyraźna granica plastyczności: Re=Fe/S0 [MPa], Fe- graniczna siła, po przekroczeniu, której próbka jest odkszałcana plastycznie. Górna granica plastyczności: ReH= FeH/S0 [MPa]. Dolna granica plastyczności: ReL= FeL/S0 [MPa], FeH, FeL- największa i najmniejsza siła w przypadku występowania pulsacji siły. Umowna granica plastyczności: R0,2=F0,2/S0, F0,2- siła wywołująca odkształcenie trwałe 0,2% długości początkowej. Naprężenia rozrywające próbkę: Ru=Fu/su, Fu- siła tuż przed zerwaniem próbki, su- powierzchnia przekroju próbki zmierzona po zerwaniu. Próba ścisła: ma na celu wyznaczenie: modułu sprężystości podłużnej Younga E, umownej granicy proporcjonalności (zakresu stosowania prawa Hooka), umownej granicy plastyczności Poissona v. Wyznaczenie modułu Younga E: E=σ1/ε1 [MPa], σ-naprężenie, ε- wydłużenie jednostkowe.