Pedagogika wykł. 16.11.08r.(nd)
Niepełnosprawność:
Za
osobę niepełnosprawną uznać należy osobę, której stan fizyczny
lub psychiczny
trwale
lub okresowo utrudnia, ogranicza albo uniemożliwia wypełnianie
zadań życiowych
i
ról społecznych zgodnie z normami społecznymi i prawnymi. Czyli
niepełnosprawność to zjawisko wielopłaszczyznowe ze szczególnym
uwzględnieniem, jego kontekstu psychologicznego, socjologicznego i
antropologicznego.
Rewalidacja:
To oddziaływanie zmierzające do przywrócenia pełni sił osobom osłabionym poważną chorobą lub urazami. Termin rewalidacja, jest zbliżony do terminu rehabilitacja.
Rehabilitacja:
w pedagogice oddziaływanie mające na celu przystosowanie do życia społecznego osób, które pod wpływem wrodzonych lub nabytych wad rozwojowych doznały utraty zdrowia i zdolności do pracy. Rehabilitacja opiera się na współdziałaniu lekarzy specjalistów z psychologami i pedagogami; niekiedy również z zakładami zatrudniającymi osoby rehabilitowane.
Kierunki i formy postępowania terapeutyczno – wychowawczego:
Kompensacja
- zastąpienie funkcji narządu, który doznał jakichś braków, przez inny narząd, np. w przypadku niedorozwoju, uszkodzenia lub utraty jakiegoś zmysłu (wzroku, słuchu) wydoskonalają się inne zmysły (dotyk, węch) zastępując w mniejszym lub większym stopniu jego funkcje w pedagogice kompensacja, polega na wyrównywaniu deficytów rozwojowych.
Wczesna interwencja
- jest procesem oddziaływań psycho - pedagogicznych, których celem jest wspomaganie rozwoju dziecka i rodziny. Jeżeli to oddziaływanie podjęte jest w pierwszych latach życia dziecka, to mówimy wówczas o wczesnej interwencji. Oddziaływanie rehabilitacyjne jest tym skuteczniejsze, im wcześniej zostało podjęte. W języku potocznym wymiennie używa się słów: wczesna interwencja, wczesna rehabilitacja, wczesna stymulacja, wczesna rewalidacja.
W procesie wczesnej interwencji biorą udział następujące osoby: dziecko, rodzice, terapeuta (nauczyciel domowy).
Wczesna rehabilitacja zależy od następujących czynników:
diagnozy dziecka i rodziny
ustalenia programu usprawniania
przygotowania rodziców i nauczycieli do prowadzenia stymulacji rozwoju dziecka w warunkach domowych
rozwiązań formalno-prawnych umożliwiających realizację ustalonych zadań
Etapy wczesnej interwencji;
wczesne wykrywanie
wczesna diagnoza
wczesna interwencja
Integracyjna koncepcja kształcenia uczniów niepełnosprawnych z pełnosprawnymi w szkole powszechnej
Założenia nauczania integracyjnego:
Humanizacja edukacji
Zmiana metod i sposobu nauczania
Zmiana funkcji programu.
Diagnozowanie osiągnięć rozwojowych dzieci przy wykorzystaniu metod obserwacyjnych.
W pracy z grupą integracyjną powinny występować takie czynniki jak:
Rozpoznanie potrzeb dziecka: jego zdolności, talentów, trudności i zaburzeń.
Uwzględnianie aktualnych, nawet chwilowych potrzeb i przeżyć dziecka.
Szanowanie jego woli, potrzeby samodzielności i przyzwolenie na decydowanie o sobie.
Odpowiednie zagospodarowanie otoczenia, uwzględnienie potrzeb i ograniczeń dzieci sprawnych i niepełnosprawnych, maksymalne zniesienie barier dziecka powstałych w wyniku kalectwa.
Posiadanie „sztywnego" ramowego programu dnia i tygodnia, realizowanego przez elastycznego, twórczego nauczyciela.
KWALIFIKACJA UCZNIÓW DO SZKÓŁ SPECJALNYCH
Szkoła specjalna - specjalny zakład wychowawczy, placówka oświatowo-wychowawcza dla dzieci i młodzieży z brakami rozwojowymi, w wieku 4-18 lat, przyjmowanymi wtedy, gdy w miejscu ich zamieszkania nie ma przedszkola specjalnego lub szkoły specjalnej. W skład s.z.w. wchodzi internat i specjalna szkoła podstawowa lub specjalna zasadnicza szkoła zawodowa ew. inna placówka oświatowo-wychowawcza.
Pedagogicznymi metodami dającymi rzetelną wiedzę o dziecku są:
wyniki badań lekarskich;
wywiady środowiskowe;
obserwacje
(rozwoju fizycznego, umysłowego, potrzeb,
zainteresowań,
działania
dziecka);
eksperymenty pedagogiczne indywidualne i zbiorowe;
analiza dokumentacji lekarskiej, psychologicznej i pedagogicznej;
analiza prac dziecięcych, sprawdziany wiadomości i umiejętności.
Zadaniem zespołów orzekających jest orzekanie i kwalifikowanie:
dzieci i młodzieży niepełnosprawnych do odpowiednich form kształcenia specjalnego (w tym integracyjnego oraz do nauczania indywidualnego),
dzieci i młodzieży niedostosowanych społecznie lub zagrożonych uzależnieniem do placówek resocjalizacyjnych,
dzieci i młodzieży całkowicie lub częściowo pozbawionych opieki rodzicielskiej do placówek opiekuńczo-wychowawczych (rodzinne domy dziecka, domy dziecka, ośrodki szkolno-wychowawcze, w tym specjalne),
W skład zespołu orzekającego wchodzą:
dyrektor lub wicedyrektor poradni jako przewodniczący zespołu orzekającego,
psycholog, który na podstawie wszechstronnego badania dokonał diagnozy sytuacji i możliwości rozwojowych dziecka,
pedagog, który opracował diagnozę pedagogiczną,
lekarz specjalista określający rodzaj schorzenia,
w miarę potrzeby inne osoby.
Wniosek do zespołu kieruje psycholog lub pedagog za zgodą rodziców (prawnego opiekuna)
Orzeczenie powinno zawierać:
imię i nazwisko dziecka, datę i miejsce urodzenia, imiona rodziców, klasę i adres szkoły,
określenie rodzaju i stopnia niepełnosprawności,
określenie odpowiednich form kształcenia lub opieki oraz warunków niezbędnych do realizacji potrzeb edukacyjnych dziecka,
indywidualny program pracy z dzieckiem ze wskazaniem metod stymulacji, terapii i sprawnienia lub wskazaniem pomocy psychologicznej i pedagogiicznej,
pouczenie o prawie odwołania się od orzeczenia ze wskazaniem wyznaczonej przez kuratora oświaty poradni rozpatrującej odwołania.
Orzeczenie kwalifikujące do kształcenia specjalnego (w tym integracyjnego i nauczania indywidualnego) otrzymują:
rodzice (prawny opiekun) dziecka,
kurator oświaty i organ prowadzący szkołę lub placówkę, jeżeli nie jest nim kurator,
szkoła lub placówka, w której ewidencji dziecko pozostaje,
policja, sąd i placówki opieki zdrowotnej na ich wniosek.
dziecka.