Metoda problemowa wg Wincentego Okonia:
„Najogólniej biorąc, przez nauczanie problemowe rozumiemy zespół takich czynności, jak organizowanie sytuacji problemowych, formułowanie problemów, udzielanie uczniom niezbędnej pomocy w rozwiązywaniu problemów i sprawdzaniu tych rozwiązań, wreszcie kierowanie procesem systematyzowania i utrwalania tak uzyskanej wiedzy”.

Zajęcia prowadzone tą metodą powinny charakteryzować się:

- stawianiem zadań ruchowych możliwych do wykonania przez dzieci

- stopniowym wzbogaceniem zadań ruchowych elementami oceny i samooceny

- umożliwianiem indywidualnych torów czynności w trakcie realizacji zadań ruchowych

- stosowanie typowych i nietypowych przyborów i urządzeń

Efekty stosowania metody problemowej:
1. Nauczanie problemowe daje lepsze efekty w zakresie przyswajania wiadomości i ich trwałości niż nauczanie oparte na metodzie podającej,
2. Zdobyta wiedza w wyniku rozwiązywania problemów jest bardziej operatywna niż wiedza i umiejętności zdobyte w gotowej postaci,
3. Nauczanie problemowe daje również lepsze efekty w dziedzinie rozwoju umiejętności samodzielnego zdobywania wiedzy

Struktura każdego problemu ma dwa zasadnicze elementy:
- cel, do którego człowiek zmierza,
- dane początkowe, czyli informacje zawarte w sytuacji problemowej

J. Kozielecki wyróżnił w zależności od poziomu danych początkowych problemy otwarte i zamknięte.
1. W problemach otwartych poziom informacji jest bardzo niski. Dziecko nie posiada żadnych danych o możliwych rozwiązaniach problemu.
2. Problemami zamkniętymi będziemy nazywać problemy, w których dany jest zbiór możliwych rozwiązań. Zadanie dziecka polega na wyborze jednego z nich.

Fazy rozwiązywania problemów:
- dostrzeganie problemu,
- analiza sytuacji problemowej,
- wytwarzanie pomysłów rozwiązania,
- weryfikacja pomysłów.

Przeszkody w rozwiązaniu problemów:
a) błędne nastawienie,
b) fiksacja funkcjonalna.

---