Agnieszka Kochańska

„Scena i kulisy teatru życia codziennego człowieka”

Strefę można zdefiniować jako każde miejsce ograniczone w jakimś stopniu przez bariery percepcji. Strefy różnią się rzecz jasna, zależnie od stopnia swego wyodrębnienia i rodzajów środków komunikacji, które wytyczają ich granice.

Scena(strefa fasadowa) to miejsce, w którym odbywa się „występ”. Stałym symbolicznym wyposażeniem takiego miejsca jest część fasady, nazywana dekoracją.

Jednostka podczas swojego występu stosuje i uosabia pewne wzorce, które możemy podzielić na dwie duże grupy:

• Zasady dobrego wychowania, które odnoszą się do sposobu, w jaki wykonawca traktuje widownię, kiedy angażuje się w rozmowę z nią lub w wymianę gestów zastępującą rozmowę.

• Dobre obyczaje odnoszą się do tego, w jaki sposób wykonawca zachowuje się w wizualnej czy głosowej obecności publiczności, ale nie wchodząc z nią koniecznie w kontakt słowny. Możemy je podzielić na dwie podgrupy:

• Wzorce moralne, które stanowią cel sam w sobie i które mogą dotyczyć między innymi poszanowania miejsc świętych czy czystości seksualnej.

• Wzorce instrumentalne odnoszą się do takich na przykład obowiązków jak te, których spełniania może żądać pracodawca od swoich pracowników, np. troska o własność.

Kulisy to miejsce, gdzie najzupełniej świadomie przeczy się wrażeniom, których wywołaniu ma służyć przedstawienie, miejsce, w którym aktorzy wychodzą z roli. Za kulisami dopasowujemy kostiumy do kolejnej roli, odprężamy się, wyrzucamy z siebie swoje żale do innych osób biorących udział w naszym przedstawieniu. Nie każdy może wejść za kulisy naszego przedstawienia.

W zależności od okoliczności każda strefa może jednocześnie pełnić funkcję sceny i kulis, np. gabinet kierownika jest sceną, na której pokazuje się jego pozycję w hierarchii za pomocą mebli i dywanów. Jednocześnie kierownik może w tym samym miejscu zdjąć marynarkę, rozluźnić krawat.

Strefa „zewnętrzna” to wszystkie miejsca, które z punktu widzenia danego przedstawienia nie są ani sceną ani kulisami.

---