26.05.09

Tożsamość narracyjna - autonarracja (terapia, promocja)

Autonarracja pierwszosobwa - opowiadanie o świecie

Terapia (Giddens) - przykłady z prac psychoterapeutów, tożsamość „chora” i „zdrowa”

Promocja - dot. Sfery publicznej i prywatnej - kreowana przez sztab stylistów

1. M.Heidegger „Bycie i czas”

2. A.MacIntyre „Dziedzictwo cnoty”

3. Ch.Taylor „Tożsamość w czasach zmiany”

4. K.Rosner „Narracja, tożsamość czas”

5. A.Giddens „Nowoczesność i tożsamość”

We wszystkich tych książkach podmiot jest jaźnią osadzoną w czasie. Wykorzystanie czasowości do konstruowania tożsamości, poznając tożsamość poznajemy świat, ponieważ narracja odbywa się w świecie. Prowadząc narrację modyfikujemy czas świata.

Ad1. Narracja prowadzona jest z wnętrza (nie ma czegoś takiego, że opowiadam siebie ze względu na coś/kogoś z zewnątrz). Rozsuwa się czas, kiedy zaczynamy mówić - decydujemy ile czasu zaistnieje w naszym opowiadaniu. Dasein tworzy horyzont - odcinek czasu i przestrzeni, na której zjawiają się obiekty, które mają wpływ na to konstrukt tożsamościowy (na tym polega bycie - w - świecie). Narracja odbywa się w teraźniejszości i jest opowiadaniem siebie w przeszłości, aby skonstruować swoją przyszłość.

Ad2. Odpowiedzialność za siebie. Narracja jest egocentryczna, ale że istnieje społeczeństwo to zmieniamy wymiar „ja” na społeczny. Spotykamy się wtedy z innymi, którzy opowiadają o nas (tak jak w filmie głos z of fu nie należący do postaci na ekranie opowiada o niej). Tak tworzy się tożsamość dialogiczna (albo dialogiczność tożsamości?)

Ad3. Związek narracji z poszukiwaniem sensu bycia. Jakich narzędzi używamy w poszukiwaniu sensu bycia? Jak wpływają one na sens bycia? Można je rozpatrywać jak dzieła sztuki (moment estetyczny). To jak potrafimy stworzyć sami siebie jest sztuką. Bycie jest ciągłe czy fragmentaryczne? Jeśli to drugie to czy zasadne jest używanie pojęcia do określania siebie (jedno „ja” vs. Kilka „ja” i problem ich integralności).

Ad4. Pojecie refleksyjności - każdej refleksji ja towarzyszy świadomość skończoności horyzontu (Heidegger też o tym pisał i nazywało się to byciem - ku śmierci)

Ad5. Giddens - kruchość autonarracji - tożsamość jest podatna na rozpad np. rozwód jest momentem, kiedy sposób opowiadania o sobie jako małżonku kończy się, ale też jest to szansą na wypracowanie nowych sposobów autonarracji (autoterapia).

Wiersz/historyjka obrazkowa „Okresy kobiety” a Giddens - tożsamość jako taka nie może być przerwana, musi być uzupełniana. Autonarracja ma wypełnić tę lukę. Autonarracja jest też sposobem samorealizacji, której celem jest autentyczność. Opowiadając o sobie wygłaszamy autentyczność.

autonarracja

samorealizacja autentyczność

„Narracja” podmieniona przez kulturę masową na „narrację”. Wzory autonarracji rodem z popkultury: amerykański komiks, wideoklip, program rozrywkowy, wywiad (tabloidyzacja narracji autobiograficznych). Przykład wywiadu z Kazikiem w postaci komiksu - on też ma swój dyskurs.

„Znani z tego, że są znani”: postawa krytyczna (nakładanie masek znanym osobą), chęć zmiany maski (szkoły sław, produkt, który posiada dobrą narrację), maski wypełniają przestrzeń publiczną.

Bauman: „celebrują cele brytów celebrujemy siebie”, podtrzymywanie nadziei, że nie jesteśmy gorsi.

Wnioski: granice między rzeczywistością a nierzeczywistością zacierają się, nieautentyczny świat + nieautentyczny język (tekturowy). Jeżeli używamy masek celebryckich do promocji siebie to problemem terapeutycznym jest odzyskanie tożsamości.

O ile kiedyś tożsamość stawiała pytania „Kim jestem?” to dziś płynna rzeczywistość sprawia, że pytamy: „czy żyję?”.

---