Prawo wtórne Wspólnot Europejskich. Prawo wtórne obejmuje te normy prawne, które zostały stworzone przez organy WE. Można je podzielić na wiążące i niewiążące normy prawne. Do norm wiążących należą rozporządzenia, dyrektywy i decyzje, natomiast opinie i zalecenia nie mają charakteru wiążącego.
a. Rozporządzenia - jako akt prawny ma zastosowanie ogólne, czyli obowiązuje w całości i stosuje się bezpośrednio we wszystkich państwach członkowskich. Rozporządzenie musi opierać się na konkretnym postanowieniu traktatu, musi zawierać przyczyny, dla których zostało wydane. Prawo do wydawania rozporządzeń ma Rada Unii Europejskiej oraz Komisja Europejska, w odniesieniu do kompetencji delegowanych przez Radę na Komisję, jak i kompetencji Komisji do wydawania rozporządzeń, wynikających z traktatów założycielskich. Rozporządzenia mogą być unieważnione wyłącznie przez Trybunał Sprawiedliwości.
b. Dyrektywy - dyrektywy są kierowane do państw członkowskich, które powinny zostać zastosowane, ale według form jakie funkcjonują w danym państwie. Każda dyrektywa określa termin, w jakim powinna zostać zastosowana. Unieważnienia dyrektywy może dokonać wyłącznie Trybunał Sprawiedliwości.
c. Decyzje - decyzje obowiązują w całości tych, do których są skierowane. Mogą się odnosić do państw, osób fizycznych i prawnych. Decyzje odnoszą się do poszczególnych adresatów i zawierają konkretne nakazy.
d. Zalecenia i opinie - nie mają charakteru wiążącego. Przy pomocy tych aktów prawa wtórnego organy WE wyrażają swoje stanowisko, do którego adresaci nie muszą się stosować. Adresatami zaleceń i opinii mogą być państwa członkowskie, jak i osoby fizyczne i prawne oraz inne organy Wspólnot.
Obok aktów wydawanych przez organy WE, do wspólnotowego prawa wtórnego zaliczają się również konwencje i umowy międzynarodowe. Czasami są one nazywane prawem pośrednim. Nie należą bowiem ani do konstytucyjnej części prawa, ale mają podobną drogę ratyfikacji przez państwa członkowskie. Nie są również aktami wydanymi przez organy Wspólnot.